Έντιμο συμβιβασμό κάνουν οι ηττημένοι. Τα σοβαρά κράτη διαπραγματεύονται

Του Δημήτρη Τσαϊλά*
capital.gr
 

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι, για να αποτραπεί μια οδυνηρή ήττα απαιτείται συνδυασμός χαρισματικής ηγεσίας, κατάλληλης τακτικής, πατριωτισμός, αλλά κυρίως αυτό που είναι γνωστό ως ηθικό ή θέληση, που είναι τα βασικά συστατικά, με τα οποία θα αντιμετωπίσει ο λαός τον αντίπαλο, όσο ισχυρός και δόλιος είναι.

Το κέντρο βάρους της ελληνικής κοινωνίας στην αντιπαλότητα με την ονοματολογία του κρατιδίου στα βόρεια σύνορά μας, είναι η θέληση για συνέχιση του αγώνα για την αποφυγή οικειοποίησης της ιστορίας μας από αλλοεθνείς κατοίκους στην περιοχή της Μακεδονίας. Είναι το κέντρο όλης της δύναμης από την οποία εξαρτώνται τα πάντα. Έχουμε μάθει πολύ καλά στην εξέλιξη της εικοσιπενταετούς διαμάχης ότι το μικρό εξαρτάται πάντα από το μεγάλο, το δευτερεύον από το σημαντικό και το συμπτωματικό από το ουσιώδες. Άραγε μας έγινε μάθημα; Είναι χαρακτηριστικό διότι, είναι η ικανότητα από την οποία αντλούνται δυνάμεις ώστε να υπάρχει ελευθερία δράσης ή θέλησης για τη συνέχιση του αγώνα.

Ενώ ο ορισμός του κέντρου βάρους είναι αρκετά σαφής, η υπεράσπισή του είναι δύσκολη υπόθεση. Διότι σε μια εθνική υπόθεση, το κέντρο βάρους διαμορφώνεται καταλυτικά από το πρόσωπο του ηγέτη και από τη κοινή γνώμη. Και επειδή σήμερα, έχουμε δυσκολία στην ανεύρεση του καταλλήλου ηγέτη, για αυτό το λόγο, όλα τα πολιτικά κόμματα πρέπει να δείξουν εθνική συναίνεση.

Από την πλευρά των «αντιπάλων», η πίεση θα ασκηθεί επαναλαμβανόμενα με επιμονή προς την ίδια κατεύθυνση. Είναι ξεκάθαρες οι προθέσεις τους, αποκαλύφθηκαν πλέον ότι κτυπούν το κέντρο βάρους της ελληνικής κοινωνίας με μεθόδους προπαγάνδας για να επηρεάσουν την κοινωνική συνοχή, που αφού την κατακερματίσουν επενδύουν στον φόβο του ελληνικού λαού, που σκοπό έχουν να τον μετατρέψουν σε άβουλα πλάσματα ώστε να τον ελέγχουν.

Όπως το κυνηγητό των μαγισσών έτσι και η ονοματολογία του τεχνητού, κατά τα άλλα κρατιδίου, στα βόρεια σύνορά μας παρουσιάζει μια εντυπωσιακή συμπεριφορά των δήθεν μύθων που είναι μελαγχολικά δείγματα της υστερίας που σε μια εποχή έκλυσης των ηθών και του πατριωτισμού μπορεί να αποκλείσει από τη πολιτική ζωή και το πνεύμα και το ήθος αλλά κυρίως τα γεωπολιτικά ερείσματα. Δηλαδή μια συμπεριφορά που προσπαθεί να ασκήσει συναισθηματική απήχηση στον πληθυσμό των χωρών, επειδή δεν αντιλαμβάνονται τα γεωπολιτικά επιχειρήματα.

Το ερώτημα είναι, αν χρειάζεται στην εθνική μας πολιτική ασφαλείας την παρουσία αυτού του κράτους, ως κράτος μαξιλάρι (Buffer state). Το σίγουρο είναι ότι οι ΗΠΑ και οι Δυτικοί επιθυμούν διακαώς την είσοδο του κρατιδίου στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ με οποιοδήποτε όνομα, με σκοπό να αναχαιτιστεί η Ρωσική επιρροή. Το επίσης σίγουρο είναι ότι αυτή η Κεντροβαλκανική Δημοκρατία με πρωτεύουσα τα Σκόπια, δεν έχει καμιά ιστορική σχέση με τη Μακεδονία. Ο λόγος τους δεν είναι μυστηριώδης. Η μπούρδα του «Μακεδονισμού» είναι το μόνο συναίσθημα με πάνδημο απήχηση. Εξ άλλου είναι φανερό ότι μόνο ένας μύθος δεν χρειάζεται συζήτηση. Και αυτός ο μύθος συντηρείται στη Σλαβική Δημοκρατία μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο ρόλος των πολιτικών μας ταγών, σε αυτό το κορυφαίο σημείο της «επίθεσης», είναι να μετατρέψουν τους ανθρώπους της κοινωνίας που ηγούνται σε ενιαία ομάδα με σκοπό να αντιμετωπίσει με γενναιότητα τις εχθρικές επιθέσεις όσο σκληρές και αν είναι, να υπομείνει τις αναγκαστικές δοκιμασίες και να αποτρέψει την απογοήτευση. Αυτή είναι μεταφορικά και η κεντρική ουσία της κοινωνικής συνοχής.

Διαφορετικοί άνθρωποι με ανόμοια κοινωνικοοικονομικά υπόβαθρα με ποικίλο μορφωτικό επίπεδο, αναμένεται να συστήσουν όχι μια συλλογή ατόμων, αλλά μια ομάδα μέσα στην οποία ο καθένας αγωνίζεται για την επιβίωση του συνόλου της κοινωνίας. Το σύνολο της κοινωνίας που λαμβάνει μέρος σε αυτή τη διαμάχη διαμορφώνει τον κοινωνικό χαρακτήρα αυτού του πολέμου, αφού κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί σε ένα έθνος το δικαίωμα να αγωνιστεί με όλες τις δυνάμεις του για το συμφέρον του.

Ας αναλογιστούμε πρώτα, σε ποιο βαθμό η εν λόγω συζήτηση περί της ύπαρξης του κρατιδίου στα βόρεια σύνορά μας που μας αναστατώνει, είναι εμποτισμένη με θέματα εξουσίας, με πολιτική, με δικαιοσύνη, με ηθική, και με ευθύνη. Στη συνέχεια με νηφαλιότητα μπορούμε να εξετάσουμε τις πτυχές σύμφωνα με τις παραδοσιακές ανησυχίες με τη διεθνή ασφάλεια.

Ελπίζω να μπορέσουμε να «θεωρητικοποιήσουμε την ασφάλεια» και να δημιουργηθεί μια συζήτηση ανάμεσα σε ρεαλισμό και κριτική ορθολογιστικής προσεγγίσεως σε τέτοια σημαντικά θέματα.

*Ο κ. Δημήτρης Τσαϊλάς είναι Υποναύρχος ε.α. ΠΝ.

Γιατί ο Τσίπρας πιθανόν δεν θα προχωρήσει σε συμβιβασμό με τα Σκόπια

Υποθέτω ότι, σύμφωνα με τον Τσίπρα, όπως η θάλασσα και το έδαφος δεν έχουν σύνορα, έτσι και το Μακεδονία δεν μας ανήκει. Ανήκει σε όλους όσοι (μπορούν να) το διεκδικούν. Υποψιάζομαι όμως ότι ένας αδίστακτος πολιτικάντης όπως ο Τσίπρας που έχει ιδιαίτερα αυξημένο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και ιδιαίτερα άτονο το αίσθημα του ανήκειν σε πατρίδα (εκτός και αν οι κομμουνιστικές ιδεοληψίες είναι πατρίδα) θα καταφύγει σε ένα πολύ πιο κυνικό πολιτικό τέχνασμα για δύο λόγους: Πρώτον, τον Ιούλιο θα γίνει στις Βρυξέλλες σύνοδος των χωρών μελών του ΝΑΤΟ (που γίνεται συνήθως κάθε 1-2 χρόνια) στην οποία τα Σκόπια φιλοδοξούν να πάρουν επιτέλους το πράσινο φως για ένταξη στη Συμμαχία. Μέχρι τώρα τους εμπόδιζε το βέτο που είχε (απειλήσει να) ασκήσει η Ελλάδα το 2008, επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή. Η ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι η ασφαλέστερη εγγύηση των Σκοπιανών για την εδαφική τους ακεραιότητα αφού το κρατίδιο αυτό κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να διαλυθεί και να διαμοιραστεί ανάμεσα στην Αλβανία και τη Βουλγαρία. Προφανώς και οι Αμερικανοί επιθυμούν την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ διότι τους συμφέρει ο κατακερματισμός των Βαλκανίων για να μπορούν να ελέγχουν ευκολότερα την περιοχή μας.
Δεύτερον, υπάρχει εδώ και λίγους μήνες μία νέα κυβέρνηση στα Σκόπια υπό τον Ζάεφ η οποία προσποιείται ότι ακολουθεί πιο συγκαταβατική πολιτική απέναντί μας από ότι η προηγούμενη άκαμπτα εθνικιστική του Νίκολας Γκρουέφσκι. Στην πραγματικότητα βέβαια οι παραχωρήσεις της κυβέρνησης Ζάεφ είναι άνευ ουσίας, μία απλή κοροϊδία για να μπορούν τα ελληνικά ΜΜΕ και πολιτικά κόμματα να λένε ότι δήθεν "οι Σκοπιανοί κάνουν μερικά βήματα πίσω". Στο ουσιαστικό ζήτημα, αυτό του ονόματος "Μακεδονία", οι Σκοπιανοί δεν πρόκειται να υποχωρήσουν ούτε χιλιοστό και ο λόγος είναι απλός. Χωρίς το όνομα "Μακεδονία" το κρατίδιο αυτό είναι ένα τίποτα διεθνώς, ένα αδιάφορο κατάλοιπο του Ψυχρού Πολέμου, ένα σκουπίδι της Ιστορίας. Εφόσον ήδη τους έχουν αναγνωρίσει ως "Μακεδονία" 134 χώρες, ανάμεσά τους οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα και η Βρετανία, είναι εντελώς απίθανο να εγκαταλείψουν οικειοθελώς αυτό το όνομα και να πουν σε όλα αυτά τα κράτη "ξέρετε, είχαμε κάνει λάθος 26 χρόνια, και το σωστό είναι να μας αναγνωρίσετε πάλι με άλλο όνομα".
Ο Τσίπρας όπως και όλοι οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί γνωρίζουν πολύ καλά (και αν αμφιβάλλουν μπορούν να πειστούν από μερικές μυστικές δημοσκοπήσεις) ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι σφόδρα αντίθετη στην παραχώρηση του ονόματος "Μακεδονία" στα Σκόπια έστω και στα πλαίσια σύνθετης ονομασίας με επιθετικό ή γεωγραφικό προσδιορισμό.  

