Η ευνομούμενη πολιτεία έχει ήδη καταργηθεί. Ο υπόκοσμος στην κυβέρνηση, το έγκλημα στην εξουσία

Του Θάνου Τζήμερου
capital.gr 
 

Το να σπάζεις την πόρτα οποιουδήποτε κτηρίου που δεν σου ανήκει είναι ποινικό αδίκημα. Το να καταλαμβάνεις και να βανδαλίζεις τους χώρους του, επίσης. Εκτός αν πρόκειται για δημόσιο κτήριο, κι είσαι πολιτικός συγγενής του ΣΥΡΙΖΑ, ντόπιος ή εισαγόμενος. Τότε, ο πολιτικός προϊστάμενος της αστυνομίας αποφασίζει να αγνοήσει τον νόμο, την έκκληση των πρυτανικών αρχών και την εισαγγελική εντολή και διατάζει τους υφισταμένους του να μην επιβάλουν τον νόμο, καθήκον για το οποίο προσελήφθησαν, εκπαιδεύθηκαν, ορκίστηκαν να τηρούν και πληρώνονται από τον φορολογούμενο. Συνεπίκουροι και μερικοί ακόμα υπουργοί της κυβέρνησης που δηλώνουν ότι διάκεινται φιλικά προς τα "παιδιά” και οι καταστροφές δεν τους πειράζουν.

Το να καταστρέφεις τα επικυρωτικά (τα οποία εσφαλμένως ονομάζονται "ακυρωτικά”) μηχανήματα του ΜΕΤΡΟ, το να μπουκάρεις σε γραφεία εταιρειών και να τα κάνεις λαμπόγυαλο, το να καις αυτοκίνητα και τρόλεϊ, το να σπάζεις αγάλματα, ακόμα και το να λερώνεις κάθε επιφάνεια της πόλης γράφοντας τις "σοφίες” σου είναι ποινικό αδίκημα, που τιμωρείται μέχρι και με δύο χρόνια φυλακή. Αλλά στην Ελλάδα της αριστερής παράνοιας, δεν υπάρχει περίπτωση να τιμωρηθείς. Ούτε να συλληφθείς καν. 

Για να είμαστε δίκαιοι, η ατιμωρησία των καταστροφέων της δημόσιας περιουσίας, δηλαδή αυτής που πληρώνουμε (και ξαναπληρώνουμε και ξαναπληρώνουμε...) εσύ κι εγώ με τους φόρους μας, αλλά και η επιλεκτική εφαρμογή του συνόλου της νομοθεσίας δεν είναι ανακάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι διαχρονικό πολιτικό σπορ. Ο νόμος δεν εφαρμόστηκε αυτόματα ποτέ και πουθενά σ΄ αυτή τη χώρα. Περνάει πάντα από πολιτικό "φίλτρο”. 

Έτσι, μπορεί εκατομμύρια άνθρωποι αγνώστου ταυτότητας (ανάμεσά τους και μερικές χιλιάδες τζιχαντιστές) να μπαινοβγαίνουν παράνομα ανενόχλητοι στη χώρα, αλλά θα δικαστούν μόνο οι 8 Τούρκοι του ελικοπτέρου. Κι αυτό γιατί έκαναν το λάθος να προσγειωθούν στην Αλεξανδρούπολη. Αν προσγειώνονταν στο προαύλιο του ΑΠΘ και δήλωναν No borders κανένας δεν θα τους άγγιζε. Μπορεί το ΣτΕ να έχει εκδώσει μια ντουζίνα θετικές αποφάσεις για τις Σκουριές, αλλά αν τον Σκουρλέτη τον πιάσει το μανιάτικο, σού το κλείνει το ορυχείο. 

Μπορεί οι ατασθαλίες στη διαχείριση πανεπιστημιακών κονδυλίων να είναι κακούργημα, αλλά αν το κάνει ο Σταθάκης δεν τρέχει κάστανο. Και παίρνει και μπόνους την απαλλαγή από την απόκρυψη ενός εκατομμυρίου ευρώ από το πόθεν έσχες. Την ίδια που παίρνει κι ο "ξεχασιάρης” Φλαμπουράρης. Μπορεί η παρακώλυση συγκοινωνιών να "αναβαθμίστηκε” σε κακούργημα, αλλά, αν ξεδιπλώσεις παντιέρα ρόσα, κλείνεις όποιον δρόμο θες, όποτε θες, όσο θες. Να μην σου πω τι συμβαίνει αν εισάγεις δύο τόνους ηρωίνη και είσαι κολλητός του Capo dei Capi. Αν το πολιτικό μας σύστημα ήταν ειλικρινές, θα έπρεπε ΚΑΘΕ νόμος να συνοδεύεται από τη φράση: Ισχύει αν το επιθυμεί η (εκάστοτε) κυβέρνηση. 

Η διαφορά είναι ότι επί δεξιάς, οι κυβερνητικοί εγκληματίες είχαν συναίσθηση ότι διαπράττουν έγκλημα. Και προσπαθούσαν να θολώσουν τα νερά. Καμμιά φορά πηδούσαν στο κενό κι από τον τέταρτο. Επί ΣΥΡΙΖΑ, αυτού του είδους τα εγκλήματα απέκτησαν θεσμικό χαρακτήρα και επαναστατική αίγλη. Παράνομες πράξεις που η δεξιά (η πλαδαρή, άνευρη, ανεύθυνη, ανερμάτιστη, κουτοπόνηρη, πελατειακή, λαμογιακή, μεταπολιτευτική πασοκοδεξιά) αντιμετώπιζε με ενοχικό σύνδρομο (να μην χρησιμοποιήσουμε βία - να μην υπάρξουν τραυματίες - παιδιά είναι κι αυτά - να περιμένουμε να εκτονωθεί η κατάσταση...) ο ΣΥΡΙΖΑ τις ανήγαγε σε φυσιολογικές, να μη σου πω και επιβεβλημένες, εκδηλώσεις "αντίστασης” αφού εντάσσονται στη γενικότερη ανατρεπτική του αντίληψη και στον πόλεμο που έχει κηρύξει η νομενκλατούρα του, από την εποχή της ΚΝΕ, στον καπιταλισμό και στο αστικό κράτος. Και είναι λογικό: ο πάγιος στόχος των κομμουνιστών, και του Περισσού και της Κουμουνδούρου, είναι η κατάλυση της δημοκρατίας και η επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου, ακόμα κι αν δεύτεροι φαινομενικά τον έχουν αναθεωρήσει. Ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για την τήρηση της νομιμότητας. Απλώς την επικαλούνται τώρα ως κυβέρνηση και μόνο για τους άλλους! Ως αντιπολίτευση έκαιγαν, έσπαζαν, λεηλατούσαν. Υποστήριζαν τους δολοφόνους της 17Ν. Κατηγορούσαν την αστυνομία ως "τάγματα θανάτου" και ήθελαν να την αφοπλίσουν. Δικαιολογούσαν οποιοδήποτε έγκλημα κατά της ζωής και της περιουσίας γινόταν στο όνομα της σοσιαλιστικής τους ουτοπίας. Εκπαίδευαν τα φυντάνια τους σε ληστείες τραπεζών και σε κάθε είδους "αντίσταση κατά της αρχής” και νιώθουν περήφανοι όταν τα συλλαμβάνει η αστυνομία ακόμα και σήμερα! 

Όταν έχεις περάσει μια ζωή άνεργος και άεργος στις γιάφκες της θολοκουλτούρας, ανάμεσα στο τσιγαριλίκι και στον Μπακούνιν, έχει νοτίσει το DNA σου η οπτική του υπόκοσμου: "νόμος είναι αυτό που με συμφέρει", είτε ονομάζεται δίκιο του εργάτη, είτε κανάλι στον ημέτερο εργολάβο, είτε ασυλία στους μπαχαλάκηδες. Κι όταν η ζωή τα έχει φέρει, κι ο "σοφός" λαός τα έχει καταφέρει να είσαι και κυβέρνηση, έχεις κάνει μπίνγκο! Νομιμότητα, εμείς! Παρανομία, πάλι εμείς! Κράτος, εμείς! Παρακράτος, πάλι εμείς! Κλέφτες κι αστυνόμοι πακέτο, δύο σε ένα.

Όμως, έτσι, η ευνομούμενη πολιτεία έχει ήδη καταργηθεί. Η Ελλάδα είναι ένα failed state, που το κρατάει στη ζωή η ελεημοσύνη των ξένων και η ιδιότητα που παρ’ αξίαν αποκτήσαμε, του μέλους της Ε.Ε. Τι προοπτικές έχει ένα τέτοιο κράτος; ΚΑΜΜΙΑ! Ούτε στον τομέα της Οικονομίας, ούτε οπουδήποτε αλλού. Κράτος στο οποίο ο καθένας μπορεί να τα σπάει ανενόχλητος, αρκεί να δηλώσει "αλληλέγγυος" δεν πρόκειται να προσελκύσει επενδυτή ούτε για δείγμα. Ακόμα κι αν ο φόρος μηδενιστεί. Κράτος στο οποίο η αστυνομία έχει δεμένα τα χέρια, περιμένοντας την άδεια της Αυγής για να κάνει τη δουλειά της, θα λαθροβιώνει σε μια διαρκή νύχτα. Κράτος στο οποίο ο νόμος δεν εφαρμόζεται αν δεν τον γουστάρει ο Τόσκας και ο Κυρίτσης, έχει μπει ήδη στη μηχανή του χρόνου και έχει βρεθεί στην εποχή πριν την "ελέω Θεού" βασιλεία. Διότι ακόμα και το "ελέω Θεού", υπογράμμιζε την αυτοδέσμευση (θεωρητικά έστω) της εξουσίας στην τήρηση ενός κοινού, με τους πολίτες, ηθικού κώδικα. 

Σήμερα δεν υπάρχει κανένας κώδικας. Υπάρχει αυτό που κρίνεται πολιτικά συμφέρον σήμερα (γιατί αύριο μπορεί να κριθεί διαφορετικά) από μια συμμορία αδίστακτων αριστεροακροδεξιών που κατέλαβαν την εξουσία με τερατώδη ψέματα και καραμπινάτες απάτες και εξακολουθούν, χωρίς ίχνος τσίπας, να την νέμονται προς ίδιον όφελος, βουλιάζοντας την οικονομία στην απόλυτη καταστροφή, τη χώρα στην απόλυτη ανυποληψία και τον Έλληνα στην απόλυτη εξαθλίωση. 

Να μη μασάμε τα λόγια μας: σήμερα στην εξουσία βρίσκεται το έγκλημα. Απροκάλυπτο, θρασύ, αλαζονικό, απάνθρωπο. Νομοτελειακή συνέπεια, όταν στην κυβέρνηση στρογγυλοκάθεται ο υπόκοσμος. 

* Ο κ. Θάνος Τζήμερος είναι πρόεδρος του κόμματος "Δημιουργία, ξανά!" και περιφερειακός σύμβουλος Αττικής

Τα άνευ υποχρεώσεων προνόμια και δικαιώματα των "δημοκρατών" της συριζαίας αριστεράς έχουν οδηγήσει στον εκτσογλανισμο της πολιτικής και στην κατάλυση των θεμελιων της Ελλάδας ως κράτους

Του Νίκου Αρ.

Διαχειριστή

Οι πρόσφατες δηλώσεις μελών της εδώ συριζαίας ελίτ και της ευρωπαϊκής υπογραμμίζουν τον καιροσκοπικό χαρακτήρα τους και την επριφρόνησή τους για τις κοινωνίες και τα κράτη τους. Οι πολίτες υπάρχουν για να πληρώνουν τις ιδεοληψίες των νεοταξιτών φασιστών.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Γάλλου πρωθυπουργού, μετά το χτύπημα της 14ης Ιουλίου (το χτύπημα έγινε ανήμερα της εθνικής εορτής των Γαλλων…) μου θύμησαν μια γαλλική έκφραση: Noblesse oblige, δηλαδή "το να είσαι ευγενής έχει υποχρεώσεις".  Κάτι που ξεχνούν οι ενταύθα κομμισσάριοι του σύριζα. Και τι να περιμένεις από ανεπάγγελτους καταληψίες που ούτε μπακάλικο δεν διηύθυναν στην ζωή τους;
 

Οι υποχρεώσεις βεβαίως δεν είναι μόνο οι καλοι τρόποι και η επιφανειακή μειλιχιότητα, αλλα το να είσαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος, όταν απαιτηθεί, να ηγηθείς των μη ευγενών στην μάχη.  Καβαλα στο "άλογο" (αυτό θα πει ιππότης) και πάντα στην πρώτη γραμμή, δινοντας το παράδειγμα και πεφτοντας πρώτος.  Και σ' αυτό ο τσίπρας και η συμμορία του απετυχαν παταγωδώς.

