Δυστυχώς δεν υπάρχει σωτηρία...

Είναι να απορεί κανείς με το θράσος των κυβερνώντων να βγαίνουν και να πανηγυρίζουν για την επέτειο του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος το οποίο πρόδωσαν τόσο απόλυτα, τόσο εξευτελιστικά και τόσο γρήγορα ώστε κατέπληξαν ακόμα και τους Ευρωπαίους! Ωστόσο ακόμα και σήμερα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αρνούνται να παραδεχτούν την περυσινή κωλοτούμπα του αρχηγού τους και προσπαθούν να κάνουν το άσπρο μαύρο ψελλίζοντας διάφορα ανόητα επιχειρήματα.
Και σαν να μην έφτανε η ακατάσχετη μπουρδολογία μιας κυβέρνησης η οποία, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να σιωπά από ντροπή για τα "κατορθώματά" της, βγαίνει ακόμα και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και προτείνει μερική χαλάρωση των capital controls ΜΟΝΟ για το νέο χρήμα που θα κατατεθεί από τώρα και στο εξής - λες και το ήδη εγκλωβισμένο χρήμα δεν αποτελεί τον αποταμιευμένο μόχθο τόσων εκατομμυρίων συμπατριωτών μας, και θα πρέπει να συνεχίσουν να τιμωρούνται εσαεί όσοι είχαν την αφέλεια να εμπιστευτούν το κράτος και το τραπεζικό σύστημα και να μην αποσύρουν τα χρήματά τους εγκαίρως πριν από τον Ιούνιο του 2015. Όταν η ίδια η κυβέρνηση και οι κρατικοί θεσμοί δείχνουν τέτοια προκλητική αναλγησία και αναισθησία απέναντι στους πολίτες τους, θα τους εμπιστευτούν οι ξένοι επενδυτές;
Δεν είναι όμως μόνο η ανίκανη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αυτή που συντηρεί το νοσηρό κλίμα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Πρόκειται για μια γενικότερη νοοτροπία κρατικισμού και πελατειακών σχέσεων που έχει διαποτίσει όλο το πολιτικό φάσμα επί δεκαετίες. 

 Ένα χρεοκοπημένο και διεφθαρμένο κράτος του οποίου όλο το νόημα ύπαρξης εξαντλείται στην ικανότητά του να πληρώνει μισθούς και συντάξεις πάντα στην ώρα τους, ενώ ταυτόχρονα δεν του καίγεται καρφί για τους ιδιώτες που καταστρέφονται από την υπερφορολόγηση, βαδίζει ολοταχώς προς τη σύγκρουση με τον τοίχο της πραγματικότητας - και η κατάρρευσή του θα είναι κάτι παραπάνω από δίκαιη.

Είμαστε σε μία διαρκή διαδικασία παρακμής. Μία διαδικασία η οποία εντείνεται συνεχώς. Κράτος δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε τα στοιχειώδη και η κατάρρευση επιταχύνεται.
Σε αυτήν την χώρα της απροσμέτρητης ηλιθιότητας, πρόσφατα αποφασίστηκε πως τα λεωφορεία και τα τρόλει που περνούν!!! από το Πολυτεχνείο πρέπει να αλλάζουν δρομολόγια για να μην τα καίνε οι βάνδαλοι «αγωνιστές» κατά του κατεστημένου. Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο τρανό παράδειγμα της καθολικευμένης παρακμής, της ολοκληρωτικής χρεοκοπίας κράτους και νοοτροπίας.
 
Δηλαδή…
 
Περνάει το λεωφορείο γεμάτο κόσμο από το κέντρο της πρωτεύουσας…
αποφασίζουν οι «αγωνιστές» ότι πρέπει να χτυπήσουν την εξουσία…
κατεβάζουν (πάλι καλά) ηλικιωμένους, νέους, παιδιά, γυναίκες…
το καίνε, γιατί έτσι γουστάρουν…
και το πλέον ασόβαρο κράτος σε όλη την υδρόγειο, αποφασίζει πως για να προστατέψει, ως ΟΦΕΙΛΕΙ,  την σωματική ακεραιότητα των πολιτών που είχαν το «θράσος» να θέλουν να μετακινηθούν και την δημόσια περιουσία… 
και να αντιμετωπίσει αυτήν την σαφή μπ%ρδελ@ποίηση της χώρας (με συγχωρείτε αλλά… πώς αλλιώς να το πεις)
πρέπει να αλλάξει το δρομολόγιο… ελπίζοντας, προφανώς, πως δεν θα αλλάξουν δρομολόγιο και οι «αγωνιστές».
 
Οι «αγωνιστές» που μάχονται λέει, για «ελεύθερες μετακινήσεις για όλους»!
 
Εκείνοι οι «επεναστάτες» που μας ανακοινώνουν πως «το Σάββατο 18 Ιουνίου κατέστρεψαν περισσότερα από 500 (για την ακρίβεια 514) ακυρωτικά μηχανήματα» δίνοντας μάλιστα και ακριβή λίστα των γραμμών που δέχτηκαν την επίθεση.
Γιατί είναι «επαναστάτες»…
Γιατί είναι «αγωνιστές»…
Γιατί είναι… «αλληλέγγυοι», σε όσους «δεν μπορούν ή ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να μην πληρώνουν» όπως οι ίδιοι είπαν στο σουρεαλιστικό μανιφέστο που εξέδωσαν.
 
Για ποια… χώρα μιλάμε;;;
Για ποιο… κράτος, για ποια… λογική;;;
Η χώρα είναι μία αποχαυνωμένη περιοχή.
Η χώρα είναι ένα γκέτο χρεοκοπημένων νοοτροπιών.
Το τείχος των παθογενειών είναι ανυπέρβλητο.
Το προβληματικό και παράλογο αυτό κράτος με τα γελοία του αντανακλαστικά και τις επιζήμιες, απαρχαιωμένες, «χαλασμένες» νοοτροπίες και αντιλήψεις, είναι ένας μόνιμος και μεγάλος ασθενής.
 
Η επικράτηση των ηλιθίων επί των ικανών, είναι μία διαπίστωση τραγική, αποκρουστική και εξοργιστική.
 
Η «χρεοκοπία» είναι παντού. 

Δεν είναι απλά οικονομική. 

Είναι χρεοκοπία λογικής σκέψης. 

Είναι χρεοκοπία θεσμών και αξιών. 

Είναι πολυεπίπεδη. Είναι πολυδιάστατη. 

Εκτείνεται σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας και της κοινωνικής ζωής. 

Η γενικότερη αυτή παρακμή δεν είναι θέλημα Θεού. 

Δεν είναι τυχαία. 

Δεν είναι φυσικό φαινόμενο και φυσικά, δεν έχει μία μόνο λύση. Δεν υπάρχει μόνο «ένα φάρμακο». 

Η σαπίλα έχει φτάσει στο κόκκαλο. Χρειάζεται να αλλάξουν πολλά, πάρα… μα πάρα πολλά πράγματα, ώστε να αποφευχθούν ακόμα χειρότερες καταστάσεις…