Αρκετοί συμπατριώτες μας τρέφουν ίσως την ελπίδα ότι έπειτα από την
επερχόμενη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν
αυτές, η χώρα δεν μπορεί παρά να πάει μπροστά, να αλλάξει σελίδα.
Πιστεύουν ότι αφού πιάσαμε πάτο με τη χειρότερη κυβέρνηση όλων των
εποχών, η μόνη κατεύθυνση που μπορούμε να πάμε μετά είναι προς τα πάνω.
Λυπάμαι που θα τους απογοητεύσω, αλλά η πείρα λέει πως κάτι τέτοιο δεν
πρόκειται να συμβεί. Κι αυτό όχι επειδή ο Μητσοτάκης θα αποδειχθεί
χειρότερος από τον Τσίπρα (κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει τέτοια
περίπτωση διότι ο Αλέξης έχει θέσει πολύ ψηλά τον πήχη του πιο άχρηστου
πρωθυπουργού από καταβολής ελληνικού κράτους, και είναι απίθανο να
ξεπεραστεί σε ανικανότητα στο ορατό μέλλον) αλλά γιατί ακριβώς θα έχει
τον ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση, να τον περιμένει στη γωνία για
να αρπάξει και πάλι την εξουσία.
Η Ελλάδα έχει παραδοσιακά δικομματικό σύστημα εξουσίας. Όσο καιρό το ΠΑΣΟΚ εξέφραζε την εναλλακτική λύση στη Νέα Δημοκρατία, μπορεί ως λαός να ανεχόμασταν τη ρεμούλα, τη διαφθορά και τον νεποτισμό, αλλά τουλάχιστον τηρούνταν τα προσχήματα και υπήρχε μία υπεύθυνη στάση στα εθνικά θέματα. Πολλά μπορούσε να προσάψει κανείς στον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά ποτέ ότι δεν ήταν πατριώτης. Πολλά ελαττώματα είχε ο Σημίτης αλλά προχώρησε και στο μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα της νεώτερης ιστορίας μας χάρη στο οποίο μπορούμε και κρατάμε ακόμα τον έλεγχο του Αιγαίου. Μπορεί να είχε δίπλα του κομματόσκυλα που έκλεψαν και καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα αλλά κανείς τους δεν διανοήθηκε ποτέ να πληγώσει ολόκληρες γενιές Ελλήνων με το να χαρίσει το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, ή να εκχωρήσει ελληνική θαλάσσια έκταση στους Αλβανούς, ή ΑΟΖ και μουφτήδες στους Τούρκους.
Μπορεί κανείς να κατανοήσει τις προσωπικές αδυναμίες, τη ματαιοδοξία ή την απληστία, διότι στο κάτω-κάτω όλοι μας τις έχουμε σε κάποιο βαθμό. Δεν συγχωρείται όμως σε καμία περίπτωση η εθνική προδοσία η οποία μάλιστα γίνεται με πρωτοφανές θράσος και προκλητικότητα όπως αυτό των στελεχών των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το να προδίδεις ελαφρά τη καρδία την πατρίδα σου, και να βάζεις από πάνω τα ΜΑΤ να δέρνουν αλύπητα όσους διαμαρτύρονται γι’ αυτό, αποτελεί το άκρον άωτον της πολιτικής αλητείας. Ο πατριωτισμός δεν έχει να κάνει με την ιδεολογία. Ακόμα και ο κομμουνιστής Στάλιν που υπήρξε από τους πιο αιμοσταγείς τυράννους όλων των εποχών, όταν πέθανε παρέδωσε την πατρίδα του μεγαλύτερη απ’ ό,τι την παρέλαβε, σεβαστή από φίλους και εχθρούς, όχι ντροπιασμένη και ψοφοδεή. Οποιοσδήποτε νουνεχής και φιλόπατρις άνθρωπος δεν μπορεί να μην αηδιάσει με την εικόνα ενός ολίγιστου, αμόρφωτου κνίτη σαν τον Τσίπρα που επιμένει να πηγαίνει κόντρα στο πάνδημο αίσθημα, στους διπλωμάτες καριέρας, στους ιστορικούς επιστήμονες, στην Ακαδημία Αθηνών και σε όλους όσοι του φώναζαν επί μήνες να μην διαπράξει το ανοσιούργημα που του είχε παραγγείλει η αμερικανική πρεσβεία.
