Ο Homo syrizaious και η ανασκολόπηση της λογικής...ή "απαιτούνται κι άλλες αναγνώσεις της συγκυρίας..."

Του Νίκου Αρ.

Διαχειριστή

Στο τελευταίο του άρθρο ο Στάθης, στον enikos.gr, συνοψίζει κρυστάλλινα και εναργώς τον βιασμό της λογικής και τις παρλαπίπες των συριζαίων του καθεστώτος στην απόπειρά τους 1) να κρατηθούν ονύχοις και χερσίν στην εξουσία και στις κουτάλες και 2) να επιβάλλουν την προκρούστειας σύλληψης πολιτική τους ατζέντα. Το επιτελούμενο κακό είναι πολλαπλάσιο από τα προσδοκούμενα οφέλη και θα φανεί στα χρόνια που έρχονται καθ' όσον το στρατηγικό σχέδιο του καθεστώτος περιορίζεται από τις ιδεοληψίες και τα "κολλήμματά" τους. 

Και είναι επικίνδυνοι για εθνικές περιπέτειες διότι: 

1) Θεωρούν κάθε τι εθνικό ως "μιαρό" και εθνικιστικό.
2) Όπως και οι προηγούμενοι, θεωρούν το κράτος λάφυρο προς λαφυραγώγηγση και προνόμια, δικά τους και των πελατών τους
3) Θεωρούν ότι η χώρα δεν έχει σύνορα, και ως συνέπεια, έχουν μετατρέψει την χώρα σε χώρο και σε φαβέλα λαθρομουσουλμάνων.

Και τέλος, 

είναι όχι μόνο άσχετοι αλλά και ανίκανοι και φαύλοι. 

Η Μεσοβασιλεία του Αντιβασιλέως

Αν ο κ. Καμμένος πιστεύει ότι αυτός και το κόμμα του ψήφισαν νόμους εγκληματικούς και αντισυνταγματικούς, ας μπουζουριάσει τον εαυτόν του και τους συντρόφους του και ας αυτοπαραπεμφθούν όλοι μαζί στο (αγαπημένο άλλωστε του αρχηγού) Γουδή για τα περαιτέρω.

Ομως ο κ. Καμμένος δεν πιστεύει ότι έχει διαπράξει έγκλημα -τίποτα δεν πιστεύει- παρόλες λέει. Και αυτό ακριβώς αναδεικνύεται σήμερα ως υπ’ αριθμόν Ενα πρόβλημα της χώρας. Οχι το μνημόνιο, όχι τα 99 χρόνια, όχι ο Κόφτης, αλλά η ακύρωση της λογικής.

Και ο Κόφτης και τα μνημόνια κι όλα τα άλλα άγη μπορούν να καθαιρεθούν, να αλλάξουν, υπό την προϋπόθεση της πολιτικής, του αγώνα, των μεταρρυθμίσεων. Που με τη σειρά τους προϋποθέτουν τη λογική. Η μεταλλαγμένη λοιπόν αριστερά ακυρώνει τη λογική. Διά της διαρκούς παρλαπίπας. Κι όταν η παρλαπίπα δεν αρκεί, επιστρατεύεται η παρόλα.

Για παράδειγμα το χρέος. Τι έλεγε για το χρέος τον τελευταίο καιρό ο κ. Τσίπρας; Οτι θα αποδεχθεί τα σκληρά μέτρα για να περάσει την αξιολόγηση κι αμέσως να αρχίσει η συζήτηση για το χρέος. Με καρότο το χρέος, φάγαμε το αγγούρι της αρκούδας. Τι έλεγε (έως προ δεκαημέρου) ο κ. Δραγασάκης για το χρέος; Οτι αυτήν τη φορά δεν μπορούμε να αρκεσθούμε σε υποσχέσεις (που άλλωστε μας δόθηκαν και το 2012 και το 2014), αλλά ότι πρέπει να μας δοθούν απτές δεσμεύσεις. Τι μας δόθηκε; απ’ τα τρία τέρμινα το συμπαθέστερο.

Τι έλεγε ο κ. Τσίπρας για το ΔΝΤ; να φύγει απ’ το κόλπο. Τι έλεγε το ΔΝΤ για το χρέος; ότι πρέπει να κουρευθεί (τι λέει τώρα το ΔΝΤ για το χρέος; ότι πρέπει να επιμηκυνθεί - υπό την προϋπόθεση κι άλλων μέτρων, πέραν των ληφθέντων ήδη, αξίας 9,5 δισ. κατ’ αρχάς, και βλέπουμε). Τι έλεγε ο κ. Ντάισελμπλουμ; ότι το ΔΝΤ πρέπει να μείνει στο πρόγραμμα. Το ίδιο και ο κ. Σόιμπλε. Προσέτι: τι έλεγε ο κ. Σόιμπλε για το χρέος; Ο,τι λέει από το 2012! Και τι εν κατακλείδι είπε τώρα; Το ίδιο. Οτι, δηλαδή, για το χρέος θα συζητήσουμε το 2018 - αν ως τότε όλα πάνε καλά (για τους δανειστές). Με αυτά τα δεδομένα και τις προγραμματισμένες εξελίξεις τους, πριν να αναζητήσετε τη λογική στη γραμμή και την πολιτική Τσίπρα, αναρωτηθείτε για το εξής: τα ήξερε όλα αυτά ο Ελληνας Πρωθυπουργός; Αν δεν τα ήξερε (παρ’ ότι βοούσαν), είναι Καρανίκας. Αν τα ήξερε, μας δούλευε ψιλό γαζί,

ενώ ταυτοχρόνως έδενε τη χώρα χειροπόδαρα.

Και στις δύο περιπτώσεις πρυτανεύει το παράλογο (για εμάς) και το επωφελές του λαφυραγωγού (για τους δανειστές). Τι έδωσε ο κ. Τσίπρας; α) Τα 99 χρόνια (ακόμα κι αν τα δάνεια έρθουν σε λογαριασμό σε 40 χρόνια). β) Το Υπερταμείο. Και γ) τον (μηνιαίο και ετήσιο) έλεγχο των Υπουργείων σε Ενωσιακούς Κομισάριους. Τι πήρε ως αντάλλαγμα; Τη

διαβεβαίωση του κ. Σόιμπλε ότι ο κ. Τσίπρας έλεγε για το χρέος ανοησίες. Και τι κάνει ύστερα απ’ αυτό ο κ. Τσίπρας; πανηγυρίζει (ενώ ταυτοχρόνως ο κ. Καμμένος χύνει μαύρα δάκρυα στο Γουδή). Γελοίο; Οχι ακόμα! Τι άλλο έλαβε ο κ. Τσίπρας ως αντάλλαγμα για το γενικό ξεπούλημα στο οποίο προχώρησε; Την υπόσχεση των δανειστών ότι θα ζητήσουν και άλλα-νέα μέτρα. Μάλιστα στο εγγύτατο μέλλον. Προκειμένου

να εκταμιεύσουν τις δόσεις του Ιουνίου (7,5 δισ.) και του Σεπτεμβρίου (2,8 δισ.) θέλουν τα κόκκινα δάνεια, τις ομαδικές απολύσεις, τις εναπομείνασες ιδιωτικοποιήσεις (λόγου χάριν της Εγνατίας Οδού και της τελικής εκποίησης του Ελληνικού) κι άλλα πολλά! Με έναν λόγο: για κάθε ένα δισεκατομμύριο

που δίνουν οι δανειστές, παίρνουν πολλαπλάσια (πέρα από όσα προσπορίζονται ήδη από τη νομή του χρέους). Και ο κ. Τσίπρας πανηγυρίζει! Πανηγυρίζει για την επιτυχία του, όπως πανηγύριζε ο κ. Βενιζέλος για το PSI.

Κάτι πάει να πει ο κ. Τσίπρας για Ταμείο Αλληλεγγύης (από λεφτά που παρακρατήθηκαν, κόβοντας το ΕΚΑΣ για παράδειγμα), του κόβουν τον βήχα σε χρόνο dt οι Τύραννοι και Ελληνας Πρωθυπουργός κάνει τα λόγια του γαργάρα. Τον εξευτελίζουν. Πλην όμως, αυτός δεν παύει να κοκορεύεται. Οπως ο κ. Σαμαράς, όστις μετά από κάθε καρπαζιά κατέφευγε στο success story όλο και πιο αυτοαναφορικός, όλο και πιο αποκομμένος απ’ την πραγματικότητα γύρω του.

Ο κ. Τσίπρας νομίζει ότι πήρε μια ανάσα (παρατείνοντας την ασφυξία της χώρας). Δεν τον νοιάζει. Οι Τύραννοι απαιτούν να έχουν ποινική ασυλία τα υποχείριά τους στη διαχείριση των τομέων που έχουν βάλει στο χέρι,

εξευτελίζουν το Σύνταγμα, το αυτεξούσιο και τον κ. Πρωθυπουργό κι εκείνος βγάζει δεκάρικους ότι είναι «μεγάλη επιτυχία το κλείσιμο (σ.σ.: παρά τις δασύτριχες εκκρεμότητες) της Αξιολόγησης». Βεβαίως, η αξιολόγηση έκλεισε για να συνεχίσουν όλα, ίδια κι απαράλλαχτα όπως πριν.

Πάλι με καρότο το χρέος έχομεν έναν «οδικό χάρτη για ελάφρυνση του χρέους» - ας έχομεν και γαίαν ελαφράν. Και πάντα μέσα στο δάσος με τα μέτρα! κάθε φορά να βλέπουμε το ένα πακέτο με τα (νέα, εκ νέου) μέτρα κι όχι τα κοντέινερς των βαρών που μας περιμένουν.

Το μόνον που έχει αλλάξει, αφορά την εμφάνιση στο προσκήνιο του homo Συριζάκιας. Ολα τα σφάζει ο τύπος αυτός, όλα τα μαχαιρώνει, όλα τα μασάει, όλα τα κανιβαλίζει και ύστερα τα πτύει στα μούτρα μας.

Ανασκολοπίζοντας πρώτα απ’ όλα τη λογική, αυτό το νέο είδος ανθρώπου δεν έχει ενδοιασμούς, φραγμούς, αμφιβολίες. Αν, φέρ’ ειπείν, ρωτήσεις τον Συριζάκια «γιατί δεν πήρατε απτές δεσμεύσεις για το χρέος όπως έλεγαν ότι πρέπει να συμβεί ο κ. Τσίπρας ή ο κ. Δραγασάκης;», το ον αυτό θα σου απαντήσει «απαιτούνται κι άλλες αναγνώσεις της συγκυρίας»!!!

Αυτού του είδους τον Συριζάκια, ούτε ο κ. Καμμένος θα μπορούσε να τον γραπώσει και να τον πάει στο Γουδί - θα του έφευγε ο ερίφης στον δρόμο, για να ανοίξει έναν νέο δρόμο για τον σοσιαλισμό...

ΥΓ.: Δεν ξέρω αν ο κ. Τσίπρας παρέδωσε τη χώρα για 99 χρόνια, για να παραμείνει στην εξουσία 99 μέρες ακόμα, όμως είτε στις 99 είτε στις 199 η φάρσα αυτή θα λάβει τέλος. Και τότε να δούμε πώς θα κυκλοφορούν αυτοί που ήδη αποδοκιμάζονται...

Πως το κρατικοδίαιτο ελλαδικό κοινωνικό σύστημα συνεχίζει να διδάσκει αήθεια και πρόκληση σε όλους, αναπαράγοντας καθυστέρηση και τυχοδιωκτισμό

Η διαφθορά, η ανηθικότητα και η αβελτηρία διατρέχουν όλο τον κοινωνικό ιστό. Κάποτε πρέπει να γραφτεί πως απαξιώθηκε μία ολόκληρη κοινωνία μέσω της διάδοσης της διαφθοράς σε όλα τα στρώματα από την κομματική μαφία των τλευταίων 50 ετών.



Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Capital.gr

Και ξαφνικά προέκυψε δίλημμα! Απολύουμε τους πλαστογράφους από το Δημόσιο ή όχι; «Μα, είναι 2500 “ψυχές”, άσε που δεν εξέδωσαν οι ίδιοι τα πλαστά πτυχία, απλώς τα χρησιμοποίησαν» είναι πολύ πιθανόν να σκέφτηκαν οι «φιλάνθρωποι» των υπουργείων. Στο κάτω κάτω, είναι δυνατόν να κλείσει με δραματικό τρόπο, ένα θέμα που, εδώ και δεκαετίες, ήταν μόνο  μία μικρή παρανυχίδα στο αμαρτωλό Δημόσιο;
Το σχέδιο είναι να τους δοθεί η ευκαιρία να ανακτήσουν νόμιμα τα πιστοποιητικά που αναγκάστηκαν οι «δυστυχείς» να τα αποκτήσουν παράνομα. Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, για παράδειγμα,  προτίθεται να θέσει σε εφαρμογή τον παλιό  νόμο Γιαννάκου, να κληθούν δηλαδή να δώσουν ειδικές εξετάσεις, προκειμένου να λάβουν νόμιμο τίτλο σπουδών.
Απ ότι αντιλαμβάνεται κανείς δεν είναι πρόσφατο το φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τις «ανθρωπιστικές» διαθέσεις των Συριζανέλ. Το έγκλημα είναι παλιό και δεν θα ασχολιόταν κανείς αν δεν τους είχε αναγκάσει το Μνημόνιο.
   Οι υποθέσεις αυτές, έχουν βασικά δύο σκέλη, ένα ποινικό και ένα υπηρεσιακό : ως προς το ποινικό σκέλος, μιλάμε για πλαστογραφία που παραγράφεται, ως πλημμέλημα, στα πέντα έτη. Άρα, μετά πέντε έτη , από το διορισμό, ποινική ευθύνη, δεν μπορεί να υπάρξει. Ως προς το υπηρεσιακό σκέλος, η υπηρεσία οφείλει να ανακαλέσει τον παράνομο διορισμό, όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, επειδή ο υπάλληλος συνετέλεσε και ο ίδιος στην παρανομία.
Είναι σχεδόν αδύνατο, να βρεθεί άκρη, μέσα στον νομικό κυκεώνα και στον αμοραλισμό που διακατέχει τους ανθρώπους που διαχειρίζονται για λογαριασμό του Δημοσίου τέτοιες καταστάσεις. Ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρος Ρακιντζής είχε εκπονήσει κατά καιρούς φακέλους που χάθηκαν στα συρτάρια επιτροπών και «ευαίσθητων» προϊσταμένων σε διάφορες υπηρεσίες. Και  διαχρονικά, υπήρχε πολιτική κάλυψη σχεδόν για όλους.
Το ζήτημα βρίσκεται αλλού: ποιο ρόλο μπορεί να παίζει η ποινή σε μια ευρωπαϊκή κοινωνία η οποία υποτίθεται ότι διαθέτει κράτος δικαίου; Πώς ακριβώς αισθάνεται ένας νέος άνθρωπος που διαβάζει την σχετική είδηση «συγκάλυψης» κρατικών υπαλλήλων από το ίδιο το κράτος, για υπόθεση πλαστογραφίας; Τι καταλαβαίνει όταν ακούει μια αφήγηση που περιλαμβάνει ΙΕΚ και ΤΕΕ που δίνουν πλαστά πιστοποιητικά, όταν μαθαίνει για 2500(!) ανθρώπους που διορίστηκαν παράνομα και όταν ανακαλύπτει ότι η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να «συγχωρήσει» την παρανομία, χωρίς καμία επίπτωση στην καριέρα των πλαστογράφων;
Η λογική λέει ότι οι εν λόγω δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε να απολυθούν δια παντός και μάλιστα χωρίς καμία αποζημίωση, οι ιδιοκτήτες των φορέων που εξέδιδαν πλαστά έγγραφα να δικαστούν και ίσως, οι υπουργοί που υπέγραφαν τους διορισμούς να κληθούν στον εισαγγελέα για εξηγήσεις. Να, φέρνω στον νου μου τώρα, τις κραυγαλέες περιπτώσεις των διορισμών στο Μετρό και τις ξεκαρδιστικές αποκαλύψεις για τους απίθανους φακέλους των διορισμένων. Έδωσε ποτέ εξηγήσεις ο λαλίστατος υπουργός που τις υπέγραφε; Όλοι τον ξέρουμε αλλά δεν ιδρώνει το αυτί του, όταν ανοιχτά διαπομπεύεται με τα πορίσματα της Επιθεώρησης Δημόσιας Διοίκησης!
Σύμφωνα με τον Dodds, οι κοινωνίες της «ντροπής» και της «ενοχής», θεωρούν ύψιστο αγαθό την απόλαυση της τιμής και της δημόσιας εκτίμησης. Το «τι θα πει ο κόσμος; Πώς θα αντικρίσω τους άλλους;», η ντροπή που θα νιώσουν από την κοινωνική απόρριψη αποτελεί τον άξονα της συμπεριφοράς τους. Στις κοινωνίες της ενοχής, οι άνθρωποι νιώθουν ενοχή για πράξεις που έπρεπε να έχουν αποφύγει.
Στη δική μας, όμως, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Κινούμενοι μεταξύ «κομματοκρατίας και καταναλωτικού ξιπασμού, το σύστημα συνεχίζει να διδάσκει αήθεια και πρόκληση σε όλους, αναπαράγοντας  καθυστέρηση και τυχοδιωκτισμό.
Να δούμε, μέχρι πότε θα πληρώνουμε φόρους για να κάνει πολιτική «φιλανθρωπίας» το αδηφάγο κράτος των «πειρατών». Μέχρι πότε θα δουλευόμαστε μεταξύ μας, κρύβοντας κάτω από το χαλί, τη μίζερη και σάπια πολιτική μας ζωή…

Η «πρωτοδεύτερη φορά αριστερά" του τρίτου μνημονίου» μπορεί να είναι υπερήφανη: Έθεσε επιτέλους την ταφόπλακα στο «Μεταξικό κράτος της επάρατης δεξιάς» αφ' ενός με την καταστροφή του εθνικού αστικού κράτους των Ελλήνων και αφ' ετέρου τον μετασχηματισμό της Ελλάδας σε «πολυεθνικό διεθνιστικό χώρο»

Έτσι ακριβώς. Έχουν μπεί για τα καλά τα θεμέλια για την μετατροπή της χώρας σε χώρο πολυεθνικό και διεθνιστικό, σύμφωνα με τις ιδεοληψίες της φασιστικής αριστεράς.

Του Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά

Εφημερίδα "Δημοκρατία" 

«Η μισθωτή εργασία δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα υποκείμενο στις διατάξεις της προσφοράς και της ζήτησης». Ιωάννης Μεταξάς
Την 15ην Δεκεμβρίου του 1936 το Μεταξικό καθεστώς ανακοίνωνε την λειτουργία του Ιδρύματος Κρατικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ). Μέσα σε ένα δίμηνο θα κατοχυρώνονταν νομοθετικά τα εργασιακά δικαιώματα των Ελλήνων, θα επιβάλλοντο οι συλλογικές εργασιακές συμβάσεις, θα υιοθετείτο το εργασιακό οκτάωρο καθώς και οι άδειες μητρότητος και εργασίας, θα εκαταργείτο η παιδική εργασία και τέλος θα καθίστατο νομοθετικά υποχρεωτική η σύνταξη εργασίας για όλους τους εργαζόμενους και τους απόμαχους της ζωής.

Ογδόντα χρόνια αργότερα, η «πρώτη και δεύτερη φορά αριστερή κυβέρνηση του τρίτου μνημονίου», θα μπορούσε να είναι υπερήφανη ότι έθεσε επιτέλους την ταφόπλακα του «Μεταξικό κράτους της επάρατης δεξιάς», αφενός με την καταστροφή του εθνικού αστικού κράτους των Ελλήνων και τον μετασχηματισμό της χώρας των σε έναν «πολυεθνικό διεθνιστικό χώρο», και αφετέρου με την δια νόμου κατάργηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων και κοινωνικών τους κατακτήσεων μέσω της αποδόμησης του ασφαλιστικού συστήματος, κατ’ απαίτηση της νέας τάξης πραγμάτων, με αντάλλαγμα έναν υψηλό κρατικό μισθό.

Η αποδόμηση των λειτουργιών της χώρας μας και η επακόλουθη οικονομική της δυστοκία είναι το αποτέλεσμα της στρέβλωσης της πραγματικότητας δια μέσου της εισαγωγής ισχυρών μύθων στην κοινωνία από την αριστερά και την ρηχή διεθνιστική Ελληνόφωνη μιμητική μεγάλο-αστική τάξη. Επί παραδείγματι, η εισαγωγή του μύθου περί υπαρκτής, απειλητικής και οργανωμένης Ελληνικής δεξιάς εξυπηρετούσε τα τελευταία ενενήντα έξη χρόνια ένα σύνολο αστικών οικονομικών συμφερόντων, ενώ ταυτόχρονα προέβαλε στην λαϊκή συνείδηση την αριστερά ως τον μοναδικό προμαχώνα της αντίστασης στο κεφάλαιο και τον καπιταλισμό. Ταυτόχρονα η αριστερή πολιτική θέση οχυρώνετο γύρω από το σύνθημα «ο λαός στην εξουσία μέσω της αποδόμησης των δομικών στοιχείων που συγκρατούν το εθνικό κράτος».

Ο Ελληνικός εθνικισμός ποτέ δεν πήρε την μορφή ενός λαϊκού μαζικού κινήματος, παρά την ρητορεία της αριστεράς, η οποία δικαίωνε την ύπαρξη της μέσω της δημιουργίας φανταστικών εχθρών και ιδεολογικών αντιπάλων, εν αντιθέσει με την μαζικότητα και έκταση των εθνικιστικών κινημάτων των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών. Τα περισσότερα Ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα κάλυπταν ένα ευρύ πολιτικό φάσμα ιδεών, που εκτεινόταν από τον άκρατο συντηρητισμό και τον μη συνειδητό εθνικισμό, μέχρι τον λαϊκό σοσιαλισμό, ενώ ταυτόχρονα είχαν να αντιμετωπίσουν και την πολεμική των αστικών κομμάτων. Σε αντίθεση, το Ελληνικό εθνικιστικό κίνημα, υπήρξε προβληματικό ήδη από την εποχή του μεσοπόλεμου, αφού ποτέ δεν είχε συγκεκριμένο ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο.

Η πραγματικότητα αυτή εκφράστηκε με το γεγονός ότι ποτέ δεν διακήρυξε κάποιο πολιτικό μανιφέστο γύρω από το οποίο θα συσπείρωνε την λαϊκή συνισταμένη και την πνευματική ελίτ. Το μεγάλο λάθος του Ελληνικού εθνικιστικού κινήματος ήταν ότι στηρίχθηκε αφενός σε ξένα ιδεολογικά πρότυπα λαών με διαφορετική νοοτροπία και ψυχοσύνθεση, και αφετέρου υιοθέτησε μυθεύματα του τύπου «Ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας είναι μαζί μας». Ο μέντωρ του Ελληνικού εθνικιστικού κινήματος Σπ. Σταυρόπουλος έγγραψε: « …Το Ελληνικό πρότυπο του Ελληνικού εθνικισμού δεν υπηρετήθηκε ουσιαστικώς ποτέ διότι δεν υπήρξε. 

