O IOΛΑΣ των (Ζaploutistas) Κατσιαπλιάδων

Δεν θα τους γνώριζαν ούτε οι θυρωροί των πολυτελών ακινήτων τους

  Ισως είναι το χιόνι που πέφτει εκεί έξω με τους χιλιάδες αστέγους και τις κολασμένες ζωές που σέρνονται κάτω από τις γέφυρες αναζητώντας καταφύγιο, είναι ίσως το χιόνι και τα εκατομμύρια ευρώ των Συριζαίων που προκαλούν ίλιγγο.

Αυτό που αποκαλύπτουν τα ΠΟΘΕΝ έσχες των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ της εξουσίας είναι πρωτοφανές.

 

Ανθρωποι με εκατομμύρια ευρώ, μετοχές, ομόλογα και καταθέσεις σε τράπεζες του εξωτερικού και του εσωτερικού καβάλησαν το αντιμνημονιακό κύμα και έκαναν ρεσάλτο στην εξουσία, οργώνοντας το Σύνταγμα με αντιμνημονιακή οργή και συνθήματα. Σημείο αναφοράς όλων αυτών ο μοιραίος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας χάρη στον οποίο τους γνώρισαν οι σερβιτόροι των επώνυμων εστιατορίων της Αθήνας και οι κλείστρες των καναλιών.

Οι καταθέσεις και τα περιουσιακά στοιχεία του Τσίπρα είναι ασήμαντα μπροστά στα εκατομμύρια των απίστευτων κατσιαπλιάδων οι οποίοι κόλλησαν πάνω του σαν μαγνήτες και καβάλησαν την εξουσία.

 

Εχει κάθε δίκιο η Περιστέρα να πετάγεται αγριεμένη στον ύπνο της και να του λέει:

 

-Ρε συ Αλέξη, που τους μάζεψες όλους αυτούς τους πάμπλουτους κατσιαπλιάδες μπροστά στους οποίους εμείς είμαστε φτωχοί και τους έβαλες συγκυβερνήτες σου στα κρατικά πόστα;

 

Από μια άποψη ο Αλέξης Τσίπρας είναι αξιολύπητος γι΄αυτό που του συνέβη. Από την άλλη ο λαός-παρότι ηλίθιος-από την αρχή του νέου χρόνου θα βρεθεί για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια στην πιο οδυνηρή και αμείλικτη πραγματικότητα των Μνημονίων. Οι αυξήσεις και τα χαράτσια της καθημερινότητας θα είναι τέτοια που ακόμη και οι ηλίθιοι θα αφυπνισθούν προκαλώντας ένα τεράστιο τσουνάμι οργής που θα παρασύρει το πολιτικό προσωπικό της χώρας στο σύνολό του.

Δυστυχώς δεν υπάρχει μέσα από αυτόν τον πολιτικό συρφετό εναλλακτική λύση για τον τόπο.

Το κοντινό μέλλον έχει μόνο ΔΑΚΡΥΑ και ΑΙΜΑ. Τα εκατομμύρια τα έχουν φυλακίσει οι Κατσιαπλιάδες του ΣΥΡΙΖΑ στις τράπεζες του εξωτερικού. Οσο για τον Τσίπρα υπήρξε για όλους αυτούς ένας Ιόλας. Ενας Αριστερός Συλλέκτης Κατσιαπλιάδων με μυθικές περιουσίες. Πρέπει πράγματι να έχεις ένα χάρισμα για να μαζέψεις σε ένα κόμμα όλους αυτούς τους Εκατομμυριούχους που αποκαλύπτονται μπροστά μας τα τελευταία 24ωρα.

Δείτε στις αναρτήσεις μας τα ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ των Συριζαίων που ο σοφός λαός έστειλε στην εξουσία..

Ian Ford

kourdistoportokali.gr

 

Γιατί νοιάζονται πραγματικά οι κολλεκτιβιστές και οι συνοδοιπόροι τους

Tου Γιάννη Νικολή

Υπάρχει ένα υπόρρητο μήνυμα το οποίο οι κολεκτιβιστές αλλά και οι κρατιστές κρύβουν επιμελώς. Κάποιες φορές βέβαια αποκαλύπτεται και άλλες φορές το λένε σχεδόν καθαρά αλλά με τρόπους που να φαίνεται διαφορετικά απ’ ότι πράγματι είναι.

Όπως όλοι ξέρουν ως σχεδόν μόνιμη επωδός στις ομιλίες, τα προτάγματα, τις διεκδικήσεις αλλά και τα οράματα κρατιστών και κολεκτιβιστών κυριαρχούν το "Δημόσιο Συμφέρον", το "Κοινό Καλό", η "Φροντίδα των Απόκληρων-Αδυνάτων", η "Φορολογία του Μεγάλου Κεφαλαίου καθώς και των Εχόντων και Κατεχόντων", για να τροφοδοτηθεί το "Κοινωνικό Κράτος".

Το "κοινό καλό" μάλιστα το εισήγαγαν και στο προβληματικό Ελληνικό Σύνταγμα για να είναι και "κατοχυρωμένοι".

Πολλοί νομίζουν ότι όλα τα ανωτέρω οι κρατιστές-κολεκτιβιστές σχεδόν τα εννοούν και ότι πράγματι νοιάζονται για του "φτωχούς και ανήμπορους", για τα "λαϊκά στρώματα", για το "Κοινωνικό Κράτος". Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, έτσι απλώς τα παρουσιάζουν. Το πραγματικό ενδιαφέρον κρατιστών και κολεκτιβιστών είναι πολύ διαφορετικό. Πολύ πιο σκληρό, χυδαίο και ανήθικο.  Η κύρια πρόθεση τους είναι να διοικήσουν και να εξουσιάσουν τους ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ που ασχολούνται με το "Κοινό Καλό", τη "Φροντίδα των Απόκληρων-Αδυνάτων" ή το "Κοινωνικό Κράτος". Για να "απολαύσουν" τα προνόμια, τις τιμές και τις προσόδους που συνεπάγονται αυτές οι θέσεις... 

Οι άνθρωποι αυτοί δεν δίνουν δεκάρα για όλους αυτούς που υποτίθεται ότι θέλουν να εκπροσωπήσουν ή λένε ότι εκπροσωπούν. Ενδιαφέρονται τα μέγιστα όμως για τις θέσεις διοίκησης όλων των ΔΟΜΩΝ και ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ οι οποίοι υποτίθεται προσφέρουν στο "κοινωνικό σύνολο". Και θέλουν αυτές τις θέσεις όχι βέβαια για να προσφέρουν όπως διατείνονται αλλά για άλλους πολύ πιο "πραγματικούς" λόγους. Δηλαδή (το επαναλαμβάνω) για να αντλούν ΠΡΟΝΟΜΙΑ, ΤΙΜΕΣ κυρίως όμως ΠΡΟΣΟΔΟΥΣ από την κατοχή αυτών των θέσεων...

Τι αποδεικνύει όλα τα παραπάνω; Ασφαλώς και δεν υπάρχουν μαθηματικού τύπου αποδείξεις. Υπάρχουν όμως "συντριπτικές ενδείξεις". Κατ’ αρχήν ο τεράστιος διαγκωνισμός μεταξύ των κρατιστών και κολεκτιβιστών, στα ανώτερα στρώματα της ιεραρχίας τους, για την κατάληψη κυβερνητικών και διοικητικών θέσεων. Κατά δεύτερον η ανάπτυξη-δημιουργία ποικίλων και πολυποίκιλων οργανισμών και δομών για το "κοινό καλό" που σημαίνει και μεγάλο αριθμό σχετικών θέσεων, μισθών και προσόδων… Το γεγονός ότι όλοι κρατιστές-κολεκτιβιστές σπάνια χρησιμοποιούν τις δομές που υποτίθεται ότι θα φροντίσουν τους πολίτες. Πχ για θέματα υγείας δεν απευθύνονται στο κρατικό σύστημα υγείας ή για παιδεία δεν απευθύνονται στο αντίστοιχο "δημόσιο" σύστημα της "δωρεάν" παιδείας. Ξέρουν την ποιότητά του...

Όμως η κυρίως "ένδειξη" ότι ενδιαφέρονται για τα ΠΡΟΝΟΜΙΑ, ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ και τις ΠΡΟΣΟΔΟΥΣ που οι κυβερνητικές-διοικητικές θέσεις εμπεριέχουν είναι η χρήση των χρημάτων του "κρατικού προϋπολογισμού".  Δημιουργούνται "νέα" υπουργεία, δημιουργείται Γραφείο Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, χρηματοδοτούνται "απίθανα" έργα (όπως η αποναρκοθέτηση της Παλαιστίνης), επιλέγονται άσχετοι, παραμένουν εν λειτουργία απολύτως άχρηστοι οργανισμοί και κυρίως και απολύτως προβλέψιμα δίνονται πολλά χρήματα στους ίδιους και στους δικούς τους για το "κοινό καλό" πάντα...

Είναι επίσης σαφές ότι με όλες αυτές τις πρακτικές δημιουργούν μια στρατιά ανθρώπων οι οποίοι είναι εξαρτώμενοι και απολύτως "εξοικειωμένοι" με έσοδα που προκύπτουν από το κράτος. Είναι η περίφημη κοινωνική πλειοψηφία που δημιούργησαν όλοι οι κρατιστές κυρίως όμως η λαίλαπα του κρατικίστικου ΠΑΣΟΚ του πάλαι ποτέ ΑΝΔΡΕΑ και των ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ... Είναι αυτό το κράτος του ΠΑΣΟΚ που κληρονόμησε και διαφεντεύει, ο σημερινός φυσικός κληρονόμος του, ο ΣΥΡΙΖΑ...

Δεν φθάσαμε όμως ακόμη στο κρυμμένο μυστικό των κολεκτιβιστών-κρατιστών που φυσικά δεν λέει ποτέ και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΤΣΙΠΡΑΣ. Και αυτό δεν είναι άλλο από το ποιος πληρώνει για όλα αυτά; Μόλις τεθεί αυτό το ερώτημα πολλά κρυμμένα μυστικά και ψέματα καθίστανται εμφανή και διάφανα...

Αυτοί που πληρώνουν για το "κοινό καλό", για τους κυβερνητικούς μισθούς, για τις χρήσιμες και άχρηστες δομές του κράτους, για την εκκλησία και για κάθε άλλο είναι οι πραγματικά εργαζόμενοι. Αυτοί που παράγουν πλούτο δηλαδή εμπορεύσιμες αξίες στην αγορά είναι αυτοί που πληρώνουν για όλα. Είναι αυτοί ΟΙ ΑΤΛΑΝΤΕΣ της κοινωνίας που πληρώνουν για όλα (ό όρος ως γνωστόν είναι δάνειος από γνωστό βιβλίο της Ayn Rand).

Δηλαδή για να πραγματοποιήσει την πολιτική της η κάθε κυβέρνηση όπως και η κυβέρνηση της "πρώτης φοράς αριστερά" πρέπει να τα πάρει από τους πραγματικά εργαζόμενους για να τα μοιράσει-ξοδέψει κατά πως αυτή καταλαβαίνει. Δηλαδή για το "κοινό καλό" και το συμφέρον των "αδυνάμων και των λαϊκών στρωμάτων".

Αυτό που δεν λέει ο Τσίπρας δηλαδή, όπως και κάθε καλός κρατιστής, είναι ότι για να "τραφεί" το μεγάλο "κοινωνικό κράτος" και η νομενκλατούρα που το διοικεί μαζί με την κρατικοδίαιτη "κοινωνική" πλειοψηφία είναι απαραίτητο το κράτος να αφαιμάξει τους ΑΤΛΑΝΤΕΣ. Είναι ένα ερώτημα κατά πόσο αυτή η αφαίμαξη αποτελεί ληστεία ή αρπαγή των χρημάτων των άλλων. Όπως κι’ αν ονομασθεί το βέβαιο είναι ότι αν δεν πραγματοποιηθεί δεν υπάρχουν χρήματα για να τροφοδοτηθεί η υψηλή διοικητική νομενκλατούρα, το τεράστιο σπάταλο άχρηστο (σε μεγάλο βαθμό) κράτος και βέβαια να πληρωθεί η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία Δημοσίων Υπαλλήλων, Συνταξιούχων και γενικώς των ανθρώπων περί το κράτος. Ανθρώπων που δεν παράγουν τίποτα και που το χρησιμοποιούν (το κράτος) για τον ΑΝΕΤΟ ΒΙΟΠΟΡΙΣΜΟ τους και τον άκοπο ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ τους.

Εν κατακλείδι αυτό που δεν λέει ο Τσίπρας και όλοι οι κρατιστές-κολεκτιβιστές είναι ότι θα σας τα πάρουμε για να τα δώσουμε εκεί που νομίζουμε σωστό. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΙ, ΟΙ ΗΘΙΚΑ ΥΠΕΡΤΕΡΟΙ και σίγουρα ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ εν σχέσει με τα καπιταλιστικά γουρούνια που πίνουν το αίμα του λαού και των εργαζομένων.

Όσο κι’ αν κατ’ αρχήν ξενίζει, αυτή είναι η ηθική βάση επί της οποίας στηρίζονται οι κρατιστές-κολεκτιβιστές και φυσικά η σημερινή κυβέρνηση. Και δυστυχώς αυτή η αντίληψη γίνεται αποδεκτή σχεδόν απ’ όλους ακόμη και από τους ΑΤΛΑΝΤΕΣ. Και τα χειρότερο είναι ότι δεν βρίσκεται κάποιος να πει ότι αυτή η διαρπαγή των χρημάτων των ΑΤΛΑΝΤΩΝ είναι μια πράξη καθ’ όλα ανήθικη ακόμη και όταν αυτή γίνεται αποδεκτή. Άλλωστε αυτές οι πρακτικές και η αποδοχή τους δεν ισχύουν μόνο στην Ελλάδα.

Ποιος όμως θα αναδείξει αυτή την πραγματικότητα και θα κινητοποιήσει τους Άτλαντες να πουν ότι έχουμε δικαιώματα επί των όσων παράγουμε. Ότι δεν έχει δικαίωμα το κράτος να "δημεύει" ότι αυτοί με πολύ κόπο δημιουργούν και ότι Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΡΠΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ... και ότι Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ (όπως πολύ έξυπνα "ανέδειξε" η Margaret Thatcher)...

