Πόλεμος -ισμών. Ούτε κρατισμός, ούτε και (ακραίος) νεοφιλελευθερισμός των χρηματαγορών. Δεν χωρούν όλα σε "πιατιλέτκι"

Του διαχειριστή: 

'Εχουμε ξαναμπλέξει με τους διάφορους -ισμούς που ταλάνισαν την Ευρώπη και τώρα τον κόσμο συνολικά πολλές φορές. 

Από τον Ναπολέοντα στους ναζιστές και στην παγκοσμιοιποίηση των αγορών, και μόνον αυτών ειδικά σήμερα, η Ευρώπη και όλος ο πλανήτης δεινοπάθησε ούκ ολίγες φορές. Σήμερα έχουμε μία παράξενη αλλά και ανίερη συμμαχία των παγκοσμιοποιημένων χρηματαγορών με την αριστερά κυρίως στην Ευρώπη (Μελανσόν στην Γαλλία, Τσίπρας στην Ελλάδα, Ποντέμος στην Ισπανία) όπου και σε ιδεολογικό πεδίο έχει ταυτιστεί με την παγκοσμιοποίηση των αγορών την οποία, τάχα μου, την πολεμά. Όμως, actae manent.

Στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία αριστερών και δεξιών έχει εκπαιδευτεί στην ιδέα ότι η σοβαρή επιχειρηματική δραστηριότητα σημαίνει αποκλειστικά σχέσεις με το κράτος. Με αυτή την έννοια δεν υπάρχουν πολλοί φιλελεύθεροι στην Ελλάδα.

Ομως αυτή η κατάσταση είναι κάτι που φρόντισε με μεγάλη επιμέλεια το κράτος στα χέρια των παλαιοκομματικών πρίν, των (παλαιο)κομμουνιστών σήμερα, και χάρις στην ασφυκτική πίεση της αριστεράς διαχρονικά. Το κράτος και αυτοί που το ήλεγχαν και το ελέγχουν δεν άφησε ούτε χαραμάδα γιά να αναπτυχθεί φιλελεύθερο τοπίο γιά το επιχειρείν. Οσοι ξέρουν από σοβιετία ξέρουν ότι το Ελληνικό επιχειρηματικό τοπίο είναι χτισμένοπάνω στο σοβιετικό πρότυπο.

Σκόπιμα αναμιγνύνεται το τοπίο που φτιάχτηκε διαχρονικά με το τι πραγματικά σημαίνει φιλελεύθερη στάση της κοινωνίας. Οι πραγματικά λίγοι φιλελεύθεροι ακούνε μεγενθυμένο  κράτος και τρέχουν. 

Ολα τα άλλα επιχειρήματα είναι γιά τα πανηγύρια. Επιεικώς.

Πρώτον η φιλελεύθερη στάση προυποθέτει ότι τα χρέη πληρώνονται. Φιλελεύθερη οικονομία προυποθέτει κράτος δικαίου και τήρηση των συμβολαίων. Η χρεωκοπία ώς κατάσταση υπάρχει φυσικά, αλλά προυποθέτει την απώλεια ιδιοκτησίας του χρεωκοπημένου, ώστε να παραχωρήσει τη θέση του σέ άλλους υγιείς. Αν ο θέλουμε διαγραφή χρεών σε αμιγώς φιλελεύθερο περιβάλλον, χωρίς (και υπερεθνικές σωτήριες επεμβάσεις) τότε θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι η Ελλάδα όλη θα πρέπει να βγεί στο σφυρί γιά να απαλλαγεί μεν από τα χρέη της αλλά και όλο της το ενεργητικό να αλλάξει ιδιοκτησία. Αυτό έπραξαν οι "αριστεροί" της σπείρας τσίπρα. Actae manent: Το ταμείο δημόσιας περιουσίας το ελέγχουν αποκλειστικά ΞΕΝΟΙ και η εθνική περιουσία θα είναι στα χέρια τους για 99! χρόνια, η -λέμε τώρα- ελλαδική κυβέρνηση απλά υπακούει σε εντολές. Η "επάρατη δεξιά" δεν διανοήθηκε ΠΟΤΕ να εκχωρισει την όλη εθνική περιουσία στους ξένους.

Το αληθινά φιλελεύθερο ζητούμενο είναι η ύπαρξη υγιούς ανταγωνιστικότητας στην αγορά, την παγκοσμιοποιημένη αγορά σήμερα. Έτσι π.χ. η έξοδος από το ευρώ και η επάνοδος στη δραχμή θα έδινε μιά πρόσκαιρη ανταγωνιστικότητα στην εξωστρεφή μερίδα της Ελλάδας, αλλά μόνο πρόσκαιρη. Η υποτίμηση πάντοτε ήταν ένα εργαλείο προσωρινής καταφυγής, αν γίνει μόνιμο ξέρουμε που οδηγεί. Και σε κάθε περίπτωση η υποτίμηση είναι καθαρά κρατικό εργαλείο, καθόλου φιλελεύθερο. Έστι δεν είναι κ. Μητστάκη; Το κράτος υποχρεώνει σε υποχώρηση τις αξίες με σκοπό να ευνοήσει μερικές ομάδες συμφερόντων ( π.χ. εξαγωγείς, τουρισμό) εις βάρος των υπολοίοων. Τι σχέση έχει αυτό με φιλελεύθερη στάση?

