Όταν μας ρωτούν "ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;" απαντάμε: Ο Κανένας

Το γνωρίζαμε και πριν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Η Πολιτική είναι Κίρκη, ένα βρώμικο κύκλωμα, στο οποίο για να επιβιώσει κάποιος πρέπει να κάνει πολλές ηθικές παραχωρήσεις, να αποκτήσει αυτό που λέμε "ελαστική συνείδηση". Ένας βούρκος που για να τον κατακτήσεις πρέπει να βουτήξεις βαθιά μέσα στη λάσπη.

Κάτι σαν τη μάγισσα Κίρκη, που μεταμόρφωσε τους συντρόφους του Οδυσσέα σε γουρούνια, η Πολιτική έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώνει όσους μπαίνουν στο βασίλειό της σε διάφορα ζώα, αρπακτικά, παχύδερμα, χαμερπή, αγελαία, ανάλογα την προδιάθεση του καθενός… Λίγοι είναι αυτοί που φτάνουν στην Αία της Πολιτικής εφοδιασμένοι (όπως ο βασιλιάς της Ιθάκης από το θεό Ερμή) με το αντίδοτο που εμποδίζει τα μάγια να πιάσουν πάνω τους και παραμένουν σταθεροί και ανεπηρέαστοιμέχρι το τέλος τη διαδρομής.

Έτσι, δεν ήμασταν καθόλου σίγουροι ότι ο σύγχρονος Οδυσσέας, που ανέλαβε να μας οδηγήσει στην Ιθάκη της ανάκαμψης μέσα από τις τρικυμισμένες θάλασσες των Μνημονίων, θα παρέμενε αγνός και συνεπής στο δύσκολο ταξίδι της επιστροφής από τον Τροϊκανικό Πόλεμο.

Απεναντίας, είχαμε όλοι μας λίγο-πολύ την υποψία ότι θα γίνει και αυτός σαν τους προηγούμενους, ίσως λίγο καλύτερος μιας και το νεαρό της ηλικίας του μας επέτρεπε να έχουμε κάποια μεγαλύτερη αισιοδοξία. Όσο για τους "συντρόφους" του πολυμήχανου Αλέξη, ήταν βέβαιο ότι πολλοί από αυτούς θα έπεφταν στα μάγια της θεάς Κίρκης και θα κατέληγαν να χάσουν τη μνήμη τους και να τρώνε βαλανίδια. Όμως, ποτέ δεν περιμέναμε να ζήσουμε αυτό που ζήσαμε, μία φτηνιάρικη εκδοχή της Οδύσσειας γραμμένη στο πόδι, στο ευτελέστερο χαρτί και με το χειρότερο μελάνι.

Με έναν Οδυσσέα που ξεκινά το ταξίδι χωρίς να ξέρει αν θέλει να πάει στην Ιθάκη ή στη Μόσχα. Και κουβαλά μαζί του "συντρόφους" που δεν έχουν κάνει ποτέ τους κουπί και δεν ξέρουν σε τι διαφέρει το "Πλώρα" από την "Πρύμνη". Που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου με το που μπαίνει στα καράβια και αναφωνεί γεμάτος ενθουσιασμό "Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση!" καθώς τα σκαριά του τσακίζονται και χάνονται μέσα στα κύματα. 

Που αφού συστήνεται ως ο "Κανένας" στον Κύκλωπα Πολύφημο όταν παγιδεύεται στη σπηλιά του, στη συνέχεια πιάνει φιλίες μαζί του και αντί να τον τυφλώσει, του κάνει παρέα καθώς ο Κύκλωπας τρώει έναν-έναν τους συντρόφους του Κανένα, και περνούν το χρόνο με ατελείωτες συζητήσεις μέχρι να πειστεί το θηρίονα τον αφήσει να φύγει από τη σκοτεινή σπηλιά.

Ώσπου στο τέλος, όταν πια ο Κανένας φθάνει στην Ιθάκη, κανείς δεν θυμάται ότι το πραγματικό του όνομα είναι Οδυσσέας και όλοι έχουν καταλάβει ότι έκανε τα όσα έκανε όχι για να σώσει τους συντρόφους του ή για να ξαναδεί την Πηνελόπη, αλλά για να μην χάσει το Βασίλειο από τους μνηστήρες.