Στα ελληνικά το αντίστοιχο είναι η βυζαντινή λέξη " διαφεντεύω" που σημάνει ταυτόχρονα "άρχω" και "προστατεύω". 

Αυτά τα δύο πάνε μαζί και δεν γίνεται αλλιώς. Τα προνομια της εξουσίας σημαίνουν ότι οι ευγενείς πεθαίνουν πρώτοι. Έτσι ήταν πάντα, από τον Αχιλλέα μέχρι τα πεδία των μαχων του Ά ΠΠ, όπου ξεκληρίστηκε πρώτο το Ητον και οι Γερμανοί Γιουνκερς. 

Βεβαίως τώρα δεν έχουμε πια ελίτ, εμαστε όλοι ίσοι κλπ, το αποδεικύνει ο μη γραβατωμένος Τσίπρας και η κουστωδία των κατά φαντασίαν Τσε Γκεβάρα, αλλά φορώντας κοστούμι αρμάνι των 2000! ευρώπουλων. Στην πράξη ο Γάλλος πρόεδρος έχει κληρονομήσει αυτουσια τα προνομια και τα μέγαρα του Βασιλιά Ήλιου χωρίς καμία από τις υποχρεώσεις. (Παρενθετικά να πω πως η "φοροαφαίμαξη" του καημένου του Λουί υπολογίζεται σε 20% του τότε ΑΕΠ…). 

Ομοίως κι εδώ, οι βουλευτές μας, ό,τι πιο διεφθαρμ΄νεο ε΄χει βγάλει η ελλαδική κοινωνία, απολαμβάνουν προνομίων που κανένας Βυζαντινός Ισχυρός ή Δρουγγάριος  δεν θα τολμούσε να απαιτήσει. 

Και τι γίνεται όταν το βασίλειο απειλείται; Τίποτα. Χειρότερα από τίποτα, "να μάθετε να ζείτε με την τρομοκρατία" λέει ο ανεκδιήγητος Βαλλς, την ώρα που ο ιδιος μετακινείται με θωρακισμένα αυτοκίνητα, βεβαίως. Ίσως να ήθελε να συμπληρώσει "πλεμπάγια" και συγκρατήθηκε. Και "δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα" λέει ο ανεπάγγελτος καταληψίας που παραστάνει τον πρωθυπουργό.
 
Το αποτέλεσμα; Η Λέσβος χάθηκε, ο Δήμος Αθηναίων το ιδιο, αλλά οποια γυναίκα φοβάται να κυκλοφορήσει μονη είναι προφανώς ξενοφοβικη και ρατσιστής, μας λέει το κόμμα που ξέρει την αλήθεια όπως οι εγληματίες μπολσεβίκοι ήξεραν το καλό της κοινωνίας τους. 

Αυτά τα λέει πχ. και ο Φλαμπουραρης, που για τριήμερο στην Αίγινα είχε μαζί του μειωμένη φρουρα 120 αστυνομικών, όπως μάθαμε, επειδή δημοσιεύτηκε η δαπάνη μετακίνησης. Φανταστείτε πόσοι φυλάνε τον Τσίπρα… 

Οι βασιλείς φορούσαν στρατιωτικές στολές και πήγαιναν στην πρώτη γραμμή , από τον καιρό του Αχιλλέα μέχρι τον Χαρρυ στο Αφγανιστάν, για τους λόγους που είπαμε πιο πάνω: Τα προνομια έχουν και υποχρεώσεις.

Τα προνομια χωρίς υποχρεώσεις των "δημοκρατών" της ψευτοαριστεράς έχουν οδηγήσει σε εκτσογλανισμο της πολιτικής και σε κατάλυση των θεμελιων του Ελληνικού κράτους: 

Τα κράτη υπάρχουν ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ και ΚΥΡΙΩΣ για ΈΝΑΝ λόγο: Για να προστατεύουν τους πολίτες ρους από άλλους ξένους ανθρώπους που θέλουν να τους βλάψουν. 

ΕΘΝΙΚΗ κυριαρχία, προστασία του έθνους δηλαδή και δημόσια τάξη. ΑΥΤΟΣ  είναι ο πρώτος και κύριος λόγος υπαρξης του κάθε κράτους, όχι τα 1,5 δις το χρόνο για την ΓΕΝΟΠ , ούτε οι ΜΚΟ για τους κολλητούς.

Και για την "χώρα" με τα -κατά τσίπρα- μη Σύνορα:
 
1. Από το Κόσοβο και την Κριμαία αποδειχτηκε ότι τα "είμαστε όλοι άνθρωποι" και "δεν έχει σημασία ποιος κατοικεί που" είναι βλακειες, χρήσιμες όμως για ξένα συμφέροντα. 

Η δημογραφια καθορίζει ξανά τα σύνορα, τα οποια αλλάζουν στην Ευρώπη, πάλι.  
 
Είπαμε, Κοσοβο, Κριμαία, έρχεται και η Λέσβος. 
Είπαμε, έχουμε πια αλλαγές ΚΑΙ των ευρωπαϊκών συνόρων. 
ΑΥΤΗΝ ακριβώς τη στιγμή, την ιστορική συγκυρία, ψηφίσατε Μη Σύνορα. 

Συριζαίοι, θα σας σημαδέψει  ψυχολογικά η επιλογή σας, όπως σημάδεψε όσους ψήφισαν Γούναρη το 1920.

2. Με τη  βρετανέξοδο αποδείχτηκε ότι η εε δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν οργανισμό σαν την διεθνή ταχυδρομικη ένωση. Προφανώς δεν υπάρχει ενοποίηση όταν φευγει κι έρχεται οποιος θέλει. 

3. Η Τουρκια έχει 2 αντιμαχομενα θηρία, ισλαμικό επεκτατισμό και κεμαλικο επεκτατισμό. Ταυτοχρονα έχει πληθυσμιακή έκρηξη. Και όπως είχε δηλώσει ο Οζάλ, την Ελλάδα θα την κατακτήσουμε αν τους στείλουμε μερικά εκατομύρια μουσουλμάνους. Ο Σύριζα συνεργεί σ' αυτό.

3α. Η Ελλας ή θα γίνει Ισραήλ (όπως έγινε για να μην μπει ούτε ένας Τουρκος στρατιωτικός, τελικά η θάλασσα παραέχει σύνορα αν θέλουμε...) ή θα ξαναγίνει βιλαέτι της Τουρκίας.  Δεν υπάρχει ολίγον έγκυος ή ολίγον κυριαρχία. 

Προσαρμοσμένο από σχόλιο στο capital.gr 

Τα άνευ υποχρεώσεων προνόμια των "δημοκρατών" της ελλαδικής ελίτ έχουν οδηγήσει στον εκτσογλανισμο της πολιτικής και στην κατάλυση των θεμελιων της Ελλάδας ως κράτους

Του Νίκου Αρ.

Διαχειριστή

Προσαρμοσμένο από σχόλιο στο capital.gr

Οι πρόσφατες δηλώσεις μελών της ελίτ εδώ και στην ευρώπη υπογραμμίζουν τον καιροσκοπικό χαρακτήρα τους. 

Έτσι, οι πρόσφατες δηλώσεις του Γάλλου πρωθυπουργού, μετά το χτύπημα της 14ης Ιουλίου (το χτύπημα έγινε ανήμερα της εθνικής εορτής των Γαλλων…) μου θύμησαν μια γαλλική έκφραση: Noblesse oblige, δηλαδή "το να είσαι ευγενής έχει υποχρεώσεις". 
 

Οι υποχρεώσεις βεβαίως δεν είναι μόνο οι καλοι τρόποι, αλλα το να είσαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος, όταν απαιτηθεί, να ηγηθείς των μη ευγενών στην μάχη.  Καβαλα στο "άλογο" (αυτό θα πει ιππότης) και πάντα στην πρώτη γραμμή, δινοντας το παράδειγμα και πεφτοντας πρώτος. 
  Στα ελληνικά το αντίστοιχο είναι η βυζαντινή λέξη " διαφεντεύω" που σημάνει ταυτόχρονα "άρχω" και "προστατεύω" . 
Έτσι είναι, αυτά πάνε μαζί και δεν γίνεται αλλιώς. Τα προνομια της εξουσίας σημαίνουν ότι οι ευγενείς πεθαίνουν πρώτοι. Έτσι ήταν πάντα, από τον Αχιλλέα μέχρι τα πεδία των μαχων του Ά ΠΠ, όπου ξεκληρίστηκε πρώτο το Ητον και οι Γερμανοί Γιουνκερς. 

Βεβαίως τώρα δεν έχουμε πια ελίτ, εμαστε όλοι ίσοι κλπ. Υποτίθεται. Στην πράξη ο Γάλλος πρόεδρος έχει κληρονομήσει αυτουσια τα προνομια και τα μέγαρα του Βασιλιά Ήλιου χωρίς καμία από τις υποχρεώσεις. (Παρενθετικά να πω πως η "φοροαφαίμαξη" του καημένου του Λουί υπολογίζεται σε 20% του τότε ΑΕΠ…). 

Ομοίως κι εδώ, οι βουλευτές μας απολαμβάνουν προνομια που κανένας Βυζαντινός Ισχυρός ή Δρουγγάριος  δεν θα τολμούσε να απαιτήσει. 

Και τι γίνεται όταν το βασίλειο απειλείται; Τίποτα. Χειρότερα από τίποτα, "να μάθετε να ζείτε με την τρομοκρατία" λέει ο ανεκδιήγητος Βαλλς, την ώρα που ο ιδιος μετακινείται με θωρακισμένα αυτοκίνητα, βεβαίως. Ίσως να ήθελε να συμπληρώσει "πλεμπάγια" και συγκρατήθηκε.
 
Αλλα κι εδώ τα ίδια. Η Λέσβος χάθηκε, ο Δήμος Αθηναίων το.ιδιο, αλλά οποια γυναίκα φοβάται να κυκλοφορήσει μονη είναι προφανώς ξενοφοβικη, μας λέει το κόμμα. 
Αυτά τα λέει πχ ο Φλαμπουραρης, που για τριήμερο στην Αίγινα είχε μαζί του μειωμένη φρουρα 120 αστυνομικών, όπως μάθαμε επειδή δημοσιεύτηκε η δαπάνη μετακίνησης. Φανταστείτε πόσοι φυλάνε τον Τσίπρα… 
Οι βασιλείς φορούσαν στρατιωτικές στολές και πήγαιναν στην πρώτη γραμμή , από τον καιρό του Αχιλλέα μέχρι τον Χαρρυ στο Αφγανιστάν, για τους λόγους που είπαμε πιο πάνω: Τα προνομια έχουν και υποχρεώσεις.

Τα προνομια χωρίς υποχρεώσεις των "δημοκρατών" έχουν οδηγήσει σε εκτσογλανισμο της πολιτικής και σε κατάλυση των θεμελιων των κρατών: 
Τα κράτη υπάρχουν ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ και ΚΥΡΙΩΣ για ΈΝΑΝ λόγο: Για να προστατεύουν τους ανθρώπους τους από άλλους ξένους ανθρώπους που θέλουν να τους βλάψουν. 
ΕΘΝΙΚΗ κυριαρχία, προστασία του έθνους δηλαδή και δημόσια τάξη . ΑΥΤΟΣ  είναι ο πρώτος και κύριος λόγος υπαρξης του κάθε κράτους, όχι τα 1,5 δις το χρόνο για την ΓΕΝΟΠ , ούτε οι ΜΚΟ για τους κολλητούς.
Και για την "χώρα" με τα Μη Σύνορα:
 
1. Από το Κόσοβο και την Κριμαία αποδειτηκε ότι τα "είμαστε όλοι άνθρωποι" και "δεν έχει σημασία ποιος κατοικεί που" είναι απλα βλακειες. 

