Το ψέμα είναι η επιβίωσή τους...και θάνατος για την Ελλάδα

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος Πηγή: http://mandatoforos.blogspot.gr/2016/09/blog-post_28.html

Δεν είναι που μας έλεγαν κάθε είδους ψέματα στις εκλογές.
Είναι που μας έλεγαν ψέματα τώρα, πριν τρείς μήνες, το καλοκαίρι όταν ψήφιζαν τα προηγούμενα "προαπαιτούμενα", πως τάχα αυτό ήταν και δεν θα χρειαστούν άλλα "προαπαιτούμενα" το φθινόπωρο και πως όλα είναι -ήταν- έτοιμα για την επόμενη "αξιολόγηση".

Είναι που λένε ψέματα κάθε μέρα, κάθε λεπτό, είναι που δεν έχουν πει μιάν αλήθεια ως τώρα και που δεν θα σταματήσουν να λένε ψέματα, γιατί το ψέμα είναι η επιβίωσή τους.

Και είναι που κι εμείς θέλουμε και τους πιστεύουμε. 
Μας αρέσουν τα ψέματά τους. Θέλουμε να είναι αλήθεια. Θα ήταν κάπως ωραία να ήταν αλήθεια.
Γι αυτό και σαν συνεπείς στρουθοκάμηλοι χώνουμε το κεφάλι στην άμμο, και τα ψέματα χάνονται ως δια μαγείας και πάμε για μπάνιο, γυρνάμε τις καφετέριες, κάνουμε σόπινγκ θέραπι (!) στους πάγκους της λαϊκής με ό,τι πάρετε τρία ευρώ και περιμένουμε να δούμε ποιά ψέματα θα βγουν αλήθειες.
Μα βγαίνουν ποτέ τα ψέματα αλήθειες; 

Δεν αξίζει πιά τον κόπο να σχολιάζουμε κάθε φορά τί έγινε με την ΕΥΔΑΠ, τί θα γίνει με το "υπερταμείο", αν θα ξανακοπούν οι συντάξεις, τί λέγανε πριν και τι κάνουν σήμερα.
Ας το πιστέψουμε: είναι χαμένος κόπος. Είναι σπατάλη φαιάς ουσίας και ενέργειας που θα μπορούσαμε να διοχετεύσουμε αλλού.
Όλα είναι προδιαγεγραμμένα.
Όλα είναι φτιαχτά.
Το blog ξέρει χωρίς να είναι μάντης τί ακριβώς θα συμβεί σε κάθε θέμα της καθημερινότητας, πριν τάχα αποφασίσουν.
Και σείς το ξέρετε. Όλοι το ξέρουμε. Κάνουμε πως δεν το ξέρουμε μη τυχόν και η "αβεβαιότητα" κάνει το ψέμα αλήθεια.
Στρουθοκαμηλισμός.

Δεν υπάρχει λόγος πιά να σχολιάζουμε.
Καθόμαστε και βλέπουμε.
Βλέπουμε τον λαό να μην υπάρχει.
Βλέπουμε αντιπολίτευση να μην υπάρχει, αφού δεν υπάρχει λαός για τον οποίο να γίνει αντιπολίτευση.
Υπάρχουν μόνον φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα, που περιμένουν να πάρουν την θέση των σημερινών φιλόδοξων και ιδιοτελών καθαρμάτων. 
 
(Ο χαρακτηρισμός "φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα" ανήκει στον Χίτλερ και την απέδωσε στους συνεργάτες που θα εύρισκε σε κάθε χώρα που θα κατακτούσε, ώστε να νικήσει την εσωτερική αντίσταση των λαών και να την παραλύσει)

Έτσι ακριβώς παράλυσαν τον λαό σ' αυτή την δεύτερη γερμανική Κατοχή τα "φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα" του Χίτλερ, του Γιούνκερ, του Σόϊμπλε, του Σούλτς, του Ντράγκι και όλης της υπόλοιπης νεοναζιστικής συμμορίας.  

Του άφησαν -του λαού- μόνον την δύναμη για να λέει: 
"Ο σώζων εαυτόν σωθήτω"!...

Ονομάστε την χώρα που τελειώνει σε α, έχει ιδιότυπο σοσιαΛΗΣΤ(Ρ)ΙΚΟ και έχει τον μεγαλύτερο κομματικό στρατό...

 capital.gr

«Χώρα με 6 γράμματα, τελειώνει σε «α», με ένα ιδιότυπο σοσιαλιστικό καθεστώς, που εχθρεύεται κάθε έννοια ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που στοχοποιεί την ατομική ιδιοκτησία, με εντελώς κλειστή οικονομία, με τον μεγαλύτερο Κομματικό Στρατό που απολαμβάνει προνόμια εις βάρος των υπολοίπων που αγωνίζονται και λιμοκτονούν, με Δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας υπό το μηδέν, με οικονομική δραστηριότητα απόλυτα ελεγχόμενη από το Κράτος, που διαθέτει για «ηγέτη» έναν νεαρό στην ηλικία μόνιμα και επικίνδυνα αυταπατώμενο, με γελοία κομματικά στελέχη καργαρισμένα στις ιδεοληψίες και πολίτες που στη συντριπτική τους πλειοψηφία αρέσκονται στα κομματικά παραμύθια, ενώ όσοι δεν τα… τρώνε, ψάχνουν διέξοδο διαφυγής από το καθεστώς…»
 
Χμμμ… 6 γράμματα… 6 γράμματα… τελειώνει σε «α»…
Λέω... η Β. Κορέα θα ‘ναι… 
Και μετά σκέφτομαι πως…
 
Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία το Κράτος ελέγχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και με εκατοντάδες παρεμβατικές «δραστηριότητες»  τα δύο τρίτα της οικονομίας, αλλά ο οικονομικός αναλυτής πανηλίθιος σου λέει πως «είναι μικρό»...
 
Ελλάδα είναι η χώρα που είναι ουραγός στον Δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας, 2 θέσεις ΚΑΤΩ από το Τατζικιστάν και οι αριστερόστροφοι αλλά… δεξιότσεποι ιδεοληπτικοί και πανάσχετοι πολιτικάντηδες σου λένε πως είναι «νεοφιλελεύθερη».
 
Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία απολιθωμένες, συντηρητικές νοοτροπίες (αυτο)χαρακτηρίζονται ως προοδευτικές δυνάμεις.
 
Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία ο πρόεδρος των εργαζομένων σε Δημόσια «επιχείρηση» είπε πως "η… «επιχείρηση» μέχρι το 2015 ήταν κερδοφόρα, για να μιλήσουμε με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια αλλά σταμάτησε να είναι κερδοφόρα όταν... το Υπουργείο δεν του έδωσε την επιδότηση!"
 
Ελλάδα είναι η χώρα που έχει τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές και ταυτόχρονα την χαμηλότερη ανταποδοτικότητα φόρων.
 
Ελλάδα είναι η χώρα που ενώ της λείπουν 9 εκατομμύρια εργαζόμενοι για να γίνει βιώσιμο το ασφαλιστικό της σύστημα, άλλη μία… ολόκληρη Ελλάδα δηλαδή, βγάζει ΔΥ στη σύνταξη στα 55 και κάτω και μετά αναρωτιέται γιατί περικόπτονται οι συντάξεις.
 
Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία 55χρονος συνταξιούχος ΔΕΚΟτζής με σύνταξη 5,5 φορές τον βασικό μισθό της χώρας βγαίνει στα κανάλια και καταγγέλλει τους πάντες και τα πάντα για τις περικοπές που «υπέστη».
 
Ελλάδα είναι η χώρα που κάποιος ισχυρίστηκε ότι έχει «περιουσία» ίση με 337% του ΑΕΠ της και κάποιοι τον πιστεύουν ακόμα.
 
Ελλάδα είναι η χώρα όπου «Αμετανόητοι Αναρχικοί» καίνε λεωφορεία ανενόχλητοι και εκείνη αλλάζει τα δρομολόγια.
 
Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία το ερώτημα «γιατί παραμένουν αναξιοποίητα τα εκατοντάδες ακίνητα του δημοσίου ενώ ταυτόχρονα πληρώνουμε αδρά ενοίκια για να στεγάζονται διάφορες δημόσιες υπηρεσίες αμφιβόλου χρησιμότητας και ποιοι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες εισπράττουν τα ενοίκια αυτά λειτουργώντας ως αχυράνθρωποι ποίων παραμένει αναπάντητο.
 
Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία 63 δήμοι από τους 912 συνολικά, δηλαδή το 14,50% και 61 κοινότητες από τις 119 συνολικά, δηλαδή το 60%, δεν είχαν υποβάλλει ποτέ οικονομικά στοιχεία στο Γενικό Λογιστήριο του άχρηστου Κράτους.
 
Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία το Κράτος  ζητάει… 1 δις την εβδομάδα,  ΕΝΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ , από άμεσους και έμμεσους φόρους, όσα ακριβώς ζητούσε το ’07, όταν η ανεργία ήταν μονοψήφιος αριθμός, το ΑΕΠ πλησίαζε τα 230 δις και η κατανάλωση ήταν τότε… όσο είναι το ΑΕΠ τώρα.
 
Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία εκείνος που έχει πλαστό πτυχίο, αρχικά διορίζεται στο Δημόσιο και μετά… νομιμοποιείται, εκείνος που έχει αληθινό πτυχίο, αρχικά μένει άνεργος και μετά μεταναστεύει και εκείνος που δεν έχει καθόλου πτυχίο, αρχικά πολιτεύεται και μετά γίνεται Υπουργός Παιδείας.
 
Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία το χαρτί της έγκρισης παροχής ρεύματος έχει πάνω του 19 σφραγίδες από όλες τις σχετικές και… άσχετες υπηρεσίες του άθλιου Κράτους των σφραγιδοφόρων.
 
Ελλάδα είναι η χώρα που χρειάζονται 3 χρόνια για την συγκρότηση ενός πειθαρχικού συμβουλίου και 10 χρόνια για να εκδοθεί η τελική κρίση για έναν πειθαρχικά υπόλογο δημόσιο υπάλληλο  έως την έκδοση απόφασης από το Συμβούλιο της Επικρατείας.
 
Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία όταν ερωτάται ο ηθοποιός – παραγωγός – πολιτικός για την σκανδαλωδώς ακριβή παραγωγή που κάνει για αυτόν το Κρατικό κανάλι ( με τους… 49 προϊσταμένους  και τους 48 τηλεθεατές που πληρώνει και υπερωρίες σε… υπεράριθμους ) λέει πως «…του αξίζει» και η συνάδελφος του λέει πως «η ΕΡΤ… έχει λεφτά γιατί την πληρώνουν 10 εκ. Έλληνες»…
 
Ελλάδα είναι η χώρα που νομοτελειακά θα καταρρεύσει και δεν θα έχει ακόμα καταλάβει…

Νίκος Φίλης: Ο Αιώνιος Φοιτητής που Έγινε Υπουργός-Θεωρείτε ότι έχει τύχη η χώρα αυτή;

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

https://hellasforce.com

Έχω πει πολλές φορές, ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, και δεν της επιτρέπει να βγει από την κρίση ή να διορθωθεί οτιδήποτε γενικά, είναι ότι στις πιο καίριες και σημαντικές θέσεις βρίσκονται άσχετοι άνθρωποι. Βρίσκονται τύποι που έρποντας και γλείφοντας φτάσανε εκεί που είναι. Τύποι που δεν έχουν καταφέρει απολύτως τίποτα στη ζωή τους, αλλά παρόλο αυτά τους δόθηκαν υπουργεία. Εδώ που τα λέμε, ακόμα και ο Πρωθυπουργός της χώρας είναι επαγγελματίας πολιτικός, οι υπουργοί μας ενόχλησαν;

Δηλαδή, αντί να βρίσκονται στις θέσεις αυτές οι πιο λαμπροί και ικανοί Έλληνες, ειδικά τώρα που η χώρα περνάει τη χειρότερη κρίση σε όλα τα επίπεδα, βρίσκονται οι τελευταίοι, οι λίγοι, οι ανίκανοι.

Βέβαια, ποιος ικανός Έλληνας θα ήθελε να ασχοληθεί με τα λαμόγια και τη σαπίλα;

Πολύ ορθά διάβασα στο διαδίκτυο: «Αντί να φέρουμε πίσω τους επιστήμονες, υπουργοποιούν τους αιώνιους φοιτητές!»

Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι και ο Νίκος Φίλης!

1. Ο Φίλης είναι υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων!

Από το βιογραφικό του στην επίσημη ιστοσελίδα του διαβάζουμε:
Από τα μαθητικά του χρόνια συμμετείχε στα κινήματα της νεολαίας και τους δημοκρατικούς αγώνες, διετέλεσε γραμματέας της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, νεολαίας του ΚΚΕ εσωτερικού. Ως φοιτητής της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών συμμετείχε στους αγώνες για τον εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης, υπήρξε μέλος του ΚΣ της ΕΦΕΕ και της Συγκλήτου. Συμμετείχε σε κινήσεις για τη δημοσιογραφική δεοντολογία, σε οικολογικές πρωτοβουλίες καθώς και σε κινήσεις Αλληλεγγύης για τους μετανάστες.

Άρα στην ουσία, ο Φίλης πανεπιστήμιο δεν τελείωσε! Έχουμε υπουργό παιδεία κάποιον που δεν τελείωσε πανεπιστήμιο. Κάποιον που δεν είχε την ικανότητα να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Φυσικά, αν δεν τελείωνε επειδή είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα, κανείς δε θα το σχολίαζε αλλά ο κ. Φίλης, ως γνήσιος αφισοκολλητής του ΚΚΕ, δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του γιατί στη μπανανία που λέγετε Ελλάς είσαι ότι δηλώσεις, και ως παιδί του κόμματος, δε θα χανόνταν!

Ολόκληρος υπουργός έγινε! Είδατε τελικά πόσο ανεβαίνεις στην Ελλάντα όταν κολλάς αφίσες;

2. Ο Φίλης είναι υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων!

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Φίλης είναι άθεος. Δικαίωμα του να είναι ότι γουστάρει, αλλά πως γίνετε υπουργός θρησκευμάτων να είναι κάποιος που δεν πιστεύει; Από όσο ξέρω, το Σύνταγμα της Ελλάδος λέει: ‘Άρθρο 3: Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.

Άρα, αφού η επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, δε θα έπρεπε ο κ. Φίλης να σέβεται τη θρησκεία της χώρας; Δε λέω να πιστεύει, αλλά δε θα έπρεπε να τη σέβεται;

Αν ο κ. Φίλης πάει στο Ισραήλ, θα σεβαστεί τη θρησκεία τους; Αν πάει σε Μουσουλμανική χώρα, θα σεβαστεί τη θρησκεία τους; Εδώ, γιατί δε τη σέβεται; Βέβαια, εδώ ολόκληρος πρωθυπουργός δεν τη σεβάστηκε, θα τη σεβαστεί ο αφισοκολλητής; Από την άλλη, όλοι γίνονται μάγκες εκεί που τους παίρνει, γιατί όπως είπαμε παραπάνω, αν ποτέ ο Φίλης, ο Τσίπρας και όλοι οι άθεοι του Σύριζα πάνε σε Μουσουλμανική χώρα, θα πέσουν στα γόνατα να προσκυνήσουν τον Αλλάχ. Εκεί δεν έχει μαγκιές, γιατί εκεί πέφτουν κεφάλια στους άπιστους. Αλλά εδώ είναι Ελλάδα, και κάνουμε ότι γουστάρουμε!

Αλλά υπάρχει Σύνταγμα, δεν έπρεπε ο υπουργός να το σεβαστεί;

Ξέρω, ξέρω, το Σύνταγμα της Ελλάδας είναι απλά κουρελόχαρτο και τίποτα περισσότερο. Εκτός όταν θέλουν να «ταράξουν στη νομιμότητα» αυτούς που πάνε έναντι στα σχέδιά τους. Εξάλλου, ακόμα και οι νόμοι χρησιμοποιούνται κατάλληλα. Όταν είσαι πιόνι του συστήματος, δε πας να είσαι κλέφτης και απατεώνας, οι νόμοι δε σε αγγίζουν. Όταν όμως πας έναντι στο σύστημα, τότε και 100 Ευρώ να χρωστάς, θα καταλήξεις φυλακή! (βλέπε Φλαμπουράρη, Σταθάκη.. κλπ)

3) Ο Φίλης δε σέβεται την ιστορία και τους νόμους του κράτους.

Πως γίνετε να είναι υπουργός Παιδείας κάποιος που δε σέβεται ή δεν αναγνωρίζει την ιστορία της χώρας; Θα έβαζε ποτέ το Ισραήλ υπουργό παιδείας κάποιον που δε θα πίστευε ή δεν θα αναγνώριζε το ολοκαύτωμα των Εβραίων; (Ξέρω, καμία χώρα του κόσμου δε θα έβαζε υπουργό παιδείας κάποιον που δε θα αναγνώριζε το ολοκαύτωμα των Εβραίων). Αλλά εδώ είναι Ελλάντα και μας κυβερνούν οι εθνομηδενιστές, και επειδή η πολυπολυτισμικότητα και ο εθνομηδενισμός είναι στη μόδα, ο Φίλης μπορεί να λέει ο,τι θέλει χωρίς να τον ακουμπάει κανείς! Θυμόσαστε γιατί ο Δ. Καμμένος δεν έγινε υπουργός; Γιατί θεωρήθηκε αντι-σημιτικός. Πιστεύετε ότι αν μίλαγε έναντι των Ελλήνων του Πόντου θα γινόταν υπουργός;; Εγώ λέω ναι.

