Δυστυχώς, μόνο με αίμα θα επέλθει νέμεσις

Μόνο εάν βγει όλη η Ελλάδα στους δρόμους ρισκάροντας να χυθεί αίμα δεν θα περάσει η κτηνωδία των μέτρων για το 2018. Η πιο βάρβαρη, χυδαία, κυνική και αδίστακτη φορολόγηση είναι μπροστά μας.

Τους δε ελεύθερους επαγγελματίες περιμένει μακελειό καθώς αλλάζει και ο τρόπος υπολογισμού των ασφαλιστικών εισφορών.

Στην πραγματικότητα οι Ελληνες φορολογούμενοι είμαστε ζωντανοί-νεκροί με αυτούς τους φορομπήχτες κατσιαπλιάδες και το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος των Βρυξελλών που τους ανέχεται.

Δες τώρα τα στάδια του αργού σου θανάτου όπως τα παρουσιάζει το ρεπορτάζ του Πρώτου Θέματος:

Συγκεκριμένα για μέσα στο 2018 έχουν ψηφιστεί και θα εφαρμοστούν:

• Αύξηση 50% στον ΦΠΑ σε 32 νησιά του Αιγαίου: 50 εκατ. ευρώ
• Περικοπή ΕΚΑΣ: 238 εκατ. ευρώ
• Μείωση 50% του επιδόματος θέρμανσης:  58 εκατ. ευρώ
• Μη τιμαριθμική αναπροσαρμογή συντάξεων: 245 εκατ. ευρώ
• Αλλαγή υπολογισμού εισφορών ελευθέρων επαγγελματιών: 59 εκατ.  ευρώ
• Κατάργηση απαλλαγής 50% για οινοπνευματώδη στα Δωδεκάνησα: 13 εκατ. ευρώ
• Φόρος διαμονής σε ξενοδοχεία- ενοικιαζόμενα: 74 εκατ.  ευρώ
• Φόρος Airbnb: 48 εκατ. ευρώ
• Αντικίνητρα για πρόωρη συνταξιοδότηση και σταδιακή αύξηση ορίων ηλικίας:  73 εκατ. ευρώ
• Κατάργηση φοροαπαλλαγής ιατρικών δαπανών: 121 εκατ. ευρώ
• Κατάργηση έκπτωσης 1,5% στην παρακράτηση φόρου μισθών – συντάξεων: 68 εκατ. ευρώ
• Κατάργηση αφορολόγητου 25% σε βουλευτές- δικαστικούς: 44 εκατ. ευρώ
• Μείωση ή κατάργηση προνοιακών επιδομάτων: 10 εκατ. ευρώ
• Αλλαγές στα ειδικά μισθολόγια: 99 εκατ. ευρώ
• Μειώσεις στις νέες συντάξεις χηρείας: 196 εκατ. ευρώ
(σύνολο εξοικονόμησης 2018:  1,4 δισ. ευρώ)

Η… καλή χρονιά θα φανεί από τον Ιανουάριο καθώς από τον πρώτο μήνα του έτους η κυβέρνηση, σύμφωνα με το κείμενο του αιματοβαμμένου προυπολογισμού που κατατέθηκε την Τρίτη, υπολογίζει να εισπράξει φόρους 4,115 δισ. ευρώ όταν αντίστοιχα πέρυσι υπολόγιζε για φέτος 3,981 δισ. ευρώ (αύξηση φόρων 3,4% σε ένα μήνα). Συνολικά για το 2018 ο νέος κρατικός προϋπολογισμός προβλέπει αύξηση κρατικών εισπράξεων 2,1 δισ. σε σχέση με φέτος, εκ των οποίων 1,1 δισ. είναι επιπλέον φόροι στα νοικοκυριά.

Από πού θα προέλθουν τα επιπλέον φόροι 1 δισ. το 2018 σε σχέση με φέτος;

– Φόροι εισοδήματος φυσικών προσώπων: + 456 εκατ. ευρώ
-ΕΝΦΙΑ – Φόροι στην Περιουσία: + 179 εκατ. ευρώ
– ΦΠΑ και Φόροι Κατανάλωσης: +517 εκατ. ευρώ
Στο οικονομικό επιτελείο δείχνουν ότι δεν πήραν το μάθημα από την καθίζηση των φόρων λόγω υπερφορολόγησης, παρόλο που στον νέο προϋπολογισμό ομολογούν ότι το 2017 θα εισπραχθούν τελικά 1 δισ. ευρώ λιγότεροι φόροι, όχι μόνον έναντι των στόχων που είχαν για φέτος, αλλά και έναντι του 2016 – της χρονιάς δηλαδή πριν ισχύσουν οι φετινές αυξήσεις άμεσων και έμμεσων φόρων!

Συνολικά το οικονομικό επιτελείο περιμένει να βάλει στο ταμείο 54,2 δισ. ευρώ έναντι μόλις  52,1 δισ. φέτος και 53,1 δισ. το 2016.

Την ίδια ώρα, όμως, φροντίζει να μειώσει τις δαπάνες κατά 2,1 δισ. ευρώ με το μεγαλύτερο ψαλίδι να πέφτει σε συντάξεις, υγεία και πρόνοια καθώς το σχετικό κονδύλι για Ασφάλιση, Περίθαλψη και Κοινωνική Προστασία μειώνεται από 21,037 δισ. φέτος σε 19,438 δισ. ευρώ το 2018.

Ωστόσο ο νέος κρατικός προϋπολογισμός συντηρεί και ένα… «μυστήριο» για τα μέτρα που θα ληφθούν το 2018. Ενώ δηλαδή η κυβέρνηση εξαγγέλλει πλεονάσματα, μοιράζει μερίσματα, υπόσχεται έξοδο από τα Μνημόνια το 2018 και διατείνεται πως θα επιτύχει στόχους που δεν πέτυχε φέτος (σε Ανάπτυξη και αύξηση εσόδων) για να «ξορκίσει» τον κίνδυνο λήψης πρόσθετων νέων μέτρων, την ίδια στιγμή (για άγνωστο λόγο) «έσβησε»  από τον νέο προϋπολογισμό και τα μέτρα που ήδη ψήφισε και θα ισχύσουν από 1.1.2018!

Ο «βαρύς» κρατικός προϋπολογισμός των 16 τόμων και των περίπου 811 σελίδων που κατέθεσε χθες στη Βουλή, φέτος… «ελαφρύτερος» κατά 2 σελίδες και 2 πίνακες, σε σχέση άλλους του παρελθόντος. Τι έλειπε; Οι αναλυτικοί πίνακες με τις «Παρεμβάσεις» και την απόδοση που θα έχουν τα ήδη ψηφισμένα νέα μέτρα του 2018.

Μόνον περιγραφικά, μέσα σε κείμενα δεκάδων χιλιάδων λέξεων, η κυβέρνηση ομολογεί μερικά μόλις, από τα νέα μέτρα ύψους 1,8 δισ. ευρώ, τα οποία κρύβει ο νέος προϋπολογισμός για το 2018. Για παράδειγμα:

– η λέξη “ΕΚΑΣ” αναγράφεται μόνον μία φορά. Η δραστική περικοπή του κατά 75% από 1.1.2018, «υπονοείται» ή καλύπτεται από την φράση «καταβολή του επιδόματος ΕΚΑΣ στους δικαιούχους, καθώς και εφαρμογή αντισταθμιστικών μέτρων για την απώλεια της ανωτέρω παροχής». Με τα νέα κριτήρια μένουν εκτός για το 2018 περίπου 140.000 δικαιούχοι οι οποίοι θα λάβουν για τελευταία φορά το επίδομα αυτό με τη σύνταξη Δεκεμβρίου που πληρώνεται τέλος Νοεμβρίου. Στην πράξη οι δικαιούχοι, από 220.000 που είναι σήμερα, θα μειωθούν το 2018 σε 80.000. Το ποσό περιορίζεται σε μόλις 81 εκατ. ευρώ ενώ το 2017 δόθηκαν 319 εκατ. ευρώ. Η μείωση κατά 238 εκατ. ευρώ στο ΕΚΑΣ θα γίνει «μια κι έξω» από τις συνάξεις που θα πληρωθούν στις 21 Δεκεμβρίου 2017.

– Σε μια πρόταση μόλις, αναφέρονται συλλήβδην μισή ντουζίνα νέοι φόροι – δηλαδή μισοί σχεδόν από όσους θα επιβληθούν το 2018.Γράφει ο προϋπολογισμός: «Ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων, προβλέπεται» να αυξηθεί «κατά 456 εκατ. ευρώ έναντι του 2017, κυρίως λόγω της εκτιμώμενης απόδοσης των παρεμβάσεων που αφορούν στην κατάργηση του 25% του αφορολόγητου σε βουλευτές και δικαστικούς λειτουργούς, τη φορολόγηση της βραχυπρόθεσμης μίσθωσης ακινήτων, την κατάργηση της έκπτωσης στις ιατρικές δαπάνες, καθώς και της έκπτωσης 1,5% στην παρακράτηση φόρου».

Από την άλλη, δεν γίνεται καμία απολύτως αναφορά στην αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου. Ενδεχομένως η κυβέρνηση να θέλει να την αναβάλει, αν και έχει ψηφιστεί. Αυτό συνάγεται ​​από το εξής στοιχείο: Για το 2018 αναγράφησαν μόνον 78 εκατ. ευρώ επιπλέον εισπράξεις ΦΠΑ. Και αν εξαιρεθεί ο ΦΠΑ σε καύσιμα και τσιγάρα, η αύξηση το 2018 προβλέπεται να είναι… 18 εκατ. ευρώ μικρότερη από του 2017 (13,311 δισ. το 2018 έναντι 13,329 δισ. το 2017)! Και αυτό δεν συνάδει, ούτε με την ένταξη 32 νησιών του Αιγαίου στο κανονικό καθεστώς ΦΠΑ, ούτε καν όμως με την πρόβλεψη για ανάπτυξη 2,5% που η κυβέρνηση προϋποθέτει για το 2018.

Πηγή: Κουρδιστό Πορτοκάλι

Η θάλασσα (δεν) έχει σύνορα και οι συριζαίοι νου!