Η δημογραφια καθορίζει ξανά τα σύνορα, τα οποια αλλάζουν στην Ευρώπη, πάλι. 
Είπαμε, Κοσοβο, Κριμαία, έρχεται και η Λέσβος. 
Είπαμε, έχουμε πια αλλαγές ΚΑΙ των ευρωπαϊκών συνόρων. 
ΑΥΤΗΝ ακριβώς τη στιγμή, την ιστορική συγκυρία, ψηφίσατε Μη Σύνορα. 

(Θα σας σημαδέψει  ψυχολογικά η επιλογή σας, όπως σημάδεψε όσους ψήφισαν Γούναρη το 1920).
2. Με το Βρεξιτ αποδείχτηκε ότι η εε δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν οργανισμό σαν την διεθνή ταχυδρομικη ένωση. Προφανώς δεν υπάρχει ενοποίηση όταν φευγει κι έρχεται οποιος θέλει. 

3. Η Τουρκια έχει 2 αντιμαχομενα θηρία, ισλαμικό επεκτατισμό και κεμαλικο επεκτατισμό. Ταυτοχρονα έχει πληθυσμιακή έκρηξη. 

3α. Η Ελλας ή θα γίνει Ισραήλ (όπως έγινε για να μην μπει ούτε ένας Τουρκος στρατιωτικός, τελικά η θάλασσα παραέχει σύνορα αν θέλουμε...) ή θα ξαναγίνει βιλαέτι της Τουρκίας.  Δεν υπάρχει ολίγον έγκυος ή ολίγον κυριαρχία.

A short introduction to the structure of the Greek oligarchy

They are industrialists, shipping line owners, landowners and bankers. In Greece, a handful of leading families have ruled over Greece’s economy and politics for decades. And their offspring are only too often the leading shareholders in the privately-owned media.

Taken from the Media oligarchs go shopping report by Reporters Without Borders

Key points:

• Greece has been controlled for the past five decades by a handful of families – from five to 20 families, depending on your source. They are industrialists (petroleum and construction), shipping line owners, landowners and bankers. And only too often they are also the main shareholders of the country’s media.

• In an interview for Jean Quatremer’s documentary “Greece, the day after,” Greek investigative journalist Nikolas Leontopoulos explained the workings of this incestuous system [...] “We talk of the triangle of sin (...) but it is more of a square,” he said. “The first side is the entrepreneurial elite, the second is the banks, the third is the media and the fourth is the world of politics. Those who have the entrepreneurial power are the owners of the leading media and are shareholders in the banks and at the same time maintain incestuous relations with the politicians." [...] “For a long time, this system was regarded as a motor of growth and prosperity,”

• In January 2005, Prime Minister Kostas Karamanlis’ conservative government tried to have a law adopted that would have limited conflicts of interests between the leading industrial sectors and the media. It would have banned the owner of a company bidding for public contracts from owning a media outlet, either directly or via a family member (as is often the case). All of the Greek media campaigned against the proposed law, which ended up being rejected – not by the Greek parliament but by Brussels. After furious lobbying of European Union institutions by the oligarchs, the European Commission said the law constituted an obstacle to entrepreneurial freedom. Why?

• In the run-up to the 2004 Summer Olympics in Athens, Greece was an El Dorado for European construction companies, which enlisted the local savoir-faire of Greek oligarchs to get a share of the juicy Olympic projects [...] Ten years later, amid an economic crisis caused in large part by the insane spending on the Olympics, the Greek oligarchs used their media outlets to try to block Tsipras’ rise to power.
  
  
• ... media also waged a united campaign against the “no” vote sought by Tsipras in the July 2015 referendum in order to defy Europe. They failed in both cases. This may have been because Greek voters had ceased to trust their news media, knowing them to be subservient to the oligarchy’s interests, and had sought information elsewhere, on blogs, social networks and the websites of grass-roots groups.

The creditors, the banking-media dictatorship in Greece and the local oligarchs did everything they could, even before SYRIZA took power, to put barriers in the new coalition government, to close all roads and force it either to fall, or, to fully obey their demands. fa.ev/grece

Since the eruption of the crisis in 2010, the mainstream media, totally dependent on bank money in a closed system of corruption in Greece, begun the war propaganda against the "bad" public sector of Greece to hide the enormous responsibilities of the banks. The public opinion was brainwashed to believe that this was a Greek public debt problem and that Greece outside the euro-currency would be led to absolute chaos. The reality is that the big banks sacrificed the country to save themselves, despite their enormous responsibilities.

Στα σκουπίδια η ευνομία, η ισοπολιτεία, η αξιοκρατία και κυρίως, η ασφάλεια.

Του Νίκου Αρ.

Διαχειριστή

Από σχόλιο του "Stirlitz"

capital.gr

Σε μια εποχή που η Ελλάδα παρακμάζει καθώς οι πιο τολμηροί, οι πιο μορφωμένοι, οι πιο καταρτισμένοι και οι πιο απαιτητικοί νέοι της εγκαταλείπουν την πατρίδα που τους απαξιώνει, η κυβέρνηση αναπληρώνει την απώλεια με την αθρόα εισαγωγή μουσουλμάνων λαθρομεταναστών από την Ασία και την Αφρική αλλά και αναρχικών από όλη την Ευρώπη οι οποίοι έρχονται εδώ για να κοπρίζουν ανενόχλητοι τους χώρους των πανεπιστημίων μας, να καταστρέφουν με προκλητική θρασύτητα τη δημόσια περιουσία και να τρομοκρατούν όσους τους αντιστέκονται ή διαφωνούν μαζί τους, σίγουροι ότι δρουν υπό τη σκέπη της ατιμωρησίας. 

Η Ελλάδα της κυβερνώσας Αριστεράς δείχνει παντού εικόνα διάλυσης, ηθικής κατάπτωσης, αδυναμίας να υπερασπιστεί ακόμη και τα στοιχειώδη που συνθέτουν τις θεμελιώδεις αρχές του οργανωμένου κοινωνικού βίου – την ευνομία, την ισοπολιτεία, την αξιοκρατία, την ασφάλεια.
 
Την ώρα που ο Τσίπρας ασχολείται με τα εκλογομαγειρέματα και με την υποτιθέμενη συνταγματική μεταρρύθμιση (η οποία όμως ουσιαστικά είναι εντελώς άτολμη και ανούσια), η χώρα χάνεται μέσα από τα χέρια του, αποσυντίθεται και συνεχίζει να διολισθαίνει σε ένα όλο και ζοφερότερο παρόν και μέλλον. Αν αυτό είναι το περίφημο «αποτύπωμα» που φιλοδοξεί να αφήσει πίσω της η παντελώς ανίκανη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τότε να μας λείπει…

Η Ελλάδα οδεύει προς νέα τρομακτική ύφεση

Του Κωνσταντίνου Βέργου

Ο κ. Κωνσταντίνος Βέργος είναι Καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Πόρτσμουθ, Αγγλία

Πηγή: capital.gr 

Καθώς η παγκόσμια οικονομία οδεύει προς επιβράδυνση, και κατά ορισμένους σύντομα προς νέα παγκόσμια ύφεση, και με την Ευρωπαϊκή Ένωση σε στασιμότητα, αναρωτιέται κάποιος εύλογα που οδεύει η Ελλάδα. Θα είναι η πατρίδα μας η μεγάλη κερδισμένη ή η συντριπτικά χαμένη χώρα από τις εξελίξεις;

Υπάρχουν πολλές ενδείξεις  στις χρηματιστηριακές αγορές όσο και την πραγματική οικονομία που δείχνουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα είναι ο μεγάλος χαμένος στην παγκόσμια κρίση που έρχεται. Η κρίση στις Τράπεζες, που ακουμπάει σε 9 χώρες της Ευρωζώνης τουλάχιστον, αντικατοπτρίζει τα σάπια θεμέλια της Ευρωπαϊκής οικονομίας. Ανεξαρτήτως των λύσεων που θα δοθούν στις τράπεζες, δηλαδή διάσωση με λεφτά των φορολογουμένων (bailout), ή διάσωση με χρήματα μετόχων-ομολογιούχων και καταθετών (bailin), θα υπάρχουν μεγάλοι χαμένοι, φορολογούμενοι, μέτοχοι ή κάτοχοι ομολόγων, κάτι που οδηγεί σε νέα πακέτα άγριας λιτότητας ή χρηματιστηριακό κράχ, και συνακόλουθο οικονομικό κράχ.

Από την άλλη, υπάρχουν πολλοί που ανησυχούν ότι ειδικά η Ελλάδα εισέρχεται ή μάλλον έχει ήδη μπει σε διπλή ύφεση. Τα οικονομικά δεδομένα, όπως απεικονίζονται από την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, δεν δείχνουν σημαντική ανάπτυξη. Μερικοί βλέπουν "νέα ύφεση", βασιζόμενοι στο ότι μια ισχνή ανάπτυξη της τάξης του 0,5% που σημειώθηκε το 2014 δείχνει να μεταφράζεται φέτος σε ισχνή ύφεση 1% σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΙΟΒΕ. Πέραν ότι ρυθμοί 0,5% δεν αποτελούν  ουσιαστική "ανάπτυξη", ακόμη και τα νούμερα αυτά είναι αμφισβητήσιμα στην ουσιαστική τους έννοια (το  ΑΕΠ δεν αυξήθηκε σε πραγματικές αξίες). Εν ολίγοις η χώρα ποτέ δεν μπήκε σε ανάπτυξη, έχει 6 συνεχή έτη μείωσης ΑΕΠ. Ας δούμε όμως υπό ποίες συνθήκες η Ελλάδα είχε στάσιμα ή ελαφρά πτωτικά τα μεγέθη του 2015 και εκείνα του πρώτου τριμήνου του 2016. 

Η Ελλάδα κατά το 2015 είχε σημαντικές εκροές, καθώς ξεπλήρωσε σημαντικό κομμάτι του χρέους, την εποχή της διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη, δίνοντας πόρους που θα έμπαιναν στο σύστημα. Το αν ο τότε ΥΠΟΙΚ έκανε σωστά διαπραγμάτευση είναι μόνο η μία παράμετρος. Η άλλη, είναι ότι η χώρα μας επί 8 μήνες υπέστη μπαράζ εκβιασμών, ουσιαστικά υπήρξε θύμα γκαγκστερισμού, από την γνωστή "ομάδα συμμάχων", με αρχηγό τον ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας, κο Σόιμπλε και την παρέα του που προτίμησαν να στραγγαλίσουν την χώρα, ώστε να αποτρέψουν οποιαδήποτε επιτυχία της νέας κυβέρνησης, όπως ακριβώς έκαναν και επί κυβέρνησης Σαμαρά αλλά με πολύ περισσότερη προσπάθεια, με αποκορύφωμα να επιβάλλουν κεφαλαιακούς ελέγχους στις Ελληνικές Τράπεζες.

Μετά από 8 μήνες συνεχούς εκροής χρημάτων προς τους "πιστωτές", η χώρα στραγγαλίστηκε με επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων (capital controls) που κυριολεκτικά επιτάχυναν τις χρεοκοπίες. Εν ολίγοις η χώρα κατάφερε να έχει μηδενική ουσιαστικά ανάπτυξη κάτω από ένα καθεστώς τεράστιας εκροής κεφαλαίων προς τους ξένους πιστωτές και στραγγαλισμού του πιστωτικού συστήματος με κεφαλαιακούς ελέγχους και φοροκαρπαζιάς ώστε να διοχετεύεται χρήμα στους εκλεκτούς μας συμμάχους. Το ότι η Ελλάδα είχε ουσιαστική μηδενική ανάπτυξη, με αυτούς τους όρους, είναι πραγματικό επίτευγμα για την σημερινή κυβέρνηση, άξιο επιστημονικής διερεύνησης. Οποιαδήποτε άλλη χώρα με τέτοια δεδομένα θα βρίσκονταν σε βαθιά ύφεση. Η διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων και των επιπέδων μισθών από την κυβέρνηση είναι οι κινήσεις που διέσωσαν την αγορά, διότι η αγορά κινείται από την εσωτερική ζήτηση κυρίως, όμως δεν ήταν αρκετές για να δώσουν ανάπτυξη, λόγω στραγγαλισμού.