Και είναι φυσικό αυτό, διότι δεν μιλάμε για κάτι σαν το Μνημόνιο που θα έχει επιπτώσεις για 99 χρόνια και κάποια στιγμή θα γίνει πικρή ανάμνηση, αλλά για ένα εθνικό ανοσιούργημα που θα ταλανίζει τον ελληνισμό μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. Οι διάφορες διαρροές που έχουν ήδη ξεκινήσει για πιθανές ονομασίες απλώς σφυγμομετρούν την κοινή γνώμη για να δουν τις αντιδράσεις της, οι οποίες είναι ήδη έντονες και διαπερνούν οριζόντια όλο το πολιτικό φάσμα. 
Συνεπώς εκτιμώ πως ούτε σε δημοψήφισμα θα τολμήσει να πάει ο Τσίπρας για το ζήτημα αυτό (του φτάνουν τα υπόλοιπα προβλήματα αντιδημοφιλίας που έχει), ούτε θα επιχειρήσει να δώσει οριστική λύση και να αναλάβει το τρομακτικό πολιτικό κόστος. Δεν είναι τόσο βλάκας ώστε να πάει να βγάλει αυτός το φίδι από την τρύπα όταν δεν το έκαναν τόσες προηγούμενες κυβερνήσεις. Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας και το επιτελείο του ποντάρουν στο ότι ο ελληνικός λαός έχει εξουθενωθεί από τα μνημόνια και δεν πρόκειται να αντιδράσει. Αν ρισκάρουν να πάνε κόντρα στο λαϊκό αίσθημα υπάρχει το ενδεχόμενο να σημειωθεί πατριωτική έκρηξη από εκεί που δεν το περιμένει κανείς, αλλά ακόμα κι αν δεν συμβεί αυτό, είναι βέβαιο ότι η τιμωρητική βόμβα που θα σκάσει πίσω από το εκλογικό παραβάν δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο στο πολιτικό σκηνικό. Εκτιμώ όμως ότι είναι πρακτικά αδύνατον για οποιαδήποτε κυβέρνηση να λάβει μία απόφαση η οποία έρχεται σε τόσο έντονη δυσαρμονία με τη λαϊκή βούληση.
Ο Τσίπρας φυσικά ξέρει πως αν φέρει στη Βουλή κάποια συμφωνία σύνθετης ονομασίας για τα Σκόπια, ακόμη κι αν αυτή είναι σύμφωνη με τη γραμμή της κυβέρνησης Καραμανλή του 2008, η Νέα Δημοκρατία θα μπορεί εύκολα να βρει κάποια δικαιολογία για να την καταψηφίσει, και να του φορτώσει εσαεί το στίγμα της εθνικής μειοδοσίας το οποίο θα τον τελειώσει μια για πάντα πολιτικά. Στο εξής δεν θα είναι μόνο ο "πολιτικός απατεώνας, ο "ψεύτης" και ο "κωλοτούμπας", αλλά ακόμη χειρότερα θα είναι αυτός που πούλησε το όνομα της Μακεδονίας στους αδίστακτους πλαστογράφους της Ιστορίας, στα παρακμιακά απολειφάδια του πανσλαβισμού. Τώρα που έχει γευτεί τη γλύκα της εξουσίας ο Τσίπρας φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει στο πολιτικό προσκήνιο για πολλά χρόνια, και πιστεύω ότι είναι αρκετά πονηρός ώστε να μην πέσει σε μια τέτοια παγίδα.
Το πιθανότερο κατά τη γνώμη μου είναι να άρει ο Τσίπρας στα μουλωχτά το ελληνικό βέτο στη σύνοδο του ΝΑΤΟ ώστε αφενός να ενταχθούν τα Σκόπια στη Συμμαχία ως FYROM χωρίς άλλη καθυστέρηση (για να ικανοποιηθούν οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί), και αφετέρου να μην κατηγορηθεί ο ίδιος για ενδοτισμό. Μετά θα βγει και θα πει ότι "πράξαμε το καλύτερο δυνατό υπό τις δεδομένες συνθήκες αφού αποτρέψαμε τη διάλυση των Σκοπίων και την αστάθεια στα Βαλκάνια η οποία δεν συνέφερε σε καμία περίπτωση την Ελλάδα, αλλά χωρίς να δώσουμε τη συγκατάθεσή μας στην εκχώρηση του ονόματος Μακεδονία". Έτσι το ζήτημα τυπικά θα συνεχίσει να εκκρεμεί, και ο Τσίπρας δεν θα καταγραφεί στην Ιστορία ως ένας σύγχρονος Εφιάλτης.
Στις οξείες επιθέσεις της αντιπολίτευσης για την άρση του βέτο ο Τσίπρας και οι βουλευτές του θα μπορούν να απαντούν κυνικά ότι "εξασφαλίσαμε το μείζον που ήταν η σταθερότητα των Βαλκανίων, και δεν δώσαμε τίποτα περισσότερο στα Σκόπια από ό,τι είχαν δώσει ήδη από το 1995 με την Ενδιάμεση Λύση οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας". Επιπλέον θα επιχειρήσουν πιθανότατα,και πάλι να πετάξουν το μπαλάκι των ευθυνών στη Νέα Δημοκρατία με το επιχείρημα: "Φωνάζετε για την άρση του βέτο, αλλά τι πετύχατε εσείς με το βέτο του 2008; Είχατε σχεδόν 7 ολόκληρα χρόνια μετά το βέτο για να λύσετε το πρόβλημα της ονομασίας και δεν κάνατε τίποτα. Το μόνο που καταφέρατε με το βέτο ήταν να υπονομεύσετε τη σταθερότητα στα Βαλκάνια, την οποία μόνο το ΝΑΤΟ μπορεί να εγγυηθεί". Είναι απείρως ευκολότερο για τον Τσίπρα να διαχειριστεί πολιτικά την άρση του βέτο χωρίς κανένα αντάλλαγμα, παρά την εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας. 
Αν συμβεί τελικά αυτό το σενάριο που υποψιάζομαι θα πρόκειται βέβαια για άλλη μία μεγαλειώδη πολιτική απάτη της Αριστεράς, αφού τα Σκόπια θα καταλήξουν να χρησιμοποιούν στο ΝΑΤΟ τη συνταγματική τους ονομασία, θα λειτουργούν ως υποκατάστημα της Τουρκίας εναντίον μας, θα συνεχίσουν ακάθεκτα τις αλυτρωτικές τους βλέψεις, θα επαναφέρουν σταδιακά στη θέση τους ακόμα και τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου που αφαιρούν υποκριτικά τώρα, θα ενθαρρύνουν τους Αλβανούς να ανακινήσουν κι αυτοί ζήτημα Τσαμουριάς, και αφού δεν θα έχουν πλέον καμία πρεμούρα να λύσουν το πρόβλημα που έχουν μαζί μας θα το αφήσουν να σέρνεται στο διηνεκές - με εμάς πάλι να είμαστε οι χαμένοι της υπόθεσης.
Υ.Γ. Εξυπακούεται ότι η Ελλάδα δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να συναινέσει στην εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια διότι αυτό θα μας εξευτελίσει διεθνώς και θα μείνει ως ανεξίτηλα χαραγμένη μειοδοσία στα ιστορικά χρονικά για αιώνες. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία πόσες χώρες αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως Μακεδονία. Η επικύρωση της Ελλάδας είναι αυτή που έχει ασύγκριτα μεγαλύτερη νομική και κυρίως ιστορική βαρύτητα. Η Ελλάδα απλώς ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να κάνει πίσω σ' αυτό το ζήτημα - κανένας σπιθαμιαίος Τσίπρας ή Κοτζιάς δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να ξεπουλήσει μία Ιστορία 25 αιώνων. Υπάρχουν περιστάσεις όπου ένα έθνος επιβάλλεται να στέκεται όρθιο και αμετακίνητο υπερασπιζόμενο τα δίκαιά του, ακόμα κι αν έχει όλο τον πλανήτη απέναντι του. Θυμόμαστε όλοι τι έγινε προ ημερών στον ΟΗΕ όταν 128 χώρες καταψήφισαν την απόφαση του Τραμπ για μετακίνηση της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ ενώ την υπερψήφισαν μόνο 9 - αλλά παρ' όλα αυτά ο Ισραηλινός πρωθυπουργός βγήκε περιχαρής αμέσως μετά να κάνει θριαμβευτική δήλωση και να ευχαριστήσει τους 8 συμπαραστάτες της χώρας του. Έτσι συμπεριφέρονται τα κράτη που έχουν αξιοπρέπεια, αυτοπεποίθηση και πυγμή, και πρέπει να αντλούμε κι εμείς τα αναγκαία διδάγματα. Οι Σκοπιανοί πρέπει να αντιληφθούν πως αν θέλουν πραγματικά να καλλιεργήσουν καλές σχέσεις με την Ελλάδα, αυτό δεν μπορεί να γίνει πάνω σε μία αισχρή παραχάραξη της Ιστορίας και σε ασύστολα ψεύδη τα οποία κατά καιρούς διακωμωδούν ακόμα και οι ίδιοι. Αν επιμένουν τόσο πολύ να πάρουν κάποιο αρχαίο όνομα ας ονομάσουν τη χώρα τους Παιονία ή Δαρδανία, οι οποίες ταυτίζονται γεωγραφικά με την περιοχή που κατέχουν σήμερα.

