Ο Βαρουφάκης είχε δίκιο γι' αυτά που υποστήριζε το 2015.

Τα κράτη φτιάχτηκαν για να υπηρετούν το ευρώ, ή το ευρώ φτιάχτηκε για να υπηρετεί τα κράτη;

Χθες είχαμε νέα δημόσια παρέμβαση του Βαρουφάκη με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την επαίσχυντη επιβολή των κεφαλαιακών περιορισμών. Στήριξα ανοιχτά το ΟΧΙ αλλά για σκοπούς άλλους από αυτούς που τα αντιτιθέμενα μέρη πρότασαν. Υποψιάστηκα όμως, και δεν διαψεύστηκα, ότι ο Τσίπρας ακροβατούσε επικίνδυνα στο χείλος του γκρεμού και πιθανώς ζύγιζε σοβαρά τις πιθανότητες να μας βγάλει εκτός Ευρωζώνης ώστε να του λυθούν τα χέρια για να κάνει πράξη τα θολά μαρξιστικά του οράματα. 
Ωστόσο αυτά που έχει να πει ο Βαρουφάκης κάθε φορά που εκφέρει δημόσιο λόγο δεν τα απορρίπτω a priori και ούτε τα παίρνω αψήφιστα διότι δυστυχώς τα ζούμε στο πετσί μας και πολύ φοβάμαι ότι θα τα ζουν και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Μακάρι να μπορούσα να πω σήμερα ότι ο Βαρουφάκης τα έκανε όλα θάλασσα, ότι αυτός φταίει που βρισκόμαστε ακόμα στα μνημόνια, που έχουμε ανεργία 23% και που στέλνουμε το άνθος της νεολαίας μας οικονομικούς μετανάστες στη Δύση. Όμως αυτό που βλέπω είναι πως δεν μπορεί σήμερα να βγει ο Τσίπρας ή ο Τσακαλώτος ή ο Χουλιαράκης και να πει "ηλίθιε Βαρουφάκη πήγες να μας κάψεις κι εμείς σώσαμε τη χώρα" - κανείς απ' αυτούς δεν τολμάει να το κάνει διότι απλούστατα αν αυτό που βιώνουμε τώρα είναι "σώσιμο" τότε μη χειρότερα... Κάποιοι λένε ότι η ολέθρια διαπραγμάτευση του "υπουργού με τα πουκάμισα έξω" μας στοίχισε 100 δις ευρώ. Ακόμη κι αν είναι έτσι, τότε την οικονομική κρίση και την κρατική χρεοκοπία που στοίχισε στους Έλληνες, εκτός όλων των άλλων, τουλάχιστον 500 δις ευρώ από τη ραγδαία πτώση της αξίας των ακινήτων, σε ποιον θα πρέπει να τη χρεώσουμε; 
Είναι πολύ λυπηρό αλλά μέχρι σήμερα αυτά που έλεγε και υποστήριζε ο Βαρουφάκης το 2015 δεν έχουν διαψευστεί από τις εξελίξεις. Έλεγε τότε ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε να παίρνουμε τις δόσεις μας σαν ναρκομανείς και όντως επιβεβαιώνεται.

Έλεγε ότι θα έπρεπε να πάμε τις απειλές για Grexit μέχρι τέρμα και να μην μασήσουμε στις μπλόφες του Σόιμπλε, και πάλι δικαιώνεται. 

Η κυβέρνηση Τσίπρα υποχώρησε στους δανειστές τον Ιούλιο του 2015 (παρά τις περί του αντιθέτου εισηγήσεις του Βαρουφάκη) ελπίζοντας ότι με την υποταγή της στα κελεύσματα της Μέρκελ θα έφερνε θετικά οικονομικά αποτελέσματα για την Ελλάδα, διευθέτηση του χρέους, ένταξη στο QE και έξοδο από τα μνημόνια σε εύλογο χρόνο. 

Αντιθέτως όμως μέχρι τώρα έφερε άλλα δύο μνημόνια, κι άλλη φτώχεια, βαρύτερη φορολογία, ούτε υποψία από το QE, και αύξηση της φυγής των νέων μας στο εξωτερικό. Άρα δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν μπορεί να πει κανείς ότι ο Βαρουφάκης είχε άδικο σε όσα έλεγε τότε. Τα βλέπουμε άλλωστε μπροστά μας.
Αυτά που πάθαμε και παθαίνουμε τα τελευταία δύο χρόνια είναι αποτέλεσμα της συνθηκολόγησης του Τσίπρα μετά την περίφημη 17ωρη διαπραγμάτευση τον Ιούλιο του 2015, εξαιτίας της οποίας ο Βαρουφάκης παραιτήθηκε αμέσως μετά. 

Το ότι ο Ντράγκι δεν μας βάζει ακόμα στο QE ενώ έχουμε πέσει κυριολεκτικά στα γόνατα και έχουμε υπογράψει τα πάντα, δεν δείχνει άραγε τι βρώμικο παιγνίδι παίχτηκε και με τις τράπεζές μας το καλοκαίρι του 2015; Με αιματηρές θυσίες και με πολλά λάθη έχουμε πετύχει καλύτερα πρωτογενή πλεονάσματα ακόμα και από τη Γερμανία, αλλά για έναν μυστήριο λόγο ο κ. Ντράγκι παραμένει ασυγκίνητος και ανικανοποίητος απέναντί μας. 

Επιτρέπεται μία οικονομία της Ευρωζώνης να τη στραγγαλίζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και να την αφήνει χωρίς ρευστότητα να σπαρταράει σαν ψάρι έξω από το νερό; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; 

Τι στην ευχή, εταίροι είμαστε με τον Ντράγκι ή εχθροί; Οι κυβερνήσεις των 19 κρατών του ευρώ είναι εργοδότες και προϊστάμενοι αυτού του κυρίου ή μαθητούδια τα οποία μπορεί ο κ. Ντράγκι να τα βάζει τιμωρία όρθια στον τοίχο για να τα νουθετεί; 

Τα κράτη φτιάχτηκαν για να υπηρετούν το ευρώ, ή το ευρώ φτιάχτηκε για να υπηρετεί τα κράτη; 

Έχουμε χάσει τη μπάλα τα τελευταία χρόνια και συνηθίσαμε να θεωρούμε απολύτως φυσιολογικά τα πιο τρελά πράγματα.

Στο δια ταύτα-απολογισμός της καταστροφικής πολιτικής των αριστεριστών -Αρδην-Ρήξη Θεσσαλονίκης

Του διαχειριστή:

Ανακοίνωση Αρδην-Ρήξη

«Τα «κοινά των Ελλήνων» βάλλονται πανταχόθεν, ακόμα και η ιστορική συνείδηση και η ταυτότητα του ελληνισμού έχει μπει στο στόχαστρο από τις δυνάμεις του υπουργείου που μεθοδεύουν το πέρασμα στο α-εθνικό σχολείο· ενώ οι νεο-οθωμανοί, το ΝΑΤΟ, οι Γερμανοί, μαζί με την λερναία ύδρα των αδιαφανών ΜΚΟ, εργάζονται ώστε με πρώτη ύλη τα μεταναστευτικά και προσφυγικά κύματα που καταφθάνουν στην χώρα, να μεταβληθεί η χώρα μας σε «μεθοριακό χώρο», μια πραγματική βαβέλ του 21ου αιώνα».

Μπήκαν σε συνεχή διαπραγμάτευση ενώ γνώριζαν ότι και το μαχαίρι και το πεπόνι το είχαν οι δανειστές. 

Στα 2,5 χρόνια που καλοκάθησαν στον θώκο της εξουσίας τα διέλυσαν όλα σχεδόν.

Τώρα αχνοφαίνεται μια νέα Ελλάδα, εθνικά ταπεινωμένη σε πολλά σημεία .

Ο κύκλος της μνημονιακής καθίζησης παράγει μια νέα "κανονικότητα" για την Ελλάδα, που καθίσταται μια χώρα 'ψιλής κυριαρχίας':

Με ανύπαρκτη εσωτερική κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική δυναμική. 

Στο κενό αυτό αναπτύσσονται τέρατα: 

Ξένες πρεσβείες, ολιγάρχες, μαύρη οικονομία, μονοκαλλιέργεια ενός τουριστικού μοντέλου που καταστρέφει αντί να προάγει την πολιτιστική και την περιβαλλοντική μας κληρονομιά, τους λόγους δηλαδή που η χώρα μας είναι ελκυστική για τους επισκέπτες από όλον τον κόσμο. Την ίδια στιγμή, τα «κοινά των Ελλήνων» βάλλονται πανταχόθεν, ακόμα και η ιστορική συνείδηση και η ταυτότητα του ελληνισμού έχει μπει στο στόχαστρο από τις δυνάμεις του υπουργείου που μεθοδεύουν το πέρασμα στο α-εθνικό σχολείο· ενώ οι νεο-οθωμανοί, το ΝΑΤΟ, οι Γερμανοί, μαζί με την λερναία ύδρα των αδιαφανών ΜΚΟ, εργάζονται ώστε με πρώτη ύλη τα μεταναστευτικά και προσφυγικά κύματα που καταφθάνουν στην χώρα, να μεταβληθεί η χώρα μας σε «μεθοριακό χώρο», μια πραγματική βαβέλ του 21ου αιώνα. 

Μέσα σε αυτήν την συγκυρία το Κίνημα Άρδην κλείνει δραστηριότητα ενός έτους, στη διάρκεια του οποίου αποπειράθηκε να παρέμβει, πανελλαδικά αλλά και στην πόλη μας την Θεσσαλονίκη, για όλα αυτά τα ζητήματα τα οποία κρίνουν το μέλλον των Ελλήνων. Σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία, καθώς στην ελληνική κοινωνία θα κυριαρχεί η ματαίωση και η αποστράτευση, το Κίνημα Άρδην ιδρύθηκε, συγκροτήθηκε, πραγματοποίησε εκδηλώσεις σχεδόν σε κάθε πόλη της χώρας, πύκνωσε τις εμφανίσεις τόσο του επικεφαλής όσο και των υπολοίπων μελών του στα ΜΜΕ, κλιμάκωσε την εκδοτική του δραστηριότητα και γενικώς εκμεταλλεύτηκε κάθε χαραμάδα δημόσιας παρέμβασης προκειμένου να καταδείξει ότι υπάρχει εναλλακτική πρόταση, όραμα απέναντι στον σάπιο κόσμο της παρακμής, της παραίτησης και της εθελοδουλίας.

Αυτή η εργώδης προσπάθεια έφερε καρπούς: Αφενός, την εντυπωσιακή διεύρυνση της απήχησης των θέσεων και των ιδεών του Κινήματος, και αφετέρου την συγκρότηση μιας πρώτης οργανωτικής ραχοκοκαλιάς σε πολλές περιφέρειες και περιοχές της χώρας, όπου μέχρι πρότινος δεν διαθέταμε κάποιο έρεισμα (Θεσσαλία, Ήπειρος, Μεσσηνία κ.ά.).