Θέλει πράγματι μεγάλο ταλέντο και αποφασιστικότητα να μπορείς να ξεφεύγεις από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, να κατεβαίνεις στο Άδη και να γυρνάς πίσω, να καταφέρνεις να αποφύγεις το τραγούδι των Σειρήνων. Και είσαι άξιος θαυμασμού όταν φέρνεις σε πέρας τέτοιο δύσκολο ταξίδι.Με την προϋπόθεση πως όλα αυτά τα κάνεις χωρίς να ξεπουλάς εντελώς το όνομά σου και τις αρχές σου. Και πως στο τέλος της ιστορίας θα έχεις να περηφανεύεσαι όχι μόνο επειδή τα κατάφερες εκεί που άλλοι είχαν αποτύχει και γλύτωσες το τομάρι σου περνώντας από χίλιους κινδύνους, αλλά και για το ότι ο αγώνας σου αυτός έχει ένα ηθικό δίδαγμα, ότι αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα για αυτούς που σε ακολούθησαν στο ταξίδι και για τους επόμενους που θα βρεθούν στη θέση σου.

Τι παράδειγμα και για ποιον, αποτελεί ένας αρχηγός που ξεπούλησε όλη του την ιδεολογία, τους συντρόφους του, αυτούς που τον εμπιστεύτηκαν και έγινε ένα με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη για να σώσει τον εαυτό του; Που περηφανεύεται ότι ήταν καλύτερος από τους προηγούμενους καπετάνιους που τους έφαγαν οι Λαιστρυγόνες, ενώ αυτός τη γλύτωσε διότι συναλλάχθηκε μαζί τους;Που χωρίς ντροπή και ενδοιασμούς εκποιεί το όνομα και την ταυτότητα μιας ελληνικής πατρίδας για να λάβει την υποστήριξη και την εύνοια των ξένων πατρόνων του και μία εξάμηνη παράταση παραμονής στην εξουσία;

Ευτυχώς, ο Κανένας και ο βίος του δεν θα είναι το θέμα ηρωικών εξιστορήσεων που θα γράψουν οι Όμηροι του μέλλοντος. Θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα και αυτός και οι πομπές του, καταλαμβάνοντας ίσως μία θαμπή θλιβερή σελίδα στη σύγχρονη ιστορία της χώρας.

Δυστυχώς όμως, όσο παραμένει στη θέση του καπετάνιου μία μόνο απάντηση μπορούμε να δίνουμε όταν μας ρωτούν "ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;". Ο Κανένας.

Δεν συγχωρείται η εθνική προδοσία η οποία μάλιστα γίνεται με πρωτοφανές θράσος και προκλητικότητα όπως αυτό των στελεχών των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Αρκετοί συμπατριώτες μας τρέφουν ίσως την ελπίδα ότι έπειτα από την επερχόμενη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές, η χώρα δεν μπορεί παρά να πάει μπροστά, να αλλάξει σελίδα. Πιστεύουν ότι αφού πιάσαμε πάτο με τη χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών, η μόνη κατεύθυνση που μπορούμε να πάμε μετά είναι προς τα πάνω. Λυπάμαι που θα τους απογοητεύσω, αλλά η πείρα λέει πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Κι αυτό όχι επειδή ο Μητσοτάκης θα αποδειχθεί χειρότερος από τον Τσίπρα (κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση διότι ο Αλέξης έχει θέσει πολύ ψηλά τον πήχη του πιο άχρηστου πρωθυπουργού από καταβολής ελληνικού κράτους, και είναι απίθανο να ξεπεραστεί σε ανικανότητα στο ορατό μέλλον) αλλά γιατί ακριβώς θα έχει τον ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση, να τον περιμένει στη γωνία για να αρπάξει και πάλι την εξουσία.
 
Η Ελλάδα έχει παραδοσιακά δικομματικό σύστημα εξουσίας. Όσο καιρό το ΠΑΣΟΚ εξέφραζε την εναλλακτική λύση στη Νέα Δημοκρατία, μπορεί ως λαός να ανεχόμασταν τη ρεμούλα, τη διαφθορά και τον νεποτισμό, αλλά τουλάχιστον τηρούνταν τα προσχήματα και υπήρχε μία υπεύθυνη στάση στα εθνικά θέματα. Πολλά μπορούσε να προσάψει κανείς στον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά ποτέ ότι δεν ήταν πατριώτης. Πολλά ελαττώματα είχε ο Σημίτης αλλά προχώρησε και στο μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα της νεώτερης ιστορίας μας χάρη στο οποίο μπορούμε και κρατάμε ακόμα τον έλεγχο του Αιγαίου. Μπορεί να είχε δίπλα του κομματόσκυλα που έκλεψαν και καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα αλλά κανείς τους δεν διανοήθηκε ποτέ να πληγώσει ολόκληρες γενιές Ελλήνων με το να χαρίσει το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, ή να εκχωρήσει ελληνική θαλάσσια έκταση στους Αλβανούς, ή ΑΟΖ και μουφτήδες στους Τούρκους.
 