Ο αλχημιστής...Μετατρέπουν την ντροπή και την άγνοια σε αξίωμα

Κι αυτό μας το είπε με περηφάνια ο ίδιος ο Σκοπιανός στη χτεσινή του στημένη συνέντευξη σε ελληνικό κανάλι! Η προκλητική του τοποθέτηση όμως, έμεινε ασχολίαστη και από τον δημοσιογράφο που του μιλούσε, και από όλα τα δελτία ειδήσεων, αλλά και από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης χτες. Καμιά έκπληξη! Η σημερινή ελληνική λούμπεν ελίτ της προπαγάνδας και της πληροφόρησης έχει πλήρη άγνοια για τα σοβαρά ζητήματα της χώρας. Εκτός αν της τα σφυρίξει κανένα τυχαίο δελτίο τύπου…

Τι νέο και αποκαλυπτικό είπε ο Σκοπιανός πρωθυπουργός στην κατ' επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης  συνέντευξή του; Ότι «ο πρωθυπουργός κ Τσίπρας του ζήτησε να υποχωρήσει από τη θέση «ότι η χώρα του κατέχει το μονοπώλιο της ιστορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου». Δηλαδή, του είπε ο κ Τσίπρας ότι έχει ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ δικαίωμα στην ιστορία του Μεγαλέξανδρου! Κι αυτός, αποφάσισε μεγαλόθυμα να κάνει ένα βήμα πίσω!

Αυτή η κομβική φράση που μαρτυράει και πού ακριβώς το πάει σε συμφωνία για το όνομα η κυβέρνηση έμεινε αναπάντητη και ασχολίαστη από τον δημοσιογράφο που έπαιρνε τη συνέντευξη, αλλά έμεινε και έξω από όλα τα δελτία ειδήσεων που αναμετέδιδαν χτες τη συνέντευξη! Επίτηδες; Όχι, με βεβαιότητα.

Γιατί ο γράφων ξέρει πολύ καλά την αμάθεια και την αμορφωσιά που υπάρχει στη ελληνική δημοσιογραφία γύρω από τα θέματα της χώρας, όπως είναι το Μακεδονικό, το Βορειοηπειρωτικό, το Κυπριακό, το Ανατολικό με την Τουρκία και το Κουτσοβλαχικό με τη Ρουμανία.

Αλλά, έμεινε και έξω από την παρατήρηση όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Που επιδεικνύουν την ίδια αμάθεια και αδιαφορία σε θέματα που έχουν ματώσει και θα ματώνουν την ελληνική ιστορία. Με κάθε βεβαιότητα. Αιτία; Η επιπολαιότητα, η απουσία σοβαρότητας, η αδιαφορία και η άγνοια.

Τι μας είπε ακριβώς ο Σκοπιανός πρωθυπουργός; Ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός του αναγνώρισε ότι οι κάτοικοι της χώρας του είναι κι αυτοί Μακεδόνες απόγονοι του Αλέξανδρου (!) και επομένως η χώρα του έχει δικαιώματα στην ιστορία της Μακεδονίας. Του αναγνώρισε δηλαδή ο κ Τσίπρας τη μοιρασιά της ελληνικής ιστορίας!

Ο κ Τσίπρας είναι αποδεδειγμένα αμόρφωτος. Δεν έχει ιδέα από ιστορία. Και δεν έχει και κανένα ενδιαφέρον στην ελληνική ιστορία, από ιδεολογική τοποθέτηση. Για τον κ Τσίπρα και τους ομοϊδεάτες του στον ΣΥΡΙΖΑ όποιος ασχολείται με την ελληνική ιστορία και την αξία της, (με εξαίρεση την περίοδο του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ) είναι εθνικιστής και φασίστας.

Συνακόλουθα, ο κ Τσίπρας, όπως και ο κ Κοτζιάς, δεν έχουν ιδέα από την αξία και το ρόλο που παίζει η ιστορία στις σχέσεις μιας χώρας με τον έξω κόσμο, αλλά και στην υπαρξιακή τοποθέτηση των κατοίκων μιας χώρας. Δεν έχουν ιδέα, ότι αν υπάρχει η χώρα σήμερα δεν το χρωστάει τόσο στην επανάσταση του ‘21 όσο στο ότι οι δυνάμεις της εποχής υπερασπίζονταν τους επαναστάτες και τη χώρα σαν συνέχεια μιας ένδοξης ιστορίας. Ενός πολιτισμού.

Δεν έχουν ιδέα, ότι αν επέζησε η Ελλάδα της Μικρασιατικής καταστροφής το χρωστάει σ’ αυτό τι ίδιο βλέμμα που έβλεπαν οι ξένοι τον Βενιζέλο. Κι αν είναι σήμερα μέσα στην ΕΕ το χρωστάει στο ίδιο βλέμμα που «πούλησε» ο Καραμανλής στον Ζισκαρ ντ Εσταίν.

Ο κ Τσίπρας και το αμόρφωτο τσούρμο του δεν ξέρουν ότι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, που την έβγαλε από την αφάνεια τη δεκαετία του ’50 και του ’60 ήταν ο συνεχής αυτός πολιτισμός που συγκέντρωσε την προσοχή των καλλιτεχνών και των επώνυμων opinion leaders της εποχής.

Ο κ Τσίπρας και η λούμπεν μικροαστική τάξη που τον συντροφεύει δεν ξέρουν ότι, αποδεχόμενοι τη θέση των Σκοπιανών ότι είναι απόγονοι του Μεγαλέξαντρου και κληρονόμοι του μακεδονικού πολιτισμού (όπως αποκάλυψε ο κ Ζάεφ στη συνέντευξή του) αποδέχονται επίσημα τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας.

Αποδέχονται ότι οι σκοπιανοί δεν είναι ένα βουλγαροσλαβικό φύλο που κατέβηκε στη χώρα 900 χρόνια μετά τον Αλέξανδρο, όπως είναι η πραγματικότητα που ομολογούσε δημόσια ο ιστορικός  ηγέτης τους Κίρο Γκλιγκόροφ. Και αποδέχονται επίσημα πια τη δημιουργία ενός μακεδονικού ψευτοέθνους, με μια ψευτοïστορία που για να υπάρξει στηρίζεται σε ιστορικά ψέματα και σε έναν άκρατο εθνικισμό!

Ο κ Τσίπρας και το αμόρφωτο τσούρμο του δεν έχουν καμιά συναίσθηση ότι επιβραβεύουν έναν ακραίο εθνικισμό και τον τροφοδοτούν για να υπάρχει πιο δυνατός και στο μέλλον. Γιατί, οι αμόρφωτοι, δεν έχουν ιδέα πώς λειτουργεί η πολιτική και η διπλωματία στην πράξη. Δεν έχουν ιδέα από την αξία της ιστορίας στην πράξη της διεθνούς σκακιέρας.

Δεν ξέρουν οι αμόρφωτοι, ότι οι σκοπιανοί χρησιμοποιούν στα σχολεία, στην ιστορική διαστρέβλωση που διδάσκονται εδώ και 70 χρόνια, τον Αλέξανδρο και τους Μακεδόνες (ήδη από το 500 πχ) σαν εχθρούς των Ελλήνων και τιμωρούς τους και σαν παραδείγματα για τα δικά τους συναισθήματα απέναντι στους Έλληνες. Γιατί η ιστορία, που υποβαθμίζουν οι αμόρφωτοι του κ Τσίπρα, γεννάει συναισθήματα και λαϊκές συνειδήσεις. Γεννάει δυνάμεις. Γεννάει μέλλον.

