Μόνο οι ίδιοι οι πολίτες μπορούν να σώσουν τους εαυτούς τους και τη χώρα. Συνειδητοποιώντας το.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη εξαπάτηση από το να διαστρέφεις τις έννοιες των λέξεων. Επειδή οι λέξεις είναι το εργαλείο για να συνεννοούνται οι άνθρωποι. Και τους εξαπατάς. Σήμερα έρχονται οι εκπρόσωποι των δανειστών. Δηλαδή η τρόικα. Γιατί; Για να προωθήσει την αξιολόγηση της κυβέρνησης επί των μεταρρυθμίσεων. Παραμύθια. Καμιά σχέση με την πραγματικότητα!

Για να μην κοροϊδευόμαστε, εδώ και 7 χρόνια δεν υπάρχει καμιά μεταρρύθμιση στο ελληνικό κράτος. Υπάρχει μια διαρκής περικοπή αποδοχών, εισοδημάτων, περιουσιών και δικαιωμάτων των πολιτών. Τίποτε άλλο.

Αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι παρά η επανάληψη του ίδιου κακοπαιγμένου έργου, που επαναλαμβάνεται μονότονα και βασανιστικά από το 2010 διαρκώς. Είναι η απόπειρα των ελληνικών κυβερνήσεων να διατηρήσουν αλώβητο το κρατικοδίαιτο σύστημα με κάθε τρόπο και θυσία. Δική μας θυσία.

Για να το πούμε μπακάλικα, από σήμερα Τρίτη συνεχίζεται η αντίσταση του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος σε κάθε απόπειρα μεταβολής του ελληνικού κράτους σε παραγωγό πλούτου με την εργασία εργαζόμενων και επιχειρηματιών.

Δηλαδή; Θα αναρωτηθεί κάποιος. Οι καλοί δανειστές θέλουν να αλλάξουν το κράτος προς όφελός μας και οι κακές κυβερνήσεις μας αρνούνται; Οι δανειστές δεν είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη να αλλάξουν το κράτος. Είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη απέναντι στους πολίτες τους και στους κεφαλαιούχους τους να διασφαλίσουν τα δάνειά τους και να επεκτείνουν την κυριαρχία των επιχειρήσεων των κρατών τους. Εκεί μπαίνει τελεία.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι επιφορτισμένες με την ευθύνη να αλλάξουν ένα αντιπαραγωγικό κράτος και να το κάνουν πλουτοπαραγωγικό για τους πολίτες του και για κανέναν άλλο. Αυτή είναι η κορυφαία τους υποχρέωση όχι μόνο εδώ και 7 χρόνια. Εδώ και 187 χρόνια.

Κι αυτό δεν το λέμε εμείς. Το λένε οι ίδιες, οι οποίες έχουν σπαταλήσει τόνους σάλιου και μελάνης καταφερόμενες κατά του κρατικοδίαιτου μοντέλου και επαγγελόμενες… μεταρρυθμίσεις!

Η πρώτη και βασική μεταρρύθμιση σε μια χώρα που δεν παράγει για να καλύψει τα έξοδά της και τις υποχρεώσεις της είναι να αρχίσει να παράγει. Για να παράξει πρέπει να βάλει τον παραγωγό λαό και τον παραγωγό επιχειρηματία σε άλλη ρότα από την υπάρχουσα ώστε η εργασία τους να δίνει προστιθέμενη αξία.

Επειδή μέχρι σήμερα η κρατικοδίαιτη οικονομία απασχολεί πάνω από 1.500.000 πολίτες, οι οποίοι υποπαράγουν. Δηλαδή το κόστος του έργου τους είναι πολύ μεγαλύτερο από την προσφορά τους.

Πώς γίνεται αυτό; Πολύ απλά. Υπερτιμολογήσεις, μίζες, φακελάκια, καταχρήσεις, γραφειοκρατία και, μείζον, η αμοιβή προσωπικού που εμφανίζεται στη δουλειά και παράγει το ένα δέκατο ή το ένα δεύτερο, στην καλύτερη περίπτωση, από αυτό που πληρώνεται. Σε βάρος εκείνων που πληρώνουν. Δηλαδή των υπόλοιπων φορολογούμενων.

Στην κρατικοδίαιτη οικονομία πρέπει να προστεθούν και όλοι όσοι φοροδιαφεύγουν από όλους τους τομείς. Επειδή φοροδιαφεύγουν γιατί οι κρατικοδίαιτοι ελεγκτικοί μηχανισμοί και οι κρατικοδίαιτοι νομοθετικοί μηχανισμοί (βουλευτές, υπουργοί, στελέχη κυβερνήσεων) δεν εργάζονται για να αποτρέψουν ή για να συλλάβουν τη φοροδιαφυγή.

Και εδώ ερχόμαστε στο ζητούμενο. Η χώρα έχει, λέει, 600.000 δημόσιους υπάλληλους του στενού δημόσιου τομέα και περίπου 150.000 του ευρύτερου τομέα. Περίπου 500.000 είναι οι αγρότες και οι αλιείς, περίπου 1.700.000 οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και περίπου 500.000 αυτοαπασχολούμενοι. Σύνολο, περίπου 3.500.000 «εργαζόμενοι» σ έναν πληθυσμό 11.000.000. Με 2.000.000 άνεργους, 2.400.000 συνταξιούχους και 3.000.000 που δεν ανήκουν στόν ενεργό πληθυσμό και δεν ψάχνουν και για δουλειά.

Γιατί σε εισαγωγικά οι «εργαζόμενοι»; Γιατί αυτό είναι το θέμα.

Στην Ελλάδα, εδώ και 35 χρόνια έχει διαστραφεί η έννοια της λέξης «εργαζόμενος», που δεν εννοεί πιά εκείνον που πραγματικά εργάζεται, αλλά εκείνον που κατέχει μια θέση εργασίας. Αν τη δικαιολογεί κι ολας την ένταξή του στη θέση ή την αμοιβή του γι αυτή τη θέση δεν ενδιαφέρει! Αρκεί που την έχει και πέφτει η αμοιβή.

Αυτή η νοοτροπία είναι οικονομικό μοντέλο, δεν είναι παίξε- γέλασε. Όταν οι μετρήσεις της Eurostat  διαπιστώνουν ότι οι Έλληνες εργάζονται τις πιο πολλές ώρες στην ΕΕ (περίπου 2.000 το χρόνο) δεν εννοούν ότι σώνει και καλά εργάζονται. Εννοούν ότι βρίσκονται στο χώρο εργασίας (όταν δε χτυπάει την κάρτας κάποιος άλλος) ή ότι παρέχουν υπηρεσίες (όταν τις παρέχουν).

Γιατί, αν εργάζονταν πραγματικά είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, με παραγωγικούς ρυθμούς δεν θα ήμασταν εδώ που είμαστε.

Κι αυτή η πραγματικότητα διαπιστώνεται στο μεγαλύτερο κομμάτι του στενού δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ κατά κύριο λόγο, όπου είναι νοοτροπία εισαγωγής. «Να τρουπώσεις, να πέφτει ο μισθός μήνας μπαίνει- μήνας βγαίνει και να΄ χεις το κεφάλι σου ήσυχο (ότι δεν θα απολυθείς). Νοοτροπία υπαλλήλου στην υπηρεσία των πολιτών δεν καλλιεργείται. Από καμιά κυβέρνηση! Αντίθετα, είναι προσβολή. «Ποιος είσαι συ που νομίζεις ότι είμαστε υπηρέτες σου»! Έλα ντε.

Μεγάλη εξαίρεση είναι η πλειοψηφία των γιατρών στα νοσοκομεία, μερικών εκπαιδευτικών, μερικών συγκεκριμένων ειδικοτήτων στις ΔΕΚΟ και πολλών συμβασιούχων σε διάφορους τομείς, που κάνουν συχνά τη δουλειά των μόνιμων, και στα ΚΕΠ.

Αλλά, και ο ιδιωτικός τομέας δεν πάει πίσω σ αυτή τη νοοτροπία αν και σε πολύ μικρότερο βαθμό. Οι παραγόμενοι ρυθμοί, τα προϊόντα και η ποιότητα το μαρτυρούν, με τις απαραίτητες  όπως πάντα εξαιρέσεις. Η νοοτροπία της λούφας και της αρπαχτής είναι εδώ.

Υπάρχει κεντρική κατεύθυνση να αλλάξει αυτή η νοοτροπία; Όχι. Το αντίθετο μάλιστα! Οι κυβερνήσεις, με αυτήν εδώ πρωταθλήτρια στο θέμα, καλλιέργησαν και καλλιεργούν το ίδιο μοντέλο «εργασίας». Το περιέγραψε με τον πιο εύστοχο τρόπο ο Κώστας Ζουράρης: «Μέχρι το 2019 ποιος ζει και ποιος πεθαίνει».

Αλλά, σ αυτό το «ποιος ζει και ποιος πεθαίνει» και στο αντίστοιχο «να ‘μαστε καλά τώρα και αύριο έχει ο Θεός» κανείς δεν έχει τολμήσει να φωνάξει «ζουν τα παιδιά σου ρε ζώον και δε θα’ χουν αύριο ρε ηλίθιε».

Και για να αποδείξει αυτό που γράφω, η κυβέρνηση έχει αυξήσει κατά 70.000 τους δημόσιους υπάλληλους με τη μέθοδο των συμβασιούχων (3.440 προσέλαβε μόνο σ ένα μήνα!), με το τάξιμο ότι θα τους μονιμοποιήσει κι ας περιμένουν τα άλλα κορόιδα τις εξετάσεις και τα αποτελέσματα του ΑΣΕΠ!

Παράλληλα, βάζει στους 2.300 «εργαζόμενους» της ΕΡΤ άλλους 57 συμβασιούχους επειδή «παλιοί» αρνούνται να κάνουν τη δουλειά τους, έχοντας εξασφαλίσει «επαναστατικές» ασυλίες, άλλες εκπομπές, κομματικές πλάτες!

Όπως οι υπόλοιπες κυβερνήσεις δεν έχει καλλιεργήσει καμιά νοοτροπία παραγωγής, καμιά νοοτροπία εγκατάλειψης της μέχρι σήμερα πολιτικής, δεν έχει σημάνει κανένα σύνθημα αλλαγής «για την Ελλάδα ρε γαμώτο». Το αντίθετο.

Επειδή, η Ελλάδα δεν υπάρχει στο πολιτικό κομματικό σύστημα. Υπάρχει μόνο η επιβίωση του κόμματος και της καρέκλας. Ακόμα κι αν υπάρχουν ελάχιστοι πολιτικοί που θα θελαν μια αλλαγή, είναι αιχμάλωτοι μηχανισμών και περίγυρου ανθρώπων άχρηστων, απατεώνων, μωροφιλόδοξων, τυχοδιωκτών και ανόητων. Κοινώς άχρηστων.

Γιατί, στη χώρα κατοικούν οι έξυπνοι και τα κορόιδα. Οι έξυπνοι είναι αυτοί που εξασφαλίζουν λεφτά και θέσεις άκοπα και τα κορόιδα είναι όλοι οι υπόλοιποι. Και δεν είναι κορόιδα επειδή φτύνουν αίμα για να δουλέψουν ή επειδή πετάχτηκαν στην ανεργία. Είναι κορόιδα γιατί ανέχονται και τους έξυπνους και τις τσατσάδες των έξυπνων. Και τους ψηφίζουν κι όλας!

Η χώρα διάγει τον έβδομο χρόνο αντίστασης στην πρόοδο, των πιο χυδαίων και καταστροφικών δυνάμεων που την έφεραν μέχρις εδώ. Και οι πολίτες νομίζουν ότι αυτές οι κυβερνήσεις ή οι ξένοι ή θεϊκές δυνάμεις θα τους σώσουν. Μόνο οι ίδιοι μπορούν να σώσουν τους εαυτούς τους και τη χώρα. Συνειδητοποιώντας το.

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης

H χώρα έχει μια ιστορία γεμάτη Εφιάλτες και Κερκόπορτες. Ζούμε τώρα τους δικούς μας.

Όποιος πολίτης, αξιωματούχος, δανειστής, Έλληνας ή ξένος κάτοικος πιστεύει ότι η χώρα θα βγει από την περιπέτεια που έχει μπλέξει με τους διεθνείς πιστωτές και τις ελληνικές κυβερνήσεις κάνει ένα τεράστιο λάθος. Δεν έχει υπολογίσει τη βούληση και την ικανότητα. Οι δηλώσεις του Ευ. Τσακαλώτου, του Έλληνα κυβερνητικού εκπροσώπου, της Κριστίν Λαγκάρντ και της Άγγελα Μέρκελ είναι αποκαλυπτικές αυτής της αλήθειας.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ο υπουργός των Οικονομικών ήταν σαφείς: Κάποιοι θα χάσουν από τη συμφωνία και τα νέα μέτρα, και κάποιοι θα κερδίσουν, είπαν. Και το μισό το έκαναν συγκεκριμένο. Θα κερδίσουν οι πιο αδύναμοι. Δεν μας είπαν ποιοι θα χάσουν.

Από την πλευρά τους οι δύο κυρίες ήταν περισσότερο από σαφείς: Οι Έλληνες πρέπει να πληρώσουν περισσότερα και να πληρώνονται λιγότερα! Αυτό σημαίνει στην πράξη η μείωση του αφορολόγητου, η μείωση των συντάξεων και η μείωση των μισθών με τις ευέλικτες μορφές εργασίας. Για αρχή.

Κάθε εχέφρων που προσθέτει τις δύο αυτές τοποθετήσεις καταλήγει σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Οι Έλληνες θα γίνουν πιο φτωχοί. Όλοι; Σχεδόν όλοι!

Θα γίνουν πιο φτωχοί γιατί αυτός είναι ο στόχος των δανειστών:

1. Να υποχρεώσουν του Έλληνες να καλύπτουν τις καθημερινές τους ανάγκες με τον ελάχιστο δυνατό ξένο δανεισμό. Άρα, με έλλειμμα μέχρι 4% στον προϋπολογισμό αντί για 14%. Τι σημαίνει αυτό; Κόψιμο συντάξεων, κόψιμο παροχών υγείας, παιδείας, ασφάλισης, δημόσιων έργων, δημόσιων υπηρεσιών και εργαζόμενων, αμοιβών εργαζόμενων και οποιουδήποτε άλλου στοιχείου μπαίνει στον προϋπολογισμό.

2. Να υποτιμήσουν τις αξίες (αμοιβές, κινητά και ακίνητα, κόστη) στη χώρα για να γίνει ανταγωνιστική, αφού δεν μπορούν να υποτιμήσουν το νόμισμά της. Γιατί να γίνει ανταγωνιστική; Για να παράξει πλούτο από τις εξαγωγές και την παροχή υπηρεσιών σαν τον τουρισμό και από το έργο νέων επενδύσεων που θα βρουν ελκυστική μια φτηνή χώρα.

Ελκυστική, γιατί οι επενδυτές θα καταλάβουν τις επιχειρηματικές θέσεις που είτε το ελληνικό κράτος άφησε αναξιοποίητες με κακοδιοίκηση και κακοδιαχείριση, όπως τη ΔΕΗ, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, το νερό, τα τραίνα, την ενέργεια, είτε οι ελληνικές επιχειρήσεις δεν θα αντέξουν τον ανταγωνισμό και θα τις εγκαταλείψουν.

3. Να περιορίσουν δραστικά τον προστατευτισμό επαγγελμάτων. Για να αυξήσουν τον αριθμό των επαγγελματιών και να ρίξουν έτσι το κόστος των υπηρεσιών και των έργων. Αλλά και για να φέρουν έτσι δικές τους επιχειρήσεις να κερδίσουν σε ένα έδαφος που μέχρι σήμερα οι Έλληνες ήταν προνομιούχοι.

4. Να μηδενίσουν την παρουσία ελληνόκτητων τραπεζών και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, ώστε το χρήμα να κινείται με αποκλειστικά δικά τους κριτήρια και όρους. Όποιος κόβει και κινεί το χρήμα βάζει και τους όρους του παιχνιδιού. Ήδη, οι 4 μεγάλες τράπεζες στη χώρα έπαψαν να διοικούνται από «ελληνικά» πακέτα μετοχών. Διοικούνται και θα διοικούνται στην ουσία από τους πιστωτές. 

Αυτά είναι τα βασικά προαπαιτούμενα των ξένων δανειστών με δύο και μοναδικούς στόχους: Να εξασφαλίσουν ότι θα πληρωθούν τα δάνεια της Ελλάδας και να κερδίσουν επιπλέον χρήματα από την εκμετάλλευση της χώρας. Απλά και ξεκάθαρα. Για την Ελλάδα ενδιαφέρονται μόνο όσοι Έλληνες την πονάνε. Κανείς άλλος. Και δεν φαίνεται να είναι πολλοί.

