Ο Φιντέλ και ο Αλέξης-Καλά, δε ντράπηκε (ο Τσίπρας);

Του διαχειριστή

Είναι τουλάχιστον κωμικό να "ντύνεται" ο Τσίπρας τον μανδύα του επαναστάτη και να υμνεί τον νεκρό πλέον Φ. Κάστρο "μέχρι την τελική νίκη των λαών..." όπως δήλωσε. Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά οι δηλώσεις και τα πιστεύω των αριστεριστών ψευτοεπαναστατών, και γενικά των ντεμέκ μαρξολενινιστών,  περιέχουν μεσσιανική σωτηριακή γλώσσα, απολύτως θρησκευτική! Αφήνω όμως τον κ. Παπαδόπουλο-Τετράδη του Liberal να μας κάνει την σύγκριση...

Καλά, δε ντράπηκε (ο Τσίπρας);

30 Νοεμβρίου 2016, 08:56

 

Καταλαβαίνω πολύ καλά την επιθυμία του πρωθυπουργού να πάει στην κηδεία του Κάστρο στην Κούβα. Ήταν στην παιδική και εφηβική του φαντασία ένας επαναστάτης ίνδαλμα. Ένα πρότυπο. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι ένα: Δε ντράπηκε;
Εγώ θα ντρεπόμουν να πάω να σταθώ μπροστά στα λείψανα του ανθρώπου που θαύμαζα, που ορκιζόμουν ότι θα μοιάσω, που μ’ εμπιστεύτηκε με τα μηνύματά του και που εγώ στην πράξη τον πρόδωσα στα πάντα. Σημασία δεν έχει αν ο Φιντέλ είχε δίκιο ή άδικο σε όσα έκανε. Σημασία έχει η συνέπεια, τι έλεγε και τι είναι ο ένας και ο άλλος.
Εκείνος, ήταν ένας πολύ καλός μαθητής και φοιτητής, ένας δικηγόρος των φτωχών. Εγώ ένας κακός μαθητής, ηγέτης μιας μαθητείας για λιγότερη μόρφωση και ένας κακός φοιτητής, χωρίς έργο στην επιστήμη μου.
Εκείνος εντάχθηκε στο πατριωτικό εθνικό κίνημα της χώρας του, που ήταν αντικομμουνιστικό, και πολέμησε με τα όπλα τη δήθεν δημοκρατία και μετά τη δικτατορία στη χώρα του, φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Εγώ εντάχθηκα στην κομμουνιστική νεολαία και δεν πήρα ποτέ τα όπλα εναντίον κανενός καθεστώτος για καμιά επανάσταση παρ όλο που την πίστευα, ενώ, αντίθετα, οι μαθητικές δραστηριότητές μου διαφημίζονταν από συντηρητικές εκπομπές της τηλεόρασης και το καθεστώς με χάιδευε.
Εκείνος με 81 ανθρώπους απ αυτό το εθνικό κίνημα έστησε αντάρτικο στα βουνά της πατρίδας του, ξεσήκωσε ένα λαό και έριξε ένα ένοπλο καθεστώς, χωρίς να υπολογίζει τη ζωή του και τις απειλές της υπερδύναμης του πλανήτη, που στήριζε το καθεστώς και που απέχει μόλις 200 μίλια από την πατρίδα του. Όσο ο Πειραιάς από την Κρήτη. Εγώ, έριξα μια κυβέρνηση και κατέλαβα την εξουσία χωρίς καμιά απειλή, χωρίς καμιά προπαρασκευή του λαού για εκεί που ήθελα να τον οδηγήσω, έχοντας επιπλέον και τη βοήθεια όλης σχεδόν της πλουτοκρατίας της χώρας μου.
Εκείνος έδιωξε κάθε φορέα που απομυζούσε την οικονομία της χώρας του και άφηνε το λαό σε εξαθλίωση, ξεκινώντας από την κατάργηση των μεγάλων κλήρων και την υποχρέωση να είναι Κουβανός καθένας που κατείχε εκτάσεις και εθνικά κεφάλαια. Χωρίς να φοβηθεί να συγκρουστεί γι αυτό με τη μία υπερδύναμη, που σχεδόν κατείχε τη χώρα του και να υποστεί για πάνω από 50 χρόνια το εμπάργκο της. Εγώ, διατήρησα την κατοχή του μεγάλου πλούτου στα χέρια που τη βρήκα, ρήμαξα την περιουσία της μεσαίας τάξης και των φτωχών και ψήφισα νόμους που παραχώρησαν τα εθνικά κεφάλαια στους ξένους για 99 χρόνια.
Εκείνος, για να υπερασπιστεί αυτά που πίστευε (σωστά ή λάθος δεν έχει σημασία, η συνέπεια παίζει ρόλο) δε δίστασε να συμμαχήσει με την άλλη υπερδύναμη και να φέρει την ανθρωπότητα στο χείλος ενός πολέμου, ενώ αντιμετώπιζε επί χρόνια τις ένοπλες εισβολές της αντιπολίτευσης από απέναντι, που εξοπλίζονταν από την ισχυρότερη υπηρεσία του κόσμου. Εγώ, ενώ πίστευα στη εθνική νομισματική ανεξαρτησία, μόλις με απείλησαν ότι θα έβγαινα από το κλάμπ των κεφαλαιοκρατικών χωρών και ότι ο λαός μου θα περνούσε πολύ ζόρικα για μερικά χρόνια αν αποκτούσα νομισματική ανεξαρτησία, έκανα πίσω αυθημερόν από το φόβο μην αντιμετωπίσω καμιά οργή από το λαό που δεν τον είχα προετοιμάσει για τίποτε, και πέσω.
Εκείνος έπαιρνε τις ευθύνες των αποφάσεών του και τις διαλαλούσε κι όλας. Εγώ μόλις τα βρήκα σκούρα με την ευθύνη που έπρεπε να αναλάβω, έριξα το μπαλάκι στο λαό με δημοψήφισμα. Εκείνος ξεσήκωνε το λαό προς ένα δρόμο ενάντια στους ξένους και πήγαινε μπροστά. Εγώ ξεσήκωσα το λαό ενάντια στους ξένους κι έκανα πίσω από το φόβο να συγκρουστώ μ αυτούς και μου τραβήξουν την καρέκλα που καθόμουν.
Εκείνος έκανε τα πάντα και σε βάρος πολλών για να μπορεί να ταϊζει περισσότερα σχολεία, περισσότερα νοσοκομεία, περισσότερα στόματα με δωρεάν τρόφιμα, όλους με δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όλους με δωρεάν συγκοινωνίες όλους με δωρεάν σιτεία για τους φτωχούς. Εγώ κόβω λεφτά από τα νοσοκομεία, από τα σχολεία, από τα πανεπιστήμια, από την περίθαλψη και τις συντάξεις, ακριβαίνω τις συγκοινωνίες, παρακολουθώ άπραγος να ακριβαίνουν τα τρόφιμα.
Εκείνος αρνήθηκε να υποχωρήσει από την ανεξαρτησία της πατρίδας του και να συμβιβαστεί με τα δέλεαρ, που του πρόσφεραν εχθροί και μετέπειτα φίλοι που γίνανε εχθροί. Και δε δίστασε να συγκρουστεί και με τη δεύτερη υπερδύναμη γι αυτή την ανεξαρτησία. Κι ας κόστιζε πρόσθετη φτώχεια στο λαό του η ανεξαρτησία. Εγώ, που πήρα την εξουσία για να δώσω πίσω στο λαό τη χαμένη του ανεξαρτησία παρέδωσα οικονομικά και πρακτικά στους ξένους ακόμα κι εκείνη που είχε απομείνει.
Εκείνος ήταν ένας πατριώτης διεθνιστής, που παρά τη φτώχεια της χώρας του στήριξε με όπλα και εθελοντές κάθε λαϊκό κίνημα στον πλανήτη. Εγώ με την πολιτική που ακολουθώ δεν μπορώ να στηρίξω ούτε τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας μου.
Εκείνος ήταν αυτό που έλεγε ότι ήταν. Ένα δικτάτορας μιας κοινοκτημοσύνης, ένας πατέρας όπως έλεγε, στην υπηρεσία του τελευταίου Κουβανού χωρικού και προλετάριου στη χώρα του. Εγώ είμαι στην πράξη ακριβώς το αντίθετο απ αυτά που λέω ότι είμαι. Ένας υπηρέτης του ξένου και του ελληνικού μεγάλου κεφαλαίου, που κυβερνάω με μια πλειοψηφία στη Βουλή, χωρίς να δίνω δεκάρα για τις θέσεις όσων με αντιπολιτεύονται, βυθίζοντας τους πολίτες μου κάθε μέρα σε βαθύτερη δυστυχία.
Εκείνος άλλαξε δρόμο και έδωσε τα χέρια με το μεγάλο του εχθρό, την υπερδύναμη, χωρίς να θίξει το όνομα της χώρας του, για να βοηθήσει το λαό του να βγει από την ανέχεια, που η πολιτική του επιμονή τον έχει ρίξει. Κι αναγνωρίστηκε γι αυτό. Εγώ δίνω τα χέρια σε όλους κι έχω κάνει το όνομα της πατρίδας μου περίγελο στα ξένα χείλη.
Εκείνος έλεγε ότι ήταν ένας Κουβανός πατριώτης. Εγώ βγάζω μπιμπίκια αν με πουν πατριώτη.
Για όλα αυτά και γι άλλα θα το σκεφτόμουνα πολύ και θα ντρεπόμουν έστω και να σταθώ μπροστά απ τη σορό του. Αλλά, αν μ έφερνε ο δρόμος να σταθώ, μονάχα ένα πράγμα θα άξιζα να πω: Συγνώμη.
Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης

Η δημοσιουπαλληλική συμμορία των αργόμισθων παρασίτων είναι κυρίαρχη-και χρειάζεται ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ!

Τις μέρες που πέρασαν  «έφυγαν» 2… Στην Κούβα ο δικτάτορας Φιντέλ, ο πολέμιος του καπιταλισμού, που σε αντίθεση όμως με ό,τι συμβαίνει στην χώρα του όπου οι άνθρωποι ζουν με 10 ή 30 δολάρια, κατείχε ένα πολυτελές νησί στην Καραϊβική, ιδιωτικό γιώτ και πολλές εξοχικές κατοικίες ενώ και ο γιος του, σύμφωνα με το περιοδικό Forbes, διαθέτει περιουσία τουλάχιστον 900 εκατομμυρίων δολαρίων… και στην Κούβα του Αιγαίου (που λέει ο φίλος μου ο takis2000)… η Μελίνα Μερκούρη.
Ελλάδα, 2016 μ.Χ. (μετά από 758585949 «μεταρρυθμίσεις», εξορθολογισμούς δαπανών, αξιολογήσεις, μνημόνια, «απογραφές» Δημοσίων Υπαλλήλων και 73664739 νέους φόρους).

Δύο αστυνομικοί εντοπίσθηκαν να φρουρούν την Μελίνα Μερκούρη 22 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατό της:
 
«Ειδική επιτροπή, λέει,  ασχολήθηκε με την διαδικασία επανατοποθέτησης ενστόλων στη μάχιμη αστυνόμευση.»
-Μάλιστα…
«Η ειδική επιτροπή της ΕΛΑΣ έκανε "ξεκαθάρισμα" στις λίστες των αστυνομικών που μετέχουν στις συνοδείες επισήμων προσώπων.»
-Ξαναμάλιστα…
«Σε πόρισμά της προέβλεπε ανάκληση αστυνομικών από την ασφάλεια επισήμων προσώπων ως το τέλος Σεπτεμβρίου.»
-Ωραία…
 «Στην έρευνα βρέθηκαν με νέα φύλλα πορείας 700 αστυνομικοί και 80 αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες, προκειμένου να διατεθούν στη μάχιμη αστυνόμευση στο δρόμο και σε υπηρεσίες που έχουν ανάγκες.»
-Ωραιότατα…
 «Μέσα σ΄αυτούς τους αστυνομικούς διαπιστώθηκε ότι δύο εξ αυτών, μέχρι πριν από τρεις εβδομάδες, υπηρετούσαν… στη συνοδεία της ΜΕΛΙΝΑΣ ΜΕΡΚΟΥΡΗ.»
-Πως…;;;!!!
«Δύο αστυνομικοί υπηρετούσαν εδώ και 22 χρόνια στη συνοδεία της Μελίνας Μερκούρη…»
-Ποιανής ρε παιδιά;;; Της Μελίνας;;; Της πεθαμένης;;;
«Οι δύο αστυνομικοί είχαν "ξεχαστεί" στην φύλαξη-συνοδεία της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη, η οποία απεβίωσε 22 ολόκληρα χρόνια πριν, το 1994.»
- «Είχαν ξεχαστεί;;;» Τι πα’ να πει… «είχαν ξεχαστεί»;;;
«Έτσι μέχρι πριν τρεις εβδομάδες, υπηρετούσαν στη συνοδεία της Μελίνας Μερκούρη μόνο στα χαρτιά, εισπράττοντας μόνο τον μισθό τους.»
-«Υπηρετούσαν…;;;» Και… πληρώνονταν;;; Και μετά;;; Θα γίνει κάποια εξέταση για το πώς ακριβώς έγινε και «ξεχάστηκαν», από τους προϊσταμένους τους και το υπέροχο αυτό Κράτος;;; Για πες…
«Μόλις διαπιστώθηκε αυτό, οι δύο ένστολοι έλαβαν φύλλα πορείας για άλλες υπηρεσίες.»
 
Κατάλαβες φίλε μου καλέ;;; Δεν πήγαν σπίτι τους «συντετριμμένοι», όταν επιτέλους έμαθαν τα δυσάρεστα για την Μελίνα. Ό ο ο ο ο  ο ο ο ο ο ο χ  ι… Ούτε αυτοί, ούτε οι προϊστάμενοί τους… Αντί να λάβουν μία ξερή απόλυση ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ χωρίς αποζημίωση, έλαβαν όλοι μαζί θέση για το ΕΦΑΠΑΞ. 

Γιατί, όπου να ‘ναι βγαίνουν και στη σύνταξη… Και έλαβαν όλοι μαζί και φύλλο πορείας για άλλες υπηρεσίες… Για την φύλαξη του Ευάγγελου Γιαννόπουλου μάλλον. Και βεβαίως, ούτε και που θα ασχοληθεί κανείς για το πώς συνέβη αυτό το «απίστευτο και όμως ελληνικό θαύμα» και να αποδώσει τις ανάλογες ευθύνες όπου αναλογούν… Το να κληθούν να εξηγήσουν πως συνέβη αυτό το «θαύμα» και τα άλλα «θαύματα» στην Μπανανία ΟΛΟΙ οι εμπλεκόμενοι προϊστάμενοι και πολιτικοί προϊστάμενοι των 22 αυτών ετών είναι εκτός συζήτησης. Αλλά και να λογοδοτούσαν, θα χρειαζόταν μία ζωή ολόκληρη για να τελεσιδικήσει το όλο θέμα και να… αποφανθεί η Δικαιοσύνη για το πόσο Μπανανία τελικά είμαστε…
 
Όταν μάθαμε ότι το ΕΣΥ κάλυπτε νοσήλια για δάγκωμα από ΚΑΓΚΟΥΡΟ για 40 χρόνια, είπαμε «καλά, τώρα το τερματίσαμε». 

Όταν ακούσαμε για την «δεύτερη ευκαιρία» που δίνει το ελληνικό Δημόσιο Τέρας στους πλαστοπτυχιούχους αντί απόλυσης χωρίς αποζημίωση, τα ίδια. Ε, κάναμε λάθος. Δεν τερματίζεται ποτέ. Η Κρατική παράνοια δεν γιατρεύεται. 

Η δημοσιουπαλληλική συμμορία των αργόμισθων είναι κυρίαρχη και ο «δομικός εξορθολογισμός του Δημοσίου» είναι απλά ένα ανέκδοτο για να κοροϊδεύουμε τους κουτόφραγκους και τους εαυτούς μας.
 