Είναι πασιφανέστατο ότι πρωταρχικός στόχος του Τσίπρα είναι να κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο δίπολο εξουσίας, να αποτελεί τη βασική εναλλακτική επιλογή απέναντι στη Νέα Δημοκρατία. Αν καταφέρει να διατηρηθεί στις ερχόμενες εκλογές σε ποσοστό άνω του 20%, η Ελλάδα είναι ξεγραμμένη. Τα διαβατήρια στο χέρι, και δρόμο. Ο Τσίπρας αποτελεί την ενσάρκωση του αμοραλισμού, του πολιτικού οπορτουνισμού και του τυχοδιωκτισμού. Ποτέ δεν πολιτεύτηκε για το συμφέρον κανενός άλλου πέρα από το δικό του. Για όσο καιρό ο ένας παίκτης του δικομματισμού θα είναι η προδοτική και ξεφτιλισμένη Αριστερά των ξετσίπωτων αμερικανόδουλων, η χώρα δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι, όσο καλά κι αν τα πάει η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση. Κι αυτό διότι πολύ απλά ούτε οι ξένοι επενδυτές θα ρισκάρουν να φέρουν τα χρήματά τους στον τόπο μας, ούτε και οι Έλληνες να φέρουν πίσω τις καταθέσεις τους, όταν ξέρουν ότι η Αριστερά είναι στο κατώφλι της εξουσίας και το μόνο που ξέρει από οικονομικά είναι να γδέρνει τον κόσμο στους φόρους για να μοιράζει ελεημοσύνες. Δεν είναι τυχαίο που βγήκαμε (υποτίθεται) από τα μνημόνια αλλά δεν έγινε ακόμα άρση των capital controls. Αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι έχει χαθεί πλέον η εμπιστοσύνη απέναντι στο κράτος, στις τράπεζες, στην οικονομία και στους θεσμούς. Με όσους ανθρώπους έχει τύχει να μιλήσω που κρατούν μετρητά στο σπίτι, ΟΛΟΙ μου λένε ότι ΔΕΝ πρόκειται να τα εμπιστευτούν ποτέ ξανά σε ελληνική τράπεζα, όσο δελεαστικά κι αν γίνουν τα επιτόκια καταθέσεων (που δεν είναι).
Επομένως για όσο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμένει έστω και δεύτερο σε δύναμη κόμμα, θα συνεχίσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Το ίδιο έγινε και το 2012-14. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε η κυβέρνηση Σαμαρά για να πετύχει κάποια αντιστροφή του κλίματος, ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία επειδή πολύ απλά είχε πολιτικό αντίπαλό της τον βαρώνο Μυνχάουζεν, τον Αλέξη τον «αυταπατώμενο». Οι όποιες επιτυχίες και τα θετικά βήματα του Σαμαρά πήγαν στράφι. Ήρθε η Αριστερά στην εξουσία το 2015 και τίναξε τη μπάνκα στον αέρα. Μας γύρισε κάτι χρόνια πίσω και μας χρέωσε και έναν σκασμό δισεκατομμύρια για να μάθει πολιτική και οικονομικά «στου κασίδη το κεφάλι». Δεν είναι τυχαίο που σήμερα ο γενικός δείκτης του ελληνικού χρηματιστηρίου είναι στις 682 μονάδες όταν ο Σαμαράς τον παρέδωσε στις 840 μονάδες πριν 4 χρόνια! Όλα στην οικονομία είναι θέμα εμπιστοσύνης, και εμπιστοσύνη στην Αριστερά της απάτης δεν υπάρχει. Ακόμη κι αν κερδίσει με διαφορά τώρα ο Μητσοτάκης, όσα πράγματα κι αν προσπαθήσει να αλλάξει, όσες θετικές μεταρρυθμίσεις κι αν κάνει, θα καραδοκούν πάντα ο Τσίπρας και το λιμασμένο τσούρμο του για να καρπώνονται την όποια δυσαρέσκεια, να «ψήνουν» τους αφελείς και να ετοιμάζονται να κάνουν το δεύτερο γιουρούσι στο δημόσιο ταμείο. Όσο παραμένει δεύτερο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, αργά ή γρήγορα ο Τσίπρας θα έρθει πάλι στην εξουσία – είναι νομοτελειακό.
Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, η μόνη ελπίδα της Ελλάδας να βγει από το τέλμα είναι τελικά η …Φώφη. Δεν εννοώ πως αν κυβερνήσει θα μας σώσει, αλλά πρέπει πάση θυσία να εκτοπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη δεύτερη θέση για να έχει μέλλον η χώρα. Ομολογώ ότι αντιμετώπιζα με θυμηδία τις διεργασίες «ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς», τα ατελείωτα συνέδρια με τους δεκάρικους λόγους, τα παζάρια του Σταύρου Θεοδωράκη και του Βαγγέλη Βενιζέλου, και όλες τις γραφικότητες που συνοδεύουν τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Όμως αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με τη Γεννηματά πως στις ερχόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ «πρέπει να πάει από εκεί που ήρθε». Η τύχη της Ελλάδας, τουλάχιστον της παρούσας γενιάς, κρέμεται από το αν η Γεννηματά θα καταφέρει να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους της που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ και να καταλάβει αυτή τη δεύτερη θέση. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν ανύπαρκτος στα συνδικάτα, στους συλλόγους και στους φοιτητές και η βασική εφημερίδα του, η «Αυγή», έχει χαμηλότερη κυκλοφορία ακόμη και από το «Μακελειό», την «Espresso» και τη «Sportday», φανερώνει ότι ο Τσίπρας δεν έχει «τσιμεντάρει» ακόμη τους ψηφοφόρους που έχει κλέψει από το ΠΑΣΟΚ. Επομένως η Γεννηματά έχει σοβαρές πιθανότητες να τα καταφέρει – και να μας απαλλάξει μια και καλή από τον συρφετό των απάτριδων ιδεοληπτικών απατεώνων. Μόνο όταν οι πρώην οπαδοί του ΠΑΣΟΚ εγκαταλείψουν μαζικά και οριστικά τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούμε να ελπίζουμε ως χώρα και ως έθνος.
Η Ελλάδα έχει παραδοσιακά δικομματικό σύστημα εξουσίας. Όσο καιρό το ΠΑΣΟΚ εξέφραζε την εναλλακτική λύση στη Νέα Δημοκρατία, μπορεί ως λαός να ανεχόμασταν τη ρεμούλα, τη διαφθορά και τον νεποτισμό, αλλά τουλάχιστον τηρούνταν τα προσχήματα και υπήρχε μία υπεύθυνη στάση στα εθνικά θέματα. Πολλά μπορούσε να προσάψει κανείς στον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά ποτέ ότι δεν ήταν πατριώτης. Πολλά ελαττώματα είχε ο Σημίτης αλλά προχώρησε και στο μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα της νεώτερης ιστορίας μας χάρη στο οποίο μπορούμε και κρατάμε ακόμα τον έλεγχο του Αιγαίου. Μπορεί να είχε δίπλα του κομματόσκυλα που έκλεψαν και καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα αλλά κανείς τους δεν διανοήθηκε ποτέ να πληγώσει ολόκληρες γενιές Ελλήνων με το να χαρίσει το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, ή να εκχωρήσει ελληνική θαλάσσια έκταση στους Αλβανούς, ή ΑΟΖ και μουφτήδες στους Τούρκους.