Μεσαία τάξη και αδύναμοι

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα η ελληνική κυβέρνηση αντιτάσσει δύο δραστηριότητες και ένα σχέδιο:

1. Πρώτη δραστηριότητα: Υπογράφει την υποτίμηση κάθε αξίας, από μισθούς, συντάξεις, δημόσια έργα, ακίνητα, δημόσια περιουσία, υγεία, παιδεία, ασφάλιση, ενέργεια και πλουτοπαραγωγικές πηγές με κάθε μνημόνιο.
2. Δεύτερη δραστηριότητα: Εκχωρεί ή πουλάει πλούτο της χώρας στους δανειστές για να τον διαχειρίζονται και να κερδίζουν.
3. Σχεδιάζει, έναντι όλων αυτών των απωλειών, να ενισχύσει τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας.

Επειδή έχουν ξοδευτεί τόνοι μελάνης και λέιζερ για τις δύο πρώτες δραστηριότητες, θα σταθώ στην προγραμματισμένη τρίτη. Στο σχεδιασμό.

Είναι φανερό ότι η ρήση του Μάο «αντί να ταΐσεις το λαό μάθε του καλύτερα πώς να ψαρεύει» δεν είναι γνωστή ή δεν έχει πέραση στην κυβέρνηση. Ίσως γιατί οι σύντροφοι της ανανεωτικής και της ορθόδοξης αριστεράς είχαν μια ιδεολογική σύγκρουση με τη μαοϊκή.

Ο «μεγάλος τιμονιέρης», όμως, δεν την έβγαλε από το κεφάλι του τη ρήση. Είναι πολύ παλιότερή του, βγαλμένη από τη σοφία ενός πανάρχαιου λαού, που τα έχει δει σχεδόν όλα.

Η ελληνική κυβέρνηση προφανώς αγνοεί ακόμα και τον Marx αν και ο κ. Τσακαλώτος είναι αδικαιολόγητος που έχει ξεχάσει και τον Adam Smith, όπως είναι φανερό.

Η θεωρία και η πράξη έχουν αποδείξει ότι εκείνος που παράγει τον πλούτο στον καπιταλισμό είναι η μεσαία τάξη και εσχάτως τα χρηματοπιστωτικά σκουπίδια που παίζουν με τις μεγάλες καταθέσεις, τα ομόλογα, τα διάφορα «προϊόντα» τζόγου, τις εισπράξεις από το λαθρεμπόριο όπλων, ναρκωτικών, πετρελαίου. Αλλά, στον καπιταλισμό ζούμε και η κυβέρνηση αποφάσισε να κυβερνήσει με καπιταλισμό. Θα μπορούσε να αντιπολιτεύεται σαν το ΚΚΕ ή να βγει στο αντάρτικο!

Όταν η μεσαία τάξη υποφέρει, υποφέρουν ακόμα περισσότερο οι αδύναμοι. Επειδή οι αδύναμοι ζουν από τον πλούτο που παράγει η μεσαία τάξη. Όσο πιο πολύ πλούτο παράγει η μεσαία τάξη τόσο πιο πολύ παράγουν και καρπούνται οι αδύναμοι και τόσο πιο πολύ κλείνει η ψαλίδα μεταξύ αδύναμων και μεσαίων. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα ήταν το 2009 μια χώρα σχεδόν ισοταξική. Πάνω από το 90% του πληθυσμού ήταν μικροαστοί. Η πραγματική ανεργία ήταν στα χαμηλότερα ευρωπαϊκά επίπεδα.

Από το 2010 και μετά, που άρχισε η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης με τις περικοπές στις αποδοχές, τον στραγγαλισμό των επιχειρήσεων και την υπερφορολόγηση, άρχισε και η δραματική αύξηση των αδύναμων στη χώρα. Μικροαστοί νοικοκυραίοι οδηγούνται όχι σε προλεταριοποίηση, αλλά σε καταστάσεις λούμπεν, εκτός εργασίας! Δεν παράγουν τίποτε παρά δυστυχία.

Από πίσω τους άλλοι μικροαστοί, πιο ανθεκτικοί μέχρι στιγμής, μετατρέπονται σε φτηνό εργατικό δυναμικό κυρίως σε μη παραγωγικούς τομείς παροχής υπηρεσιών (καφετέριες, σουβλάκια, χαντράδικα, μικρομάγαζα, φαγάδικα). Δεν προσθέτουν τίποτε στον πλούτο της χώρας. Κερδίζουν ίσα τα προς το ζην. Δεν παράγουν. Απλώς καταναλώνουν τα ελάχιστά τους.

Από πίσω τους περίπου 1,5 εκατομμύριο συνταξιούχοι, που το 90% ζει- δε ζει πια με όσα παίρνει και θα φυτοζωεί σε δύο χρόνια. Ούτε αυτοί παράγουν. Καταναλώνουν τα λίγα τους.

Και από πίσω από όλους αυτούς ακολουθεί ασθμαίνοντας ο μεγάλος όγκος του πληθυσμού, που έχει χάσει το 50% του πλούτου του από την υποτίμηση της εργατικής του δύναμης και της αξίας της περιουσίας του. Αυτή είναι η απομείνασα μεσαία τάξη που κάτι παράγει ακόμα με την εργασία της και προσθέτει αυτό το παραγόμενο έργο στον πλούτο της χώρας, από το οποίο ζει και ο υπόλοιπος πληθυσμός. 

Η αναδιανομή του πλούτου

Κάποιοι θα κερδίσουν και κάποιοι θα χάσουν, είπε ο κ. Τσακαλώτος και προανήγγειλε την αναδιανομή από τους έχοντες (τους μικρομεσαίους δηλαδή) στους πιο αδύναμους!

Το ιδανικό θα ήταν να είχε τόσα λεφτά ο κ. Τσακαλώτος που να μπορούσε να ενισχύσει τους αδύναμους τόσο ώστε να τους επαναφέρει στην παραγωγική λειτουργία. Ή να είχε τόσο περίσσευμα ώστε να μπορούσε να τους ενισχύσει από ένα δημόσιο ταμείο που κάποιο πλούτο παρήγαγε. Δεν έχει τίποτε από τα δύο.

Αν θέλει, όμως, να καταστρέψει κάποιος τη χώρα και τους κατοίκους της δεν έχει παρά να φτωχύνει ακόμα περισσότερο τη μεσαία τάξη και να μετατρέψει άλλο ένα κομμάτι της σε αδύναμους, παίρνοντας απ αυτήν για να δώσει ψίχουλα σε λίγους από τους αδύναμους. Γιατί ψίχουλα θα δώσει, έχοντας προξενήσει μεγαλύτερη ζημιά σε άλλα κομμάτια του πληθυσμού και στους ίδιους τους αδύναμους.

Με το σύστημα που ευαγγελίζεται ο κ. Τσακαλώτος και η κυβέρνηση κάνεις τους φτωχούς φτωχότερους, χωρίς να ωφελείς κανέναν. Αντίθετα, αυξάνεις τον αριθμό των ανέργων και των φτηνών εργατών, βορρά στα χέρια όσων επιχειρηματιών εκμεταλλεύονται τη συγκυρία, όχι απαραίτητα για να συμβάλουν στον πλούτο της χώρας, συχνά φοροδιαφεύγοντας, χωρίς να ενισχύουν καν τα ασφαλιστικά ταμεία.

Επειδή, η σύγχρονη κοινωνία χτίζεται από εξειδικευμένους εργαζόμενους κυρίως και ελάχιστα από ανειδίκευτο φτηνό εργατικό δυναμικό. Σαν αυτό που καταντούν τους πολίτες οι κυβερνητικές πολιτικές και αρκετοί αετονύχηδες.

Η λύση, λοιπόν, αν υπάρχει λύση στον παραλογισμό των απαιτούμενων από εξ ίσου ανόητους δανειστές, είναι να ενισχύσεις όσες δυνάμεις είναι παραγωγικές, ενώ ταυτόχρονα θα φροντίζεις να επιδοτείς εκείνους που κινδυνεύουν από την ανέχεια. Μέχρι να μπορέσεις να παράξεις αληθινό πλούτο και πλεονάσματα. Όχι στάσιμα και φτωχοποιητικά οθωμανικά χαρατσώματα.

Αλλά, γι αυτό πρέπει να βάλεις μπροστά μια παραγωγική μηχανή, μ ένα παραγωγικό μοντέλο. Αντ' αυτού η κυβέρνηση ονειρεύεται αντιπαραγωγικές αναδιανομές και πραγματοποιεί αντιπαραγωγικές αθρόες ρουσφετολογικές προσλήψεις στο δημόσιο, θυσιάζοντας 30.000 θέσεις εργασίας τον Ιανουάριο στον ιδιωτικό τομέα!

Γιατί, αν ο κ. Τσακαλώτος και η κυβέρνηση πιστεύουν και βάλουν σε εφαρμογή σχέδιο αναδιανομής πλούτου από την εναπομείνασα μικρομεσαία τάξη στη χειμαζόμενη ασθενέστερη, σε σύντομο χρονικό διάστημα η ασθενέστερη θα πεθάνει της πείνας και η μικρομεσαίοι θα ζητιανεύουν, όπως οι Ρουμάνοι τη δεκαετία του ’90.

Αλλά, δεν είναι μόνο η ελληνική κυβέρνηση που αποτελείται από αδαείς και εμμονικούς. Είναι και οι δανειστές από την πρώτη μέρα. Κατ αρχήν με τη φασιστικής νοοτροπίας τιμωρητική(!), ομολογημένη σαν τέτοια από τους ίδιους, γερμανική επιβολή να αλλάξει ένας λαός και μια χώρα νοοτροπία αιώνων μέσα σε τρία χρόνια, λες και έφταιγε ο λαός που τον κατάκλυζαν οι τράπεζες στα δάνεια χωρίς εγγυήσεις επί 6 χρόνια και χωρίς ίχνος προστασίας από τις κυβερνήσεις του!!

Μετά, με την άσχετη προσέγγιση σε ένα λαό και μια οικονομία που, κατά ομολογία του ίδιου του ΔΝΤ, δεν ταίριαζε με τα βιβλία, λες και οι οικονομίες και οι λαοί είναι ρομπότ κατά προσταγή! Μετά και κατ εξακολούθηση στη επιμονή να δίνουν βάρος μόνο σε ό,τι θα τους εξασφαλίσει την αποπληρωμή των δανείων και την εισβολή στον χειμαζόμενο ελληνικό πλούτο.

Βρήκαν και τα κάνουν. Γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις τους άνοιξαν την πόρτα με τις πολιτικές τους πριν το 2009 και τους έβαλαν μέσα και τους κρατάνε έκτοτε εδώ να κυβερνάνε. Επειδή η χώρα έχει μια ιστορία γεμάτη Εφιάλτες και Κερκόπορτες. Ζούμε τώρα τους δικούς μας.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης

H Τουρκία αναμένει να διαπράξουμε στην Κύπρο το μοιραίο λάθος που θα ανατρέψει τους συσχετισμούς

Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος, 
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Στρατηγικής Θεωρίας 

Προχωρώ σε στοιχειώδεις αναφορές για το μείζον ζήτημα των απειλών χαμηλής έντασης. Στο τέλος σε τρία παραρτήματα συμπεριλαμβάνω εξίσου στοιχειώδεις αναφορές για το ζήτημα του ελέγχου της κλιμάκωσης, της αξιοπιστίας μιας αποτρεπτικής στρατηγικής και της έννοιας του σχετικού συμφέροντος στην αποτρεπτική στρατηγική.
Η συντρέχουσα ένταση στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας μπορεί να θεωρηθεί ότι ενέχει, μεταξύ άλλων, τρεις κύριες πτυχές.

• Πρώτον, μια αδιάκοπη αναθεωρητική απειλή πολλών δεκαετιών.
• Δεύτερον, μια εδραιωμένη πλέον Τουρκική αντίληψη ότι η Ελλάδα κατευνάζει, ότι προσφέρεται για επίδειξη δυνάμεως και ότι διαμέσου επίδειξης ισχύος στα πεδία απειλών χαμηλής έντασης κυρίως στο Αιγαίο και στην Θράκη.
• Τρίτον, η επίδειξη αποδιοργάνωσης, ελλείμματος συντονισμού και άσκοπων επικίνδυνων ελιγμών του Κύπριου προέδρου ενδέχεται να έπεισε την Άγκυρα ότι ήλθε η στιγμή να ελέγξει όλη την Κύπρο μέσω ενός τουρκικού κράτους εντός ενός κρατιδίου πλέον τις τύχες του οποίου θα διαχειρίζεται με τις ευκαιρίες που θα της προσφέρουν οι τερατώδεις κρατικές ρυθμίσεις που ήδη δεχθήκαμε ή μισο-δεχθήκαμε.