Η πολιτική στραγγαλισμού μέσω μνημονίων οδήγησε σε ραγδαία αύξηση των κόκκινων των δανείων σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες όπου αυτό εφαρμόστηκε  - περιλαμβανομένης της Ελλάδος με αύξηση κατά 5% του συνόλου των δανείων ετησίως! Δεν πρόκειται για κακοδιοίκηση των Ελληνικών τραπεζών, αλλά απλό οικονομικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει χώρες που βρίσκονται σε ύφεση. Επειδή το ΑΕΠ της Ελλάδος είναι πλέον περίπου όση η ονομαστική αξία των δανείων, είναι ακριβές να πούμε ότι η ζημιά της πολιτικής Σόιμπλε για την Ελλάδα, βουλιάζοντάς την σε κρίση, απλά και μόνο υπολογίζοντας τις  ζημίες σε δάνεια, ανέρχεται όχι απλά σε 5% των δανείων, αλλά επίσης σε 5% του ΑΕΠ ετησίως! 5% ζημιά στο Ελληνικό ΑΕΠ ετησίως! Τόσο απλά! Πρόκειται για συστηματική χρεοκοπία της χώρας, που επιτεύχθηκε με εκβιασμό της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας (από το 2010 ως το 2015). Ακόμη και η αγορά ακινήτων χρεοκόπησε, με τις τιμές ακινήτων στην Αθήνα να είναι χαμηλότερες ακόμη και από τις τιμές του Νέου Δελχί στην Ινδία (οι τιμές διαμερισμάτων στο Νέο Δελχί είναι 800-1100 ευρώ περίπου ανά τετραγωνικό μέτρο)! Η πολιτική μνημονίων χρεοκόπησε την οικονομία σε όλο της το φάσμα. Αυτό όμως αφορά ο παρελθόν.

Εκείνο που άλλαξε στο τελευταίο διάστημα είναι τόσο τα πολιτικά όσο και τα γεωπολιτικά δεδομένα, στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση ορθώς προώθησε τις αποκρατικοποιήσεις εξασφαλίζοντας έτσι εισροή κεφαλαίων για σειρά κλάδων και την διασφάλιση της εργασίας χιλιάδων εργαζομένων και δίνοντας ισχυρό επενδυτικό μήνυμα πέραν του Ατλαντικού.  Παράλληλα στην Ευρωπαϊκή Ένωση στο τελευταίο διάστημα η πολιτική Σόιμπλε και το άλλοτε πανίσχυρο ιερατείο των Βρυξελλών υπέστη συντριπτική ήττα όχι μόνο σε εκλογικό επίπεδο, με αλλαγή συσχετισμού πολιτικών δυνάμεων σε σειρά χωρών, αλλά και με αποδυνάμωση του κορμού της που είναι οι Βρυξέλλες με το δημοψήφισμα της Βρετανίας που σηματοδοτεί ντόμινο από αποχωρήσεις από την ΕΕ! Η Ευρωπαϊκή Ένωση του Σοιμπλε και της Μέρκελ, και των γραφειοκρατών των Βρυξελλών, αποδείχτηκε ότι δεν είναι πλέον πανίσχυρη, είναι αυξανόμενα πλέον θύμα της ίδιας της μυωπικής της πολιτικής!

Οι πρόσφατες, από την άλλη, πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία, η οποία εισέρχεται σε φάση αποδυνάμωσης, ενισχύουν την γεωπολιτική θέση της Ελλάδος, καθώς σε μια φάση κρίσιμων γεωπολιτικών εξελίξεων, ενισχύεται ο ρόλος της Ελλάδας, μεταβολή που επιτρέπει ευνοϊκές εξελίξεις και στο θέμα του χρέους. Οι παραπάνω εξελίξεις διευκολύνουν την υποχώρηση της Γερμανικής ηγεσίας και του Αμερικανοελεγχόμενου ΔΝΤ, κάτι που επιτρέπει εξελίξεις σε άμεση ελάφρυνση ή και διαπλάτυνση του χρέους. Εξέλιξη που επιτρέπει την απελευθέρωση σημαντικών επενδυτικών κονδυλίων  15-22 δις ετησίως που θα πήγαιναν στους ξένους πιστωτές, ενώ θα επιτρέψει και μείωση της φορολογίας. Άρση κεφαλαιακών περιορισμών επίσης θα επιτρέψει περαιτέρω βελτίωση.

Η Ελληνική οικονομία, επιγραμματικά, έχει πλέον τις προϋποθέσεις για σημαντική ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια. Εξάλλου η εξέλιξη των χρηματιστηριακών τιμών, που (όπως σωστά προβλέψαμε  από τη στήλη αυτή εδώ και αρκετούς μήνες), κινούνται από την άνοιξη σε ανοδική πορεία, επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις. Για τους λόγους που εκτέθηκαν, εκτιμούμε ότι οι άσχημες μέρες ανήκουν πιθανότατα στο παρελθόν. Η Ελλάδα είναι περισσότερο πιθανό ότι θα αποτελέσει δύναμη ανάπτυξης, υπεραποδίδοντας και οικονομικά και χρηματιστηριακά κατά τα επόμενα έτη.

Αν υπήρχε στοιχειώδης σοβαρότητα στη χώρα...

Του Κώστα Στούπα
capital.gr

Πριν από λίγες μέρες κάποια διεθνής ομάδα ακτιβιστών είχε προγραμματίσει να μετατρέψει ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας σε κάμπινγκ, χωρίς να μπει στον κόπο να αιτηθεί άδεια από κανέναν αρμόδιο ή έστω να ειδοποιήσει κάποιον.

Ο ίδιος ο πρύτανης του πανεπιστημίου φέρεται να πληροφορήθηκε τη δραστηριότητα αυτή από αφίσες που είχαν αναρτηθεί στο δρόμο και ανακοινώσεις στο διαδίκτυο.

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, είναι παλαιό και σύνηθες. Με πρόφαση το πανεπιστημιακό άσυλο όλα τα πανεπιστήμια της χώρας έχουν μεταβληθεί σε εστίες κάλυψης ανομιών πολιτικών και ποινικών.

Αν υπήρχε στοιχειώδης σοβαρότητα στη χώρα, εδώ και πολλές δεκαετίες μια σειρά υπουργών παιδείας και πρυτάνεων θα έπρεπε από φιλοτιμία και στοιχειώδη αίσθηση του καθήκοντος και μόνο να είχαν παραιτηθεί, αφού δεν μπόρεσαν να επιβάλλουν το νόμο και τη δημοκρατική τάξη στους τομείς της αρμοδιότητάς τους.

Κανένας άλλος τομέας της δημόσιας ζωής στην Ελλάδα δεν αποτυπώνει καλύτερα την ολοσχερή (και όχι μόνο οικονομική) χρεοκοπία της χώρας από αυτόν της παιδείας και ιδίως των πανεπιστημίων.

Σε κανέναν άλλο τομέα του δημοσίου (γιατί στον ιδιωτικό είναι ανύπαρκτη) η πολιτική, ιδεολογική και ρυθμιστική κυριαρχία της ελληνικής αριστεράς δεν είναι μεγαλύτερη από αυτόν της εκπαίδευσης.

Η δημόσια δωρεάν παιδεία  στην Ελλάδα αποτελεί, όπως και το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου δημόσιου τομέα (των ενόπλων δυνάμεων μη εξαιρουμένων) σαν πεδίο διεκπεραίωσης των πελατειακών υποχρεώσεων του κομματικού κράτους, με την πρόφαση της προσφοράς δωρεάν υπηρεσιών.

Η υποχρεωτική ιδιωτική παραπαιδεία σε όλες τις κλίμακες μέσης εκπαίδευσης καταδεικνύει την αδυναμία της δημόσιας παιδείας να καλύψει τις βασικές ανάγκες για την οποία τη χρηματοδοτεί ο Έλληνας φορολογούμενος.

Να επισημάνουμε ξανά πως, όπως σε όλο το δημόσιο τομέα έτσι και στην παιδεία υπάρχει μια μειοψηφία που κάνει με το παραπάνω σωστά τη δουλειά της, αλλά αυτή αποτελεί εξαίρεση και όχι κανόνα.

Ο κανόνας στη δημόσια παιδεία, όπως και στη δημόσια υγεία, είναι η παροχή φτωχών υπηρεσιών, προκειμένου να προκύψει ζήτηση για ιδιωτική παραπαιδεία, μέρος της οποίας καλύπτουν επ' αμοιβή όσοι αμείβονται από το δημόσιο για να το κάνουν δωρεάν.

Αποτελεί σπάνιο φαινόμενο στην Ελλάδα κάποιο παιδί να καταφέρει να περάσει σε πρώτης ή δεύτερης επιλογής πανεπιστημιακή σχολή με τα εφόδια του δημόσιου σχολείου,  χωρίς, με όρους ιδιωτικής οικονομίας, φροντιστηριακή συνδρομή.

Αντιθέτως σύνηθες φαινόμενο είναι όλοι να περνούν σε κάποια σχολή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από τις εκατοντάδες που έχουν δημιουργηθεί σε όλη τη χώρα, ακόμη και με βαθμολογίες πολύ κάτω από τη βάση.

Μου έλεγε προ καιρού καθηγητής περιφερειακού πανεπιστημίου πως φοιτητής ρωτούσε αν αυτό το "Καμπανέλλη'' έχει γράψει και στην ελληνική γλώσσα. Το μάθημα είχε να κάνει με κάποιο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη.  

Μιλάμε συχνά για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν προκειμένου η χώρα να ξεφύγει από την κατάσταση οικονομικής και κοινωνικοπολιτικής χρεοκοπίας. Καμία μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να λειτουργήσει και να επιφέρει μακροπρόθεσμα οποιαδήποτε βελτίωση αν δεν αναδομηθεί εκ βάθρων η παιδεία της χώρας μας.

Καθώς η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα επιχειρεί να μετατοπίσει το πολιτικό κέντρο βάρους της από το χώρο της "παλαβής" αριστεράς σ' αυτόν της κεντροαριστεράς, και καθώς τα λόγια και οι υποσχέσεις δεν έχουν πλέον καμιά αξία σε ό,τι αφορά τον ίδιο, μια σειρά πρωτοβουλιών ιδίως στο χώρο της παιδείας θα αποτελούσαν αξιοπρόσεκτα διαπιστευτήρια των ειλικρινών του προθέσεων.

Οι πρωτοβουλίες αυτές θα μπορούσαν να αφορούν την επαναφορά της μεταρρύθμισης Διαμαντοπούλου που ήταν από τα λίγα νομοθετήματα που ελληνική Βουλή έχει ψηφίσει με τόσο ευρεία πλειοψηφία και έχει καταργήσει με τόσο ισχνή και πιθανώς περιστασιακή.

Καθώς οδεύουμε προς αναθεωρητική Βουλή, η θέσπιση της λειτουργίας μη κρατικών πανεπιστημίων θα μπορούσε επίσης να αποτελέσει την έμπρακτη συγνώμη.

Κυβέρνηση εθνικής... καταστροφής!

Προσαρμοσμένο από το capital.gr

Κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται ότι η βλακεία και η ασχετοσύνη των κυβερνώντων δεν έχουν όρια. Χθες πληροφορηθήκαμε ότι η Γενική Γραμματεία Εσόδων θα προχωρήσει «στην αγορά και εκπαίδευση τεσσάρων σκύλων που θα επιφορτιστούν με το έργο του εντοπισμού μετρητών που φέρουν μαζί τους οι ταξιδιώτες που εγκαταλείπουν τη χώρα»!

Επειδή στα πλαίσια των capital controls δεν επιτρέπεται η μεταφορά στο εξωτερικό μετρητών άνω των 2.000 ευρώ ανά φυσικό πρόσωπο, και στις εξόδους της χώρας προβλέπονται έλεγχοι για την τήρηση του σχετικού ορίου, οι φωστήρες της κυβέρνησης κατάφεραν και βρήκαν και πάλι την πιο γελοία λύση!
Σύμφωνα με τις προδιαγραφές που έχουν τεθεί για τους σκύλους που θα «προσληφθούν» από το κουτοπόνηρο ελληνικό κράτος, τα ζώα αυτά θα πρέπει «να είναι ψυχολογικά υγιή και να μην παρουσιάζουν νεύρα ή νευρωτικό χαρακτήρα». 