Μπορεί κανείς να κατανοήσει τις προσωπικές αδυναμίες, τη ματαιοδοξία ή την απληστία, διότι στο κάτω-κάτω όλοι μας τις έχουμε σε κάποιο βαθμό. Δεν συγχωρείται όμως σε καμία περίπτωση η εθνική προδοσία η οποία μάλιστα γίνεται με πρωτοφανές θράσος και προκλητικότητα όπως αυτό των στελεχών των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το να προδίδεις ελαφρά τη καρδία την πατρίδα σου, και να βάζεις από πάνω τα ΜΑΤ να δέρνουν αλύπητα όσους διαμαρτύρονται γι’ αυτό, αποτελεί το άκρον άωτον της πολιτικής αλητείας. Ο πατριωτισμός δεν έχει να κάνει με την ιδεολογία. Ακόμα και ο κομμουνιστής Στάλιν που υπήρξε από τους πιο αιμοσταγείς τυράννους όλων των εποχών, όταν πέθανε παρέδωσε την πατρίδα του μεγαλύτερη απ’ ό,τι την παρέλαβε, σεβαστή από φίλους και εχθρούς, όχι ντροπιασμένη και ψοφοδεή. Οποιοσδήποτε νουνεχής και φιλόπατρις άνθρωπος δεν μπορεί να μην αηδιάσει με την εικόνα ενός ολίγιστου, αμόρφωτου κνίτη σαν τον Τσίπρα που επιμένει να πηγαίνει κόντρα στο πάνδημο αίσθημα, στους διπλωμάτες καριέρας, στους ιστορικούς επιστήμονες, στην Ακαδημία Αθηνών και σε όλους όσοι του φώναζαν επί μήνες να μην διαπράξει το ανοσιούργημα που του είχε παραγγείλει η αμερικανική πρεσβεία.
Είναι πασιφανέστατο ότι πρωταρχικός στόχος του Τσίπρα είναι να κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο δίπολο εξουσίας, να αποτελεί τη βασική εναλλακτική επιλογή απέναντι στη Νέα Δημοκρατία. Αν καταφέρει να διατηρηθεί στις ερχόμενες εκλογές σε ποσοστό άνω του 20%, η Ελλάδα είναι ξεγραμμένη. Τα διαβατήρια στο χέρι, και δρόμο. Ο Τσίπρας αποτελεί την ενσάρκωση του αμοραλισμού, του πολιτικού οπορτουνισμού και του τυχοδιωκτισμού. Ποτέ δεν πολιτεύτηκε για το συμφέρον κανενός άλλου πέρα από το δικό του. Για όσο καιρό ο ένας παίκτης του δικομματισμού θα είναι η προδοτική και ξεφτιλισμένη Αριστερά των ξετσίπωτων αμερικανόδουλων, η χώρα δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι, όσο καλά κι αν τα πάει η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση. Κι αυτό διότι πολύ απλά ούτε οι ξένοι επενδυτές θα ρισκάρουν να φέρουν τα χρήματά τους στον τόπο μας, ούτε και οι Έλληνες να φέρουν πίσω τις καταθέσεις τους, όταν ξέρουν ότι η Αριστερά είναι στο κατώφλι της εξουσίας και το μόνο που ξέρει από οικονομικά είναι να γδέρνει τον κόσμο στους φόρους για να μοιράζει ελεημοσύνες. Δεν είναι τυχαίο που βγήκαμε (υποτίθεται) από τα μνημόνια αλλά δεν έγινε ακόμα άρση των capital controls. Αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι έχει χαθεί πλέον η εμπιστοσύνη απέναντι στο κράτος, στις τράπεζες, στην οικονομία και στους θεσμούς. Με όσους ανθρώπους έχει τύχει να μιλήσω που κρατούν μετρητά στο σπίτι, ΟΛΟΙ μου λένε ότι ΔΕΝ πρόκειται να τα εμπιστευτούν ποτέ ξανά σε ελληνική τράπεζα, όσο δελεαστικά κι αν γίνουν τα επιτόκια καταθέσεων (που δεν είναι).
