Ο Τσίπρας και ο... Ηρώδης

 Του διαχειριστή:

Η απόπειρα του Τσίπρα να μιλήσει για ανάπτυξη, επενδύσεις και άλλα...νεοφιλελεύθερα μοιάζει με απόπειρα του Ηρώδη να ανοίξει...παιδικό σταθμό...

Οι γερμανικές εκλογές, οι "Ναζιστές" του AFD και οι δικοί μας σοσιαληστάδες

"Κάτι περισσότερο θα ξέρουν προφανώς όλοι εκείνοι που έζησαν στον "υπαρκτό σοσιαλισμό" επί 45 χρόνια και έχουν ακόμα νωπές μνήμες..."

Σαν να ήταν σε συγχορδία όλα τα ελληνικά ΜΜΕ, από τα μεγάλα κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας μέχρι τα επαρχιακά, άρχισαν τις τελευταίες μέρες να αποκαλούν το AfD "εθνικολαϊκιστικό" κόμμα και να περιγράφουν με τρόμο τα δεινά που δήθεν θα φέρει στη Γερμανία και στην Ευρώπη η εκπροσώπησή του στη γερμανική Βουλή. 

Κι όλα αυτά παρά το πασιφανές γεγονός ότι η πολιτική ανοικτών θυρών που ακολούθησε η Μέρκελ μπάζοντας πάνω από ένα εκατομμύριο μουσουλμάνους μετανάστες στη χώρα της το 2015-17 προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στη γερμανική κοινωνία με απανωτά περιστατικά βιαιοπραγιών αφού έχει αποδειχτεί επανειλημμένα ότι οι μουσουλμάνοι όχι μόνο δεν επιθυμούν κατά καμία έννοια να αφομοιωθούν στην ευρωπαϊκή χώρα που τους υποδέχεται αλλά ούτε καν να σεβαστούν τα ήθη και τους κανόνες της. 
Σύμφωνα με τα ΜΜΕ όμως είναι λαϊκιστές αυτοί που είναι αποφασισμένοι να κάνουν πράξη όσα υπόσχονται, ενώ αντιθέτως είναι δημοκράτες και ευρωπαϊστές εκείνοι που κοροϊδεύουν τον λαό προεκλογικά για να υφαρπάξουν την ψήφο του και να κάνουν μετά τα τελείως αντίθετα. Είδαμε, για παράδειγμα, ότι εδώ κι έναν χρόνο τουλάχιστον ο Σόιμπλε και η Μέρκελ αρνούνταν σταθερά να κάνουν έστω και την ελάχιστη παραχώρηση απέναντι στην Ελλάδα στο θέμα του χρέους για να μην νομίσει ο Γερμανός ψηφοφόρος ότι μας χαρίζουν χρήματα, ενώ ήταν πανθομολογούμενο κοινό μυστικό ότι μετά τις εκλογές περιμέναμε να λυθούν τα χέρια τους και να μπορούν να κινηθούν πιο άνετα - κάνοντας προφανώς τα αντίθετα από εκείνα που υποσχέθηκαν, στον δρόμο που χάραξε ο δικός μας Αλέξης. O Γερμανός ψηφοφόρος που αντιτίθεται στη μεταναστευτική πολιτική της χώρας του, πώς αλλιώς θα μπορούσε να εκφράσει τη διαμαρτυρία του αν όχι καταψηφίζοντας τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου; Εδώ ακόμη και τώρα η Μέρκελ που έχασε 9 ποσοστιαίες μονάδες από την προηγούμενη νίκη της, με το ζόρι παραδέχτηκε ότι "κάτι πρέπει να γίνει με το μεταναστευτικό πρόβλημα" και ότι "το ζήτημα πρέπει να μελετηθεί ενδελεχώς", λες και δεν έβλεπε τόσο καιρό τις τρομερές εντάσεις που συσσωρεύονταν μέσα στην ίδια τη χώρα της από την αθρόα είσοδο μουσουλμάνων. 

Φυσικά και δεν είναι όλοι οι ψηφοφόροι του AfD ακροδεξιοί. Απλούστατα δεν τους άφησε άλλη επιλογή η μέχρι τώρα στάση των κομμάτων του κατεστημένου. Τουλάχιστον ο θρασύς αντικαγκελάριος Γκάμπριελ θα πρέπει τώρα να κατάλαβε πόσο ακριβά στοίχισε η άσεμνη χειρονομία που έκανε σε ειρηνικούς διαδηλωτές τον Αύγουστο του 2016 αδιαφορώντας για τις κάμερες που τον απαθανάτιζαν.  
Το ότι τα δήθεν "δημοκρατικά" κόμματα της Γερμανίας δεν πήραν κανένα μήνυμα από το εκλογικό σώμα, αποδεικνύεται από το πώς έσπευσαν με απύθμενη υποκρισία και κοροϊδία αμέσως μετά το κλείσιμο της κάλπης να νοθεύσουν τη λαϊκή βούληση προεξοφλώντας την μη συνέχιση του "μεγάλου συνασπισμού" χριστιανοδημοκρατών-σοσιαλδημοκρατών, μόνο και μόνο για να μην γίνει το AfD αξιωματική αντιπολίτευση και παίρνει τον λόγο στη Βουλή αμέσως μετά την καγκελάριο! Θα έπρεπε όμως να εθελοτυφλούσε κανείς για να μην βλέπει πως σε αυτές τις γερμανικές εκλογές το διακύβευμα δεν ήταν μόνο η τσέπη του μέσου Γερμανού. Μπορεί η γερμανική οικονομία να τα πηγαίνει ακόμα σχετικά καλά, αλλά υπάρχουν κι άλλα, σπουδαιότερα ζητήματα για ένα έθνος από την τσέπη του - και αυτό ακριβώς έκρινε το 13,5% των Γερμανών που ψήφισε το AfD και προσγείωσε ανώμαλα τη Μέρκελ στην πολιτική πραγματικότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πρώην Ανατολική Γερμανία το AfD ήρθε δεύτερο με ποσοστό άνω του 21% αφήνοντας πολύ πίσω τους σοσιαλδημοκράτες και λοιπούς αριστερούς. Κάτι περισσότερο θα ξέρουν προφανώς όλοι εκείνοι που έζησαν στον "υπαρκτό σοσιαλισμό" επί 45 χρόνια και έχουν ακόμα νωπές μνήμες.  
Κατά τα λοιπά ο Τσίπρας που πόνταρε μέχρι πρότινος σε θρίαμβο του Σουλτς, δείχνει τώρα να βασίζει τις ελπίδες του για συνέχιση της γερμανικής αρωγής σε μία κυβερνητική συμμαχία της Μέρκελ με τους Ελεύθερους Δημοκράτες (FDP) τους οποίους μέχρι το 2013 εκπροσωπούσε ο αλήστου μνήμης Γερμανοβιετναμέζος Φίλιπ Ρέσλερ που δεν έχανε ευκαιρία να μιλήσει τότε για τα "οφέλη μιας ελληνικής χρεοκοπίας" και να μας λοιδωρεί με όποιον τρόπο μπορούσε. Σήμερα το FDP εκπροσωπεί ο Κρίστιαν Λίντνερ για το κόμμα του οποίου οι μισοί Γερμανοί λένε ότι δεν γνωρίζουν απολύτως κανένα άλλο στέλεχος εκτός από τον αρχηγό του. Δηλαδή πάμε από το κακό στο χειρότερο...

Η τέλεια συνταγή για την αύξηση της ακροδεξιάς!