Πώς θα σιτίζονταν οι βιοτέχνες της αντιρατσιστικής νομοθεσίας, οι αλληλέγγυοι και οι συναφείς επιτηδευματίες αν εξαφανιζόταν από τον ορίζοντα το φάντασμα της ξενοφοβίας και της ισλαμοφοβίας; Πρόβλημα για όχι και τόσο δυνατούς λύτες. Προχθές Δευτέρα οι κάτοικοι της Λέσβου κήρυξαν γενική απεργία και συγκεντρώθηκαν για να αντισταθούν στην απειλή που αισθάνονται ότι αποτελεί για τη ζωή τους η ανεξέλεγκτη εισβολή μεταναστών. Ποιοι είπατε; Οι κάτοικοι της Λέσβου; Μα αυτοί δεν τους είχαν υποδεχθεί το 2015 με ανοικτές τις αγκάλες; Αυτοί δεν έλεγαν «φέρτε μας κι άλλους να τους βοηθήσουμε»; Αυτοί δεν προτάθηκαν για Νομπέλ Ειρήνης; Αυτούς δεν επισκέφθηκε η αειθαλής Βανέσα Ρεντγκρέιβ; Η Αντζελίνα Τζολί; Πού πήγε η καλή τους η καρδιά; Πώς σκλήρυνε έτσι; Ποιο πλήγμα δέχθηκε το μαλακό υπογάστριο του ανθρωπισμού τους; Πώς αλλάζει έτσι ο άνθρωπος. Είναι ξενόφοβοι οι κάτοικοι της Λέσβου; Είναι ισλαμόφοβοι; Βιοτέχνες του αντιρατσισμού και αλληλέγγυοι, γρηγορείτε. Οι δουλειές ανοίγουν επιτέλους.

«Επιμένουμε να μη βλέπουμε αυτό που βλέπουμε», έλεγε ο Charles Péguy. Αυτό που βλέπουμε χωρίς να το βλέπουμε είναι καθαρό. Οταν η πλημμυρίδα των πληθυσμών ξεχύθηκε στην «επικράτεια» –εντός εισαγωγικών εννοείται– δεν είχαμε μόνον έναν πρωθυπουργό που δήλωνε ανερυθρίαστα ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα, δεν είχαμε μόνον μια διοίκηση διαλυμένη και μια αστυνομία εθισμένη στο «πέρα βρέχει» του Δημοσίου. Είχαμε κι έναν πληθυσμό ενοχοποιημένο από την ηγεμονία των ταρτούφων της Αριστεράς που κήρυτταν ότι όποιος τολμήσει να πει ότι υπάρχει κοινωνικό πρόβλημα με την εισβολή και τη διάχυση τόσων μεταναστών στους δρόμους και τις πλατείες των πόλεών μας, αυτός ήταν τουλάχιστον ρατσιστής. Ολόκληρη η Ελλάδα ήταν ύποπτη για ξενοφοβία και ρατσισμό, και εννοείται κανείς δεν ήθελε να καταδικασθεί. Στην υπόθεση συμμετείχε και η προοδευτική Ευρώπη. Ασε τα κορόιδα να ξεπλύνουν τις δικές μας ενοχές. Ούτως ή άλλως μας χρωστούν. Μεγάλες στιγμές για τους εγχώριους βιοτέχνες του αντιρατσισμού και τους αλληλέγγυους.

Το πρόβλημα των κατοίκων της Λέσβου δεν είναι φυλετικό. Το πρόβλημά τους είναι ότι βλέπουν την καθημερινότητά τους, τη ζωή που έφτιαξαν ή θέλουν να φτιάξουν, να αλλοιώνεται και να απειλείται. Οι πληθυσμοί αυτοί που συρρέουν καθημερινά και απειλούν τη δημογραφική σύσταση του νησιού, το οποίο παραμένει ελληνικό μέχρι νεωτέρας, δεν θέλουν ούτε να ενταχθούν στον τρόπο ζωής τους ούτε να αποδεχθούν τον τρόπο ζωής τους. Την κοινή ευπρέπεια διεκδικούν.

Του Τ. Θεοδωρόπουλου

Καθημερινή, 23/11/2017

Το πρόβλημα του ισλαμοαριστερίστικου φασισμού

Η ισλαμική ‘’συνιστώσα’’ της Αριστεράς

«Επόμενος τοις ενδόξοις συντρόφοις του» ο ανασχηματισθείς κ. Φίλης εξαπέλυσε, χρησιμοποιώντας το γνωστό νεοταξικό λεξιλόγιο, μύδρους κατά του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερώνυμου, επειδή εξέφρασε τους προβληματισμούς του και για την ανεξέλεγκτη εισροή μουσουλμάνων μεταναστών και προσφύγων καθώς και για το υπό ίδρυση μουσουλμανικό τέμενος. Μισό αιώνα πριν, η Γαλλία δεν είχε κανένα πρόβλημα από την παρουσία μουσουλμάνων στο έδαφός της, πορευόταν βέβαιη για την αφομοιωτική δύναμη της Δημοκρατίας και του πολιτισμού της και τίποτε απολύτως δεν προοιώνιζε τις οδυνηρές εμπειρίες που ζουν σήμερα οι κάτοικοί της… Ο Ζακ Ζουλιάρ*(φωτο), γράφει για τις εκλεκτικές συγγένειες Αριστεράς και Ισλάμ σε μια Γαλλία που ματώνει και η Δημοκρατία αδυνατεί να προστατεύσει τους πολίτες της..." Ε.Δ.Νιάνιος 

" Εχουμε πρόβλημα ισλαμοαριστερισμού. Για ποιο λόγο και πώς μια δράκα λογίων της άκρας αριστεράς, ελάχιστοι αριθμητικά αλλά με ισχυρή επιρροή στα μέσα ενημέρωσης και στο χώρο των ανθρώπινων δικαιωμάτων, επέβαλαν μια πραγματική καθαγίαση του Ισλάμ στον γαλλικό πολιτικό χώρο; Μάλιστα, γιατί αυτοί οι λόγιοι, στην πλειονότητά τους αγνωστικιστές και αναρχικοί, καταλήφθηκαν από τέτοιο πάθος για την πιο κλειστή θρησκεία, την πλέον ταυτοτική και, στην ισλαμιστική της εκδοχή, την πλέον φιλοπόλεμη και την πλέον βίαιη στην επιφάνεια της γης; Γιατί αυτός ο παράξενος εκφοβισμός, διανθισμένος με πούπουλα ηθικής; Γιατί δεν μπορούμε να μιλούμε για το Ισλάμ χωρίς την παρουσία του συνηγόρου του;

Το αποτέλεσμα προκαλεί κατάπληξη· είναι εξωφρενικό. Γιατί, μόλις είδαμε, σε διάστημα δύο ή τριών ετών, την πλέον απίστευτη αντιστροφή σχεδόν όλων των διακριτικών χαρακτηριστικών της αριστεράς, αυτών με τα οποία παραδοσιακά εμφανίζεται και την αναγνωρίζουμε. 

Πρώτο τη τάξει μεταξύ αυτών, η λαϊκότητα [σ.τ.μ.: ο χωρισμός Εκκλησιών και Κράτους]. Για χρόνια υπήρξε για την αριστερά το κατ’ εξοχήν σημείο αντίθεσης στη δεξιά. Και να που ξαφνικά, έγινε ύποπτη για ένα τμήμα της λόγιας άκρας αριστεράς, η οποία επανέλαβε ασύστολα για λογαριασμό της τις παλινωδίες του Σαρκοζί για την λεγόμενη «ανοιχτή λαϊκότητα». Επειδή, από τη στιγμή που αρχίζει να ισχύει όχι μόνο για τον καθολικισμό αλλά και για το Ισλάμ, η λαϊκότητα για τον Πάπα εμφανίζεται ξαφνικά ανυπόφορη και μάλιστα αντιδραστική. Ακόμα χειρότερα, συνδέεται με ασαφείς υπαινιγμούς για αντεκδίκηση των Καθολικών! Μόλις η Εκκλησία την αποδέχθηκε, έγινε αποβλητέα!
Επόμενο ήταν να γίνει ύποπτη και η Δημοκρατία με τη σειρά της. Δεν είναι αυτή [η Δημοκρατία] μια συνυποδήλωση σχεδόν ταυτοτική, «πατρογονική» λένε οι πλέον ενθουσιώδεις, για να μην πούμε ρατσιστική; Δεν είναι το τελευταίο οχυρό της δυτικής παγκοσμιότητας εναντίον της επιβεβαίωσης όλων των μειονοτήτων; Δεν είναι θεμελιωμένη σε αυτό που ενώνει τους ανθρώπους παρά σε αυτό που τους χωρίζει; Μείζον έγκλημα για τους υποστηρικτές του κοινοτισμού. Μένει ακόμα ένας ένοχος, ο τελευταίος: ο ίδιος ο λαός! Η απόρριψη του λαού από τους μποέμ αντικομφορμιστές, είτε είναι μετριοπαθείς, τύπου Terra Nova ή εξτρεμιστές, ισλαμοαριστερού τύπου, είναι ένα πολιτικό γεγονός μεγάλης σημασίας, κατάλληλο να μεταμορφώσει, σύμφωνα με τη φαεινή διατύπωση του Λεόν Μπλουμ, ένα ταξικό κόμμα σε κόμμα παρακατιανών (un parti de classe en parti de déclassés). 

Yπάρχει κάτι το ασυνήθιστο στον μουσουλμανικό νεοκληρικαλισμό που έχει κυριεύσει ένα τμήμα της διανόησης. Επειδή, όπως ισχυρίζονται, το Ισλάμ είναι το κόμμα των φτωχών; Δεν πιστεύω σε μια τέτοια αλλαγή προλεταριάτου. Εξάλλου, πάτε να δείτε στη Σαουδική Αραβία αν το Ισλάμ είναι η θρησκεία των φτωχών. Διαπιστώνω μάλλον ότι ο ισλαμοαριστερισμός γεννήθηκε την ημέρα που ο ισλαμισμός έγινε συνιστώσα της τυφλής τρομοκρατίας και της σφαγής.

Γιατί αυτή η αντιστροφή; Επειδή η διανόηση έγινε από τις αρχές του 20ού αιώνα, το πραγματικό κόμμα της βίας. Αν προτιμά την Επανάσταση αντί της μεταρρύθμισης είναι όχι γιατί αρνείται αλλά επειδή συντάσσεται με τη βία. O Σαρτρ λυπόταν που η γαλλική Επανάσταση δεν έστησε περισσότερες λαιμητόμους. Αν έπρεπε να καταρτίσω έναν κατάλογο των Γάλλων λογίων που κατά τον 20ό αιώνα ασπάστηκαν οι μεν τη φασιστική βία, οι δε την κομμουνιστική δεν θα μου έφτανε μια σελίδα. Προτιμώ να παραθέσω τα ονόματα κάποιων οι οποίοι πάντοτε έδωσαν μαρτυρία υπέρ της δημοκρατίας και έσωσαν την τιμή του επαγγέλματος: Καμύ, Μωριάκ, Αρόν. Είναι και κάποιο άλλοι. Αφήνω στους ψυχολόγους και τους ψυχαναλυτές να βρουν, ποια δεν ξέρω και γω αντίδραση συμψηφισμού, μια ερμηνεία αυτής της έλξης του αίματος στους ανθρώπους της πένας και του λόγου, με μια λέξη την προτίμησή τους για τη βία.

