ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Στο σύνολό της σχεδόν η αντιπολίτευση επιμένει να αντιμετωπίζει τον Τσίπρα με λάθος τακτική. Πάρτε το απόφαση κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, της Ένωσης Κεντρώων και των άλλων κομμάτων ότι ο Τσίπρας ΔΕΝ πολεμιέται με λογική και σύνεση διότι πολύ απλά ούτε ο ίδιος απευθύνεται στη λογική των ψηφοφόρων αλλά μόνο στο θυμικό τους. Τα μόνα όπλα που μπορούν να τον «σκοτώσουν» δημοσκοπικά είναι τα δικά του, εκείνα δηλαδή που χρησιμοποίησε κατά κόρον σε όλη την πολιτική του διαδρομή. Η αντιπολίτευση έχει να κάνει με τον μεγαλύτερο βιρτουόζο της πολιτικής απάτης που έχει υπάρξει στη νεώτερη Ιστορία μας. Άρα η μάχη κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρέπει να δοθεί με όρους πολιτικού ρεαλισμού. Οτιδήποτε κάνει ο Τσίπρας αποβλέπει στον επικοινωνιακό εντυπωσιασμό και μόνο. Η μόνη πολιτική που ξέρει ο κνίτης πρωθυπουργός είναι αυτή της αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου - αφαιρεί δια της ληστρικής υπερφορολόγησης χρήματα από τη μεσαία τάξη και τα μοιράζει στη βάση της πυραμίδας όπου υπάρχουν παραδοσιακά οι περισσότερες ψήφοι. Συνεπώς δεν μπορεί στα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα του Τσίπρα η αντιπολίτευση να απαντά πανικόβλητη φορώντας κράνος και κρυπτόμενη στα καταφύγια. 
Η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση δεν έπρεπε να ξαναπιαστεί κορόιδο όπως έγινε με το δημοψήφισμα του 2015 όταν έφαγε τη μπλόφα του Τσίπρα ότι τάχα με επικράτηση του «ΟΧΙ» θα μας έβγαζε από την Ευρωζώνη (και τελικά ο ίδιος αποδείχτηκε μνημονιακότερος ακόμα και από τον Γιώργο Παπανδρέου). Θα έπρεπε να δουλεύει τον Τσίπρα ψιλό γαζί όπως κάνει συστηματικά κι εκείνος σε βάρος του ελληνικού λαού, και να τον εκθέτει ως λαοπλάνο με κάθε ευκαιρία. Όχι μόνο έπρεπε να υπερψηφίσει τα ευεργετικά μέτρα του Τσίπρα αλλά να του ζητήσει να φέρει άμεσα και άλλα! Έπρεπε να απαιτήσει στη συζήτηση πριν την ψηφοφορία να σκίσει τα Μνημόνια ο Τσίπρας σε ζωντανή μετάδοση στην τηλεόραση. Δεν είναι τίποτα, με έναν νόμο και ένα άρθρο μπορεί να το κάνει – έτσι μας έλεγε προεκλογικά. Έπρεπε να απαιτήσει σύσσωμη η αντιπολίτευση από τον Τσίπρα να αρχίσει να βαράει τα νταούλια και να χορεύουν οι αγορές, και να επιμείνει να θεσπιστεί ΜΟΝΙΜΑ με νόμο η 13η σύνταξη και όχι να δοθεί μόνο φέτος και κουτσουρεμένη. Ευκαιρία ήταν επίσης χθες να μπει και μια τροπολογία για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ για τον οποίο ο ίδιος ο Τσίπρας έλεγε ότι είναι «άδικος φόρος που δεν διορθώνεται αλλά μόνο καταργείται».
Όταν λοιπόν η αντιπολίτευση θα ζητούσε το σκίσιμο των Μνημονίων, τη θέσπιση 13ης σύνταξης και την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τότε θα βλέπαμε πού θα κατέληγε η μπλόφα του Τσίπρα και ποιος θα γινόταν ρεζίλι στη Βουλή – διότι αυτό ακριβώς του χρειάζεται του καραγκιόζη που παριστάνει τον πρωθυπουργό. Αντί να φερθεί όμως έξυπνα η αντιπολίτευση επέλεξε το χλιαρό «παρών» και έδωσε στον Τσίπρα το δικαίωμα να την κατηγορεί στο εξής στον λαό ως ανάλγητη, παρ' ότι είναι ο ίδιος που πετσοκόβει κάθε τόσο τις συντάξεις όλων αυτών στους οποίους δίνει τώρα χριστουγεννιάτικη ελεημοσύνη. Υπήρχε πραγματικά κανένας λόγος να δοθεί άλλοθι στον Τσίπρα, τη στιγμή μάλιστα που ακόμα και το σύνολο σχεδόν των Ευρωπαίων παραγόντων βλέπει με θετικό μάτι το πακέτο παροχών της ελληνικής κυβέρνησης;
Διατείνονται κάποιοι ότι η Νέα Δημοκρατία δεν απευθύνεται μόνο στο εσωτερικό ακροατήριο, αλλά κυρίως στους δανειστές και τις κοινωνίες τους. Επομένως οφείλει να διατηρήσει μια στοιχειώδη σοβαρότητα ώστε όταν γίνει κυβέρνηση να αποτελεί αξιόπιστο συνομιλητή των εταίρων μας. Ωστόσο αγαπητοί φίλοι, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και ο σκοπός σήμερα δεν μπορεί να είναι άλλος από την πτώση το ταχύτερο δυνατόν της κυβέρνησης-τσίρκο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η οποία εκτός των άλλων αποδεικνύεται τελευταία και επικίνδυνη στα εθνικά θέματα. Αν για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός απαιτηθεί να γίνουν ελιγμοί εκ μέρους της αντιπολίτευσης, τότε πρέπει να γίνουν. Κανείς δεν θα κατηγορήσει μετά τον Μητσοτάκη ότι άλλα έλεγε προεκλογικά και άλλα κάνει μετεκλογικά. Έπειτα από τη θεαματικότατη κωλοτούμπα που έκανε ο Τσίπρας, ο τίτλος του «πολιτικού απατεώνα ολκής» του ανήκει δικαιωματικά για να τον κρατήσει στην προσωπική του τροπαιοθήκη, όπως κρατούσαν παλιά τα κύπελλα οι ομάδες που τα κέρδιζαν πολλές φορές.

ΝΑΡ