Το πρόβλημα του ισλαμοαριστερίστικου φασισμού

Η ισλαμική ‘’συνιστώσα’’ της Αριστεράς

«Επόμενος τοις ενδόξοις συντρόφοις του» ο ανασχηματισθείς κ. Φίλης εξαπέλυσε, χρησιμοποιώντας το γνωστό νεοταξικό λεξιλόγιο, μύδρους κατά του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερώνυμου, επειδή εξέφρασε τους προβληματισμούς του και για την ανεξέλεγκτη εισροή μουσουλμάνων μεταναστών και προσφύγων καθώς και για το υπό ίδρυση μουσουλμανικό τέμενος. Μισό αιώνα πριν, η Γαλλία δεν είχε κανένα πρόβλημα από την παρουσία μουσουλμάνων στο έδαφός της, πορευόταν βέβαιη για την αφομοιωτική δύναμη της Δημοκρατίας και του πολιτισμού της και τίποτε απολύτως δεν προοιώνιζε τις οδυνηρές εμπειρίες που ζουν σήμερα οι κάτοικοί της… Ο Ζακ Ζουλιάρ*(φωτο), γράφει για τις εκλεκτικές συγγένειες Αριστεράς και Ισλάμ σε μια Γαλλία που ματώνει και η Δημοκρατία αδυνατεί να προστατεύσει τους πολίτες της..." Ε.Δ.Νιάνιος 

" Εχουμε πρόβλημα ισλαμοαριστερισμού. Για ποιο λόγο και πώς μια δράκα λογίων της άκρας αριστεράς, ελάχιστοι αριθμητικά αλλά με ισχυρή επιρροή στα μέσα ενημέρωσης και στο χώρο των ανθρώπινων δικαιωμάτων, επέβαλαν μια πραγματική καθαγίαση του Ισλάμ στον γαλλικό πολιτικό χώρο; Μάλιστα, γιατί αυτοί οι λόγιοι, στην πλειονότητά τους αγνωστικιστές και αναρχικοί, καταλήφθηκαν από τέτοιο πάθος για την πιο κλειστή θρησκεία, την πλέον ταυτοτική και, στην ισλαμιστική της εκδοχή, την πλέον φιλοπόλεμη και την πλέον βίαιη στην επιφάνεια της γης; Γιατί αυτός ο παράξενος εκφοβισμός, διανθισμένος με πούπουλα ηθικής; Γιατί δεν μπορούμε να μιλούμε για το Ισλάμ χωρίς την παρουσία του συνηγόρου του;

Το αποτέλεσμα προκαλεί κατάπληξη· είναι εξωφρενικό. Γιατί, μόλις είδαμε, σε διάστημα δύο ή τριών ετών, την πλέον απίστευτη αντιστροφή σχεδόν όλων των διακριτικών χαρακτηριστικών της αριστεράς, αυτών με τα οποία παραδοσιακά εμφανίζεται και την αναγνωρίζουμε. 

Πρώτο τη τάξει μεταξύ αυτών, η λαϊκότητα [σ.τ.μ.: ο χωρισμός Εκκλησιών και Κράτους]. Για χρόνια υπήρξε για την αριστερά το κατ’ εξοχήν σημείο αντίθεσης στη δεξιά. Και να που ξαφνικά, έγινε ύποπτη για ένα τμήμα της λόγιας άκρας αριστεράς, η οποία επανέλαβε ασύστολα για λογαριασμό της τις παλινωδίες του Σαρκοζί για την λεγόμενη «ανοιχτή λαϊκότητα». Επειδή, από τη στιγμή που αρχίζει να ισχύει όχι μόνο για τον καθολικισμό αλλά και για το Ισλάμ, η λαϊκότητα για τον Πάπα εμφανίζεται ξαφνικά ανυπόφορη και μάλιστα αντιδραστική. Ακόμα χειρότερα, συνδέεται με ασαφείς υπαινιγμούς για αντεκδίκηση των Καθολικών! Μόλις η Εκκλησία την αποδέχθηκε, έγινε αποβλητέα!
Επόμενο ήταν να γίνει ύποπτη και η Δημοκρατία με τη σειρά της. Δεν είναι αυτή [η Δημοκρατία] μια συνυποδήλωση σχεδόν ταυτοτική, «πατρογονική» λένε οι πλέον ενθουσιώδεις, για να μην πούμε ρατσιστική; Δεν είναι το τελευταίο οχυρό της δυτικής παγκοσμιότητας εναντίον της επιβεβαίωσης όλων των μειονοτήτων; Δεν είναι θεμελιωμένη σε αυτό που ενώνει τους ανθρώπους παρά σε αυτό που τους χωρίζει; Μείζον έγκλημα για τους υποστηρικτές του κοινοτισμού. Μένει ακόμα ένας ένοχος, ο τελευταίος: ο ίδιος ο λαός! Η απόρριψη του λαού από τους μποέμ αντικομφορμιστές, είτε είναι μετριοπαθείς, τύπου Terra Nova ή εξτρεμιστές, ισλαμοαριστερού τύπου, είναι ένα πολιτικό γεγονός μεγάλης σημασίας, κατάλληλο να μεταμορφώσει, σύμφωνα με τη φαεινή διατύπωση του Λεόν Μπλουμ, ένα ταξικό κόμμα σε κόμμα παρακατιανών (un parti de classe en parti de déclassés). 