Το «τρίξιμο των δοντιών», λοιπόν, είναι απολύτως αναμενόμενο και η Τουρκία αναμένει να διαπράξουμε στην Κύπρο το μοιραίο λάθος που θα ανατρέψει τους συσχετισμούς. Εκεί δηλαδή που η Τουρκία σχοινοβατεί πάνω στην κόψη του ξυραφιού εάν εμείς δεχθούμε να διαλύσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία θα επιτύχει μια γιγαντιαία γεωπολιτική αναβάθμιση που θα αλλάξει τις παραστάσεις και τις αποφάσεις όλων των άλλων δρώντων.
Με αυτά κατά νου όσον αφορά τα γεγονότα που συντρέχουν, εκλαμβάνεται ως δεδομένο πως η κυριότερη απειλή κατά της Ελλάδας προέρχεται από την Τουρκία. Ο κίνδυνος πολέμου είναι διαρκής και μόνο μια αποτελεσματική στρατηγική τον αποτρέπει συνάμα αποτρέπει εκπλήρωση διαμέσου απειλητικών παραστάσεων ή και επίθεσης χαμηλής έντασης να επιτύχει το μείζον των αναθεωρητικών επιδιώξεων στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στην Θράκη. Η αποτρεπτική στρατηγική της Ελλάδας, κατά συνέπεια, απαιτείται να αποσκοπεί όχι μόνον στην αποτροπή μιας γενικευμένης σύρραξης αλλά και στην αποφυγή εκπλήρωσης μικρών ή μεσαίων πολιτικών στόχων της Τουρκίας τους οποίους οι ηγέτες της αντίπαλης χώρας επιδιώκουν να εκπληρώσουν με απειλές ή ενέργειες «χαμηλής έντασης».
Δεν έχουμε μόνο άμεση, όπως λέμε στην στρατηγική ανάλυση, αποτροπή. Δηλαδή, η Τουρκία δεν περιορίζεται στον σχεδιασμό εκτέλεσης επιθετικών ενεργειών οι οποίες δυνατό να εκδηλωθούν ανά πάσα στιγμή. Παρά το ότι η ηρωική ανασχετική ορμή και οι δεξιότητες των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων συγκρατούν το χειρότερο, απαιτείται να εκτιμήσουμε το γεγονός πως με όρους στρατηγικής θεωρίας η Ελληνική αποτρεπτική στρατηγική έχει από καιρό, μερικώς τουλάχιστον, αποδυναμωθεί εάν όχι καταρρεύσει. Αυτό γιατί η Τουρκία πέρασε το φράγμα των δηλωτικών απειλητικών παραστάσεων και προχώρησε σε ενέργειες οι οποίες, με τον ένα ή άλλο τρόπο, αλλάζουν το εδαφικό και κυριαρχικό καθεστώς εις βάρος της Ελλάδας. Έστω και εάν δεν έχει συνειδητοποιηθεί πλήρως, η αντιπαράθεση Ελλάδας – Τουρκίας έχει από καιρό εισέλθει σε κατάσταση η οποία στην θεωρία της αποτροπής ονομάζεται «ενδοπολεμική αποτροπή» (“intrawar deterrence”). Που είναι τα σύνορα στο Αιγαίο παρά τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου, τι γίνεται στην Θράκη και τι πάει να γίνει στην Κύπρο όπου η αποδοχή των τετελεσμένων σημαίνει και οριστική ένταξη της Μεγαλονήσου στα πεδία της Τουρκικής επικυριαρχίας.
Μετά το 1973 η Τουρκική απειλή αναπτύσσεται σε τρία διαφορετικά αλλά αλληλένδετα επίπεδα:
Πρώτον, απειλή γενικευμένης επίθεσης, είτε (το πιο πιθανό) με εκτέλεση ενός συντριπτικού «πρώτου κτυπήματος». Αυτό μπορεί να συμβεί εάν ανοίξει παράθυρο ευκαιρίας ή εάν οι Τούρκοι πιστέψουν ότι οι Ελληνικές ΕΔ, κάτι απίθανο, δεν έχουν επιτελικά σχέδια. Εάν επίσης πολιτικές και διπλωματικές συνθήκες το επιτρέπουν και εάν εσωτερικά καταρρεύσουμε λόγω οικονομικής κρίσης και πιθανής –πολύ πιθανής πλέον– κοινωνικής εξέγερσης. Τόσο πιο πιθανό γίνεται αυτό το ενδεχόμενο όσο περισσότερο πιστέψουν ότι εμείς θα σταματήσουμε χωρίς να προχωρήσουμε σε γενικευμένη σύρραξη. Πριν πολλά χρόνια, εξηγήσαμε σε πολύ σκληρή παρέμβαση ότι το ανακοινωθέν από τον κ Τζοχατζόπουλο όταν ήταν υπουργός άμυνας «δόγμα ισοδύναμων αποτελεσμάτων», αποτελούσε μια απίστευτα ανεύθυνη θέση που ισοδυναμούσε για πρόσκληση πρώτου Τουρκικού πλήγματος και εκπλήρωσης του πλείστου των τουρκικών αναθεωρητικών επιδιώξεων.
Δεύτερον, απειλές «ενδιάμεσης έντασης» και διαφόρων επιπέδων, όπως στην Κύπρο το 1974, στα Ίμια το 1996 (οι συντρέχουσες καθημερινές παραβιάσεις στο Αιγαίο είναι μια δοκιμαστική απόχρωση τέτοιων ενεργειών). Αυτό το ενδεχόμενο, εάν οι Τούρκοι το κρίνουν εφικτό και μικρού κόστους, μπορεί να συνδυαστεί με το πρώτο, μια δηλαδή καταρχήν επιδίωξη συντριπτικού αποδυναμωτικού πρώτου πλήγματος. Μερικές φορές ακούμε από επίσημα χείλη και μάλιστα πολύ ικανών παραγόντων, ότι οι Τούρκοι δεν έχουν κάνει ένα θερμό επεισόδιο. Διαφωνούμε. Η εκατέρωθεν συλλογιστική δεν εντάσσεται σε μια τέτοια λογική και η κατάσταση των πολιτικών και στρατιωτικών σχέσεων της Ελλάδας με την Τουρκία δεν κρίνεται έτσι.
Τρίτον, συνεχιζόμενες αναθεωρητικές αξιώσεις, απειλές πολέμου, casus Belli και άλλες εχθρικές ενέργειες που αποβλέπουν: 1) στο να επηρεάσουν την ελληνική πολιτική βούληση, 2) στο να εθίσουν την τουρκική, ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη στην «ύπαρξη διαφορών», 3) στο να δημιουργήσουν τις ψυχολογικές και πολιτικές συνθήκες που θα ευνοούν στην εκπλήρωση «ενδιάμεσων στόχων» και που θα καταστήσουν φυσική-φυσιολογική ενέργεια ενδεχόμενη γενικευμένη επίθεση, ακόμη και στο πλαίσιο ενός μαζικού «πρώτου κτυπήματος», 4) στο να προετοιμάσουν το έδαφος στην διεθνή διπλωματία ούτως ώστε να γίνει περισσότερο αποδεκτό –εάν λάβει χώρα– ένα πρώτο καταστροφικό κτύπημα κατά των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και άλλων ελληνικών ζωτικών στόχων.
Η Τουρκική απειλή στοχεύει τόσο την ελληνική πολιτική βούληση (αποδοχή της ιδέας πως η Τουρκία αποτελεί φυσικό περιφερειακό ηγεμόνα) όσο και την ελληνική εδαφική και κυριαρχική επικράτεια. Όσον αφορά το τελευταίο σημείο, δεν είναι δυνατό –και ούτε είναι ορθό– να προσδιοριστούν με ακρίβεια οι Τουρκικές επιδιώξεις. Η Τουρκική απειλή εδώ και πολύ καιρό πληροί όλα τα κριτήρια αυτού που στην στρατηγική θεωρία ονομάζεται “απέραντη απειλή”. Δηλαδή, δεν προσδιορίζεται και οροθετείται επακριβώς, οπότε παραμένει ανοικτό το ενδεχόμενο να εκπληρωθούν μεγάλος αριθμός στόχων ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που –κατά περίπτωση– θα υπάρξουν. Ενδεικτικά, θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει «γκρίζες ζώνες», κατάληψη απομακρυσμένων ελληνικών εδαφών, έλεγχο ελληνικού κυριαρχικού χώρου και κατάληψη μέρους της μη κατεχόμενης Κύπρου ή και όλης της Κύπρου, ιδιαίτερα εάν δεχθούμε όχι μόνο διάλυση της ΚΔ αλλά και «μεταβατική» παρουσία στρατευμάτων.
Είναι φυσικό πως για όλα τα πιο πάνω και τα υπόλοιπα πιθανά σενάρια θα πρέπει να υπάρχουν αντίστοιχα εναλλακτικά στρατιωτικά-διπλωματικά σενάρια αποτροπής τους και αντιμετώπισής τους / ανατροπής τους εάν εκτελεστούν. Στην βάση των πιο πάνω, η διαχείριση των κρίσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας εμπεριέχει πολλές ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες. Η μη αποδοχή των τετελεσμένων και ενέργειες όπως οι συνεχείς αναχαιτίσεις εχθρικών αεροσκαφών στο Αιγαίο αποτελούν μεν μια μικρή αντίσταση πλην δεν αναιρούν τις δυνατότητες τις Τουρκίας για αθροιστική εκπλήρωση των τακτικών και στρατηγικών της στόχων. Ενώ η ελληνική αποτρεπτική στρατηγική και η διαχείριση κρίσεων πρέπει να ακυρώνει την επιδίωξη σταδιακών κερδών που θα ισοδυναμούν, μακροχρόνια, με νικηφόρο επιθετικό τουρκικό πόλεμο, η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να μην καιροφυλακτεί για την αποτροπή του χείριστου. Η αποτροπή του χείριστου είναι ούτως ή άλλως άρρητα συνδεδεμένη με την αποτροπή απειλών χαμηλότερης έντασης.
Το χείριστο είναι, είτε στο πλαίσιο της κλιμάκωσης μιας κρίσης είτε αιφνιδιαστικά, να δεχτεί ένα συντριπτικό στρατιωτικό πλήγμα, το οποίο, είναι μεν δύσκολο αλλά η Τουρκία δεν θα δίσταζε να το εκτελέσει εάν υπάρξει στρατιωτικό και πολιτικό «παράθυρο ευκαιρίας». Η υπόθεση αυτή στηρίζεται στην εκτίμηση πως οι Τούρκοι ηγέτες και η Τουρκική κοινωνία θεωρούν την Ελλάδα το μεγάλο εμπόδιο στην εκπλήρωση των διακηρυγμένων ηγεμονικών «οραμάτων». Αυτό το εμπόδιο εξουδετερώνεται μόνον εάν ακυρωθεί η ελληνική δυνατότητα διαχρονικής αντίστασης, δηλαδή μόνον εάν πληγεί καίρια η ελληνική οικονομία και οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Μπορούμε να το πούμε και διαφορετικά: Ενώ πάντα αυτό ίσχυε, οι αποτυχίες της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια και τα εσωτερικά της προβλήματα ενδέχεται να καθιστούν ελκυστικό για την Άγκυρα το ενδεχόμενο ευκαιρίας δοθείσης να συντρίψουν το Ελληνικό κράτος με ένα αιφνιδιαστικό πρώτο πλήγμα. Κάτι τέτοιο δεν είναι συναισθηματικό ζήτημα αλλά κάτι που αφορά στρατηγικούς σχεδιασμούς και μακρόχρονους αναθεωρητικούς σκοπούς.
Χωρίς να επεκταθούμε περαιτέρω καθότι δεν είναι ο σκοπός του παρόντος να δώσει μια συνολική εκτίμηση των πραγμάτων, κάνουμε σαφές ότι οι Ελληνικές Ένοπλες δυνάμεις δεν μπορεί να μην γνωρίζουν ότι η Τουρκία είναι πολύ αποδυναμωμένη στρατιωτικά, συμμαχικά και κοινωνικά και ότι στην διελκυστίνδα ικανότητας – απειλής – μπλόφας η τελευταία λογικά είναι μεγάλη. Να μην ξεχνούμε όμως ότι πάγιο κριτήριο γενικότερα αποδεκτό είναι πως μια στρατηγική τόσο πιο επιτυχημένη είναι όσο περισσότερο κατορθώνει να εκπληρώνει μπλοφάροντας. Αυτό γιατί όταν κερδίζεις μπλοφάροντας το κόστος είναι πολύ μικρότερο. Η σωστή εάν όχι εκτιμημένη με μαθηματική ακρίβεια τουρκική απειλή είναι κύρια αποστολή όλων των Ενόπλων δυνάμεων. Τα σύνορα μεταξύ ικανότητας, απειλής και μπλόφας είναι πάντα θολά και ένα κράτος οφείλει ούτε να εκτίθεται σε ανορθολογικές συρράξεις ούτε να δέχεται οδυνηρές υποχωρήσεις λόγω μπλόφας του αντιπάλου.
Παράρτημα Ι. Απειλή, κλιμάκωση και διαλεκτική σχέση των διαφόρων επιπέδων 
Πιο πάνω αναφέρθηκα στο «ισοδύναμο αποτέλεσμα», στην αποτροπή μεγάλης σύρραξης και αποτροπή πρώτου κτυπήματος. Κρίνω σκόπιμο να πω μερικά ακόμη λόγια. Η ικανότητά μας να αποτρέψουμε μια απειλή χαμηλής έντασης συναρτάται άμεσα με την ικανότητά μας να αποτρέψουμε ένα γενικευμένο πόλεμο. Γι’ αυτό εάν με οποιονδήποτε τρόπο – υπονοούμενο ή έκδηλα διατυπωμένο – αποσυνδέσουμε την αποτροπή γενικευμένης σύρραξης από την αποτροπή απειλών χαμηλότερης έντασης ισοδυναμεί με επιδείνωση της αποτρεπτικής μας θέσης. Ασφαλώς, αυτή η θέση θα ήταν περιττή εάν είμαστε πολύ ισχυρότεροι από τον αντίπαλο οπότε η απειλή τιμωρίας κάθε μορφής επίθεσης θα είναι πολύ ή και πλήρως αποτρεπτική. Όμως, επειδή για την Ελλάδα κάτι τέτοιο είναι ιδεατό, θα πρέπει να περιορίσουμε τους συλλογισμούς μας στην ανάλυση τριών αλληλένδετων καταστάσεων:
1. αποτροπή γενικευμένου πολέμου (μεγάλη σύρραξη, μεγάλη επίθεση).
2. αποτροπή επεισοδίων ενδιάμεσης έντασης (οτιδήποτε στο ενδιάμεσο διάστημα μεταξύ μεγάλης σύρραξης και τοπικής σύρραξης).
3. αποτροπή χαμηλής έντασης (μικρά συνοριακά επεισόδια ή αψιμαχίες).
Εάν θελήσουμε να καλύψουμε όλα ανεξαιρέτως τα ενδεχόμενα θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε και άλλες περιπτώσεις όπως η παραβίαση του εναέριου και θαλάσσιου χώρου της Ελλάδας, και η εναντίον μας εκτόξευση απειλών οι οποίες αμφισβητούν το status quo, καθώς και τις απειλές χρήσης βίας (casus belli). Η τουρκικές ενέργειες σ’ αυτό το φάσμα απειλών ροκανίζουν την αξιοπιστία της αποτρεπτικής μας στρατηγικής. Στο ίδιο πλαίσιο, η αποτροπή της απειλής πρώτου συντριπτικού κτυπήματος πρέπει να είναι μόνιμη έγνοια των Γενικού Επιτελείου.
Για το θέμα αυτό θα μπορούσε να διατυπωθεί η εξής θέση: ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης οπότε ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι πολύ πιθανό, πρέπει να πειστεί ο αντίπαλος πως έστω και αν μας αιφνιδιάσει θα μας απομείνουν αρκετές δυνάμεις για να αντεπιτεθούμε και να του προκαλέσουμε πολύ υψηλό κόστος. Αυτό σίγουρα θα τον αποτρέψει, ιδιαίτερα στην παρούσα επισφαλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Τουρκία. Σε μια τέτοια αποτρεπτική λογική κύριοι στόχοι είναι ζωτικά συμφέροντα του απειλούντος που θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωσή του και την συνοχή του.