Άραγε οι πανηλίθιοι της παρέας του Τσίπρα και του Καμμένου που μας έχουν βγάλει ουσιαστικά από την Ευρωζώνη από πέρυσι το καλοκαίρι, είναι εξίσου «ψυχολογικά υγιείς» όπως οι σκύλοι που ψάχνουν να προσλάβουν; 

Έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της ζημιάς που έχουν προκαλέσει σ’ αυτόν τον δύσμοιρο τόπο εξαιτίας της μωροφιλοδοξίας τους, και το πού μας έχουν μπλέξει με τη δήθεν «υπερήφανη διαπραγμάτευση» που κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία; Έχουν σώας τας φρένας όταν οδηγούν έναν ολόκληρο λαό στην εξαθλίωση, ενώ οι ίδιοι μαγειρεύουν εκλογικούς νόμους, βολεύουν τα φιλαράκια τους στο δημόσιο, και φροντίζουν μόνο για το στενό κομματικό τους συμφέρον;
 
Το γεγονός ότι βρισκόμαστε σήμερα απέναντι στην προοπτική της πλήρους κατάρρευσης της οικονομίας έχοντας παράλληλα και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους λαθρομετανάστες να λυμαίνονται την ελληνική ύπαιθρο και να ληστεύουν κατά βούληση τον απλό κοσμάκη, ενώ αυτοί οι ανίκανοι υπουργοί της πλάκας ασχολούνται με την πρόσληψη σκύλων για να κρατήσουν το μετρητό χρήμα μέσα στη χώρα, επιβεβαιώνει με τον τραγικότερο τρόπο πως όντως «δεν υπάρχει σωτηρία». Ο σοφός ελληνικός λαός που ελαφρά τη καρδία ανέδειξε και ανέχεται αυτό το τσίρκο των ανεπάγγελτων και ανεπρόκοπων μπουρδολόγων της "Αριστεράς", θα υποστεί τις συνέπειες των επιλογών του…

Αλλά ας πάμε στην πραγματική κοινωνία και οικονομία για να δούμε τα επιτεύγματα των αριστεριστών...

Η τοξικότητα του οικονομικού περιβάλλοντος της Φοροχώρας δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο. 

-3.000 λιγότερες οι νέες επιχειρήσεις που ιδρύθηκαν σε σχέση με το α' εξάμηνο του 2015.

-«Κανόνι» για 15.409 επιχειρήσεις, το α' εξάμηνο, αριθμός ο οποίος είναι αυξημένος κατά 45,87% σε σχέση με το τι συνέβη το αντίστοιχο διάστημα του 2015

Για όποιον μπορεί να καταλάβει ότι δεν υπάρχουν ΠΟΤΕ οι εύκολες λύσεις που προσφέρουν απλόχερα γελοίοι δημαγωγοί, ότι δεν υπάρχει ποτέ «ένα φάρμακο για την κρίση» όπως πολύ σωστά έγραφε κάποτε εδώ μέσα κάποιος φίλος και πως όταν μία χώρα δεν αντιμετωπίσει τις παθογένειες της είναι καταδικασμένη και θα πηγαίνει συνεχώς ΑΠΟ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΣΕ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ανεξαρτήτως «πλούτου» ή δυνατοτήτων:
 
Το Δεκέμβριο, η κεντρική τράπεζα της Βενεζουέλας άρχισε διαπραγματεύσεις για να παραγγείλει 10 δισεκατομμύρια περισσότερα τραπεζογραμμάτια  διπλασιάζοντας ουσιαστικά το ποσό των μετρητών σε κυκλοφορία στη χώρα. Αυτή η παραγγελία και μόνο είναι πολύ πάνω από τα 8 δισεκατομμύρια χαρτονομίσματα δολαρίων ή ευρώ που τυπώνουν η Federal Reserve των ΗΠΑ ή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε ετήσια βάση, που σε αντίθεση με τα μπολιβάρ χρησιμοποιούνται σε όλο τον κόσμο. 

http://www.zerohedge.com/news/2016-04-27/end-venezuela-runs-out-money-print-new-money 

  
Γιατί όμως… να μην εκτυπώσει ένα ενιαίο τραπεζογραμμάτιο των 100.000.000 Bolivar αντί για 1 εκατομμύριο «100 Bolivar» εξοικονομώντας πόρους από την εκτύπωση που έχει γίνει πλέον δυσβάσταχτη από μόνη της, στην χώρα-πρότυπο του Τσίπρα ;;;
 
Εδώ είναι η λαμπρή ηλιθιότητα και η γελοία άρνηση της πραγματικότητας των ηγεμόνων αυτού του σοσιαλιστικού παραδείσου: Γιατί αυτό επιτρέπει στον Μαδούρο να προσποιείται για τουλάχιστον λίγες μέρες ακόμα ότι δεν είναι μία αποτυχημένη κυβέρνηση, αφού κάτι τέτοιο θα ανάγκαζε την κυβέρνηση να αναγνωρίσει τον υψηλό πληθωρισμό, τον οποίο η κυβέρνηση αρνείται δημοσίως...
 
Η ΑΡΝΗΣΗ της πραγματικότητας βλέπεις, είναι άλλο ένα κοινό που έχουν οι ηγεσίες των δύο χωρών.
 
Το εντυπωσιακότερο όλων;;; Οι τελευταίες παραγγελίες της κεντρικής τράπεζας της Βενεζουέλας είναι αποκλειστικά και μόνο για χαρτονομίσματα των 100 και 50 Μπολιβάρ, , διότι τα 20, 10, 5 και 2 αξίζουν λιγότερο από το κόστος παραγωγής!!!
 
Βλέποντας όμως την άθλια αυτή… «κατάσταση έκτακτης ανάγκης»,  που έχει περιέλθει η Βενεζουέλα σκέφτομαι πως εμείς ίσως να είμαστε ακόμα χειρότεροι σαν νοοτροπία…

Γιατί... μπορεί και οι 2 Βενεζουέλες να είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης αλλά σύμφωνα με παλαιότερη δήλωση του… Μακεδόνα κ. Μουζάλα βέβαια, «δεν είναι τραγικό το να κηρυχθεί η χώρα σε έκτακτη ανάγκη γιατί αυτό μπορεί να σου λύσει τα χέρια σε… προσλήψεις»!!!

Μην ξεχνάμε πως...

…Είμαστε η ΜΟΝΑΔΙΚΗ χώρα στην Ευρώπη όπου μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της πίστεψε πως το να γίνει χώρα της Λατινικής Αμερικής, θα ήταν καλύτερο ! ! !


 

Η εξέλιξη του οικονομικού πολέμου

Πηγή: analyst.gr

Β. Βιλλιάρδος

Είναι προφανές ότι, δημιουργούνται πλέον σαφείς συμμαχίες στον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο, ο οποίος «μαίνεται» από το 2008 – με κριτήριο την πρόσφατη διαμάχη σχετικά με την υποκλοπή των συνομιλιών του ΔΝΤ όπου, όπως φαίνεται, η κυβέρνηση μας τοποθετήθηκε με την πλευρά της Γερμανίας. Εμείς βέβαια συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως η Ελλάδα κινδυνεύει να «αποβληθεί» από τη ζώνη του Ευρώ – αφού θα συνεχίσει δυστυχώς να αποτελεί την ιδανική υποψήφια χώρα, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης.

Το αγγλοσαξονικό μέτωπο, εκπροσωπούμενο από τη Μ. Βρετανία (με τις Η.Π.Α. στο παρασκήνιο), παίρνει νέες θέσεις μάχης, απειλώντας να διαλύσει την ΕΕ με το δημοψήφισμα της βρετανικής εξόδου – ενώ το γερμανικό, με άβουλο συνεργό του τη Γαλλία, κατάφερε τελικά να ηγηθεί των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, δημιουργώντας μία ισχυρή συμμαχία.

Το τρίτο μέτωπο του πολέμου, η  Κίνα, ανασυντάσσεται, έχοντας υποστεί μεγάλα πλήγματα στην οικονομία της – ενώ όλα τα υπόλοιπα κράτη, κυρίως η Ρωσία, η οποία στηρίζεται αφενός μεν στα ενεργειακά της αποθέματα, αφετέρου στην ισχυρή πολεμική της μηχανή, παρακολουθούν προσεκτικά τις κινήσεις των ανταγωνιστών τους. Από τις άλλες χώρες των BRICS, η Βραζιλία και η Ν. Αφρική αντιμετωπίζουν ξανά το σκοτεινό πρόσωπο της χρεοκοπίας, ενώ η Ινδία ακολουθεί το δικό της δρόμο – χωρίς ουσιαστικά να συμμετέχει στον πόλεμο.

Η Γερμανία, έχοντας τεράστια αδυναμία στο χρηματοπιστωτικό τομέα, όπως φαίνεται από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Deutsche Bank,  θα προσπαθήσει να περιορίσει την «εμβέλεια» του το συντομότερο δυνατόν – μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της θέσπισης αυστηρότερων ρυθμιστικών πλαισίων. Οι προθέσεις της αυτές θα τη φέρουν αντιμέτωπη με το μένος των αγγλοσαξονικών χρηματοπιστωτικών αγορών – οι οποίες θα προσπαθήσουν να αντεπιτεθούν, ως συνήθως με τη βοήθεια των εταιρειών αξιολόγησης, του ΔΝΤ, των Hedge funds, καθώς επίσης όλων των υπολοίπων όπλων μαζικής καταστροφής, τα οποία διαθέτουν.

Από την άλλη πλευρά η ίδια χώρα, πάντοτε με «υποτελή συνοδοιπόρο» τη Γαλλία, έχοντας να αντιμετωπίσει την κινεζική «παραγωγική μηχανή», η οποία στηρίζεται στους χαμηλούς μισθούς των εργαζομένων της, στις ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές, καθώς επίσης στον απολυταρχισμό της κεντρικής διοίκησης, προσπαθεί ήδη να δημιουργήσει ανάλογες συνθήκες εντός της Ευρώπης – κυρίως στις χώρες του Νότου και της Α. Ευρώπης, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της λειτουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών, καθώς επίσης της εγκατάστασης πανίσχυρων φοροεισπρακτικών δομών, «τύπου SS», οι οποίες ουσιαστικά επιβάλλουν το φόβο και τον απολυταρχισμό στις σύγχρονες κοινωνίες.

Παράλληλα, η Γερμανία θα συνεχίσει να επεκτείνεται εξαγωγικά, καθώς επίσης με τις εμπορικές επιχειρήσεις της σε όλη την έκταση της Ευρώπης, εκμεταλλευόμενη μία καταναλωτική αγορά 500 εκ. ανθρώπων – ταυτόχρονα με τις εξαγορές σε τιμές ευκαιρίας των τοπικών κερδοφόρων/στρατηγικών/κοινωφελών επιχειρήσεων των αδύναμων χωρών, με τη βοήθεια της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει.

Στα πλαίσια αυτά, θα συνεχίσει να εκμεταλλεύεται την εμπειρία και τις μεθόδους του ΔΝΤ, το οποίο πιθανολογούμε ότι χρησιμοποιήθηκε από τη Γερμανία, για να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» – ενώ λειτουργούσε παράλληλα ως εντολέας των αγορών, με στόχο την επέλαση τους στην Ευρωζώνη, με τη βοήθεια του ελληνικού Δούρειου Ίππου.

Τέλος, αργά ή γρήγορα θα υποκύψει και η Γαλλία, οπότε το γερμανικό βιομηχανικό Καρτέλ, εξαγοράζοντας τις μεγαλύτερες γαλλικές επιχειρήσεις, θα γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού εντός της Ευρώπης – εάν δεν μεσολαβήσουν έκτακτα γεγονότα.

.

Η πολιτική της λιτότητας

Περαιτέρω, τα προβλήματα που δημιουργούνται από το δανεισμό, δεν οφείλονται τόσο στο απόλυτο μέγεθος του χρέους αλλά, κυρίως, στη δυνατότητα ή μη της εξυπηρέτησης του – στο εάν δηλαδή μπορεί ένα κράτος να εξοφλήσει τους ληξιπρόθεσμους τόκους και τα χρεολύσια (δόσεις), με βάση τη δανειακή συμφωνία που έχει υπογραφεί. Ακριβώς για το λόγο αυτό οι αποφάσεις δανειοδότησης ή μη εκ μέρους των τραπεζών, όσον αφορά τους ιδιώτες ή/και τις επιχειρήσεις, δεν βασίζονται τόσο στις παρεχόμενες εμπράγματες εγγυήσεις, όσο στις δυνατότητες αποπληρωμής του αιτουμένου δανείου.