Του διαχειριστή

Δεν είμαι ειδικός περί τα γερμανικά αλλά οι χθεσινές εκλογές και τα αποτελέσματά τους στην Γερμανία αποακαλύπτουν μερικές πραγματικότητες που στην Ελλάδα είναι ταμπού. 

Όταν συζητάς για μεταναστευτική πολιτική σε αποκαλούν φασίστα, 

όταν μιλάς για πατρίδα σε στέλνουν στο πυρ το εξώτερο της αντίδρασης και του συντηρητισμού όσοι ταυτίζουν τα ανοιχτά σύνορα και την ανασφάλεια των πολιτών για τη ζωή τους με προοδευτική  πολιτική.

Αλλά, "είναι πολλά τα λεφτά, Τάκη..."

Γιατί δεν αποκαλύπτει η "προοδευτική" Αυγή τους μετόχους της εξωπαράκτιας όπου έχει "σταθμευμένα" τα συμφέροντά τους;

Τι την εμποδίζει; Μήπως έχει να κάνει τις πηγές χρηματοδότησης των ΜΚΟ του σύριζα;

Τι δουλειά έχει η Western Union να μοιράζει χρήμα ανεξέλεγκτα και δίχως την έγκριση του Ελλαδικού κράτους στα νησιά στους "πρόσφυγες";

Από που προέρχεται το χρήμα;

Λοιπόν, οι γερμανοί ψηφοφόροι της Μέρκελ δεν έγιναν ξαφνικά Ναζιστές. 

Και Γερμανία και Γαλλία όπου η Λε Πεν ξεθάρεψε μπορούν να αντιμετωπίσουν τους ακραίους, 

Γιατί εκεί δεν έχουν ποινικοποιήσει και δεν εχθρεύονται τον πατριωτισμό και την θρησκεία τους.

Δεν ξηλώνουν την παιδεία τους για τάχα μου προοδευτικές μεταρρυθμίσεις

Διαλέγονται με την κοινωνία και δεν την εχθρεύονται γιατί είναι προτεστάντες.

Ενώ εδώ;

Η άγνωστη λέξη «καθήκον» και η παραγωγή τεμπέληδων

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των νέων μας εδώ και 30 χρόνια δεν είναι η ανεργία αλλά η… εργασία. Ο νέος δεν φοβάται την αναδουλειά αλλά τη δουλειά. 

Επίκαιρο άρθρο του Σαράντου Καργάκου* 
Από το euro2day

Ένα παλαιό αιχμηρό άρθρο του Σαράντου Καργάκου, που αξίζει να μας βάλει σε σκέψεις και αυτοκριτική -ιδίως όσους υπηρετούν την εκπαίδευση.

Κατά την άποψή μας, ο λόγος είναι υπερβολικά αυστηρός, ενίοτε και ισοπεδωτικός, σήμερα που η ανεργία ειδικά των νέων με ουσιαστικά και όχι τυπικά προσόντα βρίσκεται στα ύψη και πολλοί για να ζήσουν αναγκάζονται να αναζητήσουν εργασία στο εξωτερικό.

Εν τούτοις, το αίτημα για (καλύτερη) αξιοποίηση των ανθρωπιστικών σπουδών και της πνευματικής κληρονομιάς μας για καλλιέργεια κριτικής σκέψης, αγωνιστικού φρονήματος, ήθους, εργατικότητας, τόλμης, πρωτοβουλίας και δημιουργικότητας είναι επίκαιρο και διαχρονικό.

Α.Χ. Παπ.
«Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.

Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές "κουλοχέρηδων"... παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη "χειρώναξ", σαν δεύτερο συνθετικό το "άναξ", που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στον χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...

Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers».

Έτσι σήμερα, το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι... πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον OΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνο για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!), οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από "μηνύματα" του αφόρητου "κινητού" τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από τη ραθυμία, την αναβλητικότητα και τον φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά.

Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαυξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλαξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό.

Και το λεγόμενο "σχολικό" είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο. Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το "Αναγνωστικό". που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή;

Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο "χαρτογιακάς". Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά "Αναγνωστικά", καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως;

Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα "προσόντα" τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν, τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Πού θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που τη δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία, που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής.

Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτίρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού.

Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με... "Κέντρα Πολιτισμού", όπου "μπαγιαντέρες" κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου ! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα "εξ εσπερίας νέφη", χτυπάμε το κεφάλι μας. Και πού να φθάσουν τα "εξ Ανατολής", σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της.

Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα "κηφηνεία", που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά. Θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.

Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;), δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νιώθουμε ντροπή, όταν στη μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι "γεραιοί" και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. "Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον". Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο, οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν!

Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. "Φτιάχνουμε" τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το "γυαλί", αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με "διακοποδάνεια", εορτάζουμε με "εορτοδάνεια" και πεθαίνουμε με "πεθανοδάνεια". Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να "απέλθει", πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς.

Έπρεπε να ζούσε τώρα... Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη».

* Εκπαιδευτικός, ιστορικός, συγγραφέας

«Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η… εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»… παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ», που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στον χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι’ αυτό τουμπάραμε… Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα, το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι… πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον OΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνο για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. Παρ’ όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!), οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους. Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ’ ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από τη ραθυμία, την αναβλητικότητα και τον φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαυξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλαξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο. Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό». που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν, τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Πού θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά; Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που τη δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία, που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτίρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με… «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου ! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε … αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη», χτυπάμε το κεφάλι μας. Και πού να φθάσουν τα «εξ Ανατολής», σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης). Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά. Θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;), δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νιώθουμε ντροπή, όταν στη μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο… κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον». Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο, οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν… Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα… Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη».

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.tilestwra.com/agnosti-lexi-kathikon-ke-paragogi-tebelidon/

«Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η… εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»… παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ», που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στον χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι’ αυτό τουμπάραμε… Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα, το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι… πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον OΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνο για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. Παρ’ όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!), οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους. Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ’ ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από τη ραθυμία, την αναβλητικότητα και τον φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαυξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλαξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο. Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό». που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν, τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Πού θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά; Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που τη δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία, που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτίρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με… «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου ! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε … αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη», χτυπάμε το κεφάλι μας. Και πού να φθάσουν τα «εξ Ανατολής», σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης). Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά. Θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;), δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νιώθουμε ντροπή, όταν στη μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο… κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον». Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο, οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν… Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα… Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη».

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.tilestwra.com/agnosti-lexi-kathikon-ke-paragogi-tebelidon/

Αποκτήστε κι εσείς μια φοβερή συλλογή Barbie ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Ο "άπαιχτος" Χαντζόπουλος της "Καθημερινής"

Ο ερυθρός φασισμός-Ο πνιγμένος από την ισότητα πιάνεται

Ο σεβασμός στην ισότητα δεν κρίνεται από την ικανότητα στην κοπτοραπτική, να διαστρεβλωθεί μια δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη για να εμφανιστεί σαν ακροδεξιός. Κρίνεται από την πραγματικότητα. Στην οποία  ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσέγγισε το θέμα θεωρητικά αλλά στην πράξη. Κρίνοντας την ανισότητα ανάλογα με την ψήφο του πολίτη στο δημοψήφισμα και τα πολιτικά πιστεύω των προγόνων του.