Yπάρχει κάτι το ασυνήθιστο στον μουσουλμανικό νεοκληρικαλισμό που έχει κυριεύσει ένα τμήμα της διανόησης. Επειδή, όπως ισχυρίζονται, το Ισλάμ είναι το κόμμα των φτωχών; Δεν πιστεύω σε μια τέτοια αλλαγή προλεταριάτου. Εξάλλου, πάτε να δείτε στη Σαουδική Αραβία αν το Ισλάμ είναι η θρησκεία των φτωχών. Διαπιστώνω μάλλον ότι ο ισλαμοαριστερισμός γεννήθηκε την ημέρα που ο ισλαμισμός έγινε συνιστώσα της τυφλής τρομοκρατίας και της σφαγής.

Γιατί αυτή η αντιστροφή; Επειδή η διανόηση έγινε από τις αρχές του 20ού αιώνα, το πραγματικό κόμμα της βίας. Αν προτιμά την Επανάσταση αντί της μεταρρύθμισης είναι όχι γιατί αρνείται αλλά επειδή συντάσσεται με τη βία. O Σαρτρ λυπόταν που η γαλλική Επανάσταση δεν έστησε περισσότερες λαιμητόμους. Αν έπρεπε να καταρτίσω έναν κατάλογο των Γάλλων λογίων που κατά τον 20ό αιώνα ασπάστηκαν οι μεν τη φασιστική βία, οι δε την κομμουνιστική δεν θα μου έφτανε μια σελίδα. Προτιμώ να παραθέσω τα ονόματα κάποιων οι οποίοι πάντοτε έδωσαν μαρτυρία υπέρ της δημοκρατίας και έσωσαν την τιμή του επαγγέλματος: Καμύ, Μωριάκ, Αρόν. Είναι και κάποιο άλλοι. Αφήνω στους ψυχολόγους και τους ψυχαναλυτές να βρουν, ποια δεν ξέρω και γω αντίδραση συμψηφισμού, μια ερμηνεία αυτής της έλξης του αίματος στους ανθρώπους της πένας και του λόγου, με μια λέξη την προτίμησή τους για τη βία.

Η άλλη εξήγηση, που υπαινίχθηκα ήδη, είναι ότι θεωρούν καθήκον τους να προκαλούν το μίσος κατά του χριστιανισμού. Είναι περίεργο να βλέπεις αυτές τις ευαίσθητες ψυχές να αγωνιούν για την αύξηση της υποτιθέμενης «ισλαμοφοβίας», η οποία δεν προκάλεσε ποτέ έναν θάνατο, εκτός από τους πολέμους που κάνουν οι μουσουλμάνοι μεταξύ τους, όταν για τις διώξεις με θύματα χιλιάδες χριστιανούς στο κόσμο δεν βγάζουν ούτε έναν αναστεναγμό. Είναι περίεργο το ότι η προφητική κίνηση του Πάπα Φραγκίσκου να φέρει συμβολικά από τη Λέσβο τρεις οικογένειες μουσουλμάνων μεταναστών δεν απέσπασε ούτε ένα χειροκρότημά τους. Εγκατέλειψαν τη λαϊκότητα αλλά διατήρησαν τον αντικληρικαλισμό. Ακόμα χειρότερα, τον αντιχριστιανισμό.

Οσο για μένα θα εξακολουθώ να πιστεύω περισσότερο από ποτέ στη Δημοκρατία, στο λαό, στη λαϊκότητα, στους Μακαρισμούς και δεν θα αφήσω ποτέ να λένε ότι αυτή εδώ η αριστερά είναι η αριστερά."

*Ζακ Ζουλιάρ, Αμετανόητος αριστερός κατά δήλωσή του, από τους κορυφαίους Γάλλους λογίους, αρθρογράφος του Nouvel Observateur μέχρι το 2010, όταν και παραιτήθηκε διαφωνώντας με τη γραμμή του περιοδικού και σήμερα του Μarianne, έχει εκδώσει σειρά δοκιμίων. Ενδεικτικά αναφέρουμε, Τα γαλλικά αριστερά κινήματα (2012), Το σοκ Σιμόν Βέιλ (2014), Το σχολείο: τελειωμένη ιστορία (2015).
 
Μετάφραση: Ευάγγελος Νιάνιος
 
Πηγή: Le Figaro