Κανείς δεν εσκέφθη ως Έλλην αλλά ως συρόμενος οπαδός των πάσης μορφής δυτικοευρωπαϊκών προτύπων η σημερινών κινημάτων, κινήσεων ή κομμάτων..». Οι πελατειακές σχέσεις του διαχρονικού δικομματισμού, τα λάθη τακτικής, ο μη συγκροτημένος πολιτικός λόγος, η έλλειψη οικονομικών μέσων, η ανυπαρξία ικανής ηγεσίας και η έλλειψη ενός ισχυρού αστικού περιβάλλοντος με παράδοση, προέγραψε το μέλλον των ελληνικών εθνικιστικών κινήσεων. 

Ο Νίκος Καρράς στο βιβλίο του «Ιωάννης Μεταξάς » παρατηρεί: «.. στον απόηχο της ήττας του 22, ο έμφυτος Ελληνικός πατριωτισμός δεν συνεβάδιζε απαραίτητα με την πειθαρχία, τον δυναμισμό και την διάθεση για θυσίες, ώστε να εκδηλωθεί ως επαναστατικό εθνικό κίνημα αντιδρώντας στα κακώς κείμενα και το κατεστημένο των δύο πολιτικών παρατάξεων..».

Ακριβώς το αντίθετο συνέβη με τον εθνικισμό των γειτονικών λαών, όπου επί παραδείγματι, ο Ιταλικός εθνικισμός, εκφραζόμενος μέσω του φασιστικού κινήματος του μεσοπολέμου, είναι πανταχού παρών ακόμα και σήμερα στα αστικά κόμματα της Ιταλίας. Επίσης, ο τουρκικός εθνικισμός έχει βαθιές κοινωνικές και πολιτικές ρίζες εκφραζόμενες ως «Κεμαλισμός» ή «Νέο-οθωμανισμός». Τέλος, ο Σλαβομακεδονικός εθνικισμός, όπως αυτός εκφράζεται πολιτικά μέσω του εκατονταετούς πολιτικού κόμματος του VMRO και των εθνικιστικών ιδεολογικών μανιφέστων του Χρίστο Μισίρκωφ, ουσιαστικά έχει γίνει αποδεκτός όχι μόνο από τον Σλαβομακεδονικό πληθυσμό, αλλά και από την ευρύτερη Ελληνική αριστερά.

Πράγματι, η σημερινή «αριστερή» Ελληνική «διανόηση» στην Ελλάδα έχει υιοθετήσει τα διάφορά εθνικιστικά ιδεολογήματα των γειτονικών χωρών μέσω του οχήματος του διεθνισμού και της αποδοχής της κατάργησης των συνόρων, καθώς και μέσω της υιοθέτησης της ιδεολογίας του νέο-οθωμανισμού (Συνωστισμός), ή μέσω της αναγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως «υπερτάτης πολιτικής αξίας», ενώ στην πραγματικότητα η τελευταία δεν είναι παρά η πολιτική έκφραση του «Παν-γερμανισμού».

Συνεπώς, επιβάλλεται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, η δημιουργία ενός σθεναρού και συνειδητού ιδεολογικού εθνικού μετώπου στην Ελλάδα, με σκοπό αρχικά την κατανόηση σε βάθος των Ελληνικών πολιτικών και κοινωνικών θέσεων και εξελίξεων, καθώς και την αλληλεπίδρασή τους με το διεθνές περιβάλλον. Ταυτόχρονα, μία ισχυρή ιδεολογική Ελληνική θέση θα αποτελέσει τον προμαχώνα της αντιμετώπισης των κρυφών και καλώς καλυπτόμενων γειτονικών και Ευρωπαϊκών εχθρικών εθνικισμών, που έχουν ισοπεδώσει τις Ελληνικές θέσεις και απόψεις στο διεθνές επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα στο εσωτερικό έχουν δημιουργήσει μείζον πρόβλημα εσωτερικής ασφάλειας, μέσω της ευρείας κοινωνικής αποδοχής της μεταναστευτικής λαίλαπας και της δημιουργίας μουσουλμανικής συνιστώσας στην χώρα μας.
Συμπερασματικά, το ισχνό και εμβρυακό Ελληνικό πατριωτικό και Ελληνικό ιδεολογικό κίνημα σήμερα πρέπει να ευγνωμονούν τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή μέσω των πολιτικών έργων και πράξεων του, καθολικά, αργά και σταθερά συνετέλεσε στην αποδόμηση των εδραιωμένων διαχρονικών μύθων στην Ελληνική κοινωνία που συντηρούσαν ένα εσωτερικό διαλεκτικό ανθελληνικό ιδεολόγημα, το οποίο εμπόδισε την χώρα να εξελιχθεί φυσιολογικά ως έθνος-κράτος και να αντισταθεί στην παγκοσμιοποίηση και την νέα τάξη πραγμάτων που απαξιώνουν την εργασία, διαλύουν την μεσαία τάξη και επαναφέρουν την φεουδαρχία στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.

Εύγε Αλέξη! Εάλω η Ελλάς...!

Νίκος Αρ.

Διαχειριστής

Μπορεί η δημιουργία του υπερταμείου να έχει και θετικά αποτελέσματα στο ξερρίζωμα του παρασιτισμού και του κακοήθους κομματισμού για την Ελλάδα(;) Αυτό ισχυρίζεται, σε άρθρο με υποκείμενο σαρκασμό και δηλητηριώδη ακρίβεια, ο Κ. Στούπας στο Capital.gr. Φυσικά, όλες οι ενδείξεις λένε ότι ο Τσίπρας και η παρέα του στήνουν το δικό τους κομματικό "κράτος". Τι να πρωτοαναφέρουμε: Τον Καρανίκα ως "στρατηγικό" σύμβουλο του άεργου καταληψία; Τι; Είναι θλιβερό να τα σκέφτεται κανείς...

Σύμφωνα με τον κ. Στούπα: 

1. Η δημιουργία του Υπερταμείου έχει πιθανότητες να ξερριζώσει το κρατικοδίαιτο πελατειακό  οικονομικού μοντέλο της μεταπολίτευσης αλλά και των δεκαετιών που ακολούθησαν την επανάσταση του ’21.

2.Απεμπλοκή του κράτους από την σύνολη οικονομική δραστηριότητα. Εμπλοκή μόνο με εθνικού συμφεροντος δραστηριότητες. Θα καταρρρεύσει ο βασικός πυλώνας  στον έλεγχο των ΔΕΚΟ; Ίδωμεν...!

3. Εξουδετερώνεται, σύμφωνα με τον κ. Στούπα, η επιρροή των κυβερνήσεων στις ΔΕΚΟ και στις άλλες δημόσιες επιχειρήσεις.

4. Παύει (;) η νομή της δημόσιας περιουσίας από την  πράσινη και γαλάζια κομματοκρατία.  

6. Παύει(;) ο χωρισμός των Ελλήνων σε 2 κατηγορίες: τους ημετέρους και τους άλλους (που πρέπει να εργάζονται για να απολαύουν μόνο οι ημέτεροι;) 

7. Απομακρύνεται(;) η δημόσια περιουσία από τα νύχια της παρασιτικής κομματοκρατίας 

8. Θα οδηγήσει αυτό σε ριζικές ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας (;)

9.Κόβεται βασικός ομφάλιος λώρος συνδιαλλαγής μεταξύ πολιτικού προσωπικού και ψηφοφόρων. Όταν καταλάβουν οι βουλευτές, οι υπουργοί και το λοιπό πολιτικό προσωπικό ποιες συνέπειες θα έχει αυτό που έχουν ψηφίσει, θα σοκαριστούν, κυρίως γιατί θα αναγκαστούν να αναθεωρήσουν τον τρόπο που πολιτεύονται. Ακόμη και αν φύγει η κυβέρνηση θα έχει μείνει ο δραστικός περιορισμός της κομματοκρατίας στην οικονομία μέσω των επιχειρήσεων του δημοσίου ακόμη και αν αυτές δεν ιδιωτικοποιηθούν. 
 

Σύμφωνα με την απόψή μου τα πράγματα αλλάζουν ως εξής:

Θα έχουμε ευρωπαϊκή "διοίκηση" της χώρας για 99! χρόνια. 

Παγίωση κοινών οικονομικών συμφερόντων της ευρωπαϊκής και Ελλαδικής νομενκλατούρας.

Γιατί οι Έλληνες δεν μπορούν να διοικήσουν τη χώρα τους;

Tου Ανδρέα Ζαμπούκα

liberal.gr

 

Πρώτα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι σπανίως, στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους οι Έλληνες θέλησαν να διοικήσουν τη χώρα τους. Ακόμα και οι μεγάλες προσωπικότητες που η εθνική ιδεολογία τους θεοποίησε (Τρικούπης, Βενιζέλος, Καραμανλής) δεν κατάφεραν παρά να αποτύχουν στην διοίκηση, από τη στιγμή που η ιδιόμορφη ελληνική αστική τάξη τους πρόδωσε. Ο μόνος ίσως, εκλεγμένος που οραματίστηκε ένα ολοκληρωμένο και αξιοκρατικό σύστημα συνολικής εποπτείας του κράτους ήταν ο Καποδίστριας του οποίου την τύχη όλοι γνωρίζουμε.

Αντίθετα, το πολιτικό σύστημα ανέκαθεν, παρήγαγε ευέλπιδες διαχειριστές της λείας που προέκυπτε μετά την κατάκτηση της εξουσίας. Όλοι ήθελαν να γίνουν καλοί διαχειριστές αλλά σχεδόν κανένας διοικητής. Γιατί η διοίκηση είχε ευθύνες σημαντικών αποφάσεων, απέναντι σε μεγάλες συλλογικότητες και πολιτικό κόστος.

Έτσι και τώρα. Τι θα κάνει λοιπόν, αυτή η εταιρεία που θα αποκτήσει, για 99 χρόνια, την κυριότητα  της περιουσίας του Δημοσίου; Θα αξιοποιήσει, όπως όλοι ελπίζουν, αυτά που οι Έλληνες, δια μέσου του Δημοσίου, δεν μπόρεσαν ποτέ να πετύχουν. Ολυμπιακά ακίνητα, καταπατημένες εκτάσεις, κτίρια νοικιασμένα σε φίλους και «συναγωνιστές» και κάθε περιουσιακό στοιχείο που λυμαίνονταν ως τώρα, η εγχώρια «μαφία» των «διαχειριστών».

Την εταιρεία, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, θα την διευθύνουν διορισμένοι από το Δημόσιο, αλλά οι πιστωτές θα έχουν δικαίωμα βέτο. Για 99 χρόνια! Και οι αποδόσεις αυτής της περιουσίας, θα αποπληρώνει τους πιστωτές. Από την αρχή λοιπόν, το σχέδιο μοιάζει ύποπτο. Έχουμε δηλαδή, μια εταιρία εκτός Δημοσίου η οποία όμως θα καθοδηγείται από το Δημόσιο, με τη συμμετοχή των ξένων που θα συνεργάζονται αναγκαστικά με το Δημόσιο! Και μέχρι τώρα τι έκαναν; Οι Ευρωπαίοι ας πούμε, δεν ήξεραν την «διαχείριση» των κονδυλίων, όταν η χώρα μπήκε με ελλείμματα στην ευρωζώνη; Αλλά και σε όλες τις φάσεις των ιστορικών ορίων μας, πόσες φορές δεν σφύριζαν αδιάφορα, όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις εξέτρεφαν φατρίες και δημιουργούσαν νεόπλουτους «ημέτερους» με ευρωπαϊκά κονδύλια;

Η περίπτωση του υπερ-ταμείου δίνει αφορμή για να συνειδητοποιήσουμε την ανικανότητα μας να αναλάβουμε την ευθύνη για την ίδια μας τη χώρα. Είναι μια κραυγαλέα περίπτωση που αποδεικνύει ότι η αρχομανία – το καρκινικό μικρόβιο της φυλής- δεν επιτρέπει να καλλιεργηθεί μία ισχυρή  εθνική συνείδηση που θα προστατεύσει συλλογικότητες και όχι πειρατικές ομαδούλες  μικροσυμφερόντων. Κι όταν λέω ισχυρή εθνική συνείδηση εννοώ κάτι σαν τον «γερμανικό κρατισμό», όπου η αστική τάξη οδηγεί το κράτος και εμπνέει εμπιστοσύνη σε όλους, ώστε να βλέπουν το ατομικό τους συμφέρον μέσα στην ανάπτυξη της δημόσιας παραγωγικότητας.