Όταν ο κ Τσίπρας ζητάει από τον κ Ζάεφ να μας κάνει τη χάρη να μοιραστούμε τον Αλέξανδρο, δεν ξέρει ο αμόρφωτος, ότι ο Ζάεφ δεν έχει μάθει τον στρατηλάτη σαν Έλληνα, αλλά σαν εχθρό των Ελλήνων. Σάμπως ο κ Τσίπρας τον έχει μάθει σαν Έλληνα; Σάμπως ξέρει την αξία της ιστορίας στη σύγχρονη διπλωματία και πολιτική; Ή, ακόμα χειρότερα, σάμπως τον ενδιαφέρει; Ο κ Τσίπρας πήρε εντολή από τον Τραμπ να τελειώνει με το Μακεδονικό μέχρι τον Ιούνιο γιατί οι ΗΠΑ θέλουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ και εκτελεί εντολές για να έχει τις ΗΠΑ σύμμαχο ώστε να μην κουνηθεί από την εξουσία. Απλά πράγματα.

Και, στον διακαναλικό προπαγανδιστικό μηχανισμό που έχει στήσει, με τους καναλάρχες να τον λιβανίζουν προκειμένου να επωφεληθούν από τους νόμους του γκλουβέρνου, έχει μοιράσει τη «δουλειά». Ποιός είναι οι πιο «ανύποπτος» για κυβερνητισμό σταθμός μετά τον ΣΚΑΙ; Ο ΑΛΦΑ. Στον ΣΚΑΙ, άλλωστε έδωσε συνέντευξη ο Έρντοαν. Μια συνέντευξη του Ζάεφ εκεί και κανείς δεν μπορεί να πει ότι μίλησε σε κυβερνητικά Μέσα! Τη χτεσινή συνέντευξη, μάλιστα την πήρε άνθρωπος που δεν ξέρει την τύφλα του για το Μακεδονικό ζήτημα! Έτσι δουλεύει το σύστημα εδώ και 3,5 δεκαετίες, που ξεχείλωσε η διαπλοκή.

Ο κ Τσίπρας μας είπε, λοιπόν, με το στόμα του κ Ζάεφ, ότι το όνομα θα είναι Μακεδονία με κάποιο προσδιορισμό, που θα χαθεί στη διεθνή και ντόπια καθημερινότητα. Επομένως ότι γείτων χώρα έχει σχέση με τη γεωγραφική Μακεδονία, με την οποία δεν έχει καμιά σχέση σε καμιά περίοδο της ιστορίας! Ότι η σημαία παραμένει με τον ήλιο της Βεργίνας, δικαιωματικά πλέον! Ότι στα σχολεία οι σλαβοβούλγαροι δεν θα μαθαίνουν την αλήθεια της καταγωγής τους, αλλά, με την άδεια των Ελλήνων, ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, που ήταν εχθροί και τιμωροί των Ελλήνων,! Με ό,τι αυτό συνεπάγεται!

Ο ξένος παράγοντας πρέπει να αισθάνεται τρισευτυχισμένος με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ποτέ καμιά άλλη στη χώρα δεν θα ήταν τόσο πρόθυμη να ξεπουλήσει τον οικονομικό πλούτο, τις επιχειρήσεις, το μεροκάματο, το Μακεδονικό, το Βορειοηπειρωτικό και το Κυπριακό με το Αιγαίο με μεγαλύτερη προθυμία. Γιατί ποτέ δεν εμφανίστηκε μέχρι τώρα στη χώρα κυβέρνηση που να έχει τόση λιγούρα και πόθο να κρατήσει την εξουσία «πάση θυσία». Θυσία των κατοίκων και των αξιών τους.

Με αφορμή τη χτεσινή κυβερνητική ξεφτίλα με τον Τούρκο αξιωματικό,  αναρωτιέται κανείς γιατί ξοδεύει τόσα πολύτιμα δισεκατομμύρια του λαού η Ελλάδα για να εξοπλίζεται διαρκώς, όταν ο μοναδικός μεγάλος κίνδυνος για τον οποίο εξοπλίζεται την κατατρομοκρατεί με δυο δηλώσεις;; Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά του Τραμπ κ Τσίπρα όταν τα κάνετε επάνω σας και εξευτελίζετε το δικανικό σύστημα της χώρας από το φόβο ενός δικτάτορα, του Έρντοαν;

Ποτέ καμιά κυβέρνηση δεν εξευτέλισε τον ελληνικό λαό, στο όνομα του οποίου δρα, πολεμώντας ενάντια στη Δικαιοσύνη για να υπηρετήσει από φόβο έναν δικτάτορα σαν τον Έρντοαν. Και μόνο οι μετεμφυλιακοί νόμοι και η χούντα επικαλούνταν δικαστικά το δημόσιο συμφέρον για να καταπατήσουν νόμους ανθρώπινων δικαιωμάτων! Πρέπει να είσαι πολύ φασίστας ή πολύ δειλός για να κάνεις τέτοιες ατιμίες.

Φαίνεται ότι στην κυβέρνηση περισσεύουν και τα δύο χαρακτηριστικά.

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης

capital.gr

Τι Μποφίλιου τι Μπαζιάνα

Του Γιάννη Σιδέρη

«Αν η μελέτη του κομμουνισμού βρισκόταν μόνο στην αφομοίωση εκείνων που λένε τα κομμουνιστικά έργα, τα βιβλία και τα φυλλάδια, τότε πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να βγάλουμε κομμουνιστές παπαγάλους ή καυχησιάρηδες…».

Β. Ι. Λένιν - για το ρόλο και τα καθήκοντα της κομμουνιστικής νεολαίας στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Ο πρωθυπουργός είναι κατά της ιδιωτικής Παιδείας αλλά στέλνει τα παιδιά του στην ελίτ των ιδιωτικών σχολείων, την σχολή Χιλ. Οποιος τολμούσε να εντοπίσει δημοσίως την αναντιστοιχία διακηρύξεων και πράξεων (που στην ουσία είναι κοροϊδία προς τους ψηφοφόρους), αντιμετώπιζε την συκοφαντία από τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, ότι στοχοποιεί τα παιδιά του. Τι σχέση είχαν τα παιδιά με την κατάδειξη της αναντιστοιχίας του μπαμπά με τις διακηρύξεις του, μόνο οι εντεταλμένοι συκοφάντες το γνώριζαν. Η ίδια κατηγορία επικρέμεται ενδεχομένως και προς τους κριτές της κας Μπαζιάνα, για την επίμαχη συνέντευξή της.

Ως τώρα η αντιμετώπιση της πρωθυπουργικής συντρόφου, ήταν άκρως διακριτική από τα «βοθροκάναλα» και τον «ξεπουλημένο τύπο». Όμως η κα Μπαζιάνα, ανέβηκε αυτοβούλως στην σκηνή, διεκδικώντας πολιτικό ρόλο. Επέλεξε να είναι αυτόκλητη συνήγορος υπεράσπισης μιας κυβέρνησης που έχει κατοχυρώσει τη δική της άδεια σελίδα στο λήμμα «Αξιοπιστία του πολιτικού λόγου».

Είναι τόσο οφθαλμοφανής η σύγκρουση των ισχυρισμών της με την πραγματικότητα της τρίχρονης κυβερνητικής πορείας, ώστε εικάζει κανείς ότι η κα Μπαζιάνα, ομού μετά του κ. πρωθυπουργού, έχουν εντοιχιστεί σε ένα περίκλειστο περιβάλλον, μακράν της ζέουσας πραγματικότητας των καθημερινών ανθρώπων που υφίστανται την πολιτική τους.

Ολη η συνέντευξη ήταν μία πολυκαιρισμένη φιλολογία, ένα γρονθοκόπημα της κοινής λογικής, μια στεψοδικία, εννοιών και ευθυνών.
Αν και γνωστά, αξίζει να εντοπιστούν. Χαρακτηρίζει τους δανειστές ως «μια τιμωρητική φασιστική μπότα που προσπαθούσε να σου λιώσει το κεφάλι επειδή τόλμησες να εκστομίσεις «δεν αντέχουμε άλλο» (σ.σ. Και μετά μας πείραξε η Μποφίλιου που χαρακτήρισε την Ε.Ε. δικτατορία, και η οποία έχει το άλλοθι της καλλιτεχνικής ευαισθησίας και το δικαίωμα της υποκειμενικής ματιάς, ως μη πολιτικό πρόσωπο). Μα στις φασιστικές μπότες, αν είναι τέτοιες, αντιστέκεσαι μέχρι τέλους. Δεν υποχωρείς, δεν παρακαλάς, δεν κλαψουρίζεις.
Λέει για το δημοψήφισμα: Στο εσωτερικό «τον τόνο έδινε η τρομοκρατία των ΜΜΕ, η πίεση το συστήματος για να υποκύψεις». Μα εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε ότι τα ΜΜΕ είχαν δίκιο. Το κατάλαβε και ο σύντροφος της βγάζοντας έρπη, πως αν τηρούσε όσα έλεγε, η κόλαση στην οποία θα εισερχόταν η χώρα, θα τον έστελνε στο Γουδή.

Το ωραίο είναι ότι το παραδέχεται και η ίδια τονίζοντας «είμαι απολύτως σίγουρη, ότι η επιλογή της άτακτης σύγκρουσης θα έκανε τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους». Μα όταν αυτά σας έλεγαν τα «ξεπουλημένα» ΜΜΕ, οι αναλυτές και οι αρθρογράφοι, οι οπαδοί σας (επειδή έτσι τους είχατε μάθει), τους χαρακτήριζαν προδότες, γερμανοτσολιάδες και πουτανάκια των δανειστών.