Υπάρχουν όμως νόμοι της χώρας. Όπως θυμόσαστε πολύ καλά, πριν από κάτι μήνες πέρασε το περίφημο αντι-ρατσιστικό νομοσχέδιο. Άρον άρον πέρασαν νομοσχέδιο για να μην μπορεί κανείς να παραπονιέται για την Ισλαμοποίηση της χώρας. (Στην ουσία, για αυτό το πέρασαν! Για να μην μπορεί Έλληνας να παραπονεθεί για αυτό που συμβαίνει με τη λαθρομετανάστευση, και από την άλλη να κάνουν το «Είσαι ρατσιστής!» όπλο σε όλους αυτούς που δεν έχουν επιχειρήματα.) Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα ρατσισμού, μπορεί να υπήρχαν μικρές εξαιρέσεις, αλλά οι Έλληνες είναι φιλόξενος λαός και ο υπάρχον νόμος που υπήρχε κάλυπτε όλες τις εξαιρέσεις. Αλλά, όπως είπαμε, δεν κάλυπτε τους αντιδραστικούς έναντι στην Ισλαμοποίηση. Και έτσι πέρασαν τον περίφημο αντιρατσιστικό νόμο! Στην αρχή, αν θυμόσαστε καλά, δεν ήθελαν να συμπεριλάβουν τη Γενοκτονία των Ποντίων, αλλά ύστερα από πιέσεις, και με τον φόβο να χάσουν ψήφους, το συμπεριλάβανε.

Η Γενοκτονία των Ποντίων αναγνωρίστηκε επισήμως από τη Βουλή των Ελλήνων το 1994, ενώ με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο που ψηφίστηκε πέρσι τον Σεπτέμβριο, προβλέπεται σειρά κυρώσεων, μεταξύ των οποίων ακόμα και η φυλάκιση, για όσους αρνούνται τις γενοκτονίες που έχουν αναγνωριστεί και από το εθνικό μας κοινοβούλιο.

Συγκεκριμένα στο άρθρο 2 του Ν.4285 προβλέπεται πως: «Όποιος µε πρόθεση, δηµόσια, προφορικά ή δια του τύπου, µέσω του διαδικτύου ή µε οποιοδήποτε άλλο µέσο ή τρόπο, επιδοκιμάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται την ύπαρξη ή τη σοβαρότητα εγκλημάτων γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέµου, εγκληµάτων κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώµατος και των εγκληµάτων του ναζισµού που έχουν αναγνωριστεί µε αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων και η συμπεριφορά αυτή στρέφεται κατά οµάδας προσώπων ή µέλους της που προσδιορίζεται µε βάση τη φυλή, το χρώµα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το σεξουαλικό προσανατολισµό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία, όταν η συμπεριφορά αυτή εκδηλώνεται κατά τρόπο που µπορεί να υποκινήσει βία ή µίσος ή ενέχει απειλητικό ή υβριστικό χαρακτήρα κατά µίας τέτοιας οµάδας ή µέλους της, τιµωρείται µε τις ποινές της παραγράφου 1 του προηγούµενου άρθρου».

Σύμφωνα μάλιστα με το άρθρο 1: οι ποινές που προβλέπονται είναι φυλάκιση τριών µηνών έως τριών ετών και χρηµατική ποινή πέντε έως είκοσι χιλιάδων (5.000 – 20.000) ευρώ. Ο ίδιος νόμος προβλέπει αυστηρότερες ποινές για την περίπτωση που η πράξη τελεστεί από δημόσιο λειτουργό (φυλάκιση έξι µηνών έως τριών ετών και χρηµατική ποινή δέκα χιλιάδων έως εικοσι πέντε χιλιάδων (10.000 – 25.000) ευρώ).

Και ερχόμαστε στο σήμερα! Ο Φίλης δεν αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Ποντίων.

Ρωτώ: Θα επέμβει εισαγγελέας; Θα έχει κυρώσεις ο Φίλης;

Η απάντηση είναι: ΟΧΙ! Ούτε εισαγγελέας θα επέμβει, ούτε ο Φίλης θα πάθει τίποτε. Το πολύ πολύ να χάσει το υπουργείο (επειδή ο Τσίπρας θα φοβάται μη χάσει χήφους) αλλά και αυτό δύσκολα θα συμβεί.

Αυτή είναι η Ελλάδα… οι αιώνιοι φοιτητές και οι αφισοκολλητές να υπουργοποιούνται και οι επιστήμονες να μεταναστεύουν στο εξωτερικό.

Θεωρείτε ότι έχει τύχη η χώρα αυτή;

ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΣ

Περί αρχαιολατρίας και άλλων δαιμονίων

Τ. Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή 

Κ​​​​αι βέβαια, να διδάσκονται αρχαία τα παιδιά, αλλά μην τους κάνουμε και αρχαιολάτρες», είπε ο πονηρούτσικος κ. Φίλης σε έναν από τους μονολόγους του στον ρόλο του υπουργού Παιδείας. Θα ήθελα πολύ να κάνει τον κόπο να εξηγήσει τη σημασία της λέξης «αρχαιολάτρης». Φαντάζομαι στο μυαλό του είναι κάποιος που φοράει χιτώνα, σανδάλια, βάζει και κάνα στεφάνι πού και πού για τις γιορτές και όταν μιλάει επαναλαμβάνει συνέχεια: «Πάνυ μεν ουν, ω Σώκρατες». Οταν δε του λέει ο συνομιλητής του ότι δεν τον λένε Σωκράτη, εκείνος τον κοιτάζει απαξιωτικά και του απαντά: «Αδιάφορο. Εγώ αυτό έμαθα». Διότι στο δικό μου μυαλό πάντως «αρχαιολάτρης» είναι όποιος είναι τόσο προσκολλημένος στον αρχαίο κόσμο που δεν μπορεί να δει τον σημερινό. Και για να είμαι ειλικρινής δεν έχω συναντήσει πολλούς τέτοιους στη ζωή μου, ούτε έναν για την ακρίβεια. Αντιθέτως έχω γνωρίσει αρκετούς αρχαιογνώστες, όπως και πολλούς οι οποίοι είναι τόσο αστοιχείωτοι που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα.

Τσούκου τσούκου πάντως η καθεστωτική αντίληψη προχωράει και στην κατάκτηση της εκπαίδευσης. Αθόρυβα με μικρές καθημερινές αλλαγές, όπως στη Δικαιοσύνη, ή και με ωραία πατατράκ όπως ο καρνάβαλος που έστησε ο κ. Παππάς για τις τηλεοπτικές άδειες. Πέρυσι ο ποιητής κ. Κουράκης, ο λυρικός υμνητής του προσωπικού φαλλού του, αποφάσισε να καταργηθεί η διδασκαλία του «Επιταφίου» του Θουκυδίδη στην Γ΄ Λυκείου. Αν δεν κάνω λάθος το κενό εκαλύφθη από διδασκαλία σύγχρονης κοινωνιολογίας ή πολιτικής επιστήμης. Τι το προοδευτικότερον. Αυτή είναι η ημετέρα παιδεία: προτιμάς να διδάσκεις το παιδί από ένα κακογραμμένο εγχειρίδιο κοινωνιολογίας από το να το ταλαιπωρείς με τον Θουκυδίδη, τον Περικλή και τη δημοκρατία του που ήταν και δουλοκτητική, και σεξιστική και φιλοπόλεμη. Να θυμίσω ότι το 2005 στο Δουβλίνο, το κονκλάβιο των Υπουργών Εξωτερικών της πολυπολιτισμένης Ευρώπης είχε αφαιρέσει με αυτά τα επιχειρήματα από το σχέδιο του ευρωπαϊκού συντάγματος το προοίμιο που ήταν η περίφημη φράση του Επιταφίου «το πολίτευμά μας καλείται δημοκρατία διότι σ’ αυτό αποφασίζουν οι πολλοί». Θα μου πείτε το δεκαεπτάχρονο παιδί πλέον πρέπει να ψηφίσει. Και για να ψηφίσει πρέπει να διαβάσει τα προγράμματα των κομμάτων και να ακούσει τον κ. Φίλη στην τηλεόραση. Είναι δυνατόν να χάνει τον χρόνο του με Θουκυδίδη; Τσούκου τσούκου, φέτος κατήργησαν μια ώρα από τη διδασκαλία των αρχαίων στο Γυμνάσιο και τα έκοψαν εξ ολοκλήρου από τις «ανακεφαλαιωτικές εξετάσεις» – αυτή η έκφραση με τρελαίνει. Η πρόοδος προχωράει αργά αλλά σταθερά. Και μπράβο της.

Διάβασα την επιστολή του κ. Φράνκο Μοντανάρι, προέδρου της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Ενώσεων Κλασσικών Σπουδών. Λέει μεταξύ άλλων ότι η μείωση της διδασκαλίας των αρχαίων: «εξασθενίζει την ικανότητα των νεότερων γενεών στην προφορική και γραπτή επικοινωνία, στην καθαρότητα της έκφρασης και στην κριτική σκέψη». Ασ’ τον να λέει. Πρόεδρος «κάτι» των «κάτι» κλασσικών σπουδών είναι, τι περίμενες να σου πει; Εδώ έχουμε έκθεση του κ. Συμβούλου τάδε, ο οποίος είναι και συνδικαλιστής και έχει αγωνιστεί για τη δημοκρατία που αποδεικνύει πως τα αρχαία είναι άχρηστα, διότι είναι συντηρητικά, ίνα μη είπω αντιδραστικά. Διότι δεν νομίζω ότι για τέτοια θέματα αποφασίζει ο κ. Φίλης που δεν ξέρει καν τι θα πει η λέξη «αρχαιολάτρης». Αποφασίζει κατόπιν εισηγήσεων του βαθέος κράτους της εκπαίδευσης.