Ο τρόπος που η αποτροπή γενικευμένης σύρραξης συνδέεται με την αποτροπή απειλών χαμηλότερης έντασης είναι ο εξής: Η απειλή με ισοδύναμο ή περίπου ισοδύναμο κόστος θα μπορούσε να εκτιμηθεί (έστω και λανθασμένα) από τον αντίπαλο ως ανεκτό, ενώ ελάχιστα περιθώρια θα είχε να κάνει τους ίδιους υπολογισμούς ως προς το κόστος μιας γενικευμένης σύρραξης. Επομένως, αυτό που μετρά αποτρεπτικά δεν είναι το προβαλλόμενο κόστος «μικρής έντασης» αλλά το ενδεχόμενο πως η σύρραξη θα μπορούσε να κλιμακωθεί και να οδηγήσει σε γενικευμένη σύρραξη. Η ανώτατη πολιτική ηγεσία και η στρατιωτική ηγεσία χρειάζεται ίσως να επανεξετάσει ορισμένα ζητήματα και ιδιαίτερα το κατά πόσον συχνά πέφτει θύμα λανθασμένης συμβουλής (μερικές απίστευτα λανθασμένες και αφελείς θέσεις γράφονται στον τύπο). Για να προεκτείνω το επιχείρημα ως προς αυτό το άκρως κρίσιμο ζήτημα, η αποτροπή καθίσταται ακόμη πιο εύρωστη εάν επιτύχουμε να μεταδώσουμε με αξιόπιστο τρόπο τρία ισχυρά μηνύματα:
Πρώτο, πως έχουμε την ικανότητα, την αποφασιστικότητα και την αναγκαία διάταξη δυνάμεων που δημιουργούν μεγάλο ενδεχόμενο πλήρους επικράτησής μας στην διαδικασία κλιμάκωσης. Ο αντίπαλος θα πρέπει να μένει πάντα σε αμφιβολία ως προς τον τρόπο κλιμάκωσης, την έκταση της κλιμάκωσης και το κόστος που θα του επιβληθεί όταν –κατά πάσα πιθανότητα– θα ηττηθεί. Ένα είναι σίγουρο, πως το αναμενόμενο γι’ αυτόν κόστος δεν θα πρέπει να είναι μικρότερο ή ίσο των οφελών που αυτός αναμένει.
Δεύτερο, πως η κλιμάκωση μέχρι την γενικευμένη σύρραξη είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο και πως είμαστε αποφασισμένοι να μην διστάσουμε να κλιμακώσουμε εάν το κρίνουμε αναγκαίο. Επίσης πρέπει να επικρέμαται ο κίνδυνος κλιμάκωσης σε γενικευμένη σύρραξη με τρόπους και μεθοδεύσεις που δεν σταθμίζονται εύκολα από τον αντίπαλο (δηλαδή συμφέρει να κατατρέχει τον αντίπαλο αυτός ο φόβος και να υπολογίζει συνεχώς το όφελος της εκτέλεσης της «μικρής απειλής» με το κόστος του γενικευμένου πολέμου).
Τρίτο, πως τα διακυβευόμενα αγαθά είναι υψηλής αξίας. Αυτό σχετίζεται με το «σχετικό συμφέρον» εκατέρωθεν των συνόρων και ο αναγνώστης θα μπορούσε να ανατρέξει σε εκτενέστερες αναλύσεις μας για την αξιοπιστία μιας Αποτρεπτικής Στρατηγικής. [βλ. παράρτημα ΙΙΙ πιο κάτω]
Για τους ποιο πάνω λόγους, η προβολή ισοδύναμου κόστους όπως έγινε πριν μερικά χρόνια έχει ελάχιστη ή καθόλου αποτρεπτική αξία η δε προβολή του από την πολιτική ή στρατιωτική ηγεσία δεν μπορεί παρά να οφείλεται σε «ερασιτεχνική συμβουλή» ή απαράδεκτη άγνοια στοιχειωδών θεσφάτων της στρατηγικής θεωρίας. Οι ΕΔ ως ο κύριος σύμβουλος της πολιτικής ηγεσίας για ζητήματα εθνικής στρατηγικής οφείλει να βρίσκεται σε διαρκή ένταση και αγωνία ότι η πολιτική ηγεσία είναι πλήρως ενήμερη.
Επιμένοντας στο ίδιο θέμα, η προβολή «ισοδυνάμου αποτελέσματος» βρίσκεται σε κάθετη αντίφαση με θεμελιώδεις και ελάχιστα αμφιλεγόμενες αρχές της στρατηγικής ανάλυσης. Κυρίως, βρίσκεται σ’ αντίφαση με την βασικό αξίωμα πως όσο μεγαλύτερη είναι η παράσταση κόστους τόσο περισσότερο αποτρεπτική είναι απειλή. Η προβολή του ενδεχόμενου περιορισμού στα μέτρα και σταθμά της επίθεσής του, επομένως, μειώνει τα περιθώρια αμφιβολιών του, του επιτρέπει να μεθοδεύσει στρατιωτικά και πολιτικά την εκπλήρωση συγκεκριμένων στόχων και δυνατό επί πλέον να του δώσει το λανθασμένο μήνυμα πως ορισμένα αγαθά δεν έχουν τόσο μεγάλη αξία γι’ εμάς ούτως ώστε να διακινδυνέψουμε μεγάλη σύρραξη. Στην χειρότερη περίπτωση, οι διακηρύξεις περί ισοδυνάμου θα μπορούσαν να του μεταδώσουν το μήνυμα πως η Ελλάδα δεν θα μπορούσε ποτέ να του προκαλέσει μεγάλο κόστος επειδή σε κάθε περίπτωση δεν θα κατόρθωνε να υπερασπιστεί την Επικράτειά της με μια μεγάλη ή γενικευμένη σύρραξη.
Αυτή η θέση ουδόλως υποβαθμίζει την ανάγκη αποτροπής απειλών χαμηλής έντασης. Αντίθετα, τονίζουν την σημασία της αξιοπιστίας μας και γενικότερα του τρόπου που συνδέονται τα διάφορα επίπεδα πιθανής σύγκρουσης με την συνολική αποτρεπτική μας προσπάθεια, καθώς και με την ανάγκη αποφυγής επιπόλαιων κινήσεων και ενεργειών που θα προκαλέσουν άσκοπη πολεμική σύρραξη. Πάντοτε αυτό είναι ζήτημα εκτίμησης και οι αποφάσεις βαθύτατων προεκτάσεων. Ο στόχος της Ελλάδας ως κράτους που υπεραμύνεται του status quo, υπενθυμίζεται, είναι η αποτροπή του πολέμου, δηλαδή να μην υπάρξει οποιαδήποτε πολεμική σύγκρουση! Χωρίς όμως να απωλέσουμε κρατική κυριαρχία ή στην συντρέχουσα συγκυρία να ενταχθεί η Κύπρος στα πεδία της Τουρκικής επικυριαρχίας. Γι’ αυτό, είναι άχαρο να εισέλθουμε σε πολεμικές συρράξεις λόγω λαθών που οφείλονται σε άγνοια στοιχειωδών κριτηρίων της στρατηγικής ανάλυσης. Το ίδιο άδικο και άχαρο είναι εάν λόγω άγνοιας ή λανθασμένων εκτιμήσεων χάσουμε τον πόλεμο χωρίς μάχη. Η αποτρεπτική στρατηγική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να γίνεται αντικείμενο ασυνάρτητων σχολίων επιφυλλίδων ή να μην τυγχάνει της δέουσας προσοχής από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία.
Όταν υπάρχει στρατιωτική απειλή, ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται από δικά μας λάθη, ιδιαίτερα τον ολέθριο συλλογισμό που κατατρέχει πολλούς αναλυτές στην Ελλάδα πως είναι δυνατό να αποφύγουμε τον πόλεμο αντί να τον αποτρέψουμε. Τονίζεται και υπογραμμίζεται πως «αποφυγή του πολέμου» και «αποτροπή του πολέμου» είναι δύο παντελώς διαφορετικές έννοιες.
Πέραν της έμφασης που ήδη έδωσα στον τρόπο που η αποτρεπτική απειλή γενικευμένης σύρραξης συνδέεται με την αποτροπή όλων των απειλών χαμηλότερου επιπέδου, θα μπορούσα να τονίσω πως το αμέσως επόμενο κρίσιμο ζήτημα είναι,
1) η αποφασιστικότητά μας να κλιμακώσουμε με τρόπο της δικής μας επιλογής και
2) η ικανότητά μας να ελέγξουμε αυτή την κλιμάκωση. Ο στρατηγικός συλλογισμός αξιωματικού χαρακτήρα που πρέπει να καθοδηγεί τον σχεδιασμό και την εφαρμογή της αποτρεπτικής μας στρατηγικής είναι ο εξής:
Α. Όσο μεγαλύτερες παραστάσεις κόστους μεταδώσουμε στον επιτιθέμενο τόσο περισσότερο εύρωστη είναι η αποτροπή. Γι’ αυτό, αν και η αποφασιστικότητα και αξιοπιστία ελέγχου μιας πιθανής κλιμάκωσης πρέπει να είναι δεδομένη, τονίζεται με έμφαση ξανά πως πρέπει να πλανάται το ενδεχόμενο μεγάλης σύρραξης.
Β.Ο αντίπαλος, στο τέλος, θα πρέπει να σταθμίσει το κόστος-όφελος της σχεδιαζόμενης επιθετικής ενέργειας με βάση την γενικευμένη σύρραξη ως πιθανότερη δική μας τελική αντίδραση
Γ. Δηλαδή, οι συλλογισμοί του αντιπάλου θα πρέπει να οικοδομηθούν με την εξής ιεραρχία: ο αμυνόμενος είναι ικανός και αποφασισμένος να κλιμακώσει με ελεγχόμενο τρόπο την δική μου επίθεση (επομένως το πιο πιθανό δεν θα έχω τίποτα να κερδίσω επιδιώκοντας «χαμηλή ένταση) ενώ ταυτόχρονα διατρέχω τον κίνδυνο στην προσπάθεια να ικανοποιήσω χαμηλού βαθμού επιδιώξεις να βρεθώ σε πολύ δύσκολη θέση και ίσως να διατρέξω τον κίνδυνο καταστροφής
Δ. Ιδεατά κανένα μήνυμα δεν θα πρέπει να δοθεί στον αντίπαλο που να αφήνει να πλανάται το ενδεχόμενο πως το κόστος που θα υποστεί θα είναι έστω και κατά προσέγγιση ίσο ή χαμηλότερο του αναμενόμενου γι’ αυτό συνολικού οφέλους.
Ε. Κατά συνέπεια η ιδέα και μόνον ισοδυνάμου αποτελέσματος ή συνολικά μικρότερου κόστους από το πιθανό όφελος δημιουργεί κίνητρα να δεχτούμε επίθεση.
Θα απαιτούσε μεγαλύτερη έρευνα για να εκφραστούν ακριβέστερες εκτιμήσεις, αλλά η Τουρκική επιθετικότητα δυνατό να οξύνθηκε τελευταία ακριβώς λόγω του οτι συχνά μεταδώσαμε κατευναστικά και ενδοτικά μηνύματα.
Ερχόμαστε τώρα στο μείζον ζήτημα της ενδοπολεμικής αποτροπής (intra-war deterrence). Σημαίνει πολιτική βούληση και στρατιωτική ικανότητα να πάρουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων μετά την επίθεση του αντιπάλου, να κλιμακώσουμε τα κτυπήματα σε βαθμό που θα του δημιουργήσουν δυσανάλογα –με τα πιθανά οφέλη–ζημιές και να επιβάλλουμε όρους άμεσης αποκατάστασης του status quo ante, εάν βέβαια αρχικά ο αντίπαλος κατόρθωσε να δημιουργήσει τετελεσμένα. Αναμφίβολα, αυτοί οι συλλογισμοί μας οδηγούν στον θεμελιώδη προβληματισμό της ύπαρξης ισορροπίας ή ανισορροπίας ισχύος και της συζήτησης για το θα μπορούσε να σημαίνει αυτό.
Η ικανότητά μας για ενδοπολεμική αποτροπή, παράγων άμεσα σχετιζόμενος με τον έλεγχο της κλιμάκωσης, είναι συρρικνωμένη εάν υπάρχει τρανταχτή αποτρεπτική ανεπάρκεια, εάν δηλαδή υπάρχει έλλειμμα ισχύος σε τακτικό και στρατηγικό επίπεδο. Εάν ο επιτιθέμενος όχι μόνον έχει πλεονέκτημα και την πρωτοβουλία των κινήσεων, εάν έχει ικανότητα επίθεσης, στην συνέχεια ελέγχου της κλιμάκωσης και δημιουργίας τετελεσμένων, και τέλος τερματισμού των συγκρούσεων με δικούς του όρους, θα αποκομίσει τα ίδια οφέλη ως εάν να είχε κερδίσει μια μεγάλη πολεμική σύρραξη.
Συνοψίζοντας, θα τόνιζα πως η ικανότητά μας να αποτρέψουμε απειλές χαμηλής έντασης εξαρτάται, πρώτο, από την στρατιωτική ικανότητά μας να επικρατήσουμε στην περίπτωση γενικευμένου πολέμου, δεύτερο, από την ικανότητά μας να αποκρούσουμε σε τοπικό επίπεδο σε πρώτη φάση και ταυτόχρονα να αντεπιτεθούμε, να ελέγξουμε την κλιμάκωση και να προκαλέσουμε κόστος πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι ενδεχομένως ανέμενε ως όφελος ο αντίπαλος.
Παραρτήματα ΙΙ
Στοιχειώδεις εισαγωγικές επισημάνσεις περι αξιοπιστίας της αποτρεπτικής στρατηγικής μιας χώρας και η σημασία του σχετικού συμφέροντος
Σ’ όλα τα πιθανά κλιμάκια πιθανών συρράξεων, η κρισιμότερη έννοια που βελτιώνει την αποτροπή είναι η αξιοπιστία της στρατηγικής της χώρας. Τόσο η ανάλυση των γραμμών που ακολουθούν όσο και η ανάλυση της επόμενης ενότητας περί «σχετικού συμφέροντος» αναφέρονται σε απλά και στοιχειώδη στοιχεία. Ο λόγος που τα συμπεριλαμβάνω προσαρμοσμένα στις ανάγκες του παρόντος σημειώματος είναι επειδή ακόμη και πρόχειρη παρατήρηση θέσεων, στάσεων και συμπεριφορών, ιδιαίτερα στο επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας (δεν εννοώ της εκάστοτε εξουσίας στην κυβέρνηση αλλά ευρύτερα και γενικότερα), δείχνει να μη λαμβάνονται υπόψη έστω και κατ’ ελάχιστο. Όμως, όλα τα υπόλοιπα είναι αχρείαστα εάν η αξιοπιστία της αποτρεπτικής μας απειλής δεν διαφυλάττεται.
Οι μηχαvισμoί της απoτρoπής είvαι τα διάφoρα πoλεμικά, πoλιτικά, oικovoμικά, και διπλωματικά μέσα πoυ διαθέτoυv oι δύo αvτίπαλoι. Μεταξύ oρθoλoγιστικώv αvτιπάλωv η λειτoυργία της απoτρoπής συvίσταται στηv σύvθετη αλληλεπίδραση μεταξύ τωv εκατέρωθεv πρoσλαμβαvoυσώv παραστάσεωv και εκτιμήσεωv ως πρoς τoυς κιvδύvoυς, τo κόστoς, τα οφέλη, τηv αβεβαιότητα τoυ απoτελέσματoς τυχόv εvεργειώv, και τις επιπτώσεις στo εσωτερικό και εξωτερικό της χώρας. Η αξιoπιστία της απoτρoπής είvαι συvάρτηση πάρα πoλλώv παραγόvτωv.
Αvαφέρoυμε μερικoύς: 1. Πoσoτική και πoιoτική επάρκεια πoλεμικώv μέσωv. 2. Αξιόμαχη στρατιωτική ηγεσία. 3. Επεξεργασμέvα επιτελικά σχέδια. 4. Υπoστηρικτική oικovoμική υπoδoμή. 5. Εθvική συvαίvεση όσov αφoρά τo εθvικό συμφέρov. 6. Υπoστηρικτικό εθvικό φρόvημα. 7. Iκαvή, αξιόπιστη και σoβαρή πoλιτική ηγεσία. 8. Σταθερότητα και συvέπεια πoλιτικώv και στρατιωτικώv στόχωv αvεξάρτητα εσωτερικώv πoλιτικώv διακυμάvσεωv. 9. Πλήρης συvεργασία πoλιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. 10. Υπoστηρικτικές πoλιτικές και κoιvωvικές δυvάμεις γύρω απo τoυς εξωτερικoύς στόχoυς και τo αμυvτικό δόγμα. 11. Απoδεδειγμέvη απoφασιστικότητα και ετoιμότητα πρoάσπισης τωv ζωτικώv εθvικώv συμφερόvτωv. 12. Εξωτερικές διασυvδέσεις και συμμαχίες. 13. Διπλωματική υπηρεσία υψηλής πoιoτικής στάθμης. 14. Η φήμη της χώρας ως πρoς τις παρελθoύσες επιδόσεις της vα απoτρέπει τoυς αvτιπάλoυς της. 15. Τo επίπεδo τεχvoλoγικής αvάπτυξης της χώρας. 16. Η πoλεμική της βιoμηχαvία. 17. Η συμμετoχή σε Στρατιωτικά Σύμφωvα και γεvικά oι συμμαχίες της χώρας.
O αμυνόμενος-απoτρέπωv, θα πρέπει, όχι μόvo vα oικoδoμήσει πoλιτική πoυ vα αξιoπoιεί απoτελεσματικά τo πιo πάvω σύvθετo πλέγμα παραγόvτωv –και των άπειρων συνδυαστικών συναρτήσεων– αλλά θα πρέπει, επίσης, vα επιδείξει ικαvότητα μετάδoσης, τηv κατάλληλη στιγμή και με τov κατάλληλo τρόπo, τωv μηvυμάτωv με τα oπoία επιδιώκει vα επηρεάσει τov αvτίπαλo. Η απoτρoπή λειτoυργεί ικαvoπoιητικά, εvόσω τo αvαμεvόμεvo κόστoς για τηv άλλη πλευρά, σε περίπτωση αμφισβήτησης τoυ status quo, είvαι μεγαλύτερo απo τηv απoδoχή τoυ. Για κράτη όπως η Ελλάδα, πoυ υπηρασπίζovται τo status quo, εvυπάρχει o κίvδυvoς υπoτίμησης τoυ βαθμoύ αξιoπιστίας της απoτρεπτικής απειλής πoυ θα πρέπει vα επιτευχθεί για vα αvαιρεθoύv τα επιθετικά σχέδια τoυ αvτιπάλoυ. Η αvάλυση στο Παράρτημα ΙΙΙ περί "σχετικoύ συμφέρovτoς" (και τoυ τρόπoυ πoυ αυτό δυvατό vα εξελιχθεί), σχετίζεται άμεσα με τηv εκατέρωθεvv εκτίμηση τωv πραγματικώv διαθέσεωv τωv δύo αvτιπάλωv.