Για δεκαετίες, οι Έλληνες χρεοκοπούν τα πάντα στο Δημόσιο. Από τον ΟΣΕ, τον ΟΛΠ, τις ΔΕΚΟ μέχρι τους θεσμούς τους (σχολεία, ποδόσφαιρο κτλ) και τα ιδρύματά τους (πανεπιστήμια, νοσοκομεία κτλ). Γιατί το κάνουν; Γιατί η μόνη συνεκτική τους ιδεολογία είναι ένας ηλίθιος μύθος που βασίζεται σε θρύλους και δοξασίες του παρελθόντος. Επειδή η Εκπαίδευσή τους στηρίζεται αποκλειστικά, στην παράδοση και επειδή η κουλτούρα της ιδιώτευσης δημιουργεί δίκτυα καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου.

Ποιος πιστεύει ότι η εμπλοκή των ξένων θα σώσει τη χώρα από την εγκληματικότητα; Μια ματιά στο χώρο του ποδοσφαίρου(«αυτοδιοίκητο» ΕΠΟ)  θα μας κάνει να καταλάβουμε  πως προκύπτουν οι καλές «συνεργασίες» και με τους ξένους…

Όσο για εθνικολαϊκιστικό μέτωπο Συριζανέλ, η μόνη τους έγνοια είναι να ακυρώσουν τη μεσαία τάξη, ξεχνώντας μια και καλή, την εθνική μέριμνα για το μέλλον. Κι  ας μην υπάρξει ποτέ, ανάπτυξη και  προοπτική.

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να συζητήσουμε πιο διεξοδικά γιατί οι Έλληνες δεν μπορούν να διοικήσουν το εθνικό τους κράτος και να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Κάποτε θα πρέπει να ανοίξουμε με ειλικρίνεια, έναν δημόσιο διάλογο, αποκαλύπτοντας τις  πραγματικές μας προθέσεις: Συντηρούμε το ελληνικό κράτος για να καλύπτει την παραβατική μας συμπεριφορά ή για να αναπτύξουμε από κοινού, μια κοινωνία αμοιβαιότητας και αναπτυξιακής  δράσης;

Aς το αποφασίσουμε  κάποια στιγμή, γιατί όλη αυτή η διαχρονική απάτη αρχίζει και γίνεται ανυπόφορη…

Φοιτητικές παρατάξεις, κομματικοί κομμισάριοι και φαυλοκρατία

Του Ανδρέα Ζαμπούκα
liberal.gr
 
Από τους 300.000 κανονικούς φοιτητές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ- υπάρχουν και άλλοι ανενεργοί-, στις φοιτητικές εκλογές της Τετάρτης, είναι ζήτημα να ψήφισαν 60.000. Το νούμερο που αναφέρω είναι ίσως πολύ αισιόδοξο και το άθροισα από διαφορετικές δημοσιεύσεις,  γιατί, ως γνωστόν, δεν υπάρχει συγκεντρωτική επίσημη πηγή . Από αυτούς, πάνω από το 45% ψήφισε την ΔΑΠ και οι υπόλοιποι διάφορες παρατάξεις, μεταξύ των οποίων, την  ΠΑΣΠ και τους «αντάρτες» της ΟΝΝΕΔ.
Αν θέλει να βγάλει κανείς  μερικά συμπεράσματα από τις φοιτητικές εκλογές, μπορεί να καταλήξει στα εξής:
-          H αποχή του 80%  δείχνει ότι  ο «λαός» των φοιτητών αδιαφορεί πλήρως για την παρωδία των εκλογών. Επομένως δεν υπάρχει λόγος να υφίσταται ο θεσμός, στο όνομα των φοιτητικών «λαϊκών κατακτήσεων».
-          Η πολιτεία και τα πανεπιστήμια, επιμένουν  να ανέχονται  έναν νεκρό θεσμό, που προκαλεί πλέον κωμικοτραγικά συναισθήματα.
-          Τα κόμματα δεν αντιδρούν και συνεχίζουν να επιτρέπουν σε ομάδες  φοιτητών να αντιπροσωπεύουν την παρακμή τους στα πανεπιστήμια.
-          Το κιτς και η κουρελαρία της αφισορύπανσης, δείχνουν ότι τα συγκεκριμένα άτομα που οργανώνουν και συμμετέχουν στις εκλογές, είναι καρικατούρες των κομματικών απολιθωμάτων της γενιάς του ΄70 και του ΄80. Τότε  που η προχειρότητα, η κακογουστιά και η χυδαιότητα στην δημόσια έκφραση, ήταν δείγματα επανάστασης ενάντια στον αστικό καθωσπρεπισμό.
-          Οι μειοψηφίες, για έναν περίεργο λόγο, συνεχίζουν να γίνονται αποδεκτές από το πολιτικό σύστημα. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα αλλά και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις!
-          Ακόμα και το 20% που συμμετέχει, στηρίζει  «αντιλαϊκές» παρατάξεις (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ κλπ), σε ποσοστό πάνω από 65%. Οπότε, στο όνομα ποιας αντιπροσωπευτικότητας νομιμοποιούνται κάποιες ομάδες φοιτητών να αποφασίζουν για «δημοκρατικές» καταλήψεις, αποχές, να καταλαμβάνουν γραφεία καθηγητών και να ασκούν βία στους χώρους των σχολών τους; Θέλω να πω δηλαδή, πως σε τι χρειάζεται το ρεζιλίκι της εκλογής, αφού δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη η ψήφος των φοιτητών;
Η κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια, συνεχίζει να πορεύεται σε ένα ξεχωριστό παράλληλο σύμπαν προς τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Και δεν συνιστά ούτε καν τριτοκοσμική πραγματικότητα, δεδομένου πως στον Tρίτο Κόσμο, τα πανεπιστήμια, συνήθως, απευθύνονται σε μία ελίτ και είναι ιδιωτικά. Μπορεί να διασχίζει κανείς παραγκουπόλεις για να φτάσει αλλά η λειτουργία τους βασίζεται σε θεσμική λειτουργία κάποιας δυτικής χώρας (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία), με μοντέρνες υποδομές και αυστηρούς κανόνες  λειτουργίας.
Στη δική μας περίπτωση, επικρατεί μια εικόνα που θυμίζει τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τότε, που κυριάρχησαν πανηγυρικά οι πρώτες ομάδες των «θριαμβευτών» εναντίον της Χούντας. Λες και πάγωσε ο χρόνος στη μαγική δεκαετία του ΄70 και κάποιοι δεν θέλουν να τον απαρνηθούν.
Δεν είναι απλά καθυστέρηση αυτό που συμβαίνει με την καφρίλα των μειοψηφιών, είναι ένας ιδιότυπος επαρχιωτισμός, με την ανοχή του πολιτικού συστήματος, που αναζητά αφελείς μάζες για χειραγώγηση. Είναι πρωτογονισμός από μυαλά ανθρώπων που δεν μπορούν να εξελιχθούν στο χρόνο και στην πραγματικότητα που τους περιβάλλει.
Επομένως, αν η επόμενη εξουσία θέλει να σεβαστεί τον κόπο, τα έξοδα και την δημιουργικότητα των νέων ανθρώπων, θα απαλλάξει τα πανεπιστήμια από κάθε γελοιότητα που υποβαθμίζει το κύρος των φοιτητών και των σχολών τους.
Ζούμε σε μια χώρα που η αξία του αυτονόητου είναι επιθυμία και όχι προσανατολισμός. Να πάψει πια κάθε μικρή δικτατορία των  θρασύτατων και ξεπερασμένων μειοψηφιών. Αυτό έχει ανάγκη η κοινωνία  για να απαλλαγεί από την υποκρισία και τον εξευτελισμό!

ΕΑΛΩ Η ΠΑΤΡΙΣ

Του Νίκου Αρ.
Διαχειριστή

Έγινε και αυτό: Όλη η δημόσια περιουσία θα διαφεντεύεται από τον ESM και μάλιστα με αποκλειστικό δικαίωμα βέτο! Η παρέα των καιροσκόπων αριστεριστών δεν δίστασε να παραδώσει τα κλειδιά της χώρας, που μετετράπη και επίσημα σε χώρο, στους ξένους! Και θριαμβολογούν, υβρίζοντάς μας...

Έχει διαρραγεί κάθε προπέτασμα "δημοκρατίας" από τους αριστεριστές φασίστες.

Σύνολη η οικονομική και φορολογική πολιτική έχει παραδοθεί στους ξένους, προσπερνώντας και την βουλή.

Δλδ, ανοιχτά πλήρης καταπάτηση του συντάγματος, ειδικά με τα νομοθετικά διατάγματα που εισήγαγαν οι προηγούμενοι.

Δλδ, φορολόγηση άνευ αντιπροσώπευσης!

Όλο το ιδιωτικό χρέος στα χέρια των ξένων οίκων hedge fund.

Η δημοκρατία δολοφονήθηκε και ήδη έχουμε ένα υβριδικό ψευτοπολίτευμα με κατ' επίφαση κοινοβουλευτισμό.

Και φυσικά έχουμε ένα "αριστερίστικο" παρακράτος που "συμπληρώνει" την νεοταξική χούντα.

Δεν έχουν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν 'οτι έστρωσαν τον δ΄ρομο για τους ναζιστές της ΧΑ.

Και η φοροληστρική λεηλασία και οι έλεγχοι θα συνεχιστούν...

Ο "Λαός" έχει μετατραπεί σε υπηκόους που σε λίγο απλά θα συγκατοικεί στον χώρο "Ελλάδα" με πολυπληθέστερους αλλόθρησκους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ελευθερία του και την ασφάλειά του.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ!  για να πέσει η νεοταξική χούντα των ραγιάδων αριστεριστών καιροσκόπων...

Η συμμορία (Συριζα) έχει αποκτήσει την διεύθυνση του καταστήματος (Ελλάδα) για λογαριασμό ξένων...!

Του Κώστα Στούπα

capital.gr

Μοιάζει (η Ελλάδα) με την καφετέρια που έχει πέσει θύμα συμμορίας μπράβων της νύχτας (ΣΥΡΙΖΑ+δανειστές) και απομυζά τις εισπράξεις με την απειλή της διάλυσης του καταστήματος μέσω επεισοδίων (από τους προοδευτικάριους αναρχικούς). Αν η συμμορία αποκτήσει τη διεύθυνση του καταστήματος (την Κυριακή θα επισημοποιηθεί) και αλλάξει ρόλο, κάποια άλλη συμμορία θα την υποκαταστήσει στον παρασιτικό της ρόλο... Η εκμετάλλευση της πολυσχιδούς ανομίας και μπαχαλοποίησης της κοινωνίας από την αριστερά και τις πελατειακές συντεχνίες  για δεκαετίες, έχει καταστήσει την Ελλάδα μια μη κυβερνήσιμη χώρα

 

Μετά την αυταπάτη της σκληρής διαπραγμάτευσης που κατέληξε στο ναυάγιο του περασμένου καλοκαιριού, την αυταπάτη του "κουρέματος" του χρέους που έγινε αίτημα για ρύθμιση και καταλήγει σε αίτημα για δέσμευση για μια μελλοντική ρύθμιση, η κυβέρνηση ανακαλύπτει την αυταπάτη της ανάπτυξης και τη γοητεία των ιδιωτικών επενδύσεων.

