Τα χειρότερα ακολουθούν... της Βρετανεξόδου...

Του Νίκου Αρ.

Διαχειριστή

Δανείζομαι τον τίτλο (Τα χειρότερα ακολουθούν... ) από άρθρο του Κ. Στούπα στο capital.gr σήμερα. Η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ πλήττει σοβαρά την ιδέα της Ευρώπης και παρέχει κάυσιμο για συνέχιση της τάσης. Είναι απλό: Ως σοβαρή χώρα, η Βρετανία δεν θα δεχόταν να νομοθετούν και να αποφασίζουν για την ίδια άσχετοι και διεφθαρμένοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Δεν θυσιάστηκαν τόσοι Βρετανοί κατά τον 2ο ΠΠ για να υποταχθούν τώρα σε μία γερμανική ευρώπη. Αν και είναι απίθανο δεδομένης της ποιότητας του πολιτικού της κόσμου και της αδιαφιλονίκητης δουλοπρέπειας της ελίτ της, η Ελλάδα θα μπορούσε να εκμετελλευθεί τη ευκαιρία και να αναταθεί ψυχολογικά και να διαπραγματευθει με καλύτερους όρους. 

Παρά ταύτα, κατά πάσα πιθανότητα τα χειρότερα όντως ακολουθούν για την Ελλάδα με αυτές τις επιλογές που έκανε στην κάλπη ένα πολύ εύπιστο κομμάτι του εκλογικού σώματος αναδεικνύοντας στον πρωθυπουργικό θώκο έναν πολιτικό απατεώνα ο οποίος δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να παρατείνει τη νομή της εξουσίας. Τα παραμύθια περί δήθεν "αλλαγής σελίδας" έχουν πολύ σύντομη ημερομηνία λήξης, και αυτή είναι η επόμενη αξιολόγηση το φθινόπωρο. Εφόσον δεν διακρίνεται καμία αχτίδα αισιοδοξίας για μείωση της ανεργίας και προσέλκυση ξένων επενδύσεων ή έστω επιστροφή των καταθέσεων, το παιχνίδι είναι από τώρα χαμένο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

H ΕΕ θα αντιμετωπίσει πιθανότατα περισσότερους κραδασμούς μετά το βρετανικό δημοψήφισμα. Τα ισχυρά συμφέροντα που καθοδηγούν την ευρωπαϊκή ενοποίηση εδώ και 59 χρόνια δεν δείχνουν να έχουν καμία διάθεση να παρεκκλίνουν από την πορεία τους, ούτε να επιτρέψουν την επιστροφή στα κράτη-έθνη του παρελθόντος. 

Η πλημμυρίδα της μουσουλμανικής  λαθρομετανάστευσης άλλωστε αυτό ακριβώς υπογραμμίζει, άρα θα πρέπει να αναμένουμε ενίσχυση της αντισυστημικής ψήφου στα ευρωπαϊκά κράτη ως αντίδραση στη χειραγώγηση των λαών που επιχειρείται από τους υπερεθνικούς οργανισμούς. Αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίσει περισσότερο είναι πως όσα δημοψηφίσματα γίνονται, είναι για τον λάθος λόγο. Δεν είδαμε (και δεν πρόκειται να δούμε ποτέ ίσως) κανένα δημοψήφισμα για το αν οι ευρωπαϊκοί λαοί εγκρίνουν την πληθυσμιακή τους αλλοίωση και την κατάργηση της εθνικής τους ταυτότητας. Για αυτό το πραγματικά φλέγον ζήτημα που θα κρίνει ουσιαστικά το μέλλον της ηπείρου μας, δεν πρόκειται ποτέ να ερωτηθεί κανείς Ευρωπαίος αλλά θα υποχρεωθεί απλώς να δεχτεί τα τετελεσμένα που θα του επιβληθούν. 

Μία πιθανή νίκη του Τραμπ τον Νοέμβριο, παρά τον λυσσώδη πόλεμο που δέχεται επί μήνες από το σύνολο σχεδόν των συστημικών ΜΜΕ, θα αποτελέσει μάλλον καλό οιωνό για το μέλλον της αμερικανικής υπερδύναμης. Οι ρεαλιστικές θέσεις του Τραμπ για την οικονομία και το μεταναστευτικό, η διάθεσή του να πει σκληρές αλήθειες, και κυρίως το γεγονός ότι εννοεί πραγματικά το σύνθημα "Πρώτα η Αμερική" που έχει κάνει τους αντιπάλους του έξω φρενών, θα επαναφέρουν την εμπιστοσύνη μεγάλης μερίδας Αμερικανών στο πολιτικό τους σύστημα το οποίο είχε κυριολεκτικά αλωθεί τις τελευταίες δεκαετίες από τα λόμπι και τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας. Νομίζω πως η Κλίντον αποτελεί απείρως χειρότερη επιλογή αφού δεν κομίζει ουσιαστικά τίποτα το νέο και εκφράζει απλώς τα συντηρητικότερα στοιχεία της "πολιτικής ορθότητας" τα οποία έχουν χάσει πλέον τελείως τη λάμψη τους έπειτα από την παταγώδη αποτυχία της οκταετίας Ομπάμα.

Και μία τελευταία παρατήρηση για τη φράση του κυρίου Στούπα ότι "υπάρχει ένας κανόνας στην ιστορία της ανθρωπότητας, σύνορα που δεν τα διασχίζουν ελεύθερα άνθρωποι και εμπορεύματα θα τα διασχίσουν σύντομα τα τεθωρακισμένα". Η Ιστορία μάλλον δεν επιβεβαιώνει αυτόν τον κανόνα. Το 1914 η Βρετανία και η Γερμανία ήταν οι μεγαλύτεροι εμπορικοί εταίροι η μία για την άλλη, αλλά αυτό δεν τις εμπόδισε καθόλου να αιματοκυλίσουν ολόκληρη την Ευρώπη και να προκαλέσουν εκατομμύρια θύματα. Σήμερα η Κίνα αποτελεί στενό εμπορικό εταίρο των ΗΠΑ και διακρατεί ένα σημαντικό μέρος του αμερικανικού κρατικού χρέους, αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι αποκλείεται αυτές οι δύο χώρες να εμπλακούν σε έναν σύντομο αλλά σφοδρό πόλεμο στη Νότια Σινική Θάλασσα ή όπου αλλού συγκρούονται τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Επομένως οι στενές εμπορικές σχέσεις δεν διασφαλίζουν καθόλου την ειρήνη, και αυτό φαίνεται πως είναι ένα από τα ιστορικά διδάγματα που ο Τραμπ λαμβάνει σοβαρά υπ' όψιν του.