Όταν ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές "προθέσεις"...

Του Νίκου Αρ.

Διαχειριστή

Τα πολιτικά σχήματα που αυτοναποκαλούνται αριστερά και τα οποία έχουν καταλάβει τους θώκους της εξουσίας και-λέμε τώρα!- διαχειρίζονται το κράτος,  έχουν βλάψει σοβαρά και το όνομα της αριστεράς αλλά κυρίως την πατρίδα μας. Η βλάβη έχει διαχρονική πιστοποίηση. 

Εστω κι αν δεν κυβέρνησε στο παρελθόν (με τη σημερινή της μορφή) οι αγκυλώσεις της και οι καταστροφικές της εμμονές μόλυναν οποιαδήποτε προσπάθεια αναπτυξιακής πορείας και εκσυγχρονισμού. 

Ηταν τέτοια η πίεση σε όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης που ακόμη και ασήμαντες περιφερειακές δυνάμεις αριστερόστροφης προσέγγισης ασκούσαν άτυπη εξουσία. 

Τα κατάλοιπα της μηδενιστικής ιδεολογίας της είναι ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό κάθε κομπλεξικού και αποτυχημένου κρατιστή και φυσικά σε κάθε ημιμαθή ή αγράμματου ψηφοφόρου της. 

Σε έναν κόσμο που έχει ξεκαθαρίσει προ πολλού οτι ζούμε πλέον στήν οικονομία της αγοράς, της προσφοράς και της ζήτησης, της συνεχούς αναβάθμισης και του ανταγωνισμού, οι τελευταίοι νοσταλγοί των γραφικών οπλαρχηγών του ψυχρού πολέμου γαντζώνονται πεισματικά στόν ασφαλή μικρόκοσμο της κρατικοδίαιτης πίτας. Ολα είναι πρωτίστως θέμα ιδεολογίας. Με αυτή τη λογική οχι επένδυση δεν θα έρθει αλλά και οι υπάρχουσες θα σταματίσουν να υφίστανται.

Επιτέλους καταλάβετε οτι ο επιχειρηματίας δεν είναι ιεραπόστολος ούτε ανέχεται να συντηρεί με τα χρήματα του τον πιο σάπιο, χρεοκωπημένο και άχρηστο εφιάλτη που ακούει στο όνομα ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ.

Mε στόχο τον απόλυτο έλεγχο των «κόκκινων δανείων» και μέσω αυτών μεγάλου αριθμού επιχειρήσεων

http://kourdistoportocali.com

Mε στόχο τον απόλυτο έλεγχο των «κόκκινων δανείων» και μέσω αυτών μεγάλου αριθμού επιχειρήσεων

Ανοικτή επίθεση στην Τράπεζα Πειραιώς από τα κερδοσκοπικά funds 

Πόλεμος κερδοσκόπων για τον έλεγχο της Τράπεζας Πειραιώς βρίσκεται σε εξέλιξη. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο SSM απέσυρε την τελευταία στιγμή -λίγες ώρες πριν τη σύγκληση του Διοικητικού Συμβουλίου- την έγκριση που ήδη είχε δώσει για την τοποθέτηση στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου, του κ. Χρήστου Παπαδόπουλου. Η ξαφνική ανατροπή προκάλεσε έκπληξη στην αγορά καθώς η επιλογή του κ. Παπαδόπουλου είχε γίνει μετά από πολύμηνη διεθνή διαδικασία που διεξήγαγε εξειδικευμένη εταιρία, ενώ ο κ. Παπαδόπουλος είχε περάσει με επιτυχία τη διαδικασία έγκρισης από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας αλλά και από τον SSM.

Για τις εξελίξεις το ρεπορτάζ του Πρώτου Θέματος αναφέρει τα εξής:

Πηγές της αγοράς βλέπουν πίσω από τη συγκεκριμένη εξέλιξη την προσπάθεια να ελέγξει την τράπεζα Πειραιώς και ταυτόχρονα τα «κόκκινα δάνεια» το hedge fund που διευθύνει ο Τζον Πόλσον. Συμφωνα με τις ίδιες πηγές, το κερδοσκοπικό fund που ελέγχει το 10% της τράπεζας είχε εναντιωθεί στη διαδικασία επιλογής και την υπονόμευσε επειδή επιθυμεί να τοποθετήσει πρόσωπο της αποκλειστικής επιλογής του, προφανώς για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του.

Στην τραπεζική αγορά μιλούν για ανοιχτό πόλεμο με στόχο τον απόλυτο έλεγχο των «κόκκινων δανείων» και μέσω αυτών μεγάλου αριθμού επιχειρήσεων. Η Πειραιώς έχει σχεδόν το 50% των δανείων προς επιχειρήσεις (δηλαδή τον μισό παραγωγικό ιστό της οικονομίας) και μέσω αυτών, τα κερδοσκοπικά fund μπορούν να ελέγξουν δεκάδες μεγάλα ξενοδοχεία, βιομηχανίες τροφίμων, γνωστές εμπορικές εταιρίες, την ακτοπλοϊα, μικρομεσαίες αγροτικές  εταιρίες κλπ. Το κερδοσκοπικό fund έχοντας επενδύσει 400 εκατ. στην Τράπεζα  στοχεύει σε μεγάλες υπεραξίες οι οποίες κατά την αγορά μπορεί να φτάσουν ακόμη και τα 10 δισ. ευρώ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Hellenic SeaWays μιας ακτοπλοϊκής εταιρίας  που ήταν απαξιωμένη στο Χρηματιστήριο με την τιμή της μετοχής να κοστίζει μόλις λίγα σεντς και μετά το ενδιαφέρον να αποκτήσουν τον έλεγχό της οι Μινωικές Γραμμές η μετοχή της τώρα έχει ανέβει πάνω από τα τέσσερα ευρώ.

Η ανατροπή αιφνιδίασε τόσο την Κυβέρνηση όσο και την διοίκηση της Τράπεζας Πειραιώς, καθώς αν επικρατήσουν οι μεθοδεύσεις του Πόλσον θα είναι η πρώτη φορά που ένα hedge fund αποκτά τον έλεγχο συστημικής τράπεζας στην Ευρωζώνη. Το καταστροφικό όμως για την ελληνική οικονομία  είναι ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο χιλιάδες επιχειρήσεις θα αναδιαταχθούν βίαια με συνοπτικές διαδικασίες που θα έχουν δραματικές  επιπτώσεις για τους εργαζόμενους  και μεγάλα κέρδη που θα καρπωθούν funds.

O ιδρυτής του Liberal.gr Θανάσης Μαυρίδης θα γράψει:

Ανοικτή επίθεση στην Τράπεζα Πειραιώς πραγματοποιούν τα κερδοσκοπικά funds, επιδιώκοντας τον πλήρη έλεγχό της. Το χρυσόμαλλο δέρας της κερδοσκοπικής εκστρατείας είναι τα κόκκινα δάνεια και γενικότερα οι εταιρείες που έχουν πάρει δάνεια και ως εκ τούτου είναι εξαρτώμενες από την Τράπεζα. Σήμερα αναβλήθηκε το προγραμματισμένο διοικητικό συμβούλιο που στόχο είχε να ορίσει νέο διευθύνοντα σύμβουλο, ανεβάζοντας έτσι το θερμόμετρο της αντιπαράθεσης στο κόκκινο.

Ομάδα ξένων μετόχων της Τράπεζας που διατηρεί άριστες σχέσεις ακόμη και μέσα στο SSM επιδίωξε και κατάφερε την ματαίωση της ανάδειξης του κ. Χρήστου Παπαδόπουλου στη θέση του νέου διευθύνοντος συμβούλου της Τράπεζας. Στην επιλογή του κ. Παπαδόπουλου, ο οποίος επιλέγει μετά από διεθνή διαγωνισμό είχε αντιδράσει ανοικτά το Fund του κ. Πόλσον. Αντίθετα, είχε συμφωνήσει το ΤΧΣ, το οποίο και άνοιξε το πράσινο φως για την σημερινή συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου. Οι ξένοι μέτοχοι επιδιώκουν την επαναφορά του προηγούμενου διευθύνοντος συμβούλου κ. Άνθιμου Θωμόπουλου και την απομάκρυνση, προφανώς, του κ. Σάλλα, έτσι ώστε να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο της τράπεζας.
Η κόντρα ξεκίνησε πριν λίγο καιρό και εφόσον βρισκόταν σε εξέλιξη η διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης. Η Τράπεζα της Ελλάδος εντόπισε τότε τον κίνδυνο να αποτύχει η ανακεφαλαιοποίηση, με ασύμμετρες συνέπειες για την Τράπεζα και για την ελληνική Οικονομία, λόγω των λανθασμένων χειρισμών που έγιναν από τον κ. Θωμόπουλο, ο οποίος και στη συνέχεια απομακρύνθηκε. Ο κ. Θωμόπουλος είχε την αποκλειστική ευθύνη για την ανακεφαλαιοποίηση και φυσικό ήταν να χρεωθεί την προοπτική μιας αποτυχίας, όπως αντίστοιχα θα απολάμβανε και τα οφέλη μιας επιτυχίας.
Το γεγονός αυτό, πάντως, προκάλεσε την οργή των διαχειριστών των ξένων funds, οι οποίοι, προφανώς, είχαν διαφορετική άποψη!
Η αντιπαράθεση συνεχίστηκε μέχρι και σε επίπεδο SSM, όπου τα ξένα funds έχουν πάρα πολύ καλές προσβάσεις. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Τράπεζα της Ελλάδος εγκατέλειψε την πολιτική που ακολουθούσε μέχρι πρόσφατα, αυτή της απόκρουσης των τακτικών που ακολουθούν διεθνώς τα κερδοσκοπικά funds, διασπώντας εταιρείες μετά από την απόκτηση του πλήρους ελέγχου τους. Στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα είναι αρκετά πιο σοβαρό καθώς μιλάμε για τράπεζα και όχι για μία οποιαδήποτε άλλη εταιρεία.
Η πλευρά Σάλλα επεδίωξε μία ομαλή μετάβαση στην επόμενη ημέρα, ακολουθώντας όλες τις διεθνείς προδιαγραφές για την επιλογή νέου διευθύνοντος συμβούλου. Πληροφορίες αναφέρουν ότι στελέχη που επρόκειτο να μπουν στην λίστα δέχτηκαν ισχυρές πιέσεις για να μην συμμετάσχουν στην διαδικασία. Όλη αυτή η υπόθεση προκαλεί μεγάλα ερωτήματα. Τόσο για την στάση των αρμόδιων αρχών, όσο και για τις επιπτώσεις αυτής της αντιπαράθεσης στη λειτουργία μιας τράπεζας και μάλιστα στη σημερινή δύσκολη συγκυρία. Παράλληλα, δημιουργεί και πολιτικό θέμα, αν για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή ιστορία κερδοσκοπικά funds καταφέρουν να υφαρπάξουν τη διοίκηση μιας συστημικής τράπεζας.

Σφάζουν στο γόνατο 500.000 συνταξιούχους οι οποίοι χάνουν το ΕΚΑΣ, χάνουν το φως τους, χάνουν την δυνατότητα να κεράσουν ένα παγωτό τα εγγόνια τους.

Κι όλα αυτά με τους σημερινούς υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, όταν βρισκόντουσαν στην αντιπολίτευση να παίρνουν σβάρνα τις πλατείες και να συστήνουν στους πολίτες αλλά και τους επιτηδευματίες να μην πληρώνουν τα χρέη τους στο Κράτος. Τώρα ο Κατρούγκαλος λέει στα γερόντια:

-Μην άγχεστε, όταν έλθει η Ανάπτυξη θα υπάρξει αναπλήρωση!!!

Δηλαδή οι άνθρωποι που ετοιμάζονται για μόνη μετοίκηση θα περιμένουν την Ανάπτυξη του Κατρούγκαλου.

Υπήρξαν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες όταν ο πολύς Κατρούγκαλος με την άνεση και τα μαντηλάκια “συμβούλευε” ιδιοκτήτες επιχειρήσεων εστίασης στο Νέο Ψυχικό να μην πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους. Βλέπετε τότε ήθελαν με κάθε τρόπο να αρπάξουν την εξουσία και οι Απάτσι του ΣΥΡΙΖΑ άνοιγαν τις μπάρες για να περάσουν τζάμπα οι αλλαλάζοντες σύντροφοι. Και να που καταμεσής του καυτού καλοκαιριού έφτασε η ώρα οι οξυδερκείς ψηφοφόροι να πληρώσουν ακριβά τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Το 80% των Ελλήνων θα κάνει διακοπές στα σπίτια του βρίζοντας την καψερή την Κούλα επειδή ο καφές δεν είχε 3 παγάκια. Αμήχανη και παραδομένη στα τηλεοπτικά σκουπίδια η ελληνική κοινωνία περιμένει στωικά την ολοκλήρωση της καταστροφής της.

Τον ερχομό της εξαθλίωσης την ώρα που οι κυβερνώντες τραχανοπλαγιάδες επιδίδονται σε αμπελοφιλοσοφίες για την δήθεν συνταγματική αναθεώρηση και απίδια μάντολες. Αγνοούν και οι ίδιοι ότι πλησιάζει η στιγμή που από τα κλιματιζόμενα μπαλκόνια τους θα αντικρύζουν μόνο πτώματα στην άσφαλτο.

Οι ορδές της φτώχιας θα ορμήξουν όπου νάναι για το τελευταίο καρβέλι στα εναπομείναντα μπακάλικα της επικράτειας. Η Κόλαση έρχεται.

Μια γεύση της πήρε η κυβέρνηση και τον Απρίλιο όταν είδε τους καταθέτες να σηκώνουν τα χρήματά τους σαν να μην υπάρχει αύριο για τις τράπεζες. Κοροιδεύοντας τον κόσμο για την δήθεν άρση από μήνα σε μήνα των capital controls τόσο πιο πολύ κλονίζεις την χαμένη εμπιστοσύνη.

Πρόκειται για εγκληματικά λάθη που κουβαλάνε ουρές ποινικών ευθυνών και ακόμη και το ΚΚΕ εάν έλθει κάποτε στην εξουσία με τα ελληνικά σύνορα να έχουν υποχωρήσει ως τη Λάρισα θα αναζητήσει και θα αποδώσει τις ευθύνες.

Για την ώρα τα γερόντια με βουρκωμένα μάτια παρακολουθούν ξεψυχισμένα τις οθόνες των ATM’s!

Η χαριστική βολή στις ζωές τους έρχεται από τους αγαπημένους αντιεξουσιαστές του ΣΥΡΙΖΑ που έκαναν ρεσάλτο στην εξουσία διώχνοντας τους προηγούμενους πειρατές που έχουν παρκάρει τα κλεμμένα στο Mαιάμι-σκατοκράτος.

Μόλις χθες ο Γερούν Ντάισεμπλουμ ερωτηθείς για το πότε θα αρθούν τα capital controls απάντησε ότι δεν το γνωρίζει και πως αυτό δεν είναι υπόθεση της Ε.Ε.

Αν μάλιστα δείτε τις εξελίξεις γύρω από τα ΔΣ των τραπεζών τα capital controls θα μείνουν ως την στιγμή που θα αρπάξουν και το τελευταίο σεντ από τις καταθέσεις των Ελλήνων με μια οποιαδήποτε ευρηματική δικαιολογία. Τα capital controls θα παραμένουν για να διευκολύνουν την αρπαγή των καταθέσεων. Θα παραμένουν ώσπου να κάνουν φτερά τα 120 δις ευρώ των Ελλήνων καταθετών. Εκεί οδηγούμαστε εάν δείτε τι συμβαίνει στις 4 συστημικές τράπεζες με τα ξένα funds να επιχειρούν να ξηλώσουν τις διοικήσεις τους και να τις θέσουν υπό τον απόλυτο έλεγχο…

BREXIT, η ημέρα της ανεξαρτησίας: Μεγάλη ήττα για τη γερμανική Ευρώπη, από μια χώρα που αψήφησε την καταστροφική ισχύ των αγορών και των λοιπών τοκογλυφικών κεφαλαίων

Analyst Team

analyst.gr 

Βιβλιογραφία: Eucken, Bofinger

Κατά την υποκειμενική μας άποψη, η Βρετανία τόλμησε σωστά να εγκαταλείψει το ευρωπαϊκό καράβι (άρθρο), παίρνοντας τεράστια ρίσκα για την οικονομία της, αντί να περιμένει τον αργό, βασανιστικό στραγγαλισμό της από τη Γερμανία – η οποία δεν πρόκειται να διστάσει να το κάνει με τη Γαλλία, με την Ιταλία, καθώς επίσης με όλες τις άλλες χώρες της ΕΕ.