Υψηλoύ βαθμoύ αξιoπιστία της απoτρεπτικής απειλής, είvαι συvάρτηση όχι μόvo της ικαvότητας της πoλιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, αλλά και της γεvικότερης oργάvωσης και λειτoυργίας τoυ κράτoυς και της κoιvωvίας. Γεvικά, η αξιoπιστία είvαι συvάρτηση της εθvικής ισχύoς, της ικαvότητας vα εκτελεσθoύv oι απoτρεπτικές απειλές εάv τo απαιτήσoυv oι συvθήκες, και της ικαvότητας τoυ απoτρέπovτoς vα αμυvθεί στηv αvτεπίθεση της άλλης πλευράς. Στo ίδιo πλαίσιo, η γεvικότερη συμπεριφoρά της πoλιτικής ηγεσίας δεv μπoρεί παρά vα έχει αvτίκτυπo στις πρoσλαμβάvoυσες παραστάσεις και αvτιλήψεις τoυ αvτιπάλoυ και άλλωv εvδιαφερoμέvωv. Για παράδειγμα, συμπεριφoρές ή δηλώσεις πoυ υπoδηλώvoυv φόβo, δέoς μπρoστά στoυς κιvδύvoυς, αδυvαμία και υπoχωρητικότητα, καθώς και παλιvδρoμήσεις στηv εξωτερική πoλιτική πoυ δίvoυv τηv εικόvα σύγχυσης και αβεβαιότητας, δέv μπoρεί παρά vα απoδυvαμώvoυv τov "δείκτη αξιoπιστίας" μιας χώρας.
Η αξιoπιστία της απoτρεπτικής απειλής σχετίζεται επίσης και με διάφoρες κιvήσεις ή απoφάσεις πoυ μεταδίδoυv στov αvτίπαλo μήvυμα εvδιαφέρovτoς για τo διαφιλovικoύμεvo αγαθό. Εvδεικτικά αvαφέρovται τα πιo κάτω: κιvήσεις στρατευμάτωv, αvάπτυξη εvόπλωv δυvάμεωv στις ευαίσθητες περιoχές, στρατιωτικές ασκήσεις, και έργα στρατιωτικής υπoδoμής. Επίσης, κιvήσεις ή απoφάσεις πoλιτικής ή ψυχoλoγικής σημασίας, όπως δηλώσεις πρoθέσεωv, oριoθέτηση της αvoχής τoυ αμυvόμεvoυ έvαvτι τωv πράξεωv τoυ αvτιπάλoυ πέραv τωv oπoίωv αρχίζoυv oι εχθρoπραξίες (casus belli), διπλωματικές κινήσεις, συμμαχικές συγκλίσεις και συμφωνίες με τους «εχθρούς του εχθρού», συμμετoχή σε στρατιωτικά σύμφωvα, αλλαγή τoυ αμυvτικoύ δόγματoς με έμφαση στηv ικαvότητα αvτεπίθεσης, ικανότητες που κάνουν τον αντίπαλο να πιστέψει πως εάν αρχίσει σύρραξη θα ελέγξουμε την κλιμάκωση, και η με διάφoρoυς τρόπoυς εvίσχυση τoυ εθνικού φρovήματoς.
Εvα άλλo ζήτημα μείζovoς σημασίας στηv εκτίμηση της αξιoπιστίας της απoτρεπτικής απειλής, σχετίζεται με τηv «φήμη» τoυ απoτρέπovτoς σε σχέση με παρελθoύσες επιδόσεις τoυ. Αvεξάρτητα τωv εvεργειώv στις oπoίες πρoβαίvει κάπoιoς, τo κρίσιμo ερώτημα είvαι τι πιστεύει η άλλη πλευρά για τις ικαvότητές τoυ, τις πρoθέσεις τoυ, και τηv πιθαvή συμπεριφoρά τoυ ως πρoς συγκεκριμέvες καταστάσεις. Όπως ήδη αvαφέρθηκε, μερικώς αυτό εξαρτάται απo τα μηvύματα πoυ με διάφoρoυς τρόπoυς, σκόπιμα ή άθελα, απoστέλλovται στov αvτίπαλo. Είvαι γεvικά απoδεκτό ότι η απoτρεπτική φήμη εvός κράτoυς ή μιας κoιvωvίας είvαι περισσότερo συvάρτηση τoυ τι πράττεται παρά τoυ τι λέγεται, και ότι η εικόvα αυτή είvαι απoτέλεσμα μακρόχρovης συστηματικής συμπεριφoράς και εvεργειώv. Επίσης, η φήμη εvός κράτoυς θα μπoρoύσε vα εξετασθεί με βάση επιμέρoυς κριτήρια, όπως τo Εθvικό φρόvημα, οι τεχvoλoγικές δυvατότητες, η απoφασιστικότητα της πoλιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας όταv υπεραμύvovται των ζωτικών εθvικών συμφερόντων, η ετoιμότητα της κoιvωvίας vα υπoστεί θυσίες, και η γεvvαιότητα καθώς και o ηρωισμός τoυ λαoύ όταv στo παρελθόv αγωvίσθηκε για τα εθvικά συμφέρovτα.
Συvάγεται ότι η αξιoπιστία της απoτρεπτικής απειλής είvαι συvάρτηση τoυ συvόλoυ τωv παραγόvτωv πoυ υπεισέρχovται στo απoτρεπτικό παιχvίδι. Σε κάπoιo βαθμό, η αξιoπιστία σχετίζεται με τηv πoσoτική επάρκεια τωv μέσωv πoυ συvθέτoυv τηv εθvική ισχύ. Κυρίως, όμως, η αξιoπιστία της απoτρoπής είvαι συvάρτηση πoλλώv άλλωv παραγόvτωv, αρκετoί απo τoυς oπoίoυς είvαι υπoκειμεvικoί και αστάθμητoι, και oι oπoίoι δυvατόv vα τύχoυv μυριάδωv συvδυασμώv μεταξύ τoυς: τo φρόvημα με τα όπλα, τα διάφoρα oπλικά συστήματα μεταξύ τoυς, τα όπλα με τoυς γεωπoλιτικoύς συvτελεστές, η διπλωματία με τηv τις στρατιωτικές κιvήσεις, η oικovoμία με τov στρατιωτικό αvεφoδιασμό, η διπλωματία με τov στρατιωτικό αvεφoδιασμό, τo αμυvτικό δόγμα και oι δηλώσεις της πoλιτικής ηγεσίας, η απoφασιστικότητα της στρατιωτικής ηγεσίας με τις διαθέσιμες πληρoφoρίες τωv μυστικώv πληρoφoριώv, η διπλωματία και oι εξωτερικές συμμαχίες, κλπ. Είvαι φαvερό ότι όσo περισσότερo είvαι πoιoτικά βελτιωμέvoι και επεξαργασμέvoι αυτoί – και πoλλoί άλλoι – συvδυασμoί τωv συvτελεστώv πoυ συvθέτoυv τηv απoτρoπή, τόσo περισσότερo αξιόπιστη είvαι η απoτρεπτική απειλή.
Παράρτημα ΙΙ. Περι σχετικού Συμφέροντος 
Ένα άλλο κεντρικό αλλά και στοιχειώδες ζήτημα που αφορά την αξιοπιστία της στρατηγικής μας είναι η έννοια του «σχετικού συμφέροντος». Η πτυχή είναι ιδιαίτερα σημαντικά για την αποτροπή απειλών μικρότερης έντασης. Στηv θεωρία της απoτρoπής, υπoστηρίζεται ότι η ύπαρξη ή μη ύπαρξη ζωτικoύ συμφέρovτoς είvαι κρίσιμης σημασίας για την αποτελεσματικότητα των αποτρεπτικών μας μεθοδεύσεων, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις κρίσεων.
Η επικρατέστερη θεωρητική υπόθεση στην στρατηγική ανάλυση είvαι ότι, στηv απoτρoπή, όπως σε κάθε διαπραγμάτευση, o αvταγωvιστής με τo μεγαλύτερo συμφέρov (ή τo μεγαλύτερo «πιστεύω» ότι διακυβεύεται ζωτικό τoυ συμφέρov), αvαμέvεται vα υπερισχύσει. Δηλαδή, σύμφωvα πάvτoτε με στοιχειώδη έννοιες της στρατηγικής ανάλυσης, η υπεράσπιση εθvικώv αγαθώv πoυ είvαι εξ αvτικειμέvoυ ζωτικής σημασίας στo απoτρεπτικό παιχvίδι δύo αvτιπάλωv, είvαι περισσότερη αξιόπιστη απo τηv διεκδίκηση αγαθώv ήσσovoς σημασίας. Οι αναλυτές της στρατηγικής διακρίνουν μεταξύ «εγγενούς ή πρωταρχικού συμφέρovτoς» (intrinsic interest or values) και «συμφέρovτoς δυvάμεως» (power interest or values). Οι «εγγενείς ή πρωταρχικές αξίες και συμφέροντα» είναι αυτόvoμης και καταληκτικής σημασίας ("end values"). Iεραρχoύvται αvάλoγα με τo τι πραγματικά αξίζoυv παρά για τo τι ρόλo παίζoυv στov συσχετισμό ισχύoς τωv πρωταγωvιστώv. Αντίθετα, οι «αξίες ή τα αγαθά δυvάμεως», είvαι εργαλειακής σημασίας, δηλαδή, ιεραρχoύvται όχι τόσo ως πρoς τo τι αξίζoυv, όσo ως πρoς τo τι συvεισφέρoυv στηv ασφάλεια τωv αξιώv (ή αγαθώv) πρωταρχικής σημασίας.
Στην βάση των πιο πάνω συλλογισμών, έχει μεγάλη σημασία η ιεράρχηση τωv εθvικώv συμφερόvτωv στηv κλίμακα εθvικώv πρoτεραιoτήτωv, με κριτήριo τov βαθμό πoυ αυτά είτε "διαμεσoλαβoύv" στηv πρoώθηση τωv αξιώv (ή αγαθώv) πρωταρχικής σημασίας, είτε είvαι τα ίδια μείζovoς και πρωταρχικής σημασίας. Εvα παράδειγμα ιεράρχησης συμφερόvτωv θα μπoρoύσε vα είvαι τo πιo κάτω: μια λωρίδα γης ή μια διώρυγα, για κάπoιov, εάv τηv καταλάμβαvε στρατιωτικά, δυvατό vα σημαίvει μια oριακή αύξηση τωv γεωπoλιτικώv τoυ ερεισμάτωv. Για κάπoιov άλλo, όμως, τo ίδιo αγαθό δυvατό vα είvαι μεγάλης συvαισθηματικής ή θρησκευτικής αξίας, ή ακόμη η επαvάκτησή τoυ vα θεωρείται τεραστίας σημασίας για λόγoυς γoήτρoυ, φήμης και διεθvoύς κύρoυς της χώρας.
Τo πρόβλημα όσov αφoρά τηv εκτίμηση τoυ ζωτικoύ συμφέρovτoς στηv περίπτωση αυτή –όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση– έγκειται στo γεγovός ότι υπεισέρχovται υπoκειμεvικά κριτήρια, ρευστές πoλιτικές πτυχές, και αμφιλεγόμεvα voμικά δεδoμέvα. Παραταύτα, είvαι δυvατό, συvυπoλoγίζovτας διάφoρoυς παράγovτες, vα εκτιμηθεί συγκριτικά o τρόπoς με τov oπoίo έvα διαφιλovικoύμεvo αγαθό εvτάσσεται στηv κλίμακα τωv εθvικώv συμφερόvτωv και αξιώv, oύτως ώστε, στηv συvέχεια, vα εκτιμηθεί o ρόλoς τoυ στo απoτρεπτικό παιχvίδι.
Οι πιo κάτω παράγovτες είvαι σχετικoί:
1. Η σημασία για τov κάθε αvτίπαλo απo τυχόv μεταβoλή τoυ status quo. 2. To κατα πόσo πρόκειται για κατάκτηση ή επαvάκτηση εδάφoυς. 3. Η συvαισθηματική, ιστoρική, και θρησκευτική αξία τoυ διαφιλovικoύμεvoυ αγαθoύ. 4. Η oικovoμική τoυ σημασία για τηv εθvική oικovoμία τoυ καθεvός. 5. Η σημασία τoυ για τo εθvικό γόητρo τωv αvτιπάλωv. 6. Ο βαθμός και η έκταση πoυ επηρεάζει τηv Εθvική ισχύ τωv αvτιμαχoμέvωv. 7. Η θέση τoυ στηv εσωτερική πoλιτική ζωή. 8. Η στρατηγική και γεωπoλιτική τoυ αξία. 9. Ο αριθμός τoυ πληθυσμoύ πoυ επηρεάζεται. 10. Ο βαθμoς ψυχoλoγικής και συvαισθηματικής δέσμευσης της πoλιτικής ηγεσίας και τoυ λαoύ.
Η πρόταση, λoιπόv, είvαι ότι σε μια διακρατική αντιπαράθεση, η πλευρά πoυ έχει τo μεγαλύτερo σχετικό συμφέρo ως πρoς τo διαφιλovικoύμεvo αγαθό, συγκριτικά θα έχει σχετικό διαπραγματευτικό πλεovέκτημα, και αvτιστρόφως. Εάv αυτό ισχύει, σε μια διέvεξη όπoυ και oι δύo αvτίπαλoι γvωρίζoυv επαρκώς τoυς λεπτoύς μηχαvισμoύς της απoτρoπής, τα περιθώρια "μπλόφας"(bluffing) της πλευράς πoυ έχει τo μικρότερo σχετικό συμφέρov μειώvovται σημαvτικά, και αvτίστρoφα.
Παρά τo ότι θα ήταv σκόπιμo vα τύχoυv λεπτoμερoύς εμπειρικής διερεύvησης, oι παράγovτες αυτoί εvέχoυv σχεδόv αυτovόητη σημασία στις διεvέξεις Ελλάδoς - Τoυρκίας στo Αιγαίo, στηv Θράκη, και στηv Κύπρo: 1. Η Ελλάδα υπερασπίζεται τo status quo εvώ η Τoυρκία πρoσπαθεί vα τo μεταβάλει. 2. Επικράτηση τωv θέσεωv της Τoυρκίας επαυξάvει μόvov oριακά τoυς δείκτες της Εθvικής της ισχύoς, εvώ για τηv Ελλάδα σημαίvει αισθητή μείωσή τoυς 3. Σε καμία απo τις τρεις περιπτώσεις δεv επηρεάζεται μεγάλoς αριθμός Τoυρκικoύ πληθυσμoύ, εvώ για τηv Ελλάδα συμβαίvει τo αvτίθετo. 4. Ως πρoς τoυς ιστoρικoύς και ψυχoλoγικoυς παράγovτες, ισχύoυv περίπoυ oι ίδιες αvαλoγίες.
Γεvικά, σε σχέση με πλείστες όσες «διαφορές» με την Τουρκία, αvαφερόμαστε σε Τουρκικό "συμφέρov δυvάμεως" και πρωταρχικά συμφέροντα για την Ελλάδα. Δηλαδή, όσον αφορά την Ελλάδα, αvαφερόμαστε σε συμφέρovτα και αξίες πρωταρχικής σημασίας πoυ ιεραρχoύvται ως πρoς τo τι πραγματικά αξίζoυv, και όχι ως πρoς τo τι πρoσθέτoυv στov συσχετισμό δυvάμεως.
Δηλαδή, εvώ για τηv Ελλάδα διακυβεύovται ζωτικά κυριαρχικά και εθvικά συμφέρovτα, για τηv Τoυρκία είvαι "διαμεσoλαβητικής σημασίας", εvτασσόμεvα στo παιχvίδι δυvάμεως πoυ ασκεί η Άγκυρα στηv πρoσπάθεια, όπως πoλλάκις διακηρύσσoυv Τoύρκoι ηγέτες, vα επεκτείvει τηv επιρρoή της στηv περιoχή.
Μολαταύτα, η κατάσταση ίσως να αλλάζει. Διάφoρες εvέργειες της Τoυρκίας - μερικές απo αυτές στρατιωτικές, όπως oι παραβιάσεις τoυ Ελληvικoύ εvαέριoυ χώρoυ – έχoυv εξελιχθεί σε εργαλεία πρoώθησης τωv γεωπoλιτικώv της επιδιώξεωv, δηλαδή μέσov για τηv αύξηση της δυvάμεώς της. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Άγκυρα, πρωτίστως, απoσκoπεί στηv πoλιτική voμιμoπoίηση εvός vέoυ πoλιτικoύ και κυριαρχικoύ status quo στo Αιγαίo (καθώς επίσης στηv Θράκη και στηv Κύπρo), βελτιώvovτας έτσι πρoς όφελός της τov συσχετισμό ισχύoς μεταξύ τωv δύo χωρώv ως πρώτο στάδιο εκπλήρωσης πιο μακροχρόνιων σκοπών που ακυρώνουν το Ελληνικό κράτος. Αvτίθετα, για τηv Ελλάδα, υπεισέρχεται ζωτικό συμφέρov μείζovoς αξίας, δηλαδή, η διαφύλαξη της κυριαρχίας και ακεραιότητας τoυ Εθvικoυ χώρoυ. Όμως, θα πρέπει vα τovισθεί ότι η καθιερωμέvη πλέov πρακτική τωv συvεχώv Τoυρκικώv πρoκλήσεωv –που oυσιαστικά παραμέvoυv αvαπάvτητες, ενώ στο παρελθόν στην περίπτωση των Ιμίων, των S-300 και του επεισοδίου Οτσαλάν αποτυπώθηκαν ως σαφής Ελληνική υποχώρηση– δυvατό vα oδηγoύv στηv πιo κάτω κατάσταση:
Πρώτo, επικράτηση της αvτίληψης ότι τα συμφέρovτα πoυ διακυβεύovται εvέχoυv μικρότερη για τηv Ελλάδα αξία απ' ότι συvήθως θεωρείται ως δεδoμέvo στις διακρατικές σχέσεις ή απ’ ότι σήμαινε στο παρελθόν.
Δεύτερo, για λόγoυς γoήτρoυ, λόγoυς εσωτερικής πoλιτικής, ή λόγω μεταβoλής τωv παραμέτρωv τoυ πρoβλήματoς, σταδιακά, τα "διαφιλovικoύμεvα" αγαθά θα μετατραπoύv και να καθιερωθoύv σε αvτικείμεvα μείζovoς σημασίας για τηv Τoυρκία, αvεξάρτητα τωv αvτιστoίχωv Ελληvικώv ιεραρχήσεωv.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΤΙΚΗ ΤΩΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΏΝ ΚΑΘΕΣΤΏΤΩΝ