Μπορεί κανείς να κατανοήσει τις προσωπικές αδυναμίες, τη ματαιοδοξία ή την απληστία, διότι στο κάτω-κάτω όλοι μας τις έχουμε σε κάποιο βαθμό. Δεν συγχωρείται όμως σε καμία περίπτωση η εθνική προδοσία η οποία μάλιστα γίνεται με πρωτοφανές θράσος και προκλητικότητα όπως αυτό των στελεχών των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το να προδίδεις ελαφρά τη καρδία την πατρίδα σου, και να βάζεις από πάνω τα ΜΑΤ να δέρνουν αλύπητα όσους διαμαρτύρονται γι’ αυτό, αποτελεί το άκρον άωτον της πολιτικής αλητείας. Ο πατριωτισμός δεν έχει να κάνει με την ιδεολογία. Ακόμα και ο κομμουνιστής Στάλιν που υπήρξε από τους πιο αιμοσταγείς τυράννους όλων των εποχών, όταν πέθανε παρέδωσε την πατρίδα του μεγαλύτερη απ’ ό,τι την παρέλαβε, σεβαστή από φίλους και εχθρούς, όχι ντροπιασμένη και ψοφοδεή. Οποιοσδήποτε νουνεχής και φιλόπατρις άνθρωπος δεν μπορεί να μην αηδιάσει με την εικόνα ενός ολίγιστου, αμόρφωτου κνίτη σαν τον Τσίπρα που επιμένει να πηγαίνει κόντρα στο πάνδημο αίσθημα, στους διπλωμάτες καριέρας, στους ιστορικούς επιστήμονες, στην Ακαδημία Αθηνών και σε όλους όσοι του φώναζαν επί μήνες να μην διαπράξει το ανοσιούργημα που του είχε παραγγείλει η αμερικανική πρεσβεία. 
 
Είναι πασιφανέστατο ότι πρωταρχικός στόχος του Τσίπρα είναι να κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο δίπολο εξουσίας, να αποτελεί τη βασική εναλλακτική επιλογή απέναντι στη Νέα Δημοκρατία. Αν καταφέρει να διατηρηθεί στις ερχόμενες εκλογές σε ποσοστό άνω του 20%, η Ελλάδα είναι ξεγραμμένη. Τα διαβατήρια στο χέρι, και δρόμο. Ο Τσίπρας αποτελεί την ενσάρκωση του αμοραλισμού, του πολιτικού οπορτουνισμού και του τυχοδιωκτισμού. Ποτέ δεν πολιτεύτηκε για το συμφέρον κανενός άλλου πέρα από το δικό του. Για όσο καιρό ο ένας παίκτης του δικομματισμού θα είναι η προδοτική και ξεφτιλισμένη Αριστερά των ξετσίπωτων αμερικανόδουλων, η χώρα δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι, όσο καλά κι αν τα πάει η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση. Κι αυτό διότι πολύ απλά ούτε οι ξένοι επενδυτές θα ρισκάρουν να φέρουν τα χρήματά τους στον τόπο μας, ούτε και οι Έλληνες να φέρουν πίσω τις καταθέσεις τους, όταν ξέρουν ότι η Αριστερά είναι στο κατώφλι της εξουσίας και το μόνο που ξέρει από οικονομικά είναι να γδέρνει τον κόσμο στους φόρους για να μοιράζει ελεημοσύνες. Δεν είναι τυχαίο που βγήκαμε (υποτίθεται) από τα μνημόνια αλλά δεν έγινε ακόμα άρση των capital controls. Αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι έχει χαθεί πλέον η εμπιστοσύνη απέναντι στο κράτος, στις τράπεζες, στην οικονομία και στους θεσμούς. Με όσους ανθρώπους έχει τύχει να μιλήσω που κρατούν μετρητά στο σπίτι, ΟΛΟΙ μου λένε ότι ΔΕΝ πρόκειται να τα εμπιστευτούν ποτέ ξανά σε ελληνική τράπεζα, όσο δελεαστικά κι αν γίνουν τα επιτόκια καταθέσεων (που δεν είναι).  
 
