ΠΕΡΙ ΚΩΣΤΑ ΣΗΜΙΤΗ

Ο Κώστας Σημίτης προκαλεί συχνά αντιδράσεις και διχογνωμία διότι προέρχεται από τα σπλάχνα ενός απολύτως διεφθαρμένου κόμματος αλλά ήταν και ο τελευταίος μέχρι τώρα Έλληνας πρωθυπουργός που άφησε πίσω του κάποια αξιόλογη παρακαταθήκη: τα μεγάλα δημόσια έργα (Αττική Οδός, αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου κ.λπ), το γιγαντιαίο εξοπλιστικό πρόγραμμα του 1996-2004 χάρη στο οποίο κρατάμε ακόμα τον έλεγχο του Αιγαίου, και την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ. Το μεγάλο προσόν του ως πρωθυπουργού ήταν ότι ήξερε να θέτει στόχους και να τους επιτυγχάνει με σχεδόν φανατική προσήλωση - πράγμα ανήκουστο για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτικών. Σε αντίθεση με τον Ανδρέα Παπανδρέου που ήταν καθαρά πολιτικός του μπαλκονιού που συνέπαιρνε τα πλήθη, ο Σημίτης είναι κακός ρήτορας, απόμακρος και εσωστρεφής άνθρωπος. Από άποψη στοχοθεσίας και επιμονής όμως ήταν ασυναγώνιστος.

Έκανε κι αυτός βέβαια μεγάλα λάθη όταν άσκησε εξουσία. Αν και είχε την απίστευτη τύχη να ηγηθεί μιας κυβέρνησης στην καλύτερη περίοδο της σύγχρονης Ιστορίας μας με το καλύτερο ίσως ανθρώπινο κεφάλαιο που είχαμε ποτέ έως τότε, με φθηνό και άφθονο χρήμα, με χαμηλά επιτόκια και μεγάλα κοινοτικά δωρεάν πακέτα, επέτρεψε στην ξένη και εγχώρια διαπλοκή να οργιάσουν, δεν τόλμησε να τα βάλει με το "βαθύ" ΠΑΣΟΚ, εξέθρεψε το τεράστιο σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, απέτυχε να προετοιμάσει σωστά και να ενημερώσει επαρκώς τον ελληνικό λαό για το ευρώ, και αποδείχτηκε ανεπαρκής στη διαχείριση διπλωματικών και στρατιωτικών κρίσεων (Ίμια, Οτσαλάν, S-300 κ.λπ.). Έχει επίσης το μεγάλο ελάττωμα να μην παραδέχεται ποτέ τα λάθη του αλλά να επιρρίπτει πάντα τις ευθύνες σε άλλους. Όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα βρει πουθενά ούτε μία λέξη αυτοκριτικής του. Το γεγονός ότι το 2004 έδωσε βιαστικά και αδιαφανώς το "δαχτυλίδι" της διαδοχής στον "ολίγιστο" Γιώργο Παπανδρέου απλώς και μόνο για να μην γευτεί ο ίδιος το πικρό ποτήρι της εκλογικής ήττας, λέει πολλά για τον χαρακτήρα του. Ωστόσο όλοι οι επόμενοι πρωθυπουργοί απέτυχαν τόσο παταγωδώς ώστε μπροστά τους ο Σημίτης φαντάζει ως υπόδειγμα επιτυχημένου πρωθυπουργού και τους επισκιάζει άνετα. Μάλιστα ήταν ο πρώτος που αντελήφθη τη θύελλα της χρεοκοπίας που ερχόταν ολοταχώς, όταν στις 18 Δεκεμβρίου 2008, κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού του 2009, προειδοποίησε από το βήμα της Βουλής ότι με την αλόγιστη οικονομική πολιτική που ασκούσε το δίδυμο Καραμανλή-Αλογοσκούφη "η χώρα κινδυνεύει να χάσει την πρόσβασή της στις αγορές και να υποχρεωθεί να προσφύγει στο ΔΝΤ" - αλλά βέβαια αμφιβάλλω αν κατάλαβε κανείς τότε τι σήμαινε αυτό.

Ο Σημίτης αποτελεί επίσης μοναδική περίπτωση "συνταξιούχου" πρωθυπουργού ως προς τη συμπεριφορά που επέδειξε μετά την περίοδο της άσκησης εξουσίας. Σε αντίθεση με άλλες ανάλογες περιπτώσεις, αφότου παραιτήθηκε από την προεδρία του κόμματός του το 2004, ούτε σχημάτισε "σημιτική" πτέρυγα, ούτε παραγόντισε, ούτε επεδίωξε "τιμητικές" θέσεις αποστρατείας. Οι όποιες παρεμβάσεις του είναι πάντα ανοιχτές, δεν κολακεύουν κανέναν και γίνονται μόνο μέσα από τα βιβλία του, τα άρθρα του και τις συνεντεύξεις του. Δεν επέλεξε ο Σημίτης για τον εαυτό του τον ρόλο του αμίλητου Βούδα που αρκείται σε δελφικούς χρησμούς και διαρροές μέσω συνεργατών του, αλλά όποτε κρίνει πως είναι αναγκαία η δημόσια παρέμβασή του την κάνει με παρρησία. Ομολογώ ότι δεν τον ψήφισα ποτέ όσο πολιτευόταν αλλά αν έπρεπε σήμερα να επιλέξω τον καλύτερο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης θα επέλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη τον Σημίτη παρά τις πολλές αδυναμίες και τα λάθη του.