Πριν από μερικά χρόνια σε έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη γλωσσική επάρκεια, ανάμεσα στα άλλα ευρήματα υπήρχε και το εξής: «Οσο περισσότερες αρχαίες γλώσσες διδάσκονται οι μαθητές τόσο καλύτερες επιδόσεις επιτυγχάνουν όταν εξετάζονται στις σύγχρονες γλώσσες». Ευρωπαϊκή Επιτροπή είπατε; Εδώ δεν την ακούν οι Γάλλοι, γιατί να την ακούσει η καθ’ ημάς Ανατολή.
Επειδή έχω γράψει επανειλημμένως για τη χρησιμότητα της διδασκαλίας των αρχαίων Ελληνικών, και των Λατινικών, απλώς θα σημειώσω εδώ τα κυριότερα σημεία. Οπως λέει η Ζακλίν ντε Ρομιγί, οι δύο αυτές γλώσσες σε μαθαίνουν να συνθέτεις τις προτάσεις, αφού η λειτουργία της λέξης δεν εξαρτάται από τη θέση της, αλλά από την πτώση της. Αρα σε εκπαιδεύουν στην ενεργητική ανάγνωση, αργή ανάγνωση. Και σε μια εποχή που μαθαίνεις να σκανάρεις τα κείμενα αυτή έχει τεράστια σημασία. Το νόημα δεν σου δίνεται. Το κατακτάς και αποκτάς έτσι κριτική σκέψη. Τέλος ας επισημάνω τη μεγάλη σημασία της έννοιας του πρωτοτύπου στη διαμόρφωση της έννοιας του κλασσικού, χωρίς την οποία ο πολιτισμός μας δεν αντέχει ούτε μια μέρα. Ας προσθέσω τέλος και την ιδιαίτερη σημασία που έχουν τα αρχαία στο γλωσσικό αίσθημα των Ελλήνων.

Και τώρα για μας εδώ να πούμε. Πώς θα ήταν η Ανώτατη Εκπαίδευση αν, λέω αν, αντί για όλες αυτές τις πανεπιστημιακές και ανθυποπανεπιστημιακές σχολές που λειτουργούν σαν γυμναστήρια ανά την επικράτεια, κάποιοι είχαν φροντίσει να οργανώσουν Μία, έστω Μία, σχολή κλασσικών σπουδών με έμφαση στα αρχαία ελληνικά; Μία σχολή διεθνούς κύρους και ακτινοβολίας; Ποιος Αμερικανός και ποιος Κινέζος φοιτητής κλασσικών σπουδών δεν θα ήθελε να έρθει να σπουδάσει, ή έστω να περάσει ένα εξάμηνο, στα αμφιθέατρά της; Για φαντασθείτε μια μεγάλη σχολή πανεπιστημιακού επιπέδου με έδρα τους Δελφούς, και παραρτήματα στην Αθήνα και την Ολυμπία; Κι αν παραχωρούσαμε εκτάσεις στα μεγάλα πανεπιστήμια του κόσμου για τις έδρες των κλασσικών τους σπουδών; Επιστημονική φαντασία θα μου πείτε. Αντ’ αυτού γεμίσαμε τη χώρα με ΤΕΙ για να δίνουν διπλώματα για το ταμείο ανεργίας. Και βγάζουμε δεν ξέρω πόσους δικηγόρους τον χρόνο για να καλύψουν τη δικομανία μας και να μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε απέναντι στον Τυραννόσαυρο του ελληνικού Δημοσίου.

Η επερχόμενη τυφλή σύγκρουση – Προετοιμαστείτε!

Του Παντελή Σαββίδη

Πηγή 

Πριν από ένα χρόνο υποστήριξα από τη θέση αυτή πως ένα νέο 1968 κυοφορείται και είναι επί θύραις. Όποιος νόμισε πως καθώς θα τελείωνε την ανάγνωση των γραμμών του άρθρου εκείνου, θα έριχνε μια ματιά από το παράθυρο του σπιτιού του και θα έβλεπε χιλιάδες ανθρώπους να διαδηλώνουν, δεν γνωρίζει πώς διαμορφώνονται οι μαζικές συνειδήσεις και πώς κυοφορούνται οι εξεγέρσεις.

Και όταν αναφέρομαι σε εξεγέρσεις δεν εννοώ την καθοδηγημένη καθεστωτική αντίδραση τύπου «αντιεξουσιαστών» που βρίσκονται σήμερα στην υπηρεσία του «συστήματος ΣΥΡΙΖΑ», αλλά την αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση που εκτονώνει την συμπίεση που υφίσταται η κοινωνία. Δεν είναι επανάσταση αλλά εξέγερση. Δεν είναι αναγκαίο να θέτει άμεσα πολιτικά προτάγματα, μπορεί να θέτει και πολιτισμικά.

 

Αυτό ήταν και ο περίφημος «Μάης του ’68». Από τις πολλές ερμηνείες που του δόθηκαν, συγκλίνω περισσότερο στου διαπρεπούς μαρξιστή ιστορικού Έρικ Χόμπσμπομ: η πρώτη γενιά του πολέμου που ριζοσπαστικοποιήθηκε μαζικά προς τα αριστερά λειτούργησε ως πυροδότης κοινωνικών αλλαγών που έμελλε να έρθουν. Η εξέγερσή της ήταν, όμως, «πολιτιστική».

Η επανάσταση ελάχιστα απασχολούσε τις προλεταριακές μάζες της Χρυσής Εποχής, μετά από είκοσι χρόνια σε οικονομίες πλήρους απασχόλησης. Το ’68 μπορεί να υπήρξε συνεργός στη μετέπειτα επικράτηση του ατόμου επί της κοινωνίας.

Οι εποχές αλλάζουν και τα κοινωνικά προτάγματα διαφοροποιούνται. Οι κοινωνίες είναι συστήματα τα οποία έχουν μια ορισμένη αφομοιωτική χωρητικότητα με βάση το σύστημα αξιών και οικονομικού και πολιτικού παραδείγματος που πρεσβεύουν. Όταν τα συστήματα αυτά μπορούν να αναπαραχθούν, παίρνουν παράταση ζωής. Όταν είναι ερμητικά κλειστά, εκρήγνυνται.

Το ελληνικό σύστημα εξάντλησε τις αφομοιωτικές δυνατότητές του. Αψευδής μάρτυς, η αδυναμία να προταθούν διαφορετικές πολιτικές από πολιτικά κόμματα τα οποία υποτίθεται ότι βρίσκονται στα άκρα του πολιτικού φάσματος. Αυτή η αδυναμία του στερεί τη δυνατότητα εκτόνωσης. Και το οδηγεί στην τυφλή σύγκρουση καθώς εξέλιπε και η δυνατότητα ιδεολογικής αναπαραγωγής του (διαμόρφωσης, δηλαδή, ψευδούς συνείδησης).

Οι ιδεολογικοί ινστρούχτορες που έχουν περιοριστεί στα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικοί.

Και το κοινωνικό περιθώριο που συντηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ με κουπόνια για τα κοινωνικά παντοπωλεία εξαντλεί, οσονούπω, τη δυνατότητα τρομοκρατικής επιβολής του προς όφελος των πατρώνων του.

Ολοένα και περισσότερα κοινωνικά στρώματα πέφτουν κάτω από το όριο της φτώχειας· και όταν δεν έχεις να χάσεις παρά μόνο τις αλυσίδες σου, δεν συγκρούεσαι απλώς, αλλά συγκρούεσαι και τυφλά. Αυτά δεν γίνονται ούτε κατ’ επιταγήν ούτε βιαστικά. Ωριμάζουν. Και η κυοφορία τους συντελείται σε ολόκληρη την Ευρώπη, η οποία δεν έχει μια πειστική πολιτική, οικονομική και ιδεολογική πρόταση στους πολίτες της.

Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ ούτε τη διανόηση που θα διαμόρφωνε την κοινωνική συνείδηση, ούτε την πολιτική παιδεία πάνω στην οποία θα «πατούσε» ο λόγος μιας αληθινά προοδευτικής και όχι σιτιζόμενης στους κομματικούς προθαλάμους πνευματικής τάξης. Δεν μπορεί να αποτελέσει πρωτοπορία. Αλλά με την πρώτη σπίθα στην ευρωπαϊκή γειτονιά της, το εκρηκτικό μίγμα θα ανάψει. Γι’ αυτό, οι ινστρούχτορες του κυβερνώντος κόμματος ας μην επαναπαύονται στην ψευδαίσθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

«Τα μνήματα είναι γεμάτα από αναντικατάστατους» έλεγε ο Τσόρτσιλ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε την ψήφο των εκλογέων λόγω αντίδρασης στα μέτρα που είχαν λάβει τα παραδοσιακά αστικά κόμματα της Μεταπολίτευσης (και το ΠΑΣΟΚ εξελίχθηκε ως τέτοιο μετά τον Ανδρέα), αλλά και λόγω μιας ομιχλώδους ιδεολογικής ηγεμονίας του. Δύσκολα μπορεί να κρατηθεί ένα κόμμα στην εξουσία αν δεν έχει ένα –στοιχειωδώς πειστικό– αφήγημα. Και τα δύο εξέλιπαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα μέτρα που παίρνει είναι τα ίδια (και χειρότερα) των προκατόχων του, και το αφήγημά του τελείωσε νωρίς. Η ιδεολογική και πολιτική προσπάθεια αναπαραγωγής του δημιουργεί αρνητικά αντανακλαστικά. Η βαθιά ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Πολάκης. Είναι το αναφομοίωτο περιεχόμενο των ανακοινώσεών του που χαρακτηρίζουν φασίστα και ρατσιστή κάθε έναν με τον οποίο διαφωνεί, τυπικά η ουσιαστικά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει αυτήν τη στιγμή ούτε πολιτική ούτε ιδεολογία. Αναζητά έναν εικονικό εχθρό. Τον βολεύει περισσότερο από τον καθένα η ύπαρξη ακροτήτων φασιστικού και ρατσιστικού τύπου για να κυνηγάει φαντάσματα και να συσπειρώνει τους οπαδούς του.