Η άλλη εξήγηση, που υπαινίχθηκα ήδη, είναι ότι θεωρούν καθήκον τους να προκαλούν το μίσος κατά του χριστιανισμού. Είναι περίεργο να βλέπεις αυτές τις ευαίσθητες ψυχές να αγωνιούν για την αύξηση της υποτιθέμενης «ισλαμοφοβίας», η οποία δεν προκάλεσε ποτέ έναν θάνατο, εκτός από τους πολέμους που κάνουν οι μουσουλμάνοι μεταξύ τους, όταν για τις διώξεις με θύματα χιλιάδες χριστιανούς στο κόσμο δεν βγάζουν ούτε έναν αναστεναγμό. Είναι περίεργο το ότι η προφητική κίνηση του Πάπα Φραγκίσκου να φέρει συμβολικά από τη Λέσβο τρεις οικογένειες μουσουλμάνων μεταναστών δεν απέσπασε ούτε ένα χειροκρότημά τους. Εγκατέλειψαν τη λαϊκότητα αλλά διατήρησαν τον αντικληρικαλισμό. Ακόμα χειρότερα, τον αντιχριστιανισμό.

Οσο για μένα θα εξακολουθώ να πιστεύω περισσότερο από ποτέ στη Δημοκρατία, στο λαό, στη λαϊκότητα, στους Μακαρισμούς και δεν θα αφήσω ποτέ να λένε ότι αυτή εδώ η αριστερά είναι η αριστερά."

*Ζακ Ζουλιάρ, Αμετανόητος αριστερός κατά δήλωσή του, από τους κορυφαίους Γάλλους λογίους, αρθρογράφος του Nouvel Observateur μέχρι το 2010, όταν και παραιτήθηκε διαφωνώντας με τη γραμμή του περιοδικού και σήμερα του Μarianne, έχει εκδώσει σειρά δοκιμίων. Ενδεικτικά αναφέρουμε, Τα γαλλικά αριστερά κινήματα (2012), Το σοκ Σιμόν Βέιλ (2014), Το σχολείο: τελειωμένη ιστορία (2015).
 
Μετάφραση: Ευάγγελος Νιάνιος
 
Πηγή: Le Figaro

Η πλήρης αδιαφορία του Σαμαρά προς την κοινή γνώμη υπήρξε ο καταλύτης για να ανοίξει ο δρόμος της εξουσίας για τον Τσίπρα

Ακόμη κι όταν η κρίση της κρατικής χρεοκοπίας είχε φτάσει στο χειρότερο σημείο της, στα μέσα του 2012, ο ελληνικός λαός δεν εμπιστευόταν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να δώσει κάποια ρεαλιστική λύση. Οι αναστολές των Ελλήνων ψηφοφόρων για την ανικανότητα της Αριστεράς έπεσαν μόνο όταν ο Σαμαράς απέδειξε με τον δεύτερο ανασχηματισμό που έκανε το 2014 ότι δεν είχε ιδέα από επιλογή προσώπων και ότι δεν έδινε δεκάρα για την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησής του, υπουργοποιώντας ανεπαρκέστατα άτομα της λαϊκιστικής πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας, που αποτέλεσαν καθαρή πρόκληση για τον δοκιμαζόμενο πολίτη. Αυτή η πλήρης αδιαφορία του Σαμαρά προς την κοινή γνώμη υπήρξε ο καταλύτης για να ανοίξει ο δρόμος της εξουσίας για τον Τσίπρα. Δεν έγινε ξαφνικά αριστερή η πλειονότητα των συμπατριωτών μας. Απλώς απηύδησαν απέναντι σε έναν πολιτικό ο οποίος με τις κινήσεις του έμοιαζε να τους κοροϊδεύει ασύστολα.
Το ίδιο μοιραίο σφάλμα που έκανε ο Σαμαράς το 2014 επαναλαμβάνει σήμερα η κυβέρνηση Τσίπρα. Με αυτά που είδαμε τις τελευταίες μέρες με αφορμή τις καταστροφικές πλημμύρες στην Αττική και τον χαμό 20 ανθρώπων, αποδείχθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι κυβερνώντες περνούν τον λαό για ηλίθιο και υποτιμούν συστηματικά τη νοημοσύνη του. Από τη μία πλευρά είδαμε την περιφερειάρχη Ρένα Δούρου να ντύνεται «μηνυτήρια αναφορά» σπεύδοντας στην Εισαγγελία με αυστηρά γυαλιά και πνιγηρά κλειστό γιακά, σε μία προσπάθεια να υποκλέψει τον ρόλο της καταγγέλλουσας που την πνίγει το δίκιο από εκείνους που είχαν κάθε δικαίωμα να καταγγείλουν την ίδια για την ανικανότητα και την αδράνειά της. Φυσικά ούτε της πέρασε από το μυαλό να αναγνωρίσει τις ευθύνες της ή να κάνει πράξη τη δέσμευσή της ότι θα «πήγαινε στο σπίτι της» σε περίπτωση που αποτύγχανε να ολοκληρώσει τα αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα. Πίστεψε ότι ο κόσμος που επλήγη βάναυσα από τις πλημμύρες θα χάψει το παραμύθι και θα τη θεωρήσει τελείως αθώα του εγκλήματος που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της θητείας της.
Από την άλλη μεριά είδαμε τον αντιπεριφερειάρχη Βορείου Τομέα Αττικής, Γιώργο Καραμέρο, να ανοίγει πρώιμα το Τριώδιο ως πρωτότυπος καρνάβαλος. Έχοντας αποτύχει παταγωδώς στο ουσιαστικό καθήκον του που ήταν κυρίως η πρόληψη των δυσάρεστων επιπτώσεων μιας θεομηνίας, και δευτερευόντως η έγκαιρη αντιμετώπισή της, παρουσιάστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή κατόπιν εορτής φορώντας …φωσφορίζον αδιάβροχο μπουφάν, δίνοντας μία μοναδική παράσταση καραγκιόζη που θα μείνει σίγουρα στα χρονικά του αριστερού θεάτρου σκιών. «Είμαι όλη την ώρα μέσα στα ρέματα», ισχυρίστηκε ο βασιλιάς καρνάβαλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με το πεντακάθαρο μπουφάν που άστραφτε. Μέχρι εκεί του έκοψε το μυαλό του, και τόσα έκανε ο πρώην τηλεοπτικός δημοσιογράφος της πρωινής ζώνης. Αλλά το να πιστέψει ότι και ο κόσμος έχει το ίδιο επίπεδο νοημοσύνης με το δικό του, και να νομίσει ότι θα πείσει με τη γελοία αμφίεσή του ότι μάχεται στην πρώτη γραμμή για την αποκατάσταση των ζημιών, πάει πολύ…
Βέβαια, το ότι οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περνούν τον κόσμο για ηλίθιο, το είχαμε αντιληφθεί από αρκετά νωρίτερα, όταν ο Πάνος Καμμένος βάσισε δύο διαδοχικές προεκλογικές εκστρατείες του σε τηλεοπτικά σποτ τα οποία ήταν επιπέδου προσχολικής ηλικίας. Απλώς τώρα επιβεβαιώνεται πόσο τραγικά αναίσθητοι και ατάλαντοι είναι όλοι αυτοί οι θιασώτες της πολιτικής αρπαχτής που καβάλησαν το κύμα της ανέλπιστης ιστορικής συγκυρίας.
Και ένα υστερόγραφο σχετικά με τον τραυματισμό από φωτοβολίδα της 55χρονης δικηγόρου στα γεγονότα που ακολούθησαν τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου. Οι εικόνες του επεισοδίου που παρακολούθησε το πανελλήνιο ήταν τόσο σοκαριστικές ώστε δεν πιστεύω να υπήρξε άνθρωπος που να μην ταυτίστηκε με το θύμα και να μην ένιωσε φρίκη και αγανάκτηση για τον πόνο που βίωσε η συγκεκριμένη γυναίκα. Πρόκειται ίσως για το πιο συγκλονιστικό περιστατικό που έχουμε δει εδώ και χρόνια από τη βία που συνταράσσει συχνά το κέντρο της Αθήνας. Ωστόσο έχοντας παρακολουθήσει τις τελευταίες ώρες παλαιότερες δηλώσεις της άτυχης δικηγόρου σε κάποια από τα βίντεο που κατέκλυσαν το διαδίκτυο, διατηρώ πλέον σοβαρές επιφυλάξεις σχετικά με το πώς θα πρέπει να κρίνω το συμβάν. Θεωρώ ότι πριν διαμορφώσουμε άποψη σχετικά, καλό θα είναι να περιμένουμε τις πρώτες δηλώσεις που θα κάνει η ίδια η παθούσα για το ατύχημά της αμέσως μόλις βγει από το νοσοκομείο και είναι σε θέση να μιλήσει (εύχομαι πολύ σύντομα να ξεπεράσει την περιπέτειά της και να γίνει απολύτως καλά). Κάτι μου λέει πως θα εκπλαγούμε από αυτά που θα ακούσουμε, διότι η πείρα λέει πως οι αριστεροί ιδεολόγοι δεν διδάσκονται ούτε από τις προσωπικές τραγωδίες τους.

Το τέλος της νεοταξικής αριστερής ιδεολογικής κυριαρχίας

Του Τάσου Αναστασίου από την Ρήξη τ. 138

Ήταν βράδυ Ιούλη σε ένα μπαρ, λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα του 2015, όταν στη διπλανή παρέα ακούστηκε μια υποψήφια για βραβείο αφέλειας ατάκα: Αριστερό είναι να μένεις μόνος σου και όχι με τους γονείς σου! Ήταν η εποχή που η τεσσαρακονταετής ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς έφτανε στο ζενίθ της, λίγες μέρες πριν γονατίσει μπροστά στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και αρχίσει να ξεφουσκώνει σαν τρύπιο λάστιχο. Μέχρι τότε, η αριστερά είχε καταφέρει να ταυτιστεί στη σκέψη της κοινής γνώμης όχι μόνο με την επαναστατικότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία, αλλά και με την ηθική ανωτερότητα, με το «καλό», με τη θρησκευτική (παραδόξως) έννοια του όρου, αντιγράφοντας την προτεσταντική ηθική των Δυτικοευρωπαίων που γέννησε εν τέλει –κατά Μαξ Βέμπερ– το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Ταυτόχρονα, και ενώ θεωρητικά δεν κατείχε την εκτελεστική εξουσία, η ιδιότητα του αριστερού αποτελούσε διαβατήριο για καριέρα στον κινηματογράφο, στη μουσική, στη λογοτεχνία, σε όλες γενικά τις τέχνες, στα πανεπιστήμια, στη δημοσιογραφία και σε οποιαδήποτε θέση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, από απλός κλητήρας μέχρι γενικός γραμματέας υπουργείου. Ο αριστερός, τις τελευταίες δεκαετίες, ήταν συνώνυμο του προοδευτικού, του δίκαιου, του αντιπάλου της αδικίας, του υπερασπιστή των φτωχών, του αντικαπιταλιστή, του εξεγερμένου, του αντιαμερικάνου, του αντισυστημικού. Επίσης, θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να ισχυριστεί ότι αριστερός θεωρείτο όποιος έπλενε τρεις φορές τη μέρα τα δόντια του (μετά από κάθε γεύμα) και όποιος μάζευε επιμελώς τα κακά του σκύλου του κατά τη διάρκεια της βόλτας στο πάρκο.