1984, Η πραγματικότητα του Ολοκληρωτισμού

«Η Στάζι, η μυστική αστυνομία που χρησιμοποιούσε έναν πράκτορα για κάθε έξι Ανατολικογερμανούς, παρακολουθούσε και έλεγχε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής. Αυτός ο τεράστιος εσωτερικός σκιώδης στρατός γνώριζε τα πάντα, ενώ τα αρχεία που παρήγαγε ξεπερνούν το σύνολο των κειμένων που γράφτηκαν στη Γερμανία από την εποχή του Μεσαίωνα.»
Άννα Φούντερ, Stasiland-Ιστορίες πίσω από το Τείχος του Βερολίνου (Εκδόσεις οκτώ)

 Του Κώστα Σαμάντη από την Ρήξη φ. 130

Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας στηρίζονται ιδεολογικά πάνω σε ψεύδη, ενίοτε ζωτικά, για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Κορνήλιου Καστοριάδη. Πατούν πάνω σε έννοιες όπως αυτές της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ισότητας. Πάνω σε τέτοια ψεύδη νομιμοποιήθηκαν ιδεολογικά οι σταυροφορίες των Δυτικών κατά της Ανατολής, η κατάκτηση πριν πεντακόσια χρόνια της αμερικανικής ηπείρου (με συνέπεια την εξολόθρευση των γηγενών πληθυσμών όπως ήταν οι Αζτέκοι, οι Ίνκας και οι Ινδιάνοι), αλλά και η λειτουργία ολοκληρωτικών καθεστώτων όπως αυτά της Ανατολικής Ευρώπης στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ανατολικής Γερμανίας. Η χώρα αυτή είχε, συγκριτικά με τις υπόλοιπες του ανατολικού μπλοκ, το υψηλότερο ίσως βιοτικό επίπεδο. Το σύστημα υγείας και παιδείας λειτουργούσε άψογα ενώ τα σούπερ μάρκετ ήταν σχεδόν πάντα γεμάτα, σε μια προσπάθεια ίσως προβολής της βιτρίνας του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όμως εξαιτίας της έλλειψης δημοκρατίας, της ανυπαρξίας πολιτικών ελευθεριών, ήταν αυτή η οποία σηματοδοτούσε την αντιπαράθεση των δύο στρατοπέδων κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Το Τείχος του Βερολίνου ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο, μετά το σινικό, το οποίο κρατούσε διαιρεμένους πληθυσμούς. Ακόμη χειρότερα το καθεστώς της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας είχε ιδρύσει ειδικό υπουργείο, το υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας (εν συντομία Στάζι) το οποίο αποκλειστικό σκοπό είχε την υπεράσπιση του καθεστώτος απέναντι στους ίδιους τους πολίτες του. Στις τάξεις του υπηρετούσαν πάνω από 300.000 πληροφοριοδότες τους οποίους μπορούσες να συναντήσεις παντού : στις δημόσιες υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στον δρόμο, ακόμη και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας κανένα άλλο καθεστώς δεν είχε στήσει έναν τόσο απόλυτο, συγκεντρωτικό και μεθοδευμένο σύστημα παρακολούθησης και ανάκρισης ολοκληρωτικού χαρακτήρα.

Κι όμως. Οι προειδοποιήσεις είχαν υπάρξει αρκετά χρόνια νωρίτερα.

Το «1984» του Τζωρτζ Όργουελ (1949) είναι ένα από τα κορυφαία έργα της λογοτεχνίας που ασχολούνται με το ζήτημα του ολοκληρωτισμού. Ανάμεσά τους συμπεριλαμβάνονται τα βιβλία «Η Φάρμα των ζώων» (1945) του ιδίου, το «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» (1935) του Άλντους Χάξλεϊ, το «Οι πράκτορες του χάους» (1967) του Νόρμαν Σπίνραντ, «Ο αναρχικός των δύο κόσμων» (1974) της Ούρσουλα Λεγκέν, καθώς και ο προπομπός όλων, το «Εμείς», του Ευγένιου Ζαμιάτιν (1928). Ο τελευταίος, αναρχικών πεποιθήσεων, συμμετείχε στις εξεγέρσεις του 1905 (τη συμμετοχή σε αυτή την πλήρωσε με φυλακίσεις και διώξεις), αλλά και του 1917. Κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης άρχισε να διαβλέπει το πού ακριβώς οδηγούνταν αυτή και ο προβληματισμός του τον οδήγησε στη συγγραφή του «Εμείς», αναγκάζοντας τον Στάλιν να τον εξορίσει εκτός Σοβιετικής Ένωσης το 1931.

Κάπως παράλληλη είναι και η πορεία του Τζωρτζ Όργουελ. Το 1937 τον βρίσκει δημοσιογράφο στη Βαρκελώνη, κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου. Λίγο μετά εντάσσεται στην τροτσκιστική ομάδα POUM και συμμετέχει στις συγκρούσεις κατά των φρανκιστών όπου και τραυματίζεται. Ζώντας από πρώτο χέρι το πογκρόμ που εξαπολύθηκε ενάντια στο POUM, αλλά και στους αναρχικούς της CNT/FAI από το σταλινικής επιρροής κομμουνιστικό κόμμα Ισπανίας, μετατρέπεται σε φανατικό πολέμιο του σταλινισμού, πράγμα που τον οδήγησε στη συγγραφή της «Φάρμας των Ζώων» (1945) αρχικά και του «1984» αργότερα.

Στο έργο αυτό περιγράφει μια μελλοντική κοινωνία, στην οποία έχει κυριαρχήσει το κόμμα του ΑΓΓΣΟΣ (αρχικά του αγγλικός σοσιαλισμός). Η επικράτηση του κόμματος είναι καθολική και ολοκληρωτική πάνω στην κοινωνία. Ρυθμίζει τον τρόπο ζωής, αναπαραγωγής αλλά, ακόμη χειρότερα, και τον τρόπο σκέψης, επιβάλλοντας στους πολίτες του το τι, πώς και πότε επιτρέπεται να σκέφτονται. Σύνθημά του: Ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη. Χρησιμοποιώντας επιστημονική μεθοδολογία, αλλά και την ακραία βία βάρβαρων βασανιστηρίων, επιβάλλει την τάξη ως υπουργείο Αλήθειας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο βιβλίο του Τζωρτζ Όργουελ έχει το τμήμα της ΝΕΑΣ ΟΜΙΛΙΑΣ (περιγράφεται εκτενώς στο παράρτημα της έκδοσης), όπου το καθεστώς, παρεμβαίνοντας στη γλώσσα, προσθέτει, αφαιρεί, τροποποιεί έννοιες και λέξεις, προσπαθώντας να ελέγξει τον λόγο και κατ’ επέκταση τη διαδικασία της μνήμης και της σκέψης. Σωστό! Όταν στη γλώσσα δεν υφίσταται η λέξη/έννοια ελευθερία, αφαιρείται η πιθανότητα κάποιος να αγωνιστεί για αυτήν. Ποτέ άλλοτε δεν έχει κατατεθεί σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο ο προβληματισμός του πόσο σημαντική είναι η γλώσσα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά, την ίδια ώρα που διάφοροι προοδευτικοί αγωνίζονται για την απομείωσή της.

Το κλίμα που κυριαρχεί στο «1984» είναι ζοφερό, απαισιόδοξο όσο και καφκικό. Το άτομο συνθλίβεται από τους τρομοκρατικούς μηχανισμούς του καθεστώτος και όσο κι αν προσπαθεί να κρατηθεί από ρομαντικές αναφορές στο παρελθόν, ή από το ισχυρό αίσθημα της αγάπης, τελικά είναι ανίσχυρο απέναντι σε αυτό.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου ανεβάζει, στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου, το έργο του Όργουελ σε μία παράσταση πιστή στο πνεύμα του βιβλίου. Κατορθώνει να μεταδώσει στους θεατές τον ζόφο, τον εγκλεισμό και τη μοναξιά που νιώθει ο ήρωας απέναντι στο Μεγάλο Αδελφό. Στην πρότασή της όμως, αν και άρτια, ουσιαστικά παρουσιάζει μια παράσταση κατά την οποία οπτικοποιεί το «1984». Για κάποιον/α που έχει διαβάσει το βιβλίο, η παράσταση δεν προσφέρει κάτι καινούριο, δεν βγαίνει σοφότερος ή περισσότερο προβληματισμένος μετά το πέρας της. Ενδεχομένως να προσφέρεται για όσους/ες δεν έχουν προστρέξει στο έργο του Όργουελ, μιας και οι δύο περίπου ώρες της παράστασης λειτουργούν άκρως ικανοποιητικά και άρτια, όπως αναφέραμε και προηγουμένως, γι’ αυτούς.

Η χρησιμοποίηση του βίντεο βοηθά, συμπληρώνει και αναδεικνύει την πρότασή της στο πρώτο μέρος, μιας και μεταφέρει στο κοινό το γεγονός ότι το μάτι του Μεγάλου Αδελφού βρίσκεται παντού, ακόμα και στις πιο προσωπικές στιγμές. Στο συγκεκριμένο έργο όμως, ή μάλλον εξαιτίας αυτού, η δυναμική της ερμηνείας (βασικό συστατικό του θεάτρου) αποδυναμώνεται για να επανέλθει, αρκετά έντονα είναι η αλήθεια, στο δεύτερο και τελευταίο μέρος, αυτό της ανάκρισης του Ουίνστον, του κεντρικού ήρωα δηλαδή, από τον μηχανισμό.

Ο Αργύρης Πανταζάρας, για μία ακόμη φορά, δείχνει τις μεγάλες δυνατότητές του στον ρόλο του κεντρικού ήρωα, μεταδίδει τον χαρακτήρα του ανθρώπου που συνθλίβεται τόσο από τους μηχανισμούς του ολοκληρωτισμού, όσο και από την αδυναμία επικοινωνίας με τον συνάνθρωπο. Κουβαλά τη σπίθα της ελπίδας, της αλληλεγγύης και της αγάπης μέχρι την τελική πτώση του και την οριστική επικράτηση του Μεγάλου Αδελφού.
Άψογος ο Νίκος Κουρής στον ρόλο του Ο’Μπράιεν, του καθεστωτικού ψυχρού επαγγελματία αξιωματούχου, όπως εξίσου καλοί και οι υπόλοιποι ηθοποιοί.
Ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε να κάνουμε, εκτός από τη λειτουργία του βίντεο που προαναφέραμε, τόσο στον φωτισμό όσο και στις κατασκευές, μιας και ενέτειναν το περίκλειστο της κοινωνίας που περιγράφεται στο βιβλίο.
Όσο και αν η παράσταση μεταφέρει με ιδανικό τρόπο το κλίμα του έργου του Όργουελ, άλλο τόσο όμως αδυνατεί να το ξεπεράσει και ενδεχομένως να δικαιολογήσει τη συγκεκριμένη επιλογή.
Όμως επιμένουμε: Δεν είναι όλα θέατρο, δεν μπορούν όλα να μετατραπούν σε θεατρική / δραματουργική πρόταση. 

ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΑΝ ΕΣΤΙ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙΝ! Ή ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΤΟΥΝ ΤΡΑΓΙΚΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η πολιτική δεν είναι σύγκρουση κομμάτων αλλά νοοτροπιών και ιδεολογιών. Αν το δούμε από αυτό το πρίσμα η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα παραπάνω από την χρεοκοπία της κυρίαρχης Πασοκικής νοοτροπίας (που ακόμα και ο Καραμανλής υπηρέτησε), που οδήγησε σε ενδο-Πασοκικό εμφύλιο και στην απόσχιση του πλεόν σκληρού κομματιού του Πασόκ που ονομάστηκε Σύριζα. Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το φλερτ των δύο πτερύγων του Πασόκ (Σύριζα - Πασόκ). Ήταν αναμενόμενη και μάλιστα άργησε πολύ. Αυτό που με εκπλήσει είναι ότι παρά την χρεοκοπία της πελατειοκεντρικής λογικής που ακολούθησαν δεν έχουν υπάρξει σοβαρές και ξεκάθαρες εναλλακτικές προτάσεις. Ο Μητσοτάκης φοβάται να τραβήξει μια ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή. Αλλά χωρίς να κάνει κάτι τέτοιο φαίνεται σαν να σέρνεται και αυτός πίσω από το άρμα του λαϊκισμού. Δυστυχώς όμως πέρασε η εποχή που μπορούσε κάποιος να τα έχει καλά με όλους. Σε αυτό το σκληρό πόλεμο συμφερόντων όπου οι κρατικοδίαιτοι (που φυσικά εκπροσωπούνται από Πασόκ-Σύριζα), δεν διστάζουν να διακινδυνεύσουν την ασφάλεια της χώρας προκειμένου να διατηρήσουν τις αργομισθίες και τις χαριστικές ρυθμίσεις που τους επιτρέπουν να ζουν σε βάρος των άλλων, πρέπει να υπάρξει ο αντίλογος. Το ζήτημα δεν είναι ποιος τελικά θα κυβερνήσει. Το ζήτημα είναι να υπάρξει ένας λόγος, μια λύση ώστε να μπορέσει τελικά η χώρα να ξεφύγει από το σπιράλ της καταστροφής στην οποία την έχει καταδικάσει η Πασοκική νοοτροπία. Αν δεν γίνει αυτό με την πειθώ, θα γίνει με την ανάγκη. Η χρεωκοπία έτσι και αλλιώς θα καταστρέψει το οικοδόμημα πασόκ, αλλά ταυτόχρονα και όλους τα υγιή κύτταρα της κοινωνίας μας. 

Και έρχομαι στο φαινόμενο "σύριζα" παραθέτοντας σχόλιο του Κικέρωνα. 

liberal.gr 

Πολλοί δεν κατάλαβαν ότι οι Συριζαίοι τους πήραν αθόρυβα τα κανάλια και τις εφημερίδες (η τις απενεργοποίησαν απο το στρατόπεδο της ΝΔ βλ ΔΟΛ-Μεγκα ) ενώ έχασαν στο ΣΤΕ την μάχη για τα κανάλια !! 

 

Δεν κατάλαβαν ότι το ΠΑΣΟΚ άλλαξε με την επιστροφή του ΓΑΠ και παρά τις όποιες διαδόσεις και συμφωνίες σοβαρό deal μεταξύ Παπανδρέου και Μητσοτάκηδων δεν στέκει στον αιώνα τον άπαντα ! Πάει το συμμαχικό ΠΑΣΟΚ βενιζέλου έστω και με Φωφη μπροστινή πάει η εύκολη συγκυβέρνηση !

Δεν κατάλαβαν ότι μετά το όρόσημο του Βrexit o Κόσμος η Ευρώπη δεν είναι πια ίδιοι !Στήριξαν ΧΙΛΑΡΥ βγηκε ΤΡΑΜΠ ! Στηρίζουν ΜΕΡΚΕΛ βγαίνει ΣΟΥΛΤΣ !! 2 αυτογκόλ μαζί !

Δεν κατάλαβαν οι Μητσοτάκηδες και οι Παπαχελάδες ότι δεν λέγονται ούτε Μπους ούτε Κλίντον ! Οι τελευταίοι δικαιούνται να κάνουν ότι θέλουν εντός κι εκτός Αμερικής για τα εσωτερικά πολιτικά τους Θέματα ακόμα και κριτική στον Πρόεδρο της χώρας τους! Οι φύλαρχοι του κάθε προτεκτοράτου όμως ΟΧΙ! Αντιπολίτευση στον Πρόεδρο των ΗΠΑ απο μπατιρημένη χώρα αποικία μέλος ΝΑΤΟ και ΕΕ δεν συγχωρείται ! 

Δεν κατάλαβαν ότι η εκλογή Τραμπ και οι συνεχόμενες εκλογές εντός ΕΕ άλλαξαν την τάση στο ψευτο-προσφυγικό που απειλεί την ΕΕ με διάλυση και τα κυβερνώντα κόμματα με συντριβή σε κάθε χώρα!  
1% οι πραγματικοί πρόσφυγες δηλώνει τώρα οι Γερμανός υφυπ οικονομικών στο υπερπροοδευτικό BBC world! ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΣ ΟΧΙ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ φωνάζουν τώρα οι Γερμανοί για να γλιτώσουν την εκλογική συντριβή !! 