Μήπως γνωρίζει κανείς στην Μπανανία ή στον πλανήτη ολόκληρο πόσοι ακριβώς ακόμα αργόμισθοι αρχικηφήνες εισπράττουν ανελλιπώς από τους φόρους μας και τα ΑΤΜ; Πόσοι είναι οι Κρατικοί υπάλληλοι χωρίς αντικείμενο, χωρίς εργασία, χωρίς έλεγχο, χωρίς καν τη φυσική τους παρουσία, χωρίς λογική;;;
 
Συμπέρασμα: Ο σώζων εαυτόν σωθήτω! ΑΥΤΟ είναι το ελληνικό κράτος. Αυτό όμως, δεν είναι Κράτος. Δεν φτιάχνεται αυτό το πράγμα. Είναι σάπιο. Πώς να σωθεί αυτό το χάλι;;; Μιλάμε για την μεγαλύτερη Μπανανιάρα στον πλανήτη Γη. Αυτό το μουχλιασμένο Κράτος-ΧΑΟΣ, θέλει γκρέμισμα. ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ! Επιβάλλεται η εκ θεμελίων «κατεδάφιση» του και φτιάξιμο εξαρχής. Δεν αρκούν απλά «μεταρρυθμίσεις». Δεν αρκούν κόφτες. ΕΙΝΑΙ ΣΑΠΙΟ ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ. Χαλασμένο. Εντελώς

Οι κυβερνήσεις σπάνε και καίνε στα Πολυτεχνεία

Γ Παπαδόπουλος-Τετράδης  
Πηγή Liberal

 Σε όχι πολύ παλιότερες εποχές, που οι μπαχαλάκηδες δεν ήταν περισσότεροι από 300-500, ειδικές μονάδες της αστυνομίας συμμετείχαν μαζί τους ως ροπαλοφόροι και καταστροφείς στα επεισόδια διαδηλώσεων και πορειών για να αποθαρρύνονται οι νοικοκυραίοι να κατεβαίνουν σε συλλαλητήρια. Το κράτος δεν τα θέλει αυτά. Εδώ και 2-3 χρόνια οι μπαχαλάκηδες είναι πάνω από 3.000. Και δε χρειάζονται την αστυνομία για να τα σπάνε. Πολύ περισσότερο που οι πιο πολλοί συγγενεύουν με το κυβερνών κόμμα.
Κι αυτό το τελευταίο είναι από τις βασικές αιτίες της δήθεν ανοχής της κυβέρνησης σε κάθε καταστροφική επιδρομή του αυτοεπονομαζόμενου αναρχοαυτόνομου χώρου. Είτε αυτή γίνεται στην Αθήνα, είτε στη Θεσσαλονίκη, είτε οπουδήποτε αλλού. Επειδή το ποιος τα σπάει είναι γνωστό και στην κυβέρνηση και στην αστυνομία με ονοματεπώνυμα.
Στο ερώτημα, λοιπόν, γιατί η αστυνομία δεν κάνει τη δουλειά της να υπερασπίζεται το δημόσιο χώρο και τη δημόσια περιουσία η απάντηση είναι απλή. Γιατί δε θέλουν οι πολιτικοί της προϊστάμενοι.
Και για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και με το όνομά τους, καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει αυτό που θέλει και να προσπαθεί αυτό που πιστεύει να το εμπνεύσει και σε άλλους. Μ αυτή την έννοια ο συγκεκριμένος αναρχοαυτόνομος χώρος – γιατί υπάρχει κι άλλος αναρχικός χώρος που διαφωνεί σφόδρα με τις πρακτικές του μπάχαλου- έχει δικαίωμα να θέλει να διαλύσει το αστικό κράτος και να καταστρέψει ό,τι αποτελεί δημιούργημά του.
Από την άλλη πλευρά, το αστικό κράτος και οι πολίτες που το πιστεύουν έχουν δικαίωμα να υπερασπιστούν την ύπαρξή του. Επειδή μάλιστα είναι και το πλειοψηφικά κυρίαρχο σώμα και έχει τη βία με το μέρος του με τη μορφή των νόμων και των εξουσιών, έχει αναλάβει και υποχρεώσεις απέναντι στους πολίτες που αντιπροσωπεύει.
Μια από αυτές τις υποχρεώσεις είναι η υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας. Της περιουσίας δηλαδή που ανήκει σε όλους τους πολίτες και την οποία πληρώνουν όλοι οι πολίτες με τους φόρους τους για να υπάρχει. Η υπεράσπιση αυτή γίνεται από την κυβέρνηση, τους δικαστές και την αστυνομία.
Αυτές είναι με λίγα λόγια οι παραταγμένες δυνάμεις και το περίγραμμά τους για να μην πολυλογούμε. Πρόκειται για έναν πόλεμο, που αφού τον διεξάγει κανείς έχει την ελπίδα να νικήσει, αλλά έχει αναλάβει και το ρίσκο να χάσει. Κι άμα χάσει δεν υπάρχουν περιθώρια δικαιοσύνης και ελέους. Η σύγκρουση είναι μετωπική.
Στην περίπτωση αυτού του κρατικού μορφώματος που λέγεται Ελλάδα αυτοί οι όροι είναι σαθροί. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι συγκρουόμενες δυνάμεις… διαπλέκονται! Και διαπλέκονται γιατί, όπως είπα και στην αρχή, εδώ και χρόνια η αστυνομία χρησιμοποιούσε τους λίγους μπαχαλάκηδες για να κάνει την εκφοβιστική δουλειά της προς το λαό, συμμετέχοντας μαζί τους στα έκτροπα. Τους έχουμε δει να το κάνουν και τους έχουν δει και οι αναγνώστες και οι τηλεθεατές από τις κάμερες των ρεπόρτερς.
Εδώ και 2-3 χρόνια, με τη διάλυση των ιδεολογιών της αριστεράς στην πράξη και με τη διάχυση της αμορφωσιάς και της απελπισίας στο λαό, οι μπαχαλάκηδες έχουν πληθύνει πολύ. Και η βία τους δε χρειάζεται πιά την αστυνομία για να είναι εκτεταμένη και εκφοβιστική. Κάνουν μια χαρά τη δουλειά του κράτους να αποθαρρύνουν το λαό από το να κατέβει σε διαδηλώσεις.
Στην πραγματικότητα πρόκειται στην πλειοψηφία τους για ανεγκέφαλα παιδάκια χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο, συχνά πρεζόνια, ένα συνονθύλευμα λούμπεν, υπό την καθοδήγηση συγκεκριμένων «μπαρμπαναυτάδων» του περιθωριακού χώρου, που δεν ανήκει στην ιδεολογική αναρχία. Ανήκει στο χαβαλέ. Επειδή, η ιδεολογική αναρχία επικεντρώνεται σε πολιτική δουλειά εκτός από την praxis, ενώ τα μπάχαλα απλώς τα σπάνε για χαβαλέ, όπως τα έσπαγαν κάποτε οι Έλληνες στα μπουζούκια. Είναι ένα παιχνίδι αδρεναλίνης. Με ξένα χρήματα.
Σ αυτό το περιβάλλον έχει αποκτήσει υπόσταση και η υπεράσπιση απ αυτούς της περιοχής των Εξαρχείων ως δικαίωμα σε αυτόνομη περιοχή, όπου πολλοί από τους νόμους οφείλουν να μην ισχύουν με το επιχείρημα ότι «ο λαός μπορεί να αυτοδιαχειριστεί τις γειτονιές του».
Σ αυτό το πλαίσιο εξελίσσεται εδώ και ένα χρόνο περίπου μια διαρκής σύγκρουση με την αστυνομία, που φτάνει μέχρι την Πατησίων, ως σύνορο του ιδιότυπου κράτους, που περιλαμβάνει και τα κτήρια του Πολυτεχνείου!
Υπάρχει πολιτική δουλειά πίσω απ όλα αυτά; Όχι. Κοινωνική συγκρότηση όπως σε κείνες τις περιοχές της Σκανδιναβίας που λειτουργούν κοινωνικά αυτόνομες από το επίσημο κράτος; Όχι. Πρόκειται για στεγνό τσαμπουκά και μπάχαλο.
Ο οποίος δε γίνεται χάρη στη γενναιότητα και την αυτοθυσία των τσαμπουκαλεμένων, αλλά, χάρη στην ασυλία που τους παρείχε το κράτος παλιότερα για να τους χρησιμοποιεί και χάρη στην ασυλία που τους παρέχει το σημερινό κράτος επειδή μερικοί είναι κομμάτια του. Είναι διαπλεκόμενα κομμάτια με το κυβερνητικό κόμμα, που δεν έχει καμιά διάθεση να αντιπαρατεθεί μαζί τους. Είναι αίμα του.
Το κράτος, απλώς δίνει στους μπαχαλάκηδες μονάδες της αστυνομίας να καταναλώσουν και να παίξουν μαζί της για συγκεκριμένες μέρες και ώρες ώστε να κάνει τη δουλειά του. Ή να νομίζει ότι κάνει τη δουλειά του. Χωρίς αξιόλογες απώλειες και από τις δύο πλευρές. Είναι ένα «μιλημένο» παιχνίδι.
Εδώ μπαίνει, όμως, και ένας άλλος παράγοντας. Όλη αυτή η ιστορία γινόταν παλιότερα, όπως είπα με τις πλάτες μονάδων της αστυνομίας, δηλαδή με τις πλάτες του κράτους, ενώ τώρα γίνεται πάλι με την ανοχή της αστυνομίας, δηλαδή πάλι με τις πλάτες του κράτους!
Τι σόϊ εχθρός του κράτους είσαι όταν όλη σου η ύπαρξη στηρίζεται στις πλάτες του κράτους είναι ένα ερώτημα, που δε χρειάζεται απάντηση. Δεν είσαι εχθρός κανενός κράτους. Απλώς είσαι όργανό του για να διατηρήσεις τη ζωή που έχεις χτίσει και τα πελατάκια σου, στα οποία ασκείς εξουσία. Η συνέχιση στην άσκηση εξουσίας είναι το ζητούμενο από τους δήθεν αντιεξουσιαστές, που είναι οι πιο εξουσιομανείς από τους εξουσιαστές.
Το ερώτημα, λοιπόν, γιατί η κυβέρνηση αυτή, όπως και οι προηγούμενες, δεν προστατεύει τη δημόσια περιουσία από τα μπάχαλα έχει μία κοινή απάντηση: Γιατί δε θέλει.
Η δεύτερη απάντηση είναι ακόμα πιο βαθιά: Γιατί δεν πληρώνει αυτή τις βλάβες στη δημόσια περιουσία. Τις πληρώνει ο ηλίθιος λαός. Ηλίθιος, γιατί έτσι τον βλέπουν και ως τέτοιον του συμπεριφέρονται οι κυβερνήσεις.
Οι πόλεις και τα πανεπιστήμια και τα δημόσια κτήρια στη Θεσσαλονίκη (πριν από μήνες με τους δήθεν αλληλέγγυους), στα Γιάννενα, στην Αθήνα σπάζονται και καίγονται
και ο λογαριασμός πηγαίνει στη φορολογία των πολιτών. Ενώ αν πήγαινε κατ ευθείαν να πληρωθεί από τη μισθοδοσία των πρωθυπουργών και των υπεύθυνων υπουργών όλα θα λειτουργούσαν ρολόϊ και δεν θα πλήρωνε ο φορολογούμενος κάθε τρεις και δύο τις ζημιές στα πανεπιστήμια, που δεν έχουν ούτε χαρτί στις τουαλέτες τους από τα κομμένα κονδύλια λόγω λιτότητας.
Κονδύλια για τα εκατομμύρια τις ζημιές από τη διαπλοκή του μπάχαλου με την κυβέρνηση έχουν, όμως. Από τις τσέπες του γνωστού υποζύγιου. Το οποίο, ως λαό, δεν τον βρίζουν κατ' ιδίαν με περιφρόνηση μόνο οι κυβερνήτες, αν δεν το ξέρετε. Τον βρίζουν με περιφρόνηση και τα μπάχαλα. Αφού, στο μεταξύ τους πληρώνει αδιαμαρτύρητα τη διαβίωση.
Γιατί κανείς δεν υπερασπίζεται τη δημόσια περιουσία; Την περιουσία του λαού;
Γιατί δεν υπάρχει εν ενεργεία λαός. Μόνο υπήκοοι.

Υπερκομματικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, αλλιώς κινδυνεύουμε

 Πηγή: liberal.gr

"...Το μεγαλύτερο βασανιστήριο είναι από κει που ήσουν εχθρός των συνόρων και των εθνικών κρατών να σε υποχρεώνει η πράξη να υπερασπίζεσαι την εκκλησία, τα σύνορα, το έθνος, τις ελληνικές εθνικές μειονότητες. Επειδή η υπεύθυνη καρέκλα της διακυβέρνησης απέχει παρασάγγας από την ανεύθυνη καρέκλα των τσιπουράδικων.."

Δεν υπάρχει γείτονας της χώρας, πλην Βουλγαρίας, που να μη διεκδικεί αυτά που δεν μπορούσε να πάρει εδώ και χρόνια και μάλιστα επιθετικά. Κι εδώ κυβερνά ένας άπειρος και ανίδεος περί τα θέματα πρωθυπουργός, με άπειρους έως επικίνδυνους αρμόδιους υπουργούς και συμβούλους. Είναι ώρα να σκεφτεί σοβαρά η πολιτική ηγεσία τη δημιουργία του συμβουλευτικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής με τους αρχηγούς των κομμάτων και τους πρώην πρωθυπουργούς. Είναι ώρα να σοβαρευτούμε.

Πολλοί νομίζουν ότι το μεγαλύτερο βασανιστήριο για τον πρωθυπουργό και το κόμμα του είναι η οικονομία. Μάλλον δεν ξέρουν από αριστερά. Το μεγαλύτερο βασανιστήριο είναι από κει που ήσουν εχθρός των συνόρων και των εθνικών κρατών να σε υποχρεώνει η πράξη να υπερασπίζεσαι την εκκλησία, τα σύνορα, το έθνος, τις ελληνικές εθνικές μειονότητες. Επειδή η υπεύθυνη καρέκλα της διακυβέρνησης απέχει παρασάγγας από την ανεύθυνη καρέκλα των τσιπουράδικων. Η υπεύθυνη καρέκλα, όμως, χρειάζεται και υπεύθυνους συμβούλους.

Δεν έχει περάσει 1,5 χρόνος, που ο πρωθυπουργός είπε την περίφημη φράση για το Αιγαίο: «δεν ήξερα ότι οι θάλασσες έχουν σύνορα». Και δεν έχουν περάσει παρά δύο μήνες που κλήθηκε να υπερασπιστεί τα σύνορα των ελληνικών θαλασσών όταν ο Ταϊπ Έρντογαν αμφισβήτησε τη Συνθήκη της Λωζάνης. Εχτές ο Τούρκος πρόεδρος επανήλθε δριμύτερος και έθεσε θέμα αναθεώρησης της συνθήκης ως «ανάγκη της Τουρκίας»! Κι αυτό είναι πολύ ανησυχητικό. Επειδή η Τουρκία χτυπά πάντα τους γείτονές της όταν τους βρίσκει αδύναμους και η Ελλάδα είναι πλέον εξαιρετικά αδύναμη.

Είναι αδύναμη οικονομικά και εξαρτά την πολιτική της από τους ξένους περισσότερο από ποτέ, χωρίς να παράγει σχεδόν τίποτε και χωρίς να μπορεί να ξοδέψει χωρίς τις ευλογίες τους.

Είναι αδύναμη πολιτικά γιατί βρίσκεται σε χέρια εντελώς άπειρα, τα οποία μάλιστα έχουν και εκφρασμένες απόψεις, που δεν απέχουν πολύ από εκείνες της Φινλανδίας, που παραχώρησε εδάφη φινλανδικό πληθυσμό στη Ρωσία, προκειμένου να μην τα υπερασπιστεί δυναμικά.

Είναι αδύναμη εξοπλιστικά εξ αιτίας της οικονομικής της καχεξίας, τη στιγμή που η Άγκυρα συμπαράγει με τις ΗΠΑ τα τελευταίας γενιάς F35, που ανατρέπουν εντελώς ακόμα και τη στοιχειώδη ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των δύο χωρών. Παράλληλα, η χώρα δεν αντέχει την οικονομική αιμορραγία από τη συντήρηση και διατήρηση του αξιόμαχου της αεροπορίας, που τη βγάζουν οι Τούρκοι κάθε μέρα στο Αιγαίο.

Προχτές ήταν ο Αλβανός πρόεδρος Έντι Ράμα, που έθεσε πάλι θέμα Τσάμηδων και ανάγκασε το πρωθυπουργικό γραφείο να απαντήσει απειλώντας με μέτρα κατά της αλβανικής ευρωπαϊκής πορείας, υπενθυμίζοντας και τις υποχρεώσεις των Τιράνων απέναντι στην ελληνική μειονότητα. Παράλληλα, το εθνικιστικό VMRO, που κυβερνάει τα Σκόπια δεν έχει απεμπολήσει ούτε στο ελάχιστο τις διεκδικήσεις της χώρας σε ιστορία και εδάφη, με επαναλαμβανόμενες κορώνες του προέδρου της χώρας.

Στο Κυπριακό, ίσως ήρθε η στιγμή να μάθει ο πρωθυπουργός και το κόμμα του στην πράξη αυτό που ήξεραν και αντιπάλευαν οι μάχιμοι κομμουνιστές της δεκαετίας του ‘60 με ογκώδεις αιματηρές διαδηλώσεις στην Ελλάδα. Ότι η Κύπρος είναι και θα είναι όμηρος της Τουρκίας μέχρις ότου αντιμετωπιστεί το πρόβλημά της ως αυτό που είναι: Πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Όλα τα άλλα είναι ατελέσφορα και πρόξενοι μελλοντικών δεινών.

Όλα αυτά τα θέματα, μαζί με εκείνο των σχέσεων με το Ισραήλ και τους Άραβες (Ιράν, Συρία, Παλαιστίνη, Αίγυπτος), που άπτεται και των ενεργειακών κοιτασμάτων, αλλά και των στρατιωτικών και πολιτικών δεσμών, δεν είναι σημερινά, αλλά είναι νευραλγικής σημασίας.

Και ορθώνεται το ερώτημα: Με ποια πείρα και ποιες γνώσεις η παντελώς άπειρη, αλλά και τεκμηριωμένα αμόρφωτη περί αυτά πρωθυπουργία μπορεί να αντιμετωπίσει με ευστοχία αυτά τα θέματα, που άπτονται απολύτως της ελληνικής κυριαρχίας με τρόπο οξύ και επιθετικό;

Με ποια διπλωματική και πολιτική υποστήριξη χειρίζεται τα θέματα ο εντελώς άπειρος περί αυτά υπουργός Εξωτερικών, ο οποίος αντιμετωπίζει τους διπλωμάτες περισσότερο μέσα από τις ιδεολογικές και πολιτικές του τοποθετήσεις ( ή και επιλογών του με προσωπικά κριτήρια και άνωθεν δουλείες) μιας παλιάς κομμουνιστικής διεθνιστικής διαλλακτικότητας απέναντι σε επιθετικούς εθνικιστές, που έχουν βρει την ευκαιρία να κερδίσουν από την Ελλάδα ό,τι δεν μπορούσαν εδώ και πολλές δεκαετίες;

Με ποια σοβαρότητα συμβάλλει στην αμυντική υποστήριξη της διπλωματίας το υπουργείο Άμυνας (καμιά διπλωματία στην ιστορία δεν έχει ισχύ χωρίς τα όπλα), όταν επικεφαλής του βρίσκεται ένας πολιτικός που αναλίσκεται σε θεατρινίστικες εμφανίσεις, δραστηριότητες και δηλώσεις, την ώρα που απέναντί του στη διεθνή σκακιέρα και στη γειτονιά οι συνάδερφοί του υπουργοί είναι παραπάνω από επαρκείς σ αυτό που κάνουν;

Η παρουσία της Νατοϊκής μοίρας στο Αιγαίο και η αγωνιώδης υποδοχή του Ομπάμα από την κυβέρνηση ως εκπροσώπου της «αμερικανικής βοήθειας» όχι απλώς δεν αρκούν για να περιφρουρήσουν την Ελλάδα από τις σημερινές και αυριανές προκλήσεις, αλλά την καθιστούν ακόμα περισσότερο χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας και υποτελή απ όσο είναι με τους δανειστές.