Μπορεί φυσικά να κάνουμε λάθος, καθώς επίσης να αλλάξει συμπεριφορά η καγκελάριος, βλέποντας τους κινδύνους για τη νομισματική ένωση. Εν τούτοις, αμφιβάλλουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό, γνωρίζοντας πως η χώρα αυτή είναι αχόρταγη, ενώ δεν έχει απολύτως κανέναν ηθικό ενδοιασμό – όπως τουλάχιστον έχει αποδειχθεί από την ιστορία της.

Ενώ η στερλίνα βυθίζεται στα χαμηλότερα επίπεδα της ιστορίας της, παρασέρνοντας μαζί της τα χρηματιστήρια ολόκληρου του πλανήτη (γεγονός απόλυτα φυσιολογικό, αφού οι αγορές ήταν πεπεισμένες για την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ), μέχρι στιγμής 16,8 εκ. Βρετανοί ψήφισαν υπέρ του BREXIT (51,8%), έναντι 15,7 εκ. που τοποθετήθηκαν κατά (48,2%).

Περαιτέρω, η Σκωτία και η Β. Ιρλανδία ψήφισαν υπέρ της παραμονής τους στην ΕΕ, οπότε αναμένεται ότι, θα προσπαθήσουν να ανεξαρτητοποιηθούν από το Ηνωμένο Βασίλειο – κάτι που θα προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στη Βρετανία, καθώς επίσης νέες αναταραχές στις διεθνείς αγορές. Μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι τράπεζες, οι μετοχές των οποίων θα υποστούν ισχυρές πιέσεις – όπως τουλάχιστον όλα δείχνουν.

Μια από τις σημαντικότερες θα είναι ασφαλώς η Deutsche Bank, η οποία θα οδηγηθεί σε μεγάλες απώλειες από την έκθεση της στο συνάλλαγμα – θεωρώντας πως δεν είχε προβλέψει μία τέτοια εξέλιξη. Σε κάθε περίπτωση, η αφορμή για το αναμενόμενο κραχ είναι πλέον δεδομένη – ειδικά εάν δεν υπάρξει καμία αλλαγή στα αποτελέσματα, καθώς επίσης εάν παραιτηθεί ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, οπότε η εικόνα του χάους θα συμπληρωνόταν από την πολιτική αστάθεια. Δύσκολα πάντως θα συμπεριφερθεί όπως ο Έλληνας συνάδελφος του, μετατρέποντας το ΟΧΙ σε ΝΑΙ – αφού οι Βρετανοί δεν θα το ανέχονταν, όπως δυστυχώς εμείς.

Συνεχίζοντας, ο πανικός στα χρηματιστήρια ξεκίνησε από την Ασία, με πτώση των δεικτών έως και πάνω από 7%, με πολύ δυσοίωνες προβλέψεις για την Ευρώπη (προ ανοίγματος πτώση 11% του ευρωπαϊκού δείκτη) – ενώ η τιμή του χρυσού αυξήθηκε έως και 5%, με το ευρώ και τη στερλίνα να δέχονται τις μεγαλύτερες πιέσεις. Με δεδομένο δε το ότι, η ΕΕ βρίσκεται απέναντι στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της, κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί – αφού τέτοιου είδους κρίσεις είτε οδηγούν προς τα μπροστά, είτε γκρεμίζουν τα υφιστάμενα οικοδομήματα.

Πιθανότερο πάντως όλων είναι να έχει ξεκινήσει ο ευρωπαϊκός χορός του Ζαλόγγου – ενώ έναν πολύ σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε ο περυσινός, στυγνός εκβιασμός της Ελλάδας, ο οποίος ανέδειξε δυστυχώς το εφιαλτικό πρόσωπο της Ευρώπης.

Περαιτέρω αρκετοί αναρωτιούνται εάν η ΕΕ, η οποία οικοδομήθηκε επάνω στα ερείπια του γερμανικού φασισμού, οφείλει σήμερα να οικοδομηθεί ξανά, με άλλη μορφή, επάνω στα ερείπια του νεοφιλελεύθερου φασισμού που επιβάλλεται από τις Η.Π.Α. με τη βοήθεια της Γερμανίας ή απλά να διαλυθεί.

Εκείνη την εποχή (άρθρο) η υπόσχεση, επάνω στην οποία στηρίχθηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ήταν το να μην διεξαχθεί ποτέ ξανά πόλεμος στην Ευρώπη – το τέλος της βίας και του μίσους μεταξύ των κρατών της. Αντίθετα, το σημερινό ζητούμενο είναι η δικαιοσύνη και η ισότητα, καθώς επίσης η καταπολέμηση της ανεργίας και της φτώχειας – όχι μία ηγεμονική Γερμανία, δεσμοφύλακας των Η.Π.Α. και των αγορών, σε μία κλειστή φυλακή που στραγγαλίζει την ευημερία της πλειοψηφίας των συμμετεχόντων.

Το πιθανότερο πάντως, εάν δεν δρομολογηθούν ριζικές αλλαγές, είναι η διάλυση τόσο της ΕΕ, όσο και της Ευρωζώνης – ενώ το βρετανικό δημοψήφισμα αποτελεί μία τεράστια ήττα της καγκελαρίου και του υπουργού οικονομικών της, επιβεβαιώνοντας πως η Γερμανία κερδίζει όλες τις μάχες, χάνει όμως τον πόλεμο. Ο αντίκτυπος πάντως στην ήδη επαναστατημένη Γαλλία, η οποία κινδυνεύει να βυθιστεί σε εμφύλιο πόλεμο, δεν θα είναι αμελητέος – ενώ η σημασία του βρετανικού δημοψηφίσματος για την Ελλάδα θα εξαρτηθεί από τη διαχείριση της ελληνικής κυβέρνησης.

Ο έλληνας χαχόλος

Του Αλκιβιάδη Κωνσταντίνου Κεφαλά

Εφημερίδα Δημοκρατία

Η Ευρώπη προβληματίζεται σοβαρά επειδή ο HOMO PASOKUS HELLENICUS θα δυσκολεύεται να ψωνίζει τα Σαββατοκύριακα στο Selfridges.

Οι Βρετανοί παραλίγο να παραδώσουν την χώρα τους στους WOG, που ψήφισαν σε ποσοστό 70 % υπέρ του BREMAIN. Η λέξη WOG προέρχεται από τα αρχικά των λέξεων Western Oriental Gentleman και χρησιμοποιείται ειρωνικά από τους Βρετανούς για να περιγράψει τους Ασιάτες και Άραβες μετανάστες, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων, που αν και κατοικούν εκεί για πολλά χρόνια, δεν έχουν αντιληφθεί ότι η Βρετανία είναι μία διαφορετική χώρα από το Πακιστάν και την Ελλάδα και ότι το Kensington και το Mayfair δεν έχουν καμία σχέση με την Εκάλη, το Ψυχικό και το Κολωνάκι. Επί παραδείγματι, ένας Πακιστανός WOG μπορεί και συνδυάζει ενδυματολογικά μαζί με το άσπρο φουρό του ένα καλό σακάκι Anderson and Sheppard και μία μεταξωτή γραβάτα William Turner. Αντίστοιχα, οι φυλές των πασόκων, συριζαίων και νεοδημοκρατών WOG στο Λονδίνο επιμένουν να καπνίζουν τα Gurkha Black Dragon σε χώρους που απαγορεύεται αυστηρώς το κάπνισμα.

Οι υπάλληλοι της Commission στις Βρυξέλλες, πίσω από τις κλειστές πόρτες αποκαλούν τους Έλληνες επίσης WOG, επειδή τους κάνει εντύπωση ο φανατισμός αυτών των «κοντών, κακομούτσουνων, τριχωτών, μελαψών, διεφθαρμένων νοτίων» και ο τρόπος με τον οποίον τοποθετούνται υπέρ της Ευρώπης, της «Ευρωπαϊκής ιδέας», των μουσουλμάνων μεταναστών και του νεοφιλελευθερισμού, ενώ ταυτόχρονα καταφέρονται με σφοδρότητα εναντίον της χώρας των. H γραφειοκρατία των Βρυξελλών εντυπωσιάζεται επίσης από το γεγονός ότι οι αμετροεπείς Ελληνόφωνοι δεν μπορούν να αντιληφθούν τον χώρο και τον χρόνο, καθώς και τα πολιτικά τεκταινόμενα, ώστε να συμπεριφέρονται καταλλήλως. Η αντίστοιχη λέξη που θα περιέγραφε την φυλή των εγχωρίων WOG είναι «χόχολοι». Αυτοί, επίσης είναι γνωστοί και με το επιστημονικό όνομα Homo Pasokus Hellenicus και αποτελούν μία προσφάτως μεταλλαγμένη νεοελληνική βιο-ποικιλότητα.

Ο χόχολος, αφού πετάξει τα σκουπίδια του στον δρόμο, στην παραλία ή στο δάσος, πιστεύει βαθιά υπαρξιακά μέσα του ότι είναι Ευρωπαίος πολίτης, περισσότερο μάλιστα Ευρωπαίος από τους έχοντες τα αυθεντικά Γερμανικά γονίδια. Ομοίως ο γραικύλος, δύο χιλιάδες χρόνια νωρίτερα, πίστευε ότι ήταν καθαρόαιμος Ρωμαίος πολίτης και φυσικά ισάξιος του Καίσαρα. 

Ο χόχολος, χαρακτηρίζει τους γηγενείς Βρετανούς που ψήφισαν το BREXIT «ακροδεξιούς», ταυτόχρονα όμως αδυνατεί να ταυτοποιήσει στον γεωγραφικό χάρτη την Αγγλία. 

Ο χόχολος πιστεύει στον πολύ-πολιτισμό και ως «πολίτης του κόσμου» έχει προσκαλέσει όλους τους πολίτες της υφηλίου να μεταναστεύσουν στην πατρίδα του, με το αζημίωτο φυσικά.

Ο χόχολος επικαλούμενος «φασισμό», «εθνικισμό», «σωβινισμό», «ρατσισμό», «ξενοφοβία» και όλους τους άλλους καλολογικούς προσδιορισμούς που χρησιμοποιεί η φυλή του τα τελευταία εκατό χρόνια, ετοιμάζεται να χτίσει τζαμιά, νεκροταφεία και τζιχαντο-φαβέλες με τα χρήματα των άλλων φορολογούμενων χοχόλων, όταν οι υπόλοιπές Ευρωπαϊκές χώρες, αντιλαμβανόμενες τα λάθη του παρελθόντος, απομόνωσαν τον γεωγραφικό χώρο των χοχόλων, εγκλωβίζοντας εκεί τους πιστούς του Αλλάχ.

Ο χόχολος ισχυρίζεται ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» και ότι η χώρα του δεν έχει θαλάσσια σύνορα. Ο χόχολος μισεί τον πολιτισμό, την ιστορία, την γλώσσα και την «μνήμη» της χώρας του. 

Ο χόχολος διέλυσε τα εργοστάσιά του, απαξίωσε την παραγωγή του, παραχώρησε τα αεροδρόμια του και άφησε ακαλλιέργητη την γη του, ώστε να απαξιωθεί και αυτή για να την «αναβαθμίσουν» σύντομα οι Γερμανοί.

Ο χόχολος έβαλε φόρους στην εγχώρια μπύρα και το κρασί για να ενισχύσει τα αντίστοιχα προϊόντα των Ευρωπαίων. Ταυτόχρονα εξαφανίζει την εναπομένουσα παραγωγική βάση με την υπερφορολόγηση, ώστε να μπορεί να σιτίζεται με τις επιδοτήσεις, την κοινωνική πρόνοια των ΜΚΟ, τα συσσίτια των ολιγαρχών και την ζητιανιά. 

Έστειλε τα παιδιά του μετανάστες, έμεινε άνεργος, από ιδιοκτήτης έγινε ενοικιαστής στο σπίτι του, είναι ευχαριστημένος που ο βασικός μισθός του θα μειωθεί στα 586 Ευρώ, ακολουθεί την συμβουλή της Θεανώς και τρέφεται με ντομάτες γεμιστές, ενώ θεωρεί φυσιολογικό να μην συνταξιοδοτηθεί.

Ο χόχολος μετέτρεψε την χώρα του σε χώρο, ψηφίζει κόμματα του «δημοκρατικού τόξου», είναι «προοδευτικός και δημοκρατικός», καθώς και «ψυχοπονιάρης» με τα χρήματα της Ευρώπης, του δημοσίου και των άλλων συμπολιτών του.

Ο χόχολος πιστεύει ότι είναι... πονηρίτης επειδή αντικατέστησε το εθνικό του νόμισμα με το Ευρώ, ενώ αδυνατεί να αντιληφθεί ότι το Ευρώ από νοικοκύρη τον έχει μετατρέψει σε ζήτουλα και ότι συντόμως οι Γερμανοί θα του πάρουν και το μοναδικό παντελόνι που φοράει, πετάγοντάς τον έξω από την νομισματική ένωση, γεγονός που επισημαίνει ο γκουρού της παγκοσμιοποίησης Alan Greenspam.

Ο χόχολος εκτός από μεγαλομανής είναι και βλαξ. Είτε ως πολιτική ηγεσία, είτε ως απλός πολίτης, ισχυρίζεται ότι «η αντεπίθεση των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων» θα μετασχηματίσει την Ευρώπη στα μέτρα των επιθυμιών του, ώστε τα πεντακόσια εκατομμύρια των Ευρωπαίων πολιτών να εξακολουθούν να εργάζονται σκληρά για να σιτίζεται πλουσιοπάροχα από το Ευρωπαϊκό πρυτανείο αυτός, η οικογένειά του, οι σύντροφοί του και οι φίλοι του.

Ο χόχολος δάκρυσε και έκλαψε πολύ περισσότερο από τους υποστηριχτές του BREMAIN, διαρρηγνύοντας τα Ermenegildo Zegna ιμάτιά του , όχι γιατί θρηνεί για την επερχόμενη καταστροφή του Δ’ Γερμανικού Ράιχ, αλλά επειδή από εδώ και στο εξής θα περνάει έλεγχο διαβατηρίων και τελωνίου για τα Σαββατοκυριακάτικα ψώνια του στην Oxford Street.

Ο χόχολος προσδοκά ότι θα περάσει το υπόλοιπο του βίου του στον καναπέ με φραπεδιές, ζώντας την ζωή του μέσα από την τηλεόραση και συμφωνώντας με τις απόψεις δημοσιογράφων των ΜΜΕ με εξαψήφιους τραπεζικούς λογαριασμούς. Ταυτόχρονα πιστεύει ότι θα ζει αιωνίως με δανεικά από την φιλανθρωπία των Ευρωπαίων τραπεζιτών, ενώ ευελπιστεί ότι θα ψυχαγωγείται σε εκδηλώσεις ελεημοσύνης των ελίτ του τύπου «οι λίγοι δεν μπορούνε». 

Ο χόχολος ως καθαρόαιμος «Ευρωπαίος», αδιαφορεί στο ότι οι φόροι του, ο ΕΝΦΙΑ του και το 24% ΦΠΑ του χρηματοδοτούν χώρες που δεν ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως η Τουρκία, ώστε να μπορούν αυτές να συμμετέχουν σε Ευρωπαϊκά προγράμματα για να ενισχύονται οι εξαγωγές της Γερμανίας.