Η ΝΔ τι κάνει? Κάνει πλάτες στους εθνομηδενιστές να ψηφίσουν το ανθελληνικό αντισυνταγματικό εθνοκτόνο ΑΡΘΡΟ 29 στα μουλωχτά που χαρίζει την Ελληνική Ιθαγένεια αυτόματα χωρίς έλεγχο και με πρωτοφανή συντομία κι ευκολία στα Ευρωπαικά χρονικά ! ΕΓΚΛΗΜΑ κι ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ που θα τιμωρηθεί σκληρά στην ώρα της! Την ίδια ώρα η ανοιχτή φιλομεταναστευτική κοινωνία κι άμεση δημοκρατία της Ελβετίας απορρίπτει με δημοψήφισμα την απόδοση ιθαγένειας κατόπιν σκληρών ελέγχων στους νόμιμους μετανάστες ΤΡΙΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ !!! 

Τραγική γκάφα να επιμένεις να κολυμπάς ανάποδα στο ρεύμα και να μην το καταλαβαίνεις κι όλας !!

Στο τέλος βάζει και το αυτογκόλ της χρονιάς πετυχαίνοντας το αμίμητο ! Να κάνει αντιπολίτευση στον εθνομηδενιστικό ισλαμόδουλο Συριζα απο.... αριστερά για το θέμα του ψευτοπροσφυγικού ενώ το προσφιλές μας φόρουμ κατέρριψε κάθε παγκόσμιο ρεκόρ κατηγορώντας ...Ανδριανόπουλο και... ΑΛ -ΜΟΥΖΑΛΑ ως... κήρυκες του ...ρατσισμού !!!! Τύφλα να χει ο ΚΕΕΡΦΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ !

Αυτοκτονεί οριστικά χαρίζοντας τις 2-3 κρίσιμες μονάδες της αυτοδυναμίας στην ΧΑ ! 

Χώρια που η ΝΔ καθυβρίζεται καθημερινά με τόνους λάσπης σε πρωτοφανή επίθεση σε προέδρους -αντιπροέδρους κόμματος αλλά και γυναικόπαιδα ενώ οι τραγικοί και φοβισμένοι εκπρόσωποι της στα κανάλια ( Πλην Αδωνη και Μ.Λαζαρίδη -Μ.Κεφαλογιάννη ) ξεφτυλίζονται και υβριζονται ανηλεώς απο τους αλητοσυριζαίους και τους αλητοδημοσιογράφους ! Εδώ τα γκόλ πέφτουν βροχή και ο διασυρμός δεν έχει τελειωμό !

Αλλά στο κολλημένο μυαλό μερικών κολλημενων στόκων δεν φταίνε αυτοί που σέρνονται και τρώνε τα γκολ κι αυτογκολ βροχή αλλά αυτοί που δικαιολογημένα φωνάζουν για τα χάλια της ομάδας ! Κι ειδικά ΄όσοι δεν γίναν Μετά Χριστόν Προφήτες αλλά προειδοποιούσαν εγκαίρως για όλα αυτά που δυστυχώς συμβαίνουν !!''

Ο Σύριζα και η συνέχιση της πορτοκαλί επανάστασης στην Ελλάδα

Πιστεύω ότι εκφράζω την αγωνία του κάθε πολίτη αυτής της χώρας για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας γιατί όσα εκτυλίσσονται ιδιαίτερα τα τελευταία 2 χρόνια μόνο αισιοδοξία δεν εμπνέουν. Γιατί όλα τα φαινόμενα δέιχνουν ότι: 

1) Η πατρίδα μας η τέλος πάντων ό,τι (θα) απομείνει απο αυτή κινδυνεύει να διαμελιστεί σε τεμάχια -προτεκτοράτα των πετρελαικών αδελφών- όπως η Λιβύη όπου η κάθε πολυεθνική κατέχει κι απο ένα κρατίδιο (άλλο ένα θαυμαστό έργο της ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ που αν και δημοσιευμένο αγνοείται απο τους αφελείς κι άπειρους φιλελεύθερους και προοδευτικούς αναγνώστες)

2) Μπορεί να επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη έγκυρων think tanks για την ισλαμοποίηση και δορυφοροποίηση της μικρής γηρασμένης και πληθυσμιακά αλλοιωμένης Ελλάδας απο την ισχυρή ισλαμική Τουρκία με τον μεγάλο νεανικό πληθυσμό (έστω και χωρίς την Ανατολία που προορίζεται για το νεοσυστατο Κουρδιστάν) εντός η εκτός ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ! Η αθρόα εισροή και ιθαγενοποίηση μουσουλμάνων που στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν προέρχονται απο την σκληρά δοκιμαζόμενη Συρία αλλά από το...Μαρόκο, την Αλγερία...το Πακιστάν κλπ προς τα εκεί δείχνει. Η δε κατασκευή του τζαμιού ένα πράγμα θα καταφέρει: να νομιμοποιήσει την -ΠΟΛΙΤΙΚΗ- παρουσία εκατομυρίων μουσουλμάνων για πάντα και να ακυρώσει το '21. Διότι ο ισλαμισμός είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ και όχι μόνο θρησκεία...

3) Φαίνεται ότι η παλιά αγαστή και παρασκηνιακή συνεργασία των παλιών παραδοσιακών τζακιών συνεχίζεται ακάθεκτη αφού έχει σφυρηλατηθεί απο την προσυμφωνημένη προδοσία της Κύπρου. Σήμερα, βάλανε και την ροζ αριστερά στο κόλπο γκρόσο της μάσας και της μίζας και τινάξανε την οικονομία στον αέρα με τον κρατισμό τις κλεψιές και τα δανεικά για να αγοράζουν ψήφους και να ταίζουν παραλληλα και την αριστερά !

Η αριστερά αποδείχτηκε το πιο καλό συνεταιράκι τους και το πιο χρήσιμο 'οπλο του συστήματος όχι όμως όπως το φαντάζεται ο κόσμος είτε οι γραφικοί συνομωσιολόγοι αλλά όπως το είπε ο πραγματικός ειδικός επι του θέματος, αδιαμφισβητητος γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας και των ( ...τρομοκρατικών) οργανώσεων της ο αρχιτρομοκράτης Κάρλος όταν ρωτήθηκε στην Γαλλία μετά την σύλληψη του τι έχει να πει για την τρομοκρατία στην Ελλάδα !

40 χρόνια πρίν οι μεγάλες πολιτικές οικογένεις του τόπου προδώσανε την Κύπρο και ΘΗΣΑΥΡΙΣΑΝ, τώρα συνεχίζουν την προδοσία τους προδίδοντας την ίδια την Ελλάδα για να σώσουν τα τομάρια τους απο τα κλεμένα της μεταπολίτευσης. Δεν είναι τυχαία η παρασκηνιακή αλλά ουσιαστική υποστήριξη τους στην αριστερά που ανέλαβε εργολαβικά το βαρύ φορτίο να τους ξελασπώσει ακόμα μια φορά !

Τζάμπα παιδεύεται ο κοσμάκης και ακόμα πιο τζάμπα σκοτώνεται για ιδέες εξον απο τα κρατικοδίαιτα μικρολαμόγια των κομμάτων που σκοτώνονται για καμια θέση και κανένα ψίχουλο απο την χοντρή μπάζα των μεγάλων ηγετών.

Η αναπάντεχη έκπληξη η εκλογή Τραμπ απο το πουθενά ξεβράκωσε όλο το σάπιο σύστημα διεθνώς και δυστυχώς και στην Ελλάδα όπου σαν υπάκουα στρατιωτάκια όλα τα αστικά κόμματα συνταχτηκαν μονομιάς με την Πορτοκαλί επανάσταση και τον παγκόσμιο ολοκληρωτισμό των ελεγχόμενων mainstream media που σε πρωτοφανή αντιδημοκρατικό συντονισμό καρφώθηκαν για τα καλά στα μάτια του σκεπτόμενου πολίτη ! 

Ο έμπειρος και συνειδητοποιημένος φιλελεύθερος κόσμος δεν μπορεί να ανεχθεί τον συστηματικό και χυδαίο βιασμό της κοινής λογικής και την φασιστική επιβολή μιας και μόνο άποψης ! 

Όση προπαγάνδα κι αν του ρίξουν κομματα και ΜΜΕ δεν πείθεται ο φιλελεύθερος πολίτης ότι το ΜΑΡΟΚΟ και η ΑΛΓΕΡΙΑ μετακόμισαν ξαφνικά στην ....Ασία και ξεκινησαν πόλεμο με την ....Συρία ούτε ότι η ....ΚΑΡΑΙΒΙΚΗ ηρθε για ...βόλτα στην ....Μεσόγειο ! Ούτε ότι οι Τζαμαικανοί μισθοφόροι του Σόρος διάλεξαν αυθόρμητα την άλλη άκρη του κόσμου την Τουρκία (!!!) για να περάσουν στην Ευρώπη (!!!) παρέα με τους Μαροκινοαλγερινούς μισθοφόρους της ERDOGAN AIRLINES για να θαλασσοπνιγούν στο Αιγαίο -που δεν το χανε δει ούτε σε φωτογραφία -για να παριστάνουν τους πρόσφυγες και μετανάστες στην Μόρια στο Σχιστό και στο Ελληνικό ! 

Χώρια που μαζί με την ψήφιση του εθνοκτόνου άρθρου 29 πήρε ο πόνος αυτούς τους αγράμματους μισθοφόρους λαθροκανιβαλους να στείλουν τα παιδιά που δεν είναι παιδιά τους (τα ορφανά του πολέμου είναι -κι όλοι χωρίς χαρτιά έρχονται)σε ελληνικά σχολεία για να πάρουν 'ακοπα την Ιθαγένεια σε 9 χρόνια !!! με την ευγενική καθοδήγηση του ΚΕΕΡΦΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των χρυσοπληρωμένων ΜΚΟ του Σόρος !!!

Και φυσικά, εκτός από μερικούς αφελείς αριστερούς, δεν πίστεψαν ότι όποιος καταγγέλει το αυτονόητο εγινε ξαφνικά ...φασίστας... ρατσιστής ...ακραίος ...μισάνθρωπος ...λυκάνθρωπος του μεσονυκτίου και λοιπά γραφικά ανέκδοτα πρώτης δημοτικού !

Κατάρρευση ;

Του Θάνου Τζήμερου

“Δύο πλεονεκτήματα έχει η νύχτα. Χαζεύεις τα αστέρια και κάνεις και ηλιοθεραπεία”. Αν σου το έλεγε αυτό κάποιος, πώς θα τον έκρινες; Τρελό, ε; Κι αν επέμενε ότι το πιο καλό μαύρισμα γίνεται στις 12 τα μεσάνυχτα, δεν θα φώναζες έναν ψυχίατρο, μπας και τον συνεφέρει;Θα το έκανες αυτό, διότι η κοινή λογική λέει ότι δεν είναι δυνατόν να ισχύουν ταυτόχρονα δύο αντιφατικά πράγματα. Κι όποιος επιμένει ότι ισχύουν είναι φρενοβλαβής. Κι όμως, όταν πρόκειται για οικονομικά θέματα, είσαι πρόθυμος να δεχτείς οτιδήποτε αντιφατικό σού πλασσάρουν. Βέβαια, φροντίζουν να το συσκευάζουν σε βαρύγδουπες ανακουφιστικές μπουρδολογίες, και να το κάνουν κατά ριπάς, πολλοί μαζί, έτσι ώστε να αναρωτιέσαι “μα είναι δυνατόν όλοι αυτοί: πολιτικοί και καθηγητάδες, να είναι φρενοβλαβείς;” Η απάντηση είναι: ναι. Αν δεν είναι φρενοβλαβείς, είναι απατεώνες. Άλλη εκδοχή δεν υπάρχει. Αλλά είναι και κάτι περισσότερο: εγκληματίες. Διότι οι προτάσεις τους θα οδηγήσουν έναν ολόκληρο λαό στη χειρότερη τραγωδία της ιστορίας του και χιλιάδες Έλληνες στον θάνατο, κυριολεκτικά. Το αν έχουν επίγνωση ή όχι των εγκλημάτων τους θα το κρίνουν τα δικαστήρια, όταν με το καλό καθίσουν στο σκαμνί. Και θα αποφασίσουν για εγκλεισμό στον Κορυδαλλό ή στο Δρομοκαΐτειο. Όμως αυτό δεν θα μπορεί να παρηγορήσει κανένα θύμα τους. Γι’ αυτό πρέπει να εμποδιστούν τώρα. Από μένα κι από σένα.Δες λοιπόν τι σου λένε οι δραχμιστές: πρέπει να πάμε στη δραχμή για να ασκήσουμε τη δική μας νομισματική πολιτική, για να είμαστε ανταγωνιστικοί διεθνώς. Και ταυτόχρονα σού λένε ότι δεν θα υπάρχει πληθωρισμός διότι θα ορίσουν ισοτιμία 1 ευρώ προς 1 δραχμή. Αυτά τα δύο ΔΕΝ γίνονται ταυτόχρονα! Διότι, ή θα έχεις σταθερή ισοτιμία, άρα θα είσαι όσο ανταγωνιστικός είσαι και σήμερα, ή θα υποτιμάς συνεχώς το νόμισμα για να γίνεις φτηνότερος στους ξένους αγοραστές, άρα θα έχεις πληθωρισμό που μπορεί να πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας και να κουβαλάς τα χαρτονομίσματα με το τσουβάλι για να αγοράσεις ένα μπουκάλι γάλα, όπως στη Βενεζουέλα.

Η νομισματική πολιτική είναι δύο πράγματα: υπερτίμηση ή υποτίμηση του νομίσματος και αυξομείωση των επιτοκίων. Δηλαδή, στα καθ’ ημάς, το εξής ένα: διαρκής υποτίμηση και λόγω της υποτίμησης επιτόκια διψήφια, τριψήφια και βάλε. Η δραχμή θα χάνει αξία έναντι των άλλων νομισμάτων. Αλλά αυτό δεν σταματάει με νόμο. Σταματάει όταν το αποφασίσουν οι αγορές. Ενώ λοιπόν στο ξεκίνημά της η δραχμή θα αξίζει θεωρητικά όσο ένα ευρώ γιατί έτσι θα το ορίσει η κυβέρνηση, στη συνέχεια θα αξίζει μισό ευρώ, 10 λεπτά, 1 λεπτό κι ακόμα λιγότερο, όσο το ορίσει η αγορά. Πάμε τώρα να απαντήσουμε στις ερωτήσεις που ίσως έχεις, μία προς μία, για να δεις γιατί είναι εγκληματίες όσοι σε οδηγούν στη δραχμή.

Δεν θα γίνουν έτσι φτηνότερα τα ελληνικά προϊόντα; Δεν θα τα προτιμούν οι ξένες αγορές;

Ελάχιστα! Ας πάρουμε για παράδειγμα τις ελληνικές ντομάτες. Για να παραχθούν χρειάζονται: σπόροι, φυτοχώματα, λιπάσματα, φυτοπροστατευτικά προϊόντα, υδροπονικός εξοπλισμός, αρδευτικός εξοπλισμός, αντλητικά συγκροτήματα, εργαλεία, θερμοκήπια, αγροτικά μηχανήματα και παρελκόμενα, αυτοματισμοί και συστήματα ελέγχου, επαγγελματικά οχήματα και άλλα μέσα μεταφοράς, καύσιμα, λιπαντικά και άλλα αναλώσιμα, υλικά συσκευασίας, ζυγοί, εκτυπωτικά μηχανήματα, συσκευαστήρια, υλικά συσκευασίας, ψυγεία, ηλεκτρικό ρεύμα, μισθωτή εργασία. ΟΛΑ αυτά είναι εισαγόμενα εκτός από τον αρδευτικό εξοπλισμό (που παράγεται με εισαγόμενα μηχανήματα) το ρεύμα (ως έναν βαθμό) και την εργασία. Από το 1 ευρώ που ειπράττει ο παραγωγός, τα 90 λεπτά φεύγουν στο εξωτερικό. Τι μένει; Η εργασία. Και τζάμπα να δουλεύουν οι εργάτες, το περιθώριο μείωσης είναι αυτά τα 10 λεπτά στο ευρώ που αφορούν την αμοιβή τους και τους ελάχιστους ελληνικούς συντελεστές παραγωγής. Πόσο νομίζεις ότι θα φτηνύνουν οι ντομάτες, αν το μεροκάματο αντί για 40 ευρώ πάει σε ένα ποσό σε δραχμές, αντίστοιχο των 10 ευρώ; Όμως αυτός που θα παίρνει 10 ευρώ τη μέρα δεν θα μπορεί να αγοράσει τίποτε εισαγόμενο, διότι η τιμή τους θα είναι απλησίαστη. Ποιος θα υποφέρει περισσότερο από αυτό; Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, που δεν θα έχουν πρόσβαση σε πηγές συναλλάγματος. Η αγοραστική τους δύναμη θα φτάσει, σε έναν χρόνο το πολύ, σε επίπεδα κατοχικής πείνας.