Το κλείσιμο του πρώτου χρόνου της ύπαρξής μας, έτσι, μας φέρνει σε μια κρίσιμη καμπή: Η αποσύνθεση της χώρας μας βαθαίνει, και άρα η ανάγκη να αντιτάξουμε «έναν άλλο πύργο ατίθασο απέναντί τους» γίνεται πιο επιτακτική· την ίδια στιγμή, όλα τα θετικά αποτελέσματα από την πρόσφατη δραστηριότητά μας απαιτούν μια ουσιαστική οργανωτική και πολιτική αναβάθμιση των ίδιων των δομών του κινήματος, προκειμένου να ανταποκριθούμε σε προσδοκίες και ανάγκες που αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Με ποιους τρόπους άραγε θα μπορούσαμε να απαντήσουμε σε αυτό το ζήτημα, δεδομένου ότι η οργανωτική μας συγκρότηση, σε αντίθεση με εκείνην των ιδεών και του προγράμματος, παραμένει από τα πιο ατροφικά στοιχεία του κινήματος; Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η σημερινή πολιτική νηνεμία δεν θα διαρκέσει για πολύ και πολύ σύντομα ο ελληνικός λαός θα μπει και πάλι σε κίνηση – εκών ή άκων.

Με αυτό το σκεπτικό, το κίνημα Άρδην προχωράει στον πρώτο του εσωτερικό, ετήσιο απολογισμό με το βλέμμα μας στις ανάγκες της νέας περιόδου που ανοίγει από τον Σεπτέμβριο. Απολογιστικές συναντήσεις θα πραγματοποιηθούν σε όλες τις μεγάλες πόλεις όπου το κίνημά μας έχει δραστηριότητα (Αθήνα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη κ.ά.), και θα λειτουργήσουν ως κομμάτι μιας προσυνεδριακής διαδικασίας, η οποία θα καταλήξει στο πρώτο συνέδριο του Κινήματος, το Φθινόπωρο.

Ποιος θα μαζέψει τα πολιτικά σκουπίδια που έχουν δηλητηριάσει τη χώρα;

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr

Την ώρα που η υγεία των πολιτών απειλείται στις γωνίες των δρόμων, το πολιτικό διακύβευμα δεν είναι αν και πώς θα μαζεύονται τα σκουπίδια. Είναι πώς θα αποκτηθούν θέσεις στο δημόσιο! Το πρόβλημα δεν είναι πώς συμφέρει το λαό να μαζεύονται τα σκουπίδια. Αλλά πώς τα σκουπίδια δεν θα φύγουν από τη μαφία του δημόσιου τομέα.

Στην πραγματικότητα ούτε οι συνδικαλιστές, ούτε η κυβέρνηση δίνουν δεκάρα για το μάζεμα των σκουπιδιών και για τη δημόσια υγεία. Όλα γίνονται για τις θεσούλες. Η κυβέρνηση τις πουλάει έναντι ψήφων, οι συνδικαλιστές τις αγοράζουν έναντι πολλών απολαβών.

Κι αυτό δεν γίνεται μόνο για τα σκουπίδια. Κυβερνήσεις και συνδικαλιστές δε δίνουν δεκάρα σε κανέναν τομέα για τίποτε άλλο εκτός από το βόλεμα σε μια θέση στο δημόσιο ταμείο.

Στα παλιά τους τα παπούτσια αν αυτοί που θα βολευτούν είναι ικανοί να κάνουν μια δουλειά. Να παράσχουν στους πολίτες το έργο για το οποίο πληρώνονται. Η νοοτροπία είναι νοοτροπία ιδρυματισμού. Αυτή και καλλιεργείται στους προσλαμβανόμενους. «Να τρουπώσουν». Τελεία. Να πέφτει το δημόσιο παραδάκι. Να εξασφαλιστεί η ασφάλεια της μονιμότητας δια βίου. Μαζί με όλα τα «τυχερά» του χώρου. Πληρωμένα από τα υπόλοιπα κορόιδα των πολιτών.

Κι αυτό κυριαρχεί κυρίως εκεί που οι θεσούλες καλύπτονται εκτός ΑΣΕΠ, με την εκβιαστική και ρουσφετολογική πρακτική των συμβάσεων. Το τραγικό είναι ότι εκείνοι που παράγουν τον μεγαλύτερο όγκο δουλειάς στις υπηρεσίες είναι οι συμβασιούχοι και όχι οι μόνιμοι. Μέχρι να γίνουν κι εκείνοι μόνιμοι! Αν δεν απολυθούν από τις μνημονιακές κυβερνήσεις που τους «πουλάνε» πρώτους για να σώσουν τους μόνιμους!

Σ όλο αυτό το αλισβερίσι τον πρώτο λόγο τον έχουν παγιωμένες κάστες συνδικαλιστών, που λυμαίνονται κάθε χώρο σαν πάτρωνες. Εκατοντάδες ρεπορτάζ του Τύπου έχουν κατά καιρούς αποκαλύψει μαφίες σκουπιδιών, πλειστηριασμών, κυλικείων, συνεργείων αυτοκινήτων και μηχανημάτων, ιατρικών υλικών, τηλεπικοινωνιών, ηλεκτρονικού υλικού, μηχανολογικού εξοπλισμού, εκμίσθωσης ακινήτων και χώρων και άλλων τομέων που η απαρίθμησή τους δεν έχει τέλος. Η μάσα είναι τεράστια.

Για όλες αυτές τις αποκαλύψεις, που μπορεί να ανασύρει κανείς πανεύκολα από τα αρχεία των εφημερίδων, δεν έχει γίνει ποτέ μια σοβαρή δικαστική έρευνα που να καταλήξει σε τιμωρία ενόχων. Λες και ένα αόρατο χέρι προστατεύει αυτό τον εναγκαλισμό πολιτικών και εγκληματιών του δημοσίου.

Δεν υπάρχει ούτε ένας δήμαρχος και δημοτικός σύμβουλος και ούτε ένας υπουργός, υφυπουργός και γραμματέας που να μην ξέρει τι γίνεται στον τομέα του. Όλοι σηκώνουν τα χέρια. Άλλοι από ανικανότητα και άλλοι από συμφέρον. Φυσικά, κανείς δεν καταγγέλλει αυτά που ζει και βλέπει. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο:

Οι φορολογούμενοι πληρώνουν πανάκριβα για υπηρεσίες που δεν παίρνουν, οι συνδικαλιστές απολαμβάνουν τα προνόμια και συγκυβερνάνε, οι πολιτικοί απολαμβάνουν τα οφέλη της εξουσίας και κάνουν το βίτσιο τους.

Το ερώτημα και η δήθεν μάχη που πρωταγωνιστούν τεχνηέντως τώρα είναι αν τα σκουπίδια θα πάνε σε ιδιωτική διαχείριση ή θα μείνουν στο δημόσιο. Τρίχες! Το πραγματικό ερώτημα πίσω απ αυτό είναι αν θα βολευτούν στο δημόσιο όσοι έχουν πάρει αυτή την υπόσχεση από την κυβέρνηση. Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα. Κανείς δε δίνει δεκάρα για τα σκουπίδια.

Οι συνδικαλιστές και οι δήμαρχοι λένε ψέματα ότι δεν ξέρουν τους νόμους και το Σύνταγμα. Τα έχουν κάνει πλακάκια εδώ και χρόνια μ αυτά τα συστήματα. Και ο υπουργός Σκουρλέτης λέει ψέματα ότι δεν υποσχέθηκε μονιμοποιήσεις. Ο νόμος του 2016 με την επισήμανση «κατά παρέκκλιση κάθε άλλης διάταξης» είναι ξεκάθαρος. Παρατείνει τις συμβάσεις που θα ξαναπαραταθούν στο διηνεκές!  Αυτή είναι η φάμπρικα για μονιμοποίηση στο δημόσιο εκτός ΑΣΕΠ κι αυτή εφαρμόζεται εδώ και χρόνια:

Προσλαμβάνεσαι σαν καθαρίστρια ή σκουπιδιάρης ή τραπεζοκόμος ή κάτι αντίστοιχο εν πάση περιπτώσει, και σε λίγο κρίνεσαι ως απαραίτητος πάγιων αναγκών. Στη συνέχεια μετακομίζεις σε θέση γραφείου και πορεύεσαι κατά το αρχικό σχέδιο που το ξέρει όλη η Ελλάδα. Μια απεργία κάθε τόσο από το διαπλεκόμενο με όλες τις κυβερνήσεις σωματείο σου, και έχεις μια θέση στο δημόσιο για χρόνια.

Αναξιοκρατία, ψηφοθηρία, εκβιασμοί και δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις. Αυτό το δημόσιο φτιάξαν οι προηγούμενοι και αυτό υπηρετούν, υπερασπίζονται και διογκώνουν οι τωρινοί. Ως λάτρεις του.

Το πρόβλημα δεν είναι τι συμφέρει να μείνει που να το διαχειρίζεται το δημόσιο. Το πρόβλημα είναι πώς θα φτιαχτεί ένα δημόσιο που να διαχειρίζεται τις υπηρεσίες του σε όφελος και όχι σε βάρος της πλειονότητας των πολιτών. Αυτό είναι το θέμα και κανένα άλλο.

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι τα σκουπίδια. Είναι ότι, όπως και με τα σκουπίδια, κανείς δε δίνει δεκάρα για την Υγεία, την Παιδεία, την Ασφάλιση, τις υπηρεσίες στους πολίτες, τις συγκοινωνίες, τα δημόσια έργα, το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο, τα λιμάνια, τη γεωργία και την κτηνοτροφία, την αλιεία, τον Πολιτισμό, τον τουρισμό κι όλα τα άλλα που είναι υποχρεωμένο το δημόσιο να φροντίζει.

Όλα, είναι δήθεν θέσεις εργασίας. Στην πραγματικότητα είναι θέσεις μισθοδοσίας και σύνταξης. Η εργασία υπάρχει στη συνείδηση συνδικαλιστών και πολιτικών μόνο σαν απομύζηση του δημόσιου ταμείου, χωρίς ταυτόχρονη υποχρέωση παροχής έργου. Κι αυτό, για τη σημερινή κυβέρνηση κυρίως είναι ευαγγέλιο. Το πιστεύουν!

Το λεγόμενο «δικαίωμα στην εργασία» δεν είναι τίποτε άλλο από το δικαίωμα στη μισθοδοσία. Δεν συμπαρασύρει και υποχρέωση εργασίας. Δεν υπάρχει στη συνείδηση αυτών των ανθρώπων που κυβερνάνε η έννοια της υποχρέωσης. Καθένας που γεννιέται έχει δικαίωμα στη δουλειά. Όχι για να δουλέψει. Μόνο για να αμείβεται! Κάθε άλλη οπτική είναι φασισμός και άγριος καπιταλισμός! Πιστοί στη γραμμή Καρανίκα.

Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ποιος θα μαζεύει τα σκουπίδια. Είναι ποιος θα μαζέψει τα πολιτικά σκουπίδια. Γιατί έχουν δηλητηριάσει τη χώρα.

Βαδίζοντας προς τον σοσιαλι(στρη)σμό...με την παλαβή αριστερά στα ηνία...