Η ελληνική κοινωνία, όμως δεν πείθεται και οι ιδεολογικοί ινστρούχτορές του, συνήθως κάποιοι δημοσιογράφοι, είναι αδύνατον να επιφέρουν σοβαρά αποτελέσματα.

Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αποτέλεσαν τις τελευταίες ημέρες και ο σταλινικός τρόπος συκοφάντησης με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η δημοσιογράφος του Alpha στη συνέντευξη του πρωθυπουργού, και η απροκάλυπτη παρέμβαση στη δικαιοσύνη, στην υπόθεση Ντογιάκου (η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ κράτος δικαίου παρά μόνο à la carte) και η κυβερνητική αντίδραση στην απόρριψη από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος της προτεινόμενης από την κυβέρνηση διοίκησης της Τράπεζας Αττικής. Αναγκαία διευκρίνιση: όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο και όλοι υφίστανται τις συνέπειές των. Αλλά δεν σας προβληματίζει η έφοδος της οικονομικής αστυνομίας στο γραφείο της συζύγου του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, την ίδια στιγμή με την απόρριψη της προτεινόμενης διοίκησης της Τράπεζας Αττικής από τον κ. Στουρνάρα;

Αισθάνονται τόσο καθεστωτικοί και τόσο απροκάλυπτα κυρίαρχοι που δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα.

Το κυριότερο όμως παράδειγμα αδυναμίας άσκησης κυβερνητικής πολιτικής είναι η υπόθεση των προσφύγων Ωραιοκάστρου.

Σε ένα θέμα που είναι σίγουρο ότι θα επηρέαζε καταλυτικά τη ζωή τοπικών κοινωνιών οι οποίες είναι φοβισμένες και αδύναμες από όσα συμβαίνουν γύρω τους, η κυβέρνηση προέβη σε αφορισμούς του είδους «φασίστες» και «ρατσιστές» εναντίον γονέων και παιδιών ενώ θα όφειλε να τους προετοιμάσει για τις αλλαγές στην καθημερινότητά τους.

Δυστυχώς, η ευρωπαϊκή εμπειρία έχει δείξει πως και οι δύο τρόποι διαχείρισης του προσφυγικού ζητήματος (απομόνωση ή ενσωμάτωση) έχουν αποτύχει, αλλά μεταξύ των δύο η προσπάθεια προσαρμογής των προσφύγων διά τής –κατά το δυνατόν– εντάξεώς τους στην ελληνική κοινωνία –και όχι απομόνωσής τους– είναι προτιμότερη. Το αν θα επιτευχθεί ή όχι είναι ζητούμενο, αλλά η γκετοποίηση είναι σίγουρο ότι θα παράξει μόνο αρνητικά αποτελέσματα.

Η ευκολία όμως με την οποία χαρακτηρίζονται όσοι εκφράζουν επιφυλάξεις φασίστες και ρατσιστές είναι εντυπωσιακή και οδηγεί σε δεύτερες σκέψεις.

Η κυβέρνηση χρειάζεται να τους διαμορφώσει και να τους συντηρήσει, για να βρει ιδεολογικό αντίπαλο, όπως επισημάναμε παραπάνω.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Δεν βρίσκεται στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας η παραδοχή ότι υπάρχει μια παγκόσμια τάση που επιδιώκει την αποδόμηση των εθνικών κρατών και τη διαμόρφωση μια παγκόσμιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας στην οποία το άτομο θα έχει την ιδιότητα του παγκόσμιου πολίτη.

Αν και αυτή είναι η κυρίαρχη τάση της παγκοσμιοποίησης που φαίνεται να αποτυγχάνει, το χαρακτηριστικό της είναι ότι στο όνομα των αρχών που πρεσβεύει, τα πολιτισμικά πρότυπα που επικρατούν στην ευρωπαϊκή ήπειρο υφίστανται πίεση. Η ιδιαιτερότητα μιας θρησκευτικής ή εθνικής μειοψηφίας πολλές φορές κυριαρχεί στο σχολείο ή σε κεντρικής εκδηλώσεις μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας. Στην ουσία αμφισβητείται το οικοδόμημα του Διαφωτισμού, έστω και στις μεταμοντέρνες του μορφές. Και αν αυτό, σε επίπεδο κοινωνίας, γίνεται ασυνείδητα, σε επίπεδο πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ηγεσίας γίνεται συνειδητά.

Αυτή η αμφισβήτηση, όμως, ενεργοποιεί το πολιτικό υποσυνείδητο των πολιτών. Είναι ζήτημα μιας στοιχειώδους ποσοτικής μεταβολής για να περάσει η αντίδραση από το υποσυνείδητο στο συνειδητό. Και τότε θα δούμε φαινόμενα πρωτόγνωρα. Αυτή η στιγμή φαίνεται στον ορίζοντα.

Ο νεοταξικός φασισμός των "ανθρωπιστών"

Γράφει η Δέσποινα Τσαμόγλου

Πηγή:https://kostasxan.blogspot.gr/2016/09/blog-post_391.html

 
Ο Ξένιος Δίας είναι, φυσικά, ξένιος ακόμη κι όταν το μέτρο χάνεται, όπως π.χ. εν προκειμένω, όπου ο τζάμπα μάγκας πρωθυπουργός φόρτωσε στην "τελειωμένη" από τα αντιλαϊκά του (...) μέτρα κοινωνία ένα δυσβάσταχτο πρόβλημα, -εννοείται χωρίς να διαθέτει τις υποδομές και τα χρήματα για να τις υποστηρίξει- επιβάλλοντας σε τοπικές κοινωνίες να δείξουν "την φιλανθρωπία" που εκείνου δεν του περισσεύει για τους συμπατριώτες του - ή μάλλον συμπολίτες του, στους που υποσχέθηκε ελπίδα και τους έφερε την απελπισία, κι αφού εξαπάτησε για δεύτερη φορά το σύμπαν, κάνοντας, το περιβόητο "όχι" yes, κατά γελοιωδέστατο τρόπο, πράττοντας, έκτοτε, το αντίθετο από αυτό που του ζήτησε το 61% του ντεμέκ κυρίαρχου λαού, σπέρνει για μια ακόμη φορά την πόλωση και ποντάρει στην πόρωση γιατί είναι το κόλπο της φάβας.
Ο φασισμός του ουμανιστή (είτε του ηλίθιου που ακολουθεί άκριτα ό,τι του πασάρουν για να μην χαρακτηριστεί χρυσαυγίτης στην Ελλάδα και ακροδεξιός-ναζιστής στην Ευρώπη, είτε του τύπου Σόρος, που χρησιμοποιεί το "ποίμνιο" των ηλιθίων για να υλοποιήσει την ατζεντούλα του) που διαστρέβλωσε τα διδάγματα των σοφών, που ποδοπάτησε το Μέτρον το Άριστον και επιβάλει την ανοχή κάθε συστήματος που εμπνέονται οι ατζέντηδες, παίζοντας με τις ευαίσθητες χορδές της κοινωνίας, μου βρωμάει πολύ. 

Ποιός "ουμανισμός" βλέπει ανθρώπινο δικαίωμα στη μπούργκα και σε κάθε είδους παρόμοιο Απαρτχάιντ; κι όμως, είμαι υποχρεωμένη να δεχτώ, σε ευρωπαϊκή γη, ως κατοχυρωμένο δικαίωμα, μετά από αιώνες αγώνων για την κατοχύρωση των αυτονόητων -για εμένα, ως Ελληνίδας- δικαιωμάτων στην Ευρώπη αυτόν τον αποτροπιασμό, επειδή ο ηλίθιος που φοβάται να μην τον αποκαλέσουν ναζιστή λόγω του εγκληματικού παρελθόντος του, σε συνδυασμό με αυτόν που τραβάει τα νήματα, έχουν αποφασίσει σχετικώς. Στην Ελλάδα δεν έχουμε ναζιστικό παρελθόν, έχουμε όμως τη σκληροπυρηνική προπαγάνδα αγαθοφανούς ξερόλα τύπου και Τύπου, που προσπαθούν να στιγματίσουν ως "χρυσαυγίτη" (άρα ανεγκέφαλο, άρα του "τραβάμε χι") όποιον επισημαίνει ότι δεν χωράει όλη η Μέση Ανατολή και η Αφρική στην Ελλάδα, κι ότι το όλο πράγμα θα το φυσάμε μια μέρα και δεν θα κρυώνει -όσοι θα έχουν απομείνει.
Θεωρώ φασισμό οποιαδήποτε αντιδημοκρατική, άδικη και με την βία επιβαλλόμενη πράξη σε μια κοινωνία, στα πλαίσια άσκησης εξουσίας, από όποιον κι αν προέρχεται, όσα στεφάνια κι αν έχει καταθέσει στο σκοπευτήριο της Καισαριανής για να διαλαλήσει τις κομμουνιστικο-δημοκρατικές (σικ) πεποιθήσεις του. Δεν δίνω δεκάρα για τις αριστερές "αξίες" από την στιγμή που εκδικούνται όποιον δεν "φρονεί ομοίως", όποιον έχει αηδιάσει με τις διαδοχικές εξαπατήσεις, και κυρίως, όποιον δούλεψε στη ζωή του και δεν βολεύτηκε ποτέ. Επίσης με ανησυχεί το ότι αφενός θα μας άρεσε να ζούμε σε ένα οργανωμένο κράτος και να απολαμβάνουμε τα οφέλη του, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην το αποκτήσουμε ποτέ.