Δυστυχώς, όπως πάντα συμβαίνει σε όλες τις όμορφες ιστορίες, υπάρχουν και τα αλλά. Ένα από αυτά, για να μην πλατειάζουμε, είναι ότι η αριστερά, στον δρόμο προς τη δημιουργία του επίγειου παράδεισου, ξέχασε αυτό που της είχε διακηρύξει ο προφήτης της, Καρλ Μαρξ, δηλαδή ότι ένας λαός που έχει αποσυνδεθεί από το παρελθόν του είναι λιγότερο ελεύθερος να δράσει ως λαός, από το να είχε τη δυνατότητα να τοποθετηθεί στην ιστορία. Έτσι, λοιπόν, επιδόθηκε σε μια λυσσαλέα πολεμική σε οτιδήποτε ελληνικό, συκοφαντώντας ως εθνικιστή, ακροδεξιό και φασίστα όποιον τολμούσε να χρησιμοποιήσει απαγορευμένες λέξεις όπως πατρίδα, έθνος, πίστη. Φτάνοντας στο αντίθετο άκρο, με μια απίστευτη όρεξη να αφελληνιστεί, η ελληνική αριστερά ταυτίστηκε ουσιαστικά στις ιστορικές της θεωρητικές αναζητήσεις με τον εθνικισμό των γειτόνων μας: των Τούρκων εθνικιστών κεμαλιστών, των Αλβανών, που στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συνεργάστηκαν με τους ναζί και που καλοβλέπουν ολόκληρες περιοχές στα Βαλκάνια, και των Σκοπιανών, του υβριδικού made in USA κράτους. Κατά τα άλλα, παράλληλα διεκδικούσαν την πρωτοπορία στη μάχη κατά του φασισμού!

Κι επειδή, συν τοις άλλοις, οι αριστεροί ήταν και οι πιο έξυπνοι, αλλά και οι πιο μορφωμένοι, κατάφεραν από τη μία να δημιουργούν γενιές περήφανων γενίτσαρων και από την άλλη να απομονώσουν τα αμόρφωτα λαϊκά στρώματα τα οποία ρεαλιστικά έβλεπαν να χάνεται η ομαλή καθημερινότητά τους από την εισβολή αλλοδαπών, την εγκληματικότητα και την γκετοποίηση στις φτωχές συνοικίες, και έτσι τους κάναν δώρο στο ακροδεξιό καρκινομόρφωμα, τους ιδεολογικούς υμνητές αυτών που έκαψαν, βίασαν και σκότωσαν στα χώματά μας. Εξάλλου, στις συνοικίες που κατοικεί η «προοδευτική» ελίτ, οι μετανάστες δεν ρίχνουν τα μεροκάματα τους. Ίσα, ίσα, που κάνουν και τις όποιες δουλειές τους (καθαρισμό σπιτιού, περιποίηση κήπου, φύλαξη) φτηνότερα. Ενδέχεται όλο αυτό να τους βόλεψε για άλλον έναν ακόμα σημαντικότερο λόγο: Αν δεν υπήρχε Χρυσή Αυγή, ίσως ο Σύριζα να μην κυβερνούσε ποτέ.

Κι όταν ήρθε η στιγμή να κυβερνήσουν, έφτασε και η ώρα της απομυθοποίησης. Το γκρέμισμα του brand name «αριστερός», που ήταν must και in τόσα χρόνια, επήλθε τόσο εξαιτίας της συντριπτικής αθέτησης των προεκλογικών υποσχέσεων, αλλά και λόγω της επίθεσης στα ταυτοτικά χαρακτηριστικά του λαϊκού σώματος, στην ιστορία, στα έθιμα, στη ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση.

Αν και, προμεταπολιτευτικά, ο αριστερός διακινδύνευε, για τα πιστεύω του, τη δουλειά του, την οικογένειά του, ακόμα και την ίδια του τη ζωή, τα πράγματα τώρα έχουν περάσει στο άλλο άκρο. Πλέον η αριστερά πάει δίπλα δίπλα με τη λέξη κωλοτούμπα και έχει ασφυκτικά περικυκλωθεί με τη ρήση τελικά, «όλοι ίδιοι είναι». Στο συλλογικό συνειδητό (παρόλο που υπάρχουν ακόμα κάποιοι ελάχιστοι αριστεροί που αντιστέκονται στο ρεύμα των πολλών), ο αριστερός τώρα ταυτίζεται με τον ανθέλληνα, τον υπάκουο υπηρέτη των αποικιοκρατών, τον δυτικόδουλο που όνειρό του είναι να ξαναβγεί η χώρα στις αγορές. Οι τίτλοι τέλους στο έργο της ιδεολογικής παντοδυναμίας τους στην ελληνική επικράτεια έχουν ήδη πέσει, όσο και να γαντζώνονται στην εξουσία. Διότι, έτσι όπως δεν μπορείς να απευθύνεσαι και να νουθετείς έναν άνθρωπο αν δεν γνωρίζεις το παρελθόν του, πώς είναι δυνατόν να κυβερνάς έναν λαό αν δεν σέβεσαι την ιστορία, τα βιώματα και τους εθισμούς του;

Το πρόβλημά μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΑΛΛΑ Η ΦΤΗΝΙΑ!

 "...συνεχιζουμε αμετανοητοι να μετατρεπουμε την φτηνια σε ιδεολογια και τροπο ζωης...!"

 "Το ψεμα ειναι η προσωπικη τους αληθεια!"

Απαριθμώ τα επιτέυγματα της κυβέρνησης των συριζαίων:

 

Mε την 1η φορά αριστερή κυβερνηση  

1) ο κατωτατος μισθος καθοριστηκε στα 751 ευρω! 

2) Οι συνταξεις αποκατασταθηκαν στα προ κρισης επιπεδα!  3) Δοθηκε η 13η συνταξη που ειχαν υπεξαιρεσει οι γερμανοτσολιαδες! 

4) Καταργηθηκε ο ΕΝΦΙΑ! 

5) Επεστρεψε το αφορολογητο στα 12000! 

6) Μειωθηκαν οι φοροι κι ελαττωθηκαν οι εργοδοτικες εισφορες! 7) Εκτοξευτηκε το χρηματιστηριο! 

8) Αποχωρησαμε απο το ΝΑΤΟ! 

9) Εκδιωχθηκε το ΔΝΤ!

10) Καταργηθηκαν τα μνημονια! 

11) Μειωθηκε η ανεργια! 

12) Οι αγορες  παρακαλουν για να μας δανεισουν! 

13) Αλλαξαμε την ευρωπη και σε λιγο και τις ΗΠΑ! 

14) Προσφερουμε ηλιοθεραπεια σε μεταναστες! 

15) Διοριζουμε μαζικα Καρανικες στο δημοσιο! 

16) Μοιραζουμε κοινωνικα μερισματα! κι ολα αυτα σε 2,5 χρονια!
Οι προηγουμενοι χρειαστηκαν να χρεοκοπησουν την χωρα 40 χρονια, ενω οι συριζαιοι 2,5 !! Το ψεμα ειναι η προσωπικη τους αληθεια!  Διεισδυοντας στην ελληνικη πραγματικοτητα και αντικρυζοντας τις αιτιες της χρεοκοπιας βλεπουμε οτι το προβλημα μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΑΛΛΑ Η ΦΤΗΝΙΑ! Καθως συνεχιζουμε αμετανοητοι να μετατρεπουμε την φτηνια σε ιδεολογια και τροπο ζωης!!! Δυστυχως οι εκπροσωποι της φτηνιας πριν απο 2,5 χρονια ηρθαν με την ψηφο του ''σοφου'' ελληνικου λαου για να μεινουν...και οποιος πιστευει οτι θα απαλλαγει αυτος ο τοπος απο την φτηνια. συντομα  ΠΛΑΝΑΤΑΙ ΠΛΑΝΗΝ  οικτραν!!!

Μεταναστευτικό και Αριστερά: Ο στρουθοκαμηλισμός που εκτρέφει την ακροδεξιά…

Παρά τις ολοένα και μεγαλύτερες κοινωνικές παρενέργειες, το πολιτικό σύστημα, με πρώτη την Αριστερά, συνεχίζει να αντιμετωπίζει την παράνομη μετανάστευση σαν πρόβλημα ρουτίνας. Την προσεγγίζει με ανέξοδες αντιρατσιστικές κορόνες που στην πράξη τροφοδοτούν τον ρατσισμό. Κάθε διαφωνία χαρακτηρίζεται ακροδεξιά, ξενοφοβική και ρατσιστική.

Του Σταύρου Λυγερού

Η ιδεολογική τρομοκρατία, όμως, δεν έλυσε ποτέ κανένα πρόβλημα. Ειδικά των λαϊκών στρωμάτων, που κυρίως θίγονται από την παράνομη μετανάστευση και στο επίπεδο της απασχόλησης (λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού από τη “μαύρη” και κακοπληρωμένη εργασία) και σε πολλές πτυχές της καθημερινής ζωής.

Είναι πολιτικά ανήθικο εύποροι αριστερίζοντες και φιλελεύθεροι αστοί, από απόσταση ασφαλείας, να κουνάνε το δάκτυλο και να παραδίδουν αντιρατσιστικά μαθήματα στους κατοίκους του ιστορικού κέντρου και των συνοικιών που βιώνουν ένα πρόβλημα το οποίο τείνει να προσλάβει διαστάσεις εφιάλτη.

Είναι ανέξοδο και εύκολο να πουλάς ανθρωπισμό όταν δεν συγχρωτίζεσαι με παράνομους μετανάστες, όταν δεν κατοικείς στις ίδιες γειτονιές, όταν δεν στέλνεις τα παιδιά σου στα ίδια σχολεία, όταν δεν χρησιμοποιείς καν τα δημόσια νοσοκομεία, και βεβαίως όταν δεν ανταγωνίζεσαι για τις ίδιες θέσεις εργασίας.

Συνήθως, η μόνη σχέση που έχουν όλοι αυτοί με τους παράνομους μετανάστες είναι ότι τους χρησιμοποιούν ως υπηρετικό προσωπικό. Το μόνο αποτέλεσμα που έφεραν οι ανέξοδες αντιρατσιστικές κορόνες ήταν στην πράξη να τροφοδοτήσουν τον ρατσισμό, όπως απέδειξε και η ανάδειξη της Χρυσής Αυγής σε τρίτο κόμμα.