Επομένως για όσο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμένει έστω και δεύτερο σε δύναμη κόμμα, θα συνεχίσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Το ίδιο έγινε και το 2012-14. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε η κυβέρνηση Σαμαρά για να πετύχει κάποια αντιστροφή του κλίματος, ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία επειδή πολύ απλά είχε πολιτικό αντίπαλό της τον βαρώνο Μυνχάουζεν, τον Αλέξη τον «αυταπατώμενο». Οι όποιες επιτυχίες και τα θετικά βήματα του Σαμαρά πήγαν στράφι. Ήρθε η Αριστερά στην εξουσία το 2015 και τίναξε τη μπάνκα στον αέρα. Μας γύρισε κάτι χρόνια πίσω και μας χρέωσε και έναν σκασμό δισεκατομμύρια για να μάθει πολιτική και οικονομικά «στου κασίδη το κεφάλι». Δεν είναι τυχαίο που σήμερα ο γενικός δείκτης του ελληνικού χρηματιστηρίου είναι στις 682 μονάδες όταν ο Σαμαράς τον παρέδωσε στις 840 μονάδες πριν 4 χρόνια! Όλα στην οικονομία είναι θέμα εμπιστοσύνης, και εμπιστοσύνη στην Αριστερά της απάτης δεν υπάρχει. Ακόμη κι αν κερδίσει με διαφορά τώρα ο Μητσοτάκης, όσα πράγματα κι αν προσπαθήσει να αλλάξει, όσες θετικές μεταρρυθμίσεις κι αν κάνει, θα καραδοκούν πάντα ο Τσίπρας και το λιμασμένο τσούρμο του για να καρπώνονται την όποια δυσαρέσκεια, να «ψήνουν» τους αφελείς και να ετοιμάζονται να κάνουν το δεύτερο γιουρούσι στο δημόσιο ταμείο. Όσο παραμένει δεύτερο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, αργά ή γρήγορα ο Τσίπρας θα έρθει πάλι στην εξουσία – είναι νομοτελειακό.
 
Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, η μόνη ελπίδα της Ελλάδας να βγει από το τέλμα είναι τελικά η …Φώφη. Δεν εννοώ πως αν κυβερνήσει θα μας σώσει, αλλά πρέπει πάση θυσία να εκτοπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη δεύτερη θέση για να έχει μέλλον η χώρα. Ομολογώ ότι αντιμετώπιζα με θυμηδία τις διεργασίες «ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς», τα ατελείωτα συνέδρια με τους δεκάρικους λόγους, τα παζάρια του Σταύρου Θεοδωράκη και του Βαγγέλη Βενιζέλου, και όλες τις γραφικότητες που συνοδεύουν τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Όμως αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με τη Γεννηματά πως στις ερχόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ «πρέπει να πάει από εκεί που ήρθε». Η τύχη της Ελλάδας, τουλάχιστον της παρούσας γενιάς, κρέμεται από το αν η Γεννηματά θα καταφέρει να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους της που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ και να καταλάβει αυτή τη δεύτερη θέση. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν ανύπαρκτος στα συνδικάτα, στους συλλόγους και στους φοιτητές και η βασική εφημερίδα του, η «Αυγή», έχει χαμηλότερη κυκλοφορία ακόμη και από το «Μακελειό», την «Espresso» και τη «Sportday», φανερώνει ότι ο Τσίπρας δεν έχει «τσιμεντάρει» ακόμη τους ψηφοφόρους που έχει κλέψει από το ΠΑΣΟΚ. Επομένως η Γεννηματά έχει σοβαρές πιθανότητες να τα καταφέρει – και να μας απαλλάξει μια και καλή από τον συρφετό των απάτριδων ιδεοληπτικών απατεώνων. Μόνο όταν οι πρώην οπαδοί του ΠΑΣΟΚ εγκαταλείψουν μαζικά και οριστικά τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούμε να ελπίζουμε ως χώρα και ως έθνος.

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ!

Το τι έχει ειπωθεί εκ μέρους του καθεστώτος για το ασφαλιστικό δεν λέγεται! Η παντελώς ιδεοληπτική προσέγγιση ενός τόσο σπουδαίου ζητήματος αντιμετωπίζεται με ύβρεις και με ανόητα σχόλια και χαρακτηρισμούς από τους εκπροσώπους του καθεστώτος.

Βάφτισαν "ασφαλιστικό σύστημα τύπου Πινοσέτ" το αυτονόητο: ΤΙ ΠΙΟ ΔΙΚΑΙΟ να συνεχίσει να δίνει το κράτος βασική εθνική σύνταξη σε όλους και από εκεί και πέρα κάθε ασφαλισμένος να παίρνει πρόσθετη σύνταξη ανάλογη του ύψους των εισφορών που έχει καταβάλει στο σύστημα; Αυτό δίνει κίνητρο για δουλειά αλλά και για αποταμίευση.