Πρώτον με την δήλωση του Γιώργου Κυρίτση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2015 για «να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει». Αν αυτό δεν είναι ρεβανσισμός και ανισότητα σύμφωνα με την ψήφο το λήμμα δεν υπάρχει στο λεξικό. Δεύτερον με τις δηλώσεις του γραμματέα της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, Ιάσονα Σχινά-Παπαδόπουλου. Ο οποίος όταν κατηγορήθηκε ότι έχει διορίσει όλη την οικογένεια του στο δημόσιο έκανε ένα οικογενειακό απολογισμό. Όχι σύμφωνα με τις ικανότητες των συγγενών του, που εκεί η ανισότητα είναι δεκτή αλλά σύμφωνα με τα πολιτικά τους πιστεύω. Μέχρι και του παππού και του θείου του. Οι οποίοι επειδή ήταν όλοι διαπιστωμένοι αριστεροί του φαινόταν λογικό να έχουν μεγαλύτερα δικαιώματα να μπούνε στο δημόσιο.

Μια κυβέρνηση που πιστεύει ότι κάποιος που ψήφισε ΝΑΙ έχει λιγότερα δικαιώματα από τον συμπολίτη του που ψήφισε ΟΧΙ έχει τόσο νόημα να κάνει παρατηρήσεις για ισότητα όσο να κάνουν υποδείξεις οι Ιάπωνες για το κυνήγι της φάλαινας. Η προσπάθεια όμως δημιουργίας από τον ΣΥΡΙΖΑ ενός ακροδεξιού Κυριάκου Μητσοτάκη εντάσσεται σε μια απελπισμένη προσπάθεια η συζήτηση να ξεφύγει από την προβλήματα της καθημερινότητας του  πολίτη.

Η «ισότητα που αμφισβητεί ο ακροδεξιός Κυριάκος Μητσοτάκης» εμφανίστηκε για να καλύψει την ανικανότητα στην διαχείριση της ρύπανσης από την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό. Όπως «η εξίσωση του σταλινισμού με τον ναζισμό των Εσθονών»  είχε εμφανιστεί την κατάλληλη στιγμή για να αποσπάσει την προσοχή από τους φόρους και τον ΕΝΦΙΑ. Και οι μάχες με τους δικαστές είχαν βοηθήσει να υπάρχει ένα άλλο θέμα εκτός από τις πυρκαγιές στην Αττική. Η τακτική είναι σαφής. Από την 13 σύνταξη του Δεκεμβρίου του 2016, που τελικά ήταν επίδομα, εδώ και 9 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ούτε ένα θετικό μέτρο να προβάλει. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να βρει κάτι για να συσπειρώσει τους οπαδούς του  επιστρατεύει θεωρητικές συζητήσεις από τον σταλινισμό μέχρι την ισότητα. Εις μάτην όμως .

Οι εκλογές δεν κερδίζονται ή χάνονται από θεωρητικά issues. Και ο ΣΥΡΙΖΑ το ξέρει. Οι επόμενες εκλογές δεν θα κριθούν από τις αναλύσεις της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών και το αν «όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι από τον Δημιουργό» γράφτηκε από τον Τόμας Τζέφερσον έχοντας σαν απαραίτητη την ύπαρξη του Θεού. Τέτοιες αναλύσεις είναι καλές για το διαδίκτυο. Δεν πρόκειται όμως να μετακινήσουν ούτε ένα ξεζουμισμένο πολίτη που περιμένει στην ουρά να πληρώσει την δόση του ΕΝΦΙΑ από τον  να τον μαυρίσει.

Τα θέματα που αργά ή γρήγορα έχει να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δύο. Η βεβαιότητα ότι τίποτα από όσα προεκλογικά είχε υποσχεθεί δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει. Και μετά τις πυρκαγιές του καλοκαιριού και την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό η υποψία ότι η Ελλάδα ζει από τύχη.  Στου Μαξίμου οι συζητήσεις  περί σταλινισμού και  ισότητας μπορούν να μοιάζουν σαν μυστικά όπλα που θα κρίνουν τον πόλεμο. Τα bunker όμως έχουν το χαρακτηριστικό να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. 

Του Αντώνη Πανούτσου

capital.gr

Όταν το κωμικοτραγικό διαχέεται στην πραγματικότητα

Ο κ. Γαβρόγλου ενοχλήθηκε πολύ, επειδή οι Αρχές του Αριστοτελείου προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη και στην αστυνομία, για να γίνει επιτέλους κάτι με το εμπόριο ναρκωτικών που ανθεί στους χώρους του πανεπιστημίου. Ενοχλήθηκε και, επιπλέον, προβληματίστηκε ο υπουργός Παιδείας διότι, όπως υπεννόησε, δεν χρειαζόταν προσφυγή στην καταστολή, αφού ο ίδιος, στο υπουργείο, ετοιμάζει «επιτροπή αντιμετώπισης της παραβατικότητας». Η επιτροπή, δηλαδή τα μέλη της, δεν θα αντιμετωπίσουν αυτοπροσώπως την παραβατικότητα, π.χ., με καδρόνια και λοστούς όπως οι αγωνιζόμενοι φοιτητές. Θα θέσουν όμως «το πλαίσιο λειτουργίας αυτών των πραγμάτων». (Ελπίζω όχι και της εμπορίας ναρκωτικών, διότι η ασάφεια της υπουργικής διατύπωσης αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά.)

Είναι από εκείνες τις σπάνιες στιγμές μαγικού ρεαλισμού, θα έλεγα, όπου ο κόσμος των κόμικς διαχέεται ξαφνικά στην πραγματικότητα και δεν ξέρεις πια τι είναι τι. Τέτοια κωμική σχολαστικότητα είναι αντάξια του πραγματικού Τουρνεσόλ από τις περιπέτειες του Τεντέν. Τόσο σαχλοί ισχυρισμοί θα έστεκαν σοβαρά μόνο σε ένα σκετς των Μόντι Πάιθον! Και όμως, έχεις τον κ. Γαβρόγλου να στενοχωρείται και να προβληματίζεται, επειδή τολμάει το Αριστοτέλειο να πάει στην αστυνομία και δεν περιμένει τη δική του επιτροπή. Δεν τον απασχολεί ότι οι άνθρωποι εκεί δεν αντέχουν άλλο το κλίμα απειλών και εκφοβισμού, την απερίγραπτη βρώμα που επικρατεί σε όσους χώρους έχει καταλάβει η αγορά ναρκωτικών. Οχι, τα μικρά είναι για τους μικρούς· ο κ. Γαβρόγλου είναι οραματιστής. Δεν το βλέπετε στο ύφος του; Επομένως, δεν χάνεται με τους πραγματικούς ανθρώπους, τους τιποτένιους που ζουν τη μία και μοναδική ζωή τους τώρα· ο ίδιος και η επιτροπή του εργάζονται για την Ανθρωπότητα.

Προτρέχοντας στο σοσιαλιστικό μέλλον που οραματίζεται για την Ανθρωπότητα, ο κ. Γαβρόγλου παρατήρησε μάλιστα ότι αν υπήρχε «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» (νοσταλγεί την ΚΝΑΤ της νιότης του;) δεν θα μπορούσε να υπάρχει εμπόριο ναρκωτικών στο πανεπιστήμιο. Προφανώς, για τον λόγο ότι το ίδιο το ρωμαλέο κίνημα θα ήταν ο νόμος.