Τόσο το πολιτικό σύστημα όσο και τα μεσαία και ανώτερα στρώματα είχαν βολευθεί με το γεγονός ότι για χρόνια οι παράνομοι μετανάστες φυτοζωούσαν γκετοποιημένοι στα “υπόγεια” της κοινωνίας και εμφανίζονταν στον δημόσιο χώρο μόνο ως εξατομικευμένη κακοπληρωμένη “μαύρη” εργασία. Κανείς δεν άκουγε τις φωνές απόγνωσης των λαϊκών στρωμάτων, που κυρίως υφίστανται με επώδυνο τρόπο τις συνέπειες της παράνομης μετανάστευσης.

Η τρομοκρατία του «πολιτικά ορθού»

Ο λόγος τους δεν περνούσε στα ΜΜΕ, όπου διεξάγεται η δημόσια συζήτηση. Εκεί για χρόνια κυριαρχούσε μία εκδοχή της τρομοκρατίας του “πολιτικά ορθού”. Η ανοχή της παράνομης μετανάστευσης είχε αναγορευθεί σε κριτήριο “προοδευτισμού”. Υπενθυμίζουμε ότι από τις πρώτες πράξεις της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου ήταν ο νόμος για την απόδοση ιθαγένειας σε μετανάστες, γεγονός που έστειλε το λάθος μήνυμα και τροφοδότησε τις ροές.

Κι αν η Ελλάδα έπαψε να είναι προορισμός αυτό οφείλεται στη σαρωτική οικονομική κρίση. Χρειάσθηκε, πάντως, σειρά δραματικών γεγονότων για να αρχίσουν με μεγάλη καθυστέρηση οι βολεμένοι Έλληνες να ξεφύγουν από το σύνδρομο του μαζικού στρουθοκαμηλισμού, να συνειδητοποιούν ότι η παράνομη μετανάστευση έχει και ένα άλλο καθόλου βολικό πρόσωπο.

Ο ιδεολογικοποιημένος μετέωρος διεθνισμός των αριστερών κομμάτων και το μεταμοντέρνο ιδεολόγημα περί πολυπολιτισμικής κοινωνίας που κυριαρχεί στους φιλελεύθερους τους ωθεί να αντιλαμβάνονται το σύνθετο πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης αποκλειστικά και μόνο με όρους ανθρωπισμού και δικαιωμάτων.

Προφανώς, η όψη αυτή υπάρχει και είναι σημαντική. Το νόμισμα, όμως, έχει και άλλη όψη. Είναι οι κάθε είδους κοινωνικές παρενέργειες, με πρώτο το πρόβλημα δημόσιας ασφάλειας.

Ανέξοδος αντιρατσισμός σε ξένες πλάτες

του Σταύρου Λυγερού 

Παρά τις ολοένα και μεγαλύτερες κοινωνικές παρενέργειες, το πολιτικό σύστημα, με πρώτη την Αριστερά, συνεχίζει να αντιμετωπίζει την παράνομη μετανάστευση σαν πρόβλημα ρουτίνας. Την προσεγγίζει με ανέξοδες αντιρατσιστικές κορόνες που στην πράξη τροφοδοτούν τον ρατσισμό. Κάθε διαφωνία χαρακτηρίζεται ακροδεξιά, ξενοφοβική και ρατσιστική.

Η ιδεολογική τρομοκρατία, όμως, δεν έλυσε ποτέ κανένα πρόβλημα. Ειδικά των λαϊκών στρωμάτων, που κυρίως θίγονται από την παράνομη μετανάστευση και στο επίπεδο της απασχόλησης (λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού από τη “μαύρη” και κακοπληρωμένη εργασία) και σε πολλές πτυχές της καθημερινής ζωής.

Είναι πολιτικά ανήθικο εύποροι αριστερίζοντες και φιλελεύθεροι αστοί, από απόσταση ασφαλείας, να κουνάνε το δάκτυλο και να παραδίδουν αντιρατσιστικά μαθήματα στους κατοίκους του ιστορικού κέντρου και των συνοικιών που βιώνουν ένα πρόβλημα το οποίο τείνει να προσλάβει διαστάσεις εφιάλτη. Είναι ανέξοδο και εύκολο να πουλάς ανθρωπισμό όταν δεν συγχρωτίζεσαι με παράνομους μετανάστες, όταν δεν κατοικείς στις ίδιες γειτονιές, όταν δεν στέλνεις τα παιδιά σου στα ίδια σχολεία, όταν δεν χρησιμοποιείς καν τα δημόσια νοσοκομεία, και βεβαίως όταν δεν ανταγωνίζεσαι για τις ίδιες θέσεις εργασίας.

Συνήθως, η μόνη σχέση που έχουν όλοι αυτοί με τους παράνομους μετανάστες είναι ότι τους χρησιμοποιούν ως υπηρετικό προσωπικό. Το μόνο αποτέλεσμα που έφεραν οι ανέξοδες αντιρατσιστικές κορόνες ήταν στην πράξη να τροφοδοτήσουν τον ρατσισμό, όπως απέδειξε και η ανάδειξη της Χρυσής Αυγής σε τρίτο κόμμα.

Τόσο το πολιτικό σύστημα όσο και τα μεσαία και ανώτερα στρώματα είχαν βολευθεί με το γεγονός ότι για χρόνια οι παράνομοι μετανάστες φυτοζωούσαν γκετοποιημένοι στα “υπόγεια” της κοινωνίας και εμφανίζονταν στον δημόσιο χώρο μόνο ως εξατομικευμένη κακοπληρωμένη “μαύρη” εργασία. Κανείς δεν άκουγε τις φωνές απόγνωσης των λαϊκών στρωμάτων, που κυρίως υφίστανται με επώδυνο τρόπο τις συνέπειες της παράνομης μετανάστευσης.

Η τρομοκρατία του «πολιτικά ορθού»

Ο λόγος τους δεν περνούσε στα ΜΜΕ, όπου διεξάγεται η δημόσια συζήτηση. Εκεί για χρόνια κυριαρχούσε μία εκδοχή της τρομοκρατίας του “πολιτικά ορθού”. Η ανοχή της παράνομης μετανάστευσης είχε αναγορευθεί σε κριτήριο “προοδευτισμού”. Υπενθυμίζουμε ότι από τις πρώτες πράξεις της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου ήταν ο νόμος για την απόδοση ιθαγένειας σε μετανάστες, γεγονός που έστειλε το λάθος μήνυμα και τροφοδότησε τις ροές.

Κι αν η Ελλάδα έπαψε να είναι προορισμός αυτό οφείλεται στη σαρωτική οικονομική κρίση. Χρειάσθηκε, πάντως, σειρά δραματικών γεγονότων για να αρχίσουν με μεγάλη καθυστέρηση οι βολεμένοι Έλληνες να ξεφύγουν από το σύνδρομο του μαζικού στρουθοκαμηλισμού, να συνειδητοποιούν ότι η παράνομη μετανάστευση έχει και ένα άλλο καθόλου βολικό πρόσωπο.

Ο ιδεολογικοποιημένος μετέωρος διεθνισμός των αριστερών κομμάτων και το μεταμοντέρνο ιδεολόγημα περί πολυπολιτισμικής κοινωνίας που κυριαρχεί στους φιλελεύθερους τους ωθεί να αντιλαμβάνονται το σύνθετο πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης αποκλειστικά και μόνο με όρους ανθρωπισμού και δικαιωμάτων. Προφανώς, η όψη αυτή υπάρχει και είναι σημαντική. Το νόμισμα, όμως, έχει και άλλη όψη. Είναι οι κάθε είδους κοινωνικές παρενέργειες, με πρώτο το πρόβλημα δημόσιας ασφάλειας.

Ο στρουθοκαμηλισμός τροφοδοτεί την Ακροδεξιά

Στο όνομα της καταπολέμησης της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, τα αριστερά κόμματα και πολλοί φιλελεύθεροι υποβαθμίζουν συστηματικά τις αρνητικές επιπτώσεις της παράνομης μετανάστευσης, όπως είναι η συμβολή της στην αύξηση της εγκληματικότητας και της ανεργίας. Ο στρουθοκαμηλισμός, όμως, φέρνει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Στην πράξη, οι αντιρατσιστικές κορόνες περισσότερο τροφοδοτούν παρά καταπολεμούν τον ρατσισμό. Και βεβαίως αφήνουν πολιτικό κενό, διευκολύνοντας την Ακροδεξιά να το καλύψει.

Ο λόγος είναι προφανής. Η τρέχουσα ανέξοδη αντιρατσιστική ρητορική έρχεται σε αντίθεση με τη δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα, στα οποία υποτίθεται ότι κυρίως απευθύνεται. Είναι τα λαϊκά στρώματα που κυρίως θίγονται από την παράνομη μετανάστευση. Κύριο πρόβλημα είναι το διάχυτο αίσθημα ανασφάλειας. Αλλά, και στο επίπεδο της απασχόλησης, οι χειρώνακτες Έλληνες εργάτες υφίστανται αθέμιτο ανταγωνισμό από τη “μαύρη” και κακοπληρωμένη εργασία των παράνομων μεταναστών.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά. Η χρήση των κοινωνικών δομών (νοσοκομεία, σχολεία κτλ.) από τους παράνομους μετανάστες μπουκώνει τα αντίστοιχα δημόσια συστήματα και υποβαθμίζει την ποιότητα των υπηρεσιών, ειδικά μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές λόγω κρίσης. Το αποτέλεσμα είναι τα μικρομεσαία στρώματα, που πληρώνουν φόρους, όχι μόνο να ταλαιπωρούνται πολύ για να κάνουν χρήση υποβαθμισμένων υπηρεσιών, αλλά και σε ορισμένες περιπτώσεις να μην εξυπηρετούνται και να υποχρεώνονται να καταφεύγουν σε ιδιωτικούς φορείς.

ΤΟ ΠΑΣΟΚ, η Γεννηματά και το μέλλον: Deja vous ξανά;

Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής ήταν απόπειρα ανάνηψης ενός νεκρού. Τα αποτελέσματα δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: Η Γεννηματά έλαβε 49%! Αλλά ήταν και επίδειξη του πνέυματος του ΠΑΣΟΚ. Ψήφιζε όποιος ήθελε, όπου ήθελε ένα κόμμα της κεντροαριστεράς δίχως τελικό όνομα! Άλλη μία πλευρά των αδιόρθωτων Πασόκων. Αλλά τι συμβολίζει η επικράτηση της Γεννηματά; Από νοσταλγία ή από υποχρέωση ψηφίστηκε. Το αντιμνημονιακό κίνημα ξέμεινε από πολιτικούς εκπροσώπους μιας κάποιας αξιοπιστίας, και αρκετοί θα είναι αυτοί που θα ξαναψηφίσουν ΠΑΣΟΚ (ή όπως θα λέγεται το νέο κόμμα της Κεντροαριστεράς). 