Ο χόχολος, δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι αμφότεροι οι Εγγλέζοι και οι Ευρωπαίοι μισούν και απεχθάνονται μετά βδελυγμίας τους απάτριδες, τους γραικύλους, τους βλάκες, τα λαμόγια, τους γλείφτες και τους διεθνιστές. 

Παρά το γεγονός ότι ο χόχολος είναι άκρως προσαρμοστικός στις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, όπως και οι κατσαρίδες που επιβιώνουν σε όλες τις περιβαλλοντολογικές μεταβολές τα τελευταία 120 εκατομμύρια χρόνια, σήμερα βιώνει το ιδεολογικό και βιολογικό του τέλος, καθώς αδυνατεί να αντιληφθεί, σαν βλάκας που είναι, τις επερχόμενες κατακλυσμιαίες μεταβολές και την επερχόμενη «εξαφάνιση των δεινοσαύρων» της βιοποικιλότητάς του, καθώς και να κατανοήσει ότι είναι αδύνατον πλέον να περιφέρει στην Ευρώπη το «πράσινο» DNA του, επειδή το παγκοσμιοποιημένο και διεθνιστικό νεοταξικό περιβάλλον, για το οποίο με τόσο πάθος αγωνίσθηκε και αγωνίζεται να φτιάξει, έχει χώρο μόνο για τους «ευφυείς, τους μορφωμένους, τους πολύ καλούς επαγγελματίες, τους δυνατούς μονομάχους και τους ισχυρούς παίχτες». 

Ο Κάμερον και ο...Αλέξης...

Στον λόγο που εκφώνησε προς τους δημοσιογράφους έξω από την πρωθυπουργική κατοικία ο Ντέηβιντ Κάμερον την επαύριο του δημοψηφίσματος του Brexit, είπε: «Θα πρέπει τώρα να ετοιμαστούμε για μία διαπραγμάτευση με την ΕΕ. Πάνω απ’ όλα αυτό θα απαιτήσει ισχυρή, αποφασισμένη και αφοσιωμένη ηγεσία. Θεωρώ ότι η χώρα απαιτεί νέα ηγεσία η οποία θα την οδηγήσει προς αυτή την κατεύθυνση».
Έτσι ξεκαθαρίζει τη θέση του ένας πραγματικός ηγέτης, και έτσι αναλαμβάνει τις ευθύνες του ένας πολιτικός με στοιχειώδες φιλότιμο. Εφόσον το βρετανικό δημοψήφισμα έβγαλε αποτέλεσμα αντίθετο από αυτό που ήλπιζε και υποστήριζε ο Κάμερον, θα ήταν προφανέστατα γελοίο να βγει μετά και να πει ότι «είχα αυταπάτες, θα πάω όμως τώρα να διαπραγματευτώ με την ΕΕ την αποχώρησή μας επειδή αυτό αποφάσισε ο λαός». Αν έλεγε κάτι τέτοιο κανείς δεν θα το θεωρούσε αξιοπρεπή στάση, αλλά πολιτική απάτη. Όταν ο Τσίπρας δήλωνε μετεκλογικά το 2015 πως «αν θέλετε έναν κωλοτούμπα που να εφαρμόσει  μνημόνια, βρείτε άλλον, εγώ δεν πρόκειται να παίξω αυτόν τον ρόλο», ουσιαστικά έλεγε τα ίδια πράγματα που δήλωσε και ο Κάμερον στις 24 Ιουνίου – με τη διαφορά ότι ο Κάμερον τα εννοούσε πλήρως, ενώ ο Τσίπρας απλώς κορόιδευε τον λαό χωρίς να νιώθει καμία ντροπή.
Δυστυχώς το Brexit αποτέλεσε άλλη μία ευκαιρία για να διαπιστώσουμε τη χαώδη ποιοτική διαφορά που χωρίζει τους Ευρωπαίους πολιτικούς με τους δικούς μας ξεγραβάτωτους καραγκιόζηδες. Ποια εμπιστοσύνη να έχει ο Έλληνας καταθέτης σε αυτούς τους «τσαρλατάνους» που αναφέρει ο κ. Στούπας οι οποίοι υπόσχονταν επιστροφή στα δεδομένα της ευημερίας με δανεικά, με «ένα άρθρο και ένα νόμο»; Ό,τι κι αν λένε ο Τσίπρας και οι υπουργοί του, όσες «αλλαγές σελίδας» και αν διακηρύξουν, όσες ενέσεις αισιοδοξίας και αν επιχειρήσουν να κάνουν, η ύπαρξη των capital controls θα λειτουργεί σαν αυτόματη διάψευσή τους...

Του Στιρλιτζ

capital.gr

Το διαβολικό σχέδιο του Κάμερον με την βρετανέξοδο...ή, είναι δυνατόν βρετανοί πολιτικοί να είναι τόσο αφελείς;

 Του Νίκου Αρ.

Διαχειριστή

Δεν ξέρω αν το προσέξατε χθές στις ειδήσεις του BBC World αλλά ο Μπόρις Τζόνσον ήταν σε κατάθλιψη, και είναι επειδή αντιλήφθηκε ότι έχει χάσει. Και αυτό συνδέεται με την συμβουλευτική ισχύ που έχει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την αγγλική βουλή. Ίσως πολλοί "βρετανεξοδικοί" δεν το συνειδητοποιούν ακόμα, αλλά έχουν χάσει πραγματικά, και αυτό οφείλεται σε έναν άνθρωπο: Τον Ντέιβιντ Κάμερον. Την περασμένη Παρασεκυή, στις 9:15 το πρωί, ο Κάμερον ουσιαστικά ακύρωσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, και ταυτόχρονα κατέστρεψε τις πολιτικές σταδιοδρομίες του Μπόρις Τζόνσον και άλλων.

Πως? 

Καθ 'όλη την διάρκεια της εκστρατείας, ο Κάμερον είχε δηλώσει επανειλημμένα ότι η ψηφοφορία θα οδηγήσει σε ενεργοποίηση του άρθρου 50 αμέσως. Είτε ρητά είτε σιωπηρά, η εικόνα ήταν σαφής: Μετά την ψηφοφορία και την επικράτηση της εξόδου ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να ειδοποιήσει για εφαρμογή του άρθρου 50. Είτε αυτό ήταν κινδυνολογία είτε όχι δεν είναι αμφισβητήσιμο. Προσέξτε όμως, αμέσως μετά το αποτέλεσμα ο Κάμερον ενώ είπε πως παραιτείται, ταυτόχρονα δήλωσε ότι θα παραμείνει μέχρι τον Οκτωβριο και  παρέδωσε την ευθύνη εφαρμογής του άρθρου 50 στον διάδοχό του.

Τι θα έχει να αντιμετωπίσει ο διάδοχός του; Πολλά, ιδού ποιά: 

Αμέσως ξεκίνησαν τα "όργανα": Οι αγορές βυθίστηκαν, η λίρα έπεσε, η Σκωτία και η Βόρεια Ιρλανδία ζήτησαν ανεξαρτησία, άρχισαν οι εικασίες για το Γιβραλτάρ, τα σύνορα στο Calais, η ανάγκη να συνεχιστεί η συμμόρφωση της βρετανίας με όλους τους κανονισμούς της ΕΕ για μια ελεύθερη αγορά, η εκ νέου έκδοση διαβατηρίων, οι Βρετανοί στο εξωτερικό, οι πολίτες της ΕΕ στη Βρετανία, το βουνό της νομοθεσίας που πρέπει να να ξαναγραφεί .... και κατάλογος τελειωμό δεν είχε. 

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν είναι δεσμευτικό. Είναι συμβουλευτικό. Το Κοινοβούλιο δεν είναι υποχρεωμένο να δεσμευτεί στην ίδια κατεύθυνση. Αυτό ο Τζόνσον και οι άλλοι το παραγν΄ψρισαν και τώρα θα το πληρώσουν είτε αυτοί είτε η βρετανία. Το Συντηρητικό κόμμα θα έχει τώρα ένα ερώτημα να απαντήσει: θα ενεργοποιήσει το άρθρο 50 όποιος εκλεγεί αρχηγός του κόμματος; 

Ποιος θέλει να έχει την ευθύνη όλων αυτών των συνεπειών -αν όντως ισχύουν- στο κεφάλι του; 

Ο Μπόρις Τζόνσον το ήξερε αυτό χθες, όταν εμφανίστηκε  στη συνέντευξη Τύπου. Ο Κάμερον τον εξουδετέρωσε!

Τι θα συμβεί; Ιδού τα πιθανά σενάρια:

1) Αν επιδιώξει την ηγεσία του κόμματος, και στη συνέχεια δεν δώσει συνέχεια στο θέμα με ενεργοποίηση του άρθρου 50, τότε έχει τελειώσει πολιτικά. Αν δεν επιδιώξει την ηγεσία και εγκαταλείψει ουσιαστικά το πεδίο, τότε έχει τελειώσει.  

2) Αν επιδιώξει  την ηγεσία, τότε το Ηνωμένο Βασίλειο βγαίνει εκτός της ΕΕ, και όλα θα έχουν τελειώσει - η Σκωτία θα φύγει (οι δηλώσεις της πρωθυπουργού ήταν δηκτικές), και θα υπάρξει αναταραχή στην Ιρλανδία. Στη συνέχεια, ο ίδιος, επίσης, θα έχει τελειώσει πολιτικά. Ο Μπόρις Τζόνσον τα γνωρίζει όλα αυτά.

  Οι ηγέτες της βρετανεξόδου έχουν τώρα ένα αποτέλεσμα που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Γι 'αυτούς, η ηγεσία του κόμματος των Συντηρητικών έχει γίνει δηλητήριο.

    Όταν ο Μπόρις Τζόνσον δήλωσε ότι δεν υπάρχει ανάγκη για την ενεργοποίηση του άρθρου 50 αμέσως, αυτό που πραγματικά ήθελε να πει ήταν το «ποτέ». 

Το αποτέλεσμα;  ένα μη αναστρέψιμο βήμα τις ευθύνες του οποίου που κανένας  δεν είναι διατεθειμένος να αναλάβει.

    Το μόνο που απομένει είναι για κάποιον να έχει τα κότσια να σηκωθε'ι και να δηλλωσει ότι η βρετανέξοδος είναι ανέφικτη, στην πραγματικότητα, χωρίς να φέρει πόνο και δυσκολίες, που δεν μπορουν  να προληφθούν. Και ο Ντέιβιντ Κάμερον έχει θέσει το βάρος της για την εν λόγω δήλωση στα κεφάλια των ανθρώπων που οδήγησαν την εκστρατεία για έξοδο.

Συμπερασματικά, λοιπόν, οι βρετανοί θα πρέπει να διαλέξουν είτε έξοδο και "πόνο" αλλά λίγο είτε μη ενεργοποίηση και καταρράκωση του ηθικού τους και της φήμης τους ως δεινών διαπραγματευτών. Είτε έτσι είτε αλλιώς, έχουν χάσει...

Είναι το Brexit στρατηγική ήττα της Γερμανίας και των ΗΠΑ (;)

Tου Γιώργου Καραμπελιά 

Αρδην-Ρήξη

 

Το Brexit αποτέλεσε το αποκορύφωμα μιας περιόδου αλλεπάλληλων πληγμάτων στην παγκοσμιοποίηση, κατεξοχήν σ’ ό,τι αφορά στην Ευρώπη: Η κρίση στην Ιβηρική χερσόνησο που οδηγεί σε δεύτερες εκλογές στην Ισπανία, η παρ’ ολίγον εκλογή ακροδεξιού προέδρου στην Αυστρία, η άνοδος της ακροδεξιάς «Εναλλακτικής για την Γερμανία», της Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, η εκλογή δημάρχων των «Πέντε αστέρων» στη Ρώμη και το Τορίνο, το μεγάλο κοινωνικό κίνημα που συγκλονίζει τη Γαλλία εδώ και τρεις σχεδόν μήνες, γνώρισαν την κορύφωσή τους με την ψήφο των Βρετανών υπέρ του Brexit.

Πρόκειται για ένα ράπισμα σ’ αυτό που αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση· ένα ράπισμα που προήλθε από τα λαϊκά στρώματα και τους περιθωριοποιημένους πολίτες της Βρετανίας. Τα στοιχεία είναι αδιάσειστα και αμάχητα: Στα κέντρα των μητροπόλεων, κατεξοχήν του Λονδίνου, αλλά και στο Μάντσεστερ και το Λίβερπουλ, υπερψηφίστηκε η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση – μάλιστα στο κέντρο του  Λονδίνου το «Παραμένω» συγκέντρωσε το 75% των ψήφων και στο ευρύτερο μητροπολιτικό Λονδίνο το 59%. Αντίθετα, στις υποβαθμισμένες περιοχές που πλήττονται από την αποβιομηχανοποίηση και αντιμετωπίζουν πολύ πιο έντονα τον ανταγωνισμό των μεταναστών, το «Αποχωρώ» ξεπέρασε το 60%, συχνά ακόμα και το 70%. Και τα αποτελέσματα θα ήταν ακόμα πιο σαρωτικά εάν οι Σκωτσέζοι και οι Βορειο-ιρλανδοί δεν ψήφιζαν υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. εξαιτίας της αντίθεσής τους με την αγγλική κυριαρχία!

 Στην πραγματικότητα δηλαδή, το 60% των ψηφοφόρων της Αγγλίας και της Ουαλίας ψήφισε μαζικά υπέρ της εξόδου, όταν μάλιστα ληφθεί υπόψη και το υψηλό σχετικά ποσοστό της εκλογικής συμμετοχής. Δηλαδή, οι Άγγλοι πολίτες των λαϊκών στρωμάτων απάντησαν με τον τρόπο τους στην παγκοσμιοποίηση που είχε εγκαινιαστεί πάνω στις πλάτες τους από την Μάργκαρετ Θάτσερ.

Η διχοτόμηση ανάμεσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο Λονδίνο όπου ήδη ο πληθυσμός αγγλικής καταγωγής αποτελεί μειοψηφία και τη «βαθειά Αγγλία» της περιφέρειας, αγγίζει πλέον τα όρια της κοινωνικής έκρηξης. Επιβεβαιώθηκε και εδώ, αυτό που είχε διαπιστωθεί πρόσφατα και στις Περιφερειακές Εκλογές της Γαλλίας. Στο Παρίσι, το Εθνικό Μέτωπο έφτασε μόλις το 14% των ψήφων, ενώ στις πιο υποβαθμισμένες περιφέρειες πλησίασε το 40%! Δηλαδή, οι μητροπολιτικές περιοχές, –όπως έχουν καταδείξει και όλες οι σύγχρονες κοινωνιολογικές μελέτες– συγκεντρώνουν την αστική τάξη, τα ανώτερα μεσαία στρώματα και τους μετανάστες, που αποτελούν το υπηρετικό και βοηθητικό προσωπικό τους, ενώ η εγχώρια εργατική τάξη και τα κατώτερα μικροιδιοκτητικά στρώματα εξορίζονται κυριολεκτικώς από τις μητροπόλεις –γι’ αυτό εξάλλου θα αρκούσε το δυσθεώρητο ύψος των ενοικίων.

Αυτό λοιπόν συνέβη και στο Λονδίνο. Εξ ου και η συνεύρεση των ολιγαρχών της παγκοσμιοποίησης, του Κάμερον, του Σόρος, και του Γκέλντοφ, με το Εργατικό Κόμμα και τους οπαδούς των «ανοικτών συνόρων» για τους μετανάστες. Πρόσφατα στη Γερμανία, η Ένωση Γερμανών Βιομηχάνων, η κα Μέρκελ και οι… Πράσινοι υπήρξαν οι πλέον διαπρύσιοι υποστηρικτές της εισόδου εκατομμυρίων μεταναστών και προσφύγων, ως απάντηση στις ελλείψεις εργατικού δυναμικού της Γερμανίας. Πράγματι το μεταναστευτικό ζήτημα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο βρετανικό δημοψήφισμα. Η σαρωτική εκλογή του Σαδίκ Καν ως δημάρχου του Λονδίνου, οδήγησε ως μπούμερανγκ στην… επικράτηση του Brexit, διότι έπεισε τους Άγγλους πολίτες της περιφέρειας ότι έχουν απολέσει την εθνική τους κυριαρχία, μια και η πρωτεύουσά τους κυβερνάται από έναν πακιστανικής καταγωγής μουσουλμάνο. Όταν μάλιστα το στρατόπεδο της παραμονής στην Ε.Ε. χρησιμοποίησε τον ίδιο άνθρωπο ως ηγετική μορφή της εκστρατείας υπέρ της παραμονής, απέναντι στο Μπόρις Τζόνσον και τον Νάιτζελ Φάρατζ!