Η μείωση των κρατικών δαπανών, η αύξηση των εσόδων, το ύψος του επιτοκίου, καθώς επίσης ο χρόνος αποπληρωμής, από τον οποίο εξαρτώνται οι εκάστοτε δόσεις, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες εξυπηρέτησης του χρέους – ενώ η αύξηση των εσόδων μπορεί να προέλθει είτε από υψηλότερους φόρους (τιμές πώλησης για μία επιχείρηση), είτε από τη μεγαλύτερη ανάπτυξη (τζίρος για μία επιχείρηση).

Σε γενικές γραμμές δε, με δεδομένα τα έσοδα και τις δαπάνες, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ (τζίρου), υποθέτοντας δηλαδή ότι είναι σταθερά, ο ρυθμός ανάπτυξης πρέπει να ξεπερνάει το ύψος του επιτοκίου – έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η ποσοστιαία επί του ΑΕΠ μείωση του χρέους. Εάν όμως η χώρα είναι βυθισμένη στον αποπληθωρισμό, ο οποίος υπολογίζεται τουλάχιστον στο -1% στην Ελλάδα, τότε ακόμη και το μηδενικό επιτόκιο, με το οποίο δανείζει η ΕΚΤ τις τράπεζες, δεν την καλύπτει – επειδή δεν αφαιρείται ο πληθωρισμός αλλά, αντίθετα, προστίθεται ο αποπληθωρισμός.

Συνεχίζοντας οι υψηλότεροι φόροι, όπως και η αύξηση των τιμών μίας επιχείρησης, μειώνουν συνήθως το ρυθμό ανάπτυξης – οδηγώντας τις περισσότερες φορές στην ύφεση (περιορισμός του τζίρου για μία επιχείρηση, μείωση του ΑΕΠ για ένα κράτος). Η ύφεση με τη σειρά της περιορίζει τα έσοδα, παρά την αύξηση των συντελεστών (φόρων για ένα κράτος, ποσοστών κέρδους για μία επιχείρηση), οπότε το αποτέλεσμα των ενεργειών μας είναι αρνητικό.

Από την άλλη πλευρά, εάν επιλέξουμε δηλαδή την ανάπτυξη αντί για τους φόρους, με στόχο την αύξηση των εσόδων, απαιτούνται επενδύσεις – είτε από το δημόσιο, είτε από τον ιδιωτικό τομέα μίας χώρας. Για να επενδύσει τώρα ο δημόσιος τομέας, σύμφωνα με την αντιμετώπιση των υφέσεων κατά τον Keynes (αναθέρμανση της ζήτησης και της προσφοράς, με τη βοήθεια του κράτους – το οποίο αργότερα, όταν «πάρει τη σκυτάλη» ο ιδιωτικός τομέας, οφείλει να αποσύρεται), είναι απαραίτητος ο δανεισμός του – μία δυνατότητα η οποία δεν υφίσταται, όταν το κράτος είναι υπερχρεωμένο, έχοντας παράλληλα μεγάλα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς του (ζημίες για μία επιχείρηση).

Επομένως, με στόχο πάντα την ανάπτυξη, οι επενδύσεις μπορούν να προέλθουν μόνο από τον ιδιωτικό τομέα – κάτι που προϋποθέτει αφενός μεν την κατανάλωση εκ μέρους των νοικοκυριών, καθώς επίσης το δανεισμό των επιχειρήσεων (ή τις επενδύσεις και από τους δύο), αφετέρου ένα σταθερό φορολογικό και οικονομικό περιβάλλον τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Όταν όμως τα νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα ή/και απαισιόδοξα για το μέλλον τους, οι επιχειρήσεις επίσης, ενώ το περιβάλλον είναι ασταθές, εκλείπουν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης – οπότε η πολιτική λιτότητας (μείωση των δαπανών, αύξηση των εσόδων, με τη βοήθεια των φόρων ή των τιμών), θεωρείται ουσιαστικά μονόδρομος.

Η πολιτική λιτότητας τώρα προϋποθέτει επίσης χρηματοδότηση – αφού απαιτείται χρόνος για να αποδώσει «καρπούς», ενώ στην αρχή αυξάνει τα ελλείμματα και τα χρέη (λόγω υψηλών δαπανών από την ανεργία και μειωμένων εσόδων από την ύφεση). Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από την εφαρμογή της στη Γερμανία, μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη (ατζέντα 2010) – όπου τα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς της υπερέβαιναν σταθερά τα κριτήρια του Μάαστριχτ (χωρίς φυσικά να απαιτήσουν τότε οι «εταίροι» της το σεβασμό των υπογεγραμμένων εκ μέρους της), παρά το ότι δεν είχε μεσολαβήσει η σημερινή κρίση.

Εάν όμως δεν υπάρχουν δυνατότητες αυτόνομης, βιώσιμης χρηματοδότησης (χαμηλά επιτόκια), πόσο μάλλον ολοκληρωτική αδυναμία, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, η καταναγκαστική εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας (εκ μέρους του ΔΝΤ, το οποίο ενδιαφέρεται μόνο για την είσπραξη των απαιτήσεων των δανειστών μίας χώρας, σε συνδυασμό με τη λεηλασία της), οδηγεί στην κατάρρευση.

Για παράδειγμα, όταν μία ζημιογόνα επιχείρηση αυξήσει τις τιμές της, μειώνεται καταρχήν ο τζίρος και αυξάνουν οι ζημίες της – ενώ για να μειώσει τις δαπάνες της πρέπει να απολύσει προσωπικό, επιβαρυνόμενη με τις αποζημιώσεις του. Εάν λοιπόν δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί με λογικούς όρους, τότε επιταχύνει απλά την πορεία της προς την καταστροφή.

Στα πλαίσια αυτά, εάν δεν υπάρξει άμεση αναδιαπραγμάτευση του χρέους (ονομαστική διαγραφή πλέον, αφού η λύση της αναδιάρθρωσης αποτελεί παρελθόν), έτσι ώστε να αποδώσει η λιτότητα και να δημιουργηθούν γρήγορα συνθήκες ανάπτυξης, τότε η υπερχρεωμένη χώρα, όπως και η αντίστοιχη επιχείρηση, οδηγείται μονοδρομημένα στη χρεοκοπία – με μοναδική λύση πια την υπαγωγή  στο άρθρο 99 για μία εταιρεία, καθώς επίσης την υποταγή στους δανειστές για ένα κράτος (εναλλακτικά τη στάση πληρωμών, αφού μία χώρα, σε αντίθεση με μία εταιρεία, δεν χάνει την εθνική της κυριαρχία – δεν μπορούν οι δανειστές της να προβούν σε κατασχέσεις κλπ.).

Με βάση τα παραπάνω είναι εμφανές ότι, εάν ένα κράτος θέλει να αποφύγει τη χρεοκοπία, οφείλει να ακολουθήσει μία διαφορετική οικονομική πολιτική

(α) όσον αφορά τα ελλείμματα του προϋπολογισμού του – η οποία να επικεντρώνεται στη μείωση των περιττών δαπανών λειτουργίας του και όχι στους φόρους,

(β) μία δεύτερη όσον αφορά τα ελλείμματα του εξωτερικού ισοζυγίου του – αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσω κάποιας λογικής εσωτερικής υποτίμησης, μείωση των φόρων, παραγωγικές επενδύσεις, εξαγωγές,

(γ) καθώς επίσης μία τρίτη, όσον αφορά τα χρέη του – όπου είτε θα επιλεχθεί η επιμήκυνση τους με βιώσιμα επιτόκια, δηλαδή με χαμηλότερα από τον πληθωρισμό, είτε η ονομαστική διαγραφή τους, εφόσον έχει παρέλθει πλέον ο χρόνος που είχε στη διάθεση του για την αναδιάρθρωση και είναι αδύνατον πια να λειτουργήσει.

Εν τούτοις, στην περίπτωση της Ελλάδας βλέπουμε πως επιβάλλεται από τη Γερμανία η ίδια πολιτική (μείωση μισθών, αύξηση των φόρων) και για τους τρεις προβληματικούς τομείς – οπότε είναι καταδικασμένη να χρεοκοπήσει, ενώ δεν είναι δυνατόν να επιλυθεί το βασικό της πρόβλημα, η ανεργία, με καταστροφικά αποτελέσματα για την οικονομία της, για το ασφαλιστικό κοκ.

Ανεξάρτητα όμως από το επώδυνο θέμα της ανεργίας (το οποίο θεωρούμε ως το σημαντικότερο πρόβλημα, μαζί με την αναδιανομή των εισοδημάτων και την ασύμμετρη κατανομή ελλειμμάτων/πλεονασμάτων στην Ευρώπη), πριν ακόμη οδηγηθούμε σε συμπεράσματα, θα αναλύσουμε τα κύρια είδη του χρέους, έτσι ώστε να συγκεκριμενοποιήσουμε τη θέση της χώρας μας.

.

Τα είδη του χρέους

Τα δημόσια χρέη ενός κράτους, έναντι των οποίων δυστυχώς δεν τοποθετούνται τα περιουσιακά του στοιχεία, όπως συμβαίνει με τις επιχειρήσεις (Ισολογισμοί), διακρίνονται στα παρακάτω είδη:

(α)  Εμφανή και κρυφά: Εκτός από τα χρέη που δημοσιεύονται ετήσια από τα κράτη (εμφανή), υπάρχουν επί πλέον τα κρυφά χρέη, τα οποία σπάνια ανακοινώνονται – παρά το ότι επιβαρύνουν στο σύνολο τους τα δημόσια ταμεία. Ορισμένα από αυτά είναι οι απαιτήσεις των πολιτών για συντάξεις, οι αποζημιώσεις των δημοσίων υπαλλήλων, τα χρέη των επιχειρήσεων του στενότερου ή ευρύτερου δημόσιου τομέα, για τα οποία ευθύνεται το κράτος, τα χρέη των λοιπών οργανισμών του δημοσίου, τα οποία δεν εμφανίζονται κλπ.

Οι κρυφές αυτές υποχρεώσεις αλλάζουν δραστικά το ύψος του δημοσίου χρέους, όταν έρχεται η ώρα της εξόφλησης τους. Ο Πίνακας I αναφέρεται στα εμφανή και κρυφά χρέη ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών το 2010, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Γερμανού οικονομολόγου B.Raffelhueschen:

.

Πίνακας Ι: Εμφανή και κρυφά δημόσια χρέη το 2010, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ

Κράτος	Εμφανές χρέος	Κρυφό χρέος	Σύνολο
Ιταλία	118,4	*27,6	146,0
Γερμανία	83,2	109,4	192,6
Φιλανδία	48,3	146,9	195,2
Αυστρία	71,8	225,9	297,7
Γαλλία	82,3	255,2	337,5
Πορτογαλία	93,3	265,5	358,8
Βέλγιο	96,2	329,3	426,0
Ολλανδία	62,9	431,8	494,6
Ισπανία	61,0	487,5	548,5
Ελλάδα	144,9	872,0	1016,9
Λουξεμβούργο	19,1	1096,5	1115,6
Ιρλανδία	92,5	1404,7	1497,2

*Έχουμε την άποψη ότι, τοποθετήθηκε σκόπιμα τόσο χαμηλά, στα πλαίσια των προσπαθειών της Ευρωζώνης να αποφευχθεί η χρεοκοπία της Ιταλίας – η οποία θα σήμαινε το τέλος του ευρώ.

Πηγή: Ameco database, EU, Eurostat, Welt

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

.

Χωρίς να μπορούμε να εκτιμήσουμε την ορθότητα ή την ενδεχόμενη σκοπιμότητα των στοιχείων του Πίνακα I, το ύψος του κρυφού χρέους επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τις κοινωνικές παροχές μίας χώρας προς τους Πολίτες της. Για παράδειγμα, οι Πολίτες του Λουξεμβούργου συνταξιοδοτούνται ακόμη στο 60ο έτος της ηλικίας τους – λαμβάνοντας ολόκληρο το μισθό τους ως σύνταξη. Αντίθετα, το περιορισμένο κρυφό χρέος της Γερμανίας οφείλεται στην «αναμόρφωση» του κοινωνικού κράτους, η οποία ξεκίνησε από τις αρχές του 2000 (μειωμένες συντάξεις, αύξηση του χρόνου στα 67, περιορισμένες παροχές κλπ.).