Κανονικά αυτό είναι η δουλειά ενός μεγάλου φιλελεύθερου κόμματος που κατέχει την σχετική θεωρία αλλά και την ιστορία των ιδεών της ελευθερίας και μπορεί να αρθρώσει ένα νευρώδη και ελκτικό λόγο. Έλα όμως που δεν υπάρχει και αντ’ αυτού υπάρχουν ομάδες και ομαδούλες, "κόμματα" και κομματίδια που αναπτύσσουν σωστές προτάσεις αλλά χωρίς να μπορούν να αναδείξουν την κρυφή (και ολοφάνερη ταυτοχρόνως) ΔΙΑΡΠΑΓΗ η οποία αποτελεί και τη βάση της τροφοδοσίας του κρατισμού, του σοσιαλισμού και της Δικαιοσύνης τους...

Επιμένω για μια ακόμη φορά ότι αν δεν κινητοποιηθούν οι ΑΤΛΑΝΤΕΣ ώστε να σχηματίσουν αυτό το μεγάλο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΜΜΑ καμιά ηγεσία (των σωστών προτάσεων) δεν πρόκειται να τους εκπροσωπήσει...

*O κ. Γιάννης Νικολής είναι Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής Ομάδας, Διδάκτωρ Ψυχιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ιδρυτής της Λέσχης Φιλελεύθερου Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη

ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Στο σύνολό της σχεδόν η αντιπολίτευση επιμένει να αντιμετωπίζει τον Τσίπρα με λάθος τακτική. Πάρτε το απόφαση κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, της Ένωσης Κεντρώων και των άλλων κομμάτων ότι ο Τσίπρας ΔΕΝ πολεμιέται με λογική και σύνεση διότι πολύ απλά ούτε ο ίδιος απευθύνεται στη λογική των ψηφοφόρων αλλά μόνο στο θυμικό τους. Τα μόνα όπλα που μπορούν να τον «σκοτώσουν» δημοσκοπικά είναι τα δικά του, εκείνα δηλαδή που χρησιμοποίησε κατά κόρον σε όλη την πολιτική του διαδρομή. Η αντιπολίτευση έχει να κάνει με τον μεγαλύτερο βιρτουόζο της πολιτικής απάτης που έχει υπάρξει στη νεώτερη Ιστορία μας. Άρα η μάχη κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρέπει να δοθεί με όρους πολιτικού ρεαλισμού. Οτιδήποτε κάνει ο Τσίπρας αποβλέπει στον επικοινωνιακό εντυπωσιασμό και μόνο. Η μόνη πολιτική που ξέρει ο κνίτης πρωθυπουργός είναι αυτή της αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου - αφαιρεί δια της ληστρικής υπερφορολόγησης χρήματα από τη μεσαία τάξη και τα μοιράζει στη βάση της πυραμίδας όπου υπάρχουν παραδοσιακά οι περισσότερες ψήφοι. Συνεπώς δεν μπορεί στα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα του Τσίπρα η αντιπολίτευση να απαντά πανικόβλητη φορώντας κράνος και κρυπτόμενη στα καταφύγια. 
Η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση δεν έπρεπε να ξαναπιαστεί κορόιδο όπως έγινε με το δημοψήφισμα του 2015 όταν έφαγε τη μπλόφα του Τσίπρα ότι τάχα με επικράτηση του «ΟΧΙ» θα μας έβγαζε από την Ευρωζώνη (και τελικά ο ίδιος αποδείχτηκε μνημονιακότερος ακόμα και από τον Γιώργο Παπανδρέου). Θα έπρεπε να δουλεύει τον Τσίπρα ψιλό γαζί όπως κάνει συστηματικά κι εκείνος σε βάρος του ελληνικού λαού, και να τον εκθέτει ως λαοπλάνο με κάθε ευκαιρία. Όχι μόνο έπρεπε να υπερψηφίσει τα ευεργετικά μέτρα του Τσίπρα αλλά να του ζητήσει να φέρει άμεσα και άλλα! Έπρεπε να απαιτήσει στη συζήτηση πριν την ψηφοφορία να σκίσει τα Μνημόνια ο Τσίπρας σε ζωντανή μετάδοση στην τηλεόραση. Δεν είναι τίποτα, με έναν νόμο και ένα άρθρο μπορεί να το κάνει – έτσι μας έλεγε προεκλογικά. Έπρεπε να απαιτήσει σύσσωμη η αντιπολίτευση από τον Τσίπρα να αρχίσει να βαράει τα νταούλια και να χορεύουν οι αγορές, και να επιμείνει να θεσπιστεί ΜΟΝΙΜΑ με νόμο η 13η σύνταξη και όχι να δοθεί μόνο φέτος και κουτσουρεμένη. Ευκαιρία ήταν επίσης χθες να μπει και μια τροπολογία για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ για τον οποίο ο ίδιος ο Τσίπρας έλεγε ότι είναι «άδικος φόρος που δεν διορθώνεται αλλά μόνο καταργείται».
Όταν λοιπόν η αντιπολίτευση θα ζητούσε το σκίσιμο των Μνημονίων, τη θέσπιση 13ης σύνταξης και την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τότε θα βλέπαμε πού θα κατέληγε η μπλόφα του Τσίπρα και ποιος θα γινόταν ρεζίλι στη Βουλή – διότι αυτό ακριβώς του χρειάζεται του καραγκιόζη που παριστάνει τον πρωθυπουργό. Αντί να φερθεί όμως έξυπνα η αντιπολίτευση επέλεξε το χλιαρό «παρών» και έδωσε στον Τσίπρα το δικαίωμα να την κατηγορεί στο εξής στον λαό ως ανάλγητη, παρ' ότι είναι ο ίδιος που πετσοκόβει κάθε τόσο τις συντάξεις όλων αυτών στους οποίους δίνει τώρα χριστουγεννιάτικη ελεημοσύνη. Υπήρχε πραγματικά κανένας λόγος να δοθεί άλλοθι στον Τσίπρα, τη στιγμή μάλιστα που ακόμα και το σύνολο σχεδόν των Ευρωπαίων παραγόντων βλέπει με θετικό μάτι το πακέτο παροχών της ελληνικής κυβέρνησης;
Διατείνονται κάποιοι ότι η Νέα Δημοκρατία δεν απευθύνεται μόνο στο εσωτερικό ακροατήριο, αλλά κυρίως στους δανειστές και τις κοινωνίες τους. Επομένως οφείλει να διατηρήσει μια στοιχειώδη σοβαρότητα ώστε όταν γίνει κυβέρνηση να αποτελεί αξιόπιστο συνομιλητή των εταίρων μας. Ωστόσο αγαπητοί φίλοι, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και ο σκοπός σήμερα δεν μπορεί να είναι άλλος από την πτώση το ταχύτερο δυνατόν της κυβέρνησης-τσίρκο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η οποία εκτός των άλλων αποδεικνύεται τελευταία και επικίνδυνη στα εθνικά θέματα. Αν για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός απαιτηθεί να γίνουν ελιγμοί εκ μέρους της αντιπολίτευσης, τότε πρέπει να γίνουν. Κανείς δεν θα κατηγορήσει μετά τον Μητσοτάκη ότι άλλα έλεγε προεκλογικά και άλλα κάνει μετεκλογικά. Έπειτα από τη θεαματικότατη κωλοτούμπα που έκανε ο Τσίπρας, ο τίτλος του «πολιτικού απατεώνα ολκής» του ανήκει δικαιωματικά για να τον κρατήσει στην προσωπική του τροπαιοθήκη, όπως κρατούσαν παλιά τα κύπελλα οι ομάδες που τα κέρδιζαν πολλές φορές.

ΝΑΡ

Δεν μπορείς να στήσεις κοινωνικό κράτος Σκανδιναβίας με οικονομία Ουγκάντας ή Κούβας

Του Κώστα Στούπα 

capital.gr

   

"Στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη νίκη. Τακτικοί ελιγμοί χωρίς στρατηγική, είναι ο θόρυβος πριν την ήττα..."

Σουν Τζου

Το βασικό σενάριο της κυβέρνησης μέχρι πρότινος ήταν πως η οικονομία το 2017 θα εκτοξευθεί με ανάπτυξη πάνω από 2,5% και πως η αύξηση των δημοσίων εσόδων σε συνδυασμό με την υπερσυγκράτηση δαπανών αποτελούν βιώσιμη κατάσταση.

Αν το πίστευαν αυτό στ’ αλήθεια θα περίμεναν την επικύρωση του πλεονάσματος το Μάρτη και θα μοίραζαν μετά στους ασθενέστερους το όποιο κοινωνικό μέρισμα αλληλεγγύης. Οι Ευρωπαίοι θα ήταν ευτυχείς από την επιτυχία της ελληνικής υπόθεσης και επειδή θα είχαν πολιτικά κέρδη στις χώρες τους, θα ήταν και γαλαντόμοι σε σχέση με τις παροχές.

Είναι προφανές πλέον στην κυβέρνηση, αυτό που λέμε από την αρχή σχεδόν του 2016, πως τα νούμερα δεν βγαίνουν. Δεν μπορείς να στήσεις κοινωνικό κράτος Σκανδιναβίας με οικονομία Ουγκάντας ή Κούβας.

Μόνο αυτός μπορεί να είναι ο λόγος που επέλεξαν στα ξαφνικά μια Πέμπτη απόγευμα να μοιράσουν εφάπαξ 13η σύνταξη, ένα κλάσμα από αυτά που έκοψαν από τις υπόλοιπες 12.

Προχθές ο πρωθυπουργός προανήγγειλε ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή για τη "13η" σύνταξη, προκειμένου να βρει έδαφος να σταθεί απέναντι στην  αντιπολίτευση  καθοδόν προς τις επόμενες  πρόωρες εκλογές.

Το αφήγημα των επόμενων εκλογών το περιγράφει ευθαρσώς το πρωτοσέλιδο της χθεσινής Αυγής: "Με την κοινωνία ή τον Σόιμπλε". Είναι το ίδιο με εκείνο των πρώτων εκλογών του 2015 και του δημοψηφίσματος που ακολούθησε.

Καθώς όμως το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 ήταν " Με την... απόλυτη καταστροφή ή τον Σόιμπλε" είναι δύσκολο να "χορτάσει" το ετερόκλητο κοινό του με μια ξαναζεσταμένη χαλασμένη σούπα του αντιμνημονίου.

Το αφήγημα, με την κοινωνία ή τον Σόιμπλε, στις αρχές του 2015 ήταν αφήγημα νίκης γιατί υπήρχε στην κοινωνία η πεποίθηση που είχαν καλλιεργήσει τα προηγούμενα χρόνια πως υπάρχει ρεαλιστική διέξοδος εκτός μνημονίων. Οι ίδιοι στη συνέχεια διέψευσαν αυτό το σενάριο.

Το αφήγημα, με την κοινωνία ή τον Σόιμπλε, το 2017 είναι αφήγημα παράδοσης της κυβέρνησης, λόγω αδυναμίας διαχείρισης της επικείμενης κατάρρευσης.

Το στοίχημα πλέον για τον  κ. Τσίπρα προσωπικά, είναι η επόμενη μέρα και η εξάντληση της πιθανότητας επανόδου του μέσω της ηγεμονίας στην κεντροαριστερά.

Βέβαιη ήττα...

Ο κ. Τσίπρας  στα 2 χρόνια της διακυβέρνησης έχει καταστεί τόσο αναξιόπιστος για την απόσταση μεταξύ λόγων και πράξεων που άλλες 12 συντάξεις να μοίραζε εφάπαξ την επομένη των εκλογών (για να τους έχει όλους "δεμένους") δεν θα μπορούσε να αντιστρέψει το σε βάρος του κλίμα.

Οι πιθανότητες  προσφυγής σε πρόωρες εκλογές μέχρι το Μάρτη έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία 24ωρα. Αν σερνόταν σε εκλογές μερικούς μήνες αργότερα από σήμερα υπό το βάρος της ασφυξίας που έχει δημιουργήσει η οικονομική του πολιτική, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε εξασφαλισμένη ούτε τη δεύτερη θέση.

Ο κ. Τσίπρας σε αυτήν τη φάση δεν έχει άλλη επιλογή από το να αγωνιστεί για τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη καθώς η γρήγορη πολιτικοποίηση και επανατοποθέτηση της κοινωνίας τις επόμενες εβδομάδες μπορεί να κρύβουν εκπλήξεις.

Από την άλλη πλευρά το στοίχημα για τη Ν.Δ. δεν είναι αν θα κερδίσει τις εκλογές αλλά η επόμενη μέρα ως κυβέρνηση μιας χρεοκοπημένης μη κυβερνήσιμης χώρας σε ένα διεθνές περιβάλλον που μοιάζει με κινούμενη άμμο.

Η επόμενη διετία 2017-18 θα είναι περίοδος σημαντικών εξελίξεων για την Ελλάδα, για την Ευρώπη και τον κόσμο μετά την εκλογή Τραμπ. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί αν το ευρώ και η Ε.Ε. θα συνεχίσουν όπως ήταν μέχρι σήμερα, αν θα διαλυθούν ή αν θα προχωρήσουν σε περαιτέρω πολιτική, οικονομική και τραπεζική ενοποίηση.

Το μόνο δεδομένο που υπάρχει αυτήν τη στιγμή είναι πως στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ υπάρχουν δυο κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα. Αυτό των ανοιχτών συνόρων και κοινωνιών και αυτό των κλειστών συνόρων, του εμπορικού προστατευτισμού και του αυταρχικού κράτους.

Άκρα αριστερά και άκρα δεξιά με όχημα το λαϊκισμό συναντώνται στο δεύτερο και για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες αποκτούν δυναμική εξουσίας.

Στην Ελλάδα το πρώτο πολιτικό ρεύμα εκφράστηκε από το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και εκφράζεται από Ν.Δ., Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι, ΕΚ κλπ Το δεύτερο εκφράζεται από ΧΑ, ΚΚΕ, Πλεύση Ελευθερίας κλπ.

Ο υπό διάλυση πλέον ΣΥΡΙΖΑ είχε μια ασαφή φυσιογνωμία με κυρίαρχη ταύτιση με το δεύτερο ρεύμα μέχρι το καλοκαίρι του 2015 και με το πρώτο ρεύμα μετά.  Αυτή η διττή του υπόσταση είναι και ένας βασικός λόγος εξαφάνισης στο μέλλον. Και να θέλει, δεν μπορεί να επιστρέψει στην προ 2015 ρητορική. Τους "πούλησε" πολιτικά και δεν τον εμπιστεύονται. Ούτε ο χώρος της κεντροαριστεράς τον ανέχεται.

Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως υπάρχει ένα 30-40% της κοινωνίας που ταυτίζεται με τον "Κανένα". Από εκεί είναι πιθανό να προκύψει ο νέος πολιτικός πόλος  και κατά πάσα πιθανότητα σύμφωνα με όσα παρατηρούνται διεθνώς θα βρίσκεται δεξιότερα της Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη.

Υπό αυτήν την έννοια το 10% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που μετακινείται προς τη Ν.Δ. αυτήν την περίοδο σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις δεν αποτελεί παρά την εμπροσθοφυλακή.

Στρατηγική ήττα...

Η κυβέρνηση μετά το καλοκαίρι έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο στην οικονομία αλλά και το πολιτικό αδιέξοδο που συνιστούν οι εκλογικές μετατοπίσεις σε  ΗΠΑ και  Ευρώπη.

Η στρατηγική στην οποία πόνταρε εδραζόταν στον έλεγχο  των καναλιών  και της δικαιοσύνης, μέτρα για το χρέος πριν το τέλος του 2016, συμμετοχή στο QE, ανάπτυξη πάνω από 2,5% το 2017.

Ένα μετά το άλλο τα σημεία αυτού του στρατηγικού σχεδιασμού ανάταξης έχουν καταρρεύσει.

Μοιραία προσπαθεί να ενορχηστρώσει ένα αφήγημα απόδρασης από την εξουσία που θα της επιτρέψει μια αξιοπρεπή ήττα και την πολιτική επιβίωση της ηγεσίας της.

Όμως τακτικοί ελιγμοί, όπως η ονομαστική ψηφοφορία, χωρίς στρατηγική όπως έλεγε ο Κινέζος Σουν Τζου είναι θόρυβος πριν την ήττα...

Η ελλαδική ελίτ, η κρίση και η Τουρκία

Απόστολος Αποστολόπουλος

Πηγή: infognomonpolitics.blogspot.gr

"Η (διαχρονική) ελίτ της χώρας έχει συνηθίσει, ουσιαστικά από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, να παραδίδει τη γεωπολιτική αξία της χώρας με αντάλλαγμα (της υποτέλειάς της) να της παραχωρούν οι ξένοι τη διακυβέρνηση. Η ελίτ της χώρας είναι απλώς ο τοποτηρητής των ξένων επικυρίαρχων, στο προτεκτοράτο."

 

Μακαριότητα, για να μην πω αποχαύνωση, χαρακτηρίζει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την Τουρκία, ιδίως τα τελευταία είκοσι χρόνια, μετά τα Ίμια. Τα Μνημόνια και η οικονομική κρίση επιδείνωσαν αλλά δεν είναι η αιτία της πλαδαρότητας. Αλλά ούτε και τα Ίμια είναι στη ρίζα του προβλήματος, απλώς τότε η κρίση πέταξε το τσόφλι και αποκάλυψε τον πυρήνα: οι πολιτικές ηγεσίες αντιμετωπίζουν την Τουρκία με φόβο. Και, το χειρότερο, έχουν αναθέσει τη «σωτηρία της πατρίδας» σε τρίτους, στις ΗΠΑ και δευτερευόντως στην «Ευρώπη».

Οι κυβερνήσεις συγκαλύπτουν το φόβο τους λέγοντας ψέματα. Ένα ψέμα είναι η κούφια επανάληψη για το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων. Το αξιόμαχο δεν σχετίζεται με το ετοιμοπόλεμο. Άλλο να έχεις τον (κατάλληλο) οπλισμό και τη γνώση να τον χειριστείς (αξιόμαχο) και εντελώς άλλο η ψυχολογική ετοιμότητα του στρατεύματος αλλά και της κοινωνίας συνολικά να ανταποκριθούν στις ανάγκες ένοπλης σύγκρουσης. Δεν είναι πολεμοχαρής όποιος αναγνωρίζει ότι βρισκόμαστε σε ένα επικίνδυνο, εχθρικό, περιβάλλον και προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει κάθε επιθετικό γείτονα. Αντίθετα είναι άξιος της χειρότερης μοίρας όποιος αφήνει την τύχη της πατρίδας του στα χέρια τρίτων ή στην… προστασία της Παναγίας και εφευρίσκει χίλιες δυο ευτελείς δικαιολογίες για τη στάση του.

Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη, είναι απλώς η τελευταία στη σειρά που ακολουθεί τη φοβική πολιτική «εξημέρωση του θηρίου». Οι πολιτικές ηγεσίες (και η σημερινή) αντιτάσσουν το σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας ως  ασπίδα κατά της επιθετικότητας του γείτονα. Στο ερώτημα ποιος θα υπερασπιστεί τη διεθνή νομιμότητα αν ο γείτονας αποδειχθεί ασεβής η υπονοούμενη απάντηση είναι «μα ο διεθνής παράγων!». Στη λαϊκή έκδοση αυτό μεταφράζεται «έλα μωρέ οι αμερικάνοι θα σταματήσουν τα πάντα σε λίγη ώρα». Μόνο που οι αμερικάνοι δεν σταμάτησαν «σε λίγη ώρα» την εισβολή στην Κύπρο και απολύτως τίποτα δεν εγγυάται ότι θα το κάνουν αν (ή όταν) η Τουρκία αποφασίσει να εισβάλει κανονικά σε ελληνικό έδαφος. Η νομιμότητα χρειάζεται πάντα κάποιον να την υπερασπιστεί γι’ αυτό πχ υπάρχει η αστυνομία αλλά και ο στρατός. Οι διεθνείς συμφωνίες δεν είναι παρά χαρτιά χωρίς καμία αξία αν αυτοί που τις υπόγραψαν και τις επικαλούνται δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τις τηρήσουν. Αυτό δεν είναι καινούργιο. Το είπε ο Θουκυδίδης πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Το επανέλαβε, ειδικά για τους αριστερούς, ο Μάο με τη φράση: η εξουσία βρίσκεται στην άκρη του τουφεκιού. Αλλά και ένας αστός πολιτικός, ο Γεώργιος Παπανδρέου, είπε στον Τσώρτσιλ για το ΕΑΜ: «έχουν όπλα και είμαστε άοπλοι». Θα έπρεπε πια να το έχουμε εμπεδώσει, αριστεροί και δεξιοί.  Τα όπλα είναι απαραίτητα αλλά το κρίσιμο είναι αν η ηγεσία είναι αποφασισμένη να τα χρησιμοποιήσει σε ώρα ανάγκης και έχει καταστήσει κοινωνό τον κόσμο για μια τέτοια πιθανότητα. Αλλιώς οι εξοπλισμοί είναι παλιοσίδερα για το θεαθήναι στις παρελάσεις και χρησιμεύουν μόνο για να παίρνουν μερικοί μίζες.

  Το άλλο μεγάλο ψέμα είναι ότι η Ελλάδα αποτελεί όαση ειρήνης. Είναι ψέμα επειδή αυτό δεν οφείλεται στην ικανότητα αποτροπής της οποιασδήποτε απειλής από την πλευρά μας και διαφύλαξης της ειρήνης αλλά εξαρτάται αποκλειστικά από τη διάθεση των ξένων. Αν οι (γνωστοί και μη εξαιρετέοι) ξένοι αποφασίσουν να στερέψει η ειρήνη από την ελληνική όαση δεν είναι ορατό ποιος θα εμποδίσει τον κάθε, ήδη γνωστό, αντίπαλο να επωφεληθεί. Οι ηγεσίες τρέφονται με ψέματα και μας φορτώνουν αυταπάτες, με τη σιωπηρή συγκατάθεσή μας...

Σε κάθε περίπτωση η «εξημέρωση» προϋποθέτει όχι μόνο το καλόπιασμα του θηρίου αλλά και το φόβο του. Το θηρίο πρέπει να φοβάται διαρκώς ότι αν επιτεθεί, ο θηριοδαμαστής είναι αποφασισμένος να του κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά. Αλλιώς το πιο πιθανό είναι ότι σε κάποια στιγμή αφηρημάδας θα επιχειρήσει να τον φάει-έχει συμβεί πολλάκις. Η αντιμετώπιση του κάθε θηρίου απαιτεί συνεχή προσπάθεια, επαγρύπνηση και πρωτίστως να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει πραγματικός αντίπαλος και πραγματική απειλή. Οι κυβερνήσεις της Αθήνας παρουσίαζαν και παρουσιάζουν την Τουρκία ως φίλο και ουδέποτε αναγνώρισαν ως πραγματικότητα την τουρκική απειλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμπλούτισε τη στάση των προηγούμενων κυβερνήσεων με ιδεολογικά στοιχεία περί «φιλίας -των - λαών-που-δεν- έχουν-τίποτα-να χωρίσουν» και άλλα παρόμοια φληναφλήματα ακολουθώντας την ηττοπαθή πολιτική του Σημίτη και των επιγόνων. Η σωστή στάση απέναντι σε κάθε γείτονα και σε κάθε πιθανή επιβουλή δεν σημαίνει διόλου πόλεμο, σημαίνει, αντιθέτως, ισορροπημένες σχέσεις αλληλοσεβασμού.

Η (διαχρονική) ελίτ της χώρας έχει συνηθίσει, ουσιαστικά από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, να παραδίδει τη γεωπολιτική αξία της χώρας με αντάλλαγμα (της υποτέλειάς της) να της παραχωρούν οι ξένοι τη διακυβέρνηση. Η ελίτ της χώρας είναι απλώς ο τοποτηρητής των ξένων επικυρίαρχων, στο προτεκτοράτο. Εσχάτως, όμως, φαίνεται διατεθειμένη να πουλήσει και την ίδια τη χώρα (και όχι απλώς τη γεωπολιτική της αξία) για να παραμείνει στην εξουσία. Τα Μνημόνια είναι μια πολύ σοβαρή ένδειξη ότι αυτό το δρόμο ακολουθούμε. Το μόνο αντίδοτο είναι αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία. Ως έχουν τα πράγματα γυρεύουμε ψύλλους στ’ άχυρα.

Πάψαμε πλέον να θεωρούμε ως υπέρτατο αγαθό την ελευθερία; Eχουμε γλώσσα, θρησκεία και πολιτισμό μόνο αν το λέει η καρδιά μας να αγωνιστούμε για αυτά τα ιδανικά

Tην οικονομία μας μπορεί να την ξαναφτιάξουμε κάποτε, όπως μπορεί να διορθώσουμε και τις παθογένειες του κράτους μας. Όπως οι καλές εποχές δεν κρατάνε για πάντα, το ίδιο ισχύει και για εκείνες των ισχνών αγελάδων. 

Το γεγονός όμως ότι δεν ξέρουμε να ιεραρχούμε τα πραγματικά ουσιώδη από τα δευτερεύοντα και να ξεχωρίζουμε την ανήκεστο εθνική βλάβη από την προσωρινή, είναι ίσως το πιο αποκαρδιωτικό φαινόμενο που μάλλον θα μας συνοδεύει εσαεί.
Το ότι η δήλωση του Ζουράρι για την ενδεχόμενη απώλεια νησιών μας ήταν τελείως άστοχη και βλακώδης σε βαθμό κακουργήματος, το αντιλαμβάνονται οι πάντες - εκτός ίσως από τον ίδιο. Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνο ο Ζουράρις που επικεντρωμένος στον μικρόκοσμο των ενδιαφερόντων του και χαμένος στο σύμπαν των προσωπικών του αναζητήσεων χάνει τη γενικότερη εικόνα. Έχει συμβεί και άλλες φορές μορφωμένοι άνθρωποι να εκτίθενται ανεπανόρθωτα λόγω της μυωπικής αντιμετώπισης των εθνικών θεμάτων που έχουν, και της αδυναμίας τους να κυριολεκτούν ακόμη και όταν αυτό επιβάλλεται.
Πριν από μερικούς μήνες έτυχε να ακούσω στο ραδιόφωνο το κήρυγμα ενός θεολόγου ο οποίος μεταξύ άλλων είπε πως «η τουρκοκρατία ήταν πολύ αποδοτική περίοδος για τον ελληνισμό διότι δεν έχει σημασία αν δεν βγάλαμε επιστήμονες ή ήρωες, αρκεί που βγάλαμε αγίους». Ανατρίχιασα με το μέγεθος της βλακείας και του ραγιαδισμού αυτής της δήλωσης, όπως και εκείνης του Ζουράρι. Πού έχει πάει η εθνική υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια του λαού μας; 

Πάψαμε πλέον να θεωρούμε ως υπέρτατο αγαθό την ελευθερία; Ξεχάσαμε αυτό που λέει ο ποιητής πως «οι Μαραθώνες γεννούν τους Παρθενώνες»; Δεν έχουμε διδαχθεί από τη μακραίωνη ιστορική εμπειρία μας πως έχουμε γλώσσα, θρησκεία και πολιτισμό μόνο αν το λέει η καρδιά μας να αγωνιστούμε για αυτά τα ιδανικά; Γι' αυτό άλλωστε οι αρχαίοι Αθηναίοι έφηβοι ορκίζονταν «ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά... αμυνώ δε υπέρ ιερών και οσίων, και μόνος και μετά πολλών... την πατρίδα δε ουκ ελάσσω παραδώσω, πλείω δε και αρείω όσης αν παραδέξωμαι».

Γιατί προσποιείστε κύριε Ζουράρι ότι αγνοείτε αυτό που φωνάζουν από τα βάθη των αιώνων οι νεαροί Αθηναίοι οπλίτες; «Την Πατρίδα δεν θα την παραδώσω μικρότερη, αλλά μεγαλύτερη και ενδοξότερη από όση την παρέλαβα». Αν εμείς σήμερα είμαστε αφελείς, ημιμαθείς ή ιδεοληπτικοί, πριν πετάξουμε τις αρλούμπες μας ας προβληματιζόμαστε τουλάχιστον από αυτά που έλεγαν και πίστευαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι - στους οποίους υποκλίνεται ευλαβικά σήμερα ολόκληρη η υφήλιος.

Προδοτικός ο ρόλος του Τσίπρα και των συνοδοιπόρων του;

Αν όντως αληθεύουν όλα όσα καταμαρτυρεί η δήλωση Βαρουφάκη, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι έλληνες πολιτικοί είναι πιόνια στα χέρια των ξένων:΅Πρώτα οι βρετανοί, μετά οι αμερικανοί και τώρα οι γερμανοί, έχοντας εξαγοράσει τις συνειδήσεις (αν είχαν ποτέ ελληνική συνείδηση...) των πολιτικών "διακινητών" της ελίτ που "κυβερνάει", καθοζρίζουν το πεπρωμένο μας με τρόπους που μας ταπεινώνουν ως Έλληνες και σκυλεύουν το μέλλον των παιδιών μας.