Θα συμφωνεί, φαντάζομαι, με τον υπουργό Παιδείας και ο απίθανος τύπος που έγραψε τη δακρύβρεκτη ανακοίνωση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, με την οποία η προσκείμενη στη Ν.Δ. οργάνωση ζητεί να μην τιμωρηθούν οι 106 φοιτητές που κατέθεσαν πανομοιότυπες εργασίες. Πόσο διαφέρει, επί της ουσίας, η προσέγγισή του από εκείνη του κ. Γαβρόγλου; Οποιος αντέξει τις επικολυρικές περικοκλάδες της ανακοίνωσης και φτάσει στο νόημά της, βρίσκει εκεί την ίδια αντίληψη που διέπει τους συριζαίους: ότι δικαιοσύνη σημαίνει ατιμωρησία. Δεν είναι τυχαίο, οπωσδήποτε, ότι η ανακοίνωση ξεκινά με τον κλασικό μπακαλιάρο των χρόνων της κρίσης (περί ονείρων που είτε τα γκρέμισαν είτε τα έκλεψαν οι κακοί)· ούτε βέβαια ότι ο συγγραφέας της επικαλείται την κρίση ως ελαφρυντικό της απάτης. Με όλα αυτά, που είναι απολύτως μέσα στο πνεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, απορώ τι χρειαζόταν στην ανακοίνωση το τσιτάτο του Μαρξ. Κανείς δεν θα παρεξηγούσε το παιδί που την έγραψε ως δεξιό...

Εκεί που φαντάζομαι ότι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Πατρών διαφέρει από τον κ. Γαβρόγλου πρέπει να είναι ο ρόλος του «ρωμαλέου κινήματος». Ο κ. Γαβρόγλου το βλέπει κάπως σαν φρουρά μπολσεβίκων με διευρυμένα αστυνομικά καθήκοντα. Ο συγγραφέας της γελοίας ανακοίνωσης, ως νεοδημοκράτης, το φαντάζεται, υποθέτω, σε ρόλο κοινωνικού κράτους. Πάρτε το θλιβερό παράδειγμα των 106 παιδιών που τα τσάκωσαν με την ίδια εργασία στο Πανεπιστήμιο των Πατρών. Αυτά τα παιδιά εξαπατήθηκαν από κάποιον ασυνείδητο και αδίστακτο επιτήδειο, ο οποίος δεν γινόταν να μην ξέρει ότι 106 ταυτόσημες εργασίες θα προκαλούσαν όχι ζήτημα, αλλά πάταγο. Ωστόσο, αδιαφόρησε το κάθαρμα, διότι η αρπαχτή ήταν ο σκοπός του και τον πέτυχε.

Ποιος θα μπορούσε, λοιπόν, να προστατεύσει αυτά τα παιδιά, ώστε να μη γίνονται θύματα απατεώνων που τα εκμεταλλεύονται; Εδώ έρχεται να παίξει τον ρόλο του το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα! Θα μπορούσε αυτό, θεσμικά, να αναλαμβάνει κεντρικά την παραγγελία των εργασιών, όπως κάνει με τις εκδρομές, τα πάρτι και τις συναυλίες. Αυτό να συγκεντρώνει τις ανάγκες για πλαστές εργασίες και αντιγραφές, αυτό να διαπραγματεύεται αμοιβές με τους προμηθευτές ετοίμων εργασιών και να αναθέτει τις παραγγελίες. Ολα αυτά, δε, με υποδειγματική διαφάνεια και ευθύνη ανάλογη εκείνης που έχει, π.χ., το υπουργείο Παιδείας για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Φαντασθείτε τι πρόοδος για την Ανθρωπότητα θα ήταν ένα τέτοιο σύστημα και μάλιστα βασισμένο στο σφρίγος ενός «ρωμαλέου κινήματος». Θα ήταν η κοινωνικοποίηση της αντιγραφής! Στην Κούβα, θα το δίδασκαν ως ξεχωριστό μάθημα στο πανεπιστήμιο...

Στ. Κασιμάτης

Καθημερινή, 14/9/2017

Η έκρηξη πλησιαζει και κρούει τις θύρες των νοικοκυριών

 Του διαχειριστή:

Είναι παραλογισμός ό,τι συμβαίνει με τον ΕΝΦΙΑ. Ιδού μερικά δεδομένα από την ληστρική κατάσταση.

Αφού εκβίασαν τον έλληνα μέσω του ΕΕΤΗΔΕ, της ΔΕΗ δλδ με διακοπή ρεύματος, κατόπιν τον μονιμοποίησαν.

Υπάρχει η έννοια του φόρου περιουσίας και του φόρου εισοδήματος... Όταν το ακίνητο αποφέρει εισόδημα, ήδη φορολογείται με συντελεστή έως 45 % και με αλληλεγγύη έως 10% τουτέστιν 55%! Κανονική ΛΗΣΤΕΙΑ!
Όποιος έχει εισόδημα από ακίνητα, πληρώνει τους περισσότερους φόρους στην Ελλάδα. Έτσι, το 45% εφαρμόζεται από τις 35.000€ ενώ στις άλλες πηγές από τις 40.000€. 

Επιπλέον, για να έχεις εισόδημα από ακίνητα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να τα ... κατέχεις. Το οποίο σημαίνει ΕΝΦΙΑ.. Σε μέτριο ακίνητο ο ΕΝΦΙΑ μπορεί να φτάνει το 40% του εισοδήματος που αποφέρει από μίσθωση ενώ σε εξαιρετικά ακίνητα τουλάχιστον 15%. 
Επομένως, η σύνδεση με την φοροδοτική ικανότητα είναι διπλή, και για το εισόδημα (που αποφέρει το ακίνητο) και για την κατοχή του! Κανονική ΛΗΣΤΕΙΑ. Η σύνδεση είναι βαριά..Παρα πολύ βαριά...
Επιπλέον, ο ΕΝΦΙΑ στα φυσικά πρόσωπα ΔΕΝ εκπίπτει του εισοδήματος όπως στα νομικά και άρα πληρώνουμε φόρο πάνω στο φόρο! ΛΗΣΤΕΙΑ!
Επίσης,  οι δύο φόροι εισοδήματος από ακίνητο και κατοχή υπολογίζονται διαφορετικά: Ο  φόρος εισοδήματος υπολογίζεται αναλογικά ενώ ο συμπληρωματικπος...λογαριθμικά! ΠΟυ οδηγεί σε δημέυσεις περιουσιών από το παρασιτικό κράτος.

Εν κατακλείδι: 

Ο ΕΝΦΙΑ είναι δημευτικός φόρος και αντισυνταγματικός.

Σε περίπτωση κατά την οποία οδηγεί σε αναγκαστική εκποίηση δήμευση του ακινήτου αντίκειται στο άρθρο 4 του συντάγματος που ορίζει τα ατομικά  και κοινωνικά δικαιώματα. 

Και στο άρθρο 17 του συντάγματος περί προστασίας της περιουσίας. Αντίκειται και στην αρχή της αναλογικότητας (αναλογία μέσου σκοπού) ως επιφέρουσα πολύ χειρότερο αποτέλεσμα και μείζονα βλάβη στον φορολογούμενο σε σχέση με το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. 