Περαιτέρω, εάν κάποιο κράτος αλλάξει το ασφαλιστικό κλπ. πρόγραμμα του, το κρυφό χρέος του μειώνεται αυτόματα – κάτι που προωθείται τόσο από την ΕΕ, όσο και από το ΔΝΤ, σε όποιες χώρες δραστηριοποιείται.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας (γράφημα), το 2012 το επίσημο χρέος της ήταν στο 157% του ΑΕΠ, το αφανές μειώθηκε σημαντικά στο 475% του ΑΕΠ, οπότε το συνολικό στο 632% του ΑΕΠ – ενώ της Μ. Βρετανίας στο 640% του ΑΕΠ, της Ισπανίας στο 672%, της Κύπρου στο 879%, του Λουξεμβούργου στο 1.184% και της Ιρλανδίας στο 1.268% του ΑΕΠ (πηγή).

.

.

Από το μεγάλο ύψος του κρυφού χρέους της Ελλάδας, συμπεραίνουμε πόσο θα περιορισθεί το κοινωνικό κράτος – ιδιαίτερα επειδή μειώνεται διαρκώς το ΑΕΠ, λόγω της πολιτικής λιτότητας που ακολουθείται. Στις υπόλοιπες χώρες θα συμβεί κάτι ανάλογο, εάν δεν αυξηθεί ο ρυθμός ανάπτυξης τους, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε το ιδιωτικό χρέος – το οποίο είναι εκτός ελέγχου σε ορισμένες, όπως η Σουηδία, η Δανία κοκ (ανάλυση).

(β) Εσωτερικά και εξωτερικά: Πρόκειται για τα χρέη, τα οποία ένα κράτος οφείλει σε δανειστές του εσωτερικού (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), ή του εξωτερικού. Η κατηγοριοποίηση αυτή οφείλεται κυρίως στη θεωρητική σκέψη ότι, το κράτος θα μπορούσε, σε περίπτωση ανάγκης, να συμψηφίσει το χρέος προς τους πολίτες του, με την επιβολή αντίστοιχων φόρων – κάτι που δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει, όταν οι δανειστές του είναι ξένοι.

Επομένως, όταν ένα κράτος έχει υψηλότερο εσωτερικό δανεισμό από εξωτερικό (όπως στο παράδειγμα της Ιαπωνίας), αντιμετωπίζεται θετικότερα από τις εταιρείες αξιολόγησης. Στον Πίνακα ΙΙ εμφανίζονται τα εξωτερικά χρέη ορισμένων χωρών το 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τους:

.

Πίνακας ΙΙ: Δείκτες χρέους με ημερομηνία τον Ιούνιο του 2011 – το εξωτερικό χρέος (Εξ. δαν.) στον Πίνακα αφορά τόσο το δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα, οπότε είναι συχνά υψηλότερο από το δημόσιο.

Χώρα	ΑΕΠ	Εξ. δαν.	Εξ.δ./ΑΕΠ	Χρέος/ΑΕΠ	Εξ. Δ./Κάτ.
Η.Π.Α.	10,8	10,9	101%	100%	35.156
Ιαπωνία	4,1	2,0	50%	233%	15.934
Γερμανία	2,4	4,2	176%	83%	50.659
Γαλλία	1,8	4,2	235%	87%	66.508
Βρετανία	1,7	7,3	436%	81%	117.580
Ιταλία	1,2	2,0	163%	121%	32.875
Ισπανία	0,7	1,9	284%	67%	41.366
Ιρλανδία	0,2	1,7	1.093%	109%	390.969
Πορτογαλία	0,2	0,4	251%	106%	38.081
Ελλάδα	0,2	0,4	253%	166%	38.073

Σημείωση: ΑΕΠ σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός προς ΑΕΠ, Δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ, Εξωτερικός δανεισμός ανά κάτοικο.

Πηγή: BIS, IMF, WB, BBC

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

.

Από τον Πίνακα ΙΙ φαίνονται καθαρά τα προβλήματα της Μ. Βρετανίας και της Ιρλανδίας, το εξωτερικό χρέος των οποίων, δημόσιο και ιδιωτικό μαζί, είναι σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα – επίσης το μεγάλο πλεονέκτημα της Ιαπωνίας η οποία, παρά το μεγάλο δημόσιο χρέος της, είναι πολύ λίγο εξαρτημένη από τους πιστωτές της στο εξωτερικό.

(γ)  Σε ξένο ή εθνικό συνάλλαγμα: Η κατηγοριοποίηση αυτή έχει σχέση με το εάν ένα κράτος μπορεί να επηρεάσει την ισοτιμία του νομίσματος του, έτσι ώστε να εξοφλεί ευκολότερα τα τοκοχρεολύσια του. Όταν ένα κράτος οφείλει στο δικό του νόμισμα, όπως συμβαίνει με τις Η.Π.Α., μπορεί να εξοφλήσει εύκολα το χρέος του – αναγκάζοντας την κεντρική του τράπεζα να «τυπώνει» νέο, πληθωριστικό χρήμα.

Όταν όμως τα χρέη του είναι σε ξένα νομίσματα, τότε αδυνατεί να εφαρμόσει τη συγκεκριμένη μέθοδο. Ακριβώς για το λόγο αυτό πολλά κράτη έχουν χρεοκοπήσει, ακόμη και με δημόσιο χρέος της τάξης του 50% του ΑΕΠ τους (Αργεντινή) – επειδή το χρέος τους ήταν σε ξένο συνάλλαγμα.

Σε μία νομισματική ένωση, όπως η Ευρωζώνη, η επιρροή προς την κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ) είναι περιορισμένη – οπότε πρόκειται σχεδόν για χρέη σε συνάλλαγμα, με μεγάλους κινδύνους (γεγονός που φάνηκε μετά το 2008). Σημαντικό είναι εδώ το Δίκαιο, στο οποίο υπάγονται τα ομόλογα δανεισμού ενός κράτους – αφού, εάν είναι το εθνικό, όπως συνέβαινε στην περίπτωση της Ελλάδας πριν το PSI (κατά 94%) και της Γερμανίας ανέκαθεν (κατά 99%), τότε επιτρέπεται η μετατροπή του στο νέο εθνικό νόμισμα, εάν αποφασισθεί η έξοδος από την Ευρωζώνη.

Για παράδειγμα, εάν η Ελλάδα αποφάσιζε να υιοθετήσει τη δραχμή πριν το PSI, τότε δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να πληρώσει τα χρέη της – αφού θα μπορούσε να τυπώσει όσες δραχμές ήθελε. Θα κινδύνευε βέβαια από υποτίμηση και πληθωρισμό, όπου όμως οι δανειστές της θα κινδύνευαν επίσης – αφού θα εισέπρατταν υποτιμημένο νόμισμα έναντι των απαιτήσεων τους.

(δ)  Σε δημόσιο και ιδιωτικό χρέος: Πρόκειται για μία γενικότερη κατηγοριοποίηση, όπου το ιδιωτικό χρέος είναι το σύνολο των χρεών των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί αφορά τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη το 2014, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ.

.

Πίνακας ΙΙΙ: Δημόσια και ιδιωτικά χρέη το 2014, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ (πηγή)

Κράτος	Δημόσιο	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Τράπεζες	Σύνολο
Ολλανδία	83	127	115	362	687
Ιρλανδία	115	189	85	291	680
Δανία	60	114	129	235	538
Ιαπωνία	234	101	65	117	517
Μ. Βρετανία	92	74	86	183	435
Ισπανία	132	108	73	89	402
Γαλλία	104	121	56	93	374
Ιταλία	139	77	43	76	335
Κίνα	55	125	38	65	283
Η.Π.Α.	89	67	77	36	269
Γερμανία	80	54	54	70	258
Τουρκία	35	47	22	29	133
Ρωσία	9	40	16	23	88

.

Τα στοιχεία που έχουμε για την Ελλάδα είναι από το 2011, όπου το συνολικό της χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, τοποθετούταν στο 333% του ΑΕΠ της – παρά το ότι είχε προηγηθεί τόσο η αύξηση του δημοσίου χρέους μετά την εισβολή του ΔΝΤ, όσο και η κατακόρυφη μείωση του ΑΕΠ.

Το πλεονέκτημα τώρα των χωρών με χαμηλό ιδιωτικό χρέος, είναι η δυνατότητα του ιδιωτικού τους τομέα να χρεωθεί – μεταξύ άλλων για να δανείσει (τράπεζες), για να επενδύσει (επιχειρήσεις) και για να καταναλώσει (νοικοκυριά). Στα πλαίσια αυτά, εάν για παράδειγμα χρεωνόταν (δανειζόταν) ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας (167% του ΑΕΠ χρέος), κατά 100%, φτάνοντας στο ύψος του γαλλικού ιδιωτικού χρέους (270%), τότε θα μειωνόταν μακροπρόθεσμα, με τις κατάλληλες κινήσεις (επενδύοντας στις επιχειρήσεις και τα ακίνητα του δημοσίου, για παράδειγμα), το δημόσιο χρέος στα 66% – με το συνολικό να παραμένει ως έχει.

Θα ήταν λοιπόν ένα μεγάλο πλεονέκτημα της χώρας μας, εάν φυσικά δημιουργούταν οι κατάλληλες προϋποθέσεις (ανταγωνιστικό φορολογικό πλαίσιο, καταπολέμηση της διαφθοράς κλπ.), το οποίο χάθηκε εντελώς από την εγκληματική πολιτική του ΔΝΤ και της Γερμανίας – στόχος των οποίων είναι η λεηλασία τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα.

.

Επίλογος

Ο πρώτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος εξελίσσεται ραγδαία, αφού τα τρία μέτωπα έχουν πάρει πλέον θέσεις τελικής μάχης – με το συμβατικό να μην αποκλείεται, τόσο από την πλευρά των Η.Π.Α., οι οποίες ευρίσκονται σε πορεία παρακμής, όσο και από τη Ρωσία, ενδεχομένως με αφορμή την αύξηση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη (άρθρο).

Η Ελλάδα, ερήμην των Πολιτών της, είναι με την πλευρά της Γερμανίας, αντιμετωπίζοντας όμως μεγάλους κινδύνους – τόσο επειδή θεωρείται ότι «πρόδωσε» την Ευρωζώνη, αποτελώντας το Δούρειο Ίππο του ΔΝΤ (αν και υποθέτουμε ότι, χρησιμοποιήθηκε τόσο αυτή, όσο και το ΔΝΤ από τη Γερμανία, με στόχο την ηγεσία της Ευρώπης), όσο και λόγω της ιδιάζουσας εκμετάλλευσης της από την καγκελάριο (παραδειγματισμός των υπολοίπων χωρών).

Η πολιτική λιτότητας, η οποία επιβλήθηκε στην Ευρώπη, συμβάλλει τα μέγιστα στην κυριαρχία της Γερμανίας – ενώ οδηγεί σε μία δεκαετία καταστροφικής ύφεσης, η οποία θα πλήξει σε μεγάλο βαθμό τις Η.Π.Α. και το χρηματοπιστωτικό θηρίο. Επομένως, η αντεπίθεση των αγορών θεωρείται δεδομένη, ενώ φαίνεται πως έχει προβλεφθεί, εάν όχι υποκινηθεί από τη Γερμανία – η οποία, αφενός μεν θα διευκολυνθεί στις προσπάθειες απεξάρτησης της από τις αγορές, αφετέρου θα αναγκάσει τους εταίρους της να προσδεθούν στο δικό της άρμα, χωρίς καμία δυνατότητα αλλαγής πορείας εκ μέρους τους.

Έτσι θα εξασφαλισθεί η δημιουργία οικονομικών ζωνών χαμηλού εργατικού κόστους και φορολογίας εντός της ΕΕ, με απολυταρχική δομή ανάλογη της Κίνας και με τις εθνικές κυβερνήσεις «ύπατους αρμοστές» – οι οποίοι θα ενδυναμώνουν συνεχώς τη Γερμανία.