Του διαχειριστή: 

Βαδίζουμε αργά αλλά σταθερά προς τον κρατικοδίαιτο σοσιαληστρισμό με την παλαβή αριστερά του κ. Τσίπρα να κατέχει τα ηνία. Ενθάρρυναν και ευνόησαν:

Την ανάπτυξη κλίματος ανοχής και στήριξης παρανόμων πράξεων 

Τους ρραμπουκισμούς και τους προπηλακισμούς 

Την βία και τα γιαουρτώματα κατά πολιτικών αντιπάλων, 

Τις μούντζες των μαθητών στις παρελάσεις, 

Την ενθάρρυνση παράνομων ενεργειών, όπως: 

Το σπάσιμο, το κάψιμο και η λεηλασία ξένης περιουσίας, 

Τις δράσεις κουκουλοφόρων 

Τις κλοπές  καταστημάτων και σούπερ μάρκετ, 

Την κατάληψη ξένων ιδιοκτησιών, 

Το άβατο των Εξαρχείων και τις συνεχείς επιθέσεις, σχεδόν κάθε βράδυ, κατά της αστυνομίας στο κέντρο της Αθήνας. 

Ενθάρρυναν ένα διαστρεβλωμένο μήνυμα τάχα μου «κοινωνικού αγώνα» που ευτελίζει και προσβάλλει την έννοια των κοινωνικών κινημάτων. 

Μετέφεραν αυτην την πρακτική και εικόνα στο κοινοβούλιο

Ανήγαγαν την  έλλειψη ευπρέπειας και σεβασμού προς τον ανώτατο δημοκρατικό θεσμό ως κανόνα.

Παρενέβησαν και παρεμβαίνουν στη Δικαιοσύνη, με το πλέον πρόσφατο παράδειγμα του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, ο οποίος επιβεβαίωσε τη τηλεφωνική του συνομιλία με ισοβίτη! έμπορο ναρκωτικών. 

Έχουν μαφιοποιήσει την πολιτική ζωή.

Ενθαρρύνουν την αντικοινωνικότητα και την αριστεία με τα:  «η καριέρα είναι χολέρα», μέχρι να ξεκινήσει, βεβαίως, κανείς καριέρα στο Μαξίμου. 

Με το «η αριστεία είναι ρετσινιά» σε μια προσπάθεια εξίσωσης προς τα κάτω και υποτίμησης της σκληρής προσπάθειας και δουλειάς των νέων για βελτίωση, για απόκτηση γνώσεων και εφοδίων και διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος. 

Με δηλώσεις ότι οι παράνομες ενέργειες και η εμπορία ναρκωτικών σε ακαδημαϊκούς χώρους μπορεί να αντιμετωπισθεί από «το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα», 

Προσφέρουν κάλυψη και ανοχή σε ποινικές και εγκληματικές ενέργειες καθιστώντας το φοιτητικό κίνημα υπεύθυνο για την αντιμετώπιση ποινικών αδικημάτων! 

Οι τραμπουκισμοί, οι απειλές και το υβριστικό παραλήρημα Πολάκη προς τους πολιτικούς του αντιπάλους, 

 

Άλλωστε, η εικόνα «βαρύμαγκα, που κάθεται στο σπίτι του με τους κολλητούς του» ενώ συνομιλεί με ξένους ηγέτες, η φράση «τα σκυλιά γαβγίζουν αλλά το καραβάνι προχωρά» και άλλες προσβλητικές εκφράσεις και αστεία τύπου «η θάλασσα δεν έχει σύνορα» και «μη διαβάζετε εφημερίδες για να βρείτε την υγειά σας» προσβάλλουν τον πολιτισμό μας και όλους τους πολίτες.

Η προσπάθεια ευτελισμού του δημόσιου βίου οδηγεί σε μια πολύπλευρη κρίση αξιών και θεσμών η οποία απαιτεί πολύ περισσότερη, σύνθετη και πολυμερή δουλειά για να εξοβελιστεί ο ευτελισμός και η αλητεία εκεί που ανήκει: πέρα από το περιθώριο!

Θεσσαλονίκη...Πνιγμένη στα σκουπίδια

Του διαχειριστή:

Αργά αλλά σταθερά πλησιάζουμε στον κατά Τσίπρα (βλ. Μαδούρο) σοσιαλισμό. 

Τα παιδά με τα χρωματιστά σακκίδια, την φλόγα για τον σοσιαλισμό και τις καταθέσεις μυρίων σε ξένες τράπεζες,  πηγαινοέρχονται για να μας σώσουν.

Σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές, 1 στους 3 έλληνες μόλις και μετά βίας επιβιώνει . 

Η διάχυτη ανομία παντού.

Τα σκουπίδια απλά είναι φυσική κατάληξη για μια κοινωνία και κυρίως ένα κράτος που δεν σέβεται τους πολίτες του...

Τα εικαστικά του ΑΠΘ στην πρώτη φωτό.

Τα κύρια προϊόντα που παράγει η χώρα στις άλλες 2.

Στην είσοδο του ΑΠΘ στην 2η, στο νοσοκομείο Γεννηματά στην 3η.

Η ήττα της παλαβής ελληνικής "αριστεράς"

 Του διαχειριστή:

Στη ζωή,  δεν υπάρχει τίποτα τζάμπα. Όλα όσα λένε ότι σου δίνουν δωρεάν, τα πληρώνεις διπλά για τον κάθε ανίκανο αλήτη που ζει εις βάρος σου. Στην Ελλάδα δεν είναι θέμα φιλελευθερισμού ή σοσιαλισμού. Είναι ζήτημα εκβιασμού και  απάτης.

Για πολλά χρόνια η Αριστερά παραμύθιαζε τον λαό με υποσχέσεις σοσιαλιστικών παραδείσων, ήταν τιμητής των πάντων και παραπονιόταν ότι δεν της είχε δοθεί η ευκαιρία να κυβερνήσει.  

Ο μεγαλύτερος μύθος της Μεταπολίτευσης, αυτός της δήθεν ευαίσθητης Αριστεράς που πρεσβεύει το νέο, την αξιοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και μάχεται τον καπιταλισμό, έχει καταρρεύσει με πάταγο και δεν πρόκειται να ξαναγίνει πιστευτός, τουλάχιστον για μία γενιά ακόμα. 

Οι αριστεροί που διατυμπάνιζαν ότι θα αλλάξουν την Ευρώπη, αποδεικνύουν καθημερινά ότι αδυνατούν να λύσουν ακόμη και απλά προβλήματα όπως η διαχείριση των σκουπιδιών στις πόλεις, το άβατο σε περιοχές της πρωτεύουσας και η ανομία στα πανεπιστήμια. 
 
Πολλοί συμπατριώτες μας χαίρονται που το μπουλούκι των αριστερών αρλουμπολόγων "καίγεται" αυτή τη στιγμή μαζί με τα απολειφάδια των ΑΝΕΛ. Δεν πρέπει: Θα τα "λουστούμε" όλα και θα είναι εις βάρος μας, από τα σκουπίδια που στοιβάζονται ταχέως στις πόλεις μας μεχρι τα νέα κύμματα λαθρομεταναστών που προσκάλεσαν οι παλαβοί αριστεριστές.

Και δεν έχω καμία αμφιβολία πως την επαύριο κι' όλας των εκλογών που θα χάσουν, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξουν τροπάριο, θα περάσουν πάλι στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο και θα αρχίσουν "να πετούν πέτρες στη τζαμαρία", αλλά δεν θα τους έχει μείνει πια απολύτως καμία αξιοπιστία. 

Δοκιμάστηκαν στην πράξη και απέτυχαν. 

Ηττήθηκαν πανηγυρικά.

Συμβιβάστηκαν ταπεινωτικά και έγιναν το κλωτσοσκούφι και ο περίγελος της ευρωπαϊκής ελίτ την οποία κάποτε φοβέριζαν με κούφιες απειλές. 

Και το χειρότερο; απονομιμοποίησαν το υγιές κομμάτι της αριστεράς που θέλει κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα (απέναντι στους νόμους) και επομένως αξιοκρατία και έναν στοιχειώδη σκελετό κοινωνικής προστασίας για τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας.

Το πρόσφατο Eurogroup απέδειξε περίτρανα ότι στον Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει απομείνει ούτε ίχνος υπερηφάνειας και πολιτικής γενναιότητας. 

Όλες οι αρχές τους και οι ιδεολογίες τους ξεπουλήθηκαν και προδόθηκαν για μία καρέκλα και για μία αργομισθία μετακλητού υπαλλήλου.

Από τον Αλφρέ Ζαρρύ στους...συριζαίους παταφυσικούς, ο ντανταίσμός έχει πιστούς στην χώρα του υπαρκτού σουρρεαλισμού

Του διαχειριστή:

Ορμώμενος από άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου στην Καθημερινή με τίτλο "Οι Παταφυσικοί στην εξουσία", θεώρησα ότι ήταν επιβεβλημένο να σχολιάσω δύο συμβάντα που ενισχύουν την γενική αίσθηση ότι ζούμε σε "ενδιαφέροντες" όσο και επικίνδυνους καιρούς εδώ στο Ελλαδιστάν μας.  Είναι από τα αλησμότητα στην σουρεαλιστική Ελλάδα. Ο ντερρινταϊσμός και η θολοκουλτούρα της (και προδοτικής για τα εν Ευρώπη και εν Ελλάδι πραγματικά εργατικά δικαιώματα ) μετανεωτερικής "αριστεράς" στα χάϊ της!

Α) Πρώτο δ(ή)γμα παταφυσικού ντερρινταϊσμού: 

Ερώτηση αγωνίας φοιτητών προς τον κ. Γαβρόγλου για την τραγική κατάσταση στο ΑΠΘ με τις ληστείες, τα ναρκωτικά κ.α. Σημείωση: πάντω από 450 φοιτητές έστειλαν επιστολή στον κ. Γαβρόγλου για τα εν ΑΠΘ τεκταινόμενα αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω...

Απάντηση Γαβρόγλου:

Δήλωσε επί λέξει: «Έχουν διαπιστωθεί τέτοια φαινόμενα, όχι όμως στην έκταση που περιγράφονται. Στα πανεπιστήμια αυτά τα θέματα λύνονται από μέσα, αν υπάρχει ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα και σύλλογος καθηγητών. Αν κάποιοι καλοθελητές (!) θέλουν να το παρουσιάσουν ως κανόνα τι να πω» κατέληξε για το θέμα ο υπουργός Παιδείας. 

Θαυμάστε λογική:
1) Πρώτον, απέδωσε την κατάσταση-κρατηθείτε!- στην έλλειψη "ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος". Λες και δουλειά των φοιτητών και των καθηγητών είναι η αστυνόμευση. Δηλαδή, κ. Γαβρόγλου μας, το να πουλάς ηρωΐνη, να μαχαιρώνεις κλπ, κλπ και το να μπορείς να μουτζουρώνεις, να γράφεις, να κατουράς και να βρωμίζεις την δημόσια περιουσία κλπ, κλπ, πρώτον δεν αποτελεί τεκμήριο έλλειψης ασφαλείας για την ακαδημαϊκή κοινότητα κατά τον κ. υπουργό αλλά και μπορεί να αντιμετωπιστεί από "ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα".