Αυτό δεν θα μας αναγκάσει να αναπτύξουμε δική μας παραγωγή;

Ναι, με την τσάπα, όπως στην Αλβανία του Εμβέρ Χότζα. Και στη γλάστρα σου. Αν βρεις σπόρο σε κανένα χωριό. Γιατί το τρακτέρ θέλει καύσιμα και ανταλλακτικά. Και οι σπόροι εισάγονται.

Μα δεν θα είναι στο χέρι μας να ορίσουμε την ισοτιμία έτσι ώστε ο πληθωρισμός να είναι αργός, μέχρι να ξεκινήσει η παραγωγή;

ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ! Και να σου εξηγήσω γιατί. Το νόμισμα είναι ένα προϊόν, όπως όλα τα άλλα. Το πουλάει ένα κράτος και το αγοράζουν οι πολίτες όλου του κόσμου. Τι ακριβώς αγοράζουν; Εμπιστοσύνη! Ένα δολάριο από μόνο του είναι σκέτο χαρτί. Αξία τού δίνει η βεβαιότητα του κατόχου ότι μπορεί τελικά να το ανταλλάξει με προϊόντα που παράγονται στη χώρα που το εξέδωσε ή σε άλλες χώρες που κι αυτές εμπιστεύονται τη χώρα που το εξέδωσε. Σε μια χώρα που παράγει ελάχιστα, τι θα βρεις να αγοράσεις με δραχμές; Μην ξεχνάς ότι την τιμή σε ένα προϊόν δεν την καθορίζει ο πωλητής αλλά ο αγοραστής! Αν δηλαδή ο Τσίπρας ορίσει πως μία δραχμή ισούται με ένα ευρώ και σου δώσει 2000 δραχμές μισθό, νομίζεις ότι μπορείς να πας στη Γερμανία ή στη Βουλγαρία, ας πούμε, και να βρεις στον δρόμο κάποιον που θα είναι πρόθυμος να “αγοράσει” αυτές τις δραχμές με 2000 ευρώ ή έστω λίγο λιγότερο για να βγάλει και προμήθεια; Φαντάζεσαι να ταξιδεύεις έξω και να σε πλησιάζουν λέγοντάς σου μήπως έχεις να τους πουλήσεις δραχμές όπως έκαναν οι Ανατολικοί επί σοσιαλισμού με το δολάριο; Σκέψου σήμερα να έλεγαν οι ειδήσεις: “αύριο γυρνάμε (λογιστικά τουλάχιστον) στη δραχμή”. Τι θα έκανες; Θα καθόσουν ευτυχισμένος στον καναπέ φωνάζοντας: “γυναίκα, παιδιά, τέλος η φτώχεια!” Ή θα έτρεχες στο supermarket για προμήθειες μηνών πριν σε προφτάσουν οι άλλοι;

Θα πηγαίνω στην Τράπεζα και θα τις αλλάζω!

Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι! Οι ελληνικές τράπεζες θα σου λένε “δεν έχουμε”. Διότι όντως δεν θα έχουν. Οι ξένες θα σου λένε “δεν σου δίνουμε”. Όλοι οι ηλίθιοι δικτάτορες αυτή την πατέντα εφαρμόζουν. Τυπώνουν λεφτά και μοιράζουν στο πόπολο. Όμως την πραγματική ισοτιμία την καθορίζει η αγορά και είναι πολύ χαμηλότερη από την επίσημη. Για να καταλάβεις για τι διαφορές μιλάμε: ο ομοϊδεάτης του Τσίπρα, ο Μουγκάμπε της Ζιμπάμπουε, σκέφτηκε το ίδιο “ευφυές” κόλπο: θα τυπώνω και θα μοιράζω χρήμα. Ισοτιμία: ένα δολάριο Ζιμπάμπουε προς ένα δολάριο ΗΠΑ. Όταν σε λίγο καιρό αναγκάστηκε να το αποσύρει, η ισοτιμία ξέρεις πού είχε φτάσει; Ένα δολάριο ΗΠΑ προς 45.000.000.000.000.000 (45 τετράκις εκατομμύρια) δολάρια Ζιμπάμπουε! Θα γίνεις πολυεκατομμυριούχος σίγουρα, αλλά δεν θα μπορείς να αγοράσεις ούτε ένα αυγό. Δεν υπήρξε ούτε μία περίπτωση στην παγκόσμια ιστορία που αυτό το σύστημα να πέτυχε. Αλλιώς όλα τα κράτη θα ήταν πλούσια. Το καθένα θα τύπωνε αβέρτα νομίσματα, θα μοίραζε στους πολίτες και όλοι θα περνούσαν ζωή και κότα.

Κάποιοι λένε ότι πρέπει να καταστραφούμε και μετά να τα χτίσουμε όλα από την αρχή.

Γιατί καλέ μου άνθρωπε; Γιατί αντί να επιδιορθώσεις τη στέγη του σπιτιού σου που μπάζει νερά, πρέπει να το ανατινάξεις, με εσένα και τα παιδιά σου μέσα; Είσαι σίγουρος ότι θα επιβιώσεις από την ανατίναξη; Και ποιος σου εγγυάται ότι μετά θα έχεις τα μέσα να το ξαναχτίσεις; Και γιατί να χτιστεί αυτή τη φορά σωστά, κι όχι χειρότερα από πριν, αφού οι “ανάγκες στέγασης” θα είναι πιεστικές και οι εργασίες θα γίνουν άρπα – κόλλα, από τους ίδιους πιθανόν που έχτισαν και το προηγούμενο;

Μα, έτσι θα σβηστούν τα δάνεια!

Ούτε δεκάρα δεν θα σβηστεί. Τα κρατικά δάνεια είναι σε ευρώ και με το αγγλικό Δίκαιο. Θα τα πληρώσεις μέχρι τέλους εσύ, τα παιδιά, και τα τρισέγγονά σου, καταδικάζοντάς τα σε διαρκή μιζέρια, αν μείνουν σ’ αυτή τη χώρα και δεν μεταναστεύσουν. Αυτό που θα γίνει είναι να σβηστούν λόγω του καλπάζοντος πληθωρισμού τα τραπεζικά δάνεια καναλαρχών, πολιτικών, καθηγητάδων και άλλων απατεώνων που έβγαλαν τα ευρώ έξω ή ζουν έξω και περιμένουν την πλήρη κατάρρευση της χώρας για να έρθουν να σου πάρουν το σπίτι για 50 ευρώ. Και πολλά λέω. Στην Κατοχή σπίτια πουλιόντουσαν για έναν τενεκέ λάδι. Και επιπλέον θα πρέπει να βουλώσεις ως φορολογούμενος την τραπεζική τρύπα που θα ανοίξει. Διότι, δεν ξέρω αν το έχεις αντιληφθεί, ο τραπεζίτης πλέον είσαι εσύ. Με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση οι παλιοί μέτοχοι μηδένισαν και πλέον ο μεγαλομέτοχος των συστημικών τραπεζών είναι το κράτος, δηλαδή ο φορολογούμενος, δηλαδή εσύ.

Τι θα γίνει αν αύριο ανακοινωθεί ότι πάμε σε δραχμή;

Θα αδειάσουν τα supermarkets και τα βενζινάδικα σε μισή ώρα. Αμέσως μετά θα αρχίσουν λεηλασίες σε εμπορικά καταστήματα και θα επικρατήσει απόλυτη αναρχία. Από την πρώτη μέρα θα υπάρξουν νεκροί. Τα ΑΤΜ δεν θα τα σπάζουν οι… Ρουβίκωνες αλλά οι πολίτες, καθώς οι καταθέσεις τους θα μπλοκαριστούν και θα μετατραπούν αυτόματα σε δραχμές. Φυσικά τα capital controls θα ενταθούν, θα διαρκέσουν 10 χρόνια και βάλε (στην Ισλανδία διήρκεσαν 7) και το όριο ανάληψης θα μικρύνει εφιαλτικά, στα 15 ευρώ τη μέρα. Αυτό σημαίνει ότι χάνεις όλες σου τις καταθέσεις. Οι πάντες θα ξεπουλούν τα πάντα για να προφτάσουν να αποκτήσουν ευρώ πριν αυτό εξαφανιστεί από την αγορά. Κι επειδή όσοι έχουν κρυμμένα ευρώ αυτό το ξέρουν, θα περιμένουν να φτάσουν οι τιμές στον πάτο πριν αρχίσουν να κινούνται αγοράζοντας. Το Χρηματιστήριο θα φτάσει κάτω από τις 100 μονάδες και ένα τριάρι στο Παγκράτι θα πουλιέται 2000 ευρώ. Όσοι Έλληνες μπορούν, θα φύγουν, επιδεινώνοντας ακόμα περισσότερο το πρόβλημα. Θα ταμπουρωθείς στο σπίτι γιατί οι ληστές θα σε σκοτώνουν για να σου πάρουν τα παπούτσια. Αν βγεις έξω θα είναι για να πιάσεις κανένα περιστέρι για μαγείρεμα ή να μαζέψεις ραδίκια από το πάρκο απέναντι, που θα τα φας αλάδωτα και πιθανόν ωμά, γιατί και η παραγωγή ενέργειας θα καταρρεύσει και θα έχεις ρεύμα 10-11 το πρωί και 6-7 το απόγευμα.

Ναι αλλά δεν θα πάρουμε αμέσως δραχμές για να αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα;

Νομίζεις ότι είναι εύκολη διαδικασία η αλλαγή νομίσματος; Θα πρέπει προηγουμένως να ξεπληρώσουμε στον ELA και στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα τις καραβιές ρευστότητας που μας δίνουν (και δεν υπολογίζονται στο χρέος) εδώ και χρόνια, και να γίνει εκκαθάριση των διασυνοριακών τραπεζικών εκροών. Ξέρεις πόσα είναι αυτά; Περίπου 250 δισ.! Πού θα τα βρει να τα δώσει η χώρα; Ο Ντράγκι το ξεκαθάρισε: επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, είπε, σημαίνει τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων. Τι κατάλαβες όταν άκουσες “τακτοποίηση εκκρεμοτήτων”; Κάτι ψιλά, ε; Κάτι ανώδυνα, ε; Σου το εξήγησε κανένας; Να σου το ξαναπώ να το εμπεδώσεις: πριν τυπωθεί η πρώτη δραχμή, η χώρα θα πρέπει να συμφωνήσει στο τι θα γίνει με τα 250 δισ. που χρωστάει ΠΕΡΑ από τα 325 δισ. του επίσημου χρέους. Το ξέρεις αυτό ή το ακούς πρώτη φορά;

Δεν το έχουν πει οι ειδήσεις!
Φυσικά! Κορόιδα είναι να σε τρομάξουν; Οι ειδήσεις είναι εργαλείο της ολιγαρχίας για να σε αγοράσουν μπιρ παρά. Είδες τι ωραία σε κατεύθυναν στον Τσίπρα; Θυμάσαι πρωτοσέλιδα από τη μηντιακή μαφία για τα βάσανά μας που τελειώνουν, θυμάσαι τηλεοπτικές συνεντεύξεις του καταληψία και των δορυφόρων του για τα παρακαλετά των ευρωπαίων να μας δανείσουν, για τις Κίνες και τις Ρωσίες που θα μας χρηματοδοτούσαν; Θυμάσαι τον γραβατωμένο αλήτη, που υποδύεται ακόμα τον δημοσιογράφο, πώς κουνούσε το κεφάλι συμφωνώντας όταν άκουγε για τα νταούλια των αγορών; Συμφωνώντας σε τι; Στο ότι οι Ευρωπαίοι θα συνέχιζαν να μας δανείζουν για να συνεχίζουμε να διορίζουμε Καρανίκες και να πληρώνουμε τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ με 20.000 τον μήνα, χωρίς να αναλάβουμε την παραμικρή δέσμευση! Ούτε στο Χόλιγουντ δεν γίνονται αυτά. Αλλά όταν έχεις μερικά εκατομμύρια ευρώ έξω (δανεικά κι αγύριστα, κλεμμένα δηλαδή), τη δραχμή τη βλέπεις ως την ευκαιρία της ζωής σου για τη μεγάλη ρεμούλα. Θυμήσου ποιοι “έσπρωξαν” στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ! Ποιοι χρηματοδότησαν την εκστρατεία κατασυκοφάντησης οποιουδήποτε έλεγε πως πάμε για κλείσιμο των τραπεζών και τρίτο μνημόνιο! Ποιοι έκαναν θεό τον Βαρουφάκη! Ποιοι σε έπεισαν να με μισείς χωρίς να με ξέρεις! Αυτοί θα σε αγοράσουν, για ένα κομμάτι ψωμί κι εσύ θα πανηγυρίζεις για τη σωτηρία σου.

Τι θα συμβεί λοιπόν μέχρι να τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητες;

Θα είμαστε σε μια μεσοβέζικη κατάσταση όπου το Δημόσιο θα πληρώνει μισθούς και συντάξεις με σφραγισμένα χαρτάκια (που οι πάντες θα μπορούν να πλαστογραφήσουν) και κανένα μαγαζί δεν θα τα δέχεται. Ευρώ δεν θα έχουμε, αλλά ούτε και δραχμή.

Πόσο μπορεί να κρατήσει αυτό;

Μπορεί και χρόνια! Η χώρα θα διαλυθεί πριν καν τυπωθούν οι πρώτες δραχμές. Κι ο Ερντογάν μάς περιμένει στη γωνία. Τον διακρίνεις ή νομίζεις ότι το πόδι που ετοιμάζεται να πατήσει στο Αιγαίο είναι παιχνίδια του ήλιου με το κύμα στην καλοκαιρινή ευδία, που λεν κι οι ποιητές;

Ναι, αλλά το ευρώ δεν μας έφερε ως εδώ;

Όχι βέβαια. Μας έφερε ένα κράτος που εισέπραττε 10 και ξόδευε 12, εισέπραττε 15 και ξόδευε 20, εισέπραττε 20 και ξόδευε 30. Δεν χρειάζεται σοφία για να το καταλάβεις. Για πες μου, με τη δραχμή θα αποκτήσουμε κτηματολόγιο; Θα επιταχυνθεί η λειτουργία της Δικαιοσύνης; Θα εξαφανιστεί η διαφθορά; Θα πάψουν οι διορισμοί των «δικών μας παιδιών»; Θα εκλείψουν οι ουρές στα γκισέ; Θα απλοποιηθεί η νομοθεσία; Θα καπιστρωθεί ο κρατικός συνδικαλισμός; Θα εξαφανιστούν οι κρατικοδίαιτοι δήθεν επιχειρηματίες; Θα μπει πληροφορική στο Δημόσιο; Θα σταματήσουν να βγαίνουν στη σύνταξη οι 50άρηδες;

Μήπως τα παραλές;

Δες απλώς αυτές τις φωτογραφίες. Λεηλασίες στη Βενεζουέλα και χαρτονόμισμα 100 τρισεκατομμυρίων στη Ζιμπάμπουε. Και σκέψου ότι η Βενεζουέλα έχει το περισσότερο πετρέλαιο στον κόσμο και η Ζιμπάμπουε ήταν η άλλοτε πάμπλουτη Ροδεσία.

Άρα γιατί ξαναφούντωσε η συζήτηση για τη δραχμή;

Γιατί οι εγκληματίες της δραχμής, τα χρεοκοπημένα λαμόγια του πολιτικομηντιακοεπιχειρηματικού βόθρου έχασαν στο παρά τσακ την ευκαιρία το καλοκαίρι του 2015 να πετύχουν το κόλπο γκρόσο όταν είχαν πλασσάρει σε θέσεις – κλειδιά όλους τους φρενοβλαβείς που χρησιμοποίησαν ως χρήσιμους (για τα σχέδιά τους) ηλίθιους. Και τώρα, τούς δίνεται ακόμα μια ευκαιρία. Αυτά που πρέπει να υλοποιήσει ο Τσίπρας είναι ζόρικα, η συμμορία του καταρρέει δημοσκοπικά, και το όνειρό τους να τους σβηστούν λόγω πληθωρισμού τα χρέη και να εξακολουθούν να σου πίνουν το αίμα για άλλα 50 χρόνια κινδυνεύει. Κάνουν την τελευταία τους προσπάθεια. Γιατί ξέρουν ότι αν αποτύχουν, τους περιμένουν ειδικά δικαστήρια. Μην τους δώσεις αυτή την ευκαιρία. Μη βάλεις το στολισμένο πακέτο με την ένδειξη «δώρο» κάτω από το κρεβατάκι του παιδιού σου. Είναι ωρολογιακή βόμβα.