Γιατί λοιπόν Γεννηματά; Απλά, μπορεί να κατηγορείται το ΠΑΣΟΚ ότι χρεωκόπησε τη χώρα και μας έβαλε στα Μνημόνια αλλά υπάρχει πολύς κόσμος που δεν μπορεί να ξεχάσει ότι επί ΠΑΣΟΚ διορίστηκε ή έβγαλε καλά χρήματα ή ζούσε γενικά πολύ καλύτερα από ό,τι σήμερα. 

Θεωρώ ότι αυτό το αίσθημα υποχρέωσης σε συνδυασμό με μία νοσταλγία των παλιών καλών εποχών μπορεί να προκαλέσει αποτέλεσμα-έκπληξη στην κάλπη όποτε κι αν γίνουν οι επόμενες βουλευτικές εκλογές. Και βέβαια επειδή ακριβώς τα κίνητρα επανασυσπείρωσης της βάσης του ΠΑΣΟΚ θα είναι κυρίως η νοσταλγία και η υποχρέωση, γι’ αυτό και η νίκη της Γεννηματά στις εσωκομματικές εκλογές προδιαγραφόταν από την αρχή σίγουρη – διότι τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη Νέα Δημοκρατία, και ένα σκιάχτρο να κατέβαινε υποψήφιος αρχηγός έχοντας πινακίδα με κάποιο «βαρύ» και «ιστορικό» όνομα κρεμασμένη στον λαιμό του, οι ψηφοφόροι θα ψήφιζαν το σκιάχτρο αβλεπί.  
 
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε έχουν, ούτε είχαν ποτέ ευρεία λαϊκή βάση και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την ανυπαρξία τους στα συνδικάτα και στις φοιτητικές οργανώσεις, αλλά και από τη σταθερά καταβαραθρωμένη κυκλοφορία της εφημερίδας «Αυγή». Λαθρεπιβάτες της εξουσίας είναι που εκμεταλλεύτηκαν μία αναπάντεχη ευνοϊκή συγκυρία και την τιμωρητική διάθεση του κόσμου απέναντι στο παλιό κομματικό δίπολο, και θα εκλείψουν από το πολιτικό προσκήνιο το ίδιο ραγδαία όπως εμφανίστηκαν. Είναι προφανές πως το 90% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ήταν δυσαρεστημένοι πρώην οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, γεγονός που κάνει τον Τσίπρα να αισθάνεται σαν να ισορροπεί διαρκώς σε κινούμενη άμμο. Ανέβηκε ψηλά πατώντας σε δανεική σκάλα, την οποία βλέπει τώρα να διαλύεται από κάτω του.
 
Επομένως ας μην βιαζόμαστε να προεξοφλήσουμε τη συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε από το 1980 και μετά το ΠΑΣΟΚ υπήρξε κάτι περισσότερο από ένα απλό κόμμα. Έγινε η κυρίαρχη πολιτική νοοτροπία στον τόπο μας η οποία διαπότισε τη Νέα Δημοκρατία και τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο που ο Τσίπρας μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου ακόμα και στην ομιλία του, ούτε που η Νέα Δημοκρατία συνεργάστηκε τόσο εύκολα ως κυβέρνηση με τον υποτιθέμενο άσπονδο αντίπαλό της το 2012. Όλα τα μεγάλα κόμματα στην Ελλάδα μετά το 1974 φιλοδοξούν απλώς να γίνουν το νέο ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ένα ασαφές μείγμα κακώς εννοούμενου προοδευτισμού, κρατισμού και λαϊκισμού. Επομένως γιατί να σβήσει το αυθεντικό ΠΑΣΟΚ που είναι η μήτρα όλης αυτής της σάπιας ιδεολογίας;

Φορολογία και επενδύσεις στην χώρα των Κατσαπλιάδων-2

Αυτό το ανέκδοτο με τον Τσίπρα που τάχα παίρνει πάνω του το ζήτημα της προσέλκυσης επενδύσεων, έχει πάψει πλέον να βγάζει γέλιο και προκαλεί μόνο θλίψη για την κατάντια μας. 

Όποτε πηγαίνει ο Τσίπρας να μιλήσει σε επενδυτικά funds ή συνέδρια, μοιάζει σαν κοτόπουλο που το έριξαν στον λάκκο των λεόντων. Τι να πει κάποιος που δεν έχει κολλήσει ούτε ένα ένσημο στη ζωή του σε ανθρώπους που έχουν κάνει περιουσίες με ιδρώτα και αίμα; Μπορεί να μιλήσει την ίδια γλώσσα ο αφισοκολλητής της ΚΝΕ με τους επιχειρηματίες που επιζούν ελισσόμενοι καθημερινά μέσα στον πιο σκληρό καπιταλισμό; Μπορεί να πείσει κανέναν ξένο για τη σοβαρότητά του ο κρατιστής πρωθυπουργός που έχει σύμβουλο στρατηγικού σχεδιασμού τον Καρανίκα ο οποίος με περισσή ελαφρότητα στέλνει "στα τσακίδια" τις ξένες επενδύσεις; Ποιος εχέφρων άνθρωπος θα ρισκάρει να επενδύσει σε μία χώρα όπου η μισθοδοσία του δημοσίου τομέα φτάνει τα 18 δις ευρώ ετησίως ενώ του ιδιωτικού τομέα λιγότερα από 16 δις; Άλλη πρεμούρα δεν είχαν οι ξένοι από το να φέρουν στην Ελλάδα τα χρήματά τους για να τα αρπάξει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω της υπερφορολόγησης και να τα "αναδιανείμει" στους ψηφοφόρους του και στις "άγαμες θυγατέρες". Εδώ φεύγουν σωρηδόν οι ελληνικές επιχειρήσεις για το εξωτερικό και εμείς περιμένουμε να έρθουν οι ξένες...
Ακόμη κι αν απέφευγε να μιλάει στα αγγλικά ο Τσίπρας στους ξένους επενδυτές και να προδίδει  αμέσως την αμορφωσιά και τη ρηχότητά του, πάλι θα "έβγαζε μάτι" η αριστερή ιδεολογική του αγκύλωση. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει δουλέψει σαν σκύλος και να μην αναγνωρίζει ποιος δεν έχει δουλέψει. Ή ποιος τον δουλεύει.

Φορολογία και επενδύσεις στην χώρα των Κατσαπλιάδων-1

Καληνύχτα, Αλέξη...

Του Κ. Στούπα

capital.gr

Παρά τα καλά λόγια των δανειστών και τους διθυράμβους της κυβέρνησης κάθε μέρα που περνά χρηματιστήριο και οικονομία προεξοφλούν επιδείνωση της κατάστασης στη χώρα.

Είναι χαρακτηριστικό πως παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες τόσο του πρωθυπουργού όσο και της κυβέρνησης, μετά το Καλοκαίρι, να παρουσιάσουν ένα φιλικό πρόσωπο στην επιχειρηματικότητα, οι επενδύσεις που φεύγουν από τη χώρα είναι περισσότερες από αυτές που έρχονται.

Την εβδομάδα που πέρασε δυο εμβληματικές επενδύσεις στη χώρα που δεν αφορούν ιδιωτικοποιήσεις κρατικών μονοπωλίων, οι Σκουριές και το Ελληνικό, εμφάνισαν πάλι αρνητική τροπή, παρά τις προσπάθειες της ηγετικής ομάδας της κυβέρνησης να κλείσουν τις ανασταλτικές εκκρεμότητες.

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα μετά την "κωλοτούμπα” του 2015 βρίσκεται διαρκώς μπροστά στο τέρας που εξέθρεψε ως αντιπολίτευση προκειμένου να φτάσει στην εξουσία. Εκατοντάδες θεσμοί, "παραθεσμοί” και ομάδες συμφερόντων εθισμένοι στην ευημερία με δανεικά προσπαθούν να εμποδίσουν οποιαδήποτε προσπάθεια οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Συνέχεια: Καληνύχτα, Αλέξη...

Η Μεγάλη Ληστεία της Ελλάδας

Από τον Αθανάσιο Χ. Παπανδρόπουλο

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες).

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».

«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.

«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότιστην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.

Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.

Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.

«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

2. [Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.

Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.

Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο!

Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!

Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.

Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρόνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.

Συγκλονιστικά και απολύτως ελεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη τουOικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτοριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

3. [Αριθμοί και γεγονότα]Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται
μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν. Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ. Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα [4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη. Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Όλος αυτός δεσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.

O Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος γιος του Χαρίλαου και της Μάρως, γεννήθηκε στο Παλαιό Ψυχικό το 1941. Έβγαλε το δημοτικό σχολείο στην Πάτρα. Πραγματοποίηοε τις γυμνασιακές του σπουδές διαδοχικά, στη Σχολή Μπερζάν, στο Λεόντειο Λύκειο και στο Αρέθειο. Στη συνέχεια, σπούδασε στο Βέλγιο Οικονομικές και Εμπορικές Επιστήμες εφαρμοσμένες στις υπό ανάπτυξη χώρες. Πτυχιούχος του Πανεπιστημιακού Κέντρου της Μονς, παρακολούθησε, επίσης, στα πανεπιστήμια της Λιέγης, της Λίλλης και των Βρυξελλών, Πολιτική Οικονομία και Κοινωνιολογία, Δημοσιογραφία και Τεχνικές Επικοινωνίας, Φιλοσοφία και Οικονομική των Επιχειρήσεων. Με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε το 1956, σαν συνεργάτης της “Αθλητικής Ηχούς” και του “Νεολόγου Πατρών”. Το 1963 προσελήφθη ως συντάκτης στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” και το “Οικονομικό Βήμα” και από το 1966 υπήρξε ανταποκριτής τους στο Βέλγιο. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1977 και ξανάρχισε τη συνεργασία του με τον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” στο τέλος της ίδιας χρονιάς. Συνεργασία που σταμάτησε τον Ιούλιο του 2004, με αφορμή τη διακοπή της κυκλοφορίας του περιοδικού. Στην πολυετή σταδιοδρομία του συνεργάστηκε με τις εφημερίδες “Ελεύθερος Τύπος”, “Απογευματινή”, “Τύπος της Κυριακής”, “Πελοπόννησος” της Πάτρας, “Μακεδονία”, “Θεσσαλονίκη”, κ.α. Όπως επίσης και με τα γνωστά περιοδικά “Status”, “Manager”, “Retail”, κ.α. Σήμερα αρθρογραφεί στις εφημερίδες “Εστία”, “Ναυτεμπορική”, “Κόσμος Σαββατοκύριακο” και “Βήμα της Αιγιαλείας”. Επιμελείται την εκπομπή “Δρόμοι της Ανάπτυξης” της Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων στο Κανάλι 10/ Sbc και είναι σύμβουλος της εκπομπής “Καρριέρα: Πού;” στο ίδιο τηλεοπτικό κανάλι. Είναι επίσης επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων, πρόεδρος του ελληνικού της τμήματος και μέλος της ΔΣ της Ένωσης Συντακτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Έχει βραβευθεί με 42 ελληνικά και διεθνή δημοσιογραφικά βραβεία και είναι Ιππότης της Τιμής της Γαλλικής και της Ουγγρικής Δημοκρατίας.