2) Δεύτερον, και κυριότερο, προτρέπει, θεμελιωδώς, φοιτητές και καθηγητές να αντιμετωπίσουν την ποινική κατάσταση οι ίδιοι, δλδ να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους! Μόνο αυτό μπορεί να ψελλίσει ο θολοκουλτουριάρης κ. Γαβρόγλου. Άρα 'γε έχει ακούσει ότι στην δημοκρατική πολιτεία αυτά είναι δουλειά της αστυνομίας και της δικαστικής εξουσίας.

3) Εμμέσως, πλην σαφώς, μας εγκαλεί γιατί διαμαρτυρόμαστε για την κατάσταση ανομίας και ανασφάλειας στα ΑΕΙ. Πιθανόν και να πιστεύει ότι είμαστε όλοι φασίστες επειδή ζητάμε να εφαρμοστεί ο νόμος και απλά μυρηκάζει τις ακροαριστερίστικες ιδεοληψίες του ο κ. Γαβρόγλου;Α! ξέχασα, έχουμε ξανά το ιερό άσυλο.

Ακούστε κ. "παταφυσικέ" Γαβρόγλου, η ανομία και οι εγκληματικές πράξεις είναι ο κανόοοονααααας στο ΑΠΘ! 

4) Και συνέχισε «Ποτέ δεν έχει φέρει λύση η αντιμετώπιση με αστυνομικούς τρόπους». Ναι κ. Γαβρόγλου μας. Εγώ προτείνω το "ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα" και οι καθηγητές ειδικά για τους  διακινητές (τι ωραίος και καθώς πρέπει πολιτικώς ορθός αριστερός ευφημισμός), δλδ τους ναρκεμπόρους, να μοιράζουν άνθη και στεφάνους για να τους οδηγήσουμε, έτσι, στον σωστό δρόμο του φωτός, της συντροφικότητας και της αδελφοσύνης, της ισότητας και του έρμου του σοσιαλ(ε)σμού, μπλά, μπλά, μπλά, και μπλά... 

Β) Δεύτερο δ(ή)γμα παταφυσικού ντερρινταϊσμού: 

Πριν λίγο καιρό ο Τσίπρας δήλωνε σε ομιλία στο συνέδριο της κομματικής νεολαίας και, μεταξύ πολλών άλλων εξωφρενικών, υποσχέθηκε κάτι το οποίο τότε πέρασε απαρατήρητο, αλλά ήταν εμφανώς ντερρινταιστικό με την σκοπίμως κραυγαλέα  ψευδοεπιστημονική ασάφεια της γλώσσας. Υποσχέθηκε «διάχυση της οπτικής του φύλου σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής». Δηλαδή; Τι είναι η «οπτική του φύλου» και πώς διαχέεται;» ποιητά μου;

Δεν ξέρω τι θέλει να πεί ο ποιητής κ. Τσίπρας. Όσοι έχουμε εντρυφήσει στον Ντερριντά και στους άλλους Γάλλους κενολόγους του μετανεωτερικού σχετικισμού και μηδενισμού αναγνωρίζουμε ότι μπορείς να γράφεις -μαζί με τον άλλο γίγαντα της έυγλωττης μπουρδολογίας, τον Ντελέζ- 500 σελίδες και όχι απλά να μην λές τίποτα αλλά και να πείθεις να σε καλούν εκστασιασμένοι ακαδημαϊκοί π.χ. στο πανεπιστήμιο Columbia για να μιλήσεις για το...τίποτα! Αν δεν ήταν τραγικό θα ήταν για γέλια! 

Σημείωση: Θα επανέλθω κάποια στιγμή με τις μπούρδες των Γάλλων Ντερριντά, Λακάν,  Ντελέζ κ.α. με τα τσιτάτα τους για την κβαντική φυσική και την βιολογία. Είναι απόλαυση...

Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν είναι βλάκες ή απλά παίζουν θέατρο και μας δουλεύουν. Βέβαια το ένα δεν αποκλείει το έτερο.

Ακολουθεί το άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου.

Οι Παταφυσικοί στην εξουσία 

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή, 18-06-2017

Ο ​​Αλφρέ Ζαρρύ ο οποίος, αν και νεαρότατος, μεταμόρφωσε τη θεατρική γλώσσα στις αρχές του εικοστού αιώνα, βάζει τον ήρωά του βασιλιά Υμπύ στο φερώνυμο έργο να κάνει πόλεμο στον βασιλιά Στανισλά της Πολωνίας. Και εκθέτει στη Μαμά Υμπύ το σχέδιο της μάχης. Θα παρατάξει, λέει, στην πρώτη γραμμή το πεζικό, πίσω από το πεζικό το ιππικό και με το πυροβολικό του θα ρίχνει στους δικούς του για να μπερδέψει τον εχθρό. Οποιαδήποτε σχέση με τον ευρωπαϊκό πόλεμο του κ. Τσίπρα οφείλεται σε σύμπτωση. Διότι ο Ζαρρύ με το έργο του εγκαινίασε ένα ολόκληρο κίνημα, τους Νταντά, τους οποίους διαδέχθηκαν οι σουρεαλιστές και θεωρείται ο μακρινός πρόγονος του θεάτρου του Παραλόγου. Και το σχέδιο του βασιλιά Υμπύ δεν αφορούσε τις τύχες μερικών εκατομμυρίων, αλλά την εξέλιξη του έργου το οποίο διαδραματιζόταν στη σκηνή. Οι θεατές απλώς γελούσαν. Κι αν δεν τους άρεσε, σηκώνονταν να φύγουν.
Αν όμως το θέατρο είναι θέατρο, δεν ισχύει το ίδιο και για την επιστημονική θεωρία. Και τις βασικές αρχές της επιστημονικής του θεωρίας ο Ζαρρύ τις εξέθεσε στο σύγγραμμά του που φέρει τον τίτλο: «Πράξεις και σκέψεις του δόκτορος Φωστρόλ». Το όνομα αυτής, «Παταφυσική». Πρόκειται, πάντα κατά τον δημιουργό της, για μια θεωρία που επεκτείνει το «Μετά τα Φυσικά» του Αριστοτέλη. Το όνομα δε προέρχεται είτε από το «πόδι του ζώου με φυσική» –patte à physique γαλλιστί– είτε «όχι τη φυσική σου» –pas ta physique– είτε πάστα, ζυμάρι φυσικής – pâte à physique. Μη βιάζεστε. Η υπόθεση έχει ψωμί διότι η Παταφυσική ορίζεται ως: «η επιστήμη των φανταστικών λύσεων που συγκεράζουν συμβολικά στις σειρές τις ιδιότητες των αντικειμένων όπως αυτές ορίζονται από το εν δυνάμει τους». Οσοι δεν κατάλαβαν ας ανατρέξουν στη θεωρία του Μπορίς Βιάν, ο οποίος έλεγε ότι «η σκέψη εξελίσσεται διά της ανωμαλίας». Για εμβάθυνση μπορείτε επίσης να ανατρέξετε στη διαθήκη του πρώτου αντιπρυτάνεως του Kολεγίου της Παταφυσικής: «Ουδείς θετικότερος του Παταφυσικού. Αυτός τα ισοπεδώνει όλα και υποδέχεται και συλλέγει τα πάντα με την ίδια ευχαρίστηση». Κατά τον Ζαρρύ, οι πρώτοι Παταφυσικοί ήσαν ο γεωμέτρης Ιμπικράτης και ο Αρμένιος Σοφρότατος – ελληνιστί, αν δεν κάνω λάθος, «Σουφρότατος».
Το κίνημα των Νταντά έζησε κάτι δεκαετίες τον εικοστό αιώνα. Αφησε πίσω του μερικά έργα, όπως του Ντυσάν, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά, κυρίως όμως χάραξε μια χειρονομία ασέβειας απέναντι στη λογική και τους κανόνες της. Ουδείς είχε προβλέψει ότι στη χαραυγή του εικοστού πρώτου αιώνα το κίνημα θα αναγεννάτο και μάλιστα όχι πλέον περιορισμένο στον τομέα της καλλιτεχνικής δημιουργίας αλλά στον τομέα της πολιτικής. Διαβάζοντας τη βασική αρχή της Παταφυσικής νόμιζα ότι ακούω τον βουλευτή Δημήτρη Σεβαστάκη να εξηγεί ποιο ακριβώς είναι το αποτέλεσμα της σκληρής διαπραγμάτευσης. Τώρα, μη μου πείτε ότι οι τελευταίοι μήνες, οι παλινωδίες, οι καθυστερήσεις, οι υποσχέσεις και οι διαψεύσεις δεν παραπέμπουν στο σχέδιο μάχης του βασιλιά Υμπύ! Και πώς αλλιώς να ερμηνεύσεις το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων; «Δεν είναι φανταστικές λύσεις που συγκεράζουν συμβολικά τις ιδιότητες των αντικειμένων με το εν δυνάμει τους»; Είπαμε. Κατά τον Βιάν, «η σκέψη εξελίσσεται διά της ανωμαλίας». Περισσεύει βέβαια εκείνος ο Σουφρότατος, αλλά τι να κάνουμε, Ελληνες είμαστε.
Αυτοαποκαλούνται μαρξιστές, νεομαρξιστές, αριστεροί της μετανεωτερικότητας. Μάλλον γιατί θέλουν να μπερδέψουν τον αντίπαλο σαν τον βασιλιά Υμπύ. Αλλοι, πάλι, τους κατηγορούν ότι ενώ εμφανίζονται ως αριστεροί, στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά. Αδίκως και επιπολαίως κατά τη γνώμη μου. Πρόκειται περί ομάδας Παταφυσικών οι οποίοι έχουν καταλάβει την εξουσία στον τόπο για να εφαρμόσουν τις πανάρχαιες θεωρίες τους. Γι’ αυτό εντέλει σκύβουν το κεφάλι και στο τέλος τα δέχονται όλα. «Ουδείς θετικότερος του Παταφυσικού», ειδικά αν πρόκειται για Σουφρότατο.
Ας σοβαρευτούμε. Πάρτε τους έναν έναν. Ανακαλέσατε στη μνήμη σας τον πιο πρόχειρο. Από τον Τσίπρα, τον Φλαμπουράρη, τον Καρανίκα ώς τον Πολάκη, τη Φωτίου, τον Σπίρτζη, τον Γαβρόγλου. Σας ερωτώ. Τώρα που σας απεκαλύφθησαν οι βασικές αρχές της Παταφυσικής, δεν αντιλαμβάνεσθε ότι πρόκειται για γνήσιους εκπροσώπους της; Ο,τι πιο γνήσιο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, διότι οι ίδιοι δεν έχουν ιδέα υποθέτω ούτε από Ζαρρύ ούτε από Νταντά. Τους βγαίνει από μέσα τους. Πώς να το κάνουμε.
Δυστυχώς ή ευτυχώς γι’ αυτούς, και για μας, εκτός από την Παταφυσική υπάρχει και η Φυσική. Η επιστήμη διά της οποίας ο νους αντιλαμβάνεται τη λειτουργία του σύμπαντος κόσμου. Χρησιμεύει κι αυτή σε ορισμένα πράγματα. Σε εμποδίζει φέρ’ ειπείν να πηδήξεις από τον πέμπτο όροφο αν δεν θες να αυτοκτονήσεις. Θέλω να πω ότι μπορεί ένας Παταφυσικός σαν τον Τσακαλώτο να είναι τόσο θετικός ώστε να χωνεύει τα αχώνευτα και να δηλώνει και ευχαριστημένος, αυτό όμως δεν εμποδίζει απαραιτήτως τη βαρυστομαχιά και τα δυσάρεστα συμπτώματά της.
Νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να σταματήσουμε να μεμψιμοιρούμε και να απολαύσουμε το θέαμα που μας προσφέρουν. Μπορεί να μας φαίνεται πολλές φορές κακόγουστο ή χοντροκομμένο, όμως τι να κάνουμε, Ελληνες είμαστε. Μπορεί να μην ξέρουμε τους Νταντά, ξέρουμε όμως πολύ καλά το Θέατρο Σκιών. Για να μην ξεχνάμε και τις παραδόσεις μας.