Την τραγελαφική περίοδο Γιάνη, την καλύπτει με ένα πέπλο αγανακτισμένης αξιοπρέπειας λέγοντας «επέλεγες να μη δεχτείς ακόμα μια οικονομική βοήθεια με τους παλιούς όρους, δεν έσκυβες το κεφάλι». Μα μετά δέχτηκες χειρότερους όρους, υπέγραψες τρίτο μνημόνιο, παρέδωσες τη δημοσία περιουσία για 99 χρόνια, δέχτηκες θηριώδη πλεονάσματα για 60 χρόνια, πετσόκοψες και άλλο τις συντάξεις και το αφορολόγητο, φτωχοποίησες περαιτέρω το λαό.

Στο όριο του σουρεαλισμού είναι και το περίφημο «ο Τσίπρας δεν πρόδωσε, δεν εξαπάτησε, δεν είπε ψέματα». Μα αυτό το παραδέχτηκε και ο ίδιος στη Guardian τον Ιούλιο του 17, λέγοντας ότι πολλοί τους λένε ψεύτες αλλά δεν τους λένε κλέφτες. Θα ήταν κατανοήσιμο να δικαιολογεί την στροφή… 360 μοιρών (που θα έλεγε και ο πρωθυπουργός), επικαλούμενη τη χρηματιστική βουλιμία των αγορών, την σκληρότητα των δανειστών, την ανελαστικότητα των κανονισμών (που την επέδειξαν και στα άλλα μνημονιακά κράτη, αλλά αυτά δεν κλαψούρισαν, ανασκουμπώθηκαν και άρχισαν την άνοδο). Είναι ακατανόητο όμως να ισχυρίζεται ότι δεν εξαπάτησε. Προφανώς αυτοί που ψήφισαν «όχι» στο Δημοψήφισμα… δεν εξαπατήθηκαν! (η στήλη το έχει χαρακτηρίσει ως «αστείο δημοψήφισμα», αλλά δεν έπαυε αυτό να ήταν φωνή λαού, που έπρεπε να γίνει σεβαστή, με όποιο τίμημα).

Είναι επίσης σουρεαλιστική η συναισθηματική φόρτιση που εκπέμπει, εκμυστηρευόμενη ότι κάθε επέτειο του δημοψηφίσματος κλαίει. Δεν κλαίει οικτίροντας εαυτόν τε και συντρόφους για τη μεγάλη χίμαιρα στην οποία ως ανώριμοι συνθηματολόγοι νεολαίοι, ενεπλάκησαν και στροβίλισαν τη χώρα, δεν τύπτεται ούτε σεμνύεται γιατί το κόμμα της διεθνοποίησε τη λέξη «kolotouba», εγγράφοντας μια μελανή υποσημείωση στην ιστοριολογία της διεθνούς αριστεράς. Κλαίει επειδή δεν τους άφησαν να κάνουν το παιχνίδι τους έτσι όπως το είχαν φαντασιωθεί. Ένα παιχνίδι μικρομέγαλων οιηματιών νεαρών, ένα παιχνίδι έξω από ευρωπαϊκούς κανονισμούς, και κυρίως έξω από την προαιώνια παραδοχή: Κανείς δεν σου χαρίζει λεφτά για να κάνεις το κομμάτι σου. Αντίσταση τσάμπα δεν υπάρχει. Τόσοι αριστεροί το έμαθαν στο πετσί τους, πληρώνοντας με τη ζωή τους. Οποιος αντιστέκεται, πρέπει να έχει και το θάρρος να υποστεί τα επίχειρα.

Οσο για την διαπίστωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, όχι την εξουσία, δείχνει ότι η πολιτική κουλτούρα της κας Μπαζιάνα, βρίσκεται καθηλωμένη στις λενινιστικές αρχές του πρώτου μισού του προηγούμενο αιώνα, όταν τα αριστερά κόμματα - διακήρυταν ότι - έπρεπε να πάρουν την εξουσία για να εγκαθιδρύσουν το δικό τους καθεστώς.

Στον 21ο αιώνα στην Ευρώπη, το κράτος είναι - πρέπει να είναι - απρόσωπος διοικητικός γραφειοκρατικός μηχανισμός που διεκπεραιώνει τεχνικά τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Κανένα καθεστώς δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί. Τέτοιες πομφόλυγες περί εξουσίας έλεγε και το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80, και αποδείχτηκαν εκ του πονηρού. Απλώς το απενοχοποίησαν ώστε να οικειοποιηθεί πελατειακά το πελατειακό κράτος της Δεξιάς.

Εν ονόματι της Μακεδονίας-2: Η εγγονή του Τίτο μας διδάσκει ιστορία...

Η εγγονή του Γιόζιπ Μπροζ Τίτο γράφει ότι τα Σκόπια δεν έχουν σχέση με την Μακεδονία

Πηγή: Καθημερινή

Παρότι ο παππούς μου, Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, έδωσε το όνομα «Μακεδονία» σε μία από τις έξι δημοκρατίες που συνιστούσαν τη Γιουγκοσλαβία, είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η κίνηση δεν είχε σκοπό να δημιουργήσει αλυτρωτικές διεκδικήσεις προς τις γειτονικές χώρες, με τις οποίες η Γιουγκοσλαβία ανέπτυξε φιλικές σχέσεις και γόνιμη συνεργασία. 

Επί πολλά χρόνια, οι αρχές των Σκοπίων παρουσιάζαν χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας», επεκτείνοντας «τα γεωγραφικά και εθνοτικά σύνορα της» στη Βουλγαρία, την Αλβανία και την Ελλάδα. Είναι αυτό το μοντέλο της περιφερειακής συνεργασίας που οι φίλοι μας στα Σκόπια διακηρύττουν, ότι θα ακολουθήσουν; 

H Ευρωπαϊκή Ένωση, τα Ηνωμένα Έθνη και η διεθνής κοινότητα έχουν επενδύσει σημαντικό πολιτικό και οικονομικό κεφάλαιο και έχουν καταβάλει μεγάλες προσπάθειες όσον αφορά την ειρήνευση και τη διατήρηση της ειρήνης στην πρώην Γιουγκοσλαβία και την ανθρωπιστική βοήθεια στα Βαλκάνια. Αυτό δεν ήταν μάταιο. Είναι προφανές ότι οι διεθνής κοινότητα επιδιώκει ένα κλίμα σταθερότητας, συνεργασίας και συγκατάθεσης, σε μία περιοχή, όπου το μέλλον είναι συνδεδεμένο με την ανάπτυξη. 

Όπως είναι ευρέως γνωστό, σύμφωνα με την Απόφαση 817/1993 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η χώρα έγινε δεκτή ως μέλος των Ηνωμένων Εθνών, λαμβάνοντας προσωρινά την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», εν αναμονή της επίλυσης των διαφορών σχετικά με το όνομα της. 

Επιπλέον, το Συμβούλιο Ασφαλείας, στην Απόφαση 845/1993, παρακίνησε «τις δύο πλευρές (την Ελλάδα και την ΠΓΔΜ) να συνεχίσουν τις προσπάθειες τους κάτω από την αιγίδα του γενικού γραμματέα, ώστε να φτάσουν σε μία ταχεία επίλυση των εκκρεμών ζητημάτων». Η διαπραγματεύσεις για αυτή την επίλυση είναι ακόμα σε εξέλιξη, με τη διευκόλυνση του ειδικού αντιπροσώπου του ΟΗΕ για το θέμα, Μάθιου Νίμιτς.  

Η αποδοχή της εισόδου στον ΟΗΕ κάτω από την προσωρινή διεθνή ονομασία «ΠΓΔΜ» και η αποδοχή της διαδικασίας «για συνέχιση των προσπαθειών υπό την αιγίδα του γενικού γραμματέα προς μία ταχεία επίλυση» των διαφορών στο ζήτημα της ονομασίας, και παράλληλα η συνέχιση της χρήσης του «συνταγματικού» ονόματος «Μακεδονία» - το οποίο δεν έχει γίνει δεκτό από τον ΟΗΕ! - συνιστά όχι μόνο εξαπάτηση και προσβολή προς τον διεθνή οργανισμό, αλλά και απόδειξη ότι θεωρούν τους εαυτούς τους «έξυπνους» και όλους τους άλλους «ηλίθιους».  

Θα ήθελα να θέσω στο τραπέζι ένα απλό ερώτημα: Αν παρουσιάσεις σε κάποιον έναν χάρτη, ο οποίος παραβιάζει την εδαφική του ακεραιότητα, τι θα περίμενες να κάνει; Να δεχτεί τις προτάσεις σου; Θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατό; 

Aπό τη στιγμή που οι χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας» και η σχετική αλυτρωτική πολιτική βασίζονται και απορρέουν από το ζήτημα της ονομασίας, δηλαδή τον όρο «Μακεδονία», είναι ξεκάθαρο πως αυτό ο όρος δεν μπορεί να δουλέψει. 

Σε μία συνέντευξη πριν από δύο χρόνια, υπογράμμισα πως «η πολιτική του Τίτο για μένα ήταν ξεκάθαρη: Ποτέ του δεν θα φλέρταρε με την ιδέα να επιμείνει στον όνομα ''Μακεδονία''. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι πολιτικοί των Σκοπίων υπήρξαν τόσο πεισματάρηδες στον ΟΗΕ ή οπουδήποτε αλλού, αντί να βρουν ένα λογικό διακριτό σημείο μεταξύ αυτής της γεωγραφικής περιοχής της Ελλάδας και του νέου κράτους τους. Η πολιτική τους δεν ήταν συνετή, γιατί δεν έκαναν καμία προσπάθεια να βρουν λύση μαζί με την Ελλάδα. Όχι, ο παππούς μου ποτε δεν θα επέμενε σε κάτι τέτοιο. 

Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε θεώρηση σχετικά με τις ιστορικές ρίζες ή τους ιστορικούς ισχυρισμούς, σε αυτή την περίπτωση, κατανοούμε ότι βρισκόμαστε σε διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ από το 1993. Με όλο τον σεβασμό και την εγκάρδια φιλία μας προς τους φίλους μας στα Σκόπια, όταν βρισκόμαστε σε ένα πλαίσιο διαπραγματεύσεων, δεν μπορούμε να πούμε «εμμένουμε στο όνομα Μακεδονία και δεν συζητάμε τίποτα άλλο». Το να καταστήσουμε σαφές τι δεν μπορούμε να δεχτούμε σε μία διαπραγμάτευση, προσφέρει ενδείξεις για τους γενικότερους στόχους μας. Αποκλείει ένα συγκεκριμένο πεδίο συζήτησης, όμως αφήνει όλα τα υπόλοιπα ανοιχτά. Παρ' όλα αυτά, το να ξεκαθαρίζουμε αποκλειστικά το τι θέλουμε, να εμμένουμε σε αυτό, και να μην κινούμαστε ούτε ένα χιλιοστό στα δεξιά ή τα αριστερά, η συμπεριφορά αυτή δεν είναι η αρχή αλλά το τέλος των διαπραγματεύσεων. 

Ο όρος «Μακεδονία» χρησιμοποιούταν πάντα για μία ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, το 51% της οποίας ανήκει στην Ελλάδα, το 38% στην ΠΓΔΜ και το 9% στη Βουλγαρία. Επομένως, θα ήταν παράλογο, από την πλευρά των Σκοπίων, να επιμένουν στη χρήση του όρου «Μακεδονία» σε αποκλειστική βάση. Θα ήθελα λοιπόν η ηγεσία στα Σκόπια να δώσει τον καλύτερο της εαυτό και να βρει λύση.  

Στους αρχαίους χρόνους, οι κάτοικοι της περιοχής της Μακεδονίας δόξαζαν τους ίδιους θεούς με τους Έλληνες, μιλούσαν την ελληνική γλώσσα και συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ένα προνόμιο που ήταν κατοχυρωμένο μόνο για τους Έλληνες. Όλοι οι φιλόσοφοι και οι συγγραφείς από την περιοχή της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένου του Αριστοτέλη, έγραφαν στα ελληνικά. Ο Μέγας Αλέξανδρος ο Μακεδόνας, ή όπως αλλιώς επιθυμούμε να τον αποκαλούμε, δεν διέδωσε την «μακεδονική» γλώσσα αλλά τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γλώσσα. 

Αν κάποιος έχει κάποια διαφορετική οπτική για την ιστορία, αυτό είναι ακαδημαϊκό ζήτημα, όχι πολιτικό. Αφήστε το στους ακαδημαϊκούς. 

Τόσο τις περασμένες δεκαετίες, όσο και πρόσφατα, έχουμε ακούσει επανειλημμένα για την «Μεγάλη Μακεδονία», τη «Μεγάλη Σερβία», τη «Μεγάλη Κροατία», τη «Μεγάλη Αλβανία», καθώς και άλλες εθνικιστικές κραυγές. Πραγματικά, πρόκειται για πολλά «Μεγάλα» κράτη σε έναν τόσο μικρό γεωγραφικό χώρο!

Το όνειρο μου είναι να δω όλες τις δημοκρατίες που συνιστούσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία να προοδεύουν και να αναπτύσσονται, κάτι το οποίο αναμφισβήτητα θα ενισχυθεί από την ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Πιστεύω, πως ο Μάθιου Νίμιτς ήταν απολύτως σωστός όταν ισχυρίστηκε ότι «ήρθε η ώρα να βρεθεί η λύση για την ονομασία».

*Η Σβετλάνα Μπροζ, εγγονή του Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, γεννήθηκε στο Βελιγράδι και είναι συγγραφέας του βιβλίου «Good People in an Evil Time». Είναι ιδρύτρια και διευθύντρια από το 2001 της ΜΚΟ GARIWO (Gardens of the Righteous Worldwide).

Παρότι ο παππούς μου, Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, έδωσε το όνομα «Μακεδονία» σε μία από τις έξι δημοκρατίες που συνιστούσαν τη Γιουγκοσλαβία, είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η κίνηση δεν είχε σκοπό να δημιουργήσει αλυτρωτικές διεκδικήσεις προς τις γειτονικές χώρες, με τις οποίες η Γιουγκοσλαβία ανέπτυξε φιλικές σχέσεις και γόνιμη συνεργασία. Επί πολλά χρόνια, οι αρχές των Σκοπίων παρουσιάζαν χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας», επεκτείνοντας «τα γεωγραφικά και εθνοτικά σύνορα της» στη Βουλγαρία, την Αλβανία και την Ελλάδα. Είναι αυτό το μοντέλο της περιφερειακής συνεργασίας που οι φίλοι μας στα Σκόπια διακηρύττουν, ότι θα ακολουθήσουν;

Πηγή: Η εγγονή του Γιόζιπ Μπροζ Τίτο γράφει ότι ο όρος «Μακεδονία» δεν λειτουργεί http://mignatiou.com/2018/01/i-engoni-tou-giozip-broz-tito-grafi-oti-o-oros-makedonia-den-litourgi/