Είναι διασκεδαστικό να βλέπει κανείς στελέχη της εγχώριας παλαβής αριστεράς μετά από δεκαετίες απαγγελίας μονότονων μονολόγων περί εκμετάλλευσης των δαιμονικών προθέσεων του κεφαλαίου να εκφράζουν την αγάπη τους για το κεφάλαιο και την αναγκαιότητα της υποβοήθησης της έλευσής του.

Είναι δικαίωση να έρχονται στα λόγια μας... έστω και αν δικολαβικά προσπαθούν να το παρουσιάσουν αλλιώς. Η θαλπωρή με την οποία ο ΣΕΒ της κρατικοδίαιτης κατά κύριο λόγο ελληνικής επιχειρηματικότητας αγκαλιάζει την κυβέρνηση, είναι ενδεικτικός του ειδυλλίου που αναπτύσσεται.

Το βασικό επιχείρημα υποστήριξης της παραμονής της αριστεράς στην εξουσία από μέρους μερίδας της επιχειρηματικής κοινότητας εκτός από την κρατικοδίαιτη πλειοψηφία που προσπαθεί να τα έχει πάντα καλά με το "γκουβέρνο" έχει να κάνει και με την προσδοκία πως η κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να εξασφαλίσει κοινωνική και ταξική ειρήνη.

Σε μια παρόμοια πεποίθηση εδράζεται και η αγάπη με την οποία περιβάλλουν την κυβέρνηση Τσίπρα οι δανειστές και εταίροι στην Ευρώπη. Αντί να έχουμε τους Σαμαροβενιζέλους στην εξουσία που δεν μπορούν να υλοποιήσουν καμιά δέσμευση επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ηγείται όλης της κοινωνικής αντίδρασης, ας έχουμε το ΣΥΡΙΖΑ που θα υλοποιεί τις δεσμεύσεις καλύτερα, ελλείψει ισχυρών κοινωνικών αντιδράσεων, φαίνεται να σκέφτονται.

Μοιάζει με την καφετέρια που έχει πέσει θύμα συμμορίας μπράβων της νύχτας και απομυζά τις εισπράξεις με την απειλή της διάλυσης του καταστήματος μέσω επεισοδίων. Αν η συμμορία αποκτήσει τη διεύθυνση του καταστήματος και αλλάξει ρόλο, κάποια άλλη συμμορία θα την υποκαταστήσει στον παρασιτικό της ρόλο. Ξενιστές και παράσιτα στην κοινωνία συνιστούν συμβιωτικές καταστάσεις απαραίτητες για την ομαλή πορεία της ζωής, όπως ακριβώς στη φύση.

Η κοινωνία και η οικονομία ασθενούν όταν ανατρέπεται η ισορροπία μεταξύ ξενιστών και παρασίτων σε βάρος των πρώτων. Στην Ελλάδα αυτό έχει συμβεί εδώ και δεκαετίες και το σύστημα δεν έχει καταρρεύσει χάρη στις εξωτερικές εισροές.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν στην αντιπολίτευση ηγούνταν της διάλυσης κάθε έννοιας νόμου και τάξης. Δεν υπήρχε κατάληψη σχολείου, δρόμου, λιμανιού ή επιχείρησης που να μην την έχει επικροτήσει και  καλύψει πολιτικά.

Μοιραία τώρα βρίσκεται απέναντι και οι αντιδράσεις προς το παρόν μοιάζουν υποτονικές μέχρι να αναπληρωθεί το κενό που άφησαν πίσω οι μηχανισμοί της παράταξης που βρίσκεται στην εξουσία.

Το πρόβλημα είναι πως η εκμετάλλευση της πολυσχιδούς ανομίας και μπαχαλοποίησης της κοινωνίας από την αριστερά και τις πελατειακές συντεχνίες  για δεκαετίες, έχει καταστήσει την Ελλάδα μια μη κυβερνήσιμη χώρα.

Μοιραία η αριστερά ως κυβέρνηση θα θερίσει με δραματικό τρόπο ό,τι έσπειρε για δεκαετίες. Θα κληθεί να διαχειριστεί την κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Τα πρώτα δείγματα της κατάρρευσης του κράτους και της εθνικής κυριαρχίας είναι ήδη παρόντα και εξελίσσονται ραγδαία.

Ποια είναι αυτά:

Η προσφυγική κρίση αποκάλυψε αυτό που όλοι φοβόμασταν: τη διάλυση του ελληνικού κράτους. Η Τουρκία έστελνε για μήνες όσους και όποιους ήθελε στην ελληνική επικράτεια.  Στην Ειδομένη μερικές χιλιάδες λαθρομετανάστες και πρόσφυγες έχουν στήσει το πρώτο κράτος εν κράτει στην ελληνική επικράτεια. Η κυβέρνηση αδυνατεί να επιβάλει τους κανόνες που ισχύουν στα όρια της εθνικής μας κυριαρχίας στον καταυλισμό αυτόν, όπως και σε αρκετούς άλλους...

Πριν λίγες μέρες ένας επιχειρηματίας, ο κ. Βγενόπουλος, κατήγγειλε δημόσια την πρόεδρο του Αρείου Πάγου για χρηματισμό και ζήτησε δικαστική διερεύνηση. Τέτοιες καταγγελίες χρήζουν άμεσης διερεύνησης και όχι σιωπής ή κινήσεων αντιπερισπασμού όπως είναι π.χ. η ανακοίνωση της διερεύνησης των δανείων που έλαβαν τα ΜΜΕ σε βάθος δεκαετίας. Τέτοιες σκιές διαλύουν και τα τελευταία ψήγματα κύρους της δικαιοσύνης και της εξουσίας.

Στην Ελλάδα αν προσφύγει κάποιος στη δικαιοσύνη θα πρέπει να περιμένει πολλά χρόνια μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση. Μια πρόσφατη έρευνα  της Παγκόσμιας Τράπεζας για την ταχύτητα απονομής Δικαιοσύνης σε όλες τις χώρες του κόσμου, η Ελλάδα κατατάσσεται στην 155η θέση με μέσο χρόνο απόδοσης Δικαιοσύνης που φθάνει κατά υπόθεση τις 1.580 ημέρες. Μόνο αυτός ο λόγος αρκεί για να μην υπάρξει ποτέ στη χώρα καμιά σοβαρή επένδυση.

Πριν από μερικές εβδομάδες κάποιες ΜΚΟ οργάνωσαν την κατάληψη ενός ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας προκειμένου να εγκαταστήσουν εντός πρόσφυγες και μετανάστες. Όταν η ιδιοκτήτρια ζήτησε από τον εισαγγελέα να εφαρμόσει το νόμο, αυτός εξέφρασε αντιρρήσεις για λόγους που είχαν να κάνουν με τις πολιτικές ευαισθησίες της κυβέρνησης.

Οι παραπάνω περιπτώσεις είναι μερικές ενδεικτικές της διάχυσης της ανομίας σε όλη την επικράτεια. Η κατάλυση της νομιμότητας και του κράτους δικαίου δεν αποτελεί προνόμιο της παρούσας κυβέρνησης. Εξαπλώνεται σιγά-σιγά για δεκαετίες διαποτίζοντας την κοινωνική συνείδηση με την ανοχή και αποδοχή παρόμοιων φαινομένων. Η παρούσα κυβέρνηση απλά βοηθάει στη γενίκευση του φαινομένου, καθώς όταν ήταν στην αντιπολίτευση το είχε υποστηρίξει ιδεολογικά και πρακτικά.

Είναι αστείο λοιπόν να πιστεύει κάποιος πως μια χώρα με αυτά τα χαρακτηριστικά γενικευμένης ανομίας και απουσίας κράτους δικαίου μπορεί να προσελκύσει σοβαρές ξένες επενδύσεις. Οι υψηλοί φόροι και οι υψηλές ασφαλιστικές εισφορές είναι μια μόνο πλευρά της ελληνικής δυσπραγίας που χαράσσει την πορεία προς τη φτωχοποίηση και τη διάλυση.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΠΑΤΕΡΑ;

Του ΣΤΑΘΗ*  

«Δυστυχώς η ελληνική Αριστερά συνετρίβη». Κεν Λόουτς, Βρετανός σκηνοθέτης, παλαίμαχος τροτσκιστής. 

Δεν συνετρίβη η ελληνική Αριστερά, προδόθηκε. Και μαζί με την Αριστερά προδόθηκε και η Ελλάδα. Καθώς και οι Ελληνες, που για τη σωτηρία της πατρίδας εμπιστεύθηκαν την Αριστερά.   

Η Αριστερά που προδόθηκε, προδόθηκε απ’ την Αριστερά που γονάτισε. Και η μόνη σχέση που έχουν πλέον με την Αριστερά αυτοί που γονάτισαν είναι να τη διασύρουν.  

Αυτός ο διασυρμός της Αριστεράς σήμερα είναι θανάσιμος για την Ελλάδα (και ωφέλιμος για την ευρωπαϊκή αντίδραση στο σύνολό της). Διότι εξομοιώνει την Αριστερά με όλες εκείνες τις δυνάμεις που ασκούν νεοφιλελεύθερη πολιτική και ταυτοχρόνως αποστερεί απ’ τους πολίτες τις ελπίδες τους. 

Απορφανίζειόλους εκείνους που ως τώρα (ακόμα και τους δεξιούς) αισθάνονταν την Αριστερά ως υπερασπιστή και πρόμαχο. Αν η Αριστερά δεν μπορεί, τότε ποιος μπορεί; Και κυρίως ποιος θα μπορέσει; Διότι οι άνθρωποι δεν αισθάνονται απογοητευμένοι από την Αριστερά για τρέχοντα, αλλά και απελπισμένοι για τα μέλλοντα. Η έκφραση «η Αριστερά θα κάνει να σηκώσει κεφάλι 50 χρόνια» (πιθανώς και η πατρίδα) είναι πλέον ευρέως διαδεδομένη.

Βεβαίως, το ερώτημα αν αυτή η πολιτική που ασκείται είναι αριστερή, ελάχιστα απασχολεί τους καταστρεφόμενους Ελληνες κι ακόμα λιγότερο τους απασχολεί η επίγνωση ότι η πολιτική που ασκεί αυτή η Αριστερά είναι μια δεξιά πολιτική. Το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Και το αποτέλεσμα είναι οι περικοπές, η υπερφορολόγηση, η αθέτηση των υποσχέσεων, το δούλεμα, οι κόφτες, η υποτέλεια, ο εξευτελισμός της πατρίδας κι όλες οι υπόλοιπες Δέκα Πληγές του Φαραώ που για μας αποτελούν τις Δέκα Εντολές της Τρόικας.   

Ο κ. Τσίπρας διασύρει σήμερα την Αριστερά συστηματικώς. Εν πρώτοις δήλωσε ότι είναι ανίκανη, «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς». Στη συνέχεια απεκδύθηκε κάθε αριστερή πολιτική, ενώ ταυτοχρόνως συνέχισε να δουλεύει τον κοσμάκη με την προοπτική των ισοδύναμων και των παράλληλων μέτρων-γεμιστών με τη ρίγανη. 

Τώρα ο  κ. Τσίπρας απεκδύεται τις αυταπάτες του, στην πραγματικότητα ενοχοποιώντας όσους τον πίστεψαν. Τους οποίους κατηγορεί κι από πάνω ως συνενόχους (όταν λέει ότι δεν μας... έκρυψε... τίποτα), για να προχωρήσει ένα ακόμα βήμα στην ηθική εξαχρείωση: τη διακήρυξη του τέλους των δεινών. Χωρίς να αλλάξει τίποτα, ο κ. Τσίπρας τα άλλαξε όλα. Στην πραγματικότητα ο κ. Τσίπρας ενσωμάτωσε στο σύστημα την Αριστερά που τον ακολουθεί. Την άγει στην προοπτική και στον δρόμο που χάραξαν ο κ. Χριστοδουλάκης, ο κ. Παπακωνσταντίνου, ο κ. Χαρδούβελης, ο κ. Κουβέλης κι άλλοι, μερικών εκ των οποίων η άφιξη στην επόμενη κυβέρνηση Τσίπρα είναι αναμενόμενη. Διότι, καθώς όλοι ξέρουμε, στις προηγούμενες εκλογές το νέο συνέτριψε το παλιό.   

Το ενδιαφέρον είναι ότι όσον ο κ. Τσίπρας δεν μιλάει πλέον για Αριστερά, τόσον αριστερολογούν στα πάνελ οι Συριζαίοι που τη διασύρουν. Πλην εξαιρέσεων, που είναι το ίδιο κυνικοί και πονηροί όσο η ηγετική τους ομάδα, οι υπόλοιποι επιμένουν να αοριστολογούν και να αριστερολογούν σαν φτωχοδιάβολοι του έσχατου πτωχοπροδρομισμού.   

Ο κ. Τσίπρας είναι πλέον το χαϊδεμένο παιδί των «θεσμών» και τα λεφτά που πρόκειται να ρίξουν στο Προτεκτοράτο οι Επικυρίαρχοι, έρχονται για να τα φάνε εκείνοι που συνήθως τα έτρωγαν (πλην ενός, άντε δύο) συν κάτι καινούργιοι και νεόκοποι, που θα υποστηρίζουν τη νέα εξουσία. Ο κ. Τσίπρας χρησιμοποίησε την Αριστερά ως όχημα ανακατανομής της πολιτικής ισχύος και σχετικής αναδιανομής του πλούτου. Πλην ενός, όλοι οι εχθροί του κ. Τσίπρα, τώρα τον υποστηρίζουν. Προφανώς έγιναν κι αυτοί αριστεροί. Οι παλιοί αριστεροί που ακόμα χρησιμοποιεί η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι στυμμένες λεμονόκουπες. 

Ενδιαφέροντες, τέλος, είναι οι νέοι συνοδοιπόροι του αρχηγού, προερχόμενοι όλοι από την ανακύκλωση του δικομματικού μονοκομματισμού και της διαπλοκής. Συν οι «τριανταπεντάρηδες» του κόμματος, παιδιά οι περισσότεροι του αποδομητικού σωλήνα, μια μικροστρατιά χίπστερ, εθνομηδενιστών, της ελαφροαριστεράς μουσικής και των νόμων της Αγοράς - την οποίαν σπεύδουν να υπηρετήσουν με ζήλο τελώνη και γιάπη.   

Δεν συνετρίβη η Αριστερά στην Ελλάδα, προδόθηκε. Κι έτσι σήμερα έχουμε το σώμα της κομμένο στα δύο. Στο ένα ανήκουν εκείνοι που γονάτισαν, ενέδωσαν, ενσωματώθηκαν και τώρα πορεύονται με ψέματα κι εκβιασμούς απ’ το κακό στο χειρότερο, ώσπου κάποια μέρα να μην μπορούν να βρουν τον δρόμο για το σπίτι τους. Εχουν πλέον πολλές περικοπές στα χέρια τους, όλες αιμάσσουσες, επέβαλαν πολλούς φόρους, όλους βλακώδεις, δεν άλλαξαν τίποτα και απλώς διαχειρίζονται το μεγάλο φαγοπότι που κατατρώει αυτή τη χώρα.   

Στην απέναντι πλευρά επιμένουν οι αριστεροί που λένε όσα έλεγε η Αριστερά, αποδυναμωμένοι, τραυματισμένοι, με τους πολίτες να τους κοιτούν κι αυτούς με δύσπιστο μάτι. Μπροστά τους ανοίγεται ένας δύσκολος δρόμος αναστοχασμού, ανασυγκρότησης, επανασύνδεσης με τον λαό. Θα τα καταφέρουν; θα προλάβουν; άγνωστον. Αν ο λαός κινηθεί ενάντια σε αυτό που του συμβαίνει, πιθανόν να προσπεράσει την παθολογία όλων εκείνων που ως τώρα δεν κατάφεραν να τον εκφράσουν, ούτε να προσπαθήσουν μαζί του έτσι ώστε οι προσδοκίες του να ευοδοθούν...  

*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr τη Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Η Τουρκία μας κάνει πόλεμο με...αποικισμό!

Πηγή: Αντιφωνητής

Οἱ μέρες πού ζοῦμε μοῦ φέρνουν στόν νοῦ τίς τελευταῖες μέρες τοῦ καθεστῶτος Ἰωαννίδη. Ὄχι μόνο γιατί ὅλα γύρω μας μυρίζουν καί σήμερα μπαρούτι, ὄχι μόνο γιατί εἴμαστε πάλι ὁ ἀποδιοπομπαῖος τράγος τῆς Εὐρώπης, ὄχι μόνο γιατί ἡ Ἀθήνα θαρρεῖ πώς πορεύεται μέ τό πράσινο φῶς τοῦ θείου Σάμ… Ἀλλά καί γιατί μιά ἐθνική τραγωδία λαμβάνει χώρα μπροστά στά μάτια ὅλων μας καί τήν ἴδια στιγμή ἐμεῖς – ἡγεσία καί λαός – προσποιούμεθα πώς δέν εἶναι αὐτό πού φαίνεται! 

 

Τόν Ἰούλιο τοῦ 1974 ὅλες οἱ πληροφορίες ἦταν πώς ἡ Τουρκία ἑτοιμάζεται νά ἐπιτεθεῖ στήν Κύπρο. Αὐτό μετέδιδαν οἱ εἰδήσεις ἀπό τήν κινητικότητα στή Μερσίνα, αὐτό συζητοῦσαν οἱ ξένοι διπλωμάτες, αὐτό ἔλεγε καί ἡ κοινή λογική. Βεβαίως τήν ἀφορμή εἶχε δώσει τό ἄθλιο πραξικόπημα τοῦ Σαμψών. Ἀκόμα κι ὅταν ἐμφανίστηκαν τά τουρκικά πλοῖα ἀνοιχτά τῆς Κύπρου, ἀκόμα καί τότε πίστευε ὁ τραγικά ὀλιγόνους δικτάτορας πώς ἐπρόκειτο γιά …ἄσκηση καί ἀρνήθηκε νά θέσει σέ συναγερμό τίς ἑλληνικές Ἔνοπλες Δυνάμεις!

Τόν Μάρτιο τοῦ 2016 ὅλες οἱ πληροφορίες εἶναι πώς ἡ Τουρκία μᾶς ἐποικίζει μέ μουσουλμανικό πληθυσμό. Αὐτό δηλώνει ἡ κλειστή πόρτα τῆς Εὐρώπης, αὐτό δείχνει ἡ ἀκατάπαυστη -παρά τά συμφωνηθέντα- ἀνθρωποροή, αὐτό λέει καί ἡ κοινή λογική. Βεβαίως τήν ἀφορμή ἔδωσε τό ἄθλιο κάλεσμα τῆς κ. Τασίας. Κάθε μέρα προστίθενται ἑκατοντάδες ἤ καί χιλιάδες ἀκούσιοι λαθρεπιβάτες στό ἑλληνικό σαπιοκάραβο, οἱ ὑπηρεσίες τούς σκορπᾶνε γιά νά μήν πολυφαίνονται καί τά ΜΜΕ μᾶς καθησυχάζουν πώς ὅλα εἶναι θέμα “ἀνθρωπιᾶς”. Ἀκόμα καί τώρα πού δημιουργοῦνται ὁλόκληρα χωριά ἀνά τήν Ἑλλάδα, πού γίνονται ἑτοιμασίες γιά ἑκατομμύρια μερίδες φαγητοῦ, πού ἀναζητοῦνται τρόποι σχολικῆς ἔνταξης τῶν παιδιῶν τους (!), ἐμεῖς βλέπουμε μόνο “φοβικούς” Εὐρωπαίους καί “πολιτισμένους” ἰθαγενεῖς.

Ὄχι, δέν εἶναι αὐτό πού νομίζουμε, διαφορετικά ὁ δημοκράτης πρωθυπουργός μας καί ἡ Κυβέρνησή του δέν θά ἔπρατταν τά δέοντα; Ἡ Ἀντιπολίτευση δέν θά φώναζε; 

Ὅλοι δηλαδή νά εἶναι τόσο ἄχρηστοι; Εἶναι δυνατόν;

Γράμμα από τη Βενεζουέλα

Πηγή: capital.gr

Σχόλιο του Θ. Μαυρίδη

Ζει στο Καράκας 2,5 χρόνια. Την Βενεζουέλα, λέει, δεν την επισκέφθηκε ποτέ ούτε η Δημοκρατία, ούτε ο Σοσιαλισμός. Ο Γιάννης Κουζηνός, γράφει για τις 30 μέρες και νύχτες που έχουν βάλει "φωτιά" στη χώρα του Μαδούρο.
Ακολουθεί η επιστολή του κ. Γιάννη Κουζηνού

Πάνω από ένας μήνας έχει περάσει από την ημέρα που αρχικά οι φοιτητές στο πανεπιστήμιο San Cristobal στην Βενεζουέλα, και με αφορμή την απόπειρα βιασμού μιας φοιτήτριας, και μετέπειτα πολλά άλλα πανεπιστήμια σε όλη την χώρα και χιλιάδες απλού κόσμου βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν κατά της ανασφάλειας λόγω της τεράστιας εγκληματικότητας, της έλλειψης καθημερινών αγαθών από τα ράφια, της διαφθοράς του κρατικού μηχανισμού και της αστυνομίας, της λογοκρισίας και χειραγώγησης των μέσων μαζικής ενημέρωσης, της παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της οικονομικής αστάθειας και της σύνθλιψης των εισοδημάτων όλων που φέρνει το 56% του πληθωρισμού στην Βενεζουέλα.
Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω κάποια στοιχεία της καθημερινότητας από την χώρα όπου ζω τα τελευταία 2,5 χρόνια και θα ήθελα να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα εάν αυτός ο λαϊκός ξεσηκωμός έχει να κάνει με την εξέγερση κάποιων καλοζωισμένων πλουσιόπαιδων, όπως παρουσιάζεται από μερίδα του παγκόσμιου και ελληνικού Τύπου, η έχει να κάνει με τις ανάγκες πρωτίστως των χαμηλά οικονομικών στρωμάτων και κατ επέκταση όλων των κατοίκων στη Βενεζουέλα.
Ας τα πιάσουμε λοιπόν ένα ένα ξεκινώντας από την ανασφάλεια και την εγκληματικότητα. 25.000 βίαιοι θάνατοι ετησίως και υπερδιπλάσιος αριθμός σακατεμένων ανθρώπων σε απόπειρες ληστειών και βιασμών με το ποσοστό επίλυσης τον εγκλημάτων αυτών να βρίσκεται στο θλιβερό 10%.
Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των εγκλημάτων λαμβάνει χώρα στα λεγόμενα "bArrios" που στα ισπανικά σημαίνει γειτονιά αλλά εδώ έχει περισσότερο τη σημασία της φτωχογειτονιάς, οι γνωστές σε όλους παραγκουπόλεις που είναι κρεμασμένες κυριολεκτικά στους γύρω λόφους κυρίως στο Καράκας αλλά και σε πολλές περιπτώσεις φυτρωμένες στην καρδιά της κάθε πάλης στην Βενεζουέλα. Ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ συμμοριών, ληστείες και βιασμοί στις γειτονιές της απόλυτης φτώχειας όπου η αστυνομία, ο νόμος και η δικαιοσύνη δεν φτάνουν ποτέ. Tο 65% όλων των βίαιων εγκλημάτων στην Βενεζουέλα συμβαίνουν ακριβώς σε αυτές τις φτωχοσυνοικίες αφήνοντας ένα διόλου ευκαταφρόνητο 35% για τις περιοχές της μεσαίας τάξης και σπανιότερα έως καθόλου στις πλούσιες περιοχές. Στις πλούσιες περιοχές η μεγαλύτερη σε συχνότητα εγκληματική ενέργεια για ευνόητους λόγους είναι η απαγωγή για λύτρα. Οι αριθμοί νομίζω ότι μιλάνε από μόνοι τους και εξηγούν ποιος έχει σοβαρότατο λόγο να βρίσκεται στους δρόμους και να ζητά ασφάλεια και δικαιοσύνη.