Πόλεμος -ισμών. Ούτε κρατισμός, ούτε και (ακραίος) νεοφιλελευθερισμός των χρηματαγορών. Δεν χωρούν όλα σε "πιατιλέτκι"

Του διαχειριστή: 

'Εχουμε ξαναμπλέξει με τους διάφορους -ισμούς που ταλάνισαν την Ευρώπη και τώρα τον κόσμο συνολικά πολλές φορές. 

Από τον Ναπολέοντα στους ναζιστές και στην παγκοσμιοιποίηση των αγορών, και μόνον αυτών ειδικά σήμερα, η Ευρώπη και όλος ο πλανήτης δεινοπάθησε ούκ ολίγες φορές. Σήμερα έχουμε μία παράξενη αλλά και ανίερη συμμαχία των παγκοσμιοποιημένων χρηματαγορών με την αριστερά κυρίως στην Ευρώπη (Μελανσόν στην Γαλλία, Τσίπρας στην Ελλάδα, Ποντέμος στην Ισπανία) όπου και σε ιδεολογικό πεδίο έχει ταυτιστεί με την παγκοσμιοποίηση των αγορών την οποία, τάχα μου, την πολεμά. Όμως, actae manent.

Στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία αριστερών και δεξιών έχει εκπαιδευτεί στην ιδέα ότι η σοβαρή επιχειρηματική δραστηριότητα σημαίνει αποκλειστικά σχέσεις με το κράτος. Με αυτή την έννοια δεν υπάρχουν πολλοί φιλελεύθεροι στην Ελλάδα.

Ομως αυτή η κατάσταση είναι κάτι που φρόντισε με μεγάλη επιμέλεια το κράτος στα χέρια των παλαιοκομματικών πρίν, των (παλαιο)κομμουνιστών σήμερα, και χάρις στην ασφυκτική πίεση της αριστεράς διαχρονικά. Το κράτος και αυτοί που το ήλεγχαν και το ελέγχουν δεν άφησε ούτε χαραμάδα γιά να αναπτυχθεί φιλελεύθερο τοπίο γιά το επιχειρείν. Οσοι ξέρουν από σοβιετία ξέρουν ότι το Ελληνικό επιχειρηματικό τοπίο είναι χτισμένοπάνω στο σοβιετικό πρότυπο.

Σκόπιμα αναμιγνύνεται το τοπίο που φτιάχτηκε διαχρονικά με το τι πραγματικά σημαίνει φιλελεύθερη στάση της κοινωνίας. Οι πραγματικά λίγοι φιλελεύθεροι ακούνε μεγενθυμένο  κράτος και τρέχουν. 

Ολα τα άλλα επιχειρήματα είναι γιά τα πανηγύρια. Επιεικώς.

Πρώτον η φιλελεύθερη στάση προυποθέτει ότι τα χρέη πληρώνονται. Φιλελεύθερη οικονομία προυποθέτει κράτος δικαίου και τήρηση των συμβολαίων. Η χρεωκοπία ώς κατάσταση υπάρχει φυσικά, αλλά προυποθέτει την απώλεια ιδιοκτησίας του χρεωκοπημένου, ώστε να παραχωρήσει τη θέση του σέ άλλους υγιείς. Αν ο θέλουμε διαγραφή χρεών σε αμιγώς φιλελεύθερο περιβάλλον, χωρίς (και υπερεθνικές σωτήριες επεμβάσεις) τότε θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι η Ελλάδα όλη θα πρέπει να βγεί στο σφυρί γιά να απαλλαγεί μεν από τα χρέη της αλλά και όλο της το ενεργητικό να αλλάξει ιδιοκτησία. Αυτό έπραξαν οι "αριστεροί" της σπείρας τσίπρα. Actae manent: Το ταμείο δημόσιας περιουσίας το ελέγχουν αποκλειστικά ΞΕΝΟΙ και η εθνική περιουσία θα είναι στα χέρια τους για 99! χρόνια, η -λέμε τώρα- ελλαδική κυβέρνηση απλά υπακούει σε εντολές. Η "επάρατη δεξιά" δεν διανοήθηκε ΠΟΤΕ να εκχωρισει την όλη εθνική περιουσία στους ξένους.

Το αληθινά φιλελεύθερο ζητούμενο είναι η ύπαρξη υγιούς ανταγωνιστικότητας στην αγορά, την παγκοσμιοποιημένη αγορά σήμερα. Έτσι π.χ. η έξοδος από το ευρώ και η επάνοδος στη δραχμή θα έδινε μιά πρόσκαιρη ανταγωνιστικότητα στην εξωστρεφή μερίδα της Ελλάδας, αλλά μόνο πρόσκαιρη. Η υποτίμηση πάντοτε ήταν ένα εργαλείο προσωρινής καταφυγής, αν γίνει μόνιμο ξέρουμε που οδηγεί. Και σε κάθε περίπτωση η υποτίμηση είναι καθαρά κρατικό εργαλείο, καθόλου φιλελεύθερο. Έστι δεν είναι κ. Μητστάκη; Το κράτος υποχρεώνει σε υποχώρηση τις αξίες με σκοπό να ευνοήσει μερικές ομάδες συμφερόντων ( π.χ. εξαγωγείς, τουρισμό) εις βάρος των υπολοίοων. Τι σχέση έχει αυτό με φιλελεύθερη στάση?

Παρακάτω, ακόμη και οι πιό σκληροί φιλελεύθεροι έχουν αποστάσεις από τις καθαρές αντιλήψεις γιά εκδοτικό προνόμιο σε όλους βάσει της δικής τους αξιοπιστίας και αποδέχονται την ύπαρξη μιάς κεντρικής τράπεζας που θα καθορίζει την νομισματική πολιτική. Η Φρανκφούρτη σήμερα εφαρμόζει μια 'αντικυκλική' νομισματική πολιτική που σκοπό έχει να φέρει τον πληθωρισμό της Ευρωζώνης σε ένα ύψος 2% που θεωρείται από τους περισσότερους ένα βέλτιστο ποσοστό ώστε να μην οδηγείται η οικονομία σε φαινόμενα αποπληθωρισμού που επηρρεάζουν αρνητικά τη λειτουργία της οικονομίας. Δεν είναι κατανοητό γιατί υψηλότερα επιτόκια σήμερα θα ήταν κάτι πιό 'φιλελεύθερο', εκτός αν νοιαζόμαστε γιά τις αποδόσεις των 'ραντιέρηδων' περισσότερο από ότι νοιάζεται γιά την επέκταση όλης της οικονομίας της ΕΖ.

Π.χ. οι Βαρουφάκης και Λαπαβίτσας από τη μιά μεριά είναι υποτίθεται κρατιστές που οραματίζονται μιά οικονομία του 'Γκοσπλάν' σαν την μόνη λύση, και από την άλλη μας τη λένε και από πάνω ότι οι φιλελεύθεροι δεν το πάνε στην άλλη άκρη εφαρμόζοντας τον Friedman σαν ευαγγέλιο αλλά αποδεχονται την ύπαρξη του κράτους και της κεντρικής τράπεζας σε ένα ρόλο γενικού ρυθμιστή του τοπίου της αγοράς ώστε να αποφεύγονται ακραία και αποσταθεροποιητικά φαινόμενα από την απόλυτα ελεύθερη λειτουργία των αγορών.

Αυτό είναι το πρόβλημα όλων των μαρξιστών: Εχουν πάθει τέτοια στένωση της οπτικής τους ώστε αδυνατούν να καταλάβουν ότι η κοινωνία πλέον δεν μπορεί να προοδεύσει ούτε με "πιατιλέτκι" ( τα Σοβιετικά 'πενταετή' προγράμματα) όπου μιά ομάδα κομματικών κομμισσάριων αποφασίζει γιά όλους, ούτε με μιά απόλυτη κατάσταση Φάρ Ουέστ στην αγορά. 

Αδυνατούν να καταλάβουν ότι η σύγχρονη φιλελεύθερη στάση απαιτεί μιά ισορροπία ανάμεσα στην κρατική παρέμβαση και την ελευθερία της δράσης. Μιά ισορροπία που καθορίζεται στο περιβάλλον της αστικής δημοκρατίας από την διαρκή διαπάλη των κοινωνικών ομάδων, όπου η κρατική παρέμβαση άλλοτε επεκτείνεται και άλλοτε συρικνώνεται κατά τις ανάγκες της εποχής και της κοινωνίας, παρέχοντας το πλαίσιο δράσης, αλλά ποτέ η ελευθερία δράσης δεν συνθλίβεται. Οι Βαρουφάκης και Λαπαβίτσας ζούν ακόμη στην εποχή του ... Ζορρό, την εποχή που είτε είσαι 'ηρωας' είτε 'κακούργος'. Με μιά μισοψημένη 'επιστημονικότητα' θέλουν σώνει και καλά να χωρέσουν τα πάντα σε ένα 'πλάνο'. 

Ευτυχώς η κοινωνία έχει κάνει βήματα που άφησαν αυτές τις μηχανιστικές αντιλήψεις του 19ου αιώνα εντελώς πίσω. Το τοπίο σήμερα είναι πολύ πιό πολύπλοκο και πολύ λιγότερο ακραίο από τα οράματα των απολιθωμάτων. Η ελευθερία οικονομικής δράσης είναι εκείνη που προωθεί τον κόσμο ολόκληρο σε επίπεδα ευημερίας αδιανόητα μερικές δεκαετίες πίσω. Αυτό είναι αυταπόδεικτο. Παράλληλα, αναγνωρίζεται ο ρυθμιστικός και μόνο ρόλος της κρατικής ισχύος. Η διαχείριση αυτής της ισορροπίας είναι το ζητούμενο πλέον. Οχι οι μανιχαισμοί της δεκάρας. 

Στην Ελλάδα, δυστυχώς δεν έχουμε φτάσει ακόμα σ' αυτό το σημείο-καμπή. Έχουμε πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να λύσουμε και δεν υπάρχει στον ορίζοντα καπνός...