Παρακάτω, ακόμη και οι πιό σκληροί φιλελεύθεροι έχουν αποστάσεις από τις καθαρές αντιλήψεις γιά εκδοτικό προνόμιο σε όλους βάσει της δικής τους αξιοπιστίας και αποδέχονται την ύπαρξη μιάς κεντρικής τράπεζας που θα καθορίζει την νομισματική πολιτική. Η Φρανκφούρτη σήμερα εφαρμόζει μια 'αντικυκλική' νομισματική πολιτική που σκοπό έχει να φέρει τον πληθωρισμό της Ευρωζώνης σε ένα ύψος 2% που θεωρείται από τους περισσότερους ένα βέλτιστο ποσοστό ώστε να μην οδηγείται η οικονομία σε φαινόμενα αποπληθωρισμού που επηρρεάζουν αρνητικά τη λειτουργία της οικονομίας. Δεν είναι κατανοητό γιατί υψηλότερα επιτόκια σήμερα θα ήταν κάτι πιό 'φιλελεύθερο', εκτός αν νοιαζόμαστε γιά τις αποδόσεις των 'ραντιέρηδων' περισσότερο από ότι νοιάζεται γιά την επέκταση όλης της οικονομίας της ΕΖ.

Π.χ. οι Βαρουφάκης και Λαπαβίτσας από τη μιά μεριά είναι υποτίθεται κρατιστές που οραματίζονται μιά οικονομία του 'Γκοσπλάν' σαν την μόνη λύση, και από την άλλη μας τη λένε και από πάνω ότι οι φιλελεύθεροι δεν το πάνε στην άλλη άκρη εφαρμόζοντας τον Friedman σαν ευαγγέλιο αλλά αποδεχονται την ύπαρξη του κράτους και της κεντρικής τράπεζας σε ένα ρόλο γενικού ρυθμιστή του τοπίου της αγοράς ώστε να αποφεύγονται ακραία και αποσταθεροποιητικά φαινόμενα από την απόλυτα ελεύθερη λειτουργία των αγορών.

Αυτό είναι το πρόβλημα όλων των μαρξιστών: Εχουν πάθει τέτοια στένωση της οπτικής τους ώστε αδυνατούν να καταλάβουν ότι η κοινωνία πλέον δεν μπορεί να προοδεύσει ούτε με "πιατιλέτκι" ( τα Σοβιετικά 'πενταετή' προγράμματα) όπου μιά ομάδα κομματικών κομμισσάριων αποφασίζει γιά όλους, ούτε με μιά απόλυτη κατάσταση Φάρ Ουέστ στην αγορά. 

Αδυνατούν να καταλάβουν ότι η σύγχρονη φιλελεύθερη στάση απαιτεί μιά ισορροπία ανάμεσα στην κρατική παρέμβαση και την ελευθερία της δράσης. Μιά ισορροπία που καθορίζεται στο περιβάλλον της αστικής δημοκρατίας από την διαρκή διαπάλη των κοινωνικών ομάδων, όπου η κρατική παρέμβαση άλλοτε επεκτείνεται και άλλοτε συρικνώνεται κατά τις ανάγκες της εποχής και της κοινωνίας, παρέχοντας το πλαίσιο δράσης, αλλά ποτέ η ελευθερία δράσης δεν συνθλίβεται. Οι Βαρουφάκης και Λαπαβίτσας ζούν ακόμη στην εποχή του ... Ζορρό, την εποχή που είτε είσαι 'ηρωας' είτε 'κακούργος'. Με μιά μισοψημένη 'επιστημονικότητα' θέλουν σώνει και καλά να χωρέσουν τα πάντα σε ένα 'πλάνο'. 

Ευτυχώς η κοινωνία έχει κάνει βήματα που άφησαν αυτές τις μηχανιστικές αντιλήψεις του 19ου αιώνα εντελώς πίσω. Το τοπίο σήμερα είναι πολύ πιό πολύπλοκο και πολύ λιγότερο ακραίο από τα οράματα των απολιθωμάτων. Η ελευθερία οικονομικής δράσης είναι εκείνη που προωθεί τον κόσμο ολόκληρο σε επίπεδα ευημερίας αδιανόητα μερικές δεκαετίες πίσω. Αυτό είναι αυταπόδεικτο. Παράλληλα, αναγνωρίζεται ο ρυθμιστικός και μόνο ρόλος της κρατικής ισχύος. Η διαχείριση αυτής της ισορροπίας είναι το ζητούμενο πλέον. Οχι οι μανιχαισμοί της δεκάρας. 

Στην Ελλάδα, δυστυχώς δεν έχουμε φτάσει ακόμα σ' αυτό το σημείο-καμπή. Έχουμε πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να λύσουμε και δεν υπάρχει στον ορίζοντα καπνός...