Και όντως, για τα λαϊκά στρώματα δεν ισχύει μια επιλεκτική αντιμετώπιση της παγκοσμιοποίησης, τέτοια που προτείνουν και προωθούν βλακωδώς και ατελέσφορα οι περισσότερες αριστερές πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης και προφανώς και της Μ. Βρετανίας. Διότι δεν είναι δυνατόν να αντιστρατεύεσαι την παγκοσμιοποίηση σε ό,τι αφορά την απελευθέρωση των αγορών, την κατάργηση κάθε προστασίας, την αποδυνάμωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων κ.λπ. και ταυτόχρονα να την υπερασπίζεσαι σ’ ό,τι αφορά στο άνοιγμα των συνόρων και της αγοράς εργασίας, τις ξένες μεταναστευτικές ροές, που επιτείνουν την ανεργία, την μαύρη δουλειά, και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Και μάλιστα, να εγκαταλείπεις τα λαϊκά στρώματα των μισθωτών και των μικρομεσαίων στα χέρια της ακροδεξιάς που στη Γαλλία με το Εθνικό Μέτωπο ή στην Αγγλία με τον Φάρατζ έχουν μεταβληθεί από κοινωνιολογική άποψη στα κατεξοχήν «λαϊκά» κόμματα των χωρών τους. Αυτό λοιπόν που ηττήθηκε είναι η παγκοσμιοποίηση και ο κοσμοπολιτισμός, τόσο της νεοφιλελεύθερης δεξιάς όσο και της πολιτισμικά φιλελεύθερης αριστεράς που είναι υπεύθυνοι για την άνοδο των κοινωνικών ανισοτήτων και την αποσύνθεση του κοινωνικού κράτους. Γι’ αυτό, και καθόλου παράδοξα εν τέλει, Κάμερον και Κόρμπιν βρίσκονταν στο ίδιο στρατόπεδο.

Αν όμως πρόκειται για μια ηχηρή ήττα της παγκοσμιοποίησης και του πολυπολιτισμού, εκείνοι που την βιώνουν και θα την βιώσουν περισσότερο οδυνηρά στο γεωπολιτικό επίπεδο και στους σχεδιασμούς τους, είναι η Γερμανία και οι ΗΠΑ ταυτόχρονα.

Η ήττα του Σόϊμπλε

Ως προς τη Γερμανία νομίζω ότι είναι προφανές. Και μάλιστα, πρόκειται για ένα διπλό χαστούκι στην πολιτική της. Πρώτο και κύριο, διότι απεδείχθη πως η επιβολή μιας γερμανόπνευστης  παγκοσμιοποιτικής λιτότητας  πάνω στο σύνολο της Ε.Ε., επιταχύνει και κορυφώνει τις φυγόκεντρες τάσεις. Οι Άγγλοι, δεν είναι διατεθειμένοι μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους να ανεχθούν την υποταγή τους στο dictat του Σόιμπλε.

Παράλληλα, η γερμανική πολιτική, τη στιγμή που έσπρωχνε τη Μ. Βρετανία στην έξοδο, έχανε ταυτόχρονα και τον κυριότερο σύμμαχό της στο εσωτερικό της Ε.Ε., όσο παράδοξο και αντιφατικό και αν φαίνεται αυτό. Διότι, η Αγγλία του Κάμερον, ήταν ο κύριος υποστηρικτής των πολιτικών του Σόιμπλε στην ΕΕ, πράγμα που είχε διαπιστωθεί και στην περίπτωση της Ελλάδας, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της κρίσης, όταν η Βρετανία πρωτοστατούσε σε ανθελληνισμό.

Και προφανώς η απώλεια της «Μ. Βρετανίας του Κάμερον» από τη «Γερμανία της Μέρκελ», δεν θα οδηγήσει, όπως φαντάζονται μερικοί, σε μια περισσότερο γερμανική Ευρώπη, αλλά θα παροξύνει αντίθετα τις αντιθέσεις με τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, αν μάλιστα και οι Ποδέμος βρεθούν μεθαύριο στην κυβέρνηση. Διότι, η απειλή ενός Frexit, (δηλαδή της εξόδου της Γαλλίας)  ή μιας αντίστοιχης κίνησης της Ιταλίας, θα υποχρεώσει τις ελίτ αυτών των χωρών σε αναδίπλωση ως προς τις πολιτικές λιτότητας, και σε αναπόφευκτη σύγκρουση με τη Γερμανία. Το Brexit δεν θα ενισχύσει σε καμία περίπτωση την συνοχή της Ευρώπης, αλλά αντίθετα θα την αποδυναμώσει δραματικά και η Γερμανία υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν θα μπορεί να αποδεχθεί να συνεχίσει αμέριμνη  μια πολιτική που θα επιδεινώσει την αποσύνθεση της Ευρώπης υπό την ηγεσία της διότι αυτή θα χρεωθεί αποκλειστικά στην ίδια και θα υποβαθμίσει το διεθνές της κύρος.

Ήττα του ευρωατλαντισμού

Ο δεύτερος μεγάλος ηττημένος του Brexit, εκτός από το Σίτυ του Λονδίνου και τον Σόιμπλε, είναι προφανώς οι ΗΠΑ και η ευρωπαϊκή στρατηγική τους. Οι ΗΠΑ, τα τελευταία χρόνια, είχαν αναπτύξει με σχετική επιτυχία μία στρατηγική αποδυνάμωσης της Ευρώπης ως ανεξάρτητης γεωπολιτικής οντότητας, μέσω της διαιώνισης της ελληνικής κρίσης, την οποία υποδαυλίζει συστηματικά το ΔΝΤ, και προπαντός μέσω της αποκοπής της Ευρώπης από τη μόνη πιθανή στρατηγική της εταίρο τη Ρωσία. Τωόντι, η Ευρώπη σε συνεργασία με τη Ρωσία δεν θα είχε πλέον ανάγκη την προστασία των ΗΠΑ,  θα ήταν αυτοδύναμη στο πεδίο των πρώτων υλών, του στρατηγικού βάθους και των αμυντικών δυνατοτήτων. Γι’ αυτό, από το 1945 και μετά, η αμερικανική πολιτική επιδιώκει προνομιακά την αποκοπή της Ρωσίας από την υπόλοιπη Ευρώπη.

Μέσα από την ουκρανική κρίση, και ό,τι επακολούθησε, φάνηκε να πετυχαίνει τους στόχους της και να ορθώνει ένα νέο «παραπέτασμα» –αυτή τη φορά με δική τους ευθύνη αποκλειστικά–, ανάμεσα στην Ευρώπη και τη Ρωσία. Αυτός ο στρατηγικός αποκλεισμός της Ρωσίας από την ευρωπαϊκή γεωμετρία, ενισχύει εκ του αντιθέτου, το σενάριο της δημιουργίας ενός κοινού ευρωατλαντικού πόλου, το οποίο προωθεί μετ’ επιτάσεως η αμερικανική πολιτική. Και σε μια τέτοια στρατηγική το βασικό όπλο των ΗΠΑ στο εσωτερικό της Ευρώπης, ήταν η παρουσία μιας Μ. Βρετανίας, άρρηκτα δεμένης οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά με την υπερατλαντική… θυγατέρα της.

Οι ΗΠΑ με δούρειο ίππο τη Βρετανία προσπαθούν να ολοκληρώσουν στο οικονομικοπολιτικό πεδίο αυτό που είχαν επιτύχει στο στρατιωτικοπολιτικό με το ΝΑΤΟ μετά το 1945. Εάν η Ευρώπη πάρει τον δρόμο της Ατλαντικής Οικονομικής Ένωσης, τότε θα μπορεί να οικοδομηθεί ένα λίγο πολύ ενιαίο δυτικό σύστημα, ικανό να αντιμετωπίσει την Κίνα και τη Ρωσία. Έτσι εξάλλου η Ρωσία θα αναγκαστεί να στραφεί προς τα ανατολικά –προς την Κίνα και το Ιράν–,  εγκαταλείποντας την ευρωπαϊκή της ταυτότητα και φιλοδοξίες.

Κατά συνέπεια, το Brexit αποτελεί ένα καίριο πλήγμα στην αμερικανική στρατηγική, όχι μόνον γιατί και οι δύο αγγλοσαξωνικές χώρες θα βρεθούν εκτός οικονομικών δεσμών με την Ε.Ε., αλλά και διότι θα ενισχύσει τον πειρασμό για μια νέα ευρωπαϊκή γεωμετρία με κάποιας μορφής προσέγγιση με τη Ρωσία. Οι ΗΠΑ και η κα Μέρκελ, στην αμέσως προηγούμενη περίοδο προσπαθούσαν, στο αναγκαίο άνοιγμα προς ανατολάς της Ευρώπης, να υποκαταστήσουν την Ρωσία με την Τουρκία. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τον χάρτη για να πειστεί. Οι Αγγλοσάξωνες, ακολουθούσαν, εδώ και πολλούς αιώνες, εκτός από ελάχιστες στιγμές, την ίδια στρατηγική: Αποκλεισμός της Ρωσίας, προσέγγιση με την οθωμανική Τουρκία. Σήμερα όμως, αυτή η προσέγγιση μοιάζει πιο δύσκολη. Διότι η Τουρκία τείνει να ταυτιστεί με μια ανερχόμενη οικονομική και πολιτική δύναμη, δηλαδή την μουσουλμανική Ανατολή και επομένως η προσέγγιση με τη Ρωσία, χωρίς μάλιστα το αγγλικό «μπουλντόκ» θα εμφανίζεται πολύ πιο φυσιολογική και εφικτή…

 Δεν θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι

Τέλος, δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε, –έστω και επιγραμματικά σε αυτή την πρώτη αποτίμηση–  τις επιπτώσεις του Brexit για την Ελλάδα και την Κύπρο. Κατ’ αρχάς, και σ’ ένα πρώτο επίπεδο, αυτή η εξέλιξη δίνει κουράγιο στους Έλληνες που διαπιστώνουν πως τίποτε δεν είναι αδύνατο, αρκεί να αποτελεί λαϊκή βούληση και να στηρίζεται σε πραγματικές δυνατότητες. Οι καταπτοημένοι πολίτες του «προτεκτοράτου» του Νότου –και δεν περιμέναμε τον Ιγκλέσιας να μας το πει– διαπιστώνουν έμπρακτα πως ο Σόϊμπλε και οι εκβιασμοί του δεν είναι πάντοτε νικηφόροι. Και το Brexit προσφέρει, άμεσα τουλάχιστον, κάπως περισσότερες δυνατότητες αυτονομίας, μια και οι Γερμανοί δεν θα μπορούν να εκβιάσουν στον ίδιο βαθμό την Ελλάδα, τη στιγμή που στην ΕΕ θα εξελίσσονται οι διαδικασίες για την έξοδο της Βρετανίας. Επί πλέον ανοίγει μεγαλύτερες δυνατότητες για προσέγγιση με τη Ρωσία, ζωτικής σημασίας εξέλιξη για μας.

 Παρότι κάθε αποσταθεροποίηση αποτελεί κίνδυνο για χώρες που όπως εμείς εξαρτιόμαστε υπερβολικά από τις γεωπολιτικές εξελίξεις, οι κίνδυνοι είναι μάλλον μετρήσιμοι και ελέγξιμοι· εξάλλου η αποδόμηση της «γερμανικής Ευρώπης» δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί χωρίς να υπάρξουν και  κάποιες αναταράξεις.

Ας μην παίρνουμε λοιπόν υπερβολικά υπόψη τους λυγμούς όσων κλαυθμηρίζουν πως η έξοδος της Μ. Βρετανίας θα είναι καταστροφή για μας. Οπωσδήποτε θα υπάρχουν και κάποιες άμεσες αρνητικές συνέπειες. Αλλά οι θετικές ίσως είναι περισσότερες. Και αν υπάρχουν προβλήματα στην παρουσία των Ελλήνων εφοπλιστών στο Σίτυ του Λονδίνου, θα είναι ίσως ευκαιρία για κάποιους από αυτούς να υποχρεωθούν να μετεγκατασταθούν στον Πειραιά! Ή για την αυξημένη  δυσκολία των Ελληνοκυπρίων να μετακινούνται στο Λονδίνο θα μπορούσε να ενισχυθεί η παρουσία τους και η μετακίνησή τους… στην Αθήνα.

Τέλος σε σχέση με το Κυπριακό, είναι προφανές πως μεσοπρόθεσμα, τουλάχιστον, θα μειωθούν οι δυνατότητες εκβιασμού των Εγγλέζων για την αποδοχή ενός νέου σχεδίου Ανάν στο εσωτερικό της ΕΕ, ενώ η μείωση των οικονομικών σχέσεων Βρετανίας-Κύπρου και η αποδυνάμωση του «βρετανικού λόμπι» στο εσωτερικό των κυπριακών ελίτ, μάλλον θετικές συνέπειες θα έχει για την ανεξαρτησία της Κύπρου.

Εν κατακλείδι

Η παγκοσμιοποίηση και οι μηχανισμοί της έχουν εισέλθει σε κρίση, κατ’ αρχάς  στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως (αρκεί να δούμε το φαινόμενο Τραμπ στις ΗΠΑ). Αυτό το κύμα που ξεκίνησε με τον Ρήγκαν και τη Θάτσερ σε ΗΠΑ και Μ. Βρετανία, και ανέσκαψε ολόκληρο τον πλανήτη, πλησιάζει στην εξάντλησή του. Οι ίδιοι οι λαοί των δυτικών χωρών, που σε μια πρώτη περίοδο διέκειντο ευνοϊκά στην παγκοσμιοποίηση, διότι τους προσέφερε φθηνότερα προϊόντα, ευκολίες μετακίνησης, και πολιτισμικό κοσμοπολιτισμό (από τις διακοπές στην Ταϊλάνδη, μέχρι τα παγοδρόμια στην… Ντόχα), σήμερα, αρχίζουν να εισπράττουν την αρνητική όψη του νομίσματος:

Α. Τα φθηνά καταναλωτικά προϊόντα, οδήγησαν σε ηγεμονία της Κίνας στην παγκόσμια οικονομία, και σε αξεπέραστη κρίση σ’ όλες τις δυτικές οικονομίες – που πιθανότατα θα γνωρίσει μια νέα έξαρση μετά το Brexit.

Β. Παρατηρήθηκε μια δραματική επιδείνωση των κοινωνικών ανισοτήτων στην καρδιά των μητροπόλεων. Έτσι, επί παραδείγματι, στις ΗΠΑ το πραγματικό εισόδημα των μισθωτών μειώνεται διαρκώς από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα, ενώ οι κοινωνικές ανισότητες στο σύνολο της Δύσης, όπως καταδεικνύονται και από το βιβλίο του Τομά Πικετί, Το Κεφάλαιο στον 21^ο αιώνα, έχουν επιστρέψει στα επίπεδα των αρχών του 20ού αιώνα.

Γ. Τέλος, όπως φαίνεται καθαρά στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία, την Ιταλία και την Γαλλία, η κρίση αγγίζει πλέον και τα μεσαία στρώματα, αφαιρώντας την πλειοψηφία από τα φιλο-παγκοσμιοποιητικά κόμματα. Γι’ αυτό, και μπαίνουμε σε μία περίοδο γενικευμένης κρίσης του παλαιού πολιτικού συστήματος και την ανάδειξη νέων πολιτικών σχηματισμών, είτε προς τα δεξιά, στις χώρες του Βορρά είτε προς τα αριστερά –στις χώρες του Νότου– που έρχονται να αμφισβητήσουν την τάξη της παγκοσμιοποίησης. Το Brexit υπήρξε ακριβώς αποτέλεσμα αυτών των διαδικασιών και ταυτόχρονα παράγοντας μεγέθυνσής τους.