Επίσης αντίκεται και στην ΕΣΔΑ διότι θίγεται ευθέως η ανάγκη για αξιοπρεπή διαβίωση. 
Ως εκ τούτου τινάζεται στον αέρα το μεγαλύτερο κομμάτι του συντάγματος και το κράτος δικαίου δεν προστατεύεται από τα δικαστήρια. 
Μια Πολιτεία που οδεύει προς τον όλεθρο. Μια Πολιτεία που ο λαός δεν αντιδρά στην προσπάθεια εξόντωσής του μέσω υπερφορολόγησης. 
Σαπίλα και διαφθορά βασιλεύει και πλήρης ανικανότητα, ουδεμία ανταπόδοση υπάρχει στους φόρους οι οποίοι βουλώνουν τρύπες της κυβερνητικής διαφθοράς και ανικανότητας.  
Εν προκειμένω έχει εφαρμογή το άρθρο 124 του συντάγματος και κάθε Έλληνας υποχρεούται να μη εφαρμόζει νόμους αντισυνταγματικούς διότι η προστασία του συντάγματος εναπόκειται στον πατριωτισμό των Ελλήνων οι οποίοι δικαιούνται και υποχρεούνται να μη υπακούνε σε νόμους που αντίκεινται σε αυτό. 
Όταν το ΣτΕ έκρινε συνταγματικό το ΕΤΗΔΕΕ το χαράτσι του Βενιζέλου ως προσωρινό δημοσιονομικό μέτρο, τότε το ενσωματώσανε στο ΕΝΦΙΑ και έγινε μόνιμο δημοσιονομικό μέτρο.
Μέσω της υπερφορολόγησης και ειδικά στα ακίνητα το κράτος επιδιώκει να βάλει χέρι στην ιδιωτική περιουσία μέσα της δήμευσης των καταθέσεων και της δήμευσης των ακινήτων τα οποία αποκτήθηκαν με γνώμονα την εξασφάλιση των κόπων των Ελλήνων σε μια ασφαλή τοποθέτηση. 
Σε μια χώρα τελείως ανασφαλή όπου χάνονταν περιουσίες από τους  εμφυλίους, τις υποτιμήσεις και την γενικότερη αστάθεια. 
Τους κόπους αυτούς των Ελλήνων δημεύουν, τους παίρνουν εν ψυχρώ. 
Έχει λόγο λοιπόν να εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η χώρα όπου το κράτος έχει γίνει εχθρός νταβατζής απέναντι στους πολίτες του; 

Εν συμπεράσματι; 

Μαζί με τον ΕΜΦΙΑ και τρεις φόροι που μας οδηγούν στην βέβαιη εξαθλίωση. 

-Ο ΕΝΦΙΑ ο οποίος δεν εκπίπτει από το εισόδημα εαν δεν είσαι νομικό πρόσωπο. 

-Οι ασφαλΗΣΤ(Ρ)ικές εισφορές, για τους ανεξάρτητους επαγγελματίες, οι οποίες δεν εκπίπτουν ως εξοδο εαν δεν είσαι νομικό προσωπο. 

-Τα δάνεια τα οποία αποδεδειγμένα πληρώνονται δεν εκπίπτουν ως έξοδο ή απόσβεση εαν δεν είσαι νομικό προσωπο,αντίθετα είναι τεκμήριο και στον τόκο που πληρώνεις προστίθεται minimum 22%
 ή 29% τόκος φορολογίας!!. 

Οπότε για όποιον ξέρει "βασικα"οικονομικά το ΤΙΚ-ΤΑΚ είναι εδώ και η έκρηξη χτυπάει την πόρτα κάθε νοικοκύρη. 

Πηγή: Γενικό Λογιστήριον του Κράτους

Αλέξης Τσίπρας: Η στρατηγική εξουσίας ενός κομμουνιστή

Πίσω από τον Καρανίκα είναι ο Τσίπρας ο οποίος ήταν, είναι και θα είναι κομμουνιστής...


1) Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟΝ ΚΑΡΑΝΙΚΑ που τον έχει μόνο για να κουβαλά χαρτιά (και για χαφιέ) στο Μαξίμου! 

2) Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΡΙΖΑΙΟ. Τους έχει όλους γραμμένους. Ακούει ΛΑΛΙΩΤΗ-ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ και λοιπούς βαρώνους αλλά τους συριζαίους τους γράφει, πλην των συμμαθητών-κολλητών Παππά- Τζανακόπουλου-Φλαμπουράρη και λοιπή οικογένεια ).

3) Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ και ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ. 
Ο ανιστόρητος αστικός κοσμος, λόγω της προδοτικής καραμανλικής ...μονομερούς λήθης, δεν γνωρίζει πιά τα στοιχειώδη της κομμουνιστικής ιστορίας και στρατηγικής για να κρίνει σωστά. Αναμασάνε αφελώς και βλακωδώς οι περισσότεροι την καραμέλα..Μα ο Τσίπρας δεν είναι κομμουνιστής ! Γιατί ξέρει κανείς τους πως ήταν και πως είναι οι πραγματικοί κομμουνιστές ? Οχι βέβαια ! Οι περισσότεροι νομίζουν ότι οι κομμουνιστές ειναι κάτι ....φτωχοί και τίμιοι εργάτες κι αγρότες που μάχονται εναντίον του ....κακού κεφαλαίου για το καλό του λαού και ...δεν έχουν καμία σχέση με καθε τι ιδιωτικό, ενώ, όπως έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση (Τσίπρας, Λένιν και Διεθνισμός), στην πράξη παραμένουν οι καλύτεροι μεσάζοντες του μεγάλου υπερεθνικού κεφαλαίου, απο το 1917 ως σήμερα σε κάθε χώρα που κατέλαβαν την εξουσία με χρήματα και στήριξη των ανωτέρω μεγαλοκαπιταλιστών.

4) Ο ΤΣΙΠΡΑΣ όπως και κάθε κομμουνιστής στην ιστορία δεν έχει κανένα πρόβλημα να ντυθεί ...φιλελεύθερος ...πατριώτης ...χριστιανός ακόμα και ...παππάς χωρίς καμία παράβαση της κομμουνιστικής δεοντολογίας που επιτρέπει τα πάντα (και τις μεταμφιέσεις) μπροστά στον τελικό στόχο -την δημιουργία καθεστώτος !

Το Καθεστώς βέβαια δεν γίνεται αμέσως αλλά μόλις δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία, δλδ. όταν ο ...συσχετισμός δυνάμεων (το ακούν οι περισσότεροι καθε τόσο απο τους Συριζαίους στα Πάνελ αλλά δεν καταλαβαίνουν τι εννοούν) είναι ευνοικός -κατά την μαρξιστική ορολογία που ατυχώς αγνούν και οι περισσότεροι φιλελεύθεροι αναγνώστες του Liberal. 

Π.χ. Αν εφαρμοζόταν το καπιταλιστικότατο και υποκινούμενο απο την διεθνή κερδοσκοπία FULL SHORT EURO end EUROPEAN ASSETS (και δημόσια ομολογημένο πιά -Γκάλμπρεηθ και λοιποί ξένοι ) PLAN X -PHASE B με κλειστά σύνορα παράλληλο νόμισμα IOU και τα τάνκς στους δρόμους   οι περισσότεροι φιλελευθεροι θα σπάζαμε πέτρες σε γκουλάγκ αντι να σερφάρουμε στο ιντερνετ και να σχολιάζουμε στο Liberal -που δεν θα υπήρχε φυσικά !

5) Οι κομμουνιστές είναι καλύτεροι businessmen απο τους καπιταλιστές απο την εποχή των Λένιν, ,Τρότσκι και Στάλιν ως την εποχή των βαθύπλουτων Καντάφι, Κάστρο, Κιμ, κτλ κτλ πρώτον γιατί έχουν μελετήσει καλύτερα τον καπιταλισμό και τις αδυναμίες του απο όσο οι καπιταλιστές, δεύτερον, γιατί είναι αδίστακτοι εκβιαστές και αποτελεσματικοί στις υποσχέσεις τους όταν πέσει η κατάλληλη μιζα λόγω ολοκληρωτικής αντίληψης και δομής των κομμάτων και των κρατών τους.  

Οι κομμουνιστές δεν πείθονται με κανένα λογικό στον μέσο αστό επιχείρημα ! Πείθονται μόνο με το χρήμα η την απειλή. Τίποτα άλλο δεν τους πιάνει !.