Πηγή: kourdistoportokali.gr

To σκοτεινό παρασκήνιο της πτώσης Σαμαρά παρουσιάζει σε ένα συγκλονιστικό κείμενο ο Insider στο Liberal.gr. Το κείμενο ξεκινάει με το περίφημο video Μπαλτάκου το στήσιμο του οποίου δίνει απαντήσεις για την διαχρονική συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ-Χρυσής Αυγής κάτω από τα ραντάρ και τις δηλώσεις Παρασκευόπουλου. Το παγκόσμιο παιγνίδι στο χώρο της Ενέργειας και τα συμφέροντα της Γερμανίας, η εγχώρια διαπλοκή, τα πιόνια, ο πρέσβης μακρινός συγγενής του Σαμαρά που αλλαξοπίστησε και ο ρόλος του Λαζόπουλου.

Το συναρπαστικό αφήγημα αρχίζει κάπως έτσι…

Ορισμένοι παραξενεύτηκαν από την χθεσινή παραδοχή του Γιάνη Βαρουφάκη, ότι  ο Σόιμπλε αποφάσισε τον Ιούνιο του 2014  να απαλλαγεί από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά ώστε να οδηγήσει τη χώρα σε νέο μνημόνιο και μόνιμη επιτροπεία.

Η δήλωση αυτή είναι συγκλονιστική, γιατί επιβεβαιώνει -και μάλιστα δια χειλέων του τότε στενού  συνεργάτη του Αλ. Τσίπρα- αυτό που όλοι υποπτεύονταν αλλά κανείς δεν ήθελε να παραδεχτεί: Ότι οι Γερμανοί σε συνεννόηση με το ΔΝΤ τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης Σαμαρά, οδηγώντας τη χώρα σε ένα τρίτο μνημόνιο και μόνιμη επιτροπεία,  υφαρπάζοντας τις τράπεζές της, υποθηκεύοντας τον δημόσιο πλούτο της για 100 χρόνια και χρεώνοντάς την κατά τουλάχιστον 80 δις…

Πού βρισκόταν όμως η Ελλάδα εκείνη την περίοδο και γιατί ο Βόφγκανγκ Σόιμπλε αντί για την σταθεροποίηση της Ελλάδας, επιθυμούσε την αποσταθεροποίηση Σαμαρά και την παράδοση της εξουσίας στην αντιμνημονιακή παρέα των κ.κ. Τσίπρα και Καμμένου;

Στην αρχή του 2014, παρά την αποχώρηση του πολιτικού μπαλαντέρ Φώτη Κουβέλη, με «αφορμή» την αντικατάσταση της ΕΡΤ από τη ΝΕΡΙΤ, η κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά βρισκόταν ακόμα, σταθερά μπροστά στις δημοσκοπήσεις.

Σε αυτό το περιβάλλον, ο Αντώνης Σαμαράς εργαζόταν για την ενεργοποίηση του κρυφού του «υπερόπλου», την δοκιμαστική έξοδο στις αγορές (που θα σηματοδοτούσε το συμβολικό τέλος των μνημονίων) αλλά και την διανομή του πλεονάσματος στους πιο αδύναμους.  Πίστευε ότι αυτά, σε συνδυασμό με το γύρισμα της οικονομίας σε ανάπτυξη (για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια) θα ήταν ικανά να του δώσουν τη νίκη στις Ευρωεκλογές. Υπολόγιζε όμως, χωρίς τον Σόιμπλε και την εγχώρια διαπλοκή.

Τότε, στην πορεία προς τις Ευρωεκλογές και (τελικά) τις Εθνικές εκλογές, συνέβησαν συγκριμένα γεγονότα που είχαν ως στόχο να θαμπώσουν την εικόνα:

Το πρώτο είναι η ιστορία με το περίφημο «βίντεο Μπαλτάκου», το οποίο όμως ενώ είχε ληφθεί μήνες πριν, δημοσιοποιήθηκε εκείνο το διάστημα, με προφανή στόχο να πλήξει την εικόνα της κυβέρνησης και του ίδιου του Πρωθυπουργού. Όσοι γνώριζαν λεπτομέρειες από τα ενδότερα του Μεγάρου Μαξίμου εκείνης της εποχής, στοιχημάτιζαν ότι ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να έχει ανοιχτή επικοινωνία με στελέχη της Χ.Α. ήταν ο Μπαλτάκος, μιας και λόγω του χαρακτήρα του δεν συνομιλούσε ποτέ με κανέναν χωρίς να λαμβάνει τις απαραίτητες προφυλάξεις. Γι’ αυτό και μόνο ως τυχαίο δεν θεώρησαν το όλο σκηνικό που στήθηκε από το πουθενά.

Μετά την δημοσιοποίηση της ιστορίας αυτής, και της εμφάνισης της κυβέρνησης  (της ίδιας κυβέρνησης που λίγους μήνες πριν έστειλε την Χ.Α. στην Δικαιοσύνη) ως «συνομιλήτριας» της Χ.Α., η Ν.Δ. αρχίζει και υποχωρεί δημοσκοπικά, χάνοντας κυρίως ψηφοφόρους του μετριοπαθούς κέντρου.

Εκείνη την περίοδο, αλλάζουν κατεύθυνση και τα εγχώρια media, τότε αποφασίζουν οι γερμανοί (του die linke) να δώσουν πόντους στον Αλέξη Τσίπρα χρίζοντάς τον ομόβαθμο του Γιούνκερ και του Σούλτζ, ως υποψήφιο Πρόεδρο της αριστεράς για την Ε.Ε.

Αυτά τα γεγονότα ήταν αρκετά για να αποδυναμώσουν την κυβέρνηση Σαμαρά στις ευρωεκλογές, στερώντας της την πρώτη θέση.

Μέχρι τότε, η κυβέρνηση Σαμαρά, είχε εφαρμόσει με μεγαλύτερη επιτυχία από ό,τι ανέμενε οποιοσδήποτε, έναν οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση αναστρέφοντας την βαθιά ύφεση, αποκαθιστώντας την αξιοπιστία της χώρας στις διεθνείς αγορές και επιχειρώντας την επούλωση των μεγάλων κοινωνικών πληγών που είχε προκαλέσει η σκληρή λιτότητα.

Γιατί όμως ο Σόιμπλε ήθελε να εξουδετερώσει τον Σαμαρά;

Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω για να δούμε την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας το 2014:

Η Ελλάδα εμφάνιζε την μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη, οι τράπεζές της είχαν ανακεφαλαιοποιηθεί με απόλυτη επιτυχία, είχε δοκιμάσει με επίσης μεγάλη επιτυχία την έξοδό της στις αγορές, βρισκόταν στην κορυφή της παγκόσμιας λίστας μεταρρυθμίσεων, ενώ το μνημόνιό της έληγε τέλος του έτους. Το μόνο που απέμενε ήταν το ξεχωριστό πρόγραμμα του ΔΝΤ που θα δέσμευε τη χώρα (αποκλειστικά) μαζί του μέχρι το 2016.

Εκείνο που επίσης απέμενε, ήταν η υποχρέωση των εταίρων και κυρίως της Γερμανίας για διευθέτηση χρέους βάσει της απόφασης του eurogroup του Δεκεμβρίου του 2012.

Ο Σαμαράς έχοντας πάρει την απόφαση να τελειώνει οριστικά με Μνημόνια και να οριστικοποιήσει την διευθέτηση του χρέους, επισκέπτεται τον Σεπτέμβριο του 2014 το Βερολίνο, για να ανακοινώσει στην Καγκελάριο Μέρκελ το «βελούδινο διαζύγιο» της Ελλάδας με το ΔΝΤ που -πλέον- απέμενε μόνο του στο πρόγραμμα, έχοντας προφορικά εξασφαλίσει από τους εταίρους και την μείωση του στόχου για πλεόνασμα στο 1,5% του ΑΕΠ για το 2015.  Απέναντί του όμως, βρήκε την άρνηση του Σόιμπλε ο οποίος είχε να αντιπροτείνει αντί για έξοδο (και) του ΔΝΤ από το πρόγραμμα, την είσοδο με νέο δάνειο της Γερμανίας και των υπολοίπων εταίρων, «για να μην χαλαρώσει η Ελλάδα τις μεταρρυθμίσεις», πρόταση που προφανώς απέρριψε ο Σαμαράς και η Ελληνική κυβέρνηση. 

Ο Σόιμπλε ήθελε να είναι παρών, και να διεκδικεί εξ ονόματος της κυβέρνησής του όσα τέθηκαν και απέρριψε και σε εκείνη τη συνάντηση η Ελλάδα, δηλαδή την εκχώρηση των κόκκινων δανείων σε ξένα funds και κυρίως την δέσμευση ολόκληρου του ελληνικού πλούτου σε υπερταμείο που θα διοικείται -επί της ουσίας- από τον ίδιο.

Ο Σόιμπλε ένοιωθε σίγουρος: Είχε ήδη ανοίξει παρτίδες με τον Σύριζα δεχόμενος να συναντηθεί με τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ πλέον δεν έβλεπε με αρνητικό μάτι την «αποδόμηση του πειράματος της αντιμνημονιακής Αριστεράς» στην Ελλάδα. Άλλωστε ισχυριζόταν ότι μόνο μια εξαιρετικά αδύναμη κυβέρνηση θα μπορούσε να δεχτεί όσα εκείνος επιθυμούσε, υπονοώντας ότι η (μετά)Σαμαρά κυβέρνηση θα είναι εξαιρετικά αδύναμη.

Για όσους αμφιβάλλουν, ο ίδιος επισήμως δήλωνε πριν λίγο καιρό ότι «Ηλπιζα ότι ο Τσίπρας θα κέρδιζε τις εκλογές» και διηγείται τη συνάντησή του με τον Αλέξη Τσίπρα στο βιβλίο που έγραψε μαζί με τον Γάλλο ομόλογό του:

«Τον (Τσίπρα) έχω ζήσει προσωπικά μόνο μία φορά, όταν με επισκέφθηκε στο Βερολίνο προτού ακόμη γίνει πρωθυπουργός. Προφανώς έχει τη δύναμη να πείθει την ελληνική κοινή γνώμη και αυτό το σέβομαι. Πιστεύω ωστόσο ότι σε έναν βαθμό δεν λαμβάνει υπόψη του τους άλλους. Εγώ πάντως θα δυσκολευόμουν να κάνω έναν εκλογικό αγώνα με ένα κεντρικό μήνυμα και να πραγματοποιήσω κατόπιν το ακριβώς αντίθετο από αυτό… Ηλπιζα ότι (ο Τσίπρας) θα κέρδιζε τις εκλογές. Αφού υπέγραψε, θα πρέπει τώρα να εφαρμόσει…».

Μια άλλη αναφορά του B. Σόιμπλε στον κ. Τσίπρα από την ίδια συνάντηση, είναι επίσης διαφωτιστική: «Μου είπε ότι θα κάνει έναν προεκλογικό αγώνα στον οποίο θα υποσχεθεί ότι η Ελλάδα δεν θα φύγει από το ευρώ, αλλά και ότι δεν θα αποδεχθεί καμία μνημονιακή υποχρέωση. Αν είναι έτσι, του απάντησα, σου εύχομαι για σένα να μην κερδίσεις τις εκλογές… Γι’ αυτό και δεν εξεπλάγην όταν ο Τσίπρας τις κέρδισε, ούτε και με ό,τι συνέβη μετά. Ημουν κάπως περίεργος πώς θα έλυνε κατόπιν το πρόβλημα. Το έλυσε με το να κάνει το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που υποσχέθηκε στις εκλογές».

Αυτά αφορούν την μεγάλη εικόνα. Γιατί πίσω από αυτήν βρίσκεται η ενόχληση της Γερμανίας με τις γεωστρατηγικές κινήσεις του Σαμαρά στα ενεργειακά. Ο Σαμαράς καθ΄όλη την προηγούμενη περίοδο έχει καταφέρει να καταστήσει την Ελλάδα ενεργειακό κόμβο στην περιοχή, πρωταγωνιστώντας στον (εναλλακτικό) ενεργειακό εφοδιασμό της Ε.Ε. μέσω Ελλάδας και ΤΑΡ.

Ο τότε Γερμανός επίτροπος Έτιγκερ, με κάθε τρόπο ήθελε να ακυρώσει το ενδεχόμενο επιλογής της Ελλάδας ως χώρας κατασκευής του ΤΑΡ, ενώ παράλληλα δημιουργούσε συνεχή προσκόμματα στην (απολύτως σχετική με τον αγωγό) ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ.Οι Γερμανοί είχαν τότε απολύτως προνομιακή σχέση με την Ρωσική GAZPROM και το μονοπώλιο του ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης.

Γι’ αυτό και όσοι γνωρίζουν το ενεργειακό παρασκήνιο, μόνον τυχαία δεν θεωρούν (από το σύνολο των ιδιωτικοποιήσεων που βρίσκονταν σε εκκρεμότητα) την πρόσφατη ακύρωση της πώλησης της ΔΕΣΦΑ στους Αζέρους, που μπορεί να συμπαρασύρει και την πρόοδο της κατασκευής του αγωγού TAP.

Έτσι λοιπόν ο Σαμαράς, ενώ επισκέπτεται το Βερολίνο «καβάλα στο άλογο» για τις επιδόσεις της οικονομίας, θέλοντας παράλληλα να ενημερώσει για το «ΝΑΙ» του Φώτη Κουβέλη που είχε εξασφαλίσει για την προεδρία της Δημοκρατίας, αντί για το κλίμα που θα πίστευε ότι θα βρει, με το που πατάει το πόδι του στην Γερμανία, πριν συναντηθεί με Μέρκελ και Σόιμπλε, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πρώτο (και πρωτοφανές) άδειασμα: Ο (μακρινός) συγγενής του και πρέσβης της χώρας μας στο Βερολίνο, διαρρέει στους δημοσιογράφους ότι «τσακώθηκε» με συνεργάτη του πρ. Πρωθυπουργού και παραιτείται, γιατί (δήθεν) διαφωνούσε με την πολιτική συγκυρία και την χρονική στιγμή του ταξιδιού του κ. Σαμαρά.  

Ασφαλώς κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί ποτέ, και γι’ αυτό και κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει την «μεταμόρφωση» ενός έμπειρου διπλωμάτη, μέχρι που τον είδαν να τοποθετείται στο γραφείο του Αλέξη Τσίπρα ως διαχειριστή των σχέσεών του με την Γερμανία, αμέσως μόλις αυτός κέρδισε τις εκλογές.