Επομένως για όσο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμένει έστω και δεύτερο σε δύναμη κόμμα, θα συνεχίσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Το ίδιο έγινε και το 2012-14. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε η κυβέρνηση Σαμαρά για να πετύχει κάποια αντιστροφή του κλίματος, ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία επειδή πολύ απλά είχε πολιτικό αντίπαλό της τον βαρώνο Μυνχάουζεν, τον Αλέξη τον «αυταπατώμενο». Οι όποιες επιτυχίες και τα θετικά βήματα του Σαμαρά πήγαν στράφι. Ήρθε η Αριστερά στην εξουσία το 2015 και τίναξε τη μπάνκα στον αέρα. Μας γύρισε κάτι χρόνια πίσω και μας χρέωσε και έναν σκασμό δισεκατομμύρια για να μάθει πολιτική και οικονομικά «στου κασίδη το κεφάλι». Δεν είναι τυχαίο που σήμερα ο γενικός δείκτης του ελληνικού χρηματιστηρίου είναι στις 682 μονάδες όταν ο Σαμαράς τον παρέδωσε στις 840 μονάδες πριν 4 χρόνια! Όλα στην οικονομία είναι θέμα εμπιστοσύνης, και εμπιστοσύνη στην Αριστερά της απάτης δεν υπάρχει. Ακόμη κι αν κερδίσει με διαφορά τώρα ο Μητσοτάκης, όσα πράγματα κι αν προσπαθήσει να αλλάξει, όσες θετικές μεταρρυθμίσεις κι αν κάνει, θα καραδοκούν πάντα ο Τσίπρας και το λιμασμένο τσούρμο του για να καρπώνονται την όποια δυσαρέσκεια, να «ψήνουν» τους αφελείς και να ετοιμάζονται να κάνουν το δεύτερο γιουρούσι στο δημόσιο ταμείο. Όσο παραμένει δεύτερο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, αργά ή γρήγορα ο Τσίπρας θα έρθει πάλι στην εξουσία – είναι νομοτελειακό.
Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, η μόνη ελπίδα της Ελλάδας να βγει από το τέλμα είναι τελικά η …Φώφη. Δεν εννοώ πως αν κυβερνήσει θα μας σώσει, αλλά πρέπει πάση θυσία να εκτοπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη δεύτερη θέση για να έχει μέλλον η χώρα. Ομολογώ ότι αντιμετώπιζα με θυμηδία τις διεργασίες «ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς», τα ατελείωτα συνέδρια με τους δεκάρικους λόγους, τα παζάρια του Σταύρου Θεοδωράκη και του Βαγγέλη Βενιζέλου, και όλες τις γραφικότητες που συνοδεύουν τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Όμως αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με τη Γεννηματά πως στις ερχόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ «πρέπει να πάει από εκεί που ήρθε». Η τύχη της Ελλάδας, τουλάχιστον της παρούσας γενιάς, κρέμεται από το αν η Γεννηματά θα καταφέρει να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους της που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ και να καταλάβει αυτή τη δεύτερη θέση. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν ανύπαρκτος στα συνδικάτα, στους συλλόγους και στους φοιτητές και η βασική εφημερίδα του, η «Αυγή», έχει χαμηλότερη κυκλοφορία ακόμη και από το «Μακελειό», την «Espresso» και τη «Sportday», φανερώνει ότι ο Τσίπρας δεν έχει «τσιμεντάρει» ακόμη τους ψηφοφόρους που έχει κλέψει από το ΠΑΣΟΚ. Επομένως η Γεννηματά έχει σοβαρές πιθανότητες να τα καταφέρει – και να μας απαλλάξει μια και καλή από τον συρφετό των απάτριδων ιδεοληπτικών απατεώνων. Μόνο όταν οι πρώην οπαδοί του ΠΑΣΟΚ εγκαταλείψουν μαζικά και οριστικά τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούμε να ελπίζουμε ως χώρα και ως έθνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά, άσχετα και ανάρμοστα σχόλια θα διαγράφονται.