Παρότι ο παππούς μου, Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, έδωσε το όνομα «Μακεδονία» σε μία από τις έξι δημοκρατίες που συνιστούσαν τη Γιουγκοσλαβία, είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η κίνηση δεν είχε σκοπό να δημιουργήσει αλυτρωτικές διεκδικήσεις προς τις γειτονικές χώρες, με τις οποίες η Γιουγκοσλαβία ανέπτυξε φιλικές σχέσεις και γόνιμη συνεργασία. Επί πολλά χρόνια, οι αρχές των Σκοπίων παρουσιάζαν χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας», επεκτείνοντας «τα γεωγραφικά και εθνοτικά σύνορα της» στη Βουλγαρία, την Αλβανία και την Ελλάδα. Είναι αυτό το μοντέλο της περιφερειακής συνεργασίας που οι φίλοι μας στα Σκόπια διακηρύττουν, ότι θα ακολουθήσουν; H Ευρωπαϊκή Ένωση, τα Ηνωμένα Έθνη και η διεθνής κοινότητα έχουν επενδύσει σημαντικό πολιτικό και οικονομικό κεφάλαιο και έχουν καταβάλει μεγάλες προσπάθειες όσον αφορά την ειρήνευση και τη διατήρηση της ειρήνης στην πρώην Γιουγκοσλαβία και την ανθρωπιστική βοήθεια στα Βαλκάνια. Αυτό δεν ήταν μάταιο. Είναι προφανές ότι οι διεθνής κοινότητα επιδιώκει ένα κλίμα σταθερότητας, συνεργασίας και συγκατάθεσης, σε μία περιοχή, όπου το μέλλον είναι συνδεδεμένο με την ανάπτυξη. Όπως είναι ευρέως γνωστό, σύμφωνα με την Απόφαση 817/1993 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η χώρα έγινε δεκτή ως μέλος των Ηνωμένων Εθνών, λαμβάνοντας προσωρινά την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», εν αναμονή της επίλυσης των διαφορών σχετικά με το όνομα της. Επιπλέον, το Συμβούλιο Ασφαλείας, στην Απόφαση 845/1993, παρακίνησε «τις δύο πλευρές (την Ελλάδα και την ΠΓΔΜ) να συνεχίσουν τις προσπάθειες τους κάτω από την αιγίδα του γενικού γραμματέα, ώστε να φτάσουν σε μία ταχεία επίλυση των εκκρεμών ζητημάτων». Η διαπραγματεύσεις για αυτή την επίλυση είναι ακόμα σε εξέλιξη, με τη διευκόλυνση του ειδικού αντιπροσώπου του ΟΗΕ για το θέμα, Μάθιου Νίμιτς. Η αποδοχή της εισόδου στον ΟΗΕ κάτω από την προσωρινή διεθνή ονομασία «ΠΓΔΜ» και η αποδοχή της διαδικασίας «για συνέχιση των προσπαθειών υπό την αιγίδα του γενικού γραμματέα προς μία ταχεία επίλυση» των διαφορών στο ζήτημα της ονομασίας, και παράλληλα η συνέχιση της χρήσης του «συνταγματικού» ονόματος «Μακεδονία» – το οποίο δεν έχει γίνει δεκτό από τον ΟΗΕ! – συνιστά όχι μόνο εξαπάτηση και προσβολή προς τον διεθνή οργανισμό, αλλά και απόδειξη ότι θεωρούν τους εαυτούς τους «έξυπνους» και όλους τους άλλους «ηλίθιους». Θα ήθελα να θέσω στο τραπέζι ένα απλό ερώτημα: Αν παρουσιάσεις σε κάποιον έναν χάρτη, ο οποίος παραβιάζει την εδαφική του ακεραιότητα, τι θα περίμενες να κάνει; Να δεχτεί τις προτάσεις σου; Θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατό; Aπό τη στιγμή που οι χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας» και η σχετική αλυτρωτική πολιτική βασίζονται και απορρέουν από το ζήτημα της ονομασίας, δηλαδή τον όρο «Μακεδονία», είναι ξεκάθαρο πως αυτό ο όρος δεν μπορεί να δουλέψει. Σε μία συνέντευξη πριν από δύο χρόνια, υπογράμμισα πως «η πολιτική του Τίτο για μένα ήταν ξεκάθαρη: Ποτέ του δεν θα φλέρταρε με την ιδέα να επιμείνει στον όνομα ”Μακεδονία”. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι πολιτικοί των Σκοπίων υπήρξαν τόσο πεισματάρηδες στον ΟΗΕ ή οπουδήποτε αλλού, αντί να βρουν ένα λογικό διακριτό σημείο μεταξύ αυτής της γεωγραφικής περιοχής της Ελλάδας και του νέου κράτους τους. Η πολιτική τους δεν ήταν συνετή, γιατί δεν έκαναν καμία προσπάθεια να βρουν λύση μαζί με την Ελλάδα. Όχι, ο παππούς μου ποτε δεν θα επέμενε σε κάτι τέτοιο. Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε θεώρηση σχετικά με τις ιστορικές ρίζες ή τους ιστορικούς ισχυρισμούς, σε αυτή την περίπτωση, κατανοούμε ότι βρισκόμαστε σε διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ από το 1993. Με όλο τον σεβασμό και την εγκάρδια φιλία μας προς τους φίλους μας στα Σκόπια, όταν βρισκόμαστε σε ένα πλαίσιο διαπραγματεύσεων, δεν μπορούμε να πούμε «εμμένουμε στο όνομα Μακεδονία και δεν συζητάμε τίποτα άλλο». Το να καταστήσουμε σαφές τι δεν μπορούμε να δεχτούμε σε μία διαπραγμάτευση, προσφέρει ενδείξεις για τους γενικότερους στόχους μας. Αποκλείει ένα συγκεκριμένο πεδίο συζήτησης, όμως αφήνει όλα τα υπόλοιπα ανοιχτά. Παρ’ όλα αυτά, το να ξεκαθαρίζουμε αποκλειστικά το τι θέλουμε, να εμμένουμε σε αυτό, και να μην κινούμαστε ούτε ένα χιλιοστό στα δεξιά ή τα αριστερά, η συμπεριφορά αυτή δεν είναι η αρχή αλλά το τέλος των διαπραγματεύσεων. Ο όρος «Μακεδονία» χρησιμοποιούταν πάντα για μία ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, το 51% της οποίας ανήκει στην Ελλάδα, το 38% στην ΠΓΔΜ και το 9% στη Βουλγαρία. Επομένως, θα ήταν παράλογο, από την πλευρά των Σκοπίων, να επιμένουν στη χρήση του όρου «Μακεδονία» σε αποκλειστική βάση. Θα ήθελα λοιπόν η ηγεσία στα Σκόπια να δώσει τον καλύτερο της εαυτό και να βρει λύση. Στους αρχαίους χρόνους, οι κάτοικοι της περιοχής της Μακεδονίας δόξαζαν τους ίδιους θεούς με τους Έλληνες, μιλούσαν την ελληνική γλώσσα και συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ένα προνόμιο που ήταν κατοχυρωμένο μόνο για τους Έλληνες. Όλοι οι φιλόσοφοι και οι συγγραφείς από την περιοχή της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένου του Αριστοτέλη, έγραφαν στα ελληνικά. Ο Μέγας Αλέξανδρος ο Μακεδόνας, ή όπως αλλιώς επιθυμούμε να τον αποκαλούμε, δεν διέδωσε την «μακεδονική» γλώσσα αλλά τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γλώσσα. Αν κάποιος έχει κάποια διαφορετική οπτική για την ιστορία, αυτό είναι ακαδημαϊκό ζήτημα, όχι πολιτικό. Αφήστε το στους ακαδημαϊκούς. Τόσο τις περασμένες δεκαετίες, όσο και πρόσφατα, έχουμε ακούσει επανειλημμένα για την «Μεγάλη Μακεδονία», τη «Μεγάλη Σερβία», τη «Μεγάλη Κροατία», τη «Μεγάλη Αλβανία», καθώς και άλλες εθνικιστικές κραυγές. Πραγματικά, πρόκειται για πολλά «Μεγάλα» κράτη σε έναν τόσο μικρό γεωγραφικό χώρο! Το όνειρο μου είναι να δω όλες τις δημοκρατίες που συνιστούσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία να προοδεύουν και να αναπτύσσονται, κάτι το οποίο αναμφισβήτητα θα ενισχυθεί από την ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Πιστεύω, πως ο Μάθιου Νίμιτς ήταν απολύτως σωστός όταν ισχυρίστηκε ότι «ήρθε η ώρα να βρεθεί η λύση για την ονομασία». Η Σβετλάνα Μπροζ, εγγονή του Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, γεννήθηκε στο Βελιγράδι και είναι συγγραφέας του βιβλίου «Good People in an Evil Time». Είναι ιδρύτρια και διευθύντρια από το 2001 της ΜΚΟ GARIWO (Gardens of the Righteous Worldwide). ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πηγή: Η εγγονή του Γιόζιπ Μπροζ Τίτο γράφει ότι ο όρος «Μακεδονία» δεν λειτουργεί http://mignatiou.com/2018/01/i-engoni-tou-giozip-broz-tito-grafi-oti-o-oros-makedonia-den-litourgi/

 

Στο όνομα της Μακεδονίας-1

Πολλές χώρες, οι περισσότερες, έχουν πολλά ονόματα σε πολλές γλώσσες. Η Ελλάδα λέγεται και Hellas και Greece και Γιουνάν, η Γερμανία λέγεται και Germany και Αλεμάνια και Τεντεσκία, η Γαλλία, η Αλβανία, όλες έχουν πολλά ονόματα, που όλα όμως για την κάθε χώρα σημαίνουν ένα πράγμα: την ταυτότητά της. Και η ταυτότητα δεν είναι θέμα αυτοπροσδιορισμού (να δηλώνει η Κίνα, Μογγολία) αλλά αναγνώρισης, να παραδέχονται δηλαδή όλοι οι άλλοι ότι η Κίνα είναι Κίνα.

Η αρχή της αναγνώρισης στο διεθνές δίκαιο είναι εκ των ων ουκ άνευ! Ενα κράτος δεν «υπάρχει» αν δεν το αναγνωρίζουν τα άλλα, ή το μέρος τους που το αναγνωρίζει. Η Βρετανία αναγνώρισε τις ΗΠΑ, ενώ η Κίνα δεν αναγνωρίζει την Ταϊβάν και η Ταϊβάν την Κίνα (εκτός κι αν στο μεταξύ έχουν αλληλοαναγνωρισθεί). Η Παλαιστίνη (ως κράτος) υπάρχει στον βαθμό που την αναγνωρίζουν ή θα την αναγνωρίσουν άλλα κράτη.

Κατά τούτο η FYROM υπάρχει ως κράτος που το αναγνωρίζουν όλοι, ενώ ορισμένοι, και κυρίως η Ελλάδα, δεν αναγνωρίζουν το όνομά της. (Εδώ να σημειώσουμε πως όσοι κι αν αναγνωρίζουν τη FYROM ως «Μακεδονία», αυτό ελάχιστη αξία έχει για τα αδέλφια μας της γειτονικής χώρας, όσο δεν αναγνωρίζεται η χώρα τους με αυτό το όνομα απ’ την Ελλάδα και συνεπώς από τους διεθνείς οργανισμούς).

Η FYROM αποτελεί το ιστορικό παράδοξο ενός λαού που προσπαθεί να σφετερισθεί μια αλλότρια ταυτότητα. Τούτο οφείλεται σε δύο λόγους: στον εθνικισμό (και τον αλυτρωτισμό, για τον οποίο θα μιλήσουμε στη συνέχεια) μιας νεοπαγούς νομενκλατούρας που έχει ανάγκη εθνικής αναφοράς και στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, που στο κράτος αυτό βλέπουν ένα στήριγμα για την πολιτική τους στα Βαλκάνια. Και στην Ευρώπη.

Ολοι γνωρίζουν, και όχι μόνον οι ακαδημαϊκές κοινότητες διεθνώς, την ιστορία των Σλαβομακεδόνων (που σήμερα αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες). Πρόκειται για Σλάβους από εκείνους που εξαπλώθηκαν σε όλη τη Βαλκανική σε αλλεπάλληλα κύματα. Η εθνική ταυτότητα ορισμένων απ’ αυτές τις φυλές άρχισε να διαμορφώνεται στην περιοχή γύρω απ’ την Αχρίδα (του πρώτου βουλγαρικού βασιλείου) υπό την επιρροή του χριστιανισμού, που εκείνη την εποχή λειτουργούσε και ως υπουργείο εξωτερικών του Βυζαντίου.

Οι Φυρόμιοι σήμερα, οι Σλαβομακεδόνες αδελφοί μας, ομιλούν την πρωτοβουλγαρική γλώσσα (από την οποία ξεκίνησε ο εκχριστιανισμός των Σλάβων) και φέρουν έναν σπουδαίο πολιτισμό, ιδιότυπο και ταυτόχρονα συγγενή με των άλλων βαλκανικών λαών στη διαχρονία της περιοχής. Είναι

λοιπόν παράδοξο να αρνούνται την πολύτιμη ταυτότητά τους και να διεκδικούν μια φενάκη, είναι ανορθολογικό να βγαίνουν από την Ιστορία και να καταφεύγουν στην παραϊστορία. Γιατί το κάνουν; Γιατί μετατρέπουν το κράτος τους σε θρυαλλίδα (μέσα στη βαλκανική μπαρουταποθήκη); Διότι οι κυρίαρχες δυνάμεις σε αυτή τη χώρα είναι εθνικιστικές και ονειρεύονται να τη μεγαλώσουν διά του αλυτρωτισμού (κυρίως εις βάρος της Ελλάδας, διότι η Βουλγαρία έχει λάβει τα μέτρα της). Και μπορούν να είναι εθνικιστές διότι τελούν υπό την προστασία του ιμπεριαλισμού, όστις διά των εθνικισμών κάνει τις πιο όμορφες απ’ τις δουλειές του.