Η στοιχειώδης κοινή λογική λέει πως ένα κεφαλαιοποιητικό ασφαλιστικό σύστημα αποτελεί ΚΙΝΗΤΡΟ για την αύξηση των εισφορών διότι γνωρίζει ο ασφαλισμένος πως αυτά που πληρώνει θα τα λάβει ανταποδοτικά στο μέλλον. Αντιθέτως, αν ξέρει πως οι εισφορές του καταλήγουν στον "πίθο των Δαναΐδων", όπως γίνεται σήμερα, απ' όπου επωφελούνται άλλοι εις υγείαν του κορόιδου, τότε έχει κάθε συμφέρον να εισφοροδιαφύγει - και συνεπώς να αδειάσει το ταμείο.

Και αν στο κάτω κάτω πρέπει να ντρέπεται η Νέα Δημοκρατία επειδή υποστηρίζει ένα "ασφαλιστικό σύστημα τύπου Πινοσέτ" που είναι κεφαλαιοποιητικό (δηλαδή απολύτως ανταποδοτικό) και κοινωνικά δίκαιο, εσείς οι αριστεροί της δεκάρας γιατί καμαρώνετε όταν υποστηρίζετε ένα "ασφαλιστικό σύστημα τύπου Μεταξά" όπως το αναδιανεμητικό; Μήπως το αναδιανεμητικό σύστημα δεν είναι που έχει χρεοκοπήσει στις μέρες μας και απαιτεί να καλύπτεται το 50% των καταβαλλόμενων συντάξεων από τον τακτικό προϋπολογισμό, δηλαδή από τα χρήματα ΟΛΩΝ των φορολογουμένων;

Γιατί να θέλει ένας έντιμος ασφαλισμένος που πληρώνει με συνέπεια τις εισφορές του να διατηρηθεί ένα ασφαλιστικό σύστημα που ουσιαστικά τον κατακλέβει προς όφελος των "πονηρών" που δεν πλήρωσαν ποτέ τίποτα αλλά θέλουν να εισπράξουν κανονικά στα γεράματά τους;

Γιατί πρέπει οι ασφαλιστικές εισφορές να είναι ανάλογες του εισοδήματος, αλλά η σύνταξη να μην είναι ανάλογη των εισφορών;

Γιατί πρέπει να χαίρομαι κι από πάνω όταν μου λέει το κράτος-αρχικλεφταράς "φέρε τις ασφαλιστικές εισφορές σου να τις μοιράσω στα πελατάκια μου όπως μου γουστάρει κι εσένα να σου δώσω ελεημοσύνη ό,τι περισσέψει";

Κι όμως, μας θεωρεί τόσο ηλίθιους όλους ώστε είχε το θράσος να συνεχίσει το παραμύθι περί "ασφαλιστικού συστήματος τύπου Πινοσέτ" ακόμη και μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο χθες, νομίζοντας ότι μιλάει σε καθυστερημένους που όταν κάποιος τους δείχνει το φεγγάρι αυτοί κοιτάζουν το δάχτυλο...

Αφήστε δε που υποβίβσαε σε 3-4 χιλιάδες τις πάνω από 100 χιλιάδες Ελλήνων ως ακραίους (δεν μπορεί να αποβάλει τον μικρονοϊκό σταλινισμό)

ΔΥΟ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Όσο περνούν οι μέρες τόσο αυξάνεται η πεποίθησή μου ότι πάμε για πρόωρες εκλογές το αργότερο μέχρι τον Νοέμβριο του 2018. Λένε αρκετοί ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην προοπτική να μην επανεκλεγούν και να χάσουν τους παχυλούς υπουργικούς μισθούς και τις βουλευτικές αποζημιώσεις που παίρνουν τώρα, θα επιβάλλουν στον Τσίπρα να εξαντλήσει την τετραετία και να πάει σε εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2019. Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο δεν έχει βάση διότι οι βουλευτές οφείλουν σχεδόν τα πάντα στον Τσίπρα και όχι ο Τσίπρας στους βουλευτές του. Άλλωστε και το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα που έχουμε παρέχει στον εκάστοτε πρωθυπουργό την αποκλειστική δυνατότητα να διαμορφώνει αυτός τις πολιτικές εξελίξεις όποτε και όταν το κρίνει ο ίδιος αναγκαίο. Συνεπώς οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα πειθαρχήσουν αναγκαστικά σε ό,τι αποφασίσει και κρίνει σκόπιμο ο αρχηγός τους και δεν θα του επιβάλλουν αυτοί τη γνώμη τους. 