΄Ηταν υποχρέωση του τύπου που περνιέται για πρωθυπουργός και της λεγόμενης κυβέρνησής του να προστατέψει την κοινωνία που τον έθρεψε, έχοντας σχέδιο, εφόσον είπε το "περάστε κόσμε", να φροντίσει εκ των προτέρων για την με ανθρώπινους όρους προσωρινή -υποθέτω- φιλοξενία των προσφύγων, και όχι να τους φορτώσει στου κασίδη το κεφάλι. Διότι, κάτι καταλάβαμε λάθος, ΔΕΝ έχει υποχρέωση ο κασίδης να βοηθήσει τον κατατρεγμένο, όποιος το κάνει από το περίσσευμα της ψυχής και του πορτοφολιού του, καλά κάνει, αλλά δεν κάνει καλά αν δείχνει με το δάχτυλο κάποιον άλλο, που δεν είναι ή δεν μπορεί να είναι τόσο "καλός" όσο ο ίδιος. 

Επίσης δεν έχει υποχρέωση ο ξεζουμισμένος άνεργος του οποίου η οικογένεια ζει από την πενιχρή σύνταξη του παππού να ανεχτεί τις ανθρωπιστικές παρόλες του απατεώνα δήθεν κομμουνιστή που στέλνει τα παιδιά του στο ιδιωτικό σχολείο.Μαζί με αυτόν μου βρωμάει κι ο άλλος που ενώ ακόμη λαμβάνει έναν από τα χρόνια του πασοκ κατοχυρωμένο μισθουλάκο, συνταξη-άρα από Δημόσιο χρεωκοπημένο οργανισμό, αυτός που ως υπάλληλος υπηρεσίας αγόρασε 4 σπίτια και σπούδασε παιδιά στην Αγγλία, αυτός που απο ταξιτζής μεταλλάχθηκε σε εφοριακό, κάνει κριτική από καθέδρας.
Παρόλο που είμαι μακριά, θλίβομαι γιατί βλέπω ότι πολύ λίγο νοιάζεται κανείς για τα βάσανα ανθρώπων της ηλικίας μου ή και μικρότερων, που είχαν επιλέξει κάποτε να μην μπουν κάτω από την ασφαλή σκέπη του Δημοσίου. Στενοχωριέμαι που κανείς δεν βρίζει τον εαυτό του επειδή με τις από πολύ ταπεινά ελατήρια κινούμενες επιλογές του, καταδίκασε γενιές ολόκληρες, βλέπω καλούς και άξιους νέους συναδέλφους με οικογένειες να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις βασικές υποχρεώσεις τους, να είναι πρακτικά ανασφάλιστοι να πνίγονται από τον παραλογισμό του 24% συν 26% συν 100% προκαταβολή φόρου επόμενης χρονιάς, συν φόρο επιτηδεύματος, συν συν... βλέπω και μαθαίνω για γνωστούς και φίλους άνεργους από την αρχή της κρίσης, φυτοζωούν στη σιωπή οικογένειες ολόκληρες με τον μισθό του παππού και της γιαγιάς, χωρίς καμιά προοπτική για να "ξελασπώσουν" και να καταφέρουν να προσφέρουν ένα μέλλον στα παιδιά τους. Γι αυτούς τους "εγχώριους", για τα πατριωτάκια μου, που ήταν επίσης κάποτε νοικοκυραίοι και "θα τους πάρουν τα σπίτια οι τράπεζες" κάποιοι "κόπτονταν" κάποτε, τώρα "μούγκα στην στρούγκα". Δεν είναι χαμένες αυτές οι γενιές, όπως ακριβώς τα παιδιά πρόσφυγες της Συρίας;
Με εκνεύρισε ιδιαίτερα κι ο συν-μετανάστης από Αγγλία που χαρακτήρισε βλάκες ανθρώπους για τους οποίους δεν ξέρει τίποτα κι επιπλέον συγκρίνει ανόμοια πράγματα.
Και κάτι τελευταίο, για όποιον είχε την καλοσύνη να δώσει λίγη σημασία στα παραπάνω: από τότε που άρχισε η ιστορία με τις βάρκες, επικαλούνται διαρκώς πολλοί το προσφυγικό υπόβαθρό μας. Εμείς δεν ήμασταν "σταθμευμένοι" στην Τουρκία, και περιμέναμε να περάσει ο πόλεμος σε ασφαλή, μη εμπόλεμα μέρη, μέχρι που κάποιος-ιοι (του ως άνω διπλού ουμανιστικού ρεπερτορίου) έδωσε το σύνθημα," εμπρός απέναντι". Εμάς, τον "εχθρό" μας "πέταξαν στη θάλασσα", από τις πατρίδες τις οποίες χάσαμε για πάντα, όπως είχα πληροφορηθεί από τα μεγάφωνα, μια σταλιά παιδί, για πρώτη φορά στην καταστόλιστη από κόκκινες σημαίες Ατατούρκ Μπουλβαρί της Άγκυρας, λίγο προτού ξεκινήσει η σε -δωδεκάδες- παρέλαση του τουρκικού στρατού, θα ήταν 30 Αυγούστου, μάλλον του 1980, σε ένα παραλήρημα τότε κεμαλικού εθνικισμού, χωρίς ίχνος μαντήλας.

Πολίτες και κοινωνία οδεύουν επί κενού -

Η χώρα, πέρα από την οικονομική καταστροφή που βιώνει, υφίσταται και μία άνευ προηγουμένου συνολική καθίζηση, η οποία κάνει πλέον αβέβαιη και την εθνική της ακεραιότητα…    Πρέπει να τού δίνουν όσο πιο γρήγορα γίνεται. Οι άνθρωποι στην εξουσία είναι επικίνδυνοι, ασύδοτοι, άσχετοι, ανίκανοι, αμόρφωτοι, γελοίοι στους τακτικισμούς τους και σε υπερθετικό βαθμό ανήθικοι. Αν όμως ανταποκρίνονται στην πλειονότητα του ελληνικού λαού, δηλαδή αν είναι σαν τα μούτρα αυτών που τούς έφεραν στην εξουσία, τότε κάπου 1,5 εκατομμύρια Έλληνες είναι ώρα να πάρουν των ομματιών τους.

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

kourdistoportocali.com

 

Πολλοί θα νομίσουν ότι κινδυνολογούμε και για αντιπολιτευτικούς λόγους φέρνουμε την καταστροφή. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Η χώρα κυβερνάται από μία σέκτα ιδεοληπτικών που, λόγω εγγενούς ανικανότητος, δεν μπορεί ούτε την ίδια την υπόστασή της να προστατεύσει. Τόσο άσχετη είναι. Πλην όμως, διψά για εξουσία. Με οποιοδήποτε κόστος.

Και αυτό γιατί η σέκτα δεν έφθασε στην εξουσία για να κυβερνήσει, αλλά για να ικανοποιήσει φαντασιώσεις, να δικαιώσει ιδεοληψίες, να βγάλει απωθημένα και, κυρίως, να περάσει καλά. Οι καφενόβιοι των Εξαρχείων και οι καταληψίες σχολείων, πού αλλού θα έβρισκαν τα μεγαλεία που βιώνουν με το υστέρημα του ελληνικού λαού; Άξεστοι και απαίδευτοι καιροσκόποι της πολιτικής, πώς θα «την έβγαζαν» μέσα στην κρίση αν δεν ανέβαιναν στην εξουσία;

Από την άλλη, όμως, αυτούς τους ανθρώπους της παρακμής κάποιοι τους επέλεξαν για να κυβερνήσουν. Ένας κόσμος τούς άνοιξε τον δρόμο για να πάνε εκεί που βρίσκονται. Η λαϊκή ευθύνη για τα δεινά που βιώνει και θα βιώσει η χώρα είναι τεράστια. Αλλά και ερμηνεύσιμη.