Τσίπρας, Λένιν και Διεθνισμός - Αυτά συμβαίνουν όταν αστοί κάνουν επαναστάσεις (για την εργατιά, ντε!)

Του διαχειριστή:

Τον Αϋγουστο είχα την ευκαιρία να μελετήσω λίγο πιο βαθιά τον βίο και την ιστορία των Λένιν-Τροτσκι κ.α. και των οποίων οι καρδιές χτυπούσαν για τους εργάτες και που νυχθημερόν εργάζονταν για την αταξική (δλδ, την θερμοδυναμικά νεκρή) κοινωνία τους. Πιο κάτω λίγα για αυτές τις μεγάλες καρδιές. Αφήνω έξω τον Στάλιν γιατί αποτελεί ιδία κατηγορία...

Τι εμάθα, λοιπόν; Όσοι κατηγορούν τον Τσίπρα ότι δεν είναι αριστερός κάνουν λάθος. Είναι, και μάλιστα πιστός διεθνιστής ...Πιστός στις διδαχές του Λένιν που θα χρησιμοποιούσε το σχοινί που του πουλούσαν οι αστοί για να τους...κρεμάσει. Μόνο που ο εγχώριος (λενινίσκος, γιατί δεν διαθέτει ούτε την οξύνοια μήτε την θεωρητική κατάρτιση και την μόρφωση του Λένιν)  κρεμά όλους τους έλληνες και δή την μεσαία τάξη.

Η απόδειξη; ¨ξεπουλά" τα νερά στους Γάλλους. Αφού ξεπούλησε τα αεροδρόμια στους Γερμανούς...!

Οι κομμουνιστές δεν παύουν να είναι κομμουνιστές όταν ξεπουλάνε τον εθνικό πλούτο και την χώρα τους. Και αυτό γιατί δεν έχουν πατρίδα.Τι σημασία έχει να τα κατέχουν Γάλλοι, Γερμανοί ή άλλοι; 

Πρώτος διδάξας ο Λένιν, άλλως πως Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ.

Ιδού, γιατί, με πραγματικά δεδομένα...για να μην νομίζουν ότι ξεχνάμε...

Αυτές ήταν οι πρώτες ενέργειες του πατριάρχη του κομμουνισμού στην μπολσεβίκικη Ρωσία.

1) Τίμησε τα 5.000.000 χρυσά μάρκα στο ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΤΡΕΝΟ που τον έφερε (τον Λένιν) στην ηδη επαναστατημένη Ρωσία! ΠΡΟΔΟΣΙΑ για την χώρα του - με το καλημέρα ο αρχιμπολσεβίκος ! Αλλά ....τίμιος στην προδοσία του ο μπαγάσας! Τίμησε τον λόγο του και τα μάρκα του ΚΑΙΖΕΡ που παντελόνιασε (ο Λένιν) και υπέγραψε την ατιμωτική και προδοτική για την Ρωσία συνθηκη του Μπρεστ Λιτόφσκ ! 

ΕΠΕΝΔΥΣΗ Νο 1. Με 5 ψωροεκατομμύρια για ένα ΚΑΙΖΕΡ η Γερμανία εξοικονόμησε αυτό το ποσό ημερησίως απο το τεράστικο κόστος του πολέμου στο αχανές και δύσκολο ανατολικό μέτωπο !! Χώρια τα χρυσοφόρα εδάφη που τους παραχώρησε άκοπα ο Λένιν! 

Με λίγα λόγια . Ο ΚΑΙΖΕΡ εδωσε 5 μύρια και το κόστος μετάβασης ενός σφραγισμένου τρένου που μετέφερε τον Λένιν απο την καπιταλιστικη ΕΛΒΕΤΙΑ όπου θήτευε στις Big Business στην ήδη επαναστατημένη Ρωσία και αντ'αυτού κέρδισε μινιμουμ τα εικοσαπλάσια !

2) ΕΠΕΝΔΥΣΗ Νο 2: Οι προστάτες του λαού μπολσεβίκοι πήραν την στρατηγικής σημασίας ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ της ΡΩΣΙΑΣ απο τον Τσάρο και τι την έκαναν ? Μα την κρατικοποίησαν θα ισχυριστούν οι πιστοί μαρξολενινιστές του ΚΚΕ και του σύριζα. Όχι ! ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΟΥΣ (με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την οικονομική και νομισματική κυριαρχία-χώρια την εκμετάλλευση των πλούσιων αποθεμάτων χρυσού) στους μισητούς για τους κομμουνιστές Ιέρακες του Καπιταλισμού στους γνωστούς και μη εξαιρεταίους ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ !! Με σύμβαση   99 ετών παρακαλώ -όχι τσαπατσουλιές ! Η σύμβαση ανανεώθηκε μόλις έληξε (2016) απο τον άλλο Βλαδίμηρο τον Πουτιν παρακαλώ -για να μην ξεχνιόμαστε.

Οι Ρόθτσιλντ έδωσαν μερικά ψιλά απο τα τότε τεράστια ημερήσια έσοδα του σε Ρώσικα λιγούρια -και πήραν ως αντάλλαγμα την πιο χρυσοφόρα ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ του τότε κόσμου μετά την FED και την ΒοΕ !

3) Ο ονομαζόμενος και Τρότσκι -αρχηγός του κόκκινου στρατού-συνεταίρος του Λένιν στην μεγάλη μπάζα (δεν τον έφαγε τυχαία ο Στάλιν μετά τον θάνατο του Λένιν) χρηματοδοτήθηκε ανοιχτά απο τραπεζικό και επιχειρηματικό κονσόρτσιουμ των ΗΠΑ με πρωτομάστορα την ισχυρή τράπεζα ΚΟΥΝ & ΛΕΒΥ για να ταξιδέψει απο την καπιταλιστική μητρόπολη την Νέα Υόρκη στην Ρωσία και να αγοράσει κανα τουφέκι για τα μπουλούκια των σοβιέτ !

Κι αυτοί οι καπιταλήσταρχοι (κατά μαρξ ευαγγέλιον) έκαναν διάνα στην επένδυση τους που έσπασε τα ταμεία !

Με κάτι ψιλά απο τους ημερήσιους τόκους της οι ΚΟΥΝ και ΛΕΒΥ χρηματοδότησαν την μπολσεβίκικη στρατιωτική προσπάθεια του Τρότσκι ο οποίος ως γνήσιος κομμουνιστής businessman ξεκίνησε την μεταφορά ( προς φύλαξιν τυπικά) στην ΚΟΥΝ και ΛΕΒΥ αμύθητου Ρωσικού χρυσού σημερινής αξίας άνω των 600 δις δολαρίων !

Εννοείται ότι όλοι οι δευτερεύοντες χρηματοδότες περί την τράπεζα ΚΟΥΝ και ΛΕΒΥ έβγαλαν τα μαλιοκέφαλα τους αφού όλοι απέσπασαν σε αντάλαγμα προνομιακές συμβάσεις με το κομμουνιστικό καθεστώς δεκάδων δις USD σημερινής αξίας (μονοπωλιακές αποικιοκρατικές συμβάσεις στο εμπόριο γούνας -μεταλλείων κτλπ. ).

ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ Ο COMMANDAΝDE ALEXIS να είναι λιγότερο κομμουνιστής απο τον ΒΛΑΔΊΜΗΡΟ ΙΛΙΤΣ τον ΤΡΟΤΣΚΥ τον ΣΤΑΛΙΝ και λοιπούς κομμουνιστές businessmen ?

Γιατί λοιπόν ο Αλεξης να κάνει λιγότερα ξεπουλήματα απο τους ιδεολογικούς του πατέρες ? Ξέρει τι πράττει ο Alexis...Είναι πολλά τα λεφτά...