Οι βασικές στρατηγικές προτεραιότητες του Τσίπρα με βάση τις οποίες θα αποφασίσει για τον χρόνο των εκλογών είναι, κατά τη γνώμη μου, μόνο δύο:  
1) να παραμείνει ο ίδιος στο πολιτικό προσκήνιο, εννοείται ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ (μεταλλαγμένου σε σοσιαλιστικό κόμμα ή όχι, δεν έχει σημασία), 
2) να εξασφαλίσει την ενότητα του κόμματός του μέσω της κατοχύρωσης της δεύτερης θέσης με μεγάλη απόσταση από το τρίτο κόμμα ώστε να διατηρεί ζωντανή την ελπίδα επανακατάκτησης της εξουσίας στο ορατό μέλλον.

Το χειρότερο ενδεχόμενο για τον Τσίπρα είναι να υπάρξει μία μεγάλη εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα να κερδίσει ο Μητσοτάκης καθαρή τετραετία, χωρίς δηλαδή καμία δυνατότητα να του επιβληθούν εκλογές ενδιάμεσα. Σε μία τέτοια περίπτωση θα κλονιστεί η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ, και θα περιπέσει σε δίνη εσωστρέφειας. Ο ηττημένος ΣΥΡΙΖΑ που θα είναι στην αξιωματική αντιπολίτευση με προοπτική να παραμείνει σ' αυτή τουλάχιστον επί τέσσερα χρόνια, θα είναι μία αρένα συντροφικών μαχαιρωμάτων όπου οι πάντες θα αγωνίζονται σκληρά για την πολιτική τους επιβίωση. Ο Τσίπρας θα βρεθεί αντιμέτωπος με το επιχείρημα πως «έδωσες ό,τι ήταν να δώσεις, κυβέρνησες δύο θητείες, "κάηκες" από τις πυρκαγιές, έχεις βεβαρημένο ιστορικό, δεν σε εμπιστεύεται πλέον ο κόσμος, καιρός είναι να παραδώσεις τη σκυτάλη σε ένα νέο, άφθαρτο πρόσωπο όπως είχε κάνει και με εσένα το 2007 ο Αλαβάνος». Και βέβαια η διάδοχός του θεωρώ ότι θα είναι κατά πάσα πιθανότητα η Ρένα Δούρου η οποία τηρείται προσεκτικά σε εφεδρεία μακριά από την πολιτική φθορά - με εξαίρεση τις θανατηφόρες πλημμύρες και τις πυρκαγιές βέβαια διότι η ζωή είναι πάντα απρόβλεπτη. 

Είναι λογικό να θεωρεί ο Τσίπρας τον εαυτό του υπερβολικά νέο για να μπει στην πολιτική αποστρατεία. Θα κάνει το παν προκειμένου να μην συμβεί ο παραπάνω ολέθριος γι' αυτόν συνδυασμός της βαριάς εκλογικής ήττας και της καθαρής τετραετίας του Μητσοτάκη. Εδώ και καιρό θα πρέπει να μελετάει και να ζυγίζει προσεκτικά το τι θα πρέπει να κάνει για αναβάλλει τον πολιτικό παραγκωνισμό του. Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ρισκάρει το πολιτικό του μέλλον απλώς και μόνο για να πάρει 10 βουλευτικές αποζημιώσεις παραπάνω ο κάθε Μπαλάφας ή Κυρίτσης ή για να φτιάξει την προίκα της με τον υπουργικό μισθό η Νοτοπούλου, αλλά θα ενεργήσει με στόχο αφενός να περιορίσει την έκταση της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου να μην δώσει στον Μητσοτάκη καθαρή τετραετία στην εξουσία αλλά ούτε καν διετία. 

Για τους παραπάνω λόγους πιστεύω ότι παρά τα όσα δηλώνει κατά καιρούς ο Τσίπρας, αποκλείεται να εξαντλήσει την τετραετία αλλά θα πάει σε εκλογές μέσα στο φθινόπωρο του 2018. Κι αυτό για δύο βασικούς λόγους:  
1) για να διατηρήσει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων και να μην παραμείνει παθητικός θεατής της εκλογικής και δημοσκοπικής κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ και της δικής του δημοφιλίας,  
2) για να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα που έχει να επιβάλλει μία «δεξιά παρένθεση» και να κάνει δύσκολη τη ζωή στον Μητσοτάκη παίζοντας πάλι σε βάρος του τον Φεβρουάριο του 2020 το ίδιο παιγνίδι που είχε παίξει και σε βάρος του Σαμαρά με την εκλογή ΠτΔ - με απλή αναλογική όμως αυτή τη φορά, πράγμα που σημαίνει την υποχρεωτική επάνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ως εταίρου συμμαχικής κυβέρνησης.