Τούρκοι, Αλβανοί και Σκοπιανοί οξύνουν τη ρητορεία τους θέλοντας να εξαναγκάσουν την ελληνική πολιτική ηγεσία να συρθεί σε έναν διάλογο από ασθενέστερη θέση. Αυτό είναι ένα κλασικό μοτίβο πολιτικής, που εφαρμόζεται εδώ και αιώνες.

Η ισχυρότερη δύναμη μιας χώρας είναι η πολιτική και λαϊκή ομοψυχία της. Η Ελλάδα δεν μπορεί να υπερηφανευτεί ότι διαπρέπει σ αυτό. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι περίφημη για το διχασμό και την αδερφοφαγία της. Κάποτε αυτή η ανωριμότητα πρέπει να εκλείψει. Είναι στο χέρι των πολιτικών της ταγών και κανενός άλλου να δώσουν ένα τέλος σ αυτό το έγκλημα. Η εποχή των συγκρούσεων είναι μπροστά και δεν μπορεί να βρει τη χώρα ανοχύρωτα διχασμένη. Η χώρα δεν έχει αυτή την πολυτέλεια.

Μπροστά σ αυτά τα δεδομένα, ο πρωθυπουργός, έχοντας επίγνωση της ανεπάρκειάς του και της κυβέρνησής του στην αντιμετώπιση αυτών των προκλήσεων (και την έχει την επίγνωση) καλά θα έκανε αν αντί για περιστασιακές παρασκηνιακές επαφές με πρώην, σχεδίαζε και εφάρμοζε τουλάχιστον μια ελληνική εξωτερική πολιτική πάνω από κομματικές γραμμές και ιδεοληψίες, δημιουργώντας επειγόντως ως συμβουλευτικό όργανο εκείνο το περίφημο Συμβούλιο Εξωτερικής πολιτικής με τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης και τους πρώην πρωθυπουργούς. Χωρίς συνεδριάσεις τυμπανοκρουσίας. Έχουν τη Βουλή και τους εκπροσώπου να τρώγονται σαν τα σκυλιά κάθε μέρα σε ένα σωρό θέματα. Και μετά το θέατρο να πίνουν όλοι μαζί καφέ στο εντευκτήριο…

Αυτός, ο πρωθυπουργός, θα αποφασίζει στο τέλος της μέρας. Αλλά, τουλάχιστον θα ξέρει, και θα ξέρουμε κι εμείς, ότι το καράβι δεν το οδηγεί μόνος του στη φουρτούνα ως νεόκοπος καπετάνιος με το πειρατικό του τσούρμο στα κουτουρού.

Η Ελλάδα καταστράφηκε οικονομικά εξ αιτίας της ανωριμότητας και της επιπολαιότητας των κυβερνητών της. Δεν έχει περιθώριο για άλλες επιπολαιότητες και ανωριμότητες. Καιρός είναι να το καταλάβουν πρώτα εκείνοι. Σαν πατριώτες και όχι σαν πολιτικάντηδες.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης

Η μεταναστευτική κρίση, όπως την προέβλεψε ο Ζαν Ρασπάιγ το 1973 και η μάστιγα του πολυπολιτισμού

Του Νικόλαου Στεφανίδη

Δικηγόρου, Δ.Μ.Σ. Ιστορίας, Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας του Δικαίου Νομικής Α.Π.Θ. 

Η Ευρώπη βιώνει εδώ και πάνω από έναν χρόνο περίπου την μεγαλύτερη μεταναστευτική της κρίση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο μετανάστες, προερχόμενοι από μη ευρωπαϊκές χώρες, πήραν το δρόμο τους προς τη Γερμανία μόνο κατά το παρελθόν έτος. Μερικοί είναι πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο από τη Συρία και το Ιράκ, αλλά τώρα φαίνεται ότι ένας σημαντικός αριθμός, το 60 τοις εκατό περίπου, είναι οικονομικοί μετανάστες από τη Βόρεια Αφρική, το Αφγανιστάν και τη Μέση Ανατολή, οι οποίοι απλά αναζητούν καλύτερες προοπτικές στην Ευρώπη.

    Η Ευρωπαϊκή Ένωση, χάρη στην κοινή συνοριακή πολιτική της, είναι συγκλονισμένη και παράλυτη, διότι στα σύνορά της έχει αποδειχθεί ότι είναι τόσο ισχυρή όσο το πιο αδύναμο μέλος της. Μόλις εισέλθουν στο εσωτερικό της Ε.Ε., οι μετανάστες μπορούν να ταξιδέψουν σε όποια χώρα επιθυμούν εντός του φιλόξενου εσωτερικού της περιοχής Σένγκεν των 26 κρατών. Ορισμένες χώρες, σε πείσμα των κανόνων της Ε.Ε., έχουν επιβάλει ελέγχους μονομερώς στα σύνορα, καθώς χιλιάδες άλλοι μετανάστες φτάνουν καθημερινά από την Τουρκία και αλλού. 

    Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, φυσικά, προσπαθούν να υποβαθμίσουν τη σοβαρότητα της κρίσης, της οποίας τις διασπαστικές επιδράσεις της είναι αδύνατον να αγνοήσουμε. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2016 σε πόλεις σε όλη τη Γερμανία, συμμορίες μουσουλμάνων Αράβων και Βορειοαφρικανών, μερικοί από τους οποίους αργότερα ανακαλύφθηκε ότι είναι αιτούντες άσυλου, λήστεψαν και κακοποίησαν σεξουαλικά εκατοντάδες γυναίκες. Πριν ολοκληρώσει την έρευνά της η αστυνομία, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έσπευσε να δηλώσει ότι δεν υπήρχε «καμία σχέση» μεταξύ της μεταναστευτικής κρίσης και των επιθέσεων, καθώς τα περιστατικά ήταν απλώς “ένα θέμα δημόσιας τάξης”. Φοβούμενη δε μια ξενοφοβική αλυσιδωτή εξάπλωση η ίδια η Επιτροπή αυτονακηρύχθηκε “η φωνή της λογικής”.

    Τέτοιες συζητήσεις έγιναν κατά κόρον στην Ευρώπη κατά το παρελθόν έτος. Αλλά είναι πλέον η εδραία πεποίθηση ενός ολοένα αυξανόμενου αριθμού Ευρωπαίων το ότι οι κυβερνήσεις τους μπορούν, αλλά δεν επιθυμούν να σταματήσουν τη ροή των μεταναστών. Μια δημοσκόπηση του περασμένου Φεβρουαρίου έδειξε ότι το 58 τοις εκατό των Γερμανών θέλουν συνοριακούς ελέγους για να κρατήσουν έξω τους μετανάστες, ακόμη και αν αυτό πλήττει την οικονομία, και περισσότεροι από τους μισούς δεν πιστεύουν ότι θα είναι δυνατή η ενσωμάτωση των μεταναστών στη γερμανική κοινωνία. Σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, οι πολιτικοί ηγέτες χάνουν τη λαϊκή υποστήριξη και το ποσοστό έγκρισης. Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ φερ’ ειπείν ήδη τον περασμένο Μάρτιο βρισκόταν σε ένα ιστορικό χαμηλό τεσσάρων ετών, με μόνο το 46 τοις εκατό των Γερμανών να την υποστηρίζουν (από το υψηλότατο 75 τοις εκατό τον Απρίλιο του 2015), ενώ σήμερα το αντιμεταναστευτικό εθνικιστικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) καταγράφει ποσοστά της τάξης του 15% σε παγγερμανικό επίπεδο και οι Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ πέφτουν σε νέα δημοσκόπηση στην περιοχή του 29,5%, με τα ποσοστά τους να εμφανίζονται στο ναδίρ των τελευταίων ετών. Στη Γαλλία όλο και περισσότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Φρανσουά Ολάντ θα μπορούσε ενδεχομένως να χάσει τις προεδρικές εκλογές του 2017 από την δεξιά εθνικίστρια ηγέτιδα του Εθνικού Μετώπου, Μαρίν Λεπέν, υπό το βάρος της μεταναστευτικής κρίσης. Το πρόβλημα για τους ηγέτες της Ευρώπης, όπως ο Βρετανός συγγραφέας Douglas Murray έγραψε πρόσφατα στο συντηρητικό εβδομαδιαίο βρετανικό περιοδικό “The Spectator”, είναι ότι οι ψηφοφόροι απλά δεν πιστεύουν ότι θέλουν ή ότι μπορούν να καταφέρουν κάτι.

    Όλα αυτά φέρνουν στο νου ένα μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Ρασπάιγ (Jean Raspail), το “Στρατόπεδο των Αγίων”, μια αποκαλυπτική ιστορία για την κατάρρευση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο Ζαν Ρασπάιγ γεννήθηκε στη Γαλλία το 1925. Στη μακρά διαδρομή της ζωής του υπήρξε ταξιδιώτης, εξερευνητής και βραβευμένος συγγραφέας. Το 1950-52 οδήγησε την γαλλική εξερευνητική αυτοκινητοπομπή που διέσχισε την αμερικανική ήπειρο από τη Γη του Πυρός έως την Αλάσκα, ενώ το 1954 ηγήθηκε της γαλλικής εξερευνητικής και ανθρωπολογικής αποστολής στη Γη των Ίνκας στη Ν. Αμερική. Τον έχουν πολλές φορές περιγράψει ως ένα ψηλό άντρα με στρατιωτικό παράστημα και παραδοσιοκράτη. Έχει συγγράψει πολλά βιβλία εμπνευσμένα από τον παραδοσιακό συντηρητικό ρωμαιοκαθολικισμό (ο ίδιος είναι πιστός παραδοσιοκράτης ρωμαιοκαθολικός και φιλοβασιλικός), στα οποία καταδεικνύεται η ιδεολογική αποτυχία του κομμουνισμού και του φιλελευθερισμού και τελικώς η παραδοσιακή ρωμαιοκαθολική μοναρχία παλινορθώνεται. Για παράδειγμα στο μυθιστόρημά του “Sire” (1990) ένας Γάλλος βασιλιάς, ο 18χρονος Φίλιππος Φαραμόνδος των Βουρβόνων, στέφεται στον καθεδρικό της Ρενς τον Φεβρουάριο του 1999,  ως απευθείας απόγονος των τελευταίων Γάλλων βασιλέων. Το 1981, το μυθιστόρημά του “Εγώ, ο Αντουάν ντε Τουνέν, βασιλιάς της Παταγονίας” κέρδισε το βραβείο Grand Prix du Roman της Γαλλικής Ακαδημίας. Ο Ρασπάιγ ανήκει στη λογοτεχνική “οικογένεια” συγγραφέων, όπως ο Ροζέρ Νιμιέ, ο Ντίνο Μπουτζάτι και ο Μισέλ Ντεόν. Το 2000 υπήρξε υποψήφιος για τη Γαλλική Ακαδημία και έλαβε τις περισσότερες ψήφους, ωστόσο δεν κατάφερε να κερδίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία για την εκλογή του. Άλλα σημαντικά έργα του είναι το “North” και το “Το δαχτυλίδι του ψαρά”. Ωστόσο αναμφισβήτητα το πιο γνωστό του έργο είναι “Το Στρατόπεδο των Αγίων (Le Camp des Saints)”, στο οποίο προέβλεψε την κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού εξαιτίας της ανεξέλεγτης πλημμυρίδας μεταναστών από τον Τρίτο Κόσμο.

    Αρχικά το “Στρατόπεδο των Αγίων” δημοσιεύθηκε το 1973 και το 1975 μεταφράστηκε και στα αγγλικά. Μεταφράστηκε επίσης στα ισπανικά, ιταλικά, ολλανδικά, πολωνικά και πορτογαλικά και μέχρι το 2006 πούλησε πάνω από 500.000 αντίτυπα. Είναι γεγονός ότι σήμερα πάνω από σαράντα χρόνια μετά τη πρώτη δημοσίευσή του, το βιβλίο, το οποίο επηρέασε τον Ρόναλντ Ρέιγκαν και τον Φρανσουά Μιτεράν, επέστρεψε στον κατάλογο των μπεστ-σέλερ ήδη από το 2011. Το θέμα του βιβλίου βασίζεται σε ένα ηθικό δίλημμα: Ποια μέτρα θα λάβει μια φιλελεύθερη δυτική κοινωνία να διατηρήσει τον καθιερωμένο τρόπο ζωής της; Είναι μία φιλελεύθερη κοινωνία πολύ ανθρώπινη και συμπονετική για να προστατεύσει τον εαυτό της από εκείνους που την υπονομεύουν και θα ήθελαν να την καταστρέψουν; Η Δύση ή η Ευρώπη ευρύτερα μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό της; Σε αυτό το έργο, ο “κόσμος των λευκών” (συμπεριλαμβανομένης και της τότε Σοβιετικής Ένωσης) είναι συγκλονισμένος και τελικά καταρρέει από μια πλημμύρα μεταναστών αρχικά από χώρες του Τρίτου Κόσμου επειδή δεν είναι πλέον σε θέση να επιβάλει τις αναγκαίες πράξεις μεμονωμένης σκληρότητας που απαιτούνται για τη διατήρηση των συνόρων. Αυτή είναι η σημαντικότερη αδυναμία της Ευρώπης που ο Jean Raspail με τόση οξυδέρκεια εντόπισε το 1973, όταν δημοσίευσε το κλασικό μυθιστόρημα του, δηλαδή η ανθρωπιστική αδυναμία μας να υπερασπιστούμε την ταυτότητά μας.

    

Η ιστορία ξεκινά με μία λίαν συμπονετική και ανθρωπιστική πρωτοβουλία της βελγικής κυβέρνησης, η οποία ανακοινώνει στους Βέλγους πολίτες ότι, για να μετριασθεί ο υπερπληθυσμός της Ινδίας, θα υιοθετήσει μικρά παιδιά από τη χώρα αυτή, ώστε να μεγαλώσουν στο Βέλγιο. Αμέσως όμως το βελγικό προξενείο στην Ινδία κατακλύζεται από εξαθλιωμένους και πάμπτωχους γονείς και το Βέλγιο ανακαλεί την απόφαση.

    Τότε όμως σχεδόν ταυτόχρονα, περίπου ένα εκατομμύριο λιμοκτονούντες και μαστιζόμενοι από επιδημίες Ινδοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά επιβιβάζονται σε παλιά φορτηγά και άλλα πλοία, δημιουργώντας μια τεράστια αρμάδα μεταναστών, η οποία ξεκινά από το Δέλτα του Γάγγη για να κατευθυνθεί στην Ευρώπη. Η Δύση μαθαίνει πολύ σύντομα την αναχώρηση του μεταναστευτικού στόλου και για τον προορισμό του. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι εκκλησίες (συμπεριλαμβανομένης της Καθολικής Εκκλησίας, με επικεφαλής έναν Βραζιλιάνο Πάπα !), ο Γάλλος πρόεδρος, τα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά ιδρύματα, τα συνδικάτα, οι περισσότεροι από την ίδια την κυβέρνηση, όλοι είναι σύσσωμοι κα ενωμένοι στην αποφασιστικότητά τους να χαιρετίσουν αυτό που ο εκδικητικός Μπεν Σαούντ (ένας Αλγερινός μετανάστης ο ίδιος και εγγονός ενός μαύρου σκλάβου, τώρα απολαμβάνει μια εξαιρετικά προσοδοφόρα καριέρα ως αριστερός δημοσιογράφος με το ψευδώνυμο Clément Dio) αποκαλεί “αρμάδα της έσχατης ελπίδας” στο όνομα της ανθρώπινης αδελφοσύνης, της χριστιανικής φιλανθρωπίας και της αγάπης.

    Τα πλοία φτάνουν στη γαλλική Ριβιέρα την Κυριακή του Πάσχα. Ο Ρασπάιγ καθιστά σαφές στο βιβλίο του ότι αυτή η ορδή δεν έχει καμία διάθεση να αφομοιωθεί από τον γαλλικό πολιτισμό. Τουναντίον, οι παράνομα αφιχθέντες Ινδοί μετανάστες αναζητούν την πληθώρα των υλικών αγαθών που οι Ευρωπαίοι έχουν παραγάγει και απολαμβάνουν, ενώ οι κάτοικοι των Ινδιών όχι.

    Στο διήγημα του Ρασπάιγ, η αυτοπεποίθηση της Δύσης, η οποία κάποτε καλείτο Χριστιανοσύνη (Christendom) – έχει υπονομευτεί από τον πολυπολιτισμό και τις συναφείς νεωτερικές και μεταμοντέρνες απόψεις. Έτσι, δύσκολα ο οποιοσδήποτε θα έπαιρνε την πρωτοβουλία να πει ότι αυτός ο στόλος των προσφύγων πρέπει να ανακοπεί. Αντίθετα μάλιστα, φιλελεύθεροι και Χριστιανοί, βλακωδώς υιοθετούν την ιδέα ότι η εισβολή των μεταναστών πρέπει να καλωσοριστεί για το καλό της οικονομικής ανάπτυξης της Ευρώπης. Πράγματι, ο γαλλικός στρατός αντί να υπερασπιστεί το γαλλικό έδαφος από την εισβολή των Ινδών, διατάζεται να επιτεθεί σε όσους προσπαθούν να αντιδράσουν και να αναχαιτίσουν την εισβολή των μεταναστών.