Παραπομπές:

[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.

Έχουν μεγάλη καρδιά οι αριστεριστές...

Αυτά που ακούμε τις τελευταίες μέρες από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν να υπερασπιστούν τον εκτρωματικό νόμο Παρασκευόπουλου που αποφυλακίζει σωρηδόν επικίνδυνους εγκληματίες για λόγους αποσυμφόρησης των φυλακών, αγγίζουν τα όρια του παραλόγου. Υπάρχει άραγε άλλο κράτος στον πλανήτη που να νομοθετεί ανάλογα με τη χωρητικότητα των φυλακών του; Θα τρελαθούμε τελείως σ' αυτόν τον τόπο; Δηλαδή αν αυξηθεί ακόμα περισσότερο η εγκληματικότητα στο μέλλον (πράγμα διόλου απίθανο με την πολιτική ανοικτών συνόρων που υιοθετήσαμε), δεν θα χτίσουμε νέες φυλακές αλλά θα βγάλουμε έξω ακόμα περισσότερους στυγνούς δολοφόνους; Τι χρωστάνε οι φιλήσυχοι πολίτες να πληρώνουν με τη ζωή τους τις ιδεοληψίες του κάθε ηλίθιου αριστερού; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όχι μόνο έχει πάρει οριστικό διαζύγιο με την κοινή λογική, όχι μόνο δεν ντρέπεται να λέει αρλούμπες δημοσίως τις οποίες βαφτίζει μάλιστα ...προοδευτικές, αλλά δεν έχει ούτε το στοιχειώδες φιλότιμο να παραδεχτεί τα ολέθρια λάθη της και να τα διορθώσει.

Οι αριστεροί ουμανιστές πιστεύουν πως ο άνθρωπος γεννιέται καλός και είναι οι κοινωνικές συνθήκες που τον κάνουν κακό και εγκληματία

Κώστας Στούπας
capital.gr

Κατά συνέπεια αν αλλάξουν οι κοινωνικές συνθήκες θα έχουμε μια κοινωνία αγγέλων.

1)Έχουμε μπλέξει άσχημα...

Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει ακριβώς τα κίνητρα διάφορων παράλογων αποφάσεων του μυαλού ενός αριστερού καλοζωισμένου με τις ανέσεις και τον πλούτο του καπιταλισμού.

Κάποιος που έχει κληρονομήσει μια περιουσία χωρίς να κοπιάσει είναι πολύ πιο εύκολο να την χάσει σε σχέση με κάποιον που έχει κοπιάσει. Σ’ αυτήν τη φάση βρισκόμαστε ως κοινωνία.

Με τα λεφτά του "μπαμπά” πουλάνε αριστεριλίκι και ανθρωπισμό.

Για την ακρίβεια με τα δανεικά που εξασφάλισαν ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος και ο Σημίτης εντάσσοντας την "μπανανία” στο πιο ισχυρό κλαμπ των ανεπτυγμένων δημοκρατικών χωρών, διάφοροι καλοζωισμένοι "μπούληδες” παριστάνουν τους Τσε Γκεβάρα και τους Κάστρο.

Ο περίφημος νόμος Παρασκευόπουλου ήταν η αιτία που απελευθερώθηκαν από τις φυλακές επικίνδυνοι εγκληματίες, οι περισσότεροι από τους οποίους όπως ήταν φυσικό συνέχισαν τη δράση τους.

Σαν αφορμή αυτού του παραλογισμού αναφέρεται η αποσυμφόρηση των φυλακών.

Είναι προφανές όμως ότι η αιτία βρίσκεται κάπου μεταξύ αριστερού θολού ανθρωπισμού και συνδιαλλαγής με τους "συντρόφους που κάνουν λάθος” του ένοπλου αγώνα.

Όποιος έχει διαβάσει τις αριστερίστικες αγιογραφίες για τον δολοφόνο ληστή τραπεζών Ζακ Μεσρίν μπορεί να αντιληφθεί την οπτική γωνία από την οποία λαμβάνονται τέτοιες αποφάσεις.

Οι αριστεροί ουμανιστές πιστεύουν πως ο άνθρωπος γεννιέται καλός και είναι οι κοινωνικές συνθήκες που τον κάνουν κακό και εγκληματία. Κατά συνέπεια αν αλλάξουν οι κοινωνικές συνθήκες θα έχουμε μια κοινωνία αγγέλων.

Η παρακάτω ιστορία είναι ενδεικτική.

Την εποχή του Στάλιν στην ΕΣΣΔ οι αρχές ασφαλείας κλήθηκαν να εξιχνιάσουν μια περίπτωση ενός κατά συρροήν δολοφόνου. Μετά την εξουδετέρωση του δολοφόνου οι αξιωματικοί της αστυνομίας πιέστηκαν να μην αποκαλύψουν τα δεδομένα της υπόθεσης αλλά ένα σενάριο πως επρόκειτο για κάποιον πράκτορα του καπιταλισμού που αποσκοπούσε να αμαυρώσει το σοσιαλιστικό παράδεισο.

Κατά τις αρχές, αφού στη σοσιαλιστική κοινωνία δεν υπάρχει ιδιοκτησία και ανταγωνισμός δεν υπάρχουν και εγκληματίες. Άρα, πως θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν δημοσίως πως στον σοσιαλιστικό παράδεισο "φύτρωσε” ένας κατά συρροήν δολοφόνος;

Μόνο όσοι γνωρίζουν τα στερεότυπα με τα οποία προσεγγίζει την πραγματικότητα η παρέα που μας κυβερνά μπορεί να αντιληφθούν το μέγεθος του ρίσκου που αντιμετωπίζει η χώρα.

Προχθές ο κ. Παρασκευόπουλος ζήτησε την κατάργηση του ίδιου του νόμου του γιατί όπως είπε ολοκλήρωσε το έργο της αποσυμφόρησης των φυλακών. Έχει δίκιο ο Μητσοτάκης είπε δημόσια, η κυβέρνηση πρέπει να καταργήσει τον νόμο...

Τηρουμένων των αναλογιών τα ίδια συμβαίνουν και στην οικονομία. Ο κ. Τσακαλώτος πήγε στο Eurogroup της Δευτέρας πιστεύοντας πως αντιπροσωπεύει τη νέα Σιγκαπούρη των Βαλκανίων, καθώς ισχυρίζεται πως υπάρχουν τόσες πολλές αποφάσεις για επενδύσεις στη χώρα που θα αναγκαστεί να βάλει φίλτρα για να επιλέγει αυτές που του αρέσουν.

Είναι προφανές πως στην κυβέρνηση βρίσκονται "αλλού”...

Η πραγματικότητα είναι πως η καθυστέρηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών απειλεί να τινάξει το τραπεζικό σύστημα στον αέρα και να επαναφέρει τους εφιάλτες του 2015 με ακόμη χειρότερη μορφή...

Οι Ευρωπαίοι και ο SSM είχαν σαν στόχο να μειωθούν τα κόκκινα δάνεια από 49% σε 42% του συνόλου των δανείων στα τέλη του 2018. Αφού ψηφίστηκαν οι νόμοι ο στόχος φαινόταν εφικτός. Εξ ου και οι νότες αισιοδοξίας...

Δεν ήξεραν όμως πως οι νόμοι που ψηφίστηκαν δεν εφαρμόζονται. Κάποια στελέχη της κυβέρνησης το είχαν παραδεχτεί και δημόσια πως ψηφίζονται για να πάρουμε τη δόση αλλά δεν θα εφαρμοστούν...

Ενώ λοιπόν τους τελευταίους μήνες οι αισιόδοξες εκτιμήσεις για την οικονομία έπεφταν βροχή, το χρηματιστήριο προεξοφλούσε και συνεχίζει να προεξοφλεί άσχημες εξελίξεις.

Η στήλη δίνει μεγαλύτερη σημασία σε αυτά που λένε οι τιμές των τραπεζικών μετοχών στο χρηματιστήριο παρά στις αμπελοφιλοσοφίες του κ. Τσίπρα, του κ. Τσακαλώτου και του κάθε κ. Παρασκευόπουλου....​

2) Μια διαφορετική άποψη...

Αγαπητέ Κώστα, 

Καλημέρα από τη Βουλγαρία.

Θα ήθελα να σου παρουσιάσω μία διαφορετική άποψη για τη μείωση εσόδων λόγω της στοχοποίησης της μεσαίας τάξης. 

Είναι αλήθεια πως όλες οι κυβερνήσεις στοχοποίησαν την τάξη των 20.000+. Ο Νέος ΕΦΚΑ δε, στοχοποίησε αυτούς που έχουν εισοδήματα 30.000+ και που πληρώνουν το 95% των φόρων! 

Λόγω επαγγέλματος όμως, γνωρίζω τι κάνουν όλοι αυτοί όταν καταλαβαίνουν πως θα πρέπει να αποδώσουν το 70-80% των εισοδημάτων τους στο κράτος. 

Ιδρύουν εταιρείες στο εξωτερικό. Υπάρχει μαζική φυγή και τη ζω καθημερινά. Οι πελάτες μας είναι από εισαγωγείς εμπορευμάτων μέχρι παροχής υπηρεσιών. Ειδικά το τελευταίο κομμάτι, (προγραμματιστές, σύμβουλοι, reselers, dropshippers) έχει στην πλειοψηφία του νέα παιδιά που δουλεύουν αθόρυβα από υπολογιστές. 

Όταν όλες οι χώρες διαμορφώνουν ευνοϊκά φορολογικά καθεστώτα γι αυτούς, στην Ελλάδα, ακόμα και αν κάποιος έχει αυτοκτονικές τάσεις και προσπαθήσει να ανοίξει εταιρεία, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους περίφημους ΚΑΑΔ του 1980 και ελεγκτικά θα είναι στον "αέρα”.

Στο δια ταύτα λοιπόν, καθημερινά βλέπω νέους ανθρώπους να κλείνουν ή να μη τολμούν να ανοίξουν εταιρείες στην Ελλάδα και να επιλέγουν τη λύση εκτός συνόρων. 

Το "πρόβλημα” όμως είναι πως αυτοί παίρνουν τα νόμιμα φορολογημένα χρήματά τους από τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Κύπρο, την Ιρλανδία ή την Ολλανδία και τα ξοδεύουν στην Ελλάδα για να ζήσουν οι ίδιοι και οικογένειές τους. Πολλοί δε, είναι και αυτοί που χρησιμοποιούν τα χρήματα αυτά για να πληρώνουν δόσεις από ρυθμίσεις στην εφορία και στο ασφαλιστικό ταμείο τους.