Η διατήρηση της πρωτοβουλίας των κινήσεων πάση θυσία είναι εκτός των άλλων και θέμα γοήτρου για τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Μπορεί ο Τσίπρας να είναι διαβόητος τεμπέλης αλλά είναι αρκετά πονηρός ώστε να μην καθίσει με σταυρωμένα χέρια να περιμένει την ήττα του. Αν απλώς πάει μέχρι τη λήξη της τετραετίας, απεμπολεί ένα από τα πολύ ουσιαστικά προνόμια που έχει ως πρωθυπουργός - το να επιλέγει δηλαδή μόνος του τον χρόνο των εκλογών και να αιφνιδιάζει τους πολιτικούς αντιπάλους του. Όπως έλεγε και ο Ναπολέων «στο μέλλον μπορεί να χάσω μια μάχη, αλλά δεν θα χάσω ούτε λεπτό». Ακόμη κι αν ο Τσίπρας ξέρει με βεβαιότητα ότι θα χάσει την προσεχή εκλογική μάχη, δεν θα επιτρέψει να χάσει ΚΑΙ την πρωτοβουλία των κινήσεων. 

Για να υπάρξει όμως κάποια (έστω και μικρή) πιθανότητα να πετύχει το κόλπο της «δεξιάς παρένθεσης» ο Τσίπρας οφείλει να δώσει στην κυβέρνηση Μητσοτάκη έναν ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο για να φθαρεί, ο οποίος δεν μπορεί να είναι μικρότερος από 14-15 μήνες. Αυτό σημαίνει πως ολόκληρος ο τακτικός εκλογικός σχεδιασμός του Τσίπρα κινείται μέσα σε αυστηρά χρονικά πλαίσια. Δεν έχει δηλαδή το χρονικό περιθώριο να διστάσει ή να χρονοτριβήσει για μερικούς μήνες παραπάνω και να τον βρει το 2019 ως ένοικο ακόμα του Μεγάρου Μαξίμου. Άλλωστε ένας πρωθυπουργός που δεν μπορεί να επισκεφθεί τη συμπρωτεύουσα χωρίς προστασία από 67 διμοιρίες ΜΑΤ, γεγονός πρωτοφανές στα ελληνικά πολιτικά χρονικά, ουσιαστικά ΠΑΡΙΣΤΑΝΕΙ ΠΩΣ ΚΥΒΕΡΝΑ. Αν συνεχίσει να είναι στη θέση του το 2019 θα χρειάζεται ολόκληρη τεθωρακισμένη μεραρχία για την προστασία του για να ξεμυτίσει από το Μέγαρο Μαξίμου. Δεν έχει κανένα νόημα να επιτείνει τη φθορά του. Κατά τη γνώμη μου ο Τσίπρας έχει λάβει ήδη την απόφαση να πάει σε εκλογές φέτος διότι έχει αρχίσει να ναρκοθετεί από τώρα τον δρόμο της επόμενης κυβέρνησης φέρνοντάς την μπροστά σε φοβερές προκλήσεις τις οποίες δεν θα μπορεί να αποφύγει και θα της προκαλέσουν τεράστια επικοινωνιακή ζημιά. 

Η πρώτη νάρκη είναι βέβαια η μεγάλη περικοπή των συντάξεων από την 1η Ιανουαρίου 2019, που όπως δείχνουν τα αυστηρά μηνύματα των ξένων δεν μπορεί να αποφευχθεί. Όταν οι συνταξιούχοι διαπιστώσουν την πανωλεθρία που θα πάθει το εισόδημά τους θα τα βάλουν -όπως είναι φυσικό- με τον Μητσοτάκη που θα κυβερνά και όχι με τον Τσίπρα που ψήφισε και θέσπισε τις περικοπές. Θα τον κατηγορήσουν μάλιστα ότι ενώ η Νέα Δημοκρατία είχε καταθέσει ως αξιωματική αντιπολίτευση τον Ιούλιο σχέδιο νόμου για την μη περικοπή των συντάξεων, δεν το κάνει πράξη τον Ιανουάριο που είναι η ίδια κυβέρνηση - και αυτό θα δώσει στον Τσίπρα την ευκαιρία να περάσει στην επικοινωνιακή αντεπίθεση βγαίνοντας κι από πάνω και παριστάνοντας πάλι τον αντιμνημονιακό, λέγοντας στους συνταξιούχους ότι η Νέα Δημοκρατία τους κοροϊδεύει αφού δεν είχε ψηφίσει ούτε τη 13η σύνταξη τον Δεκέμβριο 2017. 