    Ο τίτλος του μυθιστορήματος προέρχεται από το Βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου της Αγίας Γραφής και συγκεκριμένα από το κεφάλαιο 20:9: “…καὶ ἀνέβησαν ἐπὶ τὸ πλάτος τῆς γῆς, καὶ ἐκύκλευσαν τὴν παρεμβολὴν τῶν ἁγίων (=στρατόπεδο των αγίων) καὶ τὴν πόλιν τὴν ἠγαπημένην· … (γαλλ., “Elles montèrent sur la surface de la terre, et elles cernèrent le camp des saints et la ville bien-aimée;)”. Κι όχι τυχαία, καθώς μετά την άφιξη των Ινδών μεταναστών στο γαλλικό νότο, ακολουθούν αποκαλυπτικές σκηνές πρωτοφανούς αναρχίας. Η ορδή των Ινδών (που εν τω μεταξύ έχει μειωθεί σε 800.000 λόγω ασθενειών και βίας εν πλω) με το που αποβιβάζεται στη Νότια Γαλλία προβαίνει παντού σε βιασμούς και καταστροφές. Χιλιάδες χίπηδες, αριστερόστροφοι ιερείς και άλλοι φιλομετανάστες κατευθύνονται νότια για να υποδεχθούν το πλήθος των μεταναστών. Τα έγχρωμα γκέτο του Παρισιού και άλλων μεγάλων πόλεων εξεγείρονται. Το μεγαλύτερο μέρος του στρατού αυτομολεί σε οργανωμένες συμμορίες ριζοσπαστών φοιτητών και άλλων νέων. Οι δεσμοφύλακες απελευθερώνουν τους κρατουμένους. Τα συνδικάτα εξεγείρονται στο όνομα της δημιουργίας ενός νέου κόσμου. Η κυβέρνηση των Παρισίων καταρρέει και αντικαθίσταται από έναν πολυφυλετικό συνασπισμό στον οποίο οι λευκοί έχουν μια συμβολική εκπροσώπηση. Οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές των μεταναστών, ο Clément Dio και άλλοι δύο αριστεροί δημοσιογράφοι – παρουσιαστές ραδιοφώνου, δολοφονούνται άγρια από τους ίδιους τους ανθρώπους που με τόσο πάθος υπερασπίστηκαν. Οι λευκές γυναίκες απαγάγονται και στέλνονται σε οίκους ανοχής που ελέγχουν έγχρωμοι μαστρωποί. Ο αφηγητής (που όπως μαθαίνουμε, γράφει κάποια στιγμή μετά τον κατακλυσμό που γκρέμισε το λευκό κόσμο, σε μια εποχή κατά την οποία η ιστορία έχει ξαναγραφεί με τα πρότυπα της πολιτικής ορθότητας) εξηγεί ότι, “με τη Γαλλία του Διαφωτισμού, που εφηύρε τα δικαιώματα του ανθρώπου γονατισμένη, καμιά δυτική κυβέρνηση δεν τόλμησε να υπογράψει την γενοκτονική πράξη αυτοάμυνας ενόψει των φυλετικών επιδρομών σε όλη την Ευρώπη και τις Η.Π.Α.”. Εν συνεχεία Αφρικανοί κατακλύζουν ανενόχλητοι την αντίπερα όχθη του ποταμού Λιμπόπο και επιτίθενται στη Νότια Αφρική του “Απαρτχάιντ”. Οι Κινέζοι εισβάλλουν στη Σοβιετική Ένωση, πέρα από τον ποταμό Αμούρ. Στην Αγγλία έγχρωμοι μετανάστες από την Κοινοπολιτεία καταφτάνουν στο Λονδίνο και με χαρακτηριστική βρετανική αβρότητα απαιτούν η βασιλική οικογένεια να παντρευτεί κάποιο μέλος της πακιστανικής κοινότητας. Στην Αμερική, η Νέα Υόρκη καταλαμβάνεται από επαναστατημένους μαύρους. Η Δύση ηττάται και καταρρέει.

    Το βιβλίο είναι γεμάτο από ιστορικές αναφορές, με ιδιαίτερη έμφαση στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Ένας χαρακτήρας που διαφωνεί με την αρμάδα – και απεικονίζεται στον γαλλικό Τύπο ως κακοποιός – φέρει το όνομα του τελευταίου Βυζαντινού αυτοκράτορα, ο συνταγματάρχης τεθωρακισμένων Κονσταντίν Ντραγκασές (Constantin Dragasès, δηλαδή Κωνσταντίνος Δραγάτσης, εκ του Κωνσταντίνος Παλαιολόγος – Δραγάτσης) ! Ο Ντραγκασές (Δραγάτσης) οργανώνει μια ομάδα Γάλλων πατριωτών αποφασισμένων να σταματήσουν τους τριτοκοσμικούς μετανάστες. Δυστυχώς όμως αυτοί εξολοθρεύονται από την γαλλική αεροπορία σε βομβαρδισμό. “Θα προτιμούσα να σκοτωθώ από τους δικούς μας. Είναι πιο καθαρός αυτός ο τρόπος. Έχει κάτι το έσχατο” είναι τα τελευταία λόγια που ο συγγραφέας βάζει στο στόμα του συνταγματάρχη Ντραγκασές (Δραγάτση) ενώ αυτός περιμένει τα γαλλικά αεροπλάνα να τον βομβαρδίσουν στην ταράτσα μιας ιστορικής βίλας όπου έχει καταφύγει με τους φίλους του, παραφράζοντας ουσιαστικά τα τελευταία λόγια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ΙΑ’: “Δεν υπάρχει ένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;”. Κι όπως εξηγεί ο αφηγητής: “Ο δυτικός κόσμος κατέρρευσε, όταν η γαλλική Αεροπορία έριξε μια βόμβα σε μια βίλα του δέκατου έβδομου αιώνα, με θέα στην παραλία, όπου η αρμάδα είχε αποβιβασθεί, σκοτώνοντας τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, τον κ. Calguès, συνταξιούχο καθηγητής της φιλολογίας και δεκαεννέα άλλους αντιστασιακούς, μεταξύ των οποίων έναν πρώην υφυπουργό εξωτερικών, έναν πρώην βουλευτή, τον διοικητή τεθωρακισμένων Ντραγκασές, έναν δούκα και τους δυο υπηρέτες του και έναν ιδιοκτήτη ενός κομψού οίκου ανοχής, οι οποίοι κατόρθωσαν να κρατήσουν μία ζώνη εδάφους της “Ελεύθερης Γαλλίας” προοριζόμενη για την επιβίωση αποκλειστικά και μόνον των λευκών με πόλεμο ελευθέρων σκοπευτών που εξαπολύουν κατά των εισβολέων του Γάγγη και των Γάλλων συνεργατών τους. Σημειωτέο είναι ότι ο Calguès είναι τελευταίος άνθρωπος που παραμένει στο χωριό του το προηγούμενο βράδυ πριν ο “στόλος του Γάγγη” προσεγγίσει την ξηρά. Όλοι οι άλλοι κάτοικοι έχουν προ πολλού διαφύγει, αλλά αυτός όχι. Ζει σε ένα σπίτι που χτίστηκε από τους προγόνους του το 1673 και κατοικείται από την οικογένειά του αδιαλλείπτως από τότε. Το βιβλίο τελειώνει όπως αρχίζει, με την αίσθηση της βαθιάς προσωπικής απώλειας. Ο αφηγητής γράφει από την Ελβετία, την τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που θα συνθηκολογήσει με τους μετανάστες εισβολείς. Κάθεται μόνος του, τη νύχτα πριν τα σύνορα ανοίξουν, σιγά-σιγά επαναλαμβάνοντας, ξανά και ξανά, τα μελαγχολικά λόγια του Ρουμάνου πρίγκιπα και λογοτέχνη, Antoine Bibesco:”Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης είναι μια προσωπική ατυχία που συνέβη σε όλους μας μόλις την περασμένη εβδομάδα.”

    Ο Ρασπάιγ ήταν μπροστά από την εποχή του, αποδεικνύοντας ότι ο δυτικός πολιτισμός είχε χάσει από τότε την αίσθηση του σκοπού και της ιστορίας – την “ιδιαιτερότητά” του. Όπως παρατηρεί και ένας από τους βασικούς ήρωες του μυθιστορήματος, ο καθηγητής Calguès, βαθύς γνώστης της Ιστορίας: “… οι γαλλικές ελίτ δεν διαθέτουν την απαιτούμενη πατριωτική συνείδηση, ήτοι τη πεποίθηση ότι το δικό μας είναι το καλύτερο, την θριαμβική χαρά του να αισθάνεται κάποιος ότι μετέχει στο ωραιότερο κομμάτι της ανθρωπότητας …”. Μία τέτοια εθνική και πολιτιστική περηφάνεια είναι μεν φυσική για έναν λαό και θεμιτή, όμως στο δυτικό κόσμο, σύμφωνα με τον Ρασπάιγ, έχει τσαλαπατηθεί μετά από δεκαετίες συστηματικής καλλιέργειας αισθημάτων ενοχής. Κι αν η απώλεια της πολιτιστικής αυτοπεποίθησης από την πλευρά της δυτικής φιλελεύθερης κοινωνίας ήταν εμφανής το 1973, είναι πολύ περισσότερο σήμερα. Οι δε ευσεβείς ανοησίες που εκστομίζονται στο μυθιστόρημα από τους διάφορους “απολογητές” της μεταναστευτικής πλημμυρίδας που κατακλύζει τη Γαλλία, εν πολλοίς σκιαγραφεί αυτό που σήμερα έχει γίνει η επικρατούσα ή καλύτερα η άνωθεν επιβαλλόμενη πολιτικά ορθή “άποψη”.

    Φυσικά, ο Ρασπάιγ καταγγέλθηκε αμέσως ως ρατσιστής και ξενοφοβικός από τα κατεστημένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την ακαδημαϊκή αριστερίζουσα ελίτ και τους απανταχού τιμητές της πολιτικής ορθότητας. Οι New York Times έγραψαν χαρακτηριστικά ότι το να διαβάζει κανείς το μυθιστόρημα του Ζαν Ρασπάιγ, είναι σαν έχει παγιδευτεί κανείς σε ένα κοκτέιλ πάρτι μαζί με έναν φαινομενικά φυσιολογικό τύπο, ο οποίος ξαφνικά σου αρχίζει την ανάπτυξη μιας ρατσιστικής διατριβής. Πράγματι η έμφαση του Ρασπάιγ στην λευκή φυλή μπορεί πράγματι να είναι εκ πρώτης ανάγνωσης απωθητική για τους σύγχρονους αναγνώστες που έχουν ανατραφεί με τα κηρύγματα της “πολιτικής ορθότητας”. Αλλά το κεντρικό θέμα του μυθιστορήματος δεν είναι η φυλή, αλλά ο πολιτισμός και οι πολιτικές αρχές. Στην πραγματικότητα, ο Ρασπάιγ δεν έχει τίποτα να πει πολλά για τη φυλή. Μόνο ένας προκατειλημμένος αναγνώστης που ψάχνει για έναν εύκολο τρόπο να απορρίψει τον μείζονα συλλογισμό του Ρασπάιγ, θα έβρισκε ρατσισμό ή φασισμό στην καρδιά του μυθιστορήματος. Οι Ινδοί του Γάγγη είναι μάλλον ένα προφανές συμβολικό υποκατάστατο για τους εξαθλιωμένους μετανάστες από αυτό που σήμερα ευγενικά ονομάζεται «αναπτυσσόμενος» κόσμος και ο Ρασπάιγ δεν ασχολείται κυρίως με αυτούς, αλλά με τη Γαλλία και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό γενικότερα. Στην εισαγωγή της επανέκδοσης του 1985, ο Ρασπάιγ εξηγεί ότι επέλεξε ως μετανάστες τους Ινδούς, και όχι τους εγγύτερους Βορειοαφρικανούς και Άραβες, λόγω της «άρνησης να εισέλθει στην ψεύτικη αντιπαράθεση για το ρατσισμό και την καταπολέμηση του ρατσισμού στη γαλλική καθημερινή ζωή.”

    Οι προσεκτικοί αναγνώστες το έχουν καταλάβει αυτό. Όταν το συντηρητικό αμερικανικό περιοδικό “Νational Review” κάλυψε δημοσιογραφικά την έκδοση του “Στρατοπέδου των Αγίων” κατά την πρώτη δημοσίευσή του στην αγγλική γλώσσα, το 1975, ο κριτικός Jeffery Hart υποστήριξε η ετικέτα του ρατσισμού ήταν ακατάλληλη για το μυθιστόρημα. Ο Ρασπάιγ στην πραγματικότητα δεν γράφει σχετικά με τη φυλή. Γράφει για τον πολιτισμό, και ιδίως τον πολιτισμό της Δύσης, έγραψε ο Hart. Ο πολιτισμός περιλαμβάνει συγκεκριμένες ζωντανές μορφές ύπαρξης. Δεν είναι μια άμορφη μάζα. Ο Ρασπάιγ δεν ασχολείται με την λευκή “υπεροχή”, αλλά για το πώς πεθαίνουν οι πολιτισμοί. Το επιχείρημά του Ρασπάιγ είναι ότι πεθαίνουν από αμέλεια. Για να μιλήσουμε σωστά για έναν πολιτισμό, θα πρέπει να τον περιγράψουμε ως κάτι ζωντανό, αλλά η γαλλική κοινωνία (αντιπροσωπευτική της ευρύτερης σύγχρονης δυτικής κοινωνίας) την οποία σκιαγράφησε στο “Στρατόπεδο των Αγίων” ο Ρασπάιγ έχει χάσει τη θέλησή της να ζήσει, έχει απωλέσει την αυτοεκτίμησή της και ως εκ τούτου την ικανότητά της να αμυνθεί από εκείνους που επιδιώκουν να την κατακτήσουν. ‘Οπως όταν κανείς δεν νοιάζεται αρκετά για να ποτίσει έναν κήπο, τότε αυτός μαραίνεται. Για να χρησιμοποιήσουμε ένα σύγχρονο όρο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Ρασπάιγ απορρίπτει την πολυπολιτισμικότητα, όχι ως προτίμηση, αλλά ως δυνατότητα. Σε μακροπρόθεσμη βάση, η Ευρώπη μπορεί είτε να προτιμήσει τον δικό της πολιτισμό και την κουλτούρα της, και να την υπερασπιστεί, ή να συνθηκολογήσει με έναν άλλο. Αλλά δεν μπορεί, όπως το μυθιστόρημα λέει, να απορροφά μάζες των μη αφομοιωθέντων μελών ενός άλλου πολιτισμού και να αναμένει να επιβιώσει. Θα αλλάξει για πάντα, και η αλλαγή θα είναι προς την κατεύθυνση του πολιτιστικού προτύπου των μεταναστών και μακριά από εκείνη της φυσικής της διαδρομής. Αυτή είναι μια δύσκολη αλήθεια να δεχθούμε στην εποχή της “ισότητας”.

    Ένα βασικό στοιχείο (εκ των πολλών) που ο Χριστιανισμός έχει κληροδοτήσει προς τη Δύση είναι η σαφήνεια ως προς την ανθρώπινη φύση. Και φυσικά εννοούμε την αυστηρή αποδοχή της χριστιανικής άποψης για την ανθρώπινη φύση: “Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι”. Κι αυτή η θεμελιώδης ηθική αρχή διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον Απόστολο Παύλο: “ … πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ …” (Προς Γαλάτας, κεφ. 3, 26-28). Αλλά ξέρουμε από τη σκληρή εμπειρία μας ότι αυτό δεν είναι μια “οικουμενική αξία.” Δεν είναι αυτόχθονη σε όλους τους πολιτισμούς του κόσμου. Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν θέλουν να το παραδεχτούν, αλλά αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί: Το τι πιστεύουν οι μετανάστες έχει πολλά να κάνει με το αν και το πώς θα αφομοιωθούν. Η Ευρώπη θα πρέπει να το γνωρίζει αυτό. Η Ε.Ε. έχει δεκαετίες εμπειρίας με μη αφομοιωθείσες μουσουλμανικές κοινότητες μεταναστών, ολόκληρες γειτονιές που εκτείνονται σε δύο και τρεις γενιές, η πιο πρόσφατη από τις οποίες είναι αναμφισβήτητα λιγότερο αφομοιωμένη από αυτή των γονέων τους. Στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. αποτελούν μια απομονωμένη κατώτερη τάξη με πολύ λίγους δεσμούς ή υποταγή στη χώρα υποδοχής τους.

    Το 2009, ο Αμερικανός δημοσιογράφος και εκδότης του έγκριτου συντηρητικού περιοδικού “The Weekly Standard”, Christopher Caldwell έγραψε ένα λαμπρό, ανησυχητικό βιβλίο με τίτλο: “Reflections on the Revolution In Europe: Immigration, Islam and the West” για το τι προμηνύει ο κοχλάζων μουσουλμανικός πληθυσμός για την Ευρώπη . Ειδικότερα αυτό που εξετάζεται με ιδιαίτερη προσοχή στο βιβλίο είναι η οικογενειακή συμπεριφορά των μουσουλμάνων μεταναστών, εν μέρει επειδή καταδεικνύει το βάθος του πολιτιστικού προβλήματος. Ο Caldwell το θέτει ξεκάθαρα: “Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ο γάμος δεν είναι μόνο μια πτυχή του προβλήματος της μετανάστευσης. Είναι το πρόβλημα της μετανάστευσης.” Αυτό συμβαίνει γιατί πολλοί μουσουλμάνοι μετανάστες δεν παντρεύονται Ευρωπαίες ή ακόμη και οι επί ευρωπαϊκού εδάφους γεννημένοι “δυτικού τύπου” μουσουλμάνοι εισάγουν συζύγους, συχνά ανήλικα κορίτσια, που προέρχονται από τις εθνοτικές πατρίδες τους. Στη Γερμανία, το ήμισυ των εθνοτικά Τούρκων Γερμανών ζητούν οι σύζυγοί τους να είναι από την Τουρκία. Στη Δανία, η μεγάλη πλειονότητα των Τούρκων και οι Πακιστανοί κάνουν τα ίδια, και όχι μόνο οι μετανάστες, αλλά και η δεύτερη και η τρίτη γενιά απογόνων των μεταναστών. Στη Γαλλία, η μετανάστευση που σχετίζεται με την οικογένεια αποτελεί το 78 τοις εκατό της μόνιμης νόμιμης μετανάστευσης! Ίσως αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα αν όλες αυτές οι σύζυγοι είχαν αφομοιωθεί, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Τέτοιες τάσεις διαψεύδουν τις κενές κοινοτοπίες των ευρωπαίων ηγετών όπως ο πρώην πρόεδρος της ιταλικής Γερουσίας Μαρτσέλο Πέρα, ο οποίος είπε ότι κάθε μετάβαση από τη θέση Α στο μέρος Β αποδεικνύει την ανωτερότητα του μέρους B. Το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι Μουσουλμάνοι μεταναστεύουν στην Ευρώπη μαζικά αλλά απορρίπτουν τις Ευρωπαίες ως κατάλληλες συζύγους, «δείχνει ότι μπορεί να μεταναστεύουν σε ένα μέρος, ενώ είναι εχθρικοί προς αυτό, ή τουλάχιστον, ενώ διατηρούν κάποια ειδική σχέση με αυτό», γράφει ο Caldwell. Ναι, οι μετανάστες «απλά θέλουν μια καλύτερη ζωή», όπως υποστηρίζουν τα κλισέ της “πολιτικής ορθότητας”. Αλλά δεν θέλουν απαραιτήτως μια ευρωπαϊκή ζωή με την πολιτισμική έννοια. Μπορεί να θέλουν μια ζωή του Τρίτου Κόσμου  σε ευρωπαϊκό βιοτικό επίπεδο.