Στο εξής, η κρίση της παγκοσμιοποίησης θα προσλάβει ευρύτερες διαστάσεις, και μια όντως Ενωμένη Ευρώπη, θα μπορέσει να υπάρξει μόνο εάν πραγματοποιηθεί μια στροφή προς την αυτοδυναμία και τον σεβασμό  όλων των χωρών, καθώς και προς την ολοκλήρωσή της, δηλαδή προς μια Ευρώπη «από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια». Μόνο αυτή  θα της διασφαλίσει ισοτιμία στο εσωτερικό και αυτοδυναμία στο εξωτερικό.

 Οι Ευρωπαίοι πολίτες δείχνουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο πως τις μόνες υπερεθνικές ενώσεις που θα μπορούσαν να αποδεχτούν είναι εκείνες που θα σέβονταν το δικαίωμά τους να παίζουν αποφασιστικό ρόλο στις αποφάσεις. Αντίθετα, η Ευρώπη των δύο τελευταίων δεκαετιών, και εσχάτως η «γερμανική Ευρώπη», προσπαθούν δια της βίας να υποτάξουν τους ευρωπαϊκούς λαούς κάτω από τη φτέρνα των τραπεζών και του πολυεθνικού κεφαλαίου, κάτι που σήμερα όχι μόνον δεν είναι επιθυμητό και ανεκτό από τους λαούς, αλλά ούτε καν είναι  εφικτό.

Αυτό που καταδεικνύει το Brexit –ως ο έσχατος κρίκος της αλυσίδας που περιγράψαμε και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλοι–,  είναι πως οι ευρωπαϊκοί λαοί, όπως δεν ανέχθηκαν τα πάντσερ του Χίτλερ δεν είναι διατεθειμένοι να κυκλοφορούν όλοι με… Φολκς Βάγκεν.

Δίνουν όλα τα λεφτά στις τράπεζες που με την σειρά τους τα δίνουν σε κάθε λογής funds για να παίζουν νομίσματα, σόγια, χρυσό και ό,τι άλλο, όταν τα χρήματα αυτά θα έπρεπε να φτάνουν στην πραγματική οικονομία.

 Συνεντευξη του οικονομόλογου και διαχειριστή επενδύσεων Χάρη Μαθιόπουλουστο capital.gr και στον Θανάση Μαυρίδη για το Brexit, για τις επιπτώσεις του στις αγορές, για τους κινδύνους που συνεπάγεται η αυξημένη και στα όρια της υστερίας μεταβλητότητα, για το προβληματικό ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, για την αντίδραση της Ευρώπης των γραφειοκρατών, για την πολιτική των Κεντρικών Τραπεζών.

Σας εξέπληξε η αντίδραση των αγορών από το αποτέλεσμα στην Βρετανία;

Προσωπικά, καθόλου! Ήταν κάτι απόλυτα αναμενόμενο. Αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε αγορά και το οποίο σήμερα είναι μία μηχανή καταστροφής, επειδή συνδυάζεται με μία παρανοϊκή μόχλευση, μόνο με τον τρόπο που αντέδρασε θα μπορούσε να αντιδράσει. Όλα αυτά συμβαίνουν λόγω των εξωφρενικών πολιτικών νομισματικής επέκτασης και των μηδενικών έως και αρνητικών επιτοκίων. Το μεγαλύτερο μέρος του «νέου χρήματος» διοχετεύεται στις αγορές αντί να διοχετευτεί στην πραγματική οικονομία, παράγοντας, τελικά, αυτή την ακραία και στα όρια της υστερίας μεταβλητότητα.

Το Brexit θα επηρεάσει αρνητικά τις αγορές;

Μακροπρόθεσμα πιστεύω πως όχι. Μεσοπρόθεσμα και μέχρι να καταλάβουν τι έγινε, πότε θα συμβεί το ένα ή το άλλο, θα είναι η χαρά του κάθε εγκληματία που θα εκτελεί κόσμο στις αγορές στο μείον 20% πρωί και πάλι θα εκτελεί στο συν 20% το βράδυ.

Από αυτά που λέτε αντιλαμβάνομαι ότι το πρόβλημα μας είναι η μόχλευση.

Είναι ένα τεράστιο μέρος του προβλήματος γιατί ανατροφοδοτεί αντιδράσεις που θα έπρεπε κανονικά να περικλείονται στο συν ή στο μείον 5%, αλλά εκδηλώνονται στο συν ή στο μείον 50% και μάλιστα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Η μόχλευση είναι το πρόβλημα και του τραπεζικού συστήματος;

Είναι από τα καίρια προβλήματα του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και θα είναι μέχρι να ξεχωρίσει η επενδυτική τραπεζική από την παραδοσιακή λιανική τραπεζική. Κάτι που κατήργησε ο Κλίντον το 1997 και από το γεγονός αυτό απορρέει η παθογένεια του χρηματοπιστωτικού τομέα αυτής της εικοσαετίας. Για τις ευρωπαϊκές τράπεζες ειδικότερα έχω δύο απαντήσεις: Η πρώτη μου απάντηση είναι ότι στο σύνολό τους είναι τρομαχτικά υποκεφαλαιοποιημένες. Τόσο όσο δεν φαντάζεται κανείς. Είναι κοινό μυστικό ότι κρύβουμε αρκετά σκουπίδια κάτω από το χαλί. Η δεύτερη απάντησή μου σχετίζεται με τα περίφημα stress test. Κάθε δύο χρόνια βγαίνει ο κ. Ντράγκι και λέει φέρτε μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ για τις τράπεζες. Είναι ένα αστειάκι που πρέπει να σταματήσει γιατί υποκρύπτει την μία δυσάρεστη αλήθεια ότι οι περισσότερες τράπεζες στην Ευρώπη σήμερα λειτουργούν στα όρια της πτώχευσης.

Θα υπάρξει Ευρώπη μετά από την απόφαση των Βρετανών;

Θα εξαρτηθεί από τις αντιδράσεις του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης. Δηλαδή από την Γερμανία και τους συμμάχους της. Κυρίως όμως από την Γερμανία που πληρώνει το ένα τρίτο της χρηματοδότησης της Ευρώπης. Πάντως, οι μέχρι τώρα αντιδράσεις των Γερμανών και του γραφειοκρατικού κατεστημένου των Βρυξελλών δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Ο Βρετανός πολίτης ψήφισε Brexit επειδή αντέδρασε κατά αυτής της γραφειοκρατίας. Ποια ήταν η απάντηση; Χρησιμοποιούν τον ίδιο τιμωρητικό τρόπο και ύφος με τον οποίο αντιμετώπισαν κι εμάς. Με μία μικρή, τόση δα διαφορά: Ότι η Μεγάλη Βρετανία είναι πιο σημαντική Οικονομία από την δική μας. Δεν είμαι αισιόδοξος. Όποιος άκουσε τον κ. Γιούνκερ, αλλά και τους περισσότερους Ευρωπαίους αξιωματούχους να υψώνουν τους τόνους της αντιπαράθεσης αμέσως μετά από το δημοψήφισμα, δεν μπορεί να είναι αισιόδοξος…

Η Οικονομία της Μεγάλης Βρετανίας θα αντιμετωπίσει πρόσθετα προβλήματα;

Όποιος έχει ήδη αποτιμήσει το οικονομικό πρόβλημα της Μεγάλης Βρετανίας από τώρα ως το τέλος του έργου, είτε είναι ανόητος είτε βρίσκεται σε μια δυσάρεστη διατεταγμένη υπηρεσία.

Για την Ελλάδα ποιες θα είναι οι επιπτώσεις;

Προς το παρόν δεν πιστεύω ότι θα υπάρχουν επιπτώσεις, πέραν από τα ρηχά που έχουμε ακούσει περί τουρισμού, διδάκτρων και τα παρόμοια... Από την άλλη πρέπει να δούμε που θα σταματήσει η διολίσθηση της Στερλίνας, όσο κι αν αυτή συνεχιστεί. Μέσα σε είκοσι ώρες σπεύσαμε να βγάλουμε συμπεράσματα για τα πάντα. Χρειάζεται να δώσουμε περισσότερο χρόνο…

Που θα στρεφόσασταν επενδυτικά με ορίζοντα τα επόμενα πέντε χρόνια;

Το πέντε χρόνια σε αυτό το περιβάλλον της άκρατης μεταβλητότητας είναι δύο αιώνες. Να μην σας πω ότι και οι πέντε μέρες είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν μπορώ, λοιπόν, να κάνω μία τέτοια πρόβλεψη.

Από όσα μας λέτε καταλαβαίνω ότι δεν περιμένετε κάτι καλό για την Ευρώπη.

Εξαρτάται πως το εννοείτε αυτό το καλό. Να συνεχίσει να υφίσταται ένα γραφειοκρατικό τέρας δίχως να λογοδοτεί, δίχως να υπάρχει ένας μηχανισμός ελέγχου; Μήπως τελικά είχε δίκιο ο κ. Μπερλουσκόνι, ο οποίος το 2010 είχε αναρωτηθεί αν είναι καλύτερα αντί για την Ελλάδα να φύγει η Γερμανία, προκειμένου να σωθεί ολόκληρη η Ευρώπη; Πιστεύω ότι με την νομισματική επέκταση ως μόνο όπλο και χωρίς γενναίες πολιτικές αποφάσεις για δημοσιονομική τόνωση δεν πρόκειται να ανασάνει η Ευρώπη.

Με άλλα λόγια δηλώνετε πίστη στη πραγματική οικονομία.

Υπάρχει μία τραγική σύγχυση μεταξύ της χρηματιστικής οικονομίας και της πραγματικής οικονομίας. Φοβάμαι ότι τα ιερατεία των κεντρικών τραπεζών είναι απασχολημένα – όσο κι αν διαδηλώνουν το αντίθετο- με το πώς δεν θα ταραχτούν οι αγορές, την ώρα που πνίγονται οι λαοί. Να φτάσουν τα χρήματα στην πραγματική Οικονομία και να αυξηθούν τα προγράμματα δημοσίων επενδύσεων. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι εγκληματικό. Δίνουν όλα τα λεφτά στις τράπεζες που με την σειρά τους τα δίνουν σε κάθε λογής funds για να παίζουν νομίσματα, σόγια, χρυσό και ό,τι άλλο, όταν τα χρήματα αυτά θα έπρεπε να φτάνουν στην πραγματική οικονομία. Εκεί τα έχουμε ανάγκη.

Πρώτα ο άνθρωπος;

Όχι! Πρώτα το ταμείο! Γιατί η φροντίδα για τον άνθρωπο έχει κόστος και τα χρήματα πρέπει να βρεθούν.

Επιτρέψτε μου και μία τοποθέτηση με αυτά που ζήσαμε στην Ελλάδα σε σχέση με το δημοψήφισμα στην Μεγάλη Βρετανία. Η όλη θεώρηση του Brexit ήταν απόλυτα μονομερής. Όλοι κλειστήκαμε στον θάλαμο των καθρεπτών και αναπαράγαμε στερεότυπα του μυαλού μας. Ερμηνευτικά η αντίθετη άποψη δεν εκπροσωπήθηκε. Έτσι, βαφτίσαμε αυτόματα 17,5 εκατομμύρια πολίτες ξενοφοβικούς. Δεν προσεγγίζονται με αυτόν τον τρόπο τα προβλήματα. Κι όσοι το κάνουν μάλλον δεν έχουν ιδέα τι είναι η Αγγλία. Αγγλία δεν είναι μόνο το κεντρικό Λονδίνο. Αν περπατούσε κανείς στις φτωχογειτονιές του Hull ή του Κάρντιφ θα διατύπωνε πιο προσεκτικές απόψεις. Η εικόνα των ελληνικών Μέσων Ενημέρωσης, πάντως, ήταν για άλλη μία φορά θλιβερή. Δεν δόθηκε η ευκαιρία να κατανοηθεί η αντίθεση άποψη, τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο μας.

Σημείωση συντάκτη: Ο κ. Μαθιόπουλος διατηρεί σελίδα στο facebook:
https://www.facebook.com/charalampos.mathiopoulos?fref=ts

Τα χειρότερα ακολουθούν... της Βρετανεξόδου...

Του Νίκου Αρ.

Διαχειριστή

Δανείζομαι τον τίτλο (Τα χειρότερα ακολουθούν... ) από άρθρο του Κ. Στούπα στο capital.gr σήμερα. Η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ πλήττει σοβαρά την ιδέα της Ευρώπης και παρέχει κάυσιμο για συνέχιση της τάσης. Είναι απλό: Ως σοβαρή χώρα, η Βρετανία δεν θα δεχόταν να νομοθετούν και να αποφασίζουν για την ίδια άσχετοι και διεφθαρμένοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Δεν θυσιάστηκαν τόσοι Βρετανοί κατά τον 2ο ΠΠ για να υποταχθούν τώρα σε μία γερμανική ευρώπη. Αν και είναι απίθανο δεδομένης της ποιότητας του πολιτικού της κόσμου και της αδιαφιλονίκητης δουλοπρέπειας της ελίτ της, η Ελλάδα θα μπορούσε να εκμετελλευθεί τη ευκαιρία και να αναταθεί ψυχολογικά και να διαπραγματευθει με καλύτερους όρους. 

Παρά ταύτα, κατά πάσα πιθανότητα τα χειρότερα όντως ακολουθούν για την Ελλάδα με αυτές τις επιλογές που έκανε στην κάλπη ένα πολύ εύπιστο κομμάτι του εκλογικού σώματος αναδεικνύοντας στον πρωθυπουργικό θώκο έναν πολιτικό απατεώνα ο οποίος δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να παρατείνει τη νομή της εξουσίας. Τα παραμύθια περί δήθεν "αλλαγής σελίδας" έχουν πολύ σύντομη ημερομηνία λήξης, και αυτή είναι η επόμενη αξιολόγηση το φθινόπωρο. Εφόσον δεν διακρίνεται καμία αχτίδα αισιοδοξίας για μείωση της ανεργίας και προσέλκυση ξένων επενδύσεων ή έστω επιστροφή των καταθέσεων, το παιχνίδι είναι από τώρα χαμένο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

H ΕΕ θα αντιμετωπίσει πιθανότατα περισσότερους κραδασμούς μετά το βρετανικό δημοψήφισμα. Τα ισχυρά συμφέροντα που καθοδηγούν την ευρωπαϊκή ενοποίηση εδώ και 59 χρόνια δεν δείχνουν να έχουν καμία διάθεση να παρεκκλίνουν από την πορεία τους, ούτε να επιτρέψουν την επιστροφή στα κράτη-έθνη του παρελθόντος. 

Η πλημμυρίδα της μουσουλμανικής  λαθρομετανάστευσης άλλωστε αυτό ακριβώς υπογραμμίζει, άρα θα πρέπει να αναμένουμε ενίσχυση της αντισυστημικής ψήφου στα ευρωπαϊκά κράτη ως αντίδραση στη χειραγώγηση των λαών που επιχειρείται από τους υπερεθνικούς οργανισμούς. Αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίσει περισσότερο είναι πως όσα δημοψηφίσματα γίνονται, είναι για τον λάθος λόγο. Δεν είδαμε (και δεν πρόκειται να δούμε ποτέ ίσως) κανένα δημοψήφισμα για το αν οι ευρωπαϊκοί λαοί εγκρίνουν την πληθυσμιακή τους αλλοίωση και την κατάργηση της εθνικής τους ταυτότητας. Για αυτό το πραγματικά φλέγον ζήτημα που θα κρίνει ουσιαστικά το μέλλον της ηπείρου μας, δεν πρόκειται ποτέ να ερωτηθεί κανείς Ευρωπαίος αλλά θα υποχρεωθεί απλώς να δεχτεί τα τετελεσμένα που θα του επιβληθούν. 

Μία πιθανή νίκη του Τραμπ τον Νοέμβριο, παρά τον λυσσώδη πόλεμο που δέχεται επί μήνες από το σύνολο σχεδόν των συστημικών ΜΜΕ, θα αποτελέσει μάλλον καλό οιωνό για το μέλλον της αμερικανικής υπερδύναμης. Οι ρεαλιστικές θέσεις του Τραμπ για την οικονομία και το μεταναστευτικό, η διάθεσή του να πει σκληρές αλήθειες, και κυρίως το γεγονός ότι εννοεί πραγματικά το σύνθημα "Πρώτα η Αμερική" που έχει κάνει τους αντιπάλους του έξω φρενών, θα επαναφέρουν την εμπιστοσύνη μεγάλης μερίδας Αμερικανών στο πολιτικό τους σύστημα το οποίο είχε κυριολεκτικά αλωθεί τις τελευταίες δεκαετίες από τα λόμπι και τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας. Νομίζω πως η Κλίντον αποτελεί απείρως χειρότερη επιλογή αφού δεν κομίζει ουσιαστικά τίποτα το νέο και εκφράζει απλώς τα συντηρητικότερα στοιχεία της "πολιτικής ορθότητας" τα οποία έχουν χάσει πλέον τελείως τη λάμψη τους έπειτα από την παταγώδη αποτυχία της οκταετίας Ομπάμα.

Και μία τελευταία παρατήρηση για τη φράση του κυρίου Στούπα ότι "υπάρχει ένας κανόνας στην ιστορία της ανθρωπότητας, σύνορα που δεν τα διασχίζουν ελεύθερα άνθρωποι και εμπορεύματα θα τα διασχίσουν σύντομα τα τεθωρακισμένα". Η Ιστορία μάλλον δεν επιβεβαιώνει αυτόν τον κανόνα. Το 1914 η Βρετανία και η Γερμανία ήταν οι μεγαλύτεροι εμπορικοί εταίροι η μία για την άλλη, αλλά αυτό δεν τις εμπόδισε καθόλου να αιματοκυλίσουν ολόκληρη την Ευρώπη και να προκαλέσουν εκατομμύρια θύματα. Σήμερα η Κίνα αποτελεί στενό εμπορικό εταίρο των ΗΠΑ και διακρατεί ένα σημαντικό μέρος του αμερικανικού κρατικού χρέους, αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι αποκλείεται αυτές οι δύο χώρες να εμπλακούν σε έναν σύντομο αλλά σφοδρό πόλεμο στη Νότια Σινική Θάλασσα ή όπου αλλού συγκρούονται τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Επομένως οι στενές εμπορικές σχέσεις δεν διασφαλίζουν καθόλου την ειρήνη, και αυτό φαίνεται πως είναι ένα από τα ιστορικά διδάγματα που ο Τραμπ λαμβάνει σοβαρά υπ' όψιν του.

Η μεσαία τάξη σε απόγνωση-Τι μπορούμε να κάνουμε

 Του Βασίλη Βιλιάρδου

Οκονομολόγου

Πηγή: Αnalyst.gr

Σύμφωνα με ορισμένους οι αναλύσεις δεν βοηθούν κανέναν, τα λόγια είναι πια περιττά, χρειάζονται πράξεις (για τις οποίες όμως δεν υπάρχει πραγματική πρόθεση, αφού δεν παρατηρείται καμία συλλογική αντίδραση τον τελευταίο καιρό, με εξαίρεση ίσως το κίνημα των «παραιτηθείτε» που έπεισε ελάχιστους), απαιτείται η πρόταση συγκεκριμένων λύσεων, ενώ πρέπει να τοποθετείται κανείς με σαφήνεια, όσον αφορά τη συμμετοχή ή μη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

Εν τούτοις η τοποθέτηση μας, σύμφωνα με την οποία η χώρα πρέπει να αποδεχθεί πως χρεοκόπησε, προβαίνοντας σε στάση πληρωμών, έτσι ώστε να διαπραγματευθεί με τους δανειστές τη διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους καταγγέλλοντας ταυτόχρονα όλες τις δανειακές συμβάσεις στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, είναι μία συγκεκριμένη πρόταση – ενώ η διαπίστωση μας, σχετικά με το μύθο της ανάπτυξης, τεκμηριώνει ότι, δεν υπάρχει καμία τέτοιου είδους δυνατότητα, όσο δεν έχει επιλυθεί το θέμα του χρέους.

Όσον αφορά τη θέση μας, σχετικά με τη συμμετοχή ή μη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, θεωρούμε πως δεν αποτελεί προτεραιότητα – ενώ είναι περιττό να το συζητάει κανείς, σε μία χρονική περίοδο που το πρόβλημα είναι πλέον η υπερχρέωση τόσο του ιδιωτικού, όσο και του δημόσιου τομέα. Μία υπερχρέωση που δεν θα είχε προκύψει, εάν δεν είχαμε εισέλθει στην Ευρωζώνη, επειδή δεν θα την επέτρεπαν οι αγορές σταματώντας να μας δανείζουν με βιώσιμα επιτόκια – ενώ ταυτόχρονα θα είχαμε ήδη χρεοκοπήσει ανεξέλεγκτα, εάν δεν είμαστε μέλος του ευρώ.

Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, ακόμη και αν αποφασίζαμε να καταθέσουμε αίτημα αποχώρησης από την ΕΕ, το οποίο είναι απαραίτητη προϋπόθεση της εξόδου μας από την Ευρωζώνη, όπως έχουμε αναλύσει ήδη από το 2009 (πηγή), δεν θα μπορούσε να συμβεί σε χρόνο μηδέν – κάτι που έχει γίνει πλέον κατανοητό από το βρετανικό δημοψήφισμα (άρθρο).

Θα απαιτούνταν δηλαδή διαπραγματεύσεις τουλάχιστον δύο ετών, ενώ θα έπρεπε να υπογραφούν συμφωνίες τόσο με την ΕΕ, όσο και με τις χώρες που η Ελλάδα δεσμεύεται μέσω της ΕΕ – γεγονός που προϋποθέτει μεγάλη προσπάθεια, καθώς επίσης πολύ ικανό πολιτικό προσωπικό, το οποίο μάλλον δεν διαθέτουμε. Εάν βέβαια συνέχιζε η Ελλάδα να δεσμεύεται από τους κανόνες του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου, όπως θεωρείται ότι θα κάνει η Βρετανία, δεν θα είχε τη δυνατότητα σοβαρής δασμολογικής προστασίας της οικονομίας της – έτσι ώστε να «επιδοτήσει» την αναβίωση του κατεστραμμένου παραγωγικού της ιστού.

Εκτός αυτού, η απλή αποχώρηση από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, δεν αποτελεί το μαγικό ραβδί που θα έλυνε τα προβλήματα μας – χωρίς να υποτιμούμε βέβαια τη σημασία της ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής.

Αντίθετα πιστεύουμε πως εκείνες οι χώρες, μεταξύ των οποίων η Ιταλία και η Ελλάδα, οι οποίες συνήθιζαν να λύνουν τα προβλήματα της πτώσης της ανταγωνιστικότητας τους μέσω της υποτίμησης του νομίσματος τους, αφού οι Πολίτες τους δεν συμπεριφέρονται όπως οι Γερμανοί (πειθαρχικά, υπάκουα όταν τους ζητείται το πάγωμα των μισθών τους κοκ., όπως συνέβη με την ατζέντα 2000), δεν μπορούν να ανήκουν σε νομισματικές ζώνες – πόσο μάλλον στην Ευρωζώνη με μία Γερμανία στο κέντρο της, η οποία λειτουργεί με έναν απίστευτο μερκαντιλισμό φτωχοποίησης των εταίρων της (ανάλυση).

Είναι όμως εντελώς διαφορετικό το να μην έχει εισέλθει μία χώρα στην Ευρωζώνη, από το να την εγκαταλείπει – ειδικά όταν είναι υπερχρεωμένος ο δημόσιος και ο ιδιωτικός της τομέας, χαρακτηρίζεται από δίδυμα ελλείμματα, έχει καταστραφεί εντελώς η οικονομία της μετά το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, έχει υπογράψει αποικιοκρατικές δανειακές συμβάσεις, το κράτος δεν λειτουργεί καθόλου, οι Θεσμοί της είναι τριτοκοσμικοί κοκ.

Σε μία τέτοια περίπτωση, αφενός μεν η υιοθέτηση του εθνικού της νομίσματος εκ μέρους της Ελλάδας είναι μόνο σταγόνα στον ωκεανό, αφετέρου δεν πρόκειται να λύσει κανένα της πρόβλημα, εάν συνεχίσει να είναι μέλος αυτής της Ευρωζώνης – η οποία όμως έτσι ή αλλιώς κάποια στιγμή θα διαλυθεί, εάν δεν ενωθεί πολιτικά και δημοσιονομικά, αφού πολλές άλλες χώρες της, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, δεν μπορούν να επιβιώσουν εντός της.

Στα πλαίσια αυτά, εάν είμαστε στη θέση της Ιταλίας, της Ισπανίας ή της Γαλλίας, θα επιλέγαμε την έξοδο από την ΕΕ, οπότε από την Ευρωζώνη – με επόμενο βήμα τη διαπραγμάτευση μίας ορθολογικής συμφωνίας, ανάλογης ίσως με αυτήν της Νορβηγίας ή της Ελβετίας. Επειδή όμως δεν έχουμε τις δυνατότητες αυτών των χωρών, ενώ η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει, θα προτιμούσαμε αρχικά τη στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης – αναλαμβάνοντας φυσικά το ρίσκο της «αναστολής» της συμμετοχής μας στην ΕΕ και, κατ’ επέκταση, στην Ευρωζώνη.

Αυτό σημαίνει πως είμαστε σαφώς κατά του ευρώ, με τη σημερινή μορφή και τις προοπτικές του – γνωρίζοντας όμως παράλληλα πως είμαστε εγκλωβισμένοι, καθώς επίσης δεμένοι χειροπόδαρα με πλήθος «ενυπόθηκες συμβάσεις». Θα μπορούσε φυσικά να ισχυρισθεί κανείς πολύ σωστά ότι, είναι ανόητο να επιλέγουμε την καταστροφή μας εντός του ευρώ, αντί την ηρωική μας έξοδο, με ότι προκύψει. Κατά την άποψη μας όμως πρόκειται για ένα ανύπαρκτο δίλημμα – για την  επιλογή μίας καταστροφής εντός του ευρώ, καθώς επίσης μίας καταστροφής εκτός του ευρώ, όπου κανένας δεν γνωρίζει εάν η μία θα ήταν μεγαλύτερη της άλλης.

Ολοκληρώνοντας, το ψεύτικο αυτό δίλημμα προέρχεται από την απόγνωση, στην οποία έχει βυθιστεί πλέον η μεσαία τάξη, η οποία αναζητεί μία οποιαδήποτε σανίδα σωτηρίας, ακόμη και αμφιβόλου ποιότητας – με εντελώς απελπισμένη την κατώτερη, καθώς επίσης με την ανώτερη να ετοιμάζεται να ακολουθήσει τη μεσαία. Επειδή όμως δεν θέλουμε να αποπροσανατολιζόμαστε, επιμένουμε πως το νόμισμα, δραχμή ή ευρώ, δεν αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα της χώρας μας.

Εάν βέβαια προκύψει αναγκαστικά το εθνικό νόμισμα, όταν δηλώσουμε επίσημα στάση πληρωμών καταγγέλλοντας τις δανειακές συμβάσεις και έχοντας προηγουμένως προετοιμασθεί σωστά, καθώς επίσης αναλαμβάνοντας συνειδητά όλα τα ρίσκα πριν ακόμη χάσουμε τα πάντα, τότε μας είναι αδιάφορο, παρά τα προβλήματα του (ανάλυση) – πόσο μάλλον αφού έτσι θα έχουμε αρκετό χρόνο στη διάθεση μας, για να το δρομολογήσουμε σωστά.

Επίσης: http://www.analyst.gr/2015/10/10/giati-siopoun-ta-provata/

O Ντόναλντ Τράμπ θα κερδίσει τις εκλογές διότι οι Αμερικανοί δεν ανέχονται πλέον τον στρογγυλεμένο λόγο της "πολιτικής ορθότητας"

Ο Τραμπ θα κερδίσει τις εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ επειδή ο αμερικανικός λαός βαρέθηκε τις παρασκηνιακές συναλλαγές του συστήματος και τους υποψηφίους που είναι εκ των προτέρων "πουλημένοι" στα λόμπι και στα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας. Το πρόσφατο μαζικό έγκλημα στο Ορλάντο απέδειξε ότι ο Τραμπ έχει δίκιο όταν λέει ότι ο εχθρός είναι η μουσουλμανική τρομοκρατία και ότι χρειάζεται να ληφθούν δραστικά μέτρα αντιμετώπισής της, ενώ ο Ομπάμα και η Κλίντον μασούσαν τα λόγια τους μεταφέροντας τη συζήτηση στο ζήτημα της οπλοκατοχής - κάνοντας πως δεν βλέπουν τι συμβαίνει με το φονταμενταλιστικό Ισλάμ μέσα στη χώρα τους, λες και ο παρανοϊκός δολοφόνος έπεσε ξαφνικά από τον ουρανό και δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε από συγκεκριμένα κέντρα.

Οι Αμερικανοί δεν ανέχονται πλέον τον στρογγυλεμένο λόγο της "πολιτικής ορθότητας". Απαιτούν να δοθούν αποτελεσματικές λύσεις στα προβλήματα, θέλουν να ξαναπάρουν τον έλεγχο της πατρίδας τους τον οποίο νιώθουν ότι έχουν χάσει τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό που ζητούν από τον Τραμπ πλέον είναι απλώς να μην υπαναχωρήσει ούτε κατ' ελάχιστο σ' αυτά που δηλώνει "έξω από τα δόντια", και τα οποία ποτέ άλλοτε δεν τόλμησε να πει άλλος προεδρικός υποψήφιος.

Παράλληλα όμως βλέπουμε τα ΜΜΕ τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ελλάδα να έχουν αναλάβει εργολαβικά την κατασυκοφάντηση του Τραμπ, τη συστηματική διαστρέβλωση των πολιτικών θέσεών του και το λιβάνισμα του Ομπάμα. Ό,τι  λέει ο Τραμπ είναι "παραλήρημα", "ρατσιστική ακρότητα" και "υπερβολή" ενώ κάθε γελοίο επικοινωνιακό σόου του Ομπάμα είναι "χαριτωμένο" και απόδειξη της χαρισματικής προσωπικότητάς του...

Σε ό,τι αφορά στο Brexit, ακόμα κι αν επιλέξουν την έξοδο από την ΕΕ οι Βρετανοί, ούτε δράματα θα έχουμε, ούτε παγκόσμια οικονομική κατάρρευση όπως διατείνονται κάποιοι. Απλούστατα η Βρετανία θα διατηρήσει σχεδόν όλα τα προνόμια της στενής οικονομικής σχέσης με την ΕΕ που ήδη έχει, αλλά δεν θα είναι υποχρεωμένη να δέχεται όλες τις παλαβές αποφάσεις της μη εκλεγμένης νομενκλατούρας των Βρυξελλών - ακριβώς δηλαδή αυτό που έχει πετύχει και η Ελβετία δεκαετίες τώρα. Είναι γνωστό πως κάθε πολίτης της ΕΕ μπορεί να επισκέπτεται σήμερα την Ελβετία απλώς με την επίδειξη της ταυτότητάς του, χωρίς την ανάγκη διαβατηρίου. 

Οι Ελβετοί αντλούν κάθε δυνατό οικονομικό όφελος από τη σχέση τους με την ΕΕ αλλά βεβαίως δεν σκοπεύουν ποτέ να της επιτρέψουν να τους υπαγορεύει τη νομοθεσία που θα έχουν ή τη νομισματική πολιτική που θα ακολουθούν. Επομένως γιατί να είναι υποχρεωμένη η Βρετανία να πειθαρχεί σε ό,τι αποφασίζει ο Γιούνκερ ή ο Τουσκ, και να δίνει ένα σωρό χρήματα για τη σύγκλιση των φτωχότερων μελών με τα πλουσιότερα όταν μπορεί να έχει ΟΛΑ τα πλεονεκτήματα της σύνδεσης με την ΕΕ χωρίς κανένα από τα μειονεκτήματα;

Του "Stirlitz"

Capital.gr

Δίστομο: Εκεί που με το θάνατό τους σκότωσαν τον φασισμό

της ΕΛΕΝΗΣ ΜΠΕΛΛΟΥ

Με τη δύναμη τους, οι Διστομίτες  που έμειναν πίσω, απέδειξαν ότι η ζωή μπορεί να νικήσει κατά κράτος τον πνευματικό και πραγματικό θάνατο που συνεπάγεται το τυφλό μίσος. Έχασαν μια αιματηρή  μάχη, κέρδισαν όμως έναν... πολύ σημαντικό και διαχρονικό πόλεμο. Πέθαναν, αλλά σκότωσαν το φασισμό.

Σάββατο, 10 Ιουνίου 1944.Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Τίποτα δεν προμήνυε τη θηριωδία που θα λάμβανε χώρα στο φιλήσυχο χωριό. Τέσσερις  μέρες πριν είχε γίνει η απόβαση στη Νορμανδία. Οι Γερμανοί είχαν χάσει πια κι αποχωρούσαν,  βάφοντας με αίμα τα κατεχόμενα τους. Ο 2ος λόχος, του 2ου τάγματος, του 7ου Συντάγματος ,της 1ης Μεραρχίας των Ες - Ες μπαίνει στο Δίστομο έχοντας πιάσει 12 ομήρους.

Με εκφοβισμούς προσπαθούν να αντλήσουν πληροφορίες για τα τάγματα εθνικής αντίστασης του ΕΛΑΣ που επιχειρούσαν στην ευρύτερη περιοχή. Κάποια στιγμή οι πληροφοριοδότες τους ειδοποιούν ότι στο κοντινό Στείρι κινούνται αντάρτες. Οι ναζιστικές δυνάμεις κινούνται προς την περιοχή, όπου και πέφτουν σε ενέδρα. Η μάχη είναι σφοδρή. Οι Γερμανοί μετρούν 40 νεκρούς και πολλούς τραυματίες. Ανάμεσα τους και ο βαθμοφόρος Τεό – ο οποίος δεν διευκρινίστηκε ποτέ γιατί μιλούσε ελληνικά.

Οι ναζί επιστρέφουν στο Δίστομο και ξεχύνονται στους δρόμους με όπλα και λόγχες ανα χείρας, αποφασισμένοι να γράψουν μια από τις πλεόν μελανές σελίδες της ιστορίας. Βασανίζουν, βιάζουν, σκοτώνουν, σφάζουν και καίνε ότι βρίσκουν στο διάβα τους. Γέροι, γριές, γυναίκες, παιδιά, βρέφη λίγων ημερών, ακόμα και τα ζώα εξολοθρεύονται. Ότι είναι ζωντανό «πρέπει» να πεθάνει.

Ναζιστικά εγκλήματα έχουν γίνει παντού στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Τη βαρβαρότητα στο Δίστομο όμως δεν τη χωράει ανθρώπινος νους. Παιδιά που τα αποκεφάλισαν ή συνέτριψαν το κεφάλι τους με τη μπότα τους, ομαδικοί κατ’επανάληψη βιασμοί ανήλικων κοριτσιών μπροστά στα μάτια των γονιών τους, ξεκοίλιασμα εγκύων και πνίξιμο των εμβρύων με τα εντόσθια τους, αργό και βασανιστικό γδάρσιμο ενός 5χρονου παιδιού, είναι λίγα μόνο από τα αποτρόπαια περιστατικά που σημειώνει η ‘Ελλη Αδοσίδου, απεσταλμένη του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, στην επίσημη αναφορά της έπειτα από επίσκεψη στην περιοχή, 10 μέρες μετά τη σφαγή. Συνολικά 218 τέτοιες ιστορίες – 218 δολοφονηθέντες.

Το κακό προαίσθημα που βγήκε αληθινό

«Φρόσω θα χωρίσουμε». «Γιατί;», τον  ρώτησε ενώ εκείνος ετοιμαζόταν να φύγει για το κτήμα. «Δεν ξέρω ,αλλά κάτι θα γίνει και θα χωρίσουμε γρήγορα», απάντησε. «Άμα έρχονται οι Γερμανοί, θα τυλίγεις ένα τσεμπέρι στο πρόσωπο σου και θα κρύβεσαι στο σπίτι. Δε θέλω να βγαίνεις έξω», τη συμβούλεψε κι έκλεισε την πόρτα πίσω του. Η Φρόσω Περγαντά, 20 χρονών κοριτσάκι τότε, φρεσκοπαντρεμένη με ένα μωρό λίγων μηνών στην αγκαλιά δεν κατάλαβε γιατί είχε ξυπνήσει «στραβά» εκείνο το πρωί ο άντρας  της κι άρχισε να κάνει τις δουλειές του σπιτιού.

Το νέο δεν άργησε να διαδοθεί. Οι Γερμανοί είχαν πιάσει 12 όμηρους  στις Τσέρες, όπου ήταν τα κτήματα και μπήκαν στο Δίστομο. Ανάμεσα τους και ο σύζυγος της. Έτρεξε στην πλατεία, όπου τους είχαν συγκεντρωμένους πάνω σε ένα φορτηγό κι εκείνος της  ζήτησε να δει το παιδί. «Το σήκωσα ψηλά και δεν μπορούσε ο Γιώργης μου να το χαϊδέψει, αλλά μπόρεσε και το φίλησε λίγο εδώ, στο κεφαλάκι του από πίσω», θυμάται. Τη σκηνή παρακολουθούσε ο διαβόητος Τεό. «Σαν να συγκινήθηκε και μου είπε  “αύριο, παπιόν, εσύ, Λιβαδειά, απολύσουμε άντρα σου”». Ήταν αυτός που μόλις επέστρεψε λαβωμένος από τη μάχη στο Στείρι και λίγο πριν ξεψυχήσει – αν είχε δηλαδή ψυχή – έδωσε την εντολή να μη μείνει ζωντανό ότι αναπνέει  και κινείται στο Δίστομο. Μόλις έκλεισε τα μάτια του, η θηριωδία ξεκίνησε με την εκτέλεση των ομήρων. «Ο άντρας μου, όπως μου είπαν,  γονάτισε και  η σφαίρα τον χτύπησε πίσω στο κεφάλι. Βγήκε από το μάτι του. Ήταν 32 χρονών».

Αψηφώντας τη συμβουλή που της είχε δώσει το πρωί, η Φρόσω αποφασισε να πάει στην πλατεία να τον αναζητήσει. Βγαίνοντας από το σπίτι, όμως, ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με έναν Γερμανό στρατιώτη. Τη σημάδεψε με το όπλο του. «Σπίτι. Όχι έξω. Έξω καπούτ», της είπε και έχοντας την κάνη πάνω της, την οδήγησε πίσω, ενώ παράλληλα κοίταζε με αγωνία μην τον δει κανείς. Εκείνος εξαφανίστηκε κι εκείνη στάθηκε στο παράθυρο. «Έβλεπα από πάνω την πλατεία, να τους φέρνουνε σε ομάδες , 3-4 μαζί και αρχίζανε με τα πολυβόλα “γκρρρρρρρρρρρ” και τους σώριαζαν χάμω». Μόλις  κατάλαβε  τι συνέβαινε, πήρε το μωρό της στην αγκαλιά και μαζί με τη μητέρα της κρύφτηκαν πίσω από μια πόρτα του σπιτιού. «Η γιαγιά μου δεν πρόλαβε να ανέβει, την πυροβόλησαν κι έπειτα της έριξαν  χειροβομβίδα. Η πλάκα της αυλής έγινε θρύψαλλα. Σκέψου αυτή η γριούλα πώς είχε  γίνει», διηγείται. Οι ναζί εισέβαλαν  στο σπίτι με σκοπό να σκοτώσουν. Παρέμειναν με κομμένη την ανάσα πίσω από την πόρτα. «Είχα το μωρό στο στήθος και ήταν σαν να κράταγα ένα πακέτο ρούχα. Δεν έκλαψε να κάνει ούτε “αχ”. Λες και καταλάβαινε», θα πει η κυρία Φρόσω.

Σάλτο μορτάλε

«Είδα από το παράθυρο έναν Γερμανό να πυροβολεί στον αέρα, αλλά από τον φόβο μου εγώ νόμισα ότι πυροβόλησε μέσα στο σπίτι. Έτρεξα και λέω: μπαμπα έρχεται στο σπίτι». Η κυρία Νίτσα Νικολάου ήταν μόλις 12 χρονών. «Έντεκα σκαλοπάτια, με δυο βήματα τα ανέβηκε. Οπλισμένος σαν αστακός», θυμάται. «Ανοίγει η πόρτα και ορμάει πάνω στον πατέρα μου. Να ουρλιάζει, να τον σπρώχνει, να τον χτυπάει με τον υποκόπανο του όπλου κατά μήκος όλου του σπιτιού». Ο Μιλτιάδης Νικολάου ήταν καλλιτεχνική φύση. Έπαιζε μαντολίνο, τραγουδούσε και είχε ένα κουτί με δίσκους που έβαζε στο γραμμόφωνο και χόρευε με τη γυναίκα και τις κόρες του, τα βράδυα όταν γύριζε από το μαγαζί. Όταν ο πόλεμος κηρύχθηκε, έφυγε για το ελληνο-αλβανικό μέτωπο και κατάφερε να επιστρέψει ζωντανός. «Είχα αποτρελαθεί.

Δε μπορούσα να βλέπω να κακοποιεί έτσι τον πατέρα μου. Τον αγαπούσα πολύ και με αγαπούσε κι εκείνος. Άνοιξα το παράθυρο και όταν τον ρώτησα για να πηδήξω, μου είπε όχι. Ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα από το στόμα του», θα πει. Αν και δειλό παιδί, ο τρόμος και το ένστικτο της επιβίωσης την προσγείωσε στο έδαφος. Ζαλισμένη ακόμα έτρεξε στο γειτονικό σπίτι, άνοιξε την καταπακτή και βρέθηκε στο κατώι μαζί με άλλα γυναικόπαιδα που είχαν κρυφτεί εκεί.

Από έξω ακούγονταν πυροβολισμοί και ουρλιαχτά. Η Νίτσα σε κατάσταση αμόκ φώναζε κι έκλαιγε γοερά. Ένα δυνατό χαστούκι τη συνέφερε. Δεν έπρεπε να ακουστεί γιατί θα τις έβρισκαν. Εκείνη με μιας κουβαριάστηκε κι άρχισε να θρηνεί βουβά. Ο τρόμος όμως επέστρεψε εκ νέου όταν με μια δυνατή κλωτσία η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκαν δυο Γερμανοί. «Μπήκε ο πρώτος μέσα και σαν λυσασμένος κλώτσαγε ότι έβρισκε μπροστά του. Εγω κάθε κλωτσιά που έριχνε, την ένοιωθα στο στήθος μου», διηγείται. «Ο άλλος ήταν στην πόρτα με το πιστόλι και μας σημάδευε.  Μας έδωσε να καταλάβουμε ότι έξω σκοτώνουν και να μη βγούμε, αλλιώς καπούτ».  Φαίνεται ότι το γεγονός ότι δεν υπήρχαν άντρες μαζί τους τις γλίτωσε από την εκτέλεση. «Είχα ένα βέβαιο ένστικτο ότι στο σπίτι μου θα έχουν σκοτωθεί όλοι. Κι έτσι όπως καθόμουν εκεί, αυτό που σκεφτόμουν ήταν με τι σειρά θα θάψουμε τους δικους μου. Να είναι στη μέση οι γονεις κι από εδώ κι από εκει τα παιδιά, ή να είναι τα παιδιά στη μέση, κι από εδώ κι από εκεί οι γονείς;».

Τα νέα έφτασαν από μια χωριανή που κλαίγοντας μπήκε στο κατώι και αγνοώντας την παρουσία της Νίτσας άρχισε να εξιστορεί αυτά που είχε δει. Ο Γερμανός που είχε εισβάλει σπίτι τους έσυρε αιμόφυρτο τον πατέρα της ως την πλατεία, τον έστησε σε ένα τοίχο και τον εκτέλεσε εν ψυχρώ. Από πίσω ακολουθούσε η μητέρα της, Κοντυλία, με το ένα κοριτσάκι της στην αγκαλιά και το άλλο κρεμασμένο από τη φούστα της. Σχεδόν τον αγκάλιασε μέσα στην απόγνωση της. Εκείνος γύρισε και δίχως οίκτο εκτέλεσε μητέρα και παιδιά. « Ήταν 29 χρονών. Την εκτέλεσε με πολυβόλο. Φαίνεται δεν μπορούσε να σκοτώσει μια κοπέλα με ένα απλό όπλο», σημειώνει  η κυρία Νίτσα. «Λένε τα μυαλά της μητέρας μου ήταν σκορπισμένα και τα μάζεψε η γιαγιά μου. Δεν την ρώτησα ποτέ».

Το σκυλί που έκλαιγε

Την ίδια στιγμή, στο κατώι του σπιτιού της Παγούλας Σκούτα, είχαν κρυφτεί 15 περίπου άτομα. Όταν ο Γερμανός έφτασε στο σπίτι τους, ο πατέρας της και το 13χρονο κορίτσι βγήκαν στο κατώφλι να τον «υποδεχτούν» με μια κανάτα κρασί και τυρί. «Γκουντ – γκούντ», του έλεγε εκείνος, αλλά ο Γερμανός απάνταγε «καπούτ». Δεν καταλάβανε. Τους διέταξε να μπουν στο υπόγειο.

«Το πολυβόλο άρχισε “φρρρρρ” κι όποιον πάρει ο χάρος. Πέντε σωθήκαμε», λέει η κυρία Παγούλα. Πρώτος χτυπήθηκε ο πατέρας της- πισώπλατα, ακολούθησε μια γυναίκα που κρατούσε το παιδί της στην αγκαλιά της, και οι υπόλοιποι. Όταν τελείωσαν οι πυροβολισμοί, ο δολοφόνος άρχισε να κλωτσάει ένα-ένα τα θύματα του, για να βεβαιωθεί ότι είχε φέρει εις πέρας την απάνθρωπη αποστολή του. Κάποιος βόγκηξε και του έριξε τη χαριστική βολή. «Όταν με κλότσησε, κράτησα το στόμα ανοιχτό και βάσταξα την αναπνοή μου για να μην καταλάβει ότι ζω. Κόντευα να σκάσω», διηγείται. Τα αυτοκίνητα κόρναραν κι εκείνος αφού άνοιξε τις κάνουλες των βαρελιών, έφυγε. «Ζεστό το αίμα, κρύο το κρασί, ενώθηκαν κι έγιναν σαν κρέμα. Δεν μπορούσες να περπατήσεις, γλίστραγες», θυμάται.

Στο πατητήρι μέσα ήταν η αδελφή της. Το κρέας από το γοφό της κρεμόταν «σαν μία φρατζόλα ψωμί που την έχεις κόψει στη μέση» και το χέρι της βαστιόταν από ένα μικρό κομμάτι σάρκας και τα νεύρα. Ήταν όμως ζωντανή. Βγήκαν έξω και προσπάθησαν να περισώσουν ότι μπορούσαν από το βιος τους. Το απέναντι σπίτι καιγόταν. Οι ναζί είχαν πετάξει στη φωτιά το ηλικιωμένο ζευγάρι που ζούσε σε αυτό. Τους έκαψαν ζωντανούς. Η Παγούλα ήταν στην σκάλα του σπιτιού και προσπαθούσε -μικρό κοριτσάκι- να κατεβάσει τη βαριά ραπτομηχανή της αδελφής της στην αυλή. Την εμφάνιση του έκανε τότε ο Παρδάλης, το σκυλί της οικογένειας.

«Γαύγιζε κι έκλαιγε. Είχε κάτσει στα πισινά του πόδια και με το ένα χέρι με φώναζε με το άλλο σκούπιζε τα μάτια του. Σαν άνθρωπος . Αυτό γύριζε και τα είδε όλα. Ποιος ξέρει πόσα είδαν τα ματιά του;», αναρωτιέται. Κατάλαβε ότι κάτι ήθελα να της πει. Το ακολούθησε και εκεί που αυτό κοντοστάθηκε, ανάμεσα στα χορτάρια πεσμένη νεκρή η 8χρονη αδελφή της, η Λουκία. Κίτρινη σαν το λεμόνι και με μια τρύπα κάτω από το μάτι. «Δεν μπορούσαν να την σηκώσω. Ήμουν και κομμένη φαίνεται,  αλλά από ότι έχω ακούσει, άμα ο άνθρωπος είναι νεκρός βαραίνει», θα πει.  «Ο Παρδάλης  πιο έξυπνος  από μένα, έρχεται και πιάνει το φουστάνι  της Λουκίας για να τη σύρει. Δεν τα καταφέραμε». Κάποιος την έθαψε μαζί με τον πατέρα της. «Αν δεν με είχε πάει το σκυλί τι θα έκανα εγώ τώρα όλη τη τη ζωή μου; Άμα δεν έβλεπα τη Λουκία με τα μάτια μου, θα το πίστευα; Θα έψαχνα όπως άλλοι στην τηλεόραση να τη βρω. Το σκυλί με έσωσε από αυτό το μαρτύριο».

Θα κάνουμε άλλη μάνα

Μια φωτογραφία έμεινε πίσω για να θυμίζει τις ευτυχισμένες μέρες της οικογένειας Καστρίτη, πριν τη σφαγή της 10ης Ιουνίου. Λίγες μέρες πριν, το χωριό γιόρταζε τον πολιούχο του και είχε πανηγύρι. Η Σταμούλα είπε στον άντρα της να βγάλουν μια φωτογραφία με τα παιδιά τους. «Ας την έχουμε για ενθύμιο. Που ξέρεις... Του χρόνου μπορεί να μην είμαστε μαζί», θυμάται χαρακτηριστικά τη μητέρα του να λέει ο κύριος Αγγελής. Πράγματι. Οι ναζί δεν άφησαν την επόμενη χρονιά να τους βρει μαζί.

Όταν οι Γερμανοί μπήκαν εκείνο το σαββατιάτικο πρωϊνό στο Δίστομο, η Σταμούλα Καστρίτη προέτρεψε τον σύζυγο  της να φύγει για να μην τον συλλάβουν, όπως είχαν κάνει λίγους μήνες νωρίτερα. Εκείνος δίστασε, μα εκείνη επέμεινε και τον καθησύχασε λέγοντας του πως δεν θα πειράξουν γυναικόπαιδα. Έμεινε στην αυλή της να ζυμώνει. «Μάνα εγώ παίρνω το Γιώργη και φεύγω. Τώρα εσύ κάμε ότι νομίζεις», είπε ο 9χρονος τότε Αγγελής και παίρνοντας αποφασιστικά τον μικρότερο αδελφό του από το χέρι ξεκίνησαν για ένα συγγενικό σπίτι. «Αντε φευγάτε και αφήστε εμένα να με σκοτώσουνε εδώ», αστειεύτηκε εκείνη, χωρίς να μπορεί να φανταστεί  την ειρωνία της τύχης που έκρυβαν τα λόγια της. Τα αγόρια έφτασαν  στο σπίτι κι άρχισαν να παίζουν  με μια τράπουλα και πάνω στο παιχνίδι αποκοιμήθηκαν.

Όσο τα δύο παιδιά κοιμόντουσαν, η τύχη έπαιξε άσχημο παιχνίδι στην οικογένεια τους, αλλά και σε ολόκληρο  το χωριό τους. Όταν σταμάτησαν να ηχούν τα πολυβόλα, ο Αγγελής πήρε το δρόμο της επιστροφής. Όπου και να περπάταγε... νεκροί συγχωριανοί. «Όταν μπήκα στην αυλή, πρώτα είδα τον παππού μου. Του έλειπε όλο το πάνω μέρος του κεφαλιού και τα μυαλά του είχαν χυθεί κάτω, στη σκάλα που οδηγούσε στο κατώι», θυμάται. «Δίπλα υπήρχε μια πλάκα όπου καθόντουσαν οι γυναίκες και ζύμωναν. Εκεί καθόταν η γιαγιά μου – σαν να την βλέπω τώρα μπροστά μου – και με κοίταγε. Δεν είχε αίματα». «Γιαγιά. Γιαγιούλα. Γιατί δεν μιλάς;», επέμενε. Ήταν σκοτωμένη. Μπροστά  στο φούρνο, η μάνα του είχε προλάβει να μισο-ψήσει ένα καρβέλι. «Είχε κρύψει το πρόσωπο της με ένα μαντήλι και το είχε δαγκώσει.  Της είχαν ρίξει  χαριστική βολή στο κεφάλι. Η σφαίρα καρφώθηκε στο φουρνόξυλο που κρατούσε.  Το αίμα είχε φτάσει 3 μέτρα κάτω», θα πει συγκινημένος. Όταν ο πατέρας τους επέστρεψε και έμαθε την τύχη της γυναίκας του ξέσπασε σε κλάματα. Ο μικρότερος γιος της οικογένειας ανέλαβε να τον παρήγορήσει. «Μη στεναχωριέσαι πατέρα. Θα κάνουμε άλλη μάνα», είπε αυθόρμητα. «Σε κάτι τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος αναγκάζεται να γίνει πολύ σκληρός», λέει σήμερα ο κύριος  Αγγελής.

Του νεκρού αδελφού

Από το παράθυρο του απέναντι σπιτιού, στο οποίο ζει μέχρι και σήμερα, ο 6χρονος τότε Παναγιώτης Σφουντούρης είδε την εκτέλεση της οικογένειας του Αγγελή Καστρίτη. «Ο γερο-Αγγελής μόλις είδε να σκοτώνουν τη γυναίκα και την κόρη του όρμησε στους Γερμανούς. Τον πυροβόλησαν όμως κι εκείνον», θυμάται. Από στιγμή σε στιγμή οι δολοφόνοι θα έρχονταν και στο δικό του σπίτι.

Η γιαγιά της οικογένειας Σφουντούρη, διαισθανόμενη τι πρόκειται να συμβεί, άνοιξε την καταπακτή που οδηγούσε σε ένα κελάρι  κάτω από την κουζίνα και κρύφτηκε μαζί με τα δυο της εγγόνια. Στριμωγμένοι στην αποθηκούλα που είχε ύψος 80 μόλις πόντους, άκουγαν τις μπότες των Γερμανών να χτυπούν από πάνω τους. Η γιαγιά κράταγε τα στόματα των παιδιών για να μην ακουστεί ούτε η αναπνοή τους. «Περάσανε από πάνω μας. Μπήκανε από τη μία πόρτα και βγήκανε από την άλλη.  Εγώ κάπου χτύπησα εκεί μέσα. Έτρεχε αίμα το κεφάλι μου, αλλά στην κατάσταση που ήμουν δεν το κατάλαβα. Μόνο όταν είδα το αίμα να έχει παγώσει κατάλαβα», διηγείται ο κύριος Παναγιώτης.

Και ξαφνικά δεν άκουγες τίποτα στο Δίστομο. Οι Γερμανοί φρόντισαν να φύγουν πριν να σουρουπώσει, φοβούμενοι πιθανή ενέδρα των ανταρτών.  Η γιαγιά έβγαλε τα παιδιά από την κρυψώνα τους. «Άντε τραβάτε στη μάνα σας», είπε και ο Παναγιώτης και η Φανή ανέβηκαν στον πάνω όροφο. «Μπαίνοντας μέσα βλέπω τη μάνα μου να είναι γονατισμένη και ακουμπισμένη στο τζάκι. Πού  να φανταστούμε έτσι όπως καθόταν ότι ήταν σκοτωμένη; Με το που την ακουμπήσαμε, έπεσε κάτω», λέει με έντονη συγκίνηση ο κύριος Παναγιώτης. «Στα πόδια της, ήταν το αδερφάκι μου, ο Νίκος , μόλις 2 ετών. Όχι σκοτωμένο... σφαγμένο. Αγκαλιάζω τον αδερφό μου και μου έμειναν τα αίματα επάνω μου». «Ε, περιττό να σας πως και για τον πατέρα μου...», θα καταλήξει.

Δεν ξεχνούν και δικαίωση ζητούν

Μπορεί να πέρασαν 70 χρόνια από τη μαύρη εκείνη μέρα, όμως στο Δίστομο κανένας δεν ξέχασε. Το βράδυ πριν συναντηθούμε, όλοι έμειναν άυπνοι. «Όταν μου έρχεται η ανάμνηση ταράζεται το κορμί μου. Εχθές που μου είπαν ότι θα έρθετε, δεν κοιμήθηκα καθόλου. Δεν μπορούν να σβήνουν αυτά τα πράγματα», θα πει η κυρία Φρόσω.

Μια μέρα μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012, η είδηση πως τα μαρτυρικά χωριά των Καλαβρύτων και του Διστόμου έδωσαν συνολικά 1.000 ψήφους στο νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής φιγούραρε ψηλά σε όλα τα ΜΜΕ. Η σκόπιμη μιντιακή προπαγάνδα που εμφάνιζε τους δύο αυτούς μαρτυρικούς τόπους να έχουν «ξεχάσει» τη ναζιστική θηριωδία που υπέστησαν, νομιμοποιώντας με την ψήφο τους τους «πολιτικούς απογόνους» των δολοφόνων τους,έδωσε το πάτημα στους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής να δηλώνουν χωρίς ίχνος ντροπής ότι στο ερώτημα αν είναι ναζιστές απάντησαν οι Καλαβρυτινοί και οι Διστομίτες με  την ψήφο τους. Τα ΜΜΕ, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα που ήθελαν μια δυνατή και νομιμοποιημένη Χρυσή Αυγή να διαβαίνει για πρώτη φορά την πύλη του ελληνικού κοινοβουλίου στις επαναληπτικές εκλογές, «παρέλειψαν» τυχαία  να ενημερώσουν το φιλοθεάμον κοινό ότι και οι δύο δήμοι είναι καλλικρατικοί και ότι οι πραγματικές ψήφοι μέσα από το δημοτικό διαμερίσματα των Καλαβρύτων ήταν 28 κι από το κυρίως Δίστομο -χωρίς τα Άσπρα Σπίτια - μόλις 8.

«Να ξεχάσουμε; Όταν έχεις χάσει 14 ανθρώπους από την οικογένεια σου, ξεχνιέται ο πόνος;», θα πει ο κύριος Παναγιώτης. «Οι σφαγείς του Διστόμου δεν συγχωρούνται. Με τη διαφορά ότι το κακό, που μου έκαναν, δεν θα μπορούσα ποτέ να τους το ανταποδώσω με τον ίδιο τρόπο. Ακόμη και αυτόν, που σκότωσε τους γονείς μου χωρίς λόγο, θα μπορούσα να τον ρωτήσω γιατί μου το ‘κανες αυτό, εγώ, όμως, δεν θα μπορούσα να πάρω ένα όπλο να τον σκοτώσω.  Ούτε θα ήθελα να δω κάποιους άλλους να τον σκοτώνουν. Έτσι είναι η δική μου η ψυχή», θα πει η κυρία Νίτσα. Σχολιάζοντας δε τους «παραπλανημένους» υποτίθεται, νεοναζί ψηφοφόρους, αναρωτιέται: «Γιατί; Δεν τα ξέρουν όλα αυτά που έγιναν εδώ ; Δεν είχαν και αυτοί κάποιον παππού, κάποια γιαγιά, κάποιον έστω, μακρινό συγγενή, που να έπαθε κάτι από όλα αυτά; Και τότε να δούμε τι θα πούνε».

Η ιστορία που έχει την τάση να επαναλαμβάνεται, δεν θα μπορούσε να μην επαναληφθεί και στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Η δημοσιογραφία του εντυπωσιασμού υπέπεσε στο ίδιο καθόλου αθώο λάθος. Αυτή τη φορά οι κάτοικοι του Διστόμου απάντησαν άμεσα με ψήφισμα, με το οποίο ζητούν «κανείς να μην δικαιούται και να μην νομιμοποιείται να χρησιμοποιεί τους νεκρούς και τα σύμβολα του Διστόμου προκειμένου να προβάλλει ανεύθυνα πολιτικές και προσωπικές επιδιώξεις», αναφερόμενοι στα ναζιστικά μορφώματα, τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Στο Δίστομο όχι μόνο δεν ξεχνούν, αλλά ζητούν και τη δικαίωση που δεν έχει έρθει ακόμα. Αν κι έχουν περάσει ήδη 70 χρόνια, το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων παραμένει ανοιχτή πληγή. Την ίδια στιγμή που οι πολιτικές ηγεσίες αρνούνται διαχρονικά και χαρακτηριστικά να αναλάβουν πρωτοβουλία, κρύβοντας το ζήτημα σε βαθιά συρτάρια -ακόμα και στο παρόν περιβάλλον οικονομικού ολοκληρωτισμού που επιβάλλεται έξωθεν - μια ομάδα Γερμανών, η «Ομάδα Δράσης ΑΚ» από το Αμβούργο και το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα» περικύκλωσαν το περασμένο Σάββατο συμβολικά την γερμανική πρεσβεία σε ένδειξη διαμαρτυρίας. «Δεν είναι τα χρήματα το ζήτημα. Είναι  όμως ηθική ικανοποίηση. Αυτό θέλω», θα πει ο κύριος Αγγελής . Πέραν τον χρημάτων που δικαιούνται οι Διστομίτες δεν εισέπραξαν ποτέ άλλωστε ένα επίσημο «συγγνώμη». Στο Δίστομο κανένας δεν ξεχνά. Ας μη ξεχάσουμε κι εμείς με τη σειρά μας το Δίστομο. Ας μη ξεχάσουμε τι σημαίνει φασισμός.

* Οι συνεντεύξεις έγιναν στο πλαίσιο της έρευνας για το ντοκιμαντέρ «Νεοναζί: Το Ολοκαύτωμα της Μνήμης»

Επιμνημόσυνη γονυκλισία

Νικηφόρος Βρεττάκος

Δεν σας ξεχάσαμε.

Είναι η καρδιά μας ένα ευρύ πεδίο αναστάσεως.

Δεν σας αφήσαμε άνιφτους κι άντυτους,

όλο αίματα, τρύπες και χώματα.

Μάρτυς ο ήλιος μας δεν σας ξεχάσαμε!

Η καρδιά μας μεγάλωσε, απόχτησε ουρανό

με σελήνη κι αστέρια δικά της, λαμπρά,

για τους ήρωες, τους μάρτυρες, τους αγίους της.

Σκηνώσατε μέσα της κι υπάρχει απ' όταν

χάσατε εδώ τα παιδιά και τα σπίτια σας.

Υπάρχετε μέσα κι έξω από μας, στα δέντρα

που φυτέψατε και ψήλωσαν, άνθισαν, κάρπισαν

μόνα τους, δίχως εσάς. Δεν σας ξεχάσαμε!...

Κι αν δεν σας κάναμε αιώνιο τραγούδι

δεν φταίμε εμείς. Σε τούτο τον τόπο είναι πολλά αυτά που το ύψος τους

φαίνεται δύσκολα. Περιβλημένες από ένα

πλατύγυρο φως καμωμένο από διάφανο αίμα

οι μορφές σας, στέκουν πάνω απ' την ποίηση.

Δε χωράνε στη μουσική. Ούτε φθόγγοι ούτε λέξεις

δεν φτάνουν να φτιάξουμε, ωραίο-ωραίο, καθώς

θα της ταίριαζε, ένα ένδυμα στη θυσία σας.

Αν μπορείτε ν' ακοόυσετε τη σιωπή μας, ακούστε τη

αδελφοί. Συγχωρέστε μας. Δεν σας ξεχάσαμε!

* Φωτογραφία: «Η σφαγή του Διστόμου», Ξυλογραφία του Αλέξανδρου Κορογιαννάκη

TVXS