Εκτός από θρησκεία, ο κομμουνισμός είναι και εξειδικευμένο μπιζνες πλαν! Αριστοι broker του μεγάλου κεφαλαίου οι κομμουνιστές εδώ και 100 χρόνια !

Απλά το κάνουν έξυπνα ! Καθαρίζουν μερικά κορόιδα σαν κι εμάς της μεσαίας τάξης που τους παρουσιάζουν στο πόπολο ως ....μεγαλοκαπιτάλες κάτι σαν .... δράκους της αποκάλυψης που πίνουν το αίμα του λαού με το μπουρί της σόμπας -πετάνε κι ένα ξεροκόμματο στα γιδοπρόβατα αφού τους έχουν πάρει το βιός και τους έχουν σκλάβους με 3 και 60 και απο την πίσω πόρτα ξεπουλάνε τον εθνικό πλούτο στο μεγάλο κεφάλαιο ! Το κακό για αυτούς και τους χρηματοδότες τους είναι ότι κάποια στιγμή τα λεφτά τελειώνουν γιατί όταν εξοντώσεις αυτούς που παράγουν ψοφάει αργά η γρήγορα και η οικονομία αλλά ποιός νοιάζεται για αυτά τα ψιλά τώρα μπροστά στην μεγάλη μπάζα των σοσιαληστων κομμουνιστών.

ΕΜΠΡΟΣ ΑΛΕΞΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Ο ΛΕΝΙΝ !

ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ !!

ΥΓ. Ως σοβιέτ ονομάζονταν τα συμβούλια αντιπροσώπων της κάθε διοικητικής περιφέρειας που εκλέγονταν είτε απ' ευθείας από τον λαό, είτε από αντιπροσώπους σοβιέτ μικρότερων περιοχών. Τα πρώτα σοβιέτ ήταν συμβούλια εργατών που είχαν εκλεγεί το 1905 κατά τη μεγάλη απεργία που είχε σημειωθεί στη Ρωσία μετά την οποία και ακολούθησε η Ρωσική Επανάσταση του 1905. 

Βιβλιογραφία:

A. B. Ulam, Lenin and the Bolsheviks (1966); E. Kingson-Mann, Lenin and the Problem of Marxist Peasant Revolution (1983); A. G. Meyer, Leninism (1986); L. Schapiro and P. Reddaway, ed., Lenin (1987); P. LeBlanc, Lenin and the Revolutionary Party (1989); R. Service, Lenin: A Political Life (1985); H. Rappaport, Conspirator: Lenin In Exile (2010).

Είναι πράξη αντίστασης η αντίδραση στην φορομπηχτική πολιτική των δωσιλόγων;

Για να στεριώσει η Νέα Κατοχή -όπως και όλες οι Κατοχές- δεν φτάνει μιά κλασσική κυβέρνηση προδοτών και δωσιλόγων, χρειάζονται και οι ανάλογοι χίτες, και ταγματασφαλίτες (γερμανοτσολιάδες).
Στην μνημονιακή αυτή Κατοχή υπάρχουν απ' όλα.
Και τάγματα "Χ", και τάγματα ασφαλείας, και ρουφιάνοι, και μαυραγορίτες, και απ' όλα.
Άλλο αν για το "ξεκάρφωμα" έχουν αλλάξει το όνομά τους...
Σε  "Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων"...
Σε "ελεγκτές της εφορίας"...
Σε "συμβολαιογράφοι" και "δικαστικοί επιμελητές", "ΜΑΤ", και πάει λέγοντας.
Οι χειρότεροι όμως όλων είναι εκείνοι οι ρουφιάνοι, οι γερμανοτσολιάδες των καναλιών, που σε κάθε περίπτωση, είτε πρόκειται για κρέπες Λευκάδος, είτε για κατασχέσεις Ρεθυμνιώτικες, ανοίγουν τον βόθρο του στόματος και της ψυχής τους για να χαρακτηρίσουν αυτούς που αντιστέκονται σαν "άλλο ένα κρούσμα απειθαρχίας, ανυπακοής στον νόμο".
Αλλά ποιόν "νόμο"; Τον νόμο τον κατοχικό, της δωσιλογικής κυβέρνησης, που θεσπίστηκε καθ' υπόδειξη των κατακτητών-τοκογλύφων-απατεώνων;
Και πώς πρέπει να χαρακτηρίζονται όσοι απειθούν-αντιστέκονται σε τέτοιους "νόμους";
Παράνομοι ή αντιστασιακοί; 
Και για να προλάβουμε υπομειδιάματα και "ιερές αγανακτήσεις" από την σύγκριση της αντίστασης της κρέπας, με την Αντίσταση της Κατοχής, να πούμε πως είναι πράγματι πράξη αντίστασης η αντίδραση στην φορομπηχτική πολιτική των δωσιλόγων που εκφράζεται και απ΄τους μονομερείς φορολογικούς ελέγχους σε μικρομεσαίους και μεροκαματιάρηδες.
Κυνηγούν τον σύγχρονο Γιάννη Αγιάννη που κλέβει την φρατζόλα το ψωμί για να ζήσει, όταν το "κράτος" με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τού κλέβει το 70 με 80% του εισοδήματός του για να το δώσει στους τοκογλύφους.
Οι ληστές των διάφορων λιστών Λαγκάρντ, και των πρώτων τραπεζιών πίστα στα σόου της υποκουλτούρας της Μυκόνου, μένουν ανεξέλεγκτοι και αλώβητοι.
Και ας μη μιλήσουμε για τις κατασχέσεις από ξένα αρπακτικά, και τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς που μόλις ξεκίνησαν.
Εκεί που κάθε πράξη αντίδρασης είναι όχι μόνο ηρωϊκή εν μέσω των ΜΑΤ και των μαρκουτσοφόρων γερμανοτσολιάδων των καναλιών, λλά δείχνει και τον δρόμο για τους άλλους υπόδουλους και σκλάβους των μνημονίων.
Πόσοι από 'μάς το τολμήσαμε μέχρι τώρα; 
Θέλει ή δεν θέλει κότσια; 
Είναι ή όχι αντίσταση; 
Αυτό όμως που προέχει και θα κάνει την διαφορά μετά το τέλος αυτής της Νέας Κατοχής (αν υπάρξει τέλος) και της προηγούμενης, θα είναι η λήθη ή η απόδοση δικαιοσύνης.
Ένας νέος εμφύλιος μετά την απελευθέρωση, αν αυτή υπάρξει, θα πρέπει να αποφευχθεί, ώστε να δοθεί χώρος και χρόνος για την παραδειγματική και εξοντωτική τιμωρία των συνεργατών των προδοτικών κυβερνήσεων, για να μη φτάσουμε στο σημείο 60 και 70 χρόνια μετά, να κυβερνιόμαστε απ' τους απογόνους των σημερινών χιτών και ταγματασφαλιτών, όπως κυβερνιόμαστε τώρα απ' τους απογόνους των γερμανοτσολιάδων του '40.
Αντίσταση τώρα.
Τιμωρία μετά!... 

Κ. Μαντατοφόρος

kostasxan.blogspot.gr

Τα ελληνικά ως...πατάτες

"Τα ελληνικά υπόκεινται στον νόμο της ευτέλειας που κατακεραυνώνει όποια αξία της ανθρώπινης συνθήκης εμπίπτει στην ελληνική επικράτεια, από τη δημοκρατία ως τη σηματοδότηση της τροχαίας."
 