    Η αφομοίωση δεν συμβαίνει ούτε είναι απαραίτητη σε έναν κόσμο που παγκοσμιοποιείται. Η “παγκόσμια πόλη” με την ανάγκη για ένα πειθαρχημένο και χαμηλόμισθο εργατικό δυναμικό, λειτουργεί καλύτερα από μία εθνικά διαχωρισμένη οικουμένη. Έτσι είναι δυνατό η ανεξέλεγκτη μετανάστευση να μετατρέψει ένα έθνος που κάποτε ήταν ένας ποταμός ελπίδας για την ανθρωπότητα, σε έναν υπόνομο απελπισίας. Παρ’ όλα αυτά, ο Ρασπάιγ ως πιστός Χριστιανός πιστεύει ότι υπάρχει ένας ηθικός σκοπός των γεγονότων. Εάν φερ’ ειπείν η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453, είναι μέρος του σχεδίου του Θεού, τότε είναι δύσκολο να προσεγγίσουμε με την ανθρώπινη λογική τα στοιχεία του εν λόγω θεϊκού σχεδίου. Απλώς θα περιμένουμε για το πλήρωμα του χρόνου.

    Η κοσμική αποκάλυψη που φαντάστηκε ο Ρασπάιγ περιλαμβάνει οπωσδήποτε την ματαιότητα της ηθικής δράσης. Όμως για το άτομο που πιστεύει βαθιά και ειλικρινά, η ματαιότητα είναι ανήθικη. Κάθε πιστός αναμένεται να κάνει ό,τι είναι σωστό, το καθήκον του, ακόμα κι αν δεν κατανοεί τις πλήρεις συνέπειες των πράξεών του. Τουλάχιστον, μαρτυρεί την πίστη του. Στην χριστιανική παραδοσιοκρατική κοσμοαντίληψη του Ρασπάιγ τα ανθρώπινα έθνη δημιουργήθηκαν από τον Θεό, που ευλόγησε την ύπαρξή τους, όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος: “Ὁ Θεὸς ὁ ποιήσας τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ, (…) ἐποίησέ τε ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν …”(Πράξεις των Αποστόλων, Ὁμιλία τοῦ Παύλου ἐπὶ τοῦ ᾿Αρείου Πάγου, κεφ. ΙΖ, 24-26) και όπως διαβάζουμε στο Δευτερονόμιο της Παλαιάς Διαθήκης:“… Ὅτε διεμέριζεν ὁ Ὕψιστος ἔθνη, ὡς διέσπειρε υἱούς Ἀδάμ, ἔστησε ὅρια ἐθνῶν κατά ἀριθμόν ἀγγέλων Θεοῦ …” (Δευτ. Κεφ. λβ’, 8). Για το σκοπό αυτό, ένας άνθρωπος της χριστιανικής πίστης αναγνωρίζει ότι τα έθνη αποτελούν ουσιαστικό μέρος της οργανωμένης ανθρώπινης ζωής. Τα έθνη παίζουν έναν ουσιώδη ρόλο στο να μας κάνουν πλήρεις ανθρώπους και επομένως αξίζουν να τα υπερασπίζεται κανείς ακόμη και με την θυσία της ζωής του. Στο μυθιστόρημα ο γηραιός καθηγητής Calguès, ο συνταγματάρχης Ντραγκασές (Δραγάτσης) και οι άλλοι δεκαοκτώ “Ελεύθεροι Γάλλοι”, υπηρετούν αυτό ακριβώς το ηθικό καθήκον και γίνονται εθνομάρτυρες, ως άλλοι Παλαιολόγοι.

    Το μυθιστόρημα μας υπενθυμίζει ότι υπάρχουν δρώσες δυνάμεις στην Ιστορία τις οποίες δεν μπορούμε να ελέγξουμε και ότι ο πολυπολιτισμός είναι η μάστιγα του σύχρονου ευρωπαϊκού κόσμου, που έχει χάσει την πίστη του, έχει απωλέσει την πολιτισμική του υπερηφάνεια και διαγράφει το παρελθόν του, χάριν ενός αβέβαιου και θολού μέλλοντος γκρίζου “πολυπολιτισμικού” συγχρωτισμού. Το όραμα του Ρασπάιγ στο “Στρατόπεδο των Αγίων” είναι μια φανταστική απεικόνιση του πως μπορεί να καταλήξει η εκκοσμικευμένη πολυπολιτισμική Δύση. Σύμφωνα με τον Ρασπάιγ “η Δύση είναι κενή από πνεύμα και δεν έχει ψυχή πλέον” και “είναι πάντοτε η ψυχή εκείνη που κερδίζει τις μάχες”. Το πολεμικό – ενίοτε ξέφρενο – μυθιστόρημα του Ρασπάιγ πραγματεύεται αυτή ακριβώς τη συλλογική απώλεια της ψυχής και του πνεύματος. Ένας πολιτισμός είναι εν τέλει ένας τρόπος ζωής, ακόμα και μια συλλογική ταυτότητα. Όταν κάποιος μεγαλώνει αγαπώντας όλα τα ιδιαίτερα έθιμα και τις παραδόσεις του πολιτισμού του, είναι σαν να αγαπά ένα πρόσωπο. Είναι κάτι μοναδικό στον κόσμο, και ανήκει σε εμάς.

    Σε κάθε περίπτωση “Το Στρατόπεδο των Αγίων” του Ρασπάιγ παραμένει οπωσδήποτε ένα κλασικό και επίκαιρο όσο ποτέ βιβλίο, το οποίο αξίζει να μεταφραστεί και στα ελληνικά. Η Ιστορία δικαίωσε τον φιλοβασιλικό και παραδοσιοκράτη Γάλλο συγγραφέα και διανοούμενο που επί 40 χρόνια δεχόταν τα βέλη της οργισμένης και σφοδρής κριτικής του έργου του από αριστερίζοντες διανοούμενους και φανατικούς υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητας. Σχετικά δε με τις αυξανόμενες μεταναστευτικές ροέςο Ρασπάιγ ρωτήθηκε σε συνέντευξή του στο γαλλικό περιοδικό “Valeurs Actuelles” τον Νοέμβριο του 2013 πώς μπορεί η Ευρώπη να ασχοληθεί με αυτές τις μεταναστεύσεις, για να απαντήσει ευθύς αμέσως ότι: “Υπάρχουν μόνο δύο λύσεις. Είτε τους φιλοξενούμε και η Γαλλία – ο πολιτισμός της, η κουλτούρα της – τελειώνει οριστικά χωρίς καν μια κηδεία. Κατά την άποψή μου, αυτό είναι που πρόκειται να συμβεί. Είτε δεν τους φιλοξενούμε καθόλου – αυτό σημαίνει ότι σταματούμε να ‘ιεροποιούμε’ τον «Άλλον» και “ξαναβρίσκουμε” τον «πλησίον» μας, δηλαδή τον διπλανό μας. Πράγμα που σημαίνει ότι σταματάμε κάποια στιγμή να δίνουμε δεκάρα για αυτές τις «χριστιανικές ιδέες που έχουν ξεφύγει», όπως είπε ο Βρετανός συγγραφέας και θεολόγος Chesterton (1874–1936), ή αυτά τα διεφθαρμένα ανθρώπινα δικαιώματα και ότι θα λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα για να αποστασιοποιηθούμε, χωρίς να κάνουμε πίσω, για να αποφευχθεί η διάλυση της χώρας μας και να μετατραπούμε σε μια γενική επιμειξία. Δεν βλέπω κάποια άλλη λύση. Έχω ταξιδέψει πολύ στα νιάτα μου. Όλοι οι λαοί είναι συναρπαστικοί, αλλά όταν τους ανακατεύουμε πάρα πολύ, αναπτύσσεται πιο πολύ μια εχθρότητα παρά μια συμπάθεια. Η επιμειξία δεν είναι ειρηνική. Είναι μια επικίνδυνη ουτοπία. Κοιτάξτε στη Νότια Αφρική! Στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα, τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν θα πρέπει να είναι υποχρεωτικά πολύ καταναγκαστικά. Δεν πιστεύω ότι θα συμβεί και δεν βλέπω κανέναν που να έχει το θάρρος να το κάνει. Θα πρέπει να βάλουν την ψυχή τους να ισορροπήσει, αλλά ποιος είναι έτοιμος για αυτό; Πάνω σε αυτό θέλω να πω, ότι δεν πιστεύω ούτε στο ελάχιστο, ότι οι υποστηρικτές της μετανάστευσης είναι πιο φιλάνθρωποι από μένα: μάλλον δεν υπάρχει ούτε ένας από αυτούς που προτίθεται να υποδεχθεί έναν από αυτούς τους δυστυχείς στο σπίτι του … Όλα αυτά είναι απλώς μια συναισθηματική προσποίηση, μια ανεύθυνη δίνη που θα μας καταπιεί.”. Για την εξελισσόμενη δε μεταναστευτική κρίση που πλήττει την Ευρώπη και πρωτίστως την Ελλάδα ως κύρια πύλη εισόδου μεταναστών και προσφύγων από τον Τρίτο Κόσμο, ο Ζαν Ρασπάιγ δήλωσε σε συνέντευξή του τον περασμένο Σεπτέμβριο στη γαλλική εφημερίδα “Le Point” πως “βρισκόμαστε μόνον στην αρχή” …

*  Ο Νικόλαος Στεφανίδης είναι Δικηγόρος, Δ.Μ.Σ. Ιστορίας, Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας του Δικαίου Νομικής Α.Π.Θ.

 

 

Ο Trump και το Τέλος της Ιστορίας: Ποιας Ιστορίας όμως;

Του Αλέξανδρου Δρίβα*

 

Η γραφικότητα, η διεθνής γραφικότητα, καλπάζει εδώ και χρόνια. Οι λόγοι που συντελούν σε αυτόν τον καλπασμό της γραφικότητας είναι αρκετοί, όμως θα γίνει απόπειρα να ομαδοποιηθούν και να εγκιβωτιστούν τελικά σε δύο. Ο πρώτος λόγος είναι η έξαρση της προπαγάνδας (φτηνής και κακότεχνης) σε διεθνή κλίμακα. Ο δεύτερος λόγος αφορά τον ακαδημαϊκό κόσμο και τα λάθη στα οποία έχει περιπέσει. Ο Johann Wolfgang von Goethe υποστήριζε πως «για να κάνεις κάτι μεγάλο, πρέπει ένα από τα τρία πράγματα να συμβαίνουν: Ή να είσαι πολύ τυχερός ή πολύ έξυπνος ή, τελικά, να έχεις κληρονομήσει ένα πολύ μεγάλο λάθος».

Είναι πολύ μικρός ο χώρος για να αναλύσουμε λάθη επιστημολογίας και μεθοδολογίας που λαμβάνουν χώρα εδώ και αιώνες στις κοινωνικές «επιστήμες». Βεβαίως, πρόκειται για επιστήμες εντός εισαγωγικών. Ο άνθρωπος, όντας υποκείμενο (έχει βούληση, επιθυμίες, ανάγκες, επιλογές και προεπιλογές) δεν γίνεται να ξεφύγει από το πλέγμα των ιδιοτήτων που βρίσκονται εντός παρένθεσης. Δεν υπάρχουν «εργαστήρια» στα οποία θα κάνουμε «πειράματα». Αν υπάρχουν (αν υπήρχαν για την ακρίβεια) θα ήταν κάτι επικίνδυνο, θα ήταν κάτι που δεν θα είχε και τόση «πλάκα», καθώς το αντικείμενο πειράματος θα ήταν η ανθρώπινη φύση. Κι όμως, συμπεριφοριστικές κατεύθυνσης που δανείστηκαν οι κοινωνικές «επιστήμες» από άλλα επιστητά θεώρησαν ότι μπορούν να προβλέψουν κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά γεγονότα και μάλιστα με ακρίβεια χιλιοστού. Ακόμη δεν έχει κάτσει η σκόνη του «μα πώς γίνεται να πέσουν έξω οι δημοσκοπήσεις στο φαινόμενο Trump;». Πρόκειται για ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί με τα όσα καιρό μας λένε και έπρεπε να τα ξέρουμε γιατί πολύ απλά... μας τα έλεγαν...

Τέλος εποχής

Με τα δέντρα έχουμε παρα-ασχοληθεί και έτσι τα δάση καίγονται γύρω μας χωρίς να το παίρνουμε είδηση. Το πρώτο «εργαστήριο» του «θετικισμού» των κοινωνικών «επιστημών» ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Σωστά. Ήταν.

Αν πάτε στο Κοινοτικό Δίκαιο, θα δείτε πολύ ωραίες έννοιες οι οποίες δεν μπορούν να γίνουν ορατές ούτε στη γη, ούτε στον ουρανό. «Αειφόρος ανάπτυξη». Δηλαδή, η Οικονομία δεν έχει τιμόνι, δεν έχει φρένο, δεν έχει «ατυχήματα». Προχωράει αενάως προς μια κατεύθυνση. Η ΕΖ είναι υπό διάλυση, η Ε.Ε. έχει ήδη αρχίσει να ξηλώνεται (Brexit), τα δημοψηφίσματα δίνουν και παίρνουν και υπάρχουν ακόμη και σήμερα ακαδημαϊκοί και πολιτικοί αλλά και... δημοσιολόγοι που το μόνο που τους επιτρέπει η παρατηρητικότητά τους να κάνουν είναι να πουν «μια καλή κουβέντα» για λαούς του ύφους και ήθους «είναι θυμωμένοι, οργισμένοι, ηλίθιοι, κοίτα τι ψηφίζουν».

Η θεωρία (υπόδειγμα –διοικητικό κατ’ ουσία μοντέλο) της αλληλεξάρτησης και του λειτουργισμού (με απλά λόγια, το χτίσιμο ειρήνης περνά από την οικονομική ευμάρεια και, αφού η Οικονομία θα είναι αειφόρος, θα φτάσουμε σε αυτό το «λογοτεχνικό» μόττο του Immanuel Kant περί «αιώνιας ειρήνης». Ο Edward Hallett Carr είπε κάποτε ότι αυτού του είδους οι ιδεαλιστές έχουν προξενήσει πολύ μεγαλύτερα δεινά στον κόσμο από την ωμή πολιτική βία. Ίσως επειδή σηκώνουν τον πήχη κατά πώς θέλουν και όχι κατά πώς βλέπουν.

Photo by http://wellcomeimages.org/indexplus/obf_images/f6/40/577019a3cdaec8ac4666f05856dc.jpgGallery: http://wellcomeimages.org/indexplus/image/L0005737.html, CC BY 4.0

Μεγάλη επιστημολογική πλάνη, ακόμη και γι’ αυτούς τους «μαθηματικο-ποιητές» της κοινωνικής ζωής –κατά τραγική ειρωνεία– είναι ότι πέφτουν στο πιο ολέθριο επιστημονικό σφάλμα: Να ερμηνεύουν αυτό που θα ήθελαν να ισχύει και όχι αυτό που –περίπου– ισχύει. Η αλληλεξάρτηση, αν πετύχαινε στην Ε.Ε., θα μπορούσε να «εξαχθεί» η τεχνογνωσία και σε άλλη περιφέρεια κ.ο.κ. Ποιοτική μεταβλητή; Πουθενά. Ποια είναι ας πούμε η μία περιφέρεια και ποια η άλλη; Λεπτομέρειες μας έλεγαν. Αν αυτή λοιπόν η αλληλεξάρτηση γινόταν σε παγκόσμια κλίμακα, τότε θα ζούσαμε στον παράδεισο. Παραδοξότητα αυτού του θετικισμού; Ότι είναι πιο ουτοπικός και από τον μεγαλύτερο ονειροπόλο.

Λίγες δεκάδες ώρες πριν λοιπόν, οι Αμερικανοί πολίτες ζήτησαν να γίνει δουλειά εντός χώρας τους. Ζήτησαν από τους πολιτικούς τους να αποσύρουν σε ένα βαθμό τις ΗΠΑ από τον κόσμο και τις περιπέτειες. Ζήτησαν να «κλείσουν λίγο την πόρτα και να ηρεμήσουν». Ζήτησαν ελεγχόμενη ροή μεταναστών. Ζήτησαν να μπορούν να λένε κάτι όπως το θέλουν. Ζήτησαν να μπορούν να ξεσπούν πολιτικά και κοινωνικά με λέξεις ακόμη και προσβλητικές, καθώς μέχρι πριν αν τις ανέφεραν, θα διώκονταν ή θα χαλούσαν τη ροή ρεύματος του «κυκλώματος» που είχε φτιαχτεί για να λειτουργεί συνέχεια.

Οι Αμερικανοί πολίτες θεώρησαν πως δεν είναι δυνατό το 90% των Αμερικανών να έχει 10 χιλ. δολάρια μόνο στην τράπεζα, να είναι η πρώτη χώρα σε ανισότητα και το ενδιαφέρον των πολιτικών τους να είναι πως θα «εγκλωβιστεί η Ρωσία». Οι Αμερικανοί κουράστηκαν από τους «πολέμους».

Σε άλλη κλίμακα και σε άλλη Ήπειρο ζήτησαν οι Βρετανοί για την πατρίδα τους, που είναι η δεύτερη χώρα σε ανισότητες οικονομικές στον πλανήτη. Η αλληλεξάρτηση για αμφότερους τους λαούς δεν φάνηκε και πολύ σπουδαία. Βέβαια, αποκλείεται να έχουν δίκιο... τι ξέρουν οι δικές τους τσέπες, όταν έχουμε ακαδημαϊκούς σε ελληνικά πανεπιστήμια (φανταζόμαστε και σε ξένα) που λένε πως το εκάστοτε ποσοστό που λέει «Όχι» σε κάτι, ή «Ναι» σε κάτι που δεν «διδάσκουν» εκείνοι, έχει άρωμα ψεκαστικού ή είναι απόρροια «κακών επιλογών σε κρίσιμες στιγμές», όπως είναι π.χ. τα αίτια της φτώχειας για κάποιες Ελληνίδες πολιτικούς.