Η προσωπική μου άποψη είναι πως σε μία χώρα, που μαζί με τον ΦΠΑ οι φόροι είναι στο 85%, όσα χρήματα και να "ρίξεις” στην αγορά της, αργά ή γρήγορα θα γίνουν φόροι για το κράτος. (Βενζίνες, τσιγάρα, σουπερ-μαρκετ, ΔΕΚΟ, κιν. τηλεφωνία κτλ). Γι' αυτό το λόγο, παρά τη μαζική φυγή του κύκλου εργασιών πολλών επιχειρηματιών και επαγγελματιών, παρά τις "μαύρες” εισπράξεις επαγγελματιών εντός ελληνικού εδάφους, δεν βλέπουμε τεράστια διαφορά στα έσοδα του κράτους. Μία γρήγορη σκέψη στο τι θα γίνουν 100 ευρώ που εισπράττει μαύρα ένας υδραυλικός όταν θα τα ξοδέψει, θα σε πείσει...

Υ.Γ. Παρακάτω, το να αναπαράγει η κάθε κυβέρνηση τη λέξη "φοροφυγάδες" για να χαρακτηρίσει όσους εργάζονται εκτός συνόρων είναι τουλάχιστον αστείο! ΟΥΔΕΙΣ φοροδιαφεύγει! Πληρώνουν φόρους και εισφορές κανονικότατα! Απλά, σε άλλα κράτη η φορολογία είναι ανθρώπινη και λογική. Με τις ΣΑΔΦ, η φορολογία των νομικών προσώπων έχει συμφωνηθεί εδώ και δεκαετίες! 

Όταν όλη η Ευρώπη συνεργάζεται αρμονικά στον εμπορικό τομέα και τα κράτη-μέλη της ανταγωνίζονται στη φορολογία για να προσελκύσουν περισσότερες επιχειρήσεις και επαγγελματίες άλλων χωρών, στην Ελλάδα επιλέγουμε να τσακίσουμε στους φόρους έναν νέο άνθρωπο, πριν ακόμα ξεκινήσει. 

Η παραφιλολογία πως θα "πιάσουν” όσους εργάζονται στο εξωτερικό, είναι αστεία. Ίσως ακούσετε μερικούς "Μπάμπηδες” που δεν ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν, αλλά μέχρι εκεί. Ο σωστός επαγγελματίας ξέρει να βρει και τους κατάλληλους συνεργάτες και να κάνει και τις απαραίτητες ενέργειες ώστε να θωρακιστεί απέναντι στην ελληνική τρέλα και "νομοθεσία”.

Με τις ευχές μου για ένα θαύμα…. Ποιος από εμάς δε θα ήθελε να είναι στη χώρα του και να νιώθει περήφανος γι αυτή;

Παναγιώτης Γ. Κορφοξυλιώτης

Business Consultant

Business Solutions Ltd.

Gotse Delchev, Blagoevgrad,
Bulgaria

Τα κόμματα με τους πελάτες έχουν καθίσει στο σβέρκο της χώρας

Οδηγούμαστε στα άκρα...

Του Κώστα Στούπα 

capital.gr 

Αν ισχύει αυτό που έλεγε ο Νίκος Πουλαντζάς πως το κράτος αποτελεί έκφραση των οικονομικών και κοινωνικών συσχετισμών μιας κοινωνίας, τότε είναι εύλογο τι σηματοδοτεί το νεοελληνικό κράτος των μιζαδόρων, των οκνηρών και των συνδικαλιστών.

Όχι οι Έλληνες δεν είναι εκ φύσεως τεμπέληδες, διεφθαρμένοι και κλέφτες... Το ελληνικό κράτος των κομμάτων, των συνδικαλιστών και των συντεχνιών προσπαθεί να τους κάνει όλους διεφθαρμένους, τεμπέληδες και κλέφτες. Δηλαδή, καθ’ ομοίωσιν...

Είναι γνωστό πως η Ελλάδα παρουσιάζει τη μεγαλύτερη φοροδιαφυγή και διαφθορά στην Ευρώπη.

Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων είναι κατά 30% υψηλότεροι από αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Επίσης η ανταποδοτικότητα του ελληνικού δημοσίου είναι η χαμηλότερη στον ανεπτυγμένο και αναπτυσσόμενο κόσμο. Τουτέστιν τα κόμματα με τους πελάτες έχουν καθίσει στο σβέρκο της χώρας.

Μοιραία ο ιδιωτικός τομέας είναι καχεκτικός και επιβιώνουν κυρίως οι διαπλεκόμενοι με το δημόσιο.

Αυτό συμβαίνει γιατί όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και πολλές δεκαετίες τιμωρούν τους έντιμους και ειλικρινείς φορολογούμενους και επιβραβεύουν τους φοροφυγάδες και τους "φοροφαγάδες”.

Η κυβέρνηση της "παλαβής” Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την ισχυρότερη αιχμή του συνδικαλιστικού και συντεχνιακού παρακράτους και ως εκ τούτου οδηγεί τα πράγματα στα άκρα.

Οι κ. Χουλιαράκης και Τσακαλώτος το παραδέχθηκαν ανοιχτά την περασμένη εβδομάδα στη Βουλή. Ο κ. Χουλιαράκης είπε συγκεκριμένα:

"Η αλήθεια είναι ότι η φορολογική επιβάρυνση για το 2017 και 2018 είναι μεγάλη για τους έντιμους και συνεπείς φορολογούμενους, τη μεσαία τάξη και τους ελεύθερους επαγγελματίες... Είναι συνειδητή επιλογή που πήρε η κυβέρνηση για να στηρίξει τα πιο ευάλωτα στρώματα και τις οικογένειες με ανέργους κλπ. Αυτό οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν το έκαναν"...

Η οικονομική πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση είναι η εξίσωση προς τα κάτω μέσω της φορολογίας και των εισφορών. Ισοπέδωσε όσους είχαν εισόδημα 15-20.000 το χρόνο στον ιδιωτικό τομέα για να συντηρήσει τους μισθούς του δημόσιου τομέα άθικτους και να μοιράσει και φέτος επιδόματα στους συνταξιούχους.

Η ραγδαία μείωση της φοροδοτικής ικανότητας όσων παράγουν στον ιδιωτικό τομέα όμως έχει ημερομηνία λήξης σε αυτήν την αντιαναπτυξιακή κοντόφθαλμη πολιτική.

Όταν όσοι εργάζονται σκληρά και είχαν εισόδημα 20-30.000 πέσουν λόγω φορολογίας και εισφορών κάτω από τα 10.000 ευρώ, δεν θα έχουν κίνητρο να εργάζονται για 30.000 ευρώ αλλά για 10.000 και οι φόροι και εισφορές που καταβάλλουν θα μειωθούν.

Όταν μειώνονται οι αμοιβές όσων έχουν υψηλότερες ικανότητες μειώνονται αυτόματα και οι αμοιβές όσων έχουν χαμηλότερες ή καθόλου ικανότητες.

Βρισκόμαστε ήδη σε ένα σπιράλ μείωσης εισοδημάτων χωρίς τέλος.

Μοιραία οι φόροι και οι εισφορές θα μειωθούν και θα μειώσουν τα επιδόματα, τις συντάξεις και τους μισθούς του δημοσίου.

Ήδη, από το 2016 τα εισοδήματα συρρικνώθηκαν κατά 2,5 δισ. ευρώ. Το στοιχείο αυτό καταμαρτυρεί την εικονική πραγματικότητα της μείωσης της ανεργίας για την οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση.

Το 2016 μισθωτοί, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες και ιδιοκτήτες ακινήτων δήλωσαν συνολικά στην εφορία εισοδήματα ύψους 72,5 δισ. ευρώ από 75,01 δισ. ευρώ.

Η υπερφορολόγηση οδήγησε σε αύξηση της φοροδιαφυγής και διακοπή της δραστηριότητας για δεκάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες και χιλιάδες επιχειρήσεις.

Η ενίσχυση των άκρων...

Αυτό το οικονομικό μοντέλο μοιάζει με τη γάτα που γλύφει τη λίμα για να μαζέψει το αίμα που χάνει και συνεχώς χάνει περισσότερο αίμα, μέχρι που πεθαίνει...

Η διάλυση της μεσαίας τάξης η οποία παίζει εξισορροπητικό ρόλο στην κοινωνία πέρα από την οικονομική εξαθλίωση του γενικού πληθυσμού έχει και κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις.

Αυξάνει την εγκληματικότητα και τις κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις... και ενισχύει τα άκρα του πολιτικού σκηνικού. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και η ΧΑ αποτελούν απόδειξη γι’ αυτό.

Η γενίκευση της φτωχοποίησης από τον ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει αυτήν την τάση που ξεκίνησε το 2010 σε νέα ύψη, μετά την προσωρινή ανακοπή λόγω της σύγχυσης που προκάλεσε η "κωλοτούμπα” του 2015...

 

 

Trump, παγκόσμιος φορολογικός πόλεμος

Του Βασίλη Βιλλιάρδου

analyst.gr

Η πτώση της φορολόγησης των επιχειρήσεων από το 35% στο 20%, θα προκαλέσει ένα διεθνές σοκ, αφού θα αναγκάσει πολλές χώρες να αλλάξουν τη φορολογική τους πολιτική – γεγονός που συγκρίνεται με την κήρυξη ενός νομισματικού πολέμου μέσω των υποτιμήσεων, σε  εταιρικό επίπεδο.

.«Το εθνικό φορολογικό σύστημα, ειδικά στις σημερινές συνθήκες της ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης, είναι εξαιρετικά σημαντικό για την ανάπτυξη και την ευημερία μίας χώρας – κάτι που αδυνατεί να κατανοήσει η ελληνική κυβέρνηση, θεωρώντας πως έτσι τηρεί τα προσχήματα της αριστερής της ιδεολογίας, παρά το ότι την έχει κατακρεουργήσει μαζί με την Ελλάδα

Δεν μπορεί επίσης να καταλάβει ότι, οι φόροι πρέπει να χρησιμοποιούνται για την δημιουργία ανάπτυξης και θέσεων εργασίας, όταν σε περιόδους ύφεσης είναι αναγκαίες οι δημόσιες επενδύσεις – όχι για τη διανομή κοινωνικών μερισμάτων φτώχειας, αλλά για την παραγωγή πλούτου, χωρίς την οποία είναι αδύνατη η εθνική ανεξαρτησία (αν και είναι φυσικά προτιμότερο να τους μειώνει)«.

Ανάλυση  

Η φορολογική μεταρρύθμιση που σχεδιάζει η αμερικανική κυβέρνηση (Tax Cuts and Jobs Act), θεωρείται πως θα είναι η μεγαλύτερη όλων των εποχών ή, τουλάχιστον, τόσο μεγάλη, όσο αυτή που δρομολόγησε ο Reagan το 1986 – ενώ οφείλει να ενδιαφέρει ολόκληρο τον πλανήτη, αφού τα αποτελέσματα της θα επηρεάσουν τους πάντες.

Η συνέχεια στον analyst.gr