Όταν μας ρωτούν "ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;" απαντάμε: Ο Κανένας

Το γνωρίζαμε και πριν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Η Πολιτική είναι Κίρκη, ένα βρώμικο κύκλωμα, στο οποίο για να επιβιώσει κάποιος πρέπει να κάνει πολλές ηθικές παραχωρήσεις, να αποκτήσει αυτό που λέμε "ελαστική συνείδηση". Ένας βούρκος που για να τον κατακτήσεις πρέπει να βουτήξεις βαθιά μέσα στη λάσπη.

Κάτι σαν τη μάγισσα Κίρκη, που μεταμόρφωσε τους συντρόφους του Οδυσσέα σε γουρούνια, η Πολιτική έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώνει όσους μπαίνουν στο βασίλειό της σε διάφορα ζώα, αρπακτικά, παχύδερμα, χαμερπή, αγελαία, ανάλογα την προδιάθεση του καθενός… Λίγοι είναι αυτοί που φτάνουν στην Αία της Πολιτικής εφοδιασμένοι (όπως ο βασιλιάς της Ιθάκης από το θεό Ερμή) με το αντίδοτο που εμποδίζει τα μάγια να πιάσουν πάνω τους και παραμένουν σταθεροί και ανεπηρέαστοιμέχρι το τέλος τη διαδρομής.

Έτσι, δεν ήμασταν καθόλου σίγουροι ότι ο σύγχρονος Οδυσσέας, που ανέλαβε να μας οδηγήσει στην Ιθάκη της ανάκαμψης μέσα από τις τρικυμισμένες θάλασσες των Μνημονίων, θα παρέμενε αγνός και συνεπής στο δύσκολο ταξίδι της επιστροφής από τον Τροϊκανικό Πόλεμο.

Απεναντίας, είχαμε όλοι μας λίγο-πολύ την υποψία ότι θα γίνει και αυτός σαν τους προηγούμενους, ίσως λίγο καλύτερος μιας και το νεαρό της ηλικίας του μας επέτρεπε να έχουμε κάποια μεγαλύτερη αισιοδοξία. Όσο για τους "συντρόφους" του πολυμήχανου Αλέξη, ήταν βέβαιο ότι πολλοί από αυτούς θα έπεφταν στα μάγια της θεάς Κίρκης και θα κατέληγαν να χάσουν τη μνήμη τους και να τρώνε βαλανίδια. Όμως, ποτέ δεν περιμέναμε να ζήσουμε αυτό που ζήσαμε, μία φτηνιάρικη εκδοχή της Οδύσσειας γραμμένη στο πόδι, στο ευτελέστερο χαρτί και με το χειρότερο μελάνι.

Με έναν Οδυσσέα που ξεκινά το ταξίδι χωρίς να ξέρει αν θέλει να πάει στην Ιθάκη ή στη Μόσχα. Και κουβαλά μαζί του "συντρόφους" που δεν έχουν κάνει ποτέ τους κουπί και δεν ξέρουν σε τι διαφέρει το "Πλώρα" από την "Πρύμνη". Που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου με το που μπαίνει στα καράβια και αναφωνεί γεμάτος ενθουσιασμό "Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση!" καθώς τα σκαριά του τσακίζονται και χάνονται μέσα στα κύματα. 

Που αφού συστήνεται ως ο "Κανένας" στον Κύκλωπα Πολύφημο όταν παγιδεύεται στη σπηλιά του, στη συνέχεια πιάνει φιλίες μαζί του και αντί να τον τυφλώσει, του κάνει παρέα καθώς ο Κύκλωπας τρώει έναν-έναν τους συντρόφους του Κανένα, και περνούν το χρόνο με ατελείωτες συζητήσεις μέχρι να πειστεί το θηρίονα τον αφήσει να φύγει από τη σκοτεινή σπηλιά.

Ώσπου στο τέλος, όταν πια ο Κανένας φθάνει στην Ιθάκη, κανείς δεν θυμάται ότι το πραγματικό του όνομα είναι Οδυσσέας και όλοι έχουν καταλάβει ότι έκανε τα όσα έκανε όχι για να σώσει τους συντρόφους του ή για να ξαναδεί την Πηνελόπη, αλλά για να μην χάσει το Βασίλειο από τους μνηστήρες.

Θέλει πράγματι μεγάλο ταλέντο και αποφασιστικότητα να μπορείς να ξεφεύγεις από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, να κατεβαίνεις στο Άδη και να γυρνάς πίσω, να καταφέρνεις να αποφύγεις το τραγούδι των Σειρήνων. Και είσαι άξιος θαυμασμού όταν φέρνεις σε πέρας τέτοιο δύσκολο ταξίδι.Με την προϋπόθεση πως όλα αυτά τα κάνεις χωρίς να ξεπουλάς εντελώς το όνομά σου και τις αρχές σου. Και πως στο τέλος της ιστορίας θα έχεις να περηφανεύεσαι όχι μόνο επειδή τα κατάφερες εκεί που άλλοι είχαν αποτύχει και γλύτωσες το τομάρι σου περνώντας από χίλιους κινδύνους, αλλά και για το ότι ο αγώνας σου αυτός έχει ένα ηθικό δίδαγμα, ότι αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα για αυτούς που σε ακολούθησαν στο ταξίδι και για τους επόμενους που θα βρεθούν στη θέση σου.

Τι παράδειγμα και για ποιον, αποτελεί ένας αρχηγός που ξεπούλησε όλη του την ιδεολογία, τους συντρόφους του, αυτούς που τον εμπιστεύτηκαν και έγινε ένα με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη για να σώσει τον εαυτό του; Που περηφανεύεται ότι ήταν καλύτερος από τους προηγούμενους καπετάνιους που τους έφαγαν οι Λαιστρυγόνες, ενώ αυτός τη γλύτωσε διότι συναλλάχθηκε μαζί τους;Που χωρίς ντροπή και ενδοιασμούς εκποιεί το όνομα και την ταυτότητα μιας ελληνικής πατρίδας για να λάβει την υποστήριξη και την εύνοια των ξένων πατρόνων του και μία εξάμηνη παράταση παραμονής στην εξουσία;

Ευτυχώς, ο Κανένας και ο βίος του δεν θα είναι το θέμα ηρωικών εξιστορήσεων που θα γράψουν οι Όμηροι του μέλλοντος. Θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα και αυτός και οι πομπές του, καταλαμβάνοντας ίσως μία θαμπή θλιβερή σελίδα στη σύγχρονη ιστορία της χώρας.

Δυστυχώς όμως, όσο παραμένει στη θέση του καπετάνιου μία μόνο απάντηση μπορούμε να δίνουμε όταν μας ρωτούν "ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;". Ο Κανένας.