Η παγκοσμιοποίηση ξεκίνησε να αιμορραγεί στις ΗΠΑ το 2008 με τη Lehman Brothers.

Προχώρησε σε ακατάσχετη αιμορραγία στην Ευρώπη (Ε.Ε. και Ε.Ζ.) και, τελικά, γράφτηκε ο επικήδειός της στις 8/11/2016. Να ποιο «Τέλος της Ιστορίας» καλείται να γράψει ο κάθε επίδοξος Fukuyama. Η διοικητική επιστήμη θεωρεί πως ένα σύστημα οργάνωσης (όποιο και αν είναι αυτό) έχει στον πυρήνα του τις αλλαγές στις οποίες θα κληθεί να περάσει εξετάσεις. Με άλλα λόγια, έχει μέσα του το ίδιο του το τέλος. Αυτό το τέλος είναι προσωρινό και μετά αλλάζει, εξελίσσεται. Τέλος, όπως κάποτε εννοοούνταν αυτό και για την ίδια τη Γη (οτι είναι επίπεδη και στο τέλος της ξηράς είναι ένας γκρεμός), δεν μπορεί να υπάρξει, ειδικά όταν μιλάμε για πολιτεύματα και για κοινωνικές καταστάσεις.

Όχι ακαδημαϊκό ή πολιτικής πρακτικής λάθος; Τότε τι;

Οι δύο συντομεύσεις αιτίων που βρίσκονται στον πρόλογο συνδέονται. Κατά Goethe, εμείς εδώ έχουμε κληρονομήσει ένα πολύ μεγάλο λάθος. Αυτό είναι ότι τα πολιτικά και οικονομικά γεγονότα ακολουθούν μια συμμετρική τροχιά (μόνο στο μυαλό ορισμένων) και προχωρούν με αλγεβρική πρόοδο. Δηλαδή: 1, 2, 3, 4, 5, 6... κ.ο.κ. με +1.

Κι όμως, αν ρωτούσατε κάποιον φωτισμένο καθηγητή που μιλούσε με στόμφο για την αειφόρο ανάπτυξη η οποία θα έχει και χρηματοπιστωτική αναρχία και «ελεύθερο εμπόριο» με πολλούς αστερίσκους και μόνο όταν αυτό εξυπηρετεί συγκεκριμένες εταιρείες και, ταυτόχρονα, υπερπληθυσμό με αύξουσα τάση και ευημερία και, εν τέλει, ένα πολιτικό σύστημα «υγιές, ψύχραιμο και συνετό» ότι θα είναι ο Trump Πρόεδρος των ΗΠΑ και ο Nigel Farage θα μπορεί έμμεσα να επηρεάσει (κατά πάσα πιθανότητα) τον θεσμικό και νομικό «πολιτισμό» της Ε.Ε., θα σας πέρναγε για... ψεκασμένους. Τα πρώτα δεν συνέβησαν και γι’ αυτό συνέβησαν τα δεύτερα. Ακόμη και αυτή η απόλυτη αιτιοκρατία να μην έλαβε χώρα, το μόνο σίγουρο είναι πως συνέβησαν τα δεύτερα. Οι δύο χώρες που απασχολούν και ορίζουν τον δυτικό κόσμο τα τελευταία 300 χρόνια περίπου διορθώνουν –προς το καλύτερο (;)– τα λάθη τους.

Αν λοιπόν δεν είναι ακαδημαϊκές πλάνες ή κακοί υπολογισμοί (τόσων δεκαετιών), τότε τι είναι; Απλή απάντηση στον κόσμο της «αλληλεξάρτησής» τους. Προπαγάνδα. Υποσχέσεις πληθωριστικές. Οι έννοιές τους και οι προκείμενες των συλλογισμών τους δεν έχουν αντίκρυσμα σε «χρυσό». Είναι, κατά μία έννοια, λογιστικό, ανύπαρκτο χρήμα. Αυτοί οι «συνετοί» λοιπόν που μπέρδεψαν την Οικονομία με το Λας Βέγκας και το καζίνο (λόγια Γερουσίας μετά από Εξεταστικές Επιτροπές για τη Lehman) τελικά μας οδήγησαν σε φανταστικούς αριθμούς.

Και τώρα;

Δεν είναι τόσο σημαντικό ερώτημα το τι θα κάνει ο Trump. Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα έχει δικλείδες ασφαλείας. Δεν είναι «ηγετόμορφο». Οπότε, όποιος σας είπε ότι θα κάψει την οικουμένη, χρειάζεται πολιτικό αλφαβητισμό από το Λόλα φάε ένα μήλο.

Η νίκη Trump θα προκαλέσει τσουνάμι, πολιτικό. Η Αμερική είναι πολύ μεγάλη για να κρατά στη βουβωνική της χώρα τις εξελίξεις που παράγει. Ο Trump θα γίνει πρότυπο για τον δυτικό κόσμο. Για έναν κόσμο που βασίστηκε στην πολιτική και κοινωνική υποκρισία για αιώνες. Για έναν κόσμο που αν στη φορολογική του δήλωση κάνει φιλανθρωπίες, μπορεί να αισθάνεται ήσυχος που πετάει... κέρματα, σε πρόσφυγες, σε πλατείες της Βόρειας Ευρώπης που κατασκευάστηκαν την περίοδο του Διαφωτισμού... Ήδη η Ευρώπη έχει βγάλει «παλιάτσους» οι οποίοι βγήκαν επειδή είπαν αυτά που σκέφτεται σιωπηλά ή δυνατά ο κόσμος. Η οργή που βγάζουν διάφοροι «ηγετίσκοι» είναι απλά η υπερβολή όσων βλέπουν πολίτες. Επειδή λοιπόν οι πραγματικές ψύχραιμες φωνές της δράσης –εκείνοι που θα αλλάξουν πράγματα, όχι εκείνοι που θα ερμηνεύσουν, τάχα μου, «ψύχραιμα»– λείπουν, η φύση... μισεί το κενό. Έτσι, όλο και κάποιον Ούγγρο ηγέτη που μισεί τα πάντα θα βρείτε στην «Άγρια Δύση».

Ο Trump, η αριστουργηματική και νέα –ολοκαίνουρια– στρατηγική επικοινωνίας του, που έδειξε ότι ο άνθρωπος πρέπει να πάψει να ντρέπεται για άλλα πράγματα και όχι για αυτά που συνήθιζε από στρουθοκαμηλισμό να ντρέπεται, έρχεται να δώσει ένα «χυδαίο» τέλος σε μια «ιστορική παρεξήγηση» και να μας βγάλει από αυτό που λέμε νεωτερικότητα. Ο Trump θα γίνει εκλογικό πρότυπο. Κόσμος στη Δύση θα πάψει να έχει «ενοχές» για κάποιον υποψήφιο που θεωρούσε ιδανικό για όσα υφίσταται. Όχι, αυτό δεν είναι καλό. Είναι –θα είναι μάλλον– καλό κάτι άλλο.

Μήπως οι «λογικοί» και οι «ψύχραιμοι» κατανοήσουν τις πομφόλυγες που μας αράδιασαν, τα αναπόδεικτα πράγματα που μας πίεσαν να δούμε ως απολύτως αποδεδειγμένα και, βέβαια, κάτι που είναι αποδεδειγμένο (άντε να αποδείξεις κάτι σε κοινωνικές επιστήμες...) είναι και ΤΙΝΑ (There Is No Alternative). Δεν υπάρχει; Είστε σίγουροι; Και ο Trump τι ήταν; Ο Farage; Το AfD; Όχι, δε θα κάνουμε αυτό που θέλουμε να ψέξουμε. Να βάλουμε δηλαδή σε εξισώσεις τον Trump με τα μορφώματα ακροδεξιού τύπου σε Γερμανία και Ουγγαρία ή τον ενθουσιώδη αντ-ευρωπαϊσμό, τον οποίον το καλοκαίρι κάποιοι «φωστήρες» τον έβγαλαν γραφικό. Τον κύριο Schäuble, που λέει πως η αγαπημένη γερμανική λέξη είναι το ΝΕΙΝ, γραφικό δεν το λέει κανείς. Τον λένε «σοβαρό παίκτη».

Αν δεν υπάρχει μια ολική αλλαγή με πραγματική επιστροφή της Πολιτικής στον δυτικό κόσμο, ο Ασκός του Αιόλου και το Κουτί της Πανδώρας δεν θα κλείσουν σύντομα. Η Δύση παρακμάζει, ενώ άλλες πολιτιστικές προτάσεις βρίσκονται στη νιότη τους. Η Δύση πλέον δεν είναι μόνη της. Μένει να δούμε αν το Trump θα είναι η συνέχεια της παρακμής ή η μεταστροφή ενός συνολικού τρόπου ζωής σε κάτι πιο ανθρώπινο που δε θα περιμένει να φουσκώσει το πηγάδι για να μαζέψει το νερό.

* Ο κ. Αλέξανδρος Δρίβας είναι Υποψήφιος Διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων στο Παν/μιο Πελοποννήσου - συντονιστής στο Παρατηρητήριο Ανατολικής Μεσογείου στον Τομέα Ρωσίας Ευρασίας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης (ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ).

Μια πραγματικά σιωπηρή επανάσταση

Επειδή οι φετινές αμερικανικές εκλογές είναι εξαιρετικά κρίσιμης σημασίας όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά για ολόκληρο τον πλανήτη, αφιερώνω το σημερινό άρθρο σε αυτές. 
 
Είναι προφανές ότι τον τελευταίο χρόνο βλέπουμε να εκτυλίσσεται στις ΗΠΑ μία πραγματική σιωπηρή επανάσταση. Η παλιά διεφθαρμένη πολιτική τάξη που εκπροσωπείται από τη Χίλαρι Κλίντον βλέπει τις μέρες της να τελειώνουν. Η Αμερική περνά το κατώφλι προς μια επόμενη φάση και δεν υπάρχει γυρισμός όποιος κι αν αναδειχτεί νικητής σήμερα. Επιμένοντας στην αντισυμβατική προεκλογική εκστρατεία του ο Τραμπ ήξερε ότι χτυπούσε το κατεστημένο εκεί που πονούσε περισσότερο, αλλά και ότι συγκινούσε μία μάζα ψηφοφόρων η οποία έως τώρα σπανίως ασχολείτο με τις εκλογές και σπανίως έμπαινε στον κόπο να ψηφίσει.
Η προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ είναι μια φοβερά δαπανηρή υπόθεση. Για να καταφέρει κανείς να πάρει το χρίσμα ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα (Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι) που μονοπωλούν την εξουσία επί 200 χρόνια λόγω του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, θα πρέπει να δαπανήσει αστρονομικά ποσά σε διαφημίσεις, προβολές, ταξίδια, πληρωμές προσωπικού, και κομματικές εκδηλώσεις. Τα ποσά αυτά καλύπτονται από χορηγούς και ο νόμος είναι πολύ αυστηρός ως προς τη διαφάνεια της προέλευσής τους. Οι χορηγοί των υποψηφίων παραδοσιακά είναι τα μεγάλα λόμπι τα οποία φυσικά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δαπανήσουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια προκειμένου να έχουν στο χέρι τον μελλοντικό πρόεδρο και να κάνουν όμορφα και νόμιμα τις δουλειές τους που θα τους αποφέρουν πολλαπλάσια κέρδη.
Η δραστηριότητα των λόμπι είναι σχεδόν θεσμός στις ΗΠΑ. Ωστόσο δεν έχουν όλα τα λόμπι την ίδια επιρροή. Αναμφίβολα το πλέον ισχυρό και αποτελεσματικό είναι το φιλοϊσραηλινό (με αιχμή του δόρατος την περίφημη AIPAC) το οποίο ελέγχει απολύτως το τραπεζικό σύστημα, τον Λευκό Οίκο, το υπουργείο Οικονομικών, τα ΜΜΕ και την Τέχνη. Έχει τέτοια εξουσία και εμπνέει τόσο φόβο ώστε απαγορεύει εμμέσως να ασκείται οποιαδήποτε κριτική εναντίον του. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις ΗΠΑ εδώ και κάμποσες δεκαετίες μοιάζει σαν ένα πλήθος ανθρώπων που βρίσκονται μέσα σε ένα δωμάτιο μαζί με έναν ελέφαντα. Αν και στριμώχνονται από τον ελέφαντα και κινδυνεύουν να τσαλαπατηθούν από αυτόν ανά πάσα στιγμή, όλοι υποκρίνονται ότι δεν τον βλέπουν, ότι δεν υπάρχει. Απαγορεύεται ακόμα και να αναφέρουν τη λέξη «ελέφαντας»! Η επιρροή που ασκεί το λόμπι έχει βέβαια σαφέστατη στόχευση που δεν είναι άλλη από την ασφάλεια του Ισραήλ μέσω της εκμετάλλευσης της αμερικανικής διπλωματικής και στρατιωτικής ισχύος. 
Οι ΗΠΑ έχουν ασκήσει βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ τουλάχιστον 50 φορές τις τελευταίες δεκαετίες προκειμένου να εμποδίσουν καταδικαστικά ψηφίσματα σε βάρος του Ισραήλ. Επίσης έχουν περάσει νόμο με τον οποίο εγγυούνται την ασφάλεια του Ισραήλ ενώ υπάρχει και νόμος από το 2008 με τον οποίο δεσμεύονται να διασφαλίζουν ανά πάσα στιγμή την Ποιοτική Στρατιωτική Υπεροπλία του (QME) έναντι όλων των γειτόνων του – στα πλαίσια αυτού του νόμου χορηγείται στο Ισραήλ ετήσια δωρεάν στρατιωτική βοήθεια ύψους 3 δις δολαρίων η οποία θα αυξηθεί στα 3,8 δις ετησίως από το 2019 και μετά. Συνεπώς ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι αυτό που συνδέει τις ΗΠΑ με το Ισραήλ δεν είναι μία απλή συμμαχική σχέση όπως π.χ. αυτή που έχει η Ελλάδα με τις ΗΠΑ μέσω του ΝΑΤΟ. Στη δική μας περίπτωση οι ΗΠΑ προστάζουν κι εμείς υπακούμε, ενώ στην περίπτωση του Ισραήλ συμβαίνει το αντίστροφο. Άρα όποτε το Ισραήλ θεωρεί ότι αντιμετωπίζει κάποιου είδους «υπαρξιακή απειλή» όπως συμβαίνει τώρα με το Ιράν, κινητοποιεί το λόμπι του στις ΗΠΑ για να «καθαρίσει» αντ’ αυτού. Δεν το κατηγορώ γι’ αυτή την πρακτική. Αφού μπορεί να το κάνει, καλώς το κάνει, και μακάρι να είχε και το ελληνοαμερικανικό λόμπι την ίδια επιρροή. 
Σε περίπτωση που εκλεγεί η Κλίντον θα πρέπει φυσικά να εξοφλήσει την οφειλή της απέναντι στο φιλοϊσραηλινό λόμπι το οποίο της διέθεσε μέχρι και ιδιωτικό Boeing 747 για τις μετακινήσεις της και χρηματοδότησε μια προεκλογική εκστρατεία πόρτα-πόρτα σε πολλές πολιτείες για να κερδίσει μέχρι και τον τελευταίο αμφιταλαντευόμενο ψηφοφόρο. Θεωρώ βέβαιο πως το λόμπι θα απαιτήσει για λόγους ασφαλείας του Ισραήλ να γίνει το ταχύτερο δυνατό (εντός του 2017) μια στρατιωτική επέμβαση της Δύσης στη Συρία με σκοπό να ξηλωθεί το καθεστώς Άσαντ που έχει την υποστήριξη του Ιράν και να αναγκαστεί να αποσύρει η Ρωσία τη στρατιωτική παρουσία της από τη Μέση Ανατολή η οποία είναι άκρως ενοχλητική για το Ισραήλ. Αντιθέτως ο Τραμπ έχει διακηρύξει πως σκοπός του θα είναι μόνο η καταστροφή του Ισλαμικού Κράτους, ότι δεν τον ενδιαφέρει ο εμφύλιος στη Συρία επειδή δεν διακυβεύονται εκεί ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα και ότι θα επιδιώξει γενικότερα τη συνεννόηση με τη Ρωσία.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Τραμπ αντιπροσωπεύει θανάσιμο κίνδυνο για τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας της Ουάσινγκτον. Παρ' ότι προσπάθησε επανειλημμένα να εξομαλύνει τις σχέσεις του με το φιλοϊσραηλινό λόμπι, να το διαβεβαιώσει για τις φιλικές προθέσεις του, να υπογραμμίσει δημοσίως τη δέσμευσή του για την ασφάλεια του Ισραήλ, και να δεχτεί μέχρι και τον Νετανιάχου στο ιδιωτικό του γραφείο για συνομιλίες, είναι προφανές πως δεν έπεισε. Δέχτηκε ανηλεή πόλεμο με κάθε βρώμικο τρόπο που μπορεί να διανοηθεί ανθρώπου νους.  Όταν η προσπάθεια να μην πάρει το χρίσμα ναυάγησε, το λόμπι άρχισε να ρίχνει εναντίον του λάσπη με τον τόνο. Τον παρουσίαζε στα ΜΜΕ ως ρατσιστικό κάθαρμα, σεξομανή, ακόμα και φασίστα! Από όλα τα συνθήματα του Τραμπ, το «Πρώτα η Αμερική!» έκανε τους αντιπάλους του να ωρύονται, αφού είναι ολοφάνερο ότι γι’ αυτούς προτεραιότητα στην πολιτική των ΗΠΑ δεν έχουν οι ίδιες οι ΗΠΑ – γι’ αυτό θυσιάστηκαν 4.500 Αμερικανοί στρατιώτες στο Ιράκ και γι’ αυτό επιβαρύνθηκε ο Αμερικανός φορολογούμενος τα τελευταία 15 χρόνια με 3 τρισεκατομμύρια δολάρια (!) για άσκοπους και ανώφελους πολέμους στη Μέση Ανατολή οι οποίοι απλώς έκαναν τα πράγματα χειρότερα από ό,τι ήταν πριν για όλους τους ενδιαφερόμενους εκτός από έναν που μονίμως επωφελείται: το Ισραήλ.  
Όποιος δεν μπορεί να διακρίνει τον ανελέητο πόλεμο λάσπης και τη φασιστικού τύπου προπαγάνδα των ΜΜΕ που διεξήχθη για πάνω από έναν χρόνο κατά του Τραμπ, τουλάχιστον εθελοτυφλεί. Ακόμη και άνθρωποι με δεκαετίες ενεργού ανάμιξης στην αμερικανική πολιτική, ομολογούν δημοσίως ότι δεν έχουν ξαναδεί στη ζωή τους τέτοιο μένος και τέτοια ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον υποψηφίου προέδρου. Ο λόγος που ο Τραμπ δέχτηκε τέτοιο οχετό ύβρεων και τέτοιο πόλεμο δεν είναι βέβαια επειδή …μισεί τις γυναίκες (!) και άλλες παρόμοιες κουταμάρες που εφηύρε το ενοχλημένο σύστημα χωρίς να πείθει κανέναν σκεπτόμενο άνθρωπο. Ο πραγματικός λόγος που στοχοποιήθηκε είναι διότι έχει το θάρρος της γνώμης του, δεν έχει γραμμάτια να ξεπληρώσει στο λόμπι και γι' αυτό δεν θα του επιτρέψει να συνεχίσει να κυβερνά έχοντας τον εκάστοτε πρόεδρο ως πειθήνια μαριονέτα του.
Το κατεστημένο πολεμάει τώρα τον Τραμπ αφού πρώτα κατέστειλε μια παρόμοια επανάσταση μέσα στους κόλπους του Δημοκρατικού κόμματος και έστειλε στα αζήτητα τον γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς. Φυσικά ο Σάντερς δεν ήταν τόσο αποφασισμένος για σύγκρουση όσο ο Τραμπ, αλλά παρ’ όλα αυτά το σύστημα δεν είχε σκοπό να το ρισκάρει αφού είχε διαθέσιμη τη μαριονέτα-Κλίντον. Αν αναζητήσει κανείς μία περίπτωση που να έχει αρκετές ομοιότητες με την υποψηφιότητα του Τραμπ θα πρέπει να ανατρέξει στη δεκαετία του 1950 και τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Και τότε ο Αϊζενχάουερ ήταν ένας εξαιρετικά επιτυχημένος άνθρωπος που μπήκε σχετικά αργά στον στίβο της πολιτικής. Αφού πέταξε στο καλάθι των αχρήστων τα προγράμματα των προηγούμενων Δημοκρατικών προέδρων Ρούσβελτ και Τρούμαν, έθεσε νέες προτεραιότητες – περισσότερες δουλειές, αμερικανική οικονομική κυριαρχία, αποφυγή εμπλοκής των ΗΠΑ σε ξένους πολέμους, ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και έμφαση στην οικοδόμηση μιας ισχυρής παραγωγικής βάσης μέσα στις ΗΠΑ. Ακριβώς δηλαδή ό,τι υποστηρίζει και ο Τραμπ σήμερα αλλά αποσιωπούν ή διαστρεβλώνουν τα ΜΜΕ. 
Τα ΜΜΕ στην Αμερική είναι κάτι παραπάνω από «τέταρτη εξουσία». Αυτά διαμορφώνουν την ατζέντα, αυτά καθορίζουν τι θα πρέπει να απασχολεί τον Αμερικανό πολίτη και τι θα σκέφτεται. Αν τα ΜΜΕ πουν ότι το μείζον ζήτημα της προεκλογικής εκστρατείας είναι το αν θώπευσε πριν 20 χρόνια ο Τραμπ μία γυναίκα, τότε όλη η χώρα σύρεται στον ίδιο κατήφορο της πολιτικής παραπλάνησης και εξαπάτησης. Για τα αμερικανικά ΜΜΕ όμως, ΟΝΤΩΣ αυτό είναι το μείζον ζήτημα. Όχι η ανεργία στις ΗΠΑ επειδή ο μεγάλος όγκος των επιχειρήσεων έχει μεταφέρει την παραγωγή τους σε ασιατικές χώρες με μεροκάματα εξαθλίωσης, όχι οι σχέσεις των ΗΠΑ με τους συμμάχους του ΝΑΤΟ (η Αμερική πληρώνει σήμερα το 75% του συνόλου των αμυντικών δαπανών της Συμμαχίας των 26 κρατών!), τη Ρωσία ή την Κίνα, όχι η αθρόα εισροή 11 εκατομμυρίων Μεξικανών λαθρομεταναστών, όχι η μάστιγα των ναρκωτικών που θερίζει την αμερικανική νεολαία, όχι η φυλετική βία που συνταράσσει κάθε τόσο τις πολιτείες, όχι το κολοσσιαίο δημόσιο χρέος των 19,8 τρις δολαρίων (όταν ανέλαβε ο Ομπάμα το 2009 το χρέος ήταν 10,6 τρις), όχι οι ατέρμονοι πόλεμοι που γίνονται για λόγους που κανείς πλέον δεν καταλαβαίνει. Ο αμερικανικός λαός έπρεπε να πάει στις κάλπες συζητώντας τις σεξουαλικές περιπέτειες του Τραμπ ώστε να μην ασχολείται με τα πραγματικά κρίσιμα προβλήματα που τον ταλανίζουν στην καθημερινότητά του. Αυτά θα αναλάβουν να τα λύσουν μετά τις εκλογές άλλοι για αυτόν, χωρίς αυτόν. Έτσι βλέπαμε να παρελαύνουν από τα ΜΜΕ διάφοροι καλλιτέχνες και διασημότητες που όχι μόνο δήλωναν ότι θα ψηφίσουν την Κλίντον αλλά και έβριζαν χυδαία τον Τραμπ. Και βλέπαμε βέβαια και στημένες δημοσκοπήσεις που έδιναν τεράστιο προβάδισμα στην Κλίντον αλλά είχαν γίνει με δείγμα… 800 ατόμων σε μία χώρα 320 εκατομμυρίων κατοίκων! Σαν να έκανε αναλογικά μία ελληνική εταιρεία δημοσκόπηση με δείγμα 30 ατόμων…
 