Επινοώντας τον τροχό στην Ελλάδα του 2017 - Ανάπτυξη με ΕΣΠΑ και σουβλατζίδικα δεν γίνεται...

Του διαχειριστή

Μέχρι τον Φεβρουάριο του 2016 ο Μεγάλος Ηγέτης της πλέον ανίκανης σπείρας ανεπάγγελτων κρατιστών που κυβερνούν αυτήν εδώ την κρυφοκομμουνιστική χώρα, είχε ήδη βάλει 32!! νέους φόρους ενώ είχε ήδη διορίσει στο Δημόσιο όλα τα πανάσχετα κομματόσκυλα και τα αμόρε του.  Και ήθελε οι Γερμανοί να  ελαφρώσουν το χρέος αλλά ταυτόχρονα να χρηματοδοτούν αυτόν και την φατρία του όπως και το παρασιτικό κράτος της ασυσοδίας. Για να έρθει -λέει!- ανάπτυξη! Μόνο με γενναίες δομικές μεταρρυθμίσεις όμως του αριστερού κρατιστάν θα έρθει η ρημάδα η αανάπτυξη, πράγμα αδύνατον με την τωρινή (γαλαζοπρασινοκόκκινη) κλεπτοκρατία στα πράγματα. 

Αν και δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας, ιδού ενας τρόπος (και δεν είναι ο μόνος) για να αναπτύξει η Ελλάδα όλο της το υγιές δυναμικό:

Σύμφωνα με τον OECD, το 50% του παγκοσμίου ΑΕΠ σήμερα το παράγουν 1.200 εταιρείες, εκ των οποίων 800! έχουν έδρα τις ΗΠΑ. Εμείς στην κατάσταση διαρκούς χρεωκοπίας που βρισκόμαστε επί 7 χρόνια και με την ανεργία να μην λέει να πέσει κάτω από το 25%, θα έπρεπε λογικά να επιδιώκουμε με κάθε τρόπο, όπως έχουν κάνει άλλες σοβαρές χώρες στον κόσμο, να φέρουμε 10-15 από αυτές τις εταιρείες-κολοσσούς στην Ελλάδα. Να κάνουμε δηλαδή ό,τι έκαναν οι Ιρλανδοί τη δεκαετία του 1990 για να προσελκύσουν μεγάλες αμερικανικές πολυεθνικές, σαν τις Google, Apple, Tesla, Microsoft. Αυτό βέβαια θα προυπέθετε την διάλυση του παρασιτικού κομματικοκρατούμενου κράτους, πράγμα αδύνατον τώρα...

Με την φορολογία στην στρατόσφαιρα, ούτε χελιδόνια δεν ήρθαν φέτος ('νταξ, τα παραλέω, για έμφαση)...

Αντί γι' αυτά φέρνουμε πίσω τους αιώνιους φοιτητές, μπάζουμε ξανά από την κερκόπορτα της ιδιοτελούς κομματικής αλητείας τους φοιτητές (40%!!! λέγεται, μένει να το διασταυρώσουμε) στις διοικήσεις των ΑΕΙ και το χειρότερο, μπαζουμε άσχετους κομματάνθρωπους από την επαρχία! στην διοίκηση!! των ΑΕΙ. Κανένας λοιπόν παλαιοπασόκος δεν έμεινε αναξιοποίητος...όλα αυτά για τη πλέρια δημοκρατία όπως την ονειρέυονται οι μπολσεβίκοι του αριστερίστικου ελλαδικού κρατιστάν.

Δείτε εδώ: Ρυθμίσεις για την ανώτατη εκπαίδευση, την έρευνα και άλλες διατάξεις

Πρακτικές προσεγγίσεις σε χρόνια προβλήματα υπάρχουν αλλά το κομματικό αριστεροδεξιό κατεστημένο δεν θέλει και δεν μπορεί γιατί θα του κοπούν τα χέρια απά τα μαστάρια του κράτους...  

Θα μπορούσαμε να δώσουμε αποφασιστική ώθηση στην τεχνολογική καινοτομία και ταυτόχρονα να απασχολήσουμε με καλές αμοιβές το εξαιρετικό ελληνικό επιστημονικό δυναμικό που ασφυκτιά μέσα στον ζουρλομανδύα του κομματισμού, του κρατισμού και της ύφεσης.

Αλλά βέβαια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περιμένει να έρθει η ανάπτυξη με το ΕΣΠΑ, τα σουβλατζίδικα και τις καφετέριες. 

Νοιάζεται μόνο να εξοντώσει τον "ταξικό εχθρό", τουτέστιν τον ιδιωτικό τομέα και να διώξει περισσότερους  μορφωμένους κατά Καζάκο "προδότες" στο εξωτερικό για να μην χαλάσει η εκλογική σούπα. Την οποία σούπα προσαπθούν να διευρύνουν με (λαθρο)μετανάστες στους οποίους θέλουν να προσφέρουν ιθαγένεια! με συνοπτικές! διαδικασίες. Τόσο αντεθνικά δρούν...

Ο Τσίπρας και το μπουλούκι των μαθητευόμενων μάγων που τον πλαισιώνει ψάχνουν μόνο για κορόιδα που θα πληρώνουν φόρους για να μισθοδοτούνται οι Καρανίκες του δημοσίου. Όλα τα άλλα τούς είναι παντελώς αδιάφορα, γι' αυτό ετοιμάζονται να παίξουν πάλι τον ρόλο του "επιθετικού ζήτουλα" στο Eurogroup που τους είναι τόσο οικείος.

Οδεύοντας προς την Τσαβοποίηση - Η φασιστερή απαξίωση της Ελλάδας

Του διαχειριστή

Η έλευση της (παλαβής) αριστεράς, της φασιστεράς,όπως βαφτίστηκαν, για πολλούς καλοπροαίρετους έλληνες που τους ψήφισαν, σήμαινε την έλευση της ελπίδας και της αλλαγής της αδιέξοδης πολιτικής των μνημονίων. Οι περισσότεροι δεν συνειδητοποίησαν ότι επρόκειτο για άλλη μια φατρία ως επί το πλείστον φανατικών αριστεριστών με εμμονές και ιδεοληψίες ολοκληρωτικές, πολλές σταλινικής έμπνευσης που τώρα επιβεβαιώνονται. Ο μοναδικός τους στόχος ήταν η κατάληψη του κράτους και των προνομίων του προς ίδιον όφελος. Μία από τα ίδια λοιπόν και με αυτούς που τώρα επίσειαν το "ηθικό" τους πλεονέκτημα της τάχα μου μη προηγούμενης συμμετοχής τους στην εξουσία. Οι Έλληνες λησμόνησαν ότι ιδεολογικά είχαν επικρατήσει- γι' αυτό και ενοχικοί δεξιοί τους μιμούνταν σε όλα, ακόμα και στα εθνομηδενιστικά τους παραληρήματα- αν και ηττήθηκαν στον εμφύλιο του '47-'49. Και ερχόμαστε στο "σωτήριο" 2015:

Το πρώτο εξάμηνο του 2015 απείλησαν με ελληνέξοδο, το γωστό και ως Grexit, και περίμεναν πως οι δανειστές θα τα βάλουν στα πόδια και θα συνέχιζαν την απρόπσκοπτη χρηματοδότηση του παρασιτικού τους κράτους.. 

Μετά το δημοψήφισμα και προ του κινδύνου ολοσχερούς κατάρρευσης προσπάθησαν να συμπαρασύρουν, και το κατάφεραν μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, και την αντιπολίτευση για ένα 3ο μνημόνιο...

Επιβάρυναν την οικονομία με δεκάδες δισ. ευρώ ζημιές και νέα χρέη...

Κατόπιν ξεκίνησαν το παιχνίδι των καθυστέρήσεων του κλεισίματος των αξιολογήσεων φορτώνοντας και άλλα δεκάδες δισ. ευρώ στην οικονομία...

Συνέχισαν για επικοινωνιακούς λόγους τα ίδια και εντός της προεκλογικής περιόδου σε Γερμανία και Γαλλία προκειμένου να πετύχουν διευθέτηση του χρέους χρήσιμη πριν το 2021.

Και φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2017 και τώρα εμφανίζονται ικανοποιημένοι με μια καλή λεκτική!! διατύπωση για το χρέος.

Λες και ηττηθήκαμε σε πόλεμο, υπέγραψαν την παράδοση  της εθνικής περιουσίας για 99!!! χρόνια, που ούτε η "επάρατη" δεξιά δεν έκανε, αλλά επιχαίρουν με μια "καλή διατύπωση" και μόνο...

Στην παιδεία, αφού, μέσω Μπαλτά, κήρυξαν πόλεμο σε αφηρημένα ουσιαστικά,  όπως π.χ. στην αριστεία, επιτέθηκαν κατόπιν μέσω Φϊλη και Γαβρόγλου,  σε κάθε τι που πρωτίστως θα διαμορφώνει Έλληνες πολίτες και δευτερευόντως κοσμοπολίτες που απεχθάνονται την πατρίδα τους και τα έθιμά της, όπως συνηθίζουν να πράττουν οι έλληνες ψευτοαστοί και δυτικοφωταδισμένοι..

Ακύρωσαν τον νόμο Διαμαντοπούλου και επανεφεραν το status quo ante  του ΠΑΣΟΚισμού της ασυδοσίας με το ρημαδοάσυλο, τους αιώνιους φοιτητές και, κυρίως, την επαναφορά των φοιτητικών φατριών και παρατάξεων στην διοίκηση των ΑΕΙ. Τόση πολιτική μικρόνοια μόνο ιδεοληπτικοί παράφρονες και λυσσασμένοι για εξουσία και μάσα περιθωριακοί θα επεδείκνυαν...

Δυστυχώς για εμάς, έχουμε να κάνουμε με ανίκανους λωποδύτες και με εθνικά επικίνδυνους ερασιτέχνες , τους χειρότερους που έχουμε δει από την χούντα και μετά.

Η ένδεια της αριστερίστικης πολιτικής, Τσακαλώτος: «Να πετύχουμε κάτι, οτιδήποτε, αρκεί να μην μείνουμε με άδεια χέρια»

Σχόλιο

Ο Τσίπρας αφού αρχικά επαναλάμβανε διαρκώς ότι ο στόχος στα Eurogroup είναι η ελάφρυνση του χρέους, όταν δεν τον πέτυχε δεν είχε πρόβλημα. Γύρω από τη σφαίρα που είχε πάει αλλού για αλλού, σχεδίασε τον νέο στόχο «να πάρουμε το QE». Όταν το QE πήγε περίπατο, ο στόχος άλλαξε πάλι και έγινε «να βγούμε στις αγορές». Τώρα που ούτε αυτός ο στόχος επετεύχθη, ζωγραφίστηκε νέος - «να κάνουν γενναίες επενδυτικές παρεμβάσεις στην Ελλάδα οι δανειστές». Επειδή όμως ο Σόιμπλε έχει αγριέψει και υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να μην επιτευχθεί ούτε ο τελευταίος στόχος, υπάρχει έτοιμος ο εναλλακτικός τον οποίο περιέγραψε ο Τσακαλώτος σε μια κρίση ειλικρίνειας - «να πετύχουμε κάτι, οτιδήποτε, αρκεί να μην μείνουμε με άδεια χέρια». Δηλαδή τελικά ο στόχος για τον Τσίπρα είναι να καταφέρει να βρει τη σφαίρα του κάπου στο χαρτί, ακόμα και σε καμιά γωνία, και να μην έχει πάει στον γάμο του καραγκιόζη. Από επιτυχία σε επιτυχία πάμε με τον πρωταθλητή μας...