«Μερικές φορές», είχε γράψει στο παρελθόν ο Ετιέν ντε λα Μποεσί (Etienne de la Boetie), «υπάρχουν άνθρωποι που αντί της υπακοής προκρίνουν την υποταγή, αντί της διακυβέρνησης θέλουν την τυραννία … Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους του ανθρώπου είναι η συνήθεια, η πρωταρχική βάση της εθελουσίας υποτέλειας. Αυτή προκύπτει όταν αποτυγχάνει η ανακάλυψη της πραγματικότητας, όταν κυριαρχούν η άγνοια και η έλλειψη περιέργειας και γίνεται θεσμός η απάθεια … Στις περιπτώσεις αυτές, οι κοινωνίες βυθίζονται».

Χάνονται, υποστηρίζει από την πλευρά του ο Ελίας Κανέττι, ο οποίος λίαν ευφυώς είχε σχολιάσει και τις σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ των λαϊκών μαζών και της οικονομίας. Τόνιζε, έτσι, ότι η ψυχολογία των μαζών συσχετίζεται με την οικονομία και τα αποτελέσματα αυτής της σχέσης, αν κρίνουμε από την χιτλερική Γερμανία, δεν είναι πάντα τα πιο επιθυμητά.

Είτε λοιπόν αυτό αρέσει είτε όχι, δεν υπάρχουν ανεύθυνοι λαοί. Αυτό υπονοεί και η Χάννα Άρεντ στο περίφημο βιβλίο της «Η Κοινοτοπία του Κακού» (1964), τονίζοντας ότι έχουν γίνει απίστευτα εγκλήματα στο όνομα λαών ανίκανων και άβουλων, όταν δέχονται διαταγές.

Επισημαίνουμε επίσης ότι, στην εποχή του Διαδικτύου και της υπερπληθωρικής πληροφόρησης, δεν υπάρχει η δικαιολογία τού «δεν ήξερα». Οι 360.000 τύποι που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή γνωρίζουν πολύ καλά τί κάνουν και τί επιλέγουν. Το ίδιο ισχύει και για αυτούς που έφεραν στην εξουσία τον ακροδεξιοαριστερό συνασπισμό. Αν τώρα κάποιοι από αυτούς θα πληρώσουν σπασμένα «καλά να πάθουν», θα έγραφε και ο Μαν. Βασιλάκης.

Βέβαια, στην ελληνική περίπτωση, σίγουρα κυριάρχησαν στις «λαϊκές επιλογές» και οι διάσημες αντιλήψεις του Καραγκιόζη και του Ναστραντίν Χότζα. Η κουτοπονηριά, δηλαδή, που χαρακτηρίζει μέρος του «πιο έξυπνου λαού του κόσμου». Τον Ιανουάριο του 2015, πολλοί Νεοέλληνες, ερήμην της κρισιμότητας της περιόδου, σκέφτηκαν ότι ένας άπειρος και απαίδευτος λαϊκιστής, επειδή ήταν θρασύς και αδίστακτος, θα μπορούσε να κλονίσει Ευρώπη και Αμερική ώστε να τού δώσουν λεφτά και να διαγράψουν χρέη. Δυστυχώς δε, την ίδια περίπου σκέψη έκαναν και κορυφαίοι επιχειρηματικοί και πολιτικοί παράγοντες στην χώρα, για να την παραδώσουν σε ανθρώπους που ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος είχε χαρακτηρίσει «αμόρφωτους και γελοίους».

Έτσι, μέσα σε 18 μήνες η χώρα επιβαρύνθηκε με 80 δισεκατομμύρια ευρώ ζημιά, υπέγραψε ένα τρίτο μνημόνιο χειρότερο από αυτό που ίσχυε τον Ιανουάριο 2015 και σήμερα, απογυμνωμένη από το καλύτερο έμψυχο υλικό της, κατρακυλά προς την απόλυτη παρακμή –οικονομική, ηθική, πνευματική, κοινωνική. Είναι δε μύθος να πιστεύεται ότι με τις τράπεζες χρεοκοπημένες, τις κινήσεις κεφαλαίων υπό έλεγχο, την υπερφορολόγηση να ενδυναμώνεται και την αντιεπιχειρηματική κουλτούρα να κυριαρχεί, θα μπορέσει ποτέ η Ελλάδα να σηκώσει κεφάλι. Απλώς θα φυτοζωεί, εκτός και αν υγιείς και αποφασιστικές πολιτικές δυνάμεις, πραγματικά προοδευτικές, αποφασίσουν να την πάρουν στα χέρια τους, αψηφώντας το όχλο των καραγκιόζηδων, της κομπίνας και της αρπαγής.

Τέτοιες δυνάμεις υπάρχουν στην Ελλάδα και μπορούν να καταφέρουν πολλά. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μάς απέδειξαν ότι στην χώρα της αντιαριστείας και της βοθροκουλτούρας, υπάρχουν υγιέστατες δυνάμεις προόδου που αντιστέκονται και μάχονται. Νέοι άνθρωποι που τρέφονται ακόμη με ελπίδες, πριν ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους αγωνίζονται να παραμείνουν ζωντανοί στο καθαρτήριο της διαπλοκής, της αλητείας και της μωροφιλοδοξίας. Ανέχονται να τρώνε στην μάπα αμπελοφιλοσοφίες ατόμων που «ατύχησαν» στην ζωή τους να γίνουν κρεοπώλες ανθρώπων ή δεσμοφύλακες ελεύθερων πολιτών. Απεχθάνονται να τούς κάνουν μαθήματα προόδου οι χυδαιότεροι θιασώτες της ολοκληρωτικής βαρβαρότητας και οι καιροσκόποι του νεοπλουτισμού.

Οι νέοι αυτοί Έλληνες της αριστείας είναι τα αληθινά δείγματα της ανάπτυξης και του προοδευτικού δυναμισμού μίας κοινωνίας που δεν θέλει ούτε να δει, ούτε να πάει προς το αύριο. Γι αυτό, τα φερέφωνα του σκοταδισμού και της ανελευθερίας υβρίζουν, ξορκίζουν, συκοφαντούν, απειλούν και αναδίδουν όλη την πνευματική τους δυσωδία μπροστά στους αρίστους. Πρόκειται για έναν κακοήθη πνευματικό όγκο, που ευημερεί σε μία κοινωνία η οποία για την ώρα δείχνει ανίκανη να σταματήσει τις εμπεδούμενες παθογένειές της, χωρίς καν να το καταλαβαίνει.

Προβάλλει έτσι το στρατηγικό ερώτημα: Υπάρχουν ακόμη δυνατότητες αντιστάσεων, όταν οι τελευταίες προαπαιτούν ισχύ; Εάν λοιπόν δεν υφίσταται, τότε πολίτες και κοινωνία οδεύουν επί κενού –με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Όποιος νοιάζεται για την ποιότητα των δημοσίων αγαθών δεν κάνει την εκπαίδευση ‘εύκολη’, το αντίθετο.

Η πτώσις μας είναι βεβαία: Οι Τρώες ο Σίσυφος και ο Φίλης

Του Χαρίδημου Κ. Τσούκα

Το είχα γράψει και παλαιότερα: όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα ενσωματώνεται στη μνημονιακή λογική, τόσο θα αναζητεί ευκαιρίες διαφοροποίησης σε άλλα πεδία, προκειμένου να αφήσει το, κατά την έκφραση του συρμού, «αριστερό αποτύπωμά του» στη διακυβέρνηση της χώρας. Προνομιακό πεδίο για κάτι τέτοιο είναι αυτό που οι παλαιοί κομμουνιστές ονόμαζαν «εποικοδόμημα» - παιδεία, πολιτισμός, ΜΜΕ.

Δεν θα ήταν απαραίτητα κακό αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα. Δεν είναι. Είναι ένα κόμμα της τριτοκοσμικής κοπής -πτωχοπροδρομικής- αριστεράς, όπως, τηρουμένων των αναλογιών, ήταν το πρώιμο ΠΑΣΟΚ. Εγγενές στοιχείο της πτωχοπροδρομικής αριστεράς είναι ο λαϊκισμός – η πατερναλιστική θεώρηση του λαού ως ενός αδικημένου παιδιού, του οποίου πρέπει να ικανοποιούνται, όσο πιο απρόσκοπτα γίνεται, οι επιθυμίες (από την οικοδόμηση αυθαιρέτων μέχρι την κατάργηση ‘εμποδίων’ στην απόκτηση πτυχίου).

Η ευρωπαϊκή αριστερά μεριμνά πρωτίστως για τους οργανωμένους δημόσιους θεσμούς που παρέχουν συλλογικά αγαθά. Η πτωχοπροδρομική αριστερά, αντιθέτως, εκφυλίζει τα συλλογικά αγαθά σε ανερμάτιστες κρατικές παροχές – ένα είδος ελεημοσύνης. Πρέπει τα παιδιά του λαού να μάθουν γράμματα; Βεβαίως, αν μπορούμε να τους στείλουμε το πτυχίο στο σπίτι, γιατί όχι; Πρέπει οι λαϊκές τάξεις να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση; Αλίμονο, θα μειώσουμε τις βάσεις!