Με την αταλάντευτη στάση του κατά της παγκοσμιοποίησης, των ανοιχτών συνόρων και του νεο-ιμπεριαλισμού που οδηγεί σε ανώφελους πολέμους για λογαριασμό τρίτων, ο Τραμπ τελείωσε τη μακρά προεκλογική κούρσα όπως την άρχισε – χωρίς να υποκύψει και χωρίς να κάνει τα χατίρια του κατεστημένου. Μένει να δούμε αν και οι Αμερικανοί πολίτες θα αδράξουν την ευκαιρία να δώσουν ένα ηχηρό χαστούκι στο σάπιο κατεστημένο ή θα καταπιούν την κακόγουστη προπαγάνδα που τους σέρβιρε νυχθημερόν η παρασκηνιακή ελίτ.
 
Και μία κουβέντα σχετικά με τον μύθο του φιλελληνισμού των Κλίντον και των Δημοκρατικών εν γένει, ο οποίος ενισχύθηκε με τα σενάρια ανάδειξης σε κορυφαία θέση του πρώην Αρχηγού των Συμμαχικών Δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, Ελληνοαμερικανού ναυάρχου Τζέημς Σταυρίδη. Ο συγκεκριμένος ανώτατος αξιωματικός είναι πρωτίστως υπηρέτης των αμερικανικών συμφερόντων τα οποία δεν ταυτίζονται με τα ελληνικά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την Τουρκία. Έπειτα από το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν τον Ιούλιο, ο Σταυρίδης έγραψε σε άρθρο του στην επιθεώρηση “Foreign Policy”: «Πρέπει οι ΗΠΑ να σταθούν σταθερά στο πλευρό της τουρκικής πολιτικής κυβέρνησης (αυτής που μας απειλεί καθημερινά με αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης ώστε να εναρμονιστεί με τα «σύνορα της καρδιάς της»)… Πρέπει να αυξηθεί η συνεργασία μας με την Τουρκία με ανταλλαγή πληροφοριών και στόχευση εναντίον των κουρδικών ριζοσπαστικών τρομοκρατικών ομάδων (τρομοκράτες δηλαδή οι Κούρδοι αγωνιστές του PKK κατά τον ναύαρχο)… Οι ΗΠΑ θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν το ΝΑΤΟ ως μηχανισμό για την υποστήριξη των τουρκικών θέσεων (δηλαδή ότι κάνουν μέχρι σήμερα που παραβλέπουν τις μαζικές παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας και ενθαρρύνουν την τουρκική επιθετικότητα)… Οι ΗΠΑ πρέπει να είναι ένας καλός φίλος της Τουρκίας, να την υποστηρίζουν με πραγματικούς τρόπους όπως η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Αν αυτός είναι ο φιλέλληνας στενός συνεργάτης της Κλίντον, καταλαβαίνει κανείς πώς θα είναι οι φιλότουρκοι.

Γ. Βαρουφάκης: Το 3ο μνημόνιο είναι σχεδιασμένο να αποτύχει και να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ

Πηγή: capital.gr

Τρίτη 08 Νοεμβρίου 2016, 07:58

Ήρωας ή τυχοδιώκτης; Εμπνευσμένος ρομαντικός ή καιροσκόπος; Οραματιστής ενός καλύτερου και δικαιότερου κόσμου ή ένας νάρκισσος θεωρητικός που σκανδαλίζει;

Όποιες και να είναι οι απαντήσεις, δεν υπάρχει αμφιβολία πως η πιο ενδιαφέρουσα υπουργική θητεία μεταπολιτευτικά είχε πρωταγωνιστή τον Γιάνη Βαρουφάκη.

Κάποιοι τον λάτρεψαν, άλλοι τον μίσησαν. Κανείς πάντως δεν τον βρήκε αδιάφορο.

Δεν είναι τυχαίο πως πρόκειται για τον πιο περιζήτητο Έλληνα στα δημοφιλέστερα διεθνή ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο επί υπουργίας του.

Μέσα από την κουβέντα που κάναμε μαζί του για λογαριασμό του liberal.gr, μας εξηγεί τις θέσεις του.

Συνέντευξη στον Βασίλη Παζόπουλο

Τελικά κύριε Βαρουφάκη, πόσο μας στοίχισε η διαπραγμάτευση επί των ημερών σας;

Ας κάνουμε τον υπολογισμό μαζί ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία. Ένας Υπουργός Οικονομικών κρίνεται από τρεις αλληλένδετες μεταβλητές: (1) Πόσο ήταν το ΑΕΠ της χώρας όταν παρέδωσε το υπουργείο σε σχέση με το επίπεδό του όταν ανέλαβε. (2) Το πρωτογενές πλεόνασμα που παρέδωσε σε σχέση με εκείνο που παρέλαβε. Και (3) το χρέος της χώρας αμέσως πριν και αμέσως μετά την θητεία του.

Από τον πιο κάτω πίνακα, ο οποίος συγκρίνει τα δύο τρίμηνα της θητείας μου (από Ιανουάριο έως και Ιούνιο) με εκείνα των προηγούμενων τριών ετών, φαίνεται ξεκάθαρα ότι παρέδωσα κατά τι υψηλότερο ΑΕΠ από όσο παρέλαβα. Πράγματι το δεύτερο τρίμηνο του 2015 (Απρίλιος-Μάιος-Ιούνιος) ήταν το μοναδικό από τότε που ξέσπασε η κρίση που αυξήθηκε το ονομαστικό ΑΕΠ (κατά 0,5%), παρά τον αποπληθωρισμό. Συνεπώς, όσον αφορά το κριτήριο του ΑΕΠ, όχι μόνο δεν στοίχισε η διαπραγμάτευση αλλά υπήρξε και μια πολύ μικρή ανάκαμψη η οποία οφείλεται σε κάτι απλό: στο ότι εκείνο το εξάμηνο αρνήθηκα να εισάγω νέους φόρους ή περικοπές.

Όσο για το πρωτογενές πλεόνασμα, με βάση τα στοιχεία της εκτέλεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού για το 8μηνο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2015, σε ταμειακή βάση, το πρωτογενές αποτέλεσμα διαμορφώθηκε σε πλεόνασμα ύψους 3,8 δις ευρώ, αυξημένο κατά 0,5 δις ευρώ έναντι του στόχου που είχε τεθεί το 2014. Υπολογισμένο με τον τρόπο που προκρίνει η δανειακή συμφωνία, ενώ το πρωτογενές αποτέλεσμα του 2014 διαμορφώθηκε στο 0,35% του ΑΕΠ, για το πρώτο εξάμηνο του 2015, το πρωτογενές αποτέλεσμα κυμάνθηκε στο 0,51%.

Τέλος, όσον αφορά το χρέος, το παρέλαβα στα 317 δις 117 εκ ευρώ και το παρέδωσα στα 308 δις 354 εκατομμύρια. Απλά, δεν δημιούργησα ούτε ένα ευρώ νέου χρέους σε μια εποχή που, όμως, αποθεματικά του δημοσίου χρησιμοποιήθηκαν για αποπληρωμή χρεών (κυρίως στο ΔΝΤ) και τα 10,9 δις δυνατότητας νέου δανεισμού από τον ESM, που είχε η κυβέρνηση μέσω του ΤΧΣ, εξέπεσαν από το χρέος μετά την συμφωνία της 20^η Φεβρουαρίου του 2015.

Εν κατακλείδι, την περίοδο της διαπραγμάτευσης Φεβρουαρίου-Ιουνίου η τρόικα επιχείρησε να οδηγήσει την οικονομία μας σε ασφυξία μέσω μιας σειράς μεθόδων που στόχο είχαν τον τερματισμό της οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης του αποτυχημένου προγράμματός της. Παρόλα αυτά, η μη επιβολή νέων μέτρων λιτότητας και η αποτελεσματική δημοσιονομική διαχείριση κατάφεραν όχι μόνο να μην δημιουργήσουν απώλειες αλλά να φέρουν την σταθεροποίηση: μικρή άνοδος στο ΑΕΠ, μικρή άνοδος στο πρωτογενές αποτέλεσμα, και ανεπαίσθητη μείωση στο δημόσιο χρέος.

Τότε γιατί σας κατηγορούν για απώλεια πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων;

Πολλές από τις κατηγορίες κινούνται στην σφαίρα του γελοίου (π.χ. «έχασα» τα 10,9 δις του ΤΧΣ,^[i] απωλέσθη ΑΕΠ σε σχέση με τις προβλέψεις της προηγούμενης κυβέρνησης^[ii]). Οι υπόλοιπες αφορούν το πραγματικό κόστος που επέφεραν το κλείσιμο των τραπεζών και των capital controls. Πράγματι, η οικονομία υπέστη μέγα, αρνητικό σοκ την 29^η Ιουνίου όταν έκλεισαν οι τράπεζες.

Το ερώτημα όμως τίθεται: Ποιος ευθύνεται για το κλείσιμο των τραπεζών και τα capital controls; Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που υπέγραψα για να μην υπάρξουν διαπληκτισμοί στα καταστήματα των τραπεζών; Ή μήπως το ότι η ΕΚΤ έκλεισε τον ELA;

Όσο για το bank run να θυμίσω ότι το ξεκίνησε στις 15 Δεκεμβρίου 2014 ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος με μια αμίμητη στα χρονικά των κεντρικών τραπεζών πρόβλεψη ότι θα υπάρξει έλλειψη ρευστότητας στην αγορά, καθώς και ο τότε πρωθυπουργός ο οποίος προέβλεπε ότι, αν κερδίσει τις εκλογές ο Σύριζα, την επομένη δεν θα λειτουργούν τα ΑΤΜ. Σε ποια άλλη χώρα έχει προσπαθήσει να μείνει στην εξουσία κυβέρνηση με τέτοια αθέμιτα μέσα;

Να θυμίσω ακόμα ότι, την 1 Φεβρουαρίου 2015, για να στηρίξω τις τραπεζικές μετοχές και το χρηματιστήριο εν γένει πήγα στο Λονδίνο όπου συναντήθηκα με πάνω από 250 εκπροσώπους fundsκαι επενδυτών, όπου τους παρουσίασα τις «απαιτήσεις» και τις προτάσεις μου. Το αποτέλεσμα ήταν την επομένη, ημέρα Δευτέρα, το Χρηματιστήριο Αθηνών να ανέβει πάνω από 11%, οι μετοχές των τραπεζών πάνω από 20% και οι καταθέσεις να αυξηθούν για πρώτη φορά από τον Δεκέμβριο. Την επομένη, η ΕΚΤ, αντί να σταθεί αρωγός στην προσπάθειά μου στήριξης της αγοράς και ανάσχεσης του bankrun, τι έκανε; Τράβηξε το waiver…

Μήπως οι «απαιτήσεις» μου στο Eurogroup ήταν τόσο απαράδεκτες, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, που να εξανάγκασαν τους εταίρους να μας κλείσουν τις τράπεζες; Οι αναγνώστες του liberal θα συμφωνούσαν με αυτές τις αιτιάσεις αν γνώριζαν τι ζητούσα:

Μείωση του ΦΠΑ, μείωση του συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων στο 20%, ψηφιοποίηση των συναλλαγών για πάταξη της φοροδιαφυγής, μια δημόσια κακή τράπεζα για σωστή διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, μια αναπτυξιακή τράπεζα σε συνεργασία με την ΕΤΕΠ, στην οποία θα περνούσαν τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου κλπ. Αντίθετα η τρόικα επέμενε (και πέτυχε) αποπνικτικές για τον ιδιωτικό τομέα αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών, αλόγιστες ιδιωτικοποιήσεις εκτός αναπτυξιακού προγράμματος, μειώσεις ΕΚΑΣ και επικουρικών συντάξεων με μεγάλο αρνητικό πολλαπλασιαστή.

Είναι προφανές λοιπόν ποιος δρομολόγησε και ποιος ευθύνεται για το bankrun και τα capital controls: Μια τρόικα που δεν συζητούσε τίποτα άλλο παρά την επέκταση της πτώχευσης του δημοσίου μέσω των δανείων του 3^ου Μνημονίου με τα οποία θα συνέχιζαν να λένε στα κοινοβούλια των βόρειων χωρών πως το ελληνικό χρέος εξυπηρετείται. Κι αν προαπαιτούμενο για αυτό το παραμύθι ήταν η συνεχιζόμενη συρρίκνωση του ελληνικού ιδιωτικού τομέα, λίγο το κακό – για την τρόικα!

Κλείνω με το εξής σχόλιο: Είναι αλήθεια ότι η τρόικα, «εξωτερικού» και «εσωτερικού», ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τους αριθμούς. Όμως, στην περίπτωσή μου, η προσπάθεια να πείσουν ότι κόστισα τα δάνεια του 3^ου Μνημονίου έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ήμουν ο μοναδικός Υπουργός Οικονομικών που είχε το θάρρος να πει την αλήθεια ότι το κράτος μας ήταν πτωχευμένο και πως ποτέ καμία πτώχευση δεν ξεπεράστηκε με νέα δάνεια που δίδονται υπό τον όρο λιτότητας που συρρικνώνει το εισόδημα από το οποία πρέπει να αποπληρωθούν δάνεια νέα και παλαιότερα. Όπερ μεθερμηνευόμενο, απαιτείται αναδιάρθρωση χρέους ώστε να πάψει η προσθήκη όλο και μεγαλύτερων δανείων στο ήδη μη βιώσιμο χρέος. Έχοντας ωθήσει την κυβέρνηση στην υποταγή και στην αποδοχή νέου μη βιώσιμου δανεισμού, η τρόικα θεώρησε σκόπιμο να φορτώσει τις δικές της αμαρτίες – τις οποίες υπολόγισε μεταξύ 85 δις και 100 δις – στον Υπουργό Οικονομικών που προτίμησε να παραιτηθεί παρά να τις καθαγιάσει συμμετέχοντας στην παραπλάνηση πολιτών και αγορών.

Ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις της σύγκρουσης σε Ελλάδα και την ευρωζώνη; Αν για παράδειγμα δεν πληρώναμε τα ομόλογα που παρακρατούσε η ΕΚΤ.

Αν ο Μάριο Ντράγκι πίστευε ότι την στιγμή που έκλεινε την στρόφιγγα του ELA εμείς θα κουρεύαμε τα ομόλογα του προγράμματος SMP απλά δεν θα το είχε κάνει και, αντιθέτως, θα πίεζε την κα Μέρκελ να προχωρήσει σε έντιμο συμβιβασμό με εμάς. Ένα καλό όπλο είναι εκείνο που δεν χρησιμοποιείς ποτέ επειδή ο εχθρός δεν επιτίθεται γνωρίζοντας ότι, αν επιτεθεί, θα το χρησιμοποιήσεις.

Δυστυχώς, η δική μας πλευρά σηματοδότησε στην ΕΚΤ ότι «μην ακούτε τον Βαρουφάκη, τα ομόλογά σας είναι ασφαλή».

Ας πάμε στο σήμερα. Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα δεδομένα ποιες είναι οι ενδεχόμενες λύσεις; Ποια είναι τα τρωτά σημεία της συμφωνίας με τους Θεσμούς που δυσκολεύουν τις προσπάθειες ανάκαμψης;

Η μόνη λύση είναι η πρόταξη της ουσιαστικής αναδιάρθρωσης χρέους (με τα debt swaps που είχα προτείνει, αντί για τις ευκολίες πληρωμών ενός μη βιώσιμου χρέους που συζητούν) ώστε να ανοίξει ο δρόμος για:

• στόχο πρωτογενούς που να μην ξεπερνά το 1% με 1,5% του ΑΕΠ τα επόμενα 20 χρόνια, δραστική μείωση όλων των φορολογικών συντελεστών
• δημιουργία συστήματος πληρωμών που βασίζεται στο Taxisnet και δίνει την δυνατότητα ταυτόχρονης ακύρωσης ληξιπρόθεσμων οφειλών ιδιωτών προς το κράτος, τους κράτους προς τους ιδιώτες αλλά και ιδιωτών προς ιδιώτες
• αναπτυξιακή τράπεζα, σε συνεργασία με την ΕΤΕπ
• δημόσια «κακή» τράπεζα για διαχείριση των κόκκινων δανείων
• βαθιές μεταρρυθμίσεις στην αγορά προϊόντων που να στοχεύσουν τα ολιγοπώλια (π.χ. σουπερμάρκετ) και στην δημόσια διοίκηση

Όσο για τα τρωτά σημεία του 3^ου Μνημονίου, από που να αρχίσει κανείς; Πρόκειται για ένα πρόγραμμα σχεδιασμένο να αποτύχει με στόχο να οδηγήσει την χώρα, όπως ονειρεύεται ο κ. Σόιμπλε, εκτός ευρώ, αφού έχει εκχωρηθεί ότι περιουσιακό στοιχείο απέμεινε. Δεν εξηγείται αλλιώς η εμμονή σε «παραμετρικά» μέτρα που σκοτώνουν τον ιδιωτικό τομέα, σε πρωτογενή πλεονάσματα που κανείς οικονομολόγος πουθενά στον κόσμο δεν θα προέκρινε ή, τέλος, σε παραβιάσεις της λαϊκής κυριαρχίας μέσω της κατάργησης του κοινοβουλευτικού ελέγχου επί της φορολογικής διοίκησης, των τραπεζών και της δημόσιας περιουσίας.

Ισχυρίζονται πολλοί πως αν είχαμε γυρίσει στην δραχμή θα είχαμε άμεσα υποτίμηση 50%. Βέβαια για το ποσοστό υποχώρησης μόνο εικασίες μπορούν να υπάρξουν, αλλά ας πούμε λόγου χάριν ότι ισχύει το συγκεκριμένο. Αυτό διαβάζεται και ανάποδα. Πως η οικονομία μας λειτουργεί ουσιαστικά με ανατιμημένο νόμισμα. Προσωπικά δεν γνωρίζω καμία περίπτωση στο παρελθόν κάποιας οικονομίας που ενώ βρίσκεται σε κρίση να ανατιμήσει το νόμισμα της; Πάντα το υποτιμούσαν.

Κοιτάξτε κύριε Παζόπουλε: Αν είχαμε εθνικό νόμισμα στις τσέπες μας το οποίο ήταν συνδεδεμένο ένα-προς-ένα (peg) με το ευρώ, προφανώς θα έπρεπε να το αποσυνδέσουμε άμεσα, και να αφήσουμε την αγορά να προσδιορίσει αυτομάτως την ισοτιμία. Όμως, δεν έχουμε αυτήν την πολυτέλεια. Η έξοδος από το ευρώ ισοδυναμεί με την προανακοίνωση μιας υποτίμησης μήνες πολλούς πριν γίνει – καθώς απαιτείται ένα μεγάλο διάστημα για την δημιουργία εθνικού νομίσματος. Για αυτό τον λόγο, παρά την προπαγάνδα που με παρουσιάζει ως οπαδό της δραχμής, ποτέ δεν προέκρινα το Grexit.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα υπέγραφα ό,τι δανειακή συμφωνία μου έδιναν, π.χ. το 3^ο Μνημόνιο, επειδή με απείλησαν με Grexit…

Σήμερα, με το 3^ο Μνημόνιο, υποτιμάται η εργασία και η περιουσία του ελληνικού λαού. Το βάρος της υποτίμησης που θα συνέβαινε στην περίπτωση του εθνικού νομίσματος βαραίνει την ελληνική οικονομία εσωτερικά. Η τραγωδία είναι ότι το μόνο που δεν υποτιμάται είναι τα χρέη – δημόσια και ιδιωτικά – με αποτέλεσμα κράτος και ιδιώτες, στο όνομα της διάσωσης από την χρεοκοπία, να βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην πτώχευση.

Αυτό με φέρνει σε ένα άλλο ερώτημα. Έχει υπάρξει ποτέ παράδειγμα χώρας που εφάρμοσε εσωτερική υποτίμηση όπως εμείς η οποία οδήγησε σε ενθαρρυντικά αποτελέσματα; Ρωτάω γιατί το ίδιο το ΔΝΤ ανέφερε σε μια έκθεση του, που εκδόθηκε λίγο πριν την εφαρμογή της σε εμάς: «το βάθος της ύφεσης κυμαίνεται από ρηχή ανάπτυξη σε δυνατές οικονομίες (Γερμανία, Κάτω Χώρες) μέχρι βαθιά οικονομική κατάρρευση συνοδευόμενη από καταστροφικά υψηλή ανεργία και μετανάστευση (Λετονία)».

Έχει υπάρξει: Η Γερμανία προ της κρίσης του 2008 και ο Καναδάς την δεκαετία του 1990. Όμως, και στις δύο περιπτώσεις, οι εσωτερικές αυτές υποτιμήσεις έγιναν σε περίοδο που οι υπόλοιπες χώρες, ιδίως εκείνες στις οποίες εξήγαγαν (η υπόλοιπη Ευρώπη στην περίπτωση της Γερμανίας και η ΗΠΑ στην περίπτωση του Καναδά), αναπτύσσονταν γοργά. Με άλλα λόγια, η εσωτερική υποτίμηση μπορεί να πετύχει όταν δεν την υιοθετούν οι υπόλοιπες χώρες. Για να το πω πιο απλά, η στρατηγική του τζαμπατζή δεν μπορεί να πετύχει όταν όλοι μας είμαστε τζαμπατζήδες...

Για πάμε λίγο στο τραπεζικό πρόβλημα, μια που αυτή την περίοδο διεξάγεται η διαπραγμάτευση σχετικά με τα κόκκινα δάνεια. Ποια είναι η προτιμότερη λύση κατά την γνώμη σας, γιατί χωρίς υγιές τραπεζικό σύστημα στην εποχή μας η οποιαδήποτε χώρα είναι καταδικασμένη.

Είναι πραγματικά εξοργιστικό το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια, ο μόνος κλάδος που στηρίχθηκε από την πολιτική του Μνημονίου είναι ο τραπεζικός. Τόσα δισεκατομμύρια μεταφέρθηκαν στα χαρτοφυλάκια των πτωχευμένων ιδρυμάτων και πάλι δεν ήταν ικανά ώστε να επανεκκινήσει η διαδικασία δανειοδότησης.

Ο λόγος; Το ότι η ανακεφαλαιοποίηση έγινε χωρίς πρώτα να εκκαθαριστούν τα κόκκινα δάνεια. Μακάρι τα ασφαλιστικά ταμεία να είχαν έστω το 20% της τραπεζικής στήριξης, αλλά αυτό είναι ενάντια στη δογματική στάση των δανειστών μας και το λέω αυτό διότι θεωρώ ότι μία χώρα χωρίς ένα υγιές Ασφαλιστικό Σύστημα και ένα ενεργό Κοινωνικό Κράτος είναι εξίσου καταδικασμένη.

Αναφορικά με τα κόκκινα δάνεια τώρα. Μέρος των κόκκινων δανείων που αφορούν την πρώτη κατοικία θα έπρεπε να αναληφθούν από μία πραγματική κεντρική τράπεζα (όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ), η οποία θα ανακεφαλαιοποιούσε απευθείας τα τραπεζικά ιδρύματα και θα εξυγίανε –έστω και μερικώς– τους λογαριασμούς τους. Στις προτάσεις μου προς το Eurogroup, οι οποίες λάμβαναν υπ’ όψη τους θεσμικούς περιορισμούς της ΕΚΤ, συμπεριλαμβανόταν μια καλά σχεδιασμένη δημόσια «κακή» τράπεζα η οποία θα χρησιμοποιούσε την δυνατότητα υπερανάληψης του ΤΧΣ ώστε να εκκαθαρίζει τα «κοκκινότερα» των κόκκινων δανείων και να δημιουργεί δυναμική επανάκαμψης των υπόλοιπων δανείων που δύνανται να μετατραπούν σε εξυπηρετήσιμα εφόσον βελτιωθεί το επιχειρηματικό κλίμα και ανακάμψουν οι αξίες.

Σήμερα, με το 3^ο Μνημόνιο, μιλάμε για πλήρη μεταφορά των απωλειών που οφείλονται στην επιχειρηματική αστοχία των τραπεζιτών στους φορολογούμενους και της «επίλυσης» του ζητήματος των κόκκινων δανείων σε «επενδυτικά» funds του εξωτερικού τα οποία απλά θα ωθήσουν τις αξίες των ακινήτων ακόμα χαμηλότερα δημιουργώντας παράλληλα μεγάλες κοινωνικές τριβές.

Οι πολιτικές της ποσοτικής χαλάρωσης λύνουν το πρόβλημα ή απλά οι κεντρικοί τραπεζίτες το μεταθέτουν για να μην σκάσει η βόμβα στα χέρια τους;

Η καλύτερη αλληγορία είναι εκείνη της κορτιζόνης που παρέχεται στον καρκινοπαθή: ανακουφίζει και δίνει μια αίσθηση βελτίωσης την ώρα που ο καρκίνος (ο αποπληθωρισμός) συνεχίζει το καταστροφικό του έργο κάτω από την επιφάνεια (στην πραγματική οικονομία δηλαδή).

Για παράδειγμα πολλούς τους τρομάζει που η BOJ δεν αρκείται πλέον σε αγορές ομολόγων αλλά αγοράζει συστηματικά μετοχές. Έχει φτάσει στο σημείο να είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος των εταιριών που απαρτίζουν τον δείκτη Nikkei. Εκτιμάτε πως δεν θα διστάσουν να φτάσουν μέχρι εκεί και οι υπόλοιποι; Υπάρχουν άλλα εργαλεία που μπορεί να χρησιμοποιήσει η ΕΚΤ;

Ήδη η ΕΚΤ και η Τράπεζα της Αγγλίας αγοράζουν αμφισβητούμενο ιδιωτικό χρέος, δημιουργώντας ανησυχία ότι τρέφουν εταιρείες-ζόμπι. Και βέβαια υπάρχουν άλλα εργαλεία. Πάγια πρόταση του Κινήματός μας DiEM25 είναι η ΕΤΕπ να εκδώσει νέα ομόλογά της, με τα οποία να στηρίξει ένα Ευρωπαϊκό NewDeal, με την ΕΚΤ έτοιμη να τα αγοράσει στην δευτερογενή αγορά. Έτσι, η δυναμική της ποσοτικής χαλάρωσης θα διοχετευόταν άμεσα σε παραγωγικές διαδικασίες, αντί να δημιουργεί πληθωρισμό στις τιμές των μη παραγωγικών περιουσιακών στοιχείων.

Η σχέση σας με τον κ. Τσίπρα ποια είναι; 

Ανύπαρκτη. Δεν θα είχαμε άλλωστε τι να πούμε. Η σχέση μας χτίστηκε πάνω σε ένα κοινό πρόγραμμα απελευθέρωσης της χώρας από την δίνη μη βιώσιμου χρέους και υφεσιακής λιτότητας.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Η οργάνωση του DiEM25; Κάποιο νέο βιβλίο ίσως;

Το DiEM25 έχει καταφέρει να αποκτήσει δεκάδες χιλιάδες ενεργά μέλη σε όλη την Ευρώπη και να εντάξει στις τάξεις του δημάρχους (π.χ. Νάπολι, Βαρκελώνη), βουλευτές, ευρωβουλευτές, καλλιτέχνες, μουσικούς και υπάρχοντα κινήματα. Βραχυπρόθεσμος στόχος μας είναι η ολοκλήρωση της συγκροτημένης πρότασής μας για το Ευρωπαϊκό New Deal– ένα πλαίσιο οικονομικής πολιτικής για την υπέρβαση των πολλαπλών κρίσεων της Ευρώπης – το οποίο θα παρουσιαστεί στο Παρίσι τον Φεβρουάριο, αποτέλεσμα δουλειάς είκοσι διακεκριμένων οικονομολόγων αλλά και χιλιάδων μελών του DiEM25.

Στην Ελλάδα η κίνηση έχει ήδη ξεκινήσει να κάνει τα πρώτα της βήματα και βρισκόμαστε σε μια διαδικασία ανοιχτής και ειλικρινούς συζήτησης με ανθρώπους που βλέπουν το σημερινό αδιέξοδο αλλά δεν επαφίενται σε εύκολες, ψευδεπίγραφες, λύσεις. Αντίθετα με ό,τι συνηθίζεται, δουλεύουμε έξω από τα φώτα της δημοσιότητας με σκοπό να «βγούμε» στον κόσμο, ξεκινώντας από την επαρχία, όταν θα έχουμε πιεστεί τόσο για τις απαντήσεις που δίνουμε όσο και για το ποια είναι τα σημαντικά ερωτήματα. Σύντομα θα έχετε νέα από το DiEM25 Ελλάδας του οποίου η εκλογική παρουσία θα αποφασιστεί από τα μέλη του.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

^[i] Τα 10,9 εκείνα δις ήταν ομόλογα του EFSF τα οποία είχε επωμιστεί το δημόσιο χρέος αλλά δεν είχαν χρησιμοποιηθεί. Ήταν κάτι σαν μια δυνατότητα υπερανάληψης της κυβέρνησης που της παρείχε υπό προϋποθέσεις το Eurogroup. Χρέος ήταν, με άλλα λόγια, όχι περιουσία του δημοσίου. Όταν αυτά επιστράφηκαν στο EFSF, τον Φεβρουάριο του 2015 μειώθηκε το χρέος μας κατά το ίδιο ακριβώς ποσό. Κι όμως, κάποιοι εξακολουθούν να με κατηγορούν για την απώλεια αυτών των 10,9 δις. Είτε είναι αδαείς είτε γνωρίζουν τι λένε αλλά το λένε ώστε να παραπλανούν τον δημόσιο διάλογο.

^[ii] Aπό το 2010 έως σήμερα ποτέ δεν έχει πέσει μέσα κανείς προϋπολογισμός στην πρόβλεψή του για το ΑΕΠ της επόμενης χρονιάς. Ποτέ! Το αυτό ισχύει και για τις προβλέψεις του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Κι όμως, τολμούν κάποιοι να θεωρούν ότι οι υπεραισιόδοξες προβλέψεις που έγιναν το 2014 για το πρώτο εξάμηνο του 2015 θα έπεφταν μέσα, υπολογίζουν την διαφορά εκείνου του επιπέδου ΑΕΠ από το ΑΕΠ που προέκυψε και αποδίδουν την διαφορά στην διαπραγμάτευση. Φανταστείτε να προέβλεπα τον Ιούνιο του 2015 ότι έως τον Δεκέμβριο το ΑΕΠ θα αυξανόταν 10% και, κατόπιν (όταν αυτή η πρόβλεψη αποδεικνυόταν λανθασμένη, να ισχυριζόμουν ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος κατέστρεψε 10% του ΑΕΠ!