Η FYROM, παρ’ ότι στο εσωτερικό της βιώνει το πρόβλημα της δύσκολης συνύπαρξης δύο εθνικισμών, στην εξωτερική της πολιτική μετέρχεται τον παράδοξο εθνικισμό μας ανύπαρκτης εθνικής ταυτότητας, διότι αυτό ταιριάζει (κι απ’ αυτό προσπαθεί να ωφεληθεί) με τον νεοταξίτικο σχεδιασμό για την περιοχή.

Η FYROM, το Κόσοβο και άλλες οντότητες όχι μόνον φιλοξενούν τη μεγαλύτερη βάση των ΗΠΑ στη Βαλκανική, αλλά και επ’ εσχάτοις στήνουν τους ωραιότερους φράχτες στην Ευρώπη εναντίον των προσφύγων (από τους πολέμους που η Δύση έχει εξαπολύσει).

Αντιθέτως με την υπόλοιπη «μακεδονική σαλάτα» των Βαλκανίων, η Ελλάδα υπήρξε, ως τώρα τουλάχιστον, ένα κράτος με τη μεγαλύτερη εθνική ομοιογένεια, όχι μόνον στα Βαλκάνια, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μουσουλμανική μειονότητα στη χώρα μας είναι μόνον θρησκευτική και εξαιρετικά μικρή, ενώ ακόμα μικρότερη είναι η σλαβομακεδονική μειονότητα στη βορειοδυτική Μακεδονία (που θα έπρεπε να είναι πολύτιμη για το ελληνικό κράτος και όχι καταδιωγμένη, όπως ήταν έως το πρόσφατο παρελθόν). Μικρές

λοιπόν αυτές οι μειονότητες, αλλά ως υποχείρια του αλυτρωτισμού της FYROM ή του επεκτατισμού της Τουρκίας, μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τις ΗΠΑ ή αναδυόμενες δυνάμεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως μοχλός περαιτέρω αποσταθεροποίησης της Βαλκανικής - μια αποσταθεροποίηση που άρχισε με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Και οι αποσταθεροποιήσεις συνοδεύονται πάντοτε με αίμα.

Περί όλων αυτών (σε γενικές γραμμές) η Αριστερά στην Ελλάδα (πλην ΚΚΕ) επέδειξε (και απέδειξε) ότι έχει κάποια προβλήματα. Ορισμένοι θα ομιλούσαν για ιδεολογικές απόψεις κι άλλοι για πρόβλημα κατανόησης ή ακόμα και αντίληψης της πραγματικότητας - διότι η αλήθεια υπάρχει πάντα διά της αποδείξεώς της. Ανέπαφο με αυτό το θεώρημα ένα μέρος της Αριστεράς που ενστερνίσθηκε την «ιδεολογία» της παγκοσμιοποίησης και κάθε άλλη αμερικανιά (περί πολυπολιτισμού, αυτοπροσδιορισμού, φαντασιακού, αφηγήσεων και τα συναφή), είδε στο πρόσωπο της FYROM έναν «αδικημένο» (οι καλοπροαίρετοι, διότι οι εθνομηδενιστές ήξεραν και ξέρουν πολύ καλά τι έβλεπαν και τι βλέπουν). Κι έτσι στο όνομα του αυτοπροσδιορισμού των Σκοπιανών βρεθήκαμε μπροστά στο οξύμωρο διεθνιστές απ’ την Ελλάδα να υποστηρίζουν τον εθνικισμό από τα Σκόπια (και συνεπώς τον αλυτρωτισμό, ου μην αλλά και τον ιμπεριαλισμό που τον χειραγωγεί). Οξύμωρο και ταυτοχρόνως βλακώδες, άρα επικίνδυνο. Το πρόβλημα αυτό ενδημούσε επί χρόνια

και ενδημεί ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Θυελλώδεις, ενίοτε, αντιπαραθέσεις το συνοδεύουν (που με τη σειρά τους συχνά συνοδεύθηκαν από ύβρεις και συκοφαντίες των εθνομηδενιστών όχι μόνον εναντίον των συντρόφων τους, αλλά και εναντίον όλων των Ελλήνων, τους οποίους με περισσή αλαζονεία συχνά και συλλήβδην χαρακτήριζαν εθνικιστές, ρατσιστές και λαϊκιστές). Παρ’ ότι οι εθνομηδενιστές που παροικούν στην Αριστερά έχουν διαψευσθεί σε όλα τους τα ιδεολογήματα, όπως για τα σύνορα, τον πολυπολιτισμό κι άλλα τέτοια, παρ’ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όσο διεκδικούσε την εξουσία προσπάθησε να κρύψει το πρόβλημα κάτω απ το χαλί, με πατριωτικές αναφορές του κ. Τσίπρα προσωπικώς, το ίδιο κόμμα, μετά τη δεξιά του στροφή, όχι μόνον απελευθέρωσε αυτές τις δυνάμεις εκ νέου, αλλά οι ίδιες αυτές έγιναν και είναι κυρίαρχες. Τώρα οι εθνομηδενιστές μπορούν να ακολουθούν απέναντι στο Σκοπιανό την ίδια δεξιά πολιτική που χαράσσουν οι ΗΠΑ και ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η υπεράσπιση του κ. Μουζάλα από πλήθος στελεχών είναι ενδεικτική. Εδώ να εξηγούμεθα, ο κ. Μουζάλας δεν είπε κάτι «κακό», είπε αυτό που πιστεύει (ασχέτως αν, κατά τη γνώμη πολλών, κακώς το πιστεύει). Αλλωστε, ο κ. Μουζάλας έχει να επιδείξει σπουδαίο έργο ζωής, αναλωνόμενος υπέρ των ανθρώπων. Το έργο του ως Υπουργού δεν είναι σπουδαίο (κατά τη γνώμη μου), αλλά στο πλαίσιο που λειτουργεί αυτή η κυβέρνηση, ίσως να μην μπορεί ο άνθρωπος να κάνει και κάτι σημαντικότερο (από τις πολλές συνεντεύξεις που δίνει). Ομως η όλη υπόθεση είναι εμβληματική της γκροτέσκ παρακμής που ζούμε. Αίφνης ο κ. Καμμένος ζήτησε το κεφάλι του κ. Μουζάλα για την επάρατη λέξη «Μακεδονία», που ο ίδιος έχει ξεστομίσει καμιά δεκαριά φορές και πάντως την τρώει στη μάπα ως Macedonia παντού όπου πάει. Υποκρισία; Ισως! Ισως όμως να πρόκειται και για μια πρώτη προσπάθεια να πάρει ο κ. Καμμένος κάποιες πρώτες αποστάσεις από την κυβέρνηση που συμμετέχει, εν όψει πιθανής πτώσης και εκλογών. Ο κ. Καμμένος δεν μπορεί να πλασάρεται πλέον ως αντιμνημονιακός, μπορεί όμως να κάνει κι αυτός τον «πατριώτη» διά του χύδην εθνικισμού. Με εύκολο θύμα την (αδικημένη που δεν είναι υπουργός) κυρία Ρεπούση.

Το «αμάρτημα» του κ. Μουζάλα (ανεπίτρεπτο για υπουργό) είναι το νυχάκι του προβλήματος που ανέδειξε. Τους αριστερούς, δηλαδή, που ακολουθούν μια δεξιά πολιτική στα εθνικά θέματα, διότι δεξιά είναι η πολιτική που διευκολύνει τον ιμπεριαλισμό. Τους κατά τεκμήριο διεθνιστές που υποστηρίζουν τον εθνικισμό (διότι αυτή είναι η «αλήθεια των άλλων», ο εθνικισμός τους) - μια τρικυμία εν κρανίω δηλαδή,

που όμως είναι και ταυτοχρόνως τρικυμία σε μια κουταλιά νερό. Διότι η όντως τρικυμία που απειλεί -μαζί με τους πρόσφυγες που πνίγει- να πνίξει και την Ελλάδα είναι το Προσφυγικό.

Οι πρόσφυγες καθώς και οι μετανάστες που έχουν φθάσει στην Ελλάδα, όπως και πολλοί απ’ όσους θα φθάσουν, δεν πρόκειται να φύγουν. Το θέμα της αποκατάστασης, εγκατάστασης, απορρόφησης, ενσωμάτωσης γίνεται το υπ’ αριθμόν 1α πρόβλημα της χώρας, ταυτοχρόνως και εκ παραλλήλου με το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα, τη μνημονιακή κατοχή.

Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ κ.τ.λ., ΑΝΕΛ) έχουν αποδείξει ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε το ένα πρόβλημα ούτε το άλλο, ούτε το αποτέλεσμα που και τα δύο μαζί παράγουν. Εχουμε, δηλαδή, στρατηγικό αδιέξοδο. Ο λαός που θα ενεργοποιούσε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τεθεί στηγωνία από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπερ;..

Στάθης Σταυρόπουλος

enikos.gr