  

Τα πιο πάνω μου θυμίζουν την σύνοψη της αλλοπρόσαλλης διαπραγματευτικής στρατηγικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που διάβασα σε πρόσφατο άρθρο του Αντώνη Πανούτσου στο liberal.gr. «Υπάρχουν δύο τρόποι να κάνεις σκοποβολή. Στον πρώτο σημαδεύεις, πυροβολείς και πηγαίνεις στον στόχο να δεις το αποτέλεσμα της βολής. Στον δεύτερο πυροβολείς, βρίσκεις τη σφαίρα και με έναν μαρκαδόρο σχεδιάζεις έναν στόχο γύρω της. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι παγκόσμιος πρωταθλητής με τη δεύτερη μέθοδο». 

Γιατί είναι επικίνδυνοι-Η ιδεολογική τύφλωση του αριστερισμού, ο πολιτικός αναλφαβητισμός του συνδικαλιστή και η νοοτροπία του μαθητή - καταληψία

Του Κώστα Στούπα 
capital.gr
 

Η περίοδος διακυβέρνησης Τσίπρα εξελίσσεται εντός των προβλέψεων της κοινής λογικής. Όπως άλλωστε αναμενόταν εξελίσσεται στη μεγαλύτερη κωμωδία της νεώτερης ιστορίας και διατηρεί στο ακέραιο τις πιθανότητες  να καταλήξει σαν μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες των τελευταίων δεκαετιών.

Ατάκες σαν αυτή με τη "γραβάτα" και το "too good to be true"... σε σχέση με  το στραπάτσο για το χρέος που απ’ όλους πλην κυβέρνησης αναμενόταν, έχουν τις προϋποθέσεις να μνημονεύονται ειρωνικά στους καφενέδες της χώρας για δεκαετίες.  

Κάθε εξουσία στην εποχή της δημοκρατίας αντλεί νομιμοποίηση από την ελεύθερη συμμετοχή στην καθολική ψηφοφορία μέσω γενικών εκλογών.

Την αποδοχή και ανοχή της εξουσίας της όμως την εξασφαλίζει μέσω ενός αφηγήματος που "πουλάει" στην κοινωνία, με βάση το οποίο συνθέτει μια κοινωνική και εκλογική πλειοψηφία ή έστω στρατηγική μειοψηφία με βάση τις διαθλάσεις του εκλογικού νόμου.

Καμία εξουσία δεν μακροημέρευσε όσο ισχυρή πλειοψηφία και να διέθετε στα έδρανα του κοινοβουλίου, αν δεν διέθετε ένα επαρκές αφήγημα που "περνούσε" σε μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας.

Η παράταξη του κ. Τσίπρα ήρθε στην εξουσία με αφήγημα την  κατάργηση του μνημονίου με ένα άρθρο και ένα νόμο, το "κούρεμα" του χρέους, την επαναφορά της 13ης σύνταξης, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τις επανακρατικοποιήσεις κλπ.

Σε όλα όμως τα ζητήματα έχει πράξει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υποσχόταν ξεθεμελιώνοντας εκ βάθρων όλες τις βάσεις του πολιτικού αφηγήματος της ελληνικής μεταπολιτευτικής αριστεράς.

Μετά το ναυάγιο του 2015, που επανέφερε την οικονομία στην ύφεση ή τη στασιμότητα και τη φόρτωσε με μερικές δεκάδες δισ. βάρη, η κυβέρνηση προσπαθεί να πιαστεί ως ναυαγός από το σωσίβιο κάποιου νέου πολιτικού αφηγήματος.

Ανέδειξε το χρέος σαν βασικό επικοινωνιακό σωσίβιο και επικέντρωσε σε κάποια ευνοϊκή διευθέτησή του ολόκληρη τη στρατηγική της. Προσπάθησε να οικοδομήσει το νέο πολιτικό αφήγημα γύρω από το χρέος καθώς πόνταρε και στη μεταξύ Ευρωπαίων και ΔΝΤ διχογνωμία περί αυτό.

Τα αποτελέσματα όπως τα οποία καταγράφουν οι εξελίξεις είναι τραγικά. Όχι μόνο δεν πήρε τίποτα χειροπιαστό για το χρέος αλλά οι καθυστερήσεις και η αβεβαιότητα στην οικονομία έχουν δημιουργήσει μια εκρηκτική ατμόσφαιρα.

Εκ των υστέρων κρίνοντας, το πιο επωφελές πολιτικά (και σε σχέση με τα ιδιοτελή συμφέροντα των μελών της) για αυτήν την κυβέρνηση, θα ήταν να κλείσει το Φεβρουάριο του 2015 τη συμφωνία του δευτέρου μνημονίου και να καρπωθεί τα οφέλη της ανάπτυξης που είχαν δρομολογήσει οι Σαμαρο-Βενιζέλοι με τον Στουρνάρα. Να έκανε τότε δηλαδή ένας μέρος αυτών που κάνει τώρα. Έτσι τα επιπλέον μέτρα θα ήταν του ύψους e-mail Χαρδούβελη ή παραπάνω, αλλά σε καμιά περίπτωση αυτά που είναι σήμερα και έπονται τα επόμενα χρόνια.

Θα μπορούσε επικοινωνιακά να καρπωθεί την έξοδο από το μνημόνιο και την ανάπτυξη επιπέδου τουλάχιστον  2-3% που θα ακολουθούσε το 2015 και το 2016.

Ακόμη και αν αυτό δεν ήταν δυνατόν να γίνει, λόγω των αριστεριστών που είχε η πρώτη κοινοβουλευτική ομάδα, ελπίδες θα είχε αν είχε κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου στις αρχές του 2016. Η πολύ ευνοϊκή συγκυρία στη διεθνή οικονομία και λόγω ποσοτικής χαλάρωσης έχει δημιουργήσει έναν ωκεανό ρευστότητας που αναζητά να τοποθετηθεί.

Αν είχε κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση στις αρχές του 2016 η κατάσταση στην οικονομία θα ήταν καλύτερη απ’ ό,τι είναι σήμερα.

Η ιδεολογική τύφλωση του αριστερισμού, ο πολιτικός αναλφαβητισμός του συνδικαλιστή και η νοοτροπία του μαθητή - καταληψία όμως δεν επέτρεψαν να διακρίνει τις ευκαιρίες που η συγκυρία του εξασφάλισε και να τις εκμεταλλευτεί, έστω καιροσκοπικά.

Σε αντίθεση με τον Γ. Παπανδρέου, τον Α. Σαμαρά και τον Ε. Βενιζέλο που έπρεπε να μετατρέψουν ένα έλλειμμα 15% του ΑΕΠ σε πλεόνασμα, ο Αλέξης Τσίπρας παρέλαβε τη χώρα με πρωτογενές πλεόνασμα. Λίγα είχε να  κάνει στη συνέχεια.

Γιατί τα έκανε θάλασσα;

Γιατί αυτός και η παρέα του ποτέ δεν ήταν τίποτα παραπάνω από καταληψίες 15μελών  μαθητικών συμβουλίων  σε μια χώρα, που όχι απλά δεν τιμωρεί τους καταληψίες δημόσιων σχολείων και δημόσιων χώρων αλλά τους επιβραβεύει.

Καθώς η Ευρώπη, μπορεί να περνά κρίση, αλλά απέχει πολύ από το  να μοιάζει με το ελληνικό "μπάχαλο" ακυβερνησίας, έσπασαν  τα μούτρα τους...

Το 2016 με τον ανεκδιήγητο νάρκισσο Υπουργό πήγε να εκβιάσει τους Ευρωπαίους με ένα κραχ στις αγορές και την οικονομία λόγω Grexit και απέτυχε...

Το ίδιο έργο πήγε να επαναλάβει το 2016 καθυστερώντας τη δεύτερη αξιολόγηση, έτσι ώστε να πέσει μέσα στην προεκλογική περίοδο της Γαλλίας και της Γερμανίας και απέτυχε ξανά...

Κάθε βήμα τους αποδεικνύει πως δεν ξέρουν να "διαβάζουν" τις εξελίξεις και δεν μπορούν να μεθοδεύσουν λύσεις πρακτικές και αποτελεσματικές.

Τα παιδιά δεν ξέρουν να "διαβάζουν" τους συσχετισμούς δυνάμεων και γι’ αυτό συνιστούν κίνδυνο για τη χώρα.

Τα επόμενα επεισόδια...

Οι δημοσκοπήσεις στην καλύτερη περίοδο του έτους που είναι η περίοδος Φεβρουαρίου-Ιουνίου καθώς δεν υπάρχει η καταβολή ΕΝΦΙΑ και Φόρου Εισοδήματος, δείχνουν στασιμότητα στη θηριώδη διαφορά των 10-15 μονάδων μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος.

Καθώς θα ξεκινήσει οσονούπω η περίοδος φορολογικής αφαίμαξης του β εξαμήνου,  θα ξεκινήσει  πάλι η διεύρυνση που κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει σε κατάρρευση...

Οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης ήδη από πέρυσι, αποσκοπούν στην εξασφάλιση της δεύτερης θέσης και όχι της πρώτης. Το ερχόμενο Φθινόπωρο όταν θα είναι γνωστά τα εκκαθαριστικά και οι συνέπειες τους και σε αυτούς που δεν θα καταβάλλουν φόρους, η δεύτερη θέση θα είναι δύσκολο να διατηρηθεί...

Μια ανοησία της αριστεράς είναι η πεποίθηση πως αν εξοντώσουν φορολογικά όσους κερδίζουν πάνω από 1.000 ευρώ θα εξασφαλίσουν την εύνοια όσων ζουν με 300 και 500 ευρώ.  Κάνουν λάθος. Η προλεταριοποίηση της μικρο-μεσαίας τάξης πιέζει στην εξαθλίωση τα χαμηλότερα εισοδήματα...

Οι βαθιές ρίζες του ενδοτισμού

Του Γιώργου Καραμπελιά*

Ένα φαινόμενο που έχει εκπλήξει ακόμα και τους πιο ακραίους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αξιοθαύμαστη συνοχή την οποία επιδεικνύουν απέναντι σε όλες τις υποχωρήσεις, τις παλινωδίες, τις προδοσίες, τα καραγκιοζιλίκια τα οποία διαπράττει η ηγεσία τους. Αυτοί εκεί, «μπετόν αρμέ». Όπως βέβαια και οι συγκυβερνήτες τους, των ΑΝΕΛ.