Η​​ κοινωνική αφασία είναι προϊόν ή αιτία της γλωσσοπενίας; Φταίει το λεξιλόγιο των εκατόν πενήντα λέξεων που παράγει σπινθήρες (στην κυριολεξία) στους εγκεφαλικούς νευρώνες του φύλαρχου των Εξαρχείων; Ή μήπως για την αγλωσσία του ευθύνονται η οικογένεια και το σχολείο που τον διαπαιδαγώγησαν στην αυθαιρεσία; Τι έγινε πρώτο, η κότα ή το αυγό; Χάσαμε τη γλώσσα μας με αποτέλεσμα να χάσουμε τη δυνατότητα της σκέψης μας; Ή μήπως επειδή ξεμάθαμε να σκεφτόμαστε ατρόφησε το εργαλείο; Στη γλώσσα κατοικεί η ύπαρξη. Και την έχουμε εγκαταλείψει σαν εκείνα τα παλιά κτίρια που επειδή δεν χρησιμοποιούνται καταρρέουν. Η Αθήνα είναι γεμάτη με τέτοια.

Κι όμως, σε ορισμένους κύκλους η ορθή χρήση των ελληνικών είναι του συρμού. Λεξικά εκδίδονται και μοσχοπουλιούνται σαν ζεστά ψωμάκια, και κάτι ονόματα στις μαρκίζες του Διαδικτύου σιτίζονται αλιεύοντας σολοικισμούς και γραμματικές παρεκτροπές. Ελληνομαθείς οι μεν, γλωσσολόγοι οι δε, ελληνοπρεπείς εκ των ων ουκ άνευ και οι μεν και οι δε. Το πνεύμα του Μιστριώτη παραμένει ζωντανό, κι ας μη μιλάει καθαρεύουσα. Η λατρεία του ορθοδόξου σχήματος. Ο κ. Μπαμπινιώτης παρασκευάζει λέξεις βάσει κανόνων, και κάποιος κύριος στο Διαδίκτυο περνάει τις μέρες του σοβατίζοντας ρωγμές στους τοίχους των κειμένων. Δημοφιλείς και οι δύο. Σαν τους αρχιτέκτονες του υπουργείου Πολιτισμού που επέμεναν στο ακροκέραμο του διατηρητέου ενώ στο διπλανό κτίριο, που δεν ήταν διατηρητέο, γινόταν το έλα να δεις. Το έλεγε πολύ καλά ο Συκουτρής: η Ελλάδα βγάζει φιλολόγους, δεν έχει όμως έναν φιλόσοφο. Η γλώσσα δεν είναι νεοκλασικό διατηρητέο.

Γιατί όμως τα παιδιά στο σχολείο αδιαφορούν για τα ελληνικά; Στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη χειρότερη τα αντιπαθούν, τα μισούν, τα νιώθουν σαν βάρος. Χαμένος χρόνος, έλεγαν οι προοδευτικοί της δεκαετίας του ογδόντα, να μάθεις τα πνεύματα και την περισπωμένη. Ας μας πουν τώρα πού πήγε ο κερδισμένος χρόνος του μονοτονικού. Μακάρι να μάθαιναν καλά αγγλικά ή γαλλικά. Αν ήταν δε τα αγγλικά, τώρα με το Brexit, ας ήταν η Ελλάδα μια από τις χώρες που θα έσωναν την τιμή της αγγλικής στην Ε.Ε., η οποία θα παραμείνει επίσημη γλώσσα, καμία όμως από τις χώρες-μέλη δεν θα την έχει ως δική της. Επίσημη γλώσσα της Ιρλανδίας είναι τα Gaellic. Τίποτε. Μπούρδες. Απλώς τα ελληνικά υπόκεινται στον νόμο της ευτέλειας που κατακεραυνώνει όποια αξία της ανθρώπινης συνθήκης εμπίπτει στην ελληνική επικράτεια, από τη δημοκρατία ως τη σηματοδότηση της τροχαίας.

Είμαστε ένας συλλογικός σολοικισμός τον οποίον τον ενσαρκώνουν μορφές σαν αυτή του κ. Κατρουγκάλου. Αυτός φορώντας ποσέτ με σαγιονάρα υποθέτω ότι έχει στον νου του τη φωτογραφία από το εξώφυλλο του Abbey Road των Beatles. Δεν του περνάει απ’ το μυαλό ότι θα μπορούσε να πάρει το βραβείο βαλκανικής κομψότητας στον «Καιρό των Τσιγγάνων» του Κοστουρίτσα. Είναι το αντίστοιχο πρόβλημα με τη γλώσσα: την κακοποιούμε με το ήθος μας κι εκείνη μας εκδικείται.
Διά ταύτα. Εισηγούμαι την κατάργηση της διδασκαλίας των Νέων Ελληνικών στη Μέση Εκπαίδευση. Ετσι όπως γίνεται μάλλον πρόκειται για συκοφαντική δυσφήμιση μιας γλώσσας με μικρή εμβέλεια στον σύγχρονο κόσμο, μεγάλη όμως Ιστορία. Το βάθος του χρόνου αντισταθμίζει τη στενότητα του χώρου; Το πρόβλημα της σύγχρονης Ελλάδας. Αντ’ αυτής προτείνω δημιουργία ειδικών τμημάτων, προτύπων, επιλέκτων, αρίστων, οι οποίοι θα διδάσκονται ελληνικά από τον Ομηρο ως τον Σεφέρη. Θα διδάσκονται επίσης την επιρροή που είχαν αυτά τα ελληνικά σε όλο τον δυτικό πολιτισμό, από τον Κικέρωνα ως τον Καμύ. Θα μάθουν ότι τη γλώσσα που μιλάνε τη δούλεψε ο Σολωμός και ο Παπαρρηγόπουλος. Δεν θα ντρέπονται για την καθαρεύουσα, ούτε για το βάθος των αιώνων που αντηχεί σε κάθε λέξη που χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους.
Μέτρο αντιδημοκρατικό; Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται ποτέ να γίνω υπουργός Παιδείας. Πώς να τολμήσω να υπηρετήσω την τέχνη που έχει δοξάσει ένας Γαβρόγλου; Μια πρόταση κάνω, ως ταπεινός αρθρογράφος. Απλώς θυμήθηκα την ιστορία του Καποδίστρια με τις πατάτες. Ετσι μπας και καταλάβουν όλοι αυτοί που αντιμετωπίζουν τα ελληνικά ως πατάτα, και δη προτηγανισμένη, τη θρεπτική τους αξία.

Τ. Θεοδωρόπουλος
Καθημερινή της Κυριακής
3/9/2017

Ανάλυση: Μάλλον έρχονται εκλογές

Του διαχειριστή:

Μάλλον θα έχουμε εκλογές.

Υποσχέθηκε στους μαθητές εισαγωγή στα πανεπιστήμια άνευ εξετάσεων.

Κατόπιν, πρότεινε 2! εξετάσεις, εκ των οποίων η μία θα είναι...προαιρετική.

Υποσχέθηκε  αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο, στα πλαίσια "εκσυγχρονισμού" του δημοσίου.

Μάλλον θα υποσχεθεί εξάμηνη θητεία στον στρατό.

Χρήματα για νέους επιχειρηματίες (νεοφιλελεύθερες ιδέες! ωϊμέ)

Βασικά, υπόσχεται: 

Πτυχία χωρίς κόπο και αριστεία και άλλες τέτοιες αντιδραστικές ιδέες στα σκπυπίδια.

Υπόσχεται, δουλειά στο δημόσιο.

Υπόσχεται αθρόες προσλήψεις.

Κ. Τσίπρα, έχετε γίνει...γιώργος παπανδρέου