Έλλειψη καθημερινών αγαθών από τα ράφια
Φτωχή, μεσαία ή πλούσια περιοχή αναζητώντας καθημερινά αγαθά όπως λάδι, γάλα, ζάχαρη, βούτυρο, κοτόπουλο, καφέ και χαρτί υγείας, έχεις τις ίδιες πιθανότητες να βρεθείς σε ατελείωτες ουρές ανθρώπων που περιμένουν ελπίζοντας κάποιο από αυτά τα αγαθά να εμφανιστεί και η πιθανότερη κατάληξη, που την έχω ζήσει αμέτρητες φορές, είναι να φύγεις μετά από 4-5 ώρες με ένα ή κανένα από τα προϊόντα που προανέφερα. Εάν ανήκεις στην φτωχή ή την μεσαία οικονομικά τάξη δεν έχεις καμία απολύτως άλλη επιλογή από το να επαναλαμβάνεις καθημερινά αυτήν την χρονοβόρα και ψυχοφθόρα διαδικασία. Κάποιες φορές θα σταθείς τυχερός, τις περισσότερες, όχι. Οι οικονομικά ευκατάστατοι είχαν, έχουν και θα έχουν πάντα έστω και μετά από 15 χρόνια "επανάστασης" την δυνατότητα επιλογής σε επιλεγμένα καταστήματα κάποιων εισαγόμενων πανάκριβων προϊόντων που αντικαθιστούν τις ανάγκες τους αφού τα προϊόντα με ελεγχόμενη τιμή από την κυβέρνηση κυκλοφορούν περισσότερο σαν φήμη παρά σαν πραγματικότητα στα ράφια. Και σε αυτό το ζητούμενο λοιπόν από τους διαδηλωτές είναι φανερό ποιος είναι ο μεγάλος αδικημένος.
Διαφθορά του κρατικού μηχανισμού και της αστυνομίας
Για να σας εξηγήσω το μέγεθος διαφθοράς και τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα θα πρέπει να σας πω ότι εργάζομαι σαν "tramitador" βοηθώντας την γυναίκα μου που είναι λογίστρια. Ούτε γραφεία, ούτε υπάλληλοι ούτε παχυλές αμοιβές. Μια λογίστρια που δουλεύει στο σπίτι της με 3-4 πελάτες και ο "tramitador" που σημαίνει στην ουσία το άτομο που κάνει όλη την "βρώμικη" δουλειά. Στην ουρά για να καταθέσεις ένα έγγραφο, στην ουρά στην τράπεζα, στην ουρά για να ρωτήσεις σε ποια ουρά πρέπει να σταθείς για συγκεκριμένη εργασία. Ένα σύστημα εξαιρετικά δομημένο μέσα στο χάος του για να σε οδηγεί να πληρώσεις κάποιον "δημόσιο λειτουργό" εάν θες να κάνεις την δουλειά σου. Και φυσικά οι μόνοι που αντέχουν να πληρώσουν δεν είναι ούτε οι φτωχοί ούτε η μεσαία τάξη.
Συνεχής αλλαγή ωραρίων. Ένας από τους τρόπους του συστήματος που τρέφει την διαφθορά. Ενώ την μια μέρα σε ενημερώνουν ότι για να παραλάβεις ένα έγγραφο είναι π.χ. από τις 10 έως τις 1. Την άλλη μέρα που πηγαίνεις στην ώρα σου το ωράριο έχει αλλάξει σε 9 με 12 και αυτό να γίνεται καθημερινά. Αλλαγή προτεραιότητας με βάση την ταυτότητα. Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή εξυπηρετούνται οι κάτοχοι ταυτότητας με νούμερο που λήγει από το 0 έως το 5, Τρίτη και Πέμπτη από 6 έως 9.
Όπως καταλαβαίνετε, το να πετύχεις την σωστή μέρα είναι ζήτημα τύχης και υπομονής αφού και σε αυτή την περίπτωση οι αλλαγές είναι καθημερινές. Γνωρίζοντας πια πως δουλεύει το σύστημα και μη έχοντας την δυνατότητα να πληρώσει ο πελάτης μας, έχω βρεθεί να περιμένω σε ουρά από τις 4 τα ξημερώματα έως τις 2 το μεσημέρι. Mαζί μου και εκατοντάδες άλλοι είτε συνάδελφοι είτε φτωχός κόσμος μπλεγμένος σε αυτό το καφκικό γαϊτανάκι διαφθοράς. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάθε τρεις και λίγο θα συναντήσεις τους υπαλλήλους της τάδε ή της δείνα υπηρεσίας να βρίσκονται στο πεζοδρόμιο με αυτοσχέδιες μπάντες να τραγουδούν τραγούδια για την "επανάσταση" σταματώντας την εργασία τους αυθαίρετα, κάνοντας την έτσι κι αλλιώς δύσκολη κατάσταση δυσκολότερη.
Την πρώτη και τελευταία φορά που διαμαρτυρήθηκα για την κατάσταση αυτή τα χαρτιά της υπόθεσής μου "χάθηκαν" με τρόπο μαγικό αφήνοντας εκτεθειμένο και έμενα και τον πελάτη μας. Έτσι δουλεύουν οι περισσότεροι από τα 2,5 εκατομμύρια (εκ παραδρομής γράφτηκε αρχικά -λανθασμένα- στο κείμενο 250.000) δημοσίων υπαλλήλων στην Βενεζουέλα και είναι δυστυχώς οι ίδιοι άνθρωποι που με ειδικό υπόμνημα-διαταγή δίνουν το "παρών" σε όλες τις ανοιχτές εκδηλώσεις της "επανάστασης". 
Eν κατακλείδι, ή έχεις να πληρώσεις έναν "tramitador" και κατ επέκταση να σου πληρώσει τον διεφθαρμένο υπάλληλο για να κάνεις την δουλειά σου ή απλά περιμένεις μετρώντας τις φωτογραφίες του Chavez και του Μαδούρο που κοσμούν όλα τα γραφεία. Και στην Βενεζουέλα ακόμα τρίβουν...οι φτωχοί πάντα.
Η αστυνομία είναι μια άλλη ειδική περίπτωση "δημοσίων λειτουργών" όπου τα όρια εγκληματία και οργάνου της τάξης είναι τέλειως δυσδιάκριτα εάν όχι ανύπαρκτα. Πέραν του θλιβερού 10% επίλυσης σοβαρών υποθέσεων όπως αναφέρω πιο πάνω που δεν είναι μόνο αποτέλεσμα ανικανότητας αλλά και ο τρόπος να κρατάς μια ολόκληρη χώρα στον φόβο, η εγκληματική τους συμπεριφορά έχει λάβει χώρα πολλές φορές μπροστά στα μάτια μου κάνοντας με μάρτυρα της θλιβερής αυτής κατάστασης.

Στους δρόμους και στα πεζοδρόμια του Καράκας που μένω βρίσκεται το απόλυτο βασίλειο του παρεμπορίου. Σε κάθε εκατοστό ελεύθερου χώρου οι buhoneros (υπαίθριοι μικροπωλητές) έχουν απλωμένη την πραμάτεια τους πουλώντας από λαθραία τσιγάρα, φαγητό του δρόμου, ρούχα και κάθε λογής μαϊμούδες που μπορείτε να φανταστείτε. Το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν στο πεζοδρόμιο κυριολεκτικά, πληρώνουν για το πόστο τους την αστυνομία- μαφία το λεγόμενο "Vacuna" (εμβόλιο) αφού μην έχοντας κανένα νόμιμο χαρτί δεν έχουν καμιά άλλη επιλογή.
Οι υπόλοιποι που συνήθως είναι οι περιστασιακοί μικροπωλητές και αυτοί που δεν έχουν την "προστασία" της αστυνομίας είναι και τα συχνότερα θύματα της απανθρωπιάς τους. Όποτε η αστυνομία θέλει να κάνει μια επιχείρηση σκούπα, εντοπίζοντας τους συγκεκριμένους μικροπωλητές ούτε τους συλλαμβάνει ούτε τους βάζει πρόστιμο. Aπλά τους κλέβουν όλα τα λεφτά και το εμπόρευμα τους μόνο για να το πουλήσουν στους άλλους "νόμιμους"  buhoneros.
Φυσικά αυτή η κατάσταση δεν συμβαίνει στα μεγάλα και ακριβά καταστήματα των εμπορικών κέντρων και ούτε καν στα μικρομεσαία νόμιμα καταστήματα της γειτονιάς. Για μια ακόμα φορά ο στόχος και ο κυριότερος αποδέκτης της απανθρωπιάς του συστήματος είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Xειραγώγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης
Η βάση και το κυριότερο όπλο κάθε απολυταρχικού καθεστώτος ιδιαίτερα σε χώρες με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο όπως η Βενεζουέλα. Πρέπει να σας εξηγήσω ότι για να δεις τηλεόραση στην Βενεζουέλα έχεις δυο επιλογές. Ή θα έχεις καλωδιακή τηλεόραση με πρόσβαση σε δορυφορικά κανάλια την οποία πρέπει φυσικά να πληρώνεις κάθε μήνα ή θα αρκεστείς στα ελεύθερα κανάλια τα οποία στην διάρκεια των 15 χρόνων της "επανάστασης" ελέγχονται πλήρως από την κυβέρνηση.
Το επικοινωνιακό "τέρας" Hugo Chavez διέθετε δική του εκπομπή στην τηλεόραση κάθε Κυριακή όλα τα χρόνια της προεδρίας του. Το λιγότερο 4 ώρες κάθε Κυριακή και μερικές φορές 8 και 12 ώρες ο πρόεδρος μονοπωλούσε σε εθνικό δίκτυο τη σκέψη, τα όνειρα και τον ελεύθερο χρόνο των φτωχών Βενεζολάνων. Μιλώντας κυριολεκτικά την γλώσσα του δρόμου ήταν ο πρώτος πρόεδρος που τους έκανε να νιώσουν ότι κυβερνάει ένας από αυτούς.
Με ρητορική ενάντια στους κακούς πλούσιους και εξύψωση στα ουράνια (πάντα ρητορική δυστυχώς) του φτωχού, το δυστυχώς βαθιά ανεκπαίδευτο κοινό του, έκανε τον πραγματικά χαρισματικό επικοινωνιακά Chavez είδωλο της καθημερινότητάς τους. Όλες οι ειδήσεις όλες τις ημέρες όλα τα χρόνια που έμπαινε στο κεφάλι τους, ήταν και είναι μια ατελείωτη προπαγάνδα.
Μπορεί πραγματικά να μειώθηκε το ποσοστό αναλφαβητισμού στην χώρα, αυτό όμως δυστυχώς απέχει μακράν από το να έχουν αυτοί οι άνθρωποι ελεύθερη, κριτική και πολιτική σκέψη. Όχι γιατί δεν τους αξίζει αλλά γιατί δεν τους διατέθηκε ποτέ η ελευθερία για να την αποκτήσουν. Εκατομμύρια φτωχολογιάς συνδεδεμένα απευθείας με το Matrix, ζώντας στην ψευδαίσθηση που τροφοδοτούν τα λόγια της "επανάστασης" τον εγκέφαλό τους, αγνοώντας ή μην μπορώντας πια να δουν την έρημο της πραγματικότητας.
Η πλούσια και η μεσαία τάξη έχει πάντα την διέξοδο me to blue pill της καλωδιακής και του internet. Όταν πέθανε ο Chavez είχαμε 7 μέρες εθνικού πένθους. Δολοφονούνται 15 Βενεζολάνοι και έχουμε 11 μέρες αργίας για τον εορτασμό του καρναβαλιού. Αποδεικνύει πως επιβάλλεται σε μια κοινωνία να αντιλαμβάνεται την θλίψη και την χαρά.

Παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Πέραν των όσων έχω καταγράψει παραπάνω που σε όλες τις περιπτώσεις είναι ωμή και βίαιη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, θα αφήσω να μιλήσουν μόνο οι 15 νεκροί των τελευταίων διαδηλώσεων, οι δεκάδες μαρτυρίες για αστυνομική κτηνωδία με αποδείξεις, και η σύλληψη δεκάδων υποστηρικτών της αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένου και ενός από τους κύριους ηγέτες της Leopoldo Lopez (χωρίς να δηλώνω σε καμία περίπτωση υποστηρικτής του) με κατηγορίες για υποκίνηση του λαού για επεισόδια και αποσταθεροποίηση! Συγνώμη αλλά με την ίδια λογική ο κ. Τσίπρας εάν ζούσε στην Βενεζουέλα θα έκανε ήδη παρέα στον Lopez. Στον σουρεαλιστικό όμως κόσμο που ζούμε ο κ. Τσίπρας δηλώνει την συμπαράστασή του στον πρόεδρο Μαδούρο!
Οικονομική αστάθεια και σύνθλιψη των εισοδημάτων που φέρνει το 56% του πληθωρισμού
Για να σας δώσω να καταλάβετε περίπου την εικόνα της οικονομικής καθημερινότητας των φτωχών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης πρέπει να σας δώσω κάποια βασικά οικονομικά δεδομένα.
Κατώτατος μισθός 3000 bolivar
Μισθός υπαλλήλου σε καλή θέση σε ιδιωτική επιχείρηση ή σε τράπεζα 7.000 bolivar
Τιμές προϊόντων
Τσιγάρα Belmond Βενεζουέλας -45 bolivar
Μισό κιλό αλλαντικά σε φέτες-100 bolivar
Μισό κιλό κίτρινο τυρί σε φέτες-80 bolivar
Μέσος λογαριασμός ηλεκτρικού-200 bolivar

1 κοτόπουλο 2 κιλών -120 bolivar 
1 κιλό μοσχαρίσιο κρέας - 90 bolivar
1 λίτρο ηλιέλαιο - 60 bolivar
1 λίτρο χυμός φρούτων - 25 bolivar
1 λίτρο γάλα - 30 bolivar
1 λίτρο υγρό πατώματος -25 bolivar
1 λίτρο χλωρίνη - 25 bolivar
1 φρατζόλα ψωμί - 20 bolivar
Μισό κιλό απορρυπαντικό πλυντηρίου - 30 bolivar
1 εισιτήριο κινηματογράφου - 120 bolivar
Μέσο ενοίκιο σπιτιού ενός δωματίου - 2500 bolivar (ουσιαστικά απαγορευτικό για κάποιον με κατώτατο μισθό και δύσκολο ακόμα και για ένα ανώτερο). 
Αυτές είναι οι ενδεικτικές τιμές κάποιων από τα βασικά προϊόντα και μπορείτε να κάνετε τους πολλαπλασιασμούς σας με βάση μια τριμελή η τετραμελή οικογένεια. Δεν θα σας πάρει πολλή ώρα να καταλάβετε ότι οι εργαζόμενοι με τον κατώτατο μισθό, ουσιαστικά ζουν στα όρια της εξαθλίωσης και η μεσαία τάξη απλά επιβιώνει.
Επειδή είναι λογικό και αναπόφευκτο να κάνετε αυτομάτως τις συγκρίσεις με τις τιμές και τους μισθούς στην Ελλάδα της κρίσης, της οικονομικής λαίλαπας και του μνημονίου, θα πρέπει να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι η Βενεζουέλα είναι η πέμπτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα παγκοσμίως, η πρώτη σε αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο, και εδώ και 15 χρόνια υποτίθεται ότι έχει σοσιαλιστική κυβέρνηση.

Τότε και μόνο τότε ίσως, και διαβάζοντας όλα τα παραπάνω, να καταλάβετε ότι ο κόσμος που διαδηλώνει στους δρόμους δεν το κάνει για τα συμφέροντα της Αμερικής ούτε πρόκειται για πάλη των τάξεων. Οι γεωπολιτικές βλέψεις της υπερδύναμης, διαχρονικές και δεδομένες, όπως όμως δεδομένα και πραγματικά είναι τα βαθιά προβλήματα αυτής της χώρας και του λαού της. Κανένας από τον απλό κόσμο δεν αγωνίζεται για να παραδώσει την χώρα του στον οποιοδήποτε οικονομικό κατακτητή αλλά για να αποτινάξει την εσωτερική καθεστωτική ολιγαρχία.
Είναι αλήθεια ότι παρ΄ όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω η βάση των διαδηλωτών ανήκει στην μεσαία τάξη που όμως είναι πιο κοντά στα φτωχά στρώματα από ποτέ.
Για πρώτη φορά όμως μετά από 15 χρόνια "επανάστασης" σε πολλές φτωχογειτονιές υπάρχουν στην Βενεζουέλα διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος και αυτό από μόνο του λέει πολλά σε συνδυασμό με την βραχέα νίκη του Μαδούρο στις τελευταίες εκλογές με 1,5% διάφορα από το 11% της νίκης του Dem πριν πεθάνει. Αποδεικνύει περίτρανα την προσωπολατρία και όχι την πίστη στο σύστημα και τον τρόπο διακυβέρνησης. Το μέλλον αβέβαιο, το παρόν δεδομένο.
Οι Βενεζολάνοι δεν μάχονται στους δρόμους για ένα καλύτερο πολυτελές αυτοκίνητο όπως πολλά μέσα με συγκεκριμένη πολιτική γραμμή προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη στην Ελλάδα. Ούτε δολοφονούνται στους δρόμους από την πολλή δημοκρατία και τον σοσιαλισμό.
Μάχονται και πεθαίνουν γιατί η δημοκρατία και ο σοσιαλισμός στην Βενεζουέλα δεν ήρθε ποτέ.

Η Ελλάδα, κύριε Τσίπρα, δεν είναι Βενεζουέλα

Τετάρτη 04 Μαΐου 2016, 00:01

Του Θανάση Μαυρίδη

capital.gr

 

Η Βενεζουέλα δεν έχει μνημόνια. Έχει δικό της νόμισμα, έχει αριστερή κυβέρνηση και είναι η πέμπτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο. Γιατί άραγε ζει μέρες Αργεντινής; Εκεί το νόμισμα δεν υπηρετεί τον άνθρωπο; Για να μην ξεχνάμε και τον πρόεδρο Πάκη. Η Βενεζουέλα, πάντως, ήταν η χώρα - πρότυπο του Αλέξη Τσίπρα.

Σήμερα στην Βενεζουέλα οι άνθρωποι σκοτώνονται για ένα κομμάτι ψωμί. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και φρόντιζε όλο αυτό το διάστημα και με κάθε ευκαιρία  να δείχνει το «ανθρώπινο» πρόσωπό της απέναντι σε όσους την αμφισβητούσαν. Χαρακτηριστική είναι η επιστολή ενός Έλληνα που ζούσε στο Καράκας και την οποία δημοσίευσα στο capital πριν από δύο χρόνια. Όποιος ενδιαφέρεται ας διαβάσει ένα κείμενο που δείχνει μία πραγματικότητα που ίσως δεν γνωρίζετε. Είναι σαφές ότι δεν φτάσαμε τυχαία στα σημερινά γεγονότα.

Οι εκπρόσωποι της ψεκασμένης αριστεράς στα social media έβλεπαν πίσω από αυτή και από άλλες σχετικές δημοσιεύσεις έναν «βρώμικο πόλεμο» κατά του λαοπρόβλητου καθεστώτος. Είχαν τόσο πολύ τυφλωθεί από τις ιδεοληψίες τους που δεν μπορούσαν να δουν το προφανές: Αν οι ίδιοι ζούσαν στην Βενεζουέλα θα ήταν σίγουρα στην «άλλη πλευρά». Όχι απαραίτητα στο πλευρό της αντιπολίτευσης, αλλά σίγουρα απέναντι στον Μαδούρο.

Αλλά για τι πράγμα συζητάμε; «Ευρωπαϊστές» βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αγνοούσαν τους νεκρούς στις διαδηλώσεις και έκλειναν τα μάτια -στην κυριολεξία- στις κατάφορες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν επρόκειτο για αφελείς τοποθετήσεις, όπως τόσες και τόσες που γίνονται καθημερινά στην Ελλάδα. Τα πίστευαν! Πίστευαν ότι ο άλλος δρόμος για την Ελλάδα ήταν εκείνος των αριστερών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής. Αυτό ακριβώς δήλωσε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας σε δημόσιες τοποθετήσεις του.

Κάποιοι έφτασαν μάλιστα στο σημείο να διοργανώνουν εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα ως περιοδεύων θίασος, με κεντρικό ομιλητή τον πρεσβευτή της Βενεζουέλας στην Ελλάδα και με αντικείμενο το μοντέλο ανάπτυξης της Βενεζουέλας. Δυστυχώς για τους πολίτες της Βενεζουέλας το μοντέλο αυτό κατέρρευσε. Αλλά αυτό ήταν  απολύτως προβλέψιμο. Οι μόνοι που δεν ήθελαν να το δουν ήσαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν θέλησαν να δουν τις επιπτώσεις της πολιτικής τους στην Ελλάδα! Διότι η καθημερινή τους πρακτική μας οδηγεί όλο και πιο κοντά στην κατάσταση της Βενεζουέλας.

Η Ελλάδα -ευτυχώς- δεν είναι Βενεζουέλα. Και δεν πρόκειται να γίνει μία χώρα που θα παρακολουθεί έναν Μαδούρο να δίνει τετράωρη διάλεξη κάθε Κυριακή από ένα τηλεοπτικό κανάλι. Η Ελλάδα δεν θα ανεχτεί τους πραιτοριανούς να σκορπούν τον τρόμο, όπως συμβαίνει στις γειτονιές του Καράκας. Η Ελλάδα είναι μία ελεύθερη χώρα κι έτσι θα παραμείνει. Η Ελλάδα έχει μέλλον. Όχι όμως με τους ανιστόρητους που έψαξαν να βρουν τον χαμένο τους παράδεισο στην Βενεζουέλα.