Η Ελλάδα, με κριτήριο τα διάφορα είδη χρέους, θα είχε τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει οικονομικά, με μία ικανή κυβέρνηση – αν και θα ήταν υποχρεωμένη να μειώσει τις κοινωνικές της δαπάνες, τις στρατιωτικές επίσης (θεωρείται ότι χωρίς αυτές, το χρέος μας δεν θα υπερέβαινε το 60% του ΑΕΠ), παράλληλα με την μεταρρύθμιση του δημοσίου τομέα της, έτσι ώστε να διευκολυνθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις. Απέναντι στα χρέη της διαθέτει μία σημαντικότατη δημόσια περιουσία (σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις άλλες χώρες), έναν ανεκμετάλλευτο υπόγειο πλούτο τεράστιας αξίας, καθώς επίσης μεγάλες απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία (πολεμικές επανορθώσεις).

Εν τούτοις, απαιτείται σημαντικός χρόνος για να αποδώσουν τα στοιχεία του Ενεργητικού της. Επίσης, βοήθεια για να τα καταφέρει, αν και υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να τιτλοποιηθούν αρκετά περιουσιακά στοιχεία της – να εκχωρηθούν δηλαδή μελλοντικά έσοδα, έναντι χρημάτων. Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, οφείλουν να αναζητηθούν νέες συμμαχίες – είτε στο χώρο του Ευρώ, με στόχο την «απομόνωση» της Γερμανίας, είτε εκτός του Ευρώ. Χωρίς τους κατάλληλους συμμάχους, είναι αδύνατον να τα καταφέρει σήμερα – ενώ θα ήταν πολύ πιο εύκολο πριν την υπαγωγή της στο ΔΝΤ.

Εάν δεν το κάνει, αφήνοντας τα πράγματα να εξελιχθούν ως έχουν, θα υποδουλωθεί, θα αντιμετωπίσει μεγάλα διλήμματα και τρομακτικές καταστάσεις – ειδικά επειδή η σκόπιμη πολιτική λιτότητας θα την οδηγήσει στον εξευτελισμό, στη φτώχεια, στην ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας και στην απόλυτη χρεοκοπία, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Η δημόσια περιουσία της θα λεηλατηθεί, η ιδιωτική επίσης, ο υπόγειος πλούτος της θα «υπεξαιρεθεί», ενώ δεν θα εισπράξει ποτέ αυτά που της οφείλει η Γερμανία. Παράλληλα, η αποβολή της από την Ευρωζώνη ή/και η «μετάλλαξη» της σε γερμανική επαρχία, χωρίς δικαιώματα αλλά μόνο υποχρεώσεις, είναι κάτι περισσότερο από πιθανή.

Τέλος, διαπιστώνοντας ότι, η Δημοκρατία είναι εντελώς ασύμβατη με το διεθνισμό (Ευρωζώνη), πόσο μάλλον με την παγκοσμιοποίηση (πως είναι δυνατόν να ελέγξουν οι Πολίτες μία πιο απομακρυσμένη, μεγαλύτερης ισχύος εξουσία, όταν δεν μπορούν να ελέγξουν το δικό τους κοινοβούλιο;), ενώ η νέα μορφή του καπιταλισμού «μιμείται» τον κινεζικό απολυταρχισμό, έχουμε την ελπίδα ότι, οι Έλληνες θα αντιδράσουν ενεργητικά πριν ακόμη εξαθλιωθούν ή/και υποδουλωθούν – όχι όπως συνέβη δηλαδή στη γαλλική επανάσταση, στην Αργεντινή κλπ., στις οποίες προηγήθηκε η απόλυτη καταστροφή.

Σημείωση: Η ανάλυση δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 2011, έχοντας διασκευασθεί ελαφρά με πιο επίκαιρα στοιχεία.

Το τραπεζικό σύστημα στα χέρια των ξένων...H Ελλάδα ξενοκρατείται πλέον...!

Του Νίκου Αρ.

Διαχειριστή

Έχω από παλιά επιχειρηματολογήσει ότι, πέραν της οικονομικοκοινωνικής κατάρρευσης, και εξ' αιτίας των προδοτικών πολιτικών της αφελληνισμένης ελίτ, η Ελλάδα θα περνούσε στα χέρια των ξένων μέσα από τους οικονομικούς μηχανισμούς της διαφθοράς, της συκοφαντίας του πατριωτισμού, και τελικά της πτώχευσης. Η Ελληνική αστική τάξη, που μεγάλωσε την Ελλάδα και δρούσε ελληνικά! πέθανε οριστικά στην κατοχή. Αυτά που εμφανίστηκαν μετά την κατοχή, ήταν τα κοινωνικά σκύβαλα που επιβίωσαν μέσω της συνεργασίας με τους ναζιστές. Να που, δυστυχώς, επαληθεύτηκα...

Το τραπεζικό σύστημα στα χέρια των ξένων...

 

Η πλήρης αποτυχία της εγχώριας αστικής και επιχειρηματικής τάξης να τιθασσεύσει τον άκρατο κρατισμό και την «κοινωνία των κολλητών» που αυτός δημιουργεί, δυστυχώς φέρνει την χώρα και το μέλλον της στα χέρια ξένων, οι οποίοι καλούνται να την εντάξουν στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης.

Στο άρθρο του της Κυριακής 3 Ιουλίου, ο Αντώνης Καρακούσης, διευθυντής στο Βήμα της Κυριακής, γράφει με διαύγεια και γνώση, υπό τον τίτλο Η Ελλάδα αλλάζει χέρια, τα ακόλουθα:

«Οι συνέπειες της τρέχουσας διακυβέρνησης αποκαλύφθηκαν με τον πλέον καθαρό τρόπο τις προηγούμενες ημέρες.

»Η απόρριψη του προτεινόμενου διευθύνοντος συμβούλου της Τράπεζας Πειραιώς από τις ευρωπαϊκές εποπτικές αρχές, η επανεκκίνηση στην συνέχεια της σχετικής διαδικασίας αναζήτησης νέου προσώπου, αλλά και η ταυτόχρονη καρατόμηση όλων των μελών του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, φανερώνουν ακριβώς την απώλεια ελέγχου του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Κάτι που δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα των ανακεφαλαιοποιήσεων που απαιτήθηκαν έπειτα από τον διπλό εκτροχιασμό της οικονομίας στην 18μηνη διακυβέρνηση του κ. Τσίπρα.

»Χωρίς αμφιβολία οι ελληνικές τράπεζες ανήκουν πλέον στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στους ξένους μετόχους. Κακά τα ψέμματα, η ελληνική κυριαρχία επί των τραπεζών μας έχει χαθεί. Και μαζί της θα χαθεί και η κυριαρχία συνολικά επί της ελληνικής οικονομίας.

»Μέσω της επερχόμενης διαχείρισης των κόκκινων δανείων αλλά και των κυρίαρχων αρχών που θα επικρατήσουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα μέσω του Υπερταμείου Αποκρατικοποιήσεων, η ελληνική οικονομία θα αλλάξει στην κυριολεξία χέρια. Η επόμενη περίοδος θα χαρακτηριστεί από ένα κύμα εξαγορών, συγχωνεύσεων και αναδιαρθρώσεων, στις οποίες κυρίαρχο ρόλο θα έχουν οι ελεγχόμενες από τους ξένους διοικήσεις των τραπεζών και των κρατικών επιχειρήσεων.

»Όπως προβλέπει ο πρόεδρος της Eurobank κ. Ν. Καραμούζης, “σε πέντε χρόνια θα έχουμε μεγαλύτερα επιχειρηματικά σχήματα, οι ξένοι μέτοχοι θα παίζουν κεντρικό ρόλο στην ελληνική επιχειρηματικότητα και η ελληνική πολιτική θα έχει περιορισμένη επιρροή στην οικονομία της χώρας”. Με άλλα λόγια, η ελληνική πολιτική θα πάψει να έχει τον έλεγχο στα μεγαλύτερα και πιο δυναμικά κομμάτια της οικονομίας και το έργο της θα περιορίζεται στην διοίκηση του στενού κράτους, στην διαχείριση των δημοσίων οικονομικών και στην διοίκηση των φόρων. Αλλά και σε αυτά τα πεδία θα ετεροκαθορίζεται από προκαθορισμένους στόχους και συγκεκριμένες επιδιώξεις που θα εξασφαλίζουν την δημοσιονομική σταθερότητα».

Με τις επισημάνσεις του αυτές ο Αντώνης Καρακούσης, από την μία πλευρά, φέρνει στο προσκήνιο την πλήρη χρεοκοπία του ελληνικού μεταπολιτευτικού συστήματος αλλά, από την άλλη, θα έπρεπε να επιρρίψει σοβαρές ευθύνες και στην αθλιότητα της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία αφέθηκε να άγεται και να φέρεται από το διεφθαρμένο πελατειακό σύστημα.

Παρόμοιες συμπεριφορές επέδειξε και ένα μεγάλο κομμάτι της εγχώριας επιχειρηματικής τάξης, η οποία συμβιβάστηκε με το πολιτικό κατεστημένο χωρίς ποτέ να αποκτήσει δική της ιδεολογική ταυτότητα. Ενώ βαλλόταν λυσσωδώς από τους εχθρούς της, η επιχειρηματική τάξη δεν έκανε απολύτως καμμία προσπάθεια να απαντήσει με επιχειρήματα στην κατασυκοφάντησή της –κάποιες δε μεμονωμένες προσπάθειες που έγιναν, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Έτσι, αντί να πρωτοπορεί στην κοινωνία, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες, επεδίωκε πάντα να τα βρίσκει με το «γκουβέρνο». Με άλλα λόγια, σε μεγάλο βαθμό, η επιχειρηματική κοινότητα (πάντα με εξαιρέσεις), αντί να αντισταθεί στον έκνομο αυταρχισμό του κράτους, αποφάσισε να βρει τρόπους συμβιώσεως μαζί του στην λογική της ευνοιοκρατίας.

Σήμερα, λοιπόν, στο μέτρο που η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση μορφοποιεί τον μετακαπιταλιστικό κόσμο, για την αυτοπαγιδευμένη στις ανεπάρκειές της ελληνική επιχειρηματική κοινότητα το ότι «η Ελλάδα αλλάζει χέρια» ίσως να αποτελεί μια κάποια λύση.

Ως γνωστόν, από το 1981 και μετά, η πλήρης ένταξη της χώρας μας και της κοινωνίας μας στον δυτικό οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό αστερισμό έγινε στερεότερη. Αυτή δε η στερεότητα ενισχύθηκε και από την είσοδό μας το 2002 στην ευρωζώνη. Δυστυχώς, στα 35 χρόνια που πέρασαν, οι ρηχές ρίζες του νεοελληνικού αστισμού δε μπόρεσαν να ανταποκριθούν στην πρόκληση του εξευρωπαϊσμού της χώρας. Έτσι, η Ελλάδα παρέμενε ευρωπαϊκή ως επαίτης. Την ίδια στιγμή, όμως, ένα μέρος της επιχειρηματικής τάξης πλούτισε ασύστολα, αδιαφορώντας πλήρως για τις εξελίξεις.

Υπό παρόμοιες συνθήκες, η Ελλάδα θα μπορούσε να αποφύγει τα χειρότερα αν η ευρωπαϊκή αστική τάξη της αποφάσιζε να επενδύσει στην απελευθέρωση της χώρας από τον κρατισμό και την φαυλοκρατία. Στην παρούσα φάση της συνολικής κρίσης που γνωρίζει η χώρα, οι πολίτες, σε ποσοστά που εγγίζουν το 40%-45%, μπορούν να αντιληφθούν το βάρος της ευθύνης του πολιτικού κόσμου –και ιδιαιτέρως των κυβερνώντων, οι οποίοι δεν δύνανται να εξηγήσουν γιατί, μετά τόσα βάρη δημοσιονομικής προσαρμογής και τόσες προσπάθειες διαρθρωτικής αλλαγής, δεν υπάρχουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Πολύ απλά, η Ελλάδα δεν εμπνέει καμμία απολύτως εμπιστοσύνη. Η αξιοπιστία της είναι μηδενική. Αρκεί να δει κανείς το ενδυματολογικό στυλ του πρωθυπουργού και υπουργών κατά την άφιξή τους στο Πεκίνο για να καταλάβει όλα τα υπόλοιπα.

Του Α. Παπανδρόπουλου 

Πηγή: Κουρδιστό πορτοκάλι