Ο πτωχοπροδρομικός αριστερός, προκειμένου να μην πάρει δύσκολες αποφάσεις, γκρεμίζει τις πόρτες για να μην συνωστίζονται οι υποψήφιοι στην είσοδο – όλοι μέσα! Καταργεί ή χαλαρώνει φίλτρα, κανόνες, και περιορισμούς, αφού όλα αυτά, γι αυτόν, αντανακλούν την ταξική δομή της κοινωνίας. Η ακατέργαστη σκέψη του δεν αντιλαμβάνεται ότι η ταξική δομή δεν καταργείται με την ισοπέδωση, αλλά με τη δημιουργία στιβαρών δημόσιων θεσμών που παράγουν ποιοτικά συλλογικά αγαθά, από τα οποία ωφελούνται κυρίως οι οικονομικώς ασθενέστεροι.

Δείτε την απόφαση Φίλη να επανέλθουν οι λεγόμενοι αιώνιοι φοιτητές. Με λεκτικά τεχνάσματα προσπαθεί να αποκρύψει ότι η ρύθμισή του καταργεί το ανώτατο όριο σπουδών  - δεν υφίσταται πλέον διαδικασία σε ένα πανεπιστήμιο για να διαγράψει τους ανενεργούς φοιτητές του. Η κυβέρνηση αυτή θεωρεί ότι οι χρονίως ανενεργοί φοιτητές δεν αποτελούν πρόβλημα, αφού δεν επιβαρύνουν οικονομικά το πανεπιστήμιο (το είχε πει παλαιότερα ο Τσίπρας σε δήλωσή του). Πρόκειται για χυδαίο οικονομισμό.

Με αμιγώς οικονομικούς όρους, ο φοιτητής που μετατρέπεται σε ανενεργό συνιστά μια αποτυχία της δημόσιας πολιτικής, αφού η δημόσια επένδυση στη μόρφωσή του δεν αποδίδει - τα χρήματα που ξοδεύουμε δεν πιάνουν τόπο, σπαταλούνται. Με αμιγώς οργανωτικούς όρους, ο χρονίως ανενεργός φοιτητής είναι ένα βάρος στον οργανισμό, στο μέτρο που το πανεπιστήμιο δεν μπορεί αξιόπιστα να προγραμματίσειμαθήματα, φροντιστήρια,εξετάσεις, εργαστήρια, δαπάνες φοιτητικής μέριμνας. Και, το σημαντικότερο, με αμιγώς εκπαιδευτικούς όρους, ο χρονίως ανενεργός φοιτητής έχει χάσει το ενδιαφέρον για τη μόρφωσή του, ρίχνοντας έτσι τον συλλογικό πήχη των επιδόσεων και προσδοκιών. Χρέος της πολιτείας και του πανεπιστημίου είναι να τον ωθήσουν να ενδιαφερθεί. Δεν μπορούν, φυσικά, να του επιβάλλουν την επιθυμία της μόρφωσης, μπορούν όμως να του επιβάλλουν κυρώσεις (όπως η απειλή της διαγραφής) που ενδέχεται να τον θέσουν σε εγρήγορση.

Η θεσμική λογική εκλαμβάνει τον φοιτητή ως λήπτη αποφάσεων, ο οποίος λειτουργεί σε ένα δομημένο περιβάλλον κινήτρων και κυρώσεων. Αυτό το περιβάλλον είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να παρέχονται στο φοιτητή υποδομές(π.χ. υπηρεσίες φοιτητικής μέριμνας) και δυνατότητες (π.χ. μερικής απασχόλησης φοίτηση), να επιβάλλονται περιορισμοί (π.χ. προαπαιτούμενα μαθήματα) και κυρώσεις (π.χ. διαγραφή), προκειμένου ο φοιτητής να κάνει ορθολογικά τις επιλογές του. Ο οργανωμένος τρόπος λειτουργίας έχει και παιδαγωγική σημασία: ο νέος άνθρωπος μαθαίνει να επιλέγει υπεύθυνα και ορθολογικά, προετοιμαζόμενος έτσι για τη μετέπειτα ζωή του.

Η πτωχοπροδρομική λογική, αντιθέτως, εκλαμβάνει τον φοιτητή ως αξιολύπητο καταναλωτή(ή ένα αδικημένο παιδί, το οποίο είναι φορέας μόνο δικαιωμάτων, όχι υποχρεώσεων) που πρέπει να ικανοποιεί τις επιθυμίες του (ή να ασκεί τα δικαιώματά του) δίχως όρια. Στο πτωχοπροδρομικά σχεδιασμένο περιβάλλον, ο φοιτητής δεν ωθείται να πάρει την ευθύνη των αποφάσεων για το μέλλον του, σε συνθήκες πεπερασμένων πόρων και κανόνων, άρα δεν ωθείται να ενεργεί ορθολογικά για το μακροχρόνιο συμφέρον του. Όσο ο οργανισμός δεν έχει εύλογες απαιτήσεις από αυτόν, ο πήχης χαμηλώνει. Η μόρφωση ως αγαθό ευτελίζεται, όταν ο φοιτητής δεν πιέζεται να την πάρει στα σοβαρά.

Όποιος νοιάζεται για την ποιότητα των δημοσίων αγαθών δεν κάνει την εκπαίδευση ‘εύκολη’, το αντίθετο. Ψηλώνει τον πήχη των απαιτήσεων, ενισχύει τις εκπαιδευτικές υποδομές, θέτει κανόνεςκαι ελέγχους ποιότητας (άρα και κυρώσεις), και πασχίζει, με συγκροτημένο τρόπο, να διευκολύνει τους οικονομικά αδύναμους με ευέλικτες μορφές εκπαίδευσης. Όλα αυτά υπακούουν στην αρχιτεκτονική τηςθεσμικής λογικής: πώς να παρέχονται συλλογικά αγαθά ποιότητας.

Αν θεωρείτε ότι λέω πράγματα αυτονόητα, έχετε δίκιο. Δείγμα της τεράστιας υστέρησής μας έναντι του ανεπτυγμένου κόσμου είναι ότι ο δημόσιος λόγος, εν πολλοίς, ανακυκλώνει τα αυτονόητα. Στην εποχή της αστακομακαρονάδας, το 2007, έγραφα: «Στη σημερινή Ελλάδα δεν δείχνει να υπάρχει ισχυρότερο εκπαιδευτικό όραμα από την ασθμαίνουσα αναπλήρωση χαμένων μαθημάτων! Τους φοιτητές δεν φαίνεται να τους συγκινεί τίποτε παραπάνω από την άκοπη και απρόσκοπτη απόκτηση του πτυχίου, έστω και χωρίς μαθήματα. Τους καθηγητές δεν φαίνεται να τους απασχολεί κάτι περισσότερο από την πάση θυσία διευκόλυνση των φοιτητών τους. Είμαστε η χώρα της ήσσονος προσπάθειας, των χαμηλών προσδοκιών, των απονευρωμένων οραμάτων. Βάζουμε τον πήχη τόσο χαμηλά -να μείνουν ανοιχτά τα πανεπιστήμια· να μη χαθεί το εξάμηνο- ώστε να είμαστε ικανοποιημένοι με τις επιδόσεις μας! Ορίζουμε την πραγματικότητα όπως μας συμφέρει: έτσι είναι, εφόσον έτσι νομίζουμε! Έχουμε παγιδευτεί σε έναν φαύλο κύκλο ιδιοτελών συνδικαλιστικών επιδιώξεων και χαμηλών απαιτήσεων. Ο πήχης πέφτει διαρκώς» («Χώρα χαμηλών προσδοκιών!», Καθημερινή, 22/4/2007).

Ο πήχης πέφτει με αυξανόμενη επιτάχυνση. Θυμηθείτε: το νόμο Διαμαντοπούλου άρχισε να τον ξηλώνει πρώτα ο Μπαμπινιώτης (διάδοχός της στο υπουργείο Παιδείας) και, κυρίως, το δίδυμο Αρβανιτόπουλου (ΝΔ)-Παπαθεοδώρου (ΠΑΣΟΚ) – πρόθυμοι να προσφέρουν ανιδιοτελώς τις «ακαδημαϊκές» υπηρεσίες τους στα κόμματα εξουσίας και στο συντεχνιακό τους σινάφι! Ο Φίλης («αιώνιος φοιτητής» κι ο ίδιος!) και οι όμοιοί του εκφράζουν σήμερα την πιο πρόσφατη εκδοχή της βαθιάς, αργόσυρτης ελλαδικής παρακμής.

Το έργο του εκσυγχρονισμού της χώρας είναι σισύφειο. Κάθε βήμα προόδου είναι αβέβαιο· τείνει να ανακόπτεται με ένα πισωγύρισμα – αυτό είναι το ευρύτερο «μεταρρυθμιστικό» μοτίβο στη γραφική μας χώρα. Οι συλλογικοί μας δαίμονες υπονομεύουν ό,τι οι εκλάμψεις πολιτικού ορθολογισμού δημιουργούν.

Το έγραψε υπέροχα ο Καβάφης: «Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων./Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη/θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,/κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε./Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,/η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·/ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·/κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε/ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή». 

Η πτώσις μας είναι βεβαία…

*Ο Χ.Κ. Τσούκας (www.htsoukas.com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick, και συγγραφέας των βιβλίων «Αν ο Αριστοτέλης ήταν Διευθύνων Σύμβουλος» (Καστανιώτης) και «Η Τραγωδία των Κοινών» (Ίκαρος).