Βεβαίως, έχουν επανειλημμένα τονιστεί αρκετές από τις αιτίες αυτής της συμπεριφοράς: Πρόκειται για τυχάρπαστους οι οποίοι, αφού ανέβηκαν στην εξουσία ως εκ θαύματος –εξαιτίας της κρίσης–, γνωρίζουν πως αυτή η ευνοϊκή συγκυρία δεν πρόκειται να ξαναέλθει και γι’ αυτό μένουν γαντζωμένοι στις καρέκλες τους μέχρι τελικής πτώσεως· οποιαδήποτε «προδοσία» και αν διαπράξουν απέναντι στις υποσχέσεις και τις ιδεολογίες τους. Και προφανώς δεν είναι αμελητέα τα χιλιάρικα και οι απολαβές του βουλευτικού θώκου και οι χιλιάδες διορισμοί στο κράτος και τις ΜΚΟ. Ωστόσο, ούτε και στο εσωτερικό του κόμματος, ακόμα και σε όσους δεν είναι διορισμένοι –ελάχιστοι έχουν απομείνει–, φαίνεται να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος αναβρασμός.

Ακόμα παραπέρα, ούτε καν το ΚΚΕ ούτε η εξωκοινοβουλευτική αριστερά δείχνουν κινητικότητα και αντιπολιτευτική διάθεση ανάλογη με εκείνη που έδειχναν πριν ανέβει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι βέβαια, σε ό,τι αφορά στη διάλυση της εκπαίδευσης, τον εθνομηδενισμό στα βιβλία της ιστορίας, τον πολυπολιτισμό, το μεταναστευτικό και τα σύμφωνα συμβίωσης, βρίσκονται στην ίδια γραμμή με την κυβερνητική πολιτική.

Όμως, αυτό το φαινόμενο της χωρίς προηγούμενο εκχώρησης της εθνικής περιουσίας από την αριστερά στους ξένους δανειστές δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξηγηθεί απλώς και μόνο με την ιδιοτέλεια της εξουσίας και των αριστερών ιδεολογημάτων. Θα πρέπει να σκάψουμε βαθύτερα για να το ερμηνεύσουμε. Το γεγονός, π.χ., ότι αδιαφορούν για την πλήρη αποεθνικοποίηση την ελληνικών τραπεζών, την εκχώρηση των λιμανιών και των αεροδρομίων κ.λπ. έχει δυστυχώς μια βαθύτερη ιδεολογική καταγωγική μήτρα: τον θεμελιώδη εθνομηδενισμό του κυρίαρχου ρεύματος της ελληνικής αριστεράς, δυστυχώς από τα γεννοφάσκια του.

Από την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων και μετά, δύο παρατάξεις στην Ελλάδα θα ταχθούν ενάντια στη «Μεγάλη Ιδέα» της εθνικής ολοκλήρωσης: η βασιλικο-λαϊκή δεξιά και η κομμουνιστική αριστερά. Αυτές οι δυνάμεις θα αντιταχθούν και θα υπονομεύσουν με κάθε τρόπο την εθνική ολοκλήρωση του ελληνισμού – στην πρώτη περίοδο κατ’ εξοχήν η δεξιά. Και η μεν δεξιά, μέχρι το 1960, θα εμμένει στη φιλοτουρκική πολιτική της, η δε αριστερά στη φιλοσλαβική. Εξ ου και το οίκαδε των βασιλικών και του κομμουνιστικού κόμματος, από τη Σμύρνη, η υποστήριξη της «ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης» από το ΚΚΕ, ο δοσιλογισμός μεγάλου μέρους της δεξιάς, στη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής.

Η Αριστερά, στη διάρκεια της Κατοχής, θα συμπλεύσει με το λαϊκό αντιστασιακό αίσθημα και θα το εκφράσει οργανωτικά, δεδομένου εξάλλου ότι και ο μεγάλος της πάτρωνας, η Σοβιετική Ένωση, πολεμούσε ενάντια στους Γερμανούς. Παρ’ όλα ταύτα, στη συνέχεια θα εμπλακεί ασύγγνωστα στον Εμφύλιο με μια Δεξιά που θα περάσει από τους Γερμανούς στους Εγγλέζους, ενώ το 1949 θα θυμηθεί και πάλι το «Μακεδονικό». Πάντως, μέσα από την Αντίσταση και στα άμεσα μεταπολιτευτικά χρόνια η Αριστερά θα συνδεθεί, και κάποτε θα ταυτιστεί, με τους λαϊκούς αγώνες και, δεδομένου ότι η Ελλάδα βρισκόταν υπό δυτική ηγεμονία, θα μπορεί να λειτουργεί και ως αντιιμπεριαλιστική δύναμη. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, στην Κύπρο, ο ομογάλακτος αδελφός της, το ΑΚΕΛ, θα απέχει από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, τον οποίο θα στηρίζει η ελληνική Αριστερά!

Όταν, εντούτοις, μετά το 1964, η πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης θα αντιταχθεί στην ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, η ηγεσία της ελληνικής Αριστεράς θα αρχίσει να απομακρύνεται από το αίτημα της Ένωσης και θα αρχίσει σταδιακώς να μετακινείται προς εκείνο της «ανεξαρτησίας». Το ΑΚΕΛ και η ελληνική Αριστερά, αίφνης, θα επιμένουν όλο και πιο πολύ στα δικαιώματα των «αδελφών μας Τουρκοκυπρίων». Παράλληλα, η Δεξιά αποδείχτηκε ανίκανη να ακολουθήσει μια εθνικοαπελευθερωτική γραμμή, δεδομένης της εξάρτησής της από τις ΗΠΑ, εξάρτηση που θα οδηγήσει αρχικώς στην αποχώρηση της ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο και, τελικά, στο πραξικόπημα και την προδοσία του Ιωαννίδη. Τί έκανε όμως την ίδια περίοδο η ηγεσία της αριστεράς; Έφτασε ακόμα και να επιχαίρει για την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων, γιατί έτσι αποτύγχανε το πραξικόπημα στην Κύπρο και κατέρρεε η δικτατορία στην Ελλάδα!

Δηλαδή, σε όλη την ιστορική διαδρομή, από τους Βαλκανικούς Πολέμους και μετά, οι ηγεσίες της Αριστεράς και της Δεξιάς παρεμπιπτόντως μόνο βρέθηκαν να συμβαδίζουν με το λαϊκό αίσθημα (ο Μεταξάς το 1940 και η ηγεσία της Αριστεράς στη διάρκεια της αντίστασης) και μόνο κάποιες «αιρετικές» δυνάμεις της αριστεράς που εξέφραζαν ένα δρόμο που ξεκινάει από τους Ριζοσπάστες των Επτανήσων (ο Σταύρος Καλλέργης, ο Μαρίνος Αντύπας, ο Γιαννιός, ο Σκληρός,) ή της κεντροαριστεράς, ο Παπαναστασίου κ.λπ. –μέχρι το ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων– θα εκφράζουν, λιγότερο ή περισσότερο, μια γραμμή σύνθεσης κοινωνικών και εθνικών προταγμάτων. Η ηγεσία της κυρίαρχης Αριστεράς και η ηγεσία της Δεξιάς υπήρξαν πάντοτε στην Ελλάδα, καθεμιά με τον τρόπο της, ενάντιες σε μια εθνική πατριωτική αντίληψη. Χαρακτηριστικά, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, η Αριστερά θα επικρίνει διαρκώς τις «υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες», θα κηρύττει την ελληνοτουρκική φιλία και η ανανεωτική της πτέρυγα –που συγκροτεί και τον πυρήνα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ– θα καλλιεργεί έναν άκριτο ευρωπαϊσμό και «αντιεθνικισμό».

Κατά συνέπεια, ο εθνομηδενισμός είναι οργανικό στοιχείο της ιδεολογίας της ελληνικής Αριστεράς, στην πλειοψηφία της, όπως η υποταγή στους δυτικούς πάτρωνες είναι επίσης οργανικό στοιχείο της Δεξιάς. Ό,τι θετικό έχει γίνει στη χώρα έγινε παρά και ενάντια σε αυτές τις κυρίαρχες ιδεολογίες, ακόμα και εάν τα σχετικά κινήματα ηγεμονεύονταν από τους μεν ή από τους δε. Το ΕΑΜ, δημιούργημα του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού, ηγεμονεύτηκε από ένα κομμουνιστικό κόμμα που χειραγώγησε την αυτοθυσία των μελών του με τον χειρότερο τρόπο και καταδίκασε ακόμα και τον ίδιο τον ηγέτη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, τον Άρη Βελουχιώτη. Η Δεξιά ηγήθηκε του αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο αλλά, ακριβώς λόγω των εξαρτήσεών της, τον άφησε ημιτελή και στη συνέχεια οδήγησε σε τεράστιες συμφορές με το πραξικόπημα.

Άνθρωποι λοιπόν που έχουν γαλουχηθεί, σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, με το μίσος για την πατρίδα τους, που αρνούνται την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού, που θεωρούν πως θα πρέπει να αποσυνδεθεί κάθε ιστορική σύνδεση της Ελλάδας με την ορθοδοξία, που πιστεύουν πως είναι «εθνικιστική ιδέα» η άποψη που υποστηρίζει ότι οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας πρέπει να ανήκουν σε Έλληνες ιδιοκτήτες και καλλιεργεί αντίθετα έναν ψευτο «διεθνισμό», του τύπου «ίδια είναι τα αφεντικά ελληνικά-γερμανικά», με ελαφρά συνείδηση μπορούν να προχωρήσουν στα μεγαλύτερα ξεπουλήματα χωρίς να ιδρώνει τ’ αυτί τους. Αυτό και κάνουν οι Συριζαίοι, ανεπίγνωστα, ασύγγνωστα και ανενδοίαστα.

Είναι καιρός, λοιπόν, μετά από δεκαετίες «λάθη» και «προδοσίες», που έχουν πληρώσει πριν από όλους οι ίδιοι οι οπαδοί και τα μέλη της Αριστεράς, ιδιαίτερα από τα λαϊκά στρώματα, να αντιμετωπίσουν κατάματα την πραγματικότητα: Ακριβώς επειδή η ηγεμονική άποψη της ελληνικής Αριστεράς αρνιόταν, και συνεχίζει να αρνιέται, πως η πατρίδα μας διεξάγει πριν από όλα έναν αγώνα με εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά, γι ’αυτό και εκχωρούν εν τέλει με τόση ευκολία και αναισχυντία και τα κοινωνικά δικαιώματα. Έτσι, λοιπόν, εάν θέλουν οι ίδιοι να συνεχίσουν σε μια κατεύθυνση πατριωτική, θα πρέπει να αποκοπούν οριστικά από αυτή την Αριστερά, τον Τσίπρα και τις παραφυάδες του. Και, προφανώς, το ίδιο ισχύει για τους πατριώτες της Δεξιάς. Άραγε τους εκφράζει ο Καμένος ή οι ναζί «γερμανοτσολιάδες»;

*Ο κ. Γιώργος Καραμπελιάς είναι συγγραφέας, επικεφαλής του Κινήματος Άρδην.