Η δεύτερη νάρκη θα είναι το σκοπιανό. Κάνοντας πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο του 2018, ο Τσίπρας θα πετάξει ουσιαστικά την καυτή πατάτα της επικύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών στην επόμενη κυβέρνηση - και αυτό το γνωρίζει προφανώς ο κυβερνητικός εταίρος του, ο Καμμένος, γι' αυτό και κάνει το κορόιδο και προβαίνει κατά καιρούς σε δηλώσεις οι οποίες εκ πρώτης όψεως φαίνονται ακατανόητες. Εκτιμώ ότι ο Μητσοτάκης, σε αντίθεση με αυτά που διακηρύττει τώρα ότι δήθεν είναι κατά της συμφωνίας των Πρεσπών, θα φροντίσει για την επικύρωσή της ακόμη και με ψήφους της Νέας Δημοκρατίας αν χρειαστεί, ή με την αποχώρηση από τη Βουλή κατάλληλου αριθμού βουλευτών ώστε να περάσει η συμφωνία με την ελάχιστη δυνατή πλειοψηφία - κι αυτό διότι θα του είναι αδύνατον να αντιταχθεί στις εντολές που θα πάρει από τις ΗΠΑ σχετικά με το ζήτημα αυτό. Ήδη από τώρα μάλιστα φροντίζει να αποκτήσει το κατάλληλο άλλοθι δηλώνοντας πως θα σεβαστεί τη συμφωνία αν αυτή τελικά επικυρωθεί από τη Βουλή. Δηλαδή τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αμφότεροι στο κόλπο για την προδοσία της Μακεδονίας και απλώς κοροϊδεύουν τον λαό. Η υπερψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει ξανά ένα μέρος των Μακεδόνων ψηφοφόρων του που τώρα όχι μόνο τους έχει χάσει αλλά και τους έχει εξοργίσει. Θα μπορεί τότε ο Τσίπρας να βγαίνει με θράσος και να λέει «ορίστε, η Νέα Δημοκρατία που φώναζε κατά της συμφωνίας στο μακεδονικό, την πέρασε τώρα από τη Βουλή ενώ είχε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Άρα αποδείχτηκε ότι εμείς είχαμε δίκιο και ότι πήραμε τη σωστή απόφαση βασιζόμενοι στην εθνική γραμμή».

Θα είναι τελείως παράλογο για τον Τσίπρα να προτιμήσει να βαδίσει μόνος του στον δρόμο που ο ίδιος έχει ναρκοθετήσει. Μπορεί να είναι αδίστακτος και ξεδιάντροπος πολιτικός απατεώνας, αλλά σίγουρα δεν είναι χαζός, και γνωρίζει καλά ποιο είναι το συμφέρον του. Θα αρπάξει την πρωτοβουλία των κινήσεων και θα προκηρύξει εκλογές το φθινόπωρο του 2018 πουλώντας στον λαό το αφήγημα της δήθεν εξόδου από τα Μνημόνια και της πάταξης της διαφθοράς. Άλλωστε αυτό προδίδει και η εσπευσμένη μετακίνηση του Σκουρλέτη στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι αθρόες προσλήψεις μονίμων υπαλλήλων στο δημόσιο που έχουν εξαγγελθεί για το φθινόπωρο. Ήδη αυτή την ώρα σε χρεοκοπημένες και ζημιογόνες ΔΕΚΟ προσλαμβάνεται μεγάλος αριθμός συμβασιούχων, μια κίνηση που γίνεται για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους.

Όταν ο Τσίπρας προκηρύξει αιφνιδιαστικά πρόωρες εκλογές μέσα στο προσεχές τρίμηνο, θα ισχυριστεί ότι ουσιαστικά ολοκλήρωσε την τετραετία, αν αυτή υπολογιστεί από τον Ιανουάριο του 2015. Θα πει ότι ο λαός πρέπει να του δώσει νέα εντολή, και θα υποσχεθεί την ανάπτυξη που τάχα ΘΑ έρθει. Από τη στιγμή που αυτό είναι το βασικό στρατηγικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί ο Τσίπρας, η κάλπη των Ευρωεκλογών τον Μάιο όχι μόνο δεν θα προκαλέσει ψυχρολουσία στον ΣΥΡΙΖΑ (όπως θα συνέβαινε αν ήταν ακόμη τότε στην κυβέρνηση), αλλά θα σηματοδοτήσει και την πρώτη μικρή του ανάκαμψη εφόσον θα είναι στην αντιπολίτευση - άλλος ένας λόγος για να πάει ο Τσίπρας σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές ΠΡΙΝ από τις Ευρωεκλογές του Μαΐου 2019. Το σενάριο αυτό είναι αντάξιο ενός μαιτρ του πολιτικού τακτικισμού όπως ο Τσίπρας.