Μόλις ο Σαμαράς γυρίζει από το Βερολίνο, το κλίμα (ξαφνικά) στην Ελλάδα αλλάζει. Ο Κουβέλης αλλάζει γνώμη για την προεδρία της Δημοκρατίας, ενδίδοντας στο ισχυρό πρέσιγκ των πρώην συντρόφων του, επιλέγοντας τελικά την συμπόρευσή του με τον Σύριζα. Η διαπλοκή και τα ΜΜΕ αλλάζουν ρότα, αναδεικνύοντας την «δήμευση περιουσίας» που προετοίμαζε ο Σαμαράς (την ώρα που στην πραγματικότητα μείωνε λελογισμένα τους φόρους), χτυπούν με ψευδείς αναφορές ακόμα και την οικογένειά του, ενώ στην Αθήνα στήνεται ένα εξαιρετικής σκηνοθεσίας  σκηνικό έντασης με στόχο να αποτρέψει όσους Βουλευτές της Αντιπολίτευσης επιθυμούσαν να ψηφίσουν Σταύρο Δήμα. 

Με μοντέρ τον Λαζόπουλο, σκηνοθέτη τον Καμμένο και πρωταγωνιστές τον Χαϊκάλη και την Ξουλίδου, το σχέδιο Σόιμπλε πετυχαίνει, ποινικοποιεί την ψήφο στον Σταύρο Δήμα, με αποτέλεσμα ο υποψήφιος πρόεδρος να μην καταφέρει να συγκεντρώσει 180 ψήφους και να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές.

Από κει και πέρα η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Σαμαράς πέφτει, ο Κουβέλης στέλνει αντιπροσωπεία στην Κουμουνδούρου για να συμφωνήσει με τον Σύριζα τη συμμετοχή στελεχών του στα ψηφοδέλτια, τα κανάλια αρχίζουν να αναλύουν την εφαρμογή του «προγράμματος Θεσσαλονίκης», οι δημοσκοπήσεις γυρνούν τούμπα, η διαπλοκή αγκαλιάζει τον Αλέξη, εκπρόσωποί της άλλωστε και εντός Ν.Δ. επιλέγουν να συνταχτούν μαζί της για την αποδόμηση Σαμαρά, οι γάτες Ιμαλαίων αρχίζουν να χουρχουρίζουν αναπαυτικά στην Κουμουνδούρου, ενώ ο Λαζόπουλος εντείνει τις προσωπικές επιθέσεις σε ζωντανή μετάδοση σε όποιον τολμήσει να σταθεί απέναντι από την άνοδο του Αλέξη στην εξουσία. 

Στο παιχνίδι αυτό δεν ήταν αμέτοχο το ΔΝΤ. Ήταν εκείνο που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις συμβούλευσε τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να «δει θετικά τον Αλέξη και τις ενδιαφέρουσες απόψεις του», ήταν εκείνο που κέρδισε και οι  απόψεις του έγιναν κυρίαρχες στο τρίτο μνημόνιο, στο μνημόνιο Τσίπρα.

Το ζητούμενο πλέον είναι αν η αγκαλιά του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε χωράει ακόμα τον Αλέξη Τσίπρα. Οι περισσότεροι ποντάρουν πως όχι. Ας περιμένουμε, όμως την προσεχή του επίσκεψη στο Βερολίνο για να το επιβεβαιώσουμε…

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός δεν βρίσκεται στις σβάστικες και στα σφυροδρέπανα των τυράννων αλλά στην μεταδοτική ανοησία της πολιτικής ελίτ

Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
capital.gr
 
Ο Ζουράρις λέει τη μία ανοησία μετά την άλλη και το διασκεδάζει. Ο Τσίπρας ακόμα δεν έμαθε που είναι η Μυτιλήνη αλλά αυτοσαρκάζεται, ο Τσιρώνης προτιμάει τις επίσημες σημαίες από τις πλαστικές και δεν καταλαβαίνει τι λέει, ο Παρασκευόπουλος φλερτάρει τη Χρυσή Αυγή και μετά καταγγέλλει τον εαυτό του! Μόνο αυτοί; Κάθε μέρα σε κάποιο κανάλι, στα ραδιόφωνα, στη Βουλή, τα στελέχη  της κυβέρνησης τροφοδοτούν με άνεση και προθυμία τις σατιρικές εκπομπές.

Μη βιαστείς όμως να τους απομονώσεις. Δεν είναι μόνο οι Συριζανέλ «ιδιόμορφοι». Απλά τώρα ξεφύγαμε τελείως. Οι Νικολόπουλοι, οι Πολύδωρες, οι μισοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που τώρα είναι ΣΥΡΙΖΑ, όλοι μαζί οι ΑΝΕΛ, από ποιο πολιτικό σύστημα ξεπήδησαν; Όλους αυτούς δεν τους εξέθρεψε  η Αριστερά. Στέγη τους έδωσε για να ξεδιπλώσουν καλύτερα το ταλέντο τους…
Η γραφικότητα είναι η μάστιγα της ελληνικής δοίκησης. Σε νοσοκομεία, στους δήμους, σε υπηρεσίες, παντού, συναντάς απίθανους τύπους που η μόνη τους έγνοια είναι να αποθεώσουν τον φαντεζί χαρακτήρα τους! Λες και προετοιμάζονται από το σπίτι κάθε πρωί, για να δώσουν την καθιερωμένη παράσταση.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα με ημερομηνία λήξης. Εδώ και πολλά χρόνια έχουν καταρρεύσει τα όρια και ο λαϊκισμός πότισε τις συνειδήσεις όλων. Αναπαράγονται πρότυπα γελοιότητας και η ανοχή μεγαλώνει πολλαπλασιάζοντας τους κλώνους εις βάρος της κοινωνικής συνοχής. Γέμισε ο τόπος από καρικατούρες  που φαντασιώνονται ρόλους, βυθισμένες σε συνεχείς κρίσεις μεγαλείου.

Ποιοι τους «κλωνοποιούν»; Οι ανεύθυνοι της παιδείας και της δημόσιας σφαίρας. Το εκπαιδευτικό σύστημα, τα κόμματα, τα κανάλια, οι δημοσιογράφοι, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ανοχής στο γελοίο. Λες και όλοι μας αναζητούμε την πρόκληση για να ικανοποιήσουμε την εντυπωσιοθηρία μας.
Όση αισιοδοξία και να επιστρατεύσουμε, όσο και να στρέψουμε το βλέμμα προς ένα καλύτερο μέλλον, είναι δύσκολο να το δούμε. Πρώτον επειδή οι γραφικοί της Αριστεράς δεν ξεκολλάνε εύκολα από την εξουσία, δεύτερον επειδή δεν μας περιμένει κανένας «παράδεισος» σοβαρότητας στο υπόλοιπο πολιτικό σύστημα… και τρίτον, επειδή είμαστε λίγοι, πολύ λίγοι αυτοί που  ανησυχούμε για τους κινδύνους της γραφικότητας!

Στην πραγματικότητα, η πολιτική ζωή είναι πλέον θέαμα. Και η πλειοψηφία των Ελλήνων το αποδέχεται, χωρίς να αντιλαμβάνεται τους κινδύνους που θα επιφέρει στη ζωή τους η διακωμώδηση, για χάρη της ανοχής.
Αν δεν σταματήσει η ιδιότυπη ασυλία  στον παραλογισμό, στην φαντασιοπληξία και στην «επανάσταση του γελοίου», όσες μειοψηφίες απέμειναν θα συνθλιβούν κάτω από τον βηματισμό του οπαδικού πλήθους της γραφικότητας.

Ελπίζω μόνο σε ένα βουβό κίνημα στην καθημερινότητά μας, εντός πάντα των δημοκρατικών ορίων. Ένα κίνημα σιωπηλό που δεν θα δίνει βήμα και χώρο στην πρόκληση και στην ανοησία. Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε, πως όσο εθιζόμαστε στην απόλαυση του γελοίου τόσο θα πέφτουμε στην παγίδα τους.
Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός δεν βρίσκεται στις σβάστικες και στα σφυροδρέπανα των τυράννων αλλά στην μεταδοτική ανοησία των γραφικών. Και μάλιστα αυτή που κρύβεται κάτω από το μανδύα της «πνευματικότητας» των «διανοούμενων».

Τη βλακεία έχουμε χρέος να πολεμήσουμε, από όπου κι αν προέρχεται και όχι τα σύμβολα της ιδεολογίας. Αυτά έχουν πέσει μόνα τους προ πολλού. Η μαλακία παραμένει ανίκητη και εξαπλώνεται παντού, τρώγοντας σαν το σαράκι τις συνειδήσεις μας….

Περί σημαίας, συμβόλων και...πανιών

Είμαστε αναμφίβολα η χώρα του υπαρκτού και βλακώδους σουρρεαλισμού.

Η πνευματική νωθρότητα των αμετανόητα «προοδευτικών» με τα «ηθικά πλεονεκτήματα» που πρόσφατα παραλλήλιζαν αθλίως τους Μακεδονομάχους με τζιχαντιστές είναι άκρως εντυπωσιακή και εκπληκτικά θλιβερή.
Οι ίδιοι άνθρωποι που εξοργίζονται, που εξαγριώνονται και που δικαιολογούν όσους χειροδικούν ή χειροδικούν ακόμα και οι ίδιοι, όταν ο Τζήμερος σκίζει τις αφίσες του ΠΑΜΕ που κολλήθηκαν παράνομα και βρωμίζουν τα πάντα, όχι απλά δεν ενοχλούνται καθόλου από το κάψιμο του Εθνικού Συμβόλου, της σημαίας της χώρας την οποία μάλιστα χυδαία χαρακτηρίζουν «πανί», αλλά βρισκόμενοι σε ένα ιδεοληπτικό παραλήρημα μπουρδολογούν και προτείνουν την αποποινικοποίηση του καψίματος της…
 
Γιατί στον καμένο τους εγκέφαλο, μόνο τα σύμβολα της «επανάστασης» τους είναι ιερά. 

Τα εθνικά μας σύμβολα, βαμμένα με το αίμα ηρώων… όχι.
 
Έμφυτη προκλητική αφιλοπατρία, εθνομηδενισμός αλλά και απόλυτη ομαδική αποβλάκωση…
 
Ιδού τι έγραψε κάποιος πρόσφατα, περνώντας τον Έλληνα για ηλίθιο. «Οταν αγοραζεις κατι, αγοραζεις και την κυριότητα του. Που σημαινει οτι μπορεις να το καταστρέψεις αν θελεις, ειτε ειναι η ελληνική σημαια, η σημαια με το σφυροδρεπανο, η βιβλος, το κοράνι, τα αποφθέγματα του Μαο. Κανεις δεν μπορει να σου κανει κουμαντο για το τι θα κανεις με την ιδιοκτησία σου. Δεν εχουμε Χουντα…»
 
Τάδε έφα συμπολίτης μας που μας περνά για χαζούς! … Η διαταραγμένη αντίληψη του τι είναι Δημοκρατία στην χώρα όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία. Θεωρεί πως αφού δαπανώντας ένα ποσό έκανε ιδιοκτησία του το «πανί» (όπως κάποιοι εκλεγμένοι από τον σοφό λαό προκλητικά χαρακτηρίζουν τη σημαία ) τώρα έχει και το δικαίωμα να το καταστρέφει βεβηλώνοντας τους συμβολισμούς, τα ιδανικά, τις ιδέες, την ιστορία και όλα όσα συμβολίζει αυτό το «πανί»…
 
Γιατί ΑΥΤΟ κάνει ο καμένος εγκέφαλος όταν την καίει. Αυτά καίει ή πιο σωστά… αυτά νομίζει πως καίει. Καίει τις ιδέες. Καίει τα ιδανικά. Καίει τους συμβολισμούς. Δεν καίει το… «πανί». Και αυτά τα γνωρίζουν πολύ καλά και ο κ. Παρασκευόπουλος και όλοι οι εθνομηδενιστές του κυβερνώντος κΩματος που κατά καιρούς έχουν παράσχει αβίαστα και πρόθυμα ιδεολογική κάλυψη σε κάθε ανθελληνική άποψη και πράξη. Παριστάνουν τους ηλίθιους για να περάσουν τις ιδεοληψίες τους.
 
Απλά, για την ιστορία… Κάποιοι ΠΕΘΑΝΑΝ για να υπερασπιστούν εκείνο το «πανί» που θέλει να κάψει ο κάθε επαναστατικά καμένος εγκέφαλος.
Είναι μεγάλο δυστύχημα το ότι ενώ η χώρα είναι με την πλάτη στον τοίχο, ενώ έχει αμέτρητα προβλήματα και διατρέχει πάμπολλους ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ, ασχολείται με τα χυδαία πολιτικά αλισβερίσια, με τα επικοινωνιακά δωράκια και κολπάκια ενός Μακιαβελικού «ηγέτη», με τις κομματικές ισορροπίες, με τα κυνηγητά της π@υτ@ν@ς της καρέκλας, τα πολιτικά παιχνιδάκια, τις ραδιουργίες, τις μεθοδεύσεις, τις γελοιότητες της παράταξης αλλά κυρίως με τα κατορθώματα και τις δηλώσεις του κάθε πολιτικού νάνου.
Είναι δυστύχημα το ότι επιβεβαιώνεται κάθε φορά η άποψη πως οι εντός των τειχών «εχθροί» είναι τις περισσότερες φορές οι μεγαλύτεροι.
 
Αυτές είναι λοιπόν. 

Οι προτεινόμενες «μεταρρυθμίσεις» της διακεκριμένης ηλιθιότητας:
 
Άρθρο 1.
«Αποποινικοποίηση του καψίματος της σημαίας, αφού είναι γνωστό σε όλο το πανηλίθιο πως η σημαία “είναι ένα πανί” .”Δεν σημαίνει τίποτα”.» 

Άρθρο 2.
«Ποινικοποίηση του σκισίματος των αφισών του ΠΑΜΕ. Δια Νόμου απαγόρευση της προσβολής και επίθεσης των απανταχού Τζήμερων στον επαναστατικό αγώνα.»

Οι απρόθυμοι του νέου ΕΛΑΣ (Εμεις Λακαμε Αμα Στριμωχτούμε)

Από άρθρο του Γ. Παπαδόπουλου- Τετράδη στο liberal.gr για τα "κατορθώματα" των νέων ελασιτών και την κατάντια στην οποία έφεραν την χώρα.

Κανονικά, κάθε Έλληνας που ακούει ότι ο υπουργός των Οικονομικών θα βάλει νερό στο κρασί του θα έπρεπε να ορμάει στην αγορά και να ψωνίζει τρόφιμα και χαρτιά υγείας για κανα- δυό χρόνια. Γιατί από το 2015 και δώθε, κάθε φορά που σηκώνεται από το τραπέζι με τους δανειστές τα έχει χάσει όλα και λέει ότι κέρδισε. Τι το θες το κρασί υπουργέ. Αφού σε ζαλίζει γιατί δεν το κόβεις;

Και δεν τον ζαλίζει μόνο εκείνον. Χτες, τρέχα γύρευε σε ποιο κουτούκι τα’ τσουζαν,  η κυβέρνηση, που εδώ και δυο χρόνια δεν υπάρχει απαίτηση των δανειστών που να μην την έχει εκπληρώσει, παράστησε πάλι την αντιστασιακιά, βάζοντας το δίλημμα «με μας ή με την αντιπολίτευση των προθύμων»! 

Αυτοί οι απρόθυμοι του νέου ΕΛΑΣ (Εμεις Λακαμε Αμα Στριμωχτούμε) έβαλαν νερό στο κρασί τους και:

1. Τον Φεβρουάριο του 2015 ψήφισαν στη Βουλή την επέκταση του 2^ου μνημονίου, που αρνιόταν να ολοκληρώσει η κυβέρνηση Σαμαρά για να μην υπογράψει δέσμευση περιουσίας για 99 χρόνια και μνημόνιο πέραν του 2017!

2. Τον Ιούλιο του 2015 μετέτρεψαν ένα γενναίο «όχι» σε ναι μόλις συνειδητοποίησαν ότι θα τους λιντσάρει ο λαός στο δρόμο αν πήγαιναν σε δραχμή.

3. Τον ίδιο μήνα υπέγραψαν με την τρόικα την αποδοχή νέου, τρίτου, μνημονίου.
4. Τον Σεπτέμβριο του 2015 επικύρωσαν με εκλογές το νέο μνημόνιο και έπνιξαν με το νερό του κρασιού τους όσα στελέχη επέμεναν σε μια αριστερή πολιτική, συνεπή με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
5. Πριν κλείσουν χρόνο στην εξουσία υπέγραψαν ένα τρίτο μνημόνιο που δεν θα υπέγραφαν και φέσωσαν το λαό με άλλα 85 δις χρέος.
6. Παρά το νερό στο κρασί, υπέγραψαν:

α. τη σφαγή των μισθών και των συντάξεων που δεν θα μειώνονταν

β. την αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα, στα καύσιμα, στις κοινωφελείς υπηρεσίες και στα νησιά του Αιγαίου.

γ. τη μείωση της κρατικής δαπάνης για τις δημόσιες επενδύσεις, διαλύοντας έτσι ακόμα περισσότερο τα δημόσια έργα την Υγεία και την Παιδεία.

δ. τη διάλυση τη εργασίας με την επέκταση της ελαστικής απασχόλησης, που πρίν την κατάγγελναν.

ε. την εξαέρωση της περιουσίας των μικρομετόχων με την ανακεφαλαίωση των τραπεζών που μηδένισε τη μετοχική τους αξία και εξαφάνισε από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών (και όχι μόνο) ταμείων όσα δις ήταν σε τραπεζικές μετοχές.

ζ. την απώλεια της πλειοψηφίας και του δυνητικού ελέγχου των τραπεζών από το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή από το σύνολο του λαού. Έχασαν, έδωσαν την περιουσία του λαού!

η. την παράδοση των εργασιακών σχέσεων σε μια 9μελή επιτροπή από 8 ξένους και έναν Έλληνα, που θα καθορίσουν τους νέους όρους των εργασιακών σχέσεων.

θ. την παράδοση όλης της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου για 99 χρόνια στους δανειστές.

ι. την παράδοση σχεδόν όλων των ελληνικών επιχειρήσεων στους ξένους διαχειριστές των ελληνικών τραπεζών μέσα από τη διαχείριση των κόκκινων δανείων.

κ. την παράδοση της φύλαξης του Ανατολικού Αιγαίου στο ΝΑΤΟ.

λ. την παράδοση των 6 δις που υποτίθεται ότι ήταν λεφτά της χώρας στους ξένους τραπεζίτες, για τα οποία έσκιζε τα ρούχα του ο ΣΥΡΙΖΑ.

μ. την αποδοχή διαρκούς λιτότητας τουλάχιστον μέχρι το 2030, με την υπογραφή του μνημονίου της β αξιολόγησης.

ν. την ουσιαστική αποδοχή της εξαφάνισης των μικρών ελληνικών επιχειρήσεων για να βρουν χώρο να εγκατασταθούν οι μεγάλες αλυσίδες, που υποτίθεται ότι πουλάνε φθηνότερα και είναι καλό για τους πολίτες. Να αγοράζουν φτηνά σκουπίδια.

ξ. την κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών, την αύξηση των κλιμακίων και τη μείωση του αφορολόγητου, την αύξηση της άμεσης φορολογίας.

ο. την αύξηση της έμμεσης φορολογίας.

π. τη μείωση και κατάργηση όλων των επιδομάτων ενίσχυσης των πραγματικά αδύναμων πολιτών.

Εξ αιτίας όλης αυτής της απροθυμίας που αντιμετωπίζουν οι δανειστές με την κυβέρνηση που αντιστέκεται, πίνουν στην υγειά της, έτσι όπως δεν το χουν κάνει με καμιά άλλη ελληνική κυβέρνηση από το 2010 και δώθε.

Μόνο που πίνοντας στην υγειά της ποτίζουν και τον καημένο τον υπουργό των Οικονομικών, που, μην αντέχοντας, απειλεί να βάλει νερό στο κρασί του. Χωρίς να καταλαβαίνει στην παραζάλη του μεταξύ μαρξισμού που φαντασιώνεται και νεοφιλελευθερισμού που εφαρμόζει ότι δεν είναι κρασί αυτό που τον κερνάνε. Ληγμένα είναι.

Μη φορέσετε γραβάτα ακόμη, κύριε Τσίπρα

Του Τάσου Ι. Αβραντίνη*

Πηγή: capital.gr

 

Η τραγική αποτυχία της πρώτης «πρωτόγονης μαρξιστικής» περιόδου της κυβέρνησης της «ανυποχώρητης» διαπραγμάτευσης οδήγησε στο Τρίτο Μνημόνιο. Τότε χρειάστηκαν έξι μόλις μήνες (Ιανουάριος-Ιούλιος 2015) για να καταρρεύσει η οικονομία και να επιδεινωθούν δραματικά όλα ανεξαιρέτως τα οικονομικά μεγέθη. Ταυτοχρόνως, με τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου 2015 αποκλείστηκε οποιαδήποτε ονομαστική μείωση του χρέους της χώρας. 

Η δεύτερη περίοδος της κυβερνητικής στροφής προς τον «οικονομικό ρεαλισμό» της κουτοπόνηρης διαπραγμάτευσης υπαγορεύτηκε όχι από τη συνειδητοποίηση εκ μέρους της κυβέρνησης του αδιεξόδου στο οποίο οδηγούν οι ιδεολογικές αγκυλώσεις ή/και οι πελατειακές προσκολλήσεις της, αλλά από την κλασική μαρξιστική λενινιστική πρακτική των τακτικών ελιγμών, συμβιβασμών και υποχωρήσεων προκειμένου να κερδίσει χρόνο και να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση που χρειάζεται για να οργανώσει καλύτερα στο μέλλον την επόμενη σύγκρουση με τους εταίρους μας. Μετά το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου οι χειρισμοί της κυβέρνησης οδηγούν σε προσυμφωνημένη για το 2018 –ή και νωρίτερα‒ τροποποίηση του Τρίτου Μνημονίου με την προσθήκη νέων μέτρων.

Δικαιούται η κυβέρνηση να είναι έστω και συγκρατημένα ικανοποιημένη μετά την απόφαση του Eurogroup; Η απάντηση είναι μόνο στα πλαίσια μιας χονδροκομμένης προπαγάνδας και απέλπιδας προσπάθειας πολιτικής εξαπάτησης των πολιτών. Το πιο σπουδαίο, καμιά απολύτως κυβερνητική πρόβλεψη δεν επιβεβαιώθηκε και καμιά κυβερνητική θέση δεν υιοθετήθηκε. Βεβαίως, πρέπει να επισημανθεί ότι η πολιτική της κυβέρνησης καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου της συνίσταται, όπως έλεγε κι ο Winston Churchill, στον μισό χρόνο να προσπαθεί να μας πείσει τι θα συμβεί ακριβώς και στον άλλο μισό να προσπαθεί εναγωνίως να μας εξηγήσει γιατί δεν συνέβη.

Κατ’ αρχάς η ικανοποίηση της κυβέρνησης είναι κάπως ετεροχρονισμένη. Τα βραχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους συμφωνήθηκαν στο γενικό τους πλαίσιο ήδη από τις 24 Μαΐου του 2016. Αυτά ωστόσο, όπως προκύπτει τόσο από την επίσημη ανάλυση του ESM και την ανακοίνωση του Eurogroup, δεν συνιστούν ούτε ονομαστική μείωση του χρέους, ούτε έστω μείωση του χρέους σε παρούσα αξία. Ο ESM υποστηρίζει ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα θα αποδειχθούν χρήσιμα για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους στο απώτατο μέλλον, εάν και εφόσον συντρέξουν σωρευτικά πολλές προϋποθέσεις και μεταξύ άλλων αποδειχθεί σωστή η πρόβλεψη ότι τα κυμαινόμενα επιτόκια τις επόμενες δεκαετίες θα είναι υψηλότερα του σταθερού συμφωνημένου επιτοκίου για μέρος των ελληνικών ομολόγων, καθώς επίσης και ότι θα υπάρξει όφελος για τη χώρα από την ανταλλαγή των ομολόγων του EFSF/ESM κυμαινομένου επιτοκίου με ομόλογα σταθερού (πρόκειται για δάνειο ύψους 42,7 δισ. ευρώ που έλαβε η χώρα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών) και τις συμφωνίες ανταλλαγής επιτοκίων (swaps). Ανάμεσα σε άλλες επισημάνσεις του ESM τονίζεται: «Η επίδραση ορισμένων από τα μέτρα εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες που είναι πέραν του ελέγχου μας. Μεταξύ αυτών είναι οι επικρατούσες συνθήκες αναφορικά με το περιβάλλον των επιτοκίων και η διαθεσιμότητα άλλων παραγόντων της αγοράς για τη σύναψη ορισμένων συναλλαγών».

Ωστόσο για την ώρα η συμφωνία της Δευτέρας προβλέπει ότι το κόστος της μείωσης του κινδύνου των επιτοκίων το φέρει η Ελλάδα. Κάτι τέτοιο οδηγεί σε αύξηση του ποσού των τόκων που καλείται να πληρώσει η χώρα για το επόμενο έτος, άρα οδηγεί σε πρόσθετη δημοσιονομική επιβάρυνση.

Ακόμη το 2060, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός θα οδεύει προς τα ενενήντα, η συνολική ελάφρυνση του χρέους σύμφωνα με τις υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις του διευθυντή του ΕSM Klaus Regling θα κυμαίνεται περίπου στο 20% του σημερινού ΑΕΠ της χώρας, δηλαδή περίπου στα 36 δισ. ευρώ. Η εκτίμηση αυτή διαψεύδει, όπως είναι φυσικό τους κυβερνητικούς υπολογισμούς για 46 δισ. ευρώ ελάφρυνση. Απλή αριθμητική. Επίσης απλή αριθμητική είναι να αναζητήσουμε ‒δεχόμενοι για την οικονομία του άρθρου την ορθότητα των υπολογισμών του ESM‒ τι αντιπροσωπεύει σε παρούσα αξία η μείωση αυτή. Σύμφωνα με τις προβλέψεις. το μέσο επιτόκιο δανεισμού για την περίοδο αυτή εκτιμάται περίπου στο 4% επομένως –εάν συντρέξουν όλες οι θετικές παραδοχές που λαμβάνει υπ’ όψιν του ο ESM‒ η παρούσα μείωση ανέρχεται σε 7 δισ. ευρώ.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου όμως, που τόσο κατηγορήθηκε από τους εταίρους της σημερινής συγκυβέρνησης και συνολικά τις πολιτικές δυνάμεις των άκρων, κατόρθωσε το Μάρτιο του 2012 να μειώσει την ονομαστική αξία του δημοσίου χρέους άμεσα και χωρίς καμία αίρεση κατά 105 δισ. ευρώ. Στο ποσό αυτό θα πρέπει να προστεθεί η μείωση της παρούσας αξίας του χρέους εκείνη τη στιγμή περίπου κατά 100 δισ. ευρώ, όπως προκύπτει από τις επίσημες εκθέσεις του ESΜ, κυρίως λόγω του τριπλασιασμού του μέσου χρόνου αναχρηματοδότησης των δανείων, της περιόδου χάριτος και της δραστικής μείωσης των επιτοκίων δανεισμού. Επέτυχε δηλαδή η κυβέρνηση Παπαδήμου πραγματική, βέβαιη και εκκαθαρισμένη μείωση του χρέους κατά 205 δισ. ευρώ, το 2012, ήτοι τριάντα φορές (30) μεγαλύτερη της μελλοντικής και αβέβαιης μείωσης των 7 δισ. ευρώ που μπορεί να αποφέρει το 2060 η προχθεσινή απόφαση του Eurogroup.

Δυστυχώς, μετά την κυβέρνηση Παπαδήμου το πολιτικό σύστημα υπέκυψε ξανά στη σαγήνη των ελλειμμάτων που δημιούργησε το πελατειακό υπερτροφικό Δημόσιο και την περίοδο 2012-2014, αδυνατώντας να μειώσει δραστικά τις δαπάνες του καταστροφικού κράτους και ‒υπό την αφόρητη πίεση των λαϊκιστών της σημερινής συγκυβέρνησης‒ δημιούργησε καινούργιο έλλειμμα ύψους 46 δισ. ευρώ, το οποίο καλύφθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος από διακρατικό δανεισμό.

Οι πολίτες, παρά την εκκωφαντική διάψευση των όσων υποσχέθηκαν και υπόσχονται ακόμη και σήμερα οι κυβερνητικοί εταίροι, έχουν μια συγκεχυμένη εικόνα για το μέγεθος της ζημιάς που προξένησε η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην οικονομία.

Υπενθυμίζω:

Η κυβέρνηση Τσίπρα οδήγησε σε αύξηση των δανειακών αναγκών ύψους 45 δισ. (25% του ΑΕΠ) την περίοδο του νέου προγράμματος (2015-2018) σε σχέση με τις εκτιμήσεις της προηγούμενης αξιολόγησης (Ιούνιος 2014). Ειδικότερα:

1. Χαμηλότερη εσωτερική χρηματοδότηση λόγω χαμηλότερων πρωτογενών πλεονασμάτων: Η μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος κατά 1% του ΑΕΠ κάθε χρόνο προσθέτει 1,8 δισ. ευρώ στις ετήσιες δανειακές ανάγκες. Επομένως η μείωση των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα από 3% του ΑΕΠ το 2015, σε 4,5% το 2016, 4,5% το 2017 και 4,3% το 2018 που προβλεπόταν πέρσι σε –0,25% το 2015, 0,5% το 2016, 1,75% το 2017 και 3,5% το 2018 αυξάνει τις δανειακές ανάγκες κατά 19 δισ. συνολικά την περίοδο 2015-18. Έργο Τσίπρα και συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
2. Απώλεια εσόδων από ιδιωτικοποιήσεις: Στην έκθεση βιωσιμότητας του χρέους στις 26.6.2015, το ΔΝΤ υπολογίζει ότι η προβλεπόμενη μείωση στα έσοδα αποκρατικοποιήσεων προσθέτει 8,5 δισ. στις δανειακές ανάγκες την περίοδο 2016-18. Η μείωση αυτή οφείλεται κυρίως στην τεράστια απαξίωση των τραπεζικών μετοχών που απέκτησε το κράτος με την ανακεφαλαιοποίηση του 2012-13, οι οποίες επρόκειτο να πωληθούν μέχρι το 2018, και στην μεγάλη καθυστέρηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, με τελευταίο κρούσμα τη ματαίωση της ιδιωτικοποίησης του ΔΕΣΦΑ και την εξ αυτής πρόσθετη απώλεια περίπου 200 εκατ. ευρώ. Επισημαίνω ότι η ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ ήταν προϋπόθεση για να δοθεί η τελευταία υποδόση της πρώτης αξιολόγησης στην Ελλάδα. Οι εταίροι πίστεψαν τις κυβερνητικές εξαγγελίες και προτού ολοκληρωθεί η διαδικασία απελευθέρωσαν τη δόση υπέρ της Ελλάδας. Μετά την εξέλιξη αυτή οι Ευρωπαϊκοί Θεσμοί αναγνώρισαν την προνοητικότητα του ΔΝΤ που επιμένει στην ολοκλήρωση της υλοποίησης μιας μεταρρύθμισης προτού εκταμιευθούν χρήματα τα οποία έχουν ως προϋπόθεση αυτή. Πρόσθετες δανειακές ανάγκες λοιπόν 9 δισ. ευρώ ‒ έργο Τσίπρα και συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
3. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών προσέθεσε 5,5 δισ. στις δανειακές ανάγκες της χώρας. Αποκλειστικά υπεύθυνη της νέας ανακεφαλαιοποίησης είναι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και οι άφρων πολιτική του πρώτου εξαμήνου της. Σε απάντηση τυχόν αμφισβητήσεων επισημαίνω ότι η ΕΚΤ, έχοντας μελετήσει την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών της Ευρωζώνης πριν αναλάβει την εποπτεία τους τον Νοέμβριο του 2014, θεώρησε ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν χρειάζονταν πρόσθετα κεφάλαια και για τον λόγο αυτό μέχρι τον Φεβρουάριο του 2015 δανείζονταν απρόσκοπτα από την ΕΚΤ με επιτόκιο 0,05%, ενώ είχαν αρχίσει δειλά να βγαίνουν και στη διατραπεζική αγορά. Η απερίσκεπτη ψευτοδιαπραγμάτευση Τσίπρα-Βαρουφάκη-Τσακαλώτου είχε ως αποτέλεσμα οι τράπεζες από τον Φεβρουάριο του 2015 να δανείζονται με το σταγονόμετρο από τον ELA και μάλιστα με επιτόκιο 2,55%. Άλλα 5,5 δισ. ευρώ λοιπόν έργο Τσίπρα και συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
4. Στο πρώτο επτάμηνο της διακυβέρνησης Τσίπρα, τα ρευστά διαθέσιμα του Δημοσίου εξαντλήθηκαν και θα έπρεπε να ανασυσταθούν ώστε να ανέλθουν σε τουλάχιστον 8 δισ. μεσοπρόθεσμα, επίπεδο παρόμοιο με αυτό που πέτυχαν η Ιρλανδία και η Πορτογαλία πριν βγουν από τα δικά τους Μνημόνια. Συνολικές πρόσθετες δανειακές ανάγκες άλλα 8 δισ. ευρώ. Κι αυτό το ποσόν έργο Τσίπρα και συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
5. Ας μην λησμονούμε δε την οριστική απώλεια από τα κέρδη των ελληνικών ομολόγων που διακρατεί η ΕΚΤ ύψους περίπου 3,5 δισ. ευρώ. Έργο Τσίπρα και συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
6. Τέλος, παρά τη δέσμευση από τη συμφωνία του Ιουνίου του 2016 οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα αυξήθηκαν περίπου κατά 2,5 δισ. ευρώ. Τον Οκτώβριο του 2016 οι συνολικές υποχρεώσεις του Δημοσίου άγγιξαν τα 6,3 δισ. ευρώ. Ομοίως έργο Τσίπρα και συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Για να είμαστε ακριβείς και έντιμοι στους υπολογισμούς μας, από τα παραπάνω ποσά που προκύπτουν ως πρόσθετες δανειακές ανάγκες πρέπει να αφαιρεθούν 11 δισ. ευρώ του ΤΧΣ που επεστράφησαν στον EFSF τον Φεβρουάριο 2015. Πρέπει επίσης να αφαιρεθούν 6 δισ. όφελος από την μείωση των επιτοκίων δανεισμού (Euribor, με το οποίο συνδέονται τα διμερή δάνεια ύψους 53 δισ. του πρώτου προγράμματος σταθεροποίησης, και το επιτόκιο με το οποίο κεφαλαιοποιούνται οι τόκοι πάνω στο δάνειο ύψους 142 δισ. του δεύτερου προγράμματος από το EFSF). Αυτό το όφελος πρέπει να αφαιρεθεί διότι μείωσε τις δανειακές ανάγκες και, αντίστοιχα, τα πρωτογενή πλεονάσματα που τελικά θα απαιτηθούν για να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός.

Επομένως, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιβάρυνε επιπλέον τη χώρα τα δύο αυτά χρόνια με 23 δισ. ευρώ πρόσθετες δανειακές υποχρεώσεις στις ανάγκες της περιόδου 2016-18 (13% του ΑΕΠ)! Αυτές οι νέες δανειακές ανάγκες, σε συνδυασμό με το αρνητικό κλίμα για τις επενδύσεις, την ύφεση που προκαλείται από την δυσβάστακτη φορολογία και την αύξηση της ασφαλιστικής επιβάρυνσης, όλα αυτά αποκλειστικά έργο Τσίπρα και συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κατέστησαν το δημόσιο χρέος μη βιώσιμο και μη διαχειρίσιμο, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση βιωσιμότητας του ΔΝΤ που δημοσιεύτηκε στις 14.7.2015 και τις επαναλαμβανόμενες μονότονα μέχρι σήμερα προβλέψεις των αξιωματούχων του. Αντιθέτως, τον Ιούνιο του 2014 το ΔΝΤ προέβλεπε σε έκθεσή του ‒κάπως αισιόδοξα είναι αλήθεια‒ ταχεία αποκλιμάκωση του λόγου χρέους/ΑΕΠ από 171% το 2015 στο 160% το 2016 και 152% το 2017.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το κόστος που επέφερε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην οικονομία είναι μεγαλύτερο των δανειακών αναγκών που δημιούργησε. Υπενθυμίζουμε ότι το ύψος της βλάβης που προκάλεσαν στην οικονομία ο Τσίπρας και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέρχεται κατά την αισιόδοξη εκτίμηση του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος σε 86 δισ. ευρώ και κατά την απαισιόδοξη εκτίμηση του επικεφαλής του ESM Klaus Regling σε 100 δισ. ευρώ.

Ο πρωθυπουργός δεν έχει ακόμη πιει το πικρό ποτήρι των συνεπειών της άφρονος και λαϊκιστικής πολιτικής του. Η διαπραγμάτευση για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης έχει πολύ δρόμο ακόμη. Στην πορεία αυτού του ανηφορικού δρόμου θα χρειαστεί να κάνει πολλούς επιπλέον εξευτελιστικούς συμβιβασμούς και κυρίως να εξηγήσει στο πιστό του ακροατήριο τους λόγους που τον ανάγκασαν να το κάνει. Υπάρχει βεβαίως πάντοτε και η έντιμη και δύσκολη οδός της Αρετής. Στην προκειμένη περίπτωση αυτή οδηγεί σε εκλογές. Μέχρι τότε δεν θα του συνιστούσα να φορέσει γραβάτα.

* Ο Τάσος Ι. Αβραντίνης είναι αντιπρόεδρος της Δράσης.

ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ-ΔΙΑΛΟΓΟΣ Κ. ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ-ΓΡΥΣΠΟΛΑΚΗ

Παραθέτω δύο άρθρα για την Παιδεία δίκην λόγου-αντιλόγου του νυν υπουργού παιδείας, Κ. Γαβρόγλου και του καθηγητή του πολυτεχνείου Κρήτης, Ι. Γρυσπολάκη. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η σχεδόν παντελής έλλειψη κοινού οράματος. Η εμμονή των αριστεριστών σε παράλογες αντιστιχοίσεις είναι ανησυχητική. 

Πχ. γράφει ο Κ. Γαβρόγλου "«Επιστημονική» κριτική... Ένα παράδειγμα: σε όλους τους νόμους για τα πανεπιστήμια της μεταπολίτευσης, ακόμη και σε αυτόν που ψηφίστηκε επί υπουργίας Διαμαντοπούλου το 2011 (και τον οποίο ούτε ο κ. Αρβανιτόπουλος άλλαξε στο σημείο που θα δούμε), δηλώνεται ότι στα ΑΕΙ κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στη διδασκαλία και την έρευνα, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση ιδεών. Όμως, στο σχέδιο Οργανισμού που κυκλοφόρησε για το Πανεπιστήμιο Αθηνών σημειώνεται:

«Οι διδάσκοντες είναι ελεύθεροι στο μάθημα τους να εκφράζουν τις επιστημονικές τους απόψεις, συμπεριλαμβανομένης και της άσκησης επιστημονικής κριτικής».

Από την ελευθερία διακίνησης των ιδεών φτάσαμε στην οριοθέτηση των πάντων στο πλαίσιο των επιστημονικών απόψεων και της επιστημονικής κριτικής". Που ακριβώς βλέπει πρόβλημα ο Κ. Γαβρόγλου; 

Μια σοβαρή ήττα της Αριστεράς στα πανεπιστήμια

Γαβρόγλου Κώστας

Πηγή:http://www.avgi.gr/article/3402185/mia-sobari-itta-tis-aristeras-sta-panepistimia

 

Τελείωσαν οι πρυτανικές εκλογές. Τελειώνει και η ακαδημαϊκή χρονιά. Τελειώνουν όμως, όλα αυτά, και με ένα τεράστιο ερωτηματικό: Γιατί άραγε η Αριστερά δεν κατάφερε να παίξει έναν, έστω και δευτερεύοντα, ρόλο στις εξελίξεις της χρονιάς; Γιατί αυτό που καταγράφεται στην κεντρική πολιτική σκηνή...;

Τελείωσαν οι πρυτανικές εκλογές. Τελειώνει και η ακαδημαϊκή χρονιά. Τελειώνουν όμως, όλα αυτά, και με ένα τεράστιο ερωτηματικό: Γιατί άραγε η Αριστερά δεν κατάφερε να παίξει έναν, έστω και δευτερεύοντα, ρόλο στις εξελίξεις της χρονιάς; Γιατί αυτό που καταγράφεται στην κεντρική πολιτική σκηνή, δηλαδή η άνοδος της Αριστεράς, δεν αποτυπώνεται ούτε οργανωτικά ούτε πολιτικά ούτε ιδεολογικά στα πανεπιστήμια; Με δεδομένες ορισμένες εξαιρέσεις, πώς εξηγείται η απουσία --ή, έστω, η αναποτελεσματικότητα-- της Αριστεράς στα πανεπιστήμια;

Οι πρυτανικές εκλογές. Είναι σαφές ότι οι πρυτανικές εκλογές των προηγούμενων εβδομάδων σηματοδότησαν την αποδοχή εκ μέρους ενός πολύ μεγάλου αριθμού πανεπιστημιακών μιας διαδικασίας επιλογής υποψηφίων πρυτάνεων που δεν έχει καμία απολύτως δημοκρατική λογική. Όταν, όμως, το περασμένο φθινόπωρο οι υποψήφιοι για τα Συμβούλια Ιδρυμάτων ψηφίστηκαν κατά μέσο όρο από το 70% των συναδέλφων μας, εμείς δεν θορυβηθήκαμε. Βρήκαμε εκ των υστέρων διάφορες δικαιολογίες για την τόσο μεγάλη συμμετοχή, παρά το ότι είχαμε επιχειρηματολογήσει πολύ πειστικά υπέρ της αποχής και με δεδομένο, μάλιστα, ότι πάντοτε υπάρχει ένα ποσοστό που δεν πάει να ψηφίσει.

Στις πρυτανικές εκλογές που ολοκληρώθηκαν αυτό τον μήνα σε όλα τα πανεπιστήμια, η μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων μας ανέδειξε πρυτάνεις που δεν έκρυψαν ποτέ τη συμφωνία τους με τις αλλοπρόσαλλες και ιδιαίτερα επιθετικές πολιτικές του Υπουργείου Παιδείας τα τελευταία χρόνια. Και εμείς συνεχίζουμε να μη θέλουμε να αποδεχτούμε μια ζοφερή πραγματικότητα: ότι οι πανεπιστημιακοί, ως κοινωνική κατηγορία, φαίνεται να έχουν γίνει ένα εξαιρετικά συντηρητικό σώμα. Ένα σώμα φοβισμένων, ένα σώμα λειτουργών που αρνείται πεισματικά να αποδεχτεί το λειτούργημά του και να αποτελέσει μια φωνή δημιουργικής κριτικής για όσα συμβαίνουν στο πανεπιστήμιο. Και η κατάσταση είναι ακόμη πιο απογοητευτική, αφού, σχεδόν σίγουρα, το 30% των πανεπιστημιακών πρέπει να έχει ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές.

Το ερώτημα, βέβαια, δεν είναι γιατί το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν είναι ένα κόκκινο πανεπιστήμιο. Το ερώτημα είναι γιατί οι ιδέες της Αριστεράς δεν αποτελούν έναν υπολογίσιμο και δύσκολο αντίπαλο απέναντι σε όσους προσπαθούν να ακυρώσουν ακαδημαϊκές, και όχι μόνο, κατακτήσεις.

Έχω πλήρη συνείδηση ότι γενικεύω, ότι υπάρχουν αντιπαραδείγματα σε αρκετά πανεπιστήμια. Νομίζω, όμως, ότι ως σύνολο η κατάσταση δεν επιτρέπει μεγάλη αισιοδοξία. Το πανεπιστήμιο βιώνει την σοβαρότερη κρίση της μεταπολεμικής του πορείας, όμως πολλοί πανεπιστημιακοί φαίνεται να μην το συνειδητοποιούν. Κάποιοι γαντζώνονται από την επίκληση τήρησης του νόμου και της τάξης. Άλλοι αντιμετωπίζουν την απόλυση των καθαριστριών με το να κλειδώνουν τις τουαλέτες αντί να απεργήσουν. Κι άλλοι πάλι δεν έχουν πρόβλημα να «αντικαταστήσουν» τους απολυμένους κλητήρες και φύλακες για το «καλό των φοιτητών» -- χωρίς να διευκρινίζεται ούτε για ποιους φοιτητές μιλάμε ούτε και ποιο ακριβώς είναι το καλό τους.

«Επιστημονική» κριτική. Πολλοί διδάσκοντες δεν φαίνεται να εξοργίζονται ούτε με αυτά που λίγα χρόνια πριν θα είχαν ξεσηκώσει και τις πέτρες. Ένα παράδειγμα: σε όλους τους νόμους για τα πανεπιστήμια της μεταπολίτευσης, ακόμη και σε αυτόν που ψηφίστηκε επί υπουργίας Διαμαντοπούλου το 2011 (και τον οποίο ούτε ο κ. Αρβανιτόπουλος άλλαξε στο σημείο που θα δούμε), δηλώνεται ότι στα ΑΕΙ κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στη διδασκαλία και την έρευνα, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση ιδεών. Όμως, στο σχέδιο Οργανισμού που κυκλοφόρησε για το Πανεπιστήμιο Αθηνών σημειώνεται:

«Οι διδάσκοντες είναι ελεύθεροι στο μάθημα τους να εκφράζουν τις επιστημονικές τους απόψεις, συμπεριλαμβανομένης και της άσκησης επιστημονικής κριτικής».

Από την ελευθερία διακίνησης των ιδεών φτάσαμε στην οριοθέτηση των πάντων στο πλαίσιο των επιστημονικών απόψεων και της επιστημονικής κριτικής. Η αλλαγή είναι ιδιαίτερα σοβαρή, μιας και ιστορικά γνωρίζουμε πως, αν θέλει κανείς να διευρύνει ή να ανατρέψει καθιερωμένες επιστημονικές απόψεις, συχνά πρέπει να βγαίνει έξω από το αποδεκτό πλαίσιο επιστημονικής κριτικής, να διαμορφώνει έναν άλλο λόγο, ο οποίος νομιμοποιείται ως επιστημονικός πολύ αργότερα και μέσα από σύνθετες ακαδημαϊκές και κοινωνικές διεργασίες. Εξίσου σοβαρό είναι ότι μια τέτοια διατύπωση αποκλείει την κριτική με ηθικά, αξιακά, ακόμη και ιδεολογικά κριτήρια, όπως μπορεί να είναι οι κριτικές σε ρατσιστικές θεωρίες, που σε πολλά μέρη του κόσμου έχουν βρει μια «επιστημονική» τεκμηρίωση. Αυτό, λοιπόν, που απαγορεύει ο Οργανισμός είναι η ουσιαστική κριτική, η καθιέρωση νέων γνωστικών αντικειμένων και γενικά η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Σίγουρα κάποιοι θα θεωρήσουν ότι αυτά δεν έχουν και πολύ μεγάλη σημασία, μιας και στην πράξη δεν εφαρμόζονται. Άλλοι πιστεύουν ότι θα τα καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν γίνει κυβέρνηση. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο σκοταδισμός αρκείται στο να βάλει πόδι στην πόρτα. Μετά είναι εύκολο. Δημιουργεί προηγούμενο και γίνεται καθεστώς. Ότι τα πάντα θα αλλάξουν (στα πανεπιστήμια) μόλις γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα βολικό αλλά και θλιβερό άλλοθι.

Η παραλυσία μας, ωστόσο, εκδηλώνεται και με άλλους τρόπους. Δώσαμε μια μάχη ενάντια στις αξιολογήσεις, και στη συνέχεια συμμετείχαμε όλοι σε αυτές. Και ευτυχώς, γιατί συνολικά η εικόνα που έχει προκύψει από τις αξιολογήσεις για τα πανεπιστήμια είναι, κατά κανόνα, ιδιαίτερα θετική. Γι' αυτό και η κυβέρνηση αγνόησε τα αποτελέσματά τους, αφού ακύρωναν όλα όσα η ίδια είχε προβάλει για τα πανεπιστήμια. Εμείς, όμως, έχοντας χρεωθεί την πλήρη απόρριψη των αξιολογήσεων, δεν μπορέσαμε στη συνέχεια να καθορίσουμε μια στρατηγική γι' αυτά τα θέματα. Κολυμπήσαμε με το ρεύμα.

Έχουμε μια ιδιόμορφη εμμονή να επικαλούμαστε το ένδοξο παρελθόν μας στα πανεπιστήμια. Είναι πολλά και σημαντικά όσα καταφέραμε, και προφανώς η συλλογική μας εμπειρία δεν πρέπει να ξεχαστεί. Τίποτα όμως από όσα κάναμε δεν εγγυάται ότι θα ξαναπαίξουμε ηγεμονικό ρόλο στα πανεπιστήμια, αν δεν (ξανα)ορίσουμε, μαζί με άλλους, την ατζέντα των θεμάτων που πρέπει να συζητηθούν και αν δεν πειστούν πολλοί πανεπιστημιακοί για τη σημασία μιας τέτοιας ατζέντας. Αλλιώς, απομονωμένοι και αμήχανοι, θα τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις.

Δύσκολα τα παραπάνω, δύσκολα πολύ και για εμένα που τα γράφω. Και είναι προφανές ότι δεν θέλω να είμαι ούτε αφοριστικός ούτε και απορριπτικός για όλα όσα έχουν γίνει και με τη δική μας συμβολή. Κάτι όμως έχει αλλάξει και οι αλλαγές είναι πολύ σύνθετες. Και είναι ιδιαίτερα έντονη η αίσθηση ότι τελείωσε μια περίοδος και μαζί της εξαντλήθηκε η δυναμική μιας καθημερινότητας στην οποία κατά κύριο λόγο και για πολλά χρόνια αποτελούσαμε μια ηγεμονική παρουσία.

Το ερώτημα, όπως σε κάθε δύσκολη συγκυρία, είναι τι κάνουμε από εδώ και μετά.

Και ο αντίλογος από τον Ι. Γρυσπολάκη

Το τέλος μιας φθίνουσας πορείας για τα πανεπιστήμια – η ήττα της Αριστεράς

Πηγή: Η ήττα της Αριστεράς

Σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ (21/7/2014) με τίτλο «Μια σοβαρή ήττα της Αριστεράς στα Πανεπιστήμια» ο καθηγητής του ΕΚΠΑ και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Γαβρόλγου προσπαθεί να αναζητήσει τα αίτια της ήττας της Αριστεράς (εννοεί τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού η Αριστερά των νεανικών μας χρόνων ουδεμία σχέση έχει με την σημερινή αυτοαποκαλούμενη Αριστερά) στα πανεπιστήμια. Αυτό με χαροποιεί, αφού είναι σαφής ένδειξη ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο, μετά την ανατροπή της επί δεκαετίες κατεστημένης δικτατορίας των συνδικαλιστών και κομματαρχών, μιας ανατροπής που οφείλεται στον νόμο 4009/2011, άρχισε επιτέλους να ξαναβρίσκει τους στόχους του και να επανέρχεται στην αφοσίωσή του στην αριστεία, στην έρευνα και στη διδασκαλία.

Ο κ. Γαβρόγλου, έχοντας σπουδάσει σε πολύ καλά πανεπιστήμια της αλλοδαπής, γνωρίζει τι σημαίνει πανεπιστήμιο, ποιος είναι ο ρόλος του, ποιοι οι στόχοι του και ποιος ο τρόπος με τον οποίο θα τους επιτύχει Τον προτρέπω δε να διαβάσει τις εξωτερικές αξιολογήσεις ορισμένων τμημάτων ελληνικών πανεπιστημίων, που διαπρέπουν στο ευρωπαϊκό και στο παγκόσμιο στερέωμα. Μία επίσκεψη στην ιστοσελίδα της Α.ΔΙ.Π. αρκεί, για να διαβάσει τα επιτεύγματα προς όφελος της κοινωνίας και τις καινοτόμες ιδέες που μετεξελίχθηκαν σε προϊόντα για να δημιουργηθούν επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας. Είμαι βέβαιος ότι ενδόμυχα θα συμφωνήσει μαζί μου πως το πανεπιστήμιο δεν είναι χώρος επαναστατικής γυμναστικής, κάλυψης εγκληματικών ενεργειών ή άσκησης βίας. Ως παράδειγμα πανεπιστημιακών τμημάτων, που σεβάστηκαν το ρόλο τους και συνδράμουν στην ανάπτυξη της χώρας, αναφέρω ενδεικτικά τα Τμήματα Χημικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης και Ηλεκτρονικών Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Πολυτεχνείου Κρήτης, ενώ επισημαίνω την συμβολή τόσο του ΤΕΙ Καβάλας όσο και της Σχολής Μηχανικών Ορυκτών Πόρων του Πολυτεχνείου Κρήτης στη λειτουργία Μεταπτυχιακού Προγράμματος ειδίκευσης στη Μηχανική Πετρελαίων. Βέβαια, θα μου πει ο κ. Γαβρόγλου ότι αυτά τα τμήματα δεν παράγουν επαναστατική θεωρία, ούτε επαναστάτες, που αύριο θα οργανώνουν διαδηλώσεις, πορείες, απεργίες και καταστροφές στα καταστήματα των επαίσχυντων καπιταλιστών.

Είναι, λοιπόν, ελπιδοφόρα, το γεγονός ότι ένα στέλεχος της Αριστεράς (όχι της Αριστεράς των νεανικών μας χρόνων και των ονείρων μας, αλλά μιας ανισόρροπης και έξαλλης αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς), που έχει βιώσει το διαλυμένο πανεπιστήμιο, έχει συμβάλλει με τις απόψεις του στην κυριαρχία των συνδικαλιστών και στην φιλοσοφία των καταλήψεων προς όφελος . . . του λαού,, δηλώνει απογοητευμένος.

Η ελληνική κοινωνία λειτουργεί πανεπιστήμια για να μορφώνει τους νέους, να εκπαιδεύει στελέχη, που θα προωθήσουν την οικονομία, την τεχνολογία, τον πολιτισμό, τον ανθρωπισμό και να μεταγγίζει τα ερευνητικά επιτεύγματα στους φορείς της κοινωνίας, μεταξύ των οποίων και οι επιχειρήσεις, που θα δώσουν εργασία στους νέους και έσοδα στην κοινωνία.

Όταν το 2006 δήλωνα δημοσίως στα ΜΜΕ ότι οι καταλήψεις είναι αντισυνταγματικές, αφού διαλύουν την ερευνητική και εκπαιδευτική διαδικασία, ότι το ακαδημαϊκό άσυλο θεσμοθετήθηκε για την προστασία της διδασκαλίας και της έρευνας και όχι των εγκληματιών και των καταστροφέων δημόσιας περιουσίας, ότι οι φοιτητές έρχονται στα πανεπιστήμια για να σπουδάσουν και όχι για να διοικήσουν, η ηγεσία του ΣΥΝ με διέγραψε, αναφέροντας στην ανακοίνωσή της ότι είναι ντροπή για το Πολυτεχνείο Κρήτης να έχει πρύτανη αυτόν που υποστηρίζει τα ανωτέρω.

Όμως η δικαίωση ήλθε όχι για εμένα μόνον, αλλά για όλους εκείνους τους πανεπιστημιακούς που υποστήριζαν τις θέσεις, που διατύπωνα δημοσίως, αλλά φοβόντουσαν ή ντρεπόντουσαν να τις διατυπώσουν από το φόβο είτε της συνήθους δημόσιας διαπόμπευσης είτε της ωμής βίας. Προσωπικά βίωσα κατ’ επανάληψη και τα δύο (λεκτική και σωματική βία), αλλά αν χρειαζόταν θα επαναλάμβανα όσα έπραξα τότε ως πρύτανης.

Και κάτι τελευταίο. Η συμμετοχή των μελών ΔΕΠ στις εκλογές Συμβουλίων και πρυτάνεων με τον νόμο Διαμαντοπούλου (4009/2011) κυμάνθηκε από 70% έως και 96% σε κάποια πανεπιστήμια. Αυτό και μόνον, όπως εξομολογείται στο άρθρο του ο κ. Γαβρόγλου, αποτελεί ένδειξη θετική. Αποδεικνύει ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα στην τεράστια πλειοψηφία της δεν δέχεται πλέον την υπονόμευση της ακαδημαϊκής νομιμότητας και των ακαδημαϊκών αξιών. Δεν είναι δυνατόν να επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ την διακυβέρνηση της χώρας και η πλέον πρόσφατη θέση του για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση να ανάγεται στον Αύγουστο του 2012, η οποία θέλει να καταργήσει τον νόμο Διαμαντοπούλου (4009/2011) και να επαναφέρει τον νόμο Γιαννάκου (3549/2007), για την μη εφαρμογή του οποίου είχε δώσει μάχη το 2007, κλείνοντας επί δίμηνο τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της χώρας.

 O Ιωακείμ Γρυσπολάκης, είναι καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης