Ένας Ταλεϋράνδος για την Ελλαδίτσα

Εάν σας θυμίζει κάτι το όνομα Αλ Μπαμπ, μάλλον θ’ ανήκετε σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων που καταπιάνονται παθιασμένα με τη διεθνή επικαιρότητα, και ειδικά με τη στρατηγική πλευρά της. Για να ενημερώσω λοιπόν τους πολλούς… κανονικούς ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα, η Αλ Μπαμπ είναι μια μάλλον μικρή πόλη της βορειοδυτικής Συρίας, με πληθυσμό (πριν τον εμφύλιο) περίπου 60.000 κατοίκων, ευρισκόμενη 40 χιλιόμετρα ανατολικά του πολύπαθου Χαλεπιού και 60 νότια των τουρκικών συνόρων. Από το 2013 ελέγχεται από το ISIS, κι όσο κι αν ίσως σας φαίνεται περίεργο, η μοίρα αυτής της κουκίδας στον χάρτη αφορά και την  Ελλάδα. Βλέπετε, στην τοποθεσία αυτή θα κριθεί η έκβαση του Ερντογανικού τολμήματος στο συριακό έδαφος.

Η κατάληψη της πόλης έχει διπλή σημασία για την Τουρκία. Η οδός που τη διατρέχει συνδέει τον δυτικό κουρδικό θύλακα με την ανατολική κυρίως επικράτεια του YPG, και οι γείτονες μας θεωρούν αδιανόητη την ενοποίηση των δύο αυτών περιοχών. Όμως η Αλ Μπαμπ βρίσκεται και πάνω στον νοητό άξονα Νότου-Βορά, τον όποιο θεωρητικά θα διέτρεχε ο  Καταριανός αγωγός φυσικού αερίου, αυτός που -για πολλούς υποψιασμένους- θεωρείται μια ακόμη αιτία για τη δημιουργία του ισλαμιστικού στρατού και για την λυσσώδη προσπάθεια του να επικρατήσει στην περιοχή. Αν οι Τούρκοι ελέγξουν τον κόμβο αυτό, καθίστανται κυρίαρχοι του παιχνιδιού των αγωγών, είτε αυτοί είναι αραβικοί είτε περσικοί. Οι δυνάμεις τους προέλαυναν σχετικά ομαλά, εκκαθαρίζοντας μια αρκετά μεγάλη περιοχή. Στο τέλος Νοεμβρίου, ελάχιστα χιλιόμετρα πριν το κέντρο της πόλης, η προέλαση ανακόπηκε. Λίγο αργότερα στο Youtube εμφανίστηκαν εικόνες παρατημένων αρμάτων Λέοπαρντ 2 και Μ60. Μετά γίναμε μάρτυρες της τελετουργικής καύσης δυο άτυχων στρατιωτών. Μετά μάθαμε πως η προέλαση είχε σταματήσει. Και τώρα πληροφορούμαστε πως ο ανθεκτικός στρατός του Άσαντ  προχωρά κι αυτός προς την πόλη, από τα νότια, με τους Τούρκους απλώς να κοιτάζουν. Οι Ρώσοι φαίνεται πως βάζουν την τάπα, και πως γίνονται οι απόλυτοι ρυθμιστές

Σίγουρα κάποιοι τώρα χαίρεστε, κι αυτό είναι σεβαστό. Η χώρα μας έχει κακοπάθει από τους γείτονες, συνεπώς είναι καθόλα λογικό να προκαλούν χαμόγελα οι όποιες στρατιωτικές αποτυχίες τους. Δυστυχώς όμως, εφόσον το παραπάνω σενάριο επαληθευθεί, η Άγκυρα θα τεθεί οριστικά εκτός της διανομής κερδών του συριακού εμφυλίου, κι αυτό θα την σπρώξει να παίξει το τελευταίο της χαρτί, δηλαδή τα σχεδόν τρία εκατομμύρια προσφύγων στο έδαφός της. Ήδη έριξε την απειλή της, κατά την λεκτική αντίδραση στο άκουσμα της παροχής ασύλου στους Οκτώ. Δήλωσε ρητά πως η Ελλάδα θέτει σε κίνδυνο την διμερή συνεργασία σε θέματα διεθνούς ενδιαφέροντος, και πως δεν κάνει αρκετά για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Κυκλοφορούν εδώ και λίγο καιρό επίμονες φήμες πως Έλληνες ανώτατοι αξιωματικοί μιλούν για κοιμώμενους πυρήνες των ισλαμιστών μέσα στα hotspots αλλά και μέσα στις αλβανικές και πακιστανικές κοινότητες. Ο στριμωγμένος Σουλτάνος είναι σίγουρα σε θέση να μας δείξει αν αυτές οι φήμες αληθεύουν. Ήδη μας έστειλε τους αρχιστρατήγους του για βαρκάδα στα Ίμια.

Τα παραπάνω τεκταινόμενα δεν είναι φυσικά άσχετα με την Κύπρο και με τα υποθαλάμια κοιτάσματα ΦΑ της ανατολικής Μεσογείου. Θεωρητικά, επιθυμεί την εκμετάλλευση τους η ΕΕ (ολόκληρη όμως;), αλλά δεν έχει τη δυνατότητα να επιβάλει την θέλησή της. Θεωρητικά την ίδια στάση τηρούν και οι ΗΠΑ, καθώς δικές τους εταιρείες θα τα βγάλουν και επειδή αυτά θα  συνδράμουν οικονομικά το Ισραήλ. Και θεωρητικά  απεύχονται την αξιοποίηση τους οι Ρώσοι και τα κράτη του Κόλπου, δεδομένου πως το όλο εγχείρημα  βλάπτει τις δικές τους πωλήσεις. Τι όμως συμφέρει εμάς; Θα τολμήσω να καταγράψω παρακάτω ποιες θα έπρεπε να είναι οι επιδιώξεις μας, όπως και οι αναγκαίοι χειρισμοί. 

Θέλουμε λοιπόν έναν αγωγό που να συνδέει τα υποθαλάσσια κοιτάσματα με την ηπειρωτική Ελλάδα, μέσω Κύπρου και Κρήτης. Ένα τέτοιο έργο θα φέρει δουλειές, θα αυξήσει την γεωπολιτική αξία μα, και θα διευκολύνει την εξαγωγή τυχόν αντίστοιχων κοιτασμάτων του βόρειου Λιβυκού. Μας συμφέρει επίσης να "κουμπώσει" στον παραπάνω αγωγό κάποιος άλλος, προερχόμενος από το Ιράκ, καθώς θα μεγιστοποιήσει τα οφέλη. Απαιτείται να φροντίσουμε να μην εκμηδενιστεί η ναυτική γεωστρατηγική σημασία μας λόγω των αυξανόμενων επενδύσεων στο χερσαίο εμπόριο Ευρώπης-Ασίας. Δε μας συμφέρει να μας εγκλωβίσει η Τουρκία σε αδράνεια, εκμεταλλευόμενη τις παλαιές αγκυλώσεις μας γύρω από το Κυπριακό και το Αιγαίο . Δε μας συμφέρει τα μελλοντικά δίκτυα να εισέλθουν στην ΕΕ  μέσω  του βουλγαρικό εδάφους, κι εμείς να μείνουμε θεατές.

Και τι καλούμαστε να πράξουμε ώστε να επιτευχθούν οι παραπάνω στόχοι; Πρώτον, να βάλουμε κάπως και τους Ρώσους στο κόλπο, ώστε να διευκολύνουν την προσπάθεια. Δεύτερον, να πείσουμε τους -απρόβλεπτους πλέον- Αμερικανούς πως η όλη υπόθεση δεν είναι ήσσονος σημασίας, και πως θα είμαστε φερέγγυοι εταίροι δικοί τους και του Ισραήλ (οι αρχικές ενέργειες του Τραμπ δείχνουν πως σκοπεύει  να σπάσει αυγά). Τρίτον, να υπενθυμίσουμε στην ευρωπαϊκή Βαβέλ πως δεν αποτελούμε μόνο liability, μα και ελπιδοφόρο asset. Τέταρτον, να καταλήξουμε από κοινού με τους Κυπρίους σε έναν ρεαλιστικό -τολμώ να πω κυνικό- οδικό χάρτη. Πέμπτον, να αποφύγουμε τα διμερή ζητήματα όπου μας παγιδεύει πάντα η Τουρκία, δηλαδή τον ορισμό της υφαλοκρηπίδας, της ΑΟΖ και του καθεστώτος των βραχονησίδων, μια που η ρύθμισή τους είναι αυτή τη στιγμή αδιάφορη. Και έκτον -και  βασικότερο- να εξασφαλίσουμε την ακεραιότητα των συνόρων μας, θαλάσσιων και χερσαίων, όπως και την εσωτερική ασφάλεια μας. 

Ο  διάσημος Ταλεϋράνδος  κυριολεκτικά διέσωσε την Γαλλία μετά την ήττα του Βατερλό, χειριζόμενος με μαεστρία τους αντιπάλους του στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Δεν ήταν όμως απλώς ένας δεινότατος... παζαρτζής, μα κάτι παραπάνω. Ο Ταλεϋράνδος επεβλήθη στις αντιδραστικές εσωτερικές φωνές, επέβαλε το εθνικό συμφέρον, και έτσι ανέκτησε για την πατρίδα του την χαμένη της αξιοπιστία και σημαντικότητα. Χρειαζόμαστε μια τέτοια μορφή άμεσα, χτες κιόλας. Που ν’ τη;
capital.gr
Του